Η επόμενη μέρα της Εθνικής

Αποτύχαμε !  Δεν εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία των μπαράζ και δε θα βρεθούμε στο Μουντιάλ στα γήπεδα της Ρωσίας. Για 2^η σερί διοργάνωση θα απέχουμε από τα τελικά. Τουλάχιστον αυτή τη φορά δεν διασυρθήκαμε όπως στα προκριματικά του προηγούμενου  Γιούρο με Ρανιέρι και Μαρκαριάν.

     Δεν πρέπει όμως να συμβιβαστούμε με το γεγονός, με τον αποκλεισμό. Θα πρέπει να δουλέψουμε για να επανέλθουμε στην ελίτ. Η εικόνα μας απέναντι στην Κροατία δεν ήταν καλή και δίκαια αποκλειστήκαμε. Όμως το ότι στα ματς του ομίλου υπερπηδήσαμε μια ομάδα σαν τη Βοσνία, δημιουργεί ελπίδες και προσδοκίες για την ομάδα μας, αλλά χρειάζεται πλάνο για την επόμενη μέρα. Πάμε να τα δούμε…..

Στο Ζάγκεμπ….

Στο «Μάξιμιρ» καταρρεύσαμε. Η απουσία του Μανωλά μας στέρησε το βασικό πλεονέκτημα αυτής της ομάδας, το κεντρικό αμυντικό της δίδυμο και έτσι ο Σκίμπε πήγε σε αλχημείες. Παράταξε την ομάδα με 3-5-2 σε μια προσπάθεια να αιφνιδιάσει τους αντιπάλους, αλλά τελικά αιφνιδίασε τους ίδιους του παίκτες του, ειδικά με τον τρόπο παιχνιδιού που επέλεξε. Οι τρεις της άμυνας ανέβαιναν ψηλά αφήνοντας χώρο στην πλάτη τους, ο Μανιάτης ποτέ δε μπορούσε να πάρει όλη την πλευρά σα μπακ, πόσο μάλλον τώρα στα 30+ του. Στα χαφ πήγε τον Ζέκα πλάγια δεξιά και στον άξονα απέμειναν οι  αργοί Τζιόλης και Σάμαρης, έτσι και ο Ζέκα χάθηκε, γιατί δεν μπορεί να πλευροκοπήσει και οι δύο αμυντικοί χαφ δεν προλάβαιναν με τίποτα τον Μόντριτς, ο οποίος ανενόχλητος έπαιρνε τη μπάλα και περνούσε μπαλιές στα πλάγια.. Ο δε Ράκιτιτς φαινόταν γρήγορος απέναντι στα δικά μας χαφ. Υπό αυτές τις συνθήκες χάθηκαν και οι Φορτούνης και Μήτρογλου. Οι Κροάτες έδωσαν τα ηνία στον παιχταρά Μόντριτς ο οποίος έπαιρνε τη μπάλα, δεν έβρισκε αντίσταση στο κέντρο του γηπέδου, κουβάλαγε τη μπάλα, η άμυνα μας ανέβαινε ψηλά και ο Μόντριτς έσπαγε βαθιά τη μπάλα, στην πλάτη της άμυνας μας, στα μπακ της Κροατίας που ανέβαιναν και κυριολεκτικά αλώνιζε. Έτσι μας χτύπησαν και δημιούργησαν 18 τελικές.  Οι παίκτες μας δεν ήταν προετοιμασμένοι για ένα τέτοιο υψηλών απαιτήσεων παιχνίδι και έχαναν τις περισσότερες μονομαχίες. Στη φάση του λάθους του Καρνέζη η ομάδα μας τελείωσε πνευματικά. Ακόμα και όταν μείωσε με τον Σωκράτη σε 2-1, κόντρα στη ροή του αγώνα,  δεν μπόρεσε να κρατήσει για 5 λεπτά το σκορ, να κρατήσει λίγο τη μπάλα και να παγώσει το παιχνίδι, ενώ η άμυνα, άνευ λόγου συνέχισε να παίζει ψηλά. Σε 49 λεπτά η ομάδα μας δέχτηκε 4 γκολ και ευτυχώς το σκορ δεν ξέφυγε περισσότερο…και στο τέλος μάλιστα είχαμε και μια ευκαιρία να μειώσουμε. Η πρόκριση λοιπόν κρίθηκε στο Ζάγκρεμπ.

Η ρεβάνς

Το παιχνίδι στο «Γ. Καραϊσκάκης» είχε μετατραπεί αυτόματα σε διαδικαστικού χαρακτήρα και το μόνο που είχαν να κερδίσουν οι διεθνής μας ήταν να αποδείξουν στον κόσμο και στους εαυτού τους ότι η εικόνα τους και η ευρεία ήττα στο Ζάγκρεμπ δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα, δεν είναι για τεσσάρες η ομάδα μας. Από το ξεκίνημα του αγώνα έβγαλαν πάθος, εγωισμό και διάθεση στο χορτάρι. Μπήκαν για να παλέψουν για το θαύμα. Κέρδιζαν τις μονομαχίες και είχαν πολλά τρεξίματα. Και πάλι όμως δε βοηθήθηκαν από τον προπονητή τους. Σε ένα ματς που οι Κροάτες έκαναν διαχείριση, έπαιξαν σφιχτά, δεν ρίσκαραν, πρέσαραν, η άμυνα τους δεν ανέβαινε, ακόμα και τα μπακ τους που έπαιρναν όλη την πλευρά στο 1^ο παιχνίδι, ο Σκίμπε άφησε όλη την αριστερή πλευρά χωρίς παίκτη που να μπορεί να πλευροκοπήσει. Καθώς  ο Ρέτσος δεν είναι μπακ και μάλιστα με ανάποδο πόδι, έτσι γύριζε συνέχεια τη μπάλα παράλληλα και ο Μπακασέτας που έβγαινε από εκεί δεν διαθέτει ταχύτητα ούτε το στιλ του είναι για να παίζει στη γραμμή και όλο κλείνει προς τον άξονα. Επίσης σε ματς που ψάχνεις γκολ, ο Φορτούνης, ο μόνος δημιουργικός παίκτης που διαθέτουμε και μπορεί να περάσει μια κάθετη πάσα, έμεινε αρχικά εκτός αγώνα. Έτσι η Εθνική προσπάθησε να απειλήσει με σουτ εκτός περιοχής και γεμίσματα. Καλά οργανωμένοι οι Κροάτες και με τον τερματοφύλακα τους σε καλή βραδιά εξάλειψαν τους κινδύνους για την εστία τους και το γκολ για την ομάδα μας δεν ήρθε ποτέ. Απλά έμεινε το χειροκρότημα στο τέλος για την προσπάθεια και τη διάθεση. Αρκεί?

Οι παίκτες.

Για κάποιους εκ των παικτών ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για την αποχώρηση τους από την Εθνική, είτε επειδή μεγάλωσαν είτε επειδή πλέον δεν αγωνίζονται σε υψηλό επίπεδο. Στην ομάδα υπάρχει μια μαγιά παικτών που μπορούν να την οδηγήσουν στην επόμενη μέρα. Οι Σωκράτης, Μανωλάς, Ζέκα, Φορτούνης και Μήτρογλου (φυσικά ο Μάνταλος όταν επανέλθει), αποτελούν έναν κορμό πάνω στον οποίο μπορεί να βασιστεί, να ακουμπήσει ο όποιος προπονητής για να δημιουργήσει τη νέα Εθνική. Πρέπει όμως ο κόουτς να πάρει γενναίες αποφάσεις, τόσο στο θέμα των παικτών που πρέπει να αποχωρήσουν (ο Ρεχάγκελ σταμάτησε τον Στράτο Αποστολάκη στο παρά κάτι από το να γίνει ο 1^ος Έλληνας με 100 συμμετοχές στην Εθνική), όσο και στα νέα πρόσωπα που θα κληθούν να τη στελεχώσουν. Το ποδόσφαιρό μας αυτή τη στιγμή πάσχει από έλλειψη ταχύτητας και δημιουργίας.  Δεν διαθέτουμε δημιουργικούς μπακ και εξτρέμ, ενώ επίσης δεν υπάρχει ο αμυντικός χαφ με την υποδύναμη να κερδίζει μονομαχίες και την ταχύτητα να κλείνει χώρους, να προλαβαίνει καταστάσεις, να τον βλέπεις και να νομίζεις ότι βρίσκεται παντού. Θεωρώ ότι οι παίκτες που αγωνίζονται στο εξωτερικό και στους big 4 δικαιολογημένα πρέπει να έχουν ένα προβάδισμα στις προτιμήσεις του ομοσπονδιακού προπονητή διότι έχουν παραστάσεις από υψηλό επίπεδο και έχουν δημιουργήσει καλύτερες αντοχές στην πίεση του πρωταθλητισμού, κανείς όμως δεν πρέπει να αποκλείεται εξ αρχής. Πάμε να ρίξουμε μια ματιά σε κάθε θέση.

Στο τέρμα αν και διαθέτουμε τερματοφύλακες με προσόντα,  όμως αυτοί δεν αγωνίζονται στις ομάδες τους με εξαίρεση τον Ανέστη. Στα μπακ ο Τοροσίδης από δεξιά, μεγάλωσε, έχει προσωπικότητα αλλά δε μπορεί πλέον να ανεβαίνει την πλευρά και να πλευροκοπεί, από πίσω του υπάρχουν ο Μπακάκης, ο Κίτσιου που παίζει στο Βέλγιο και οι Κιμβρακίδης, Βλάχος που παίζουν σε Ατρόμητο και Πανιώνιο αντίστοιχα. Αριστερά ο Σταφυλίδης δεν παίζει στη Γερμανία και είναι φανερή η έλλειψη ρυθμού, υπάρχει ασφαλώς ο Κούρτης του Ολυμπιακού και ο Λυκογιάννης της Στουρμ που ήδη έχει κληθεί. Στα σέντερ μπακ είμαστε υπερπλήρεις και είναι η μεγάλη μας δύναμη. Ίσως ο Σιοβας να δικαιούται μια ευκαιρία εδώ. Στα χαφ, 6 αρι και 8 αρι, υπάρχουν παίκτες. Ο Ταχτσίδης αν και βαρύς μπορεί να φτιάχνει παιχνίδι από πίσω ειδικά σε ματς με υποδεεστέρους αντιπάλους, ο Κουρμπέλης που έχει πάρει τη φανέλα σπίτι του στον Παναθηναϊκό και φυσικά ο Σιώπης με τα πολλά τρεξίματα. Για 8 αρι ο Ζέκα, ο Σάμαρης εφόσον πάει σε ομάδα και παίζει, ο Ανδρούτσος που διαθέτει ταχύτητα και ξέρει μπάλα και ο Χαρίσης που πάει καλά στο Βέλγιο. Στη θέση του 10αριου είμαστε πλήρεις, με τον Φορτούνη και τον Μάνταλο και πίσω τους τον Μπακασέτα και τον Πέλκα. Στα εξτρεμ υπάρχει το μεγάλο πρόβλημα. Οι μεγάλες ομάδες μας προτιμούν ξένους σε αυτές τις θέσεις και έτσι έχει απομείνει μόνο ο Λάζαρος που ήδη είναι στα 31 του.  Ο Σκίμπε επέλεγε για τα πλάγια 10αρια, Μάνταλο και Μπακασέτα συνήθως και έτσι η ομάδα γινόταν στατική και δυσκοίλια στο γκολ. Υπάρχει και ο Γιαννιώτας αλλά πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να σταθεί στο υψηλό επίπεδο, ενώ ο Μανθάτης έχει χαθεί στα Γιάννενα. Φυσικά πλάγια αγωνίζεται και ο Δώνης της Στουτγκάρδης και είναι η μεγάλη ελπίδας μας για το μέλλον αφού απέδειξε ότι διαθέτει προσόντα όπως ταχύτητα και τεχνική, αλλά και ποδοσφαιρικό τσαμπουκά. Αναμένεται και η επιστροφή Καρέλη μετά τον τραυματισμό του, ο οποίος φυσικά είναι περισσότερο 2^ος επιθετικός αλλά με το πάθος του και την επιθετικότητα του μπορεί να καλύψει και μια θέση στα άκρα. Στη θέση του φορ ο Μήτρογλου που πρέπει να παίζει στην ομάδα του για να είναι σε φόρμα, φορ όχι ιδιαίτερα κινητικός αλλά φονιάς μέσα στην περιοχή. Πίσω του ο Βέλλιος που έχει εξαφανιστεί στη Νότιγχαμ και ο Διαμαντάκος που δεν έχει δείξει ότι μπορεί να αποτελέσει αξιόπιστη λύση ……και τίποτα άλλο καθώς στις ομάδες μας παίζουν ξένοι. 

Ίσως στην ομοσπονδία να πρέπει να σκεφτούν και να καταρτίσουν ένα ολοκληρωμένο εθνικό σχέδιο, πλάνο για τη διαδικασία παραγωγής και εξέλιξης παικτών, όπως είχε προτείνει κάποτε ο Φερνάντο Σάντος γιατί παρατηρούνται ελλείψεις σε συγκεκριμένες θέσεις και χαρακτηριστικά ποδοσφαιριστών.

Ο προπονητής.

      Τα λάθη των παικτών (Καρνέζη – Μανιάτη – Σταφυλίδη) στο 1^ο ματς, δεν πρέπει επουδενί να καλύψουν τις τραγικές επιλογές του Σκίμπε. Λες και δεν είχε δει ποτέ την Κροατία, καθόλου σωστό σκάουτινγκ. Η Κροατία δεν είναι σε καμιά περίπτωση καλύτερη ομάδα από το Βέλγιο, απέναντι στο οποίο η ομάδα μας στάθηκε και πήρε και αποτέλεσμα στις Βρυξέλες.  Ο Γερμανός στο «Μάξιμιρ» ήταν εκτός τόπου και χρόνου και φάνηκε και στις δηλώσεις του μετά το παιχνίδι που έριξε την ευθύνη στους παίκτες. Φανήκαμε απροετοίμαστοι να διαχειριστούμε το ενδεχόμενο να βρεθούμε πίσω στο σκορ νωρίς στον αγώνα, παρότι το ενδεχόμενο αυτό έπρεπε να είναι βασικό κεφάλαιο της προετοιμασίας για το συγκεκριμένο παιχνίδι. Με επιλογές περίεργες, να ανεβάζει την άμυνα ψηλά χωρίς τον ταχύτατο Μανωλά, να βάζει τον Μανιάτη να πάρει όλη την πλευρά που ούτε την ταχύτητα διαθέτει, ούτε μπάλα ξέρει για να δημιουργήσει ρήγματα. Να αφήνει τον Ζέκα δεξιά σε όλο το ματς και να μη βλέπει ότι ο Μόντριτς αλωνίζει, να μην κοουτσάρει ουσιαστικά καθόλου μέσα στο ματς. Κοιμότανε? Εξέθεσε τους παίκτες.

     Γενικά, σε αυτά τα δύο χρόνια,  ο Γερμανός επανάφερε κάποιες σταθερές στην ομάδα και επέβαλε τον τρόπο λειτουργίας που υπήρχε μέχρι το 2014 και κατόπιν διαλύθηκε από τους Ρανιέρι και Μαρκαριάν. Δημιούργησε έναν σταθερό ρόστερ και με αυτούς πήγε μέχρι τέλους, όπως ο Ρεχάγκελ, χωρίς να καλεί όποιον είναι πρόσκαιρα φορμαρισμένος…η ομάδα είναι αυτή και δύσκολα μπαίνει άλλος παίκτης στα αποδυτήρια. Δεν έβαλε όμως σταθερές στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας, την οποία έδειξε ότι δε γνωρίζει σε βάθος, τα μειονεκτήματα και τις αρετές της και όταν λέω αρετές δεν αναφέρομαι μόνο στα δύο στόπερ, Σωκράτη – Μανωλά, που αυτούς τους ξέρουν άπαντες, έχει και άλλα πλεονεκτήματα η ομάδα. Διαθέτει ποιότητα σε ατομικό επίπεδο αλλά χρειάζεται δουλειά και ξεκάθαρη αγωνιστική κατεύθυνση, ειδικά στον τρόπο που θα βρίσκουμε το ένα γκολ για να παίρνουμε το αποτέλεσμα. Με τον Σκίμπε η ομάδα επιθετικά είναι πολύ στατική και προβλέψιμη. Δεν το είδαμε χθες, το είδαμε ειδικά στο παιχνίδι στο «Καραϊσκάκης» με την Εσθονία και γενικά η ομάδα σε κανένα ματς δεν ήταν πειστική. Πήγαμε στα μπαράζ γιατί οι ασταθείς ψυχικά Βόσνιοι αυτοκτόνησαν στον όμιλο. Η ομάδα δεν πείθει ότι ξέρει να κερδίζει τα ματς, όπως παλιότερα, τη 10ετία 2004-2014.

Τον κρατάς λοιπόν τον Σκίμπε που συνολικά η αμοιβή του με όλες τις παροχές και την εφορία αγγίζει το 1 εκ. ευρώ? Ή πας σε Έλληνα προπονητή μετά από σχεδόν 20 χρόνια?

Η επόμενη μέρα…..

Καταρχήν είναι απαραίτητη προϋπόθεση να διατηρηθούν οι δεσμοί μεταξύ των παικτών, αγωνιστικοί και κοινωνικοί, δηλαδή η συνύπαρξη των παικτών στα αποδυτήρια, να ταιριάζουν τα χνώτα τους.

Από εκεί και πέρα πρέπει να γίνει προσεκτικά η επιλογή του επόμενου κόουτς, που θα είναι αυτός που θα πάει την ομάδα ένα βήμα παραπέρα και θα την επαναφέρει στα τελικά μεγάλων διοργανώσεων. Θα είναι Έλληνας? Και ποιος? Ήδη γράφονται τα ονόματα του Δέλλα και του Αναστασιάδη. Επιλογές που έχουν τα υπέρ και τα κατά τους. Το βασικό όμως είναι ο όποιος προπονητής και κυρίως ο Έλληνας, να στηριχθεί. Για παράδειγμα, ο Σκίμπε ζήτησε μάγειρα, διατροφολόγο και μια εταιρεία στατιστικής για την ομάδα και η ομοσπονδία του τα παρείχε, στον Έλληνα κόουτς θα του δώσει παρόμοια εργαλεία για να δουλέψει?

     Βασικό για την επιλογή του προπονητή είναι, το τι ομάδα θέλουμε να κτίσουμε για τα επόμενα χρόνια. Φαίνεται ότι μας ταιριάζει σα φιλοσοφία ο 2^ος ρόλος στα ματς, το παιχνίδι πίσω από τη μπάλα, αφήνοντας την κατοχή, την πρωτοβουλία στον αντίπαλο. Στην άμυνα έχουμε και τους καλούς παίκτες μας. Το ποδόσφαιρο μας δεν έχει εξτρεμ και επιθετικά μπακ, γενικά πλάγιους που να πάνε στην προσωπική φάση. Οπότε είναι αναγκαίο να βασιστούμε στην καλή ανασταλτική λειτουργία μας.

      Ουσιώδες είναι να πορευτεί η ομάδα την επόμενη μέρα σε υγιείς βάσεις, στα αποδυτήρια, στις σχέσεις των παικτών, σε αυτούς που περιβάλλουν την ομάδα αλλά και σε αυτούς που αποφασίζουν γι αυτή. Να περνούν καλά οι παίκτες στους κόλπους της ομάδας, να θέλουν να κληθούν, να το ευχαρίστιουνται.  Να μείνουν εκτός ομάδας τα προβλήματα του Ελληνικού ποδοσφαίρου και οι κόντρες μεταξύ των ομάδων. Θεωρώ ότι η αρχή του τέλους έγινε με εκείνη την κόντρα μεταξύ του Μανιάτη και των Τζαβέλα – Κατσουράνη που πέρασε στα αποδυτήρια της ομάδας στο Μουντιάλ της Βραζιλίας και μπορεί οι Μανιάτης – Τζαβέλας να τα βρήκαν και να είναι συμπαίκτες στην Τουρκία, το κακό όμως που έκαναν έμεινε στην ομάδα.

     Επίσης συμφωνώ με τη μη κλήση του Χολέμπας και ας είναι καλύτερος από τους μπακ που παίζουν. Και ο Γεωργάτος επί Ρεχάγκελ ήταν κορυφαίος αλλά ο Γερμανός τον είχε διώξει από την ομάδα. Πρέπει ο παίκτης που καλείται στην Εθνική να διαθέτει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, όχι μόνο αγωνιστικά αλλά κυρίως ως μέρος του συνόλου, ως χαρακτήρας. Κανείς δε μπορεί να βάζει το «εγώ» του πάνω από την ομάδα. Καλύτερα να απομακρυνθεί. Έτσι θα γίνει η ομάδα ελκυστικός προορισμός για κάθε παίκτη, όταν θα γνωρίζει ότι μέσα από αυτή και από τον τρόπο λειτουργίας της, θα του δίνονται τα εχέγγυα να αναδειχτεί αγωνιστικά και να φτιάξει την καριέρα του. 





                                                                                                                              SAM