Three – peat !!!

Τρίτη σερί κούπα η ΡΕΑΛ, το three-peat που λένε και οι Αμερικάνοι και 13^η συνολικά. Δικαιολογημένα θεωρείται η Βασίλισσα της Ευρώπης. Μεγάλη επιτυχία για την ομάδα της Μαδρίτης, για τον Ζιντάν και τους παίκτες, που είναι οι ίδιοι αυτά τα τελευταία χρόνια με τις τρεις σερί κούπες της κορυφαίας διασυλογικής διοργάνωσης. Η Λίβερπουλ μετά τα πρώτα 25 λεπτά και ιδίως μετά την αποχώρηση λόγω τραυματισμού του Σαλάχ δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην ανωτερότητα της Βασίλισσας. Και πώς να το κάνει άλλωστε, όταν κάτω από τα δοκάρια της είχε έναν τραγικό τερματοφύλακα? Πάμε να δούμε το ματς…..

      Η Λίβερπουλ μπήκε δυνατά στο παιχνίδι, με επιθετικότητα και πίεση ψηλά. Στο 1ο δεκάλεπτο άσκησε πίεση και δημιούργησε προϋποθέσεις, χωρίς όμως να έχει κάποια ξεκάθαρη τελική προσπάθεια. Η ΡΕΑΛ  ξεμύτισε μετά το 10λεπτο και είχε ένα άστοχο σουτ με τον Μαρσέλο. Στα πρώτα λεπτά η ΡΕΑΛ κράτησε χαμηλά την άμυνα της, στο ύψος του πέναλντι, εκεί απέκρουε τις επιθέσεις της Λίβερπουλ,  ενώ από την άλλη πλευρά ο Σαλάχ δεν έπαιζε στη γραμμή αλλά είχε κλείσει προς τα μέσα και έπαιζε πάνω στον Ράμος. Μετά το πρώτο κύμα, η Λίβερπουλ συνέχισε να κάνει το παιχνίδι της και να έχει επιβάλει το ρυθμό της στο παιχνίδι, χωρίς πάντως να δημιουργήσει τη μεγάλη φάση. Στο 30ο λεπτό ο Σαλάχ αποχωρεί από το ματς καθώς σε μια μονομαχία με τον Ράμος έπεσε άτσαλα στο έδαφος και έβγαλε τον ώμο του. Εκεί πάγωσε η Λίβερπουλ και η ΡΕΑΛ άρχισε να παίρνει τα πάνω της. Παρότι λίγα λεπτά αργότερα ήταν η σειρά του Καρβαχάλ να αποχωρήσει τραυματίας από το γήπεδο. Οι τραυματισμοί και οι διακοπές στο ματς βοήθησαν τη ΡΕΑΛ να ρίξει το τέμπο και να πάρει την κατοχή κυκλοφορώντας τη μπάλα. Χωρίς τον Σαλάχ στο παιχνίδι, ο Μαρσέλο πήρε μέτρα και ανέβηκε στην επίθεση βοηθώντας τη ΡΕΑΛ να έχει δυο φάσεις στο τελευταίο πεντάλεπτο του ημιχρόνου. Ένα πρώτο ημίχρονο μοιρασμένο και χωρίς μεγάλες φάσεις. Μπήκε δυνατά η Λίβερπουλ αλλά προς το τέλος η ΡΕΑΛ πήρε τα ηνία του αγώνα.

   Στο 2ο ημίχρονο η ΡΕΑΛ ήταν αυτή που ξεκίνησε δυνατά και μπήκε πιο αποφασισμένη στον αγώνα. Μόλις στο 48΄ είχε δοκάρι με τον Ίσκο. Η Λίβερπουλ αδυνατούσε να κρατήσει μπάλα και στο 51΄ ήρθε το πρώτο τραγικό λάθος του Κάριους. Πήγε να πασάρει τη μπάλα με τα χέρια, ο Μπενζεμά έβαλε έξυπνα το πόδι και από την κόντρα η μπάλα κατέληξε στα δίχτυα. Η Λίβερπουλ ευτύχησε να ισοφαρίσει γρήγορα. Στο 55΄και μετά από εκτέλεση κόρνερ, ο Λόβρεν νίκησε στον αέρα τον Ράμος, πήρε την κεφαλιά και ο Μανέ πήρε τη φάση από τον Μαρσέλο, πρόλαβε τον Νάβας και ισοφάρισε. Το ματς είχε πάρει μια άγρια ομορφιά, με τη  ΡΕΑΛ να κρατάει μπάλα στη μεσαία γραμμή και τους παίκτες της Λίβερπουλ να πρεσάρουν «σκυλίσια». Στο 61΄ ο Ζιντάν κάνει την κίνηση του και ρίχνει στο ματς τον Μπέιλ στη θέση του Ίσκο και τρία λεπτά αργότερα δικαιώνεται. Από σέντρα του Μαρσέλο, ο Μπέιλ με ανάποδο ψαλίδι (!) βάζει και πάλι μπροστά τη ΡΕΑΛ. Στα επόμενα λεπτά η Λίβερπουλ έβγαλε αντίδραση και είχε 2-3 φάσεις με κυριότερη το σουτ του Μανέ στο δοκάρι του Νάβας. Αλλά πλέον η ΡΕΑΛ είχε το μομέντουμ και ξαναέφερε το ματς στα μέτρα της, κρατώντας μπάλα και δημιουργώντας κάποιες φάσεις.  Εν τέλει ο ….Κάριους ήταν αυτός που καθάρισε τον τελικό. Στο 83΄ ο Μπέιλ επιχειρεί μακρινό σουτ, η μπάλα φεύγει από τα χέρια του τερματοφύλακα της Λίβερπουλ και καταλήγει στα δίχτυα του. Έτσι γράφτηκε το τελικό 3-1. Από εκεί και μετά το ματς είχε διαδικαστικό χαρακτήρα, αφού η Λίβερπουλ δεν είχε της ψυχικές δυνάμεις για μια τελευταία αντεπίθεση.

     Γι αυτό το επίπεδο, τα λάθη του Κάριους είναι ανεπίτρεπτα. Στέρησε το δικαίωμα στην ομάδα του να διεκδικήσει την κούπα. Ακόμα και οι συμπαίκτες του τον εγκατέλειψαν στο τέλος του αγώνα. Έκλαιγε μόνος του. Από τόσους τερματοφύλακες ο Κλοπ επέλεξε τον Κάριους από τη Μάιντζ. Ήταν η 1η του μεταγραφή στη Λίβερπουλ, νομίζω. Μεγάλο το λάθος του κόουτς και το πλήρωσε στο πιο κρίσιμο ματς.

     Από εκεί και πέρα, ο Κλοπ ξεκίνησε όπως αναμενόταν το ματς. Και από πλευράς προσώπων αλλά και από διάταξη, με το γνωστό του 4-3-3. Η Λίβερπουλ μπήκε δυνατά στο παιχνίδι και ασκούσε πρέσιγκ ψηλά, κοντά στην περιοχή της ΡΕΑΛ. Πρόθεση του ήταν να παίξει πίσω από τη μπάλα και αρχικά του βγήκε. Όμως ο τραυματισμός του Σαλάχ φάνηκε πως όχι μόνο αποσυντόνησε την ομάδα αλλά την έριξε και ψυχολογικά. Από εκεί και μετά η ΡΕΑΛ πήρε τα ηνία του ματς. Ενώ στο 2ο ημίχρονο η Λίβερπουλ δε μπήκε καλά, φάνηκε επηρεασμένη. Πέραν του τραγικού Κάριους, Λόβρεν και Ρόμπερτσον έκαναν καλό ματς στην άμυνα, ενώ στάθηκε ο 19χρονος Αλεξάντερ – Άρνολντ, ο πρώτος έφηβος μετά από πολλά χρόνια σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Οι τρεις χαφ έτρεξαν αλλά έδειξαν ότι δεν έχουν την ποιότητα να κρατήσουν τη μπάλα και να παγώσουν το ρυθμό του παιχνιδιού. Δε διακρίνονται για τις τεχνικές τους αρετές. Στην επίθεση, ο Φιρμίνιο επηρεάστηκε πολύ από την αλλαγή του Σαλάχ και ήταν άφαντος στον τελικό. Ο Λαλάνα φάνηκε λίγος. Ο μόνος που ξεχώρισε ήταν ο Μανέ, που σκόραρε, είχε δοκάρι και ήταν ο μόνος επικίνδυνος για την άμυνα της ΡΕΑΛ.

Ο Κλοπ έχασε 6ο σερί τελικό. Δε βοήθησε καθόλου την ομάδα του. Δεν του βγήκε το παιχνίδι και δεν είχε άλλο πλάνο στο μυαλό του. Όλο το παιχνίδι ήταν προσαρμοσμένο πάνω στον Σαλάχ και όταν αυτός βγήκε η ομάδα έμοιαζε χαμένη. Φάνηκε πελαγωμένος. Βέβαια με τέτοια λάθη από τον τερματοφύλακα τι να του καταλογίσεις?

       Η ΡΕΑΛ έκανε ένα ώριμο παιχνίδι. Έκλεισε τους χώρους στα πρώτα λεπτά, μέχρι να ξεθυμάνει η επιθετικότητα της Λίβερπουλ και κατόπιν έβαλε τη μπάλα κάτω, την κυκλοφόρησε, επέβαλε το δικό της πλαίσιο πάνω στο οποίο θα παιζόταν το παιχνίδι από εκεί και πέρα. Έδειξε ότι ήταν πιο παιγμένη ομάδα σε αυτό το επίπεδο. Αναμενόμενο αφού ήταν ήδη δις πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ο Νάβας έδειξε ότι η ΡΕΑΛ δε χρειάζεται τερματοφύλακα. Σταθερός ο Βαράν, χωρίς Σαλάχ άνετος ο Μαρτσέλο, στάθηκε ο Νάτσο και ηγετικός ο Ράμος στην άμυνα. Στα χαφ ο Μόντριτς ήταν όλα τα λεφτά. Έκοβε και έραβε. Έκανε μεγάλο ματς. Έδειξε ότι είναι ο κορυφαίος χαφ στον κόσμο. Ανέβηκαν δίπλα στον Μόντριτς και οι Κρόος – Καζιμίρο. Άφαντος στον τελικό ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Βοήθησε ο Ίσκο. Ο Μπενζεμά απέδειξε ότι αξίζει να φοράει τη φανέλα της Βασίλισσας. Ο Μπέιλ καθάρισε το παιχνίδι ! Κάθε χρόνο είναι μέτριος και βγάζει τραυματισμούς, αλλά στην τελική ευθεία καταφέρνει να βρίσκεται στο πικ της φόρμας του και σεληνιάζετε, έχοντας καθοριστική συμβολή και στις τρεις, σερί κούπες της ΡΕΑΛ.

Ο Ζιντάν προτίμησε τον Ίσκο για την αρχική 11αδα και διάταξη 4-4-2, που εύκολα γινόταν 4-3-3, με τον Ίσκο να πάει αριστερά και τον Κριστιάνο δεξιά. Παρουσίασε την ομάδα του έτοιμη από κάθε άποψη και έχοντας απαντήσεις σε κάθε θέμα που του έβαζε ο Κλοπ. Έκανε επιθετικό coaching και ρίχνοντας τον Μπέιλ στο ματς, ως δεξί εξτρεμ, καθόρισε τον τελικό. Απέδειξε ότι είναι ένας εξαιρετικός διαχειριστής του πλούσιου σε ταλέντο ρόστερ της Βασίλισσας. Έχει αντιληφθεί ότι η Πριμέρα με τη Μπάρτσα του Μέσι είναι δύσκολο να την κατακτήσεις και επικεντρώθηκε στο Champions league, όπου με 7 καλά παιχνίδια στα νοκ άουτ κατακτάς την κορυφαία κούπα στον πλανήτη (μετά το Μουντιάλ). Αυτό έκανε και η Σεβίλλη του Μόντσι με τις σερί κατακτήσεις του Γιουρόπα. Και γενικά οι Ισπανικές ομάδες με τη μπαλαδοσύνη τους έχουν δείξει ότι υπερέχουν από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κλαμπ. Έτσι ο Ζιζού έγραψε ιστορία.

Για τις δηλώσεις αποχώρησης του Κριστιάνο Ρονάλντο και του Γκάρεθ Μπέιλ, ας περιμένουμε τις επόμενες μέρες να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Ο CR7, πάντως, έπιασε ταβάνι με τη Βασίλισσα ! 

                                                                                                                SAM