Στο Champions league παίρνουν μέρος οι βαριές φανέλες από κάθε χώρα και συνεπώς,
έστω και αν κάποιο πρωτάθλημα βρίσκεται σε κάμψη, αυτό δεν καταδεικνύεται γιατί
πάντα μια Μπάγερν, μια Λίβερπουλ, μια ΡΕΑΛ, μια Γιουβέντους έχουν τη δική τους
δυναμική, που τις κάνει να ξεχωρίζουν και να πρωταγωνιστούν. Στο EUROPA συμμετέχουν οι δεύτερης δυναμικότητας
ομάδες από τα πρωταθλήματα των χωρών και εκεί φαίνεται εν πολλής η ισχύς του
κάθε πρωταθλήματος. Ε, οι Ισπανοί το έχουν μετατρέψει σε δική τους υπόθεση την
δεκαετία που διανύουμε. Τρεις κατακτήσεις από το 2010 η Σεβίλλη και τρεις, από
χθες και η Ατλέτικο Μαδρίτης.
Στον χθεσινό τελικό στη Λιόν η Ισπανική
ομάδα επέβαλε την ανωτερότητα της με άνεση επί της Μαρσέιγ, πήγε το παιχνίδι
στο δικό της μοτίβο και πλαίσιο και κατέκτησε την κούπα με το ευρύ 3-0, επί
Γαλλικού εδάφους.
Στο παιχνίδι, η Μαρσέιγ μπήκε δυνατά στον
αγωνιστικό χώρο του «Ζερλάν» και αφνιδίασε στο πρώτο 10λεπτο την Ατλέτικο, είχε
μια εξαιρετική ευκαιρία στο 4΄ με τον Ζερμαίν να βγαίνει τετ-α-τετ με τον
Όμπλακ μετά από κάθετη πάσα του Παγιέτ αλλά να σουτάρει ψηλά, άουτ. Σε τέτοια
ματς και αν θες την κούπα πρέπει να μπορείς να εκτελέσεις με ακρίβεια και
ψυχραιμία και ας είναι υψηλές οι συνθήκες πίεσης. Δεν μπήκε μπροστά η Μαρσέιγ
στη φάση αυτή αλλά συνέχισε να πιέζει και να είναι ορμητική και στο 6΄ είχε ένα
καλό γυριστό σουτ του Ραμί, από το ύψος της περιοχής που επίσης, πέρασε άουτ.
Από το 10λεπτο και μετά, η Ατλέτικο άρχισε σταδιακά α ισορροπεί το ματς και να
κοιτάζει να το φέρει στα δικά της μέτρα. Σε αυτό συνέβαλε και ο Αγκουϊσα στο
22΄, όταν μετά από πάσα του Μανταντά έκανε τραγικό κοντρόλ, ο Γκάμπι έκλεψε τη
μπάλα και αμέσως την πέρασε κάθετα στον Γκριεζμάν που πλάσαρε ψύχραιμα τον
τερματοφύλακα της Μαρσέιγ και έδωσε το προβάδισμα στην Ατλέτικο. Αφού βρέθηκαν
μπροστά στο σκορ οι «Ροχιμπλάνκος» πήραν το μομέντουμ του αγώνα και κοίταξαν να
παγώσουν το παιχνίδι, να ρίξουν το τέμπο και στο 32΄ ήρθε νέο σοκ για τη
Μαρσέιγ, με τον αρχηγό και ηγέτη της να
αποχωρεί με δάκρυα από το γήπεδο λόγω τραυματισμού. Εκεί ο τελικός τελείωσε !
Λίγο μετά την έναρξη του 2ου
ημιχρόνου, Κόκε και Γκριεζμάν άλλαξαν τη μπάλα, ο τελευταίος μπήκε στην
περιοχή, την τσίμπησε υπέροχα πάνω από τον Μανταντά και με το 0-2 καθάρισε τον
τελικό. Από εκεί και πέρα η Ατλέτικο έλεγξε πλήρως το ματς, κράτησε μπάλα, την
κυκλοφόρησε και έπαιξε σαν αφεντικό, μη επιτρέποντας στους Μαρσεγέζους να
επιτεθούν, να δημιουργήσουν την παραμικρή υποψία φάσης. Είναι γνωστό ότι όταν η
Ατλέτικο έχει υπέρ της σκορ είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο στο να το
διατηρήσει. Μια ούτως ή άλλως δυσκολοκατάβλητη και απροσπέλαστη ομάδα που έτσι
και προηγηθεί σφίγγει ακόμα περισσότερο, κλείνει τους διαδρόμους και διαθέτει
την εμπειρία και τη γνώση να «σβήσει» κάθε παιχνίδι, απέναντι σε οποιονδήποτε
αντίπαλο.
Η Μαρσέιγ εμφανίστηκε και πάλι στο ματς με
την είσοδο του Κώστα Μήτρογλου. Ο διεθνής σέντερ φορ μπήκε στο ματς στο 74΄ και
στο 81΄ , στην πρώτη του επαφή με τη μπάλα, νίκησε στον αέρα τον Γκοντίν, μετά
από σέντρα του Σανσόν και με κεφαλιά έστειλε τη μπάλα στο δοκάρι του Όμπλακ.
Χάθηκε μεγάλη ευκαιρία να ξαναμπεί στο παιχνίδι η Μαρσέιγ και να ξαναζωντανέψει
ο τελικός. Σε κάθε περίπτωση, η φάση του Μήτρογλου βοήθησε τη Μαρσέιγ, οι
παίκτες της οποίας αναθάρρησαν και βγήκαν στην επίθεση δημιουργώντας ακόμη
μια-δυο φάσεις, χωρίς όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα. Ο Έλληνας φορ έδειξε την
κλάση του, απέδειξε ότι είναι φορ περιοχής με υψηλή αίσθηση του γκολ. Εάν
τροφοδοτηθεί σωστά, «σκοτώνει». Δεν έχει την τεχνική ή την ατομική ενέργεια,
αλλά έχει το γκολ και μυρίζεται τις φάσεις. Πρέπει να ξέρεις τι ακριβώς θέλεις
όταν τον αποκτάς. Είναι συγκεκριμένα αυτά που προσφέρει αλλά πολύτιμα και τα
βρίσκεις δύσκολα.
Η Ατλέτικο στο τέλος σε μια κόντρα
επίθεση βρήκε και 3ο γκολ με τον Αρχηγό της τον Γκάμπι που σπάνια
σκοράρει, αλλά είναι η ψυχή και το πνεύμα αυτής της ομάδας.
Εν κατακλείδι, η Ατλέτικο είναι ομάδα πιο
«παιγμένη» σε αυτό το επίπεδο, σε τέτοια ματς – τελικούς, από τη Μαρσέιγ. Ήταν
ο 5ος της τελικός τα τελευταία 8 χρόνια. Με άνεση έφερε το ματς στα
μέτρα της. Επίσης από άποψη παικτών διαθέτει παίκτες ανώτερους από τους
αντίστοιχους της Μαρσέιγ, υψηλότερης κλάσης και με τον Σιμεόνε τόσα χρόνια στον
πάγκο της είναι πιο δουλεμένη, με ξεκάθαρη αγωνιστική ταυτότητα και
προσανατολισμό. Η Ατλέτικο, αν διατηρήσει όλους τους βασικούς της παίκτες και
με δυο προσθήκες στα χαφ από το πάνω ράφι, τοπ επιπέδου, μπορεί να καταστεί ακτύπητη. Να μπορεί να
νικήσει κάθε αντίπαλο, σε οποιεσδήποτε συνθήκες και σε οποιοδήποτε γήπεδο.
Υ.Γ. Αντίο με κούπα για τον Φερνάντο Τόρες, τον πρώτο του τίτλο με τη φανέλα της Ατλέτικο τη φανέλα της οποίας φόρεσε από τα παιδικά του χρόνια.
SAM
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου