Ο ΠΑΟΚ, ΣΕ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ ΟΜΑΔΑ

 

     Ο ΠΑΟΚ είναι η Νο 1 ομάδα της Θεσσαλονίκης, της 2ης σε πληθυσμό πόλης της Ελλάδας. Έχει πλήθος οπαδών που είναι γνωστοί για το πάθος και το φανατισμό τους. Κατά καιρούς έχουν φορέσει τη φανέλα του παιχταράδες. Ποδοσφαιριστές που τους ζήλευαν οι τρεις μεγάλοι του ΠΟΚ, Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός και ΑΕΚ. Και τι τίτλους έχει κατακτήσει σε αυτά τα 95 χρόνια της ιστορίας του ο ιδρυθείς το 1926 ΠΑΟΚ? Τρία (3) πρωταθλήματα, το τελευταίο το 2019 και τα άλλα δύο το 1976 και το 1985 και 8 κύπελλα, τα 4 εκ των οποίων από το 2017 έως και φέτος(1972-1974-2001-2003 τα άλλα). Λίγα, πολύ λίγα αναλογικά με το μέγεθος του και τη δυναμική του. Ουσιαστικά δεν υπάρχει ΠΑΟΚ με την έννοια της μεγάλης ομάδος, αυτής που κάνει συστηματικά πρωταθλητισμό. Συγκυριακά παίρνει κάποιους τίτλους κυρίως λόγω αδυναμίας των αντιπάλων του, όπως τα τελευταία τέσσερα κύπελλα που τα κατέκτησε ως ανώτερος από μια αγωνιστικά γυμνή ΑΕΚ.

    Δε θ μιλήσω για παλιότερα και ειδικά για τη δεκαετία του ’70 όπου πράγματι ο ΠΑΟΚ διέθετε μεγάλη ομάδα. Θα πω μόνο ότι δε συμφωνώ, είμαι κάθετα αντίθετος, με τη δικαιολογία του κατατρεγμένου, του κυνηγημένου από το κατεστημένο της Αθήνας. Με τέτοιο λαό και με τέτοια δυναμική δε μπορεί κανείς να σε ρίξει, παρά μόνο ο εαυτό σου, τα δικά σου λάθη, ο δικός σου λαθεμένος τρόπος σκέψης και λειτουργίας, η δική σου «μικρή» νοοτροπία.

    Τα τελευταία χρόνια την ομάδα την έχει πάρει ο Ιβάν Σαββίδης, από τον Αύγουστο του 2012 ο ΠΑΟΚ ανήκει σε ένα πραγματικά μεγάλο οικονομικό μέγεθος, ποτέ άλλοτε η ομάδα δεν είχε ιδιοκτήτη με τέτοια οικονομική επιφάνεια. Μετά από δεκαετίες η ομάδα είναι καθαρή από χρέη, διακρίνεται από φερεγγυότητα στα οικονομικά της, το προπονητικό της κέντρο εκσυγχρονίζεται διαρκώς, είναι στα σκαριά η κατασκευή νέου γηπέδου, το οποίο θα χρηματοδοτήσει εξ ολοκλήρου ο Ιβάν, για 1η φορά ο ΠΑΟΚ είναι πανίσχυρος και στο παρασκήνιο, κι όμως…. κατάφερε να κατακτήσει μόλις ένα πρωτάθλημα. Αήττητο μάλιστα και σε συνδυασμό και με την κατάκτηση του κυπέλλου τη σαιζόν 2018-19, επέτυχε το 1ο νταμπλ της ιστορίας του. Παρόλα αυτά δε μπόρεσε να εδραιωθεί, να κυριαρχήσει για τα επόμενα 3-4 χρόνια κατακτώντας σερί τίτλους πρωταθλητή.

    Ένα μόλις πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ του Ιβάν και αυτό με μπάτζετ τεράστιο, ξηλώθηκε κανονικά ο εκ Ρωσίας ορμώμενος Πόντιος επιχειρηματίας. Η ομάδα μάλιστα έφτασε κοντά στην παραβίαση του Financial Fair Play ! κι όλο αυτό για έναν και μοναδικό τίτλο, έστω αήττητο. Τι να το κάνεις το αήττητο όταν ο άλλος σου μοστράρει 46 κούπες? Και αφού πήρες το ντάμπλ κατάφερε στο καπάκι και σε καβάλησε και πήρε αυτός δύο σερί τίτλους ρεφάροντας .

     Σε εξευτέλισε μάλιστα αποδεικνύοντας τη διοικητική γύμνια σου τόσο με την υπόθεση της πολυϊδιοκτησίας, όσο και με την υπόθεση δωροδοκίας Σαμπάνη. Σε αποσυντόνισε και σου πήρε το πρωτάθλημα μέσα από τα χέρια σου. Ας δικαιώθηκε τελικά ο ΠΑΟΚ στο CAS και όπου αλλού. Ο Ολυμπιακός τη δουλειά του την έκανε, το στόχο του τον πέτυχε. Σου πήρε το πρωτάθλημα.  Και φέτος ενώ οι δύο ομάδες ήταν κοντά στη βαθμολογία, πέταξε μια μπαρούφα ο Καράπαπας για απόπειρα δωροδοκίας του Σαμπάνη, τερματοφύλακα του Άρη, και μέσα σε 2-3 αγωνιστικές η διαφορά στη βαθμολογία εκτοξεύτηκε και οι ερυθρόλευκοι καθάρισαν τον τίτλο. Γιατί? Διότι ο ΠΑΟΚ έχει νοοτροπία μικρής ομάδας. Μόλις έσκασε ένα θέμα όλοι δήθεν επηρεάστηκαν. Στην πραγματικότητα όμως βρήκαν δικαιολογία ώστε να σταματήσουν να μάχονται, να παλεύουν για το πρωτάθλημα και να το ρίξουν στην κλάψα. Ότι μας έστησε παγίδα ο κακώς Ολυμπιακός εμάς τα καλά παιδιά και μας εξαπάτησε και μας πήρε τον τίτλο. Εμείς αγωνιζόμαστε αλλά οι άλλοι, οι πονηροί μας πιάνουν τον κώλο. Έτοιμοι η δικαιολογία για τους loosers.

    Και ο ΠΑΟΚ τι έκανε, μετά απ’ όλα αυτά? Έφερε πίσω τον Λουτσέσκου, τον προπονητή που πήρε το νταμπλ και στη συνέχεια, μόλις είδε ότι η νίκη έχει πολλούς πατέρες, τους παράτησε και έφυγε. Γιατί αυτό έγινε, οι ερασιτέχνες παράγοντες του ΠΑΟΚ ήθελαν να καπηλευτούν την επιτυχία του νταμπλ και να καπελώσουν τον προπονητή και την ομάδα. Και από την ημέρα που επέστρεψε ο Ρουμάνος κόουτς ο σύλλογος λειτουργεί λες και ο Ραζβάν θα λύσει τα πάντα μόνος του.

    Ο ιδιοκτήτης είναι στη Ρωσία και χωρίς αυτόν ελάχιστα κινούνται. Τεχνικός διευθυντής δεν έχει προσληφθεί ακόμα. Παίκτες δεν έχουν αποκτηθεί για την ενίσχυση της ομάδας. Δεν έχει ξεκαθαρίσει ποιοι μένουν και ποιοι φεύγουν από το περυσινό ρόστερ. Ανανέωσε μόνο ο Ελ Καντουρί, ενώ μυστήριο υπάρχει αναφορικά με το αν θα πωληθεί ο Τζόλης και προέκυψε χάσμα με την ανανέωση του Αντρίγια Ζίφκοβιτς. Τα πάντα κυλάνε χαλαρά ! Δε μπορώ να καταλάβω αν υπάρχει πλάνο, κάποιο σχέδιο. Τους περισσότερους φαίνεται να τους απασχολεί σε ποια θέση θα παίξει ο Βιεϊρίνια του χρόνου και τι θα κάνει ο Πάμπλο Γκαρσία με τη Β΄ ομάδα του συλλόγου.

    Μπάτζετ ποτέ δεν καθόριζε ο Ιβάν, ούτε ποτέ βιάστηκε να κλείσει νωρίς, έγκαιρα το ρόστερ, ώστε να μπορεί να δουλέψει καλύτερα ο προπονητής. Τι προβλέπω? Να γίνονται κινήσεις από την αγορά της Ρωσίας, κάτι σύνηθες για το κλαμπ. Τους παίκτες εκεί τους ξέρει καλά ο πατριάρχης της οικογένειας Λουτσέσκου, ο Μιρτσέα. Το πολύ πολύ να επιστρέψει και ο Λούμπος Μίχελς για να κάνει τις επαφές, να ξεκουράζει την Γκοντσάρεβα. Από χθες ακούγεται και το όνομα του Νέλσον Ολιβέιρα που έπαιζε στην ΑΕΚ για σέντερ φορ, μιας και ο Κρμιετσικ φεύγει. Με τέτοιους θα χτυπήσεις τον Ολυμπιακό? ….Αν στρώσει την ομάδα ο Ραζβάν μέχρι τα Χριστούγεννα έχει καλώς, αλλιώς πάμε ξανά στον Παμπλίτο….

    Πάντως ο Γκαρσία είχε σχέδιο για την επόμενη μέρα. Δε θα εφαρμοστεί ποτέ γιατί οι μεταγραφές του ΠΑΟΚ γίνονται κυρίως από Ρωσία μεριά αλλά ο Πάμπλο πρότεινε: Συνεργασία της ομάδας με τους Λίνο – Κοντρέρας και Μπιζέρα στις μεταγραφές. Να έρχονται παίκτες από Λατινική Αμερική. Να δημιουργηθεί μια Λατινοαμερικάνικη παροικία στη Θεσσαλονίκη ώστε αυτοί που θα έρχονται να προσαρμόζονται γρήγορα, από ένα σημείο και μετά. Οι κινήσεις να είναι ψαγμένες, οι παίκτες να παίζουν, να διακρίνονται και να πουλιούνται. Ένα πρότζεκτ στα πρότυπα της Βιγιαρεάλ που πήρε το Γιουρόπα φέτος.  Αυτά όμως θέλουν σχέδιο, υπομονή, δουλειά με πλάνο και τεχνογνωσία. Έννοιες άγνωστες στον οργανισμό ΠΑΟΚ. Ο Ιβάν – το χρήμα- απαιτεί τίτλο τώρα. Έναν, όχι να χτίσουμε δυναστεία, είμαστε large, ας πάρουν και οι άλλοι.

    Πάντως με τις επαφές που έχει ο Ολυμπιακός με ατζέντηδες στο εξωτερικό και με την ΑΕΚ να μπαίνει στο νέο γήπεδο τα βλέπω δύσκολα τα πράγματα για τον δικέφαλο του βορά.

     Καλά για Ευρώπη δεν το συζητάμε, δεν τους ενδιαφέρει καν. Μόνο όταν μπουν σε όμιλο του Champions league θα ασχοληθούν. Πως θα γίνει αυτό? Από μόνο του, θα γίνει κάποιο θαύμα, είναι και θρήσκος ο Ιβάν. Μπορεί να δώσει Wild card ο Τσέφεριν στην ΠΑΟΚαρα. Εδώ πέρυσι με τον Φερέιρα πήγαιναν τρένο, αποκλείοντας καλές ομάδες κι αυτοί πουλούσαν παίκτες πριν τα παιχνίδια, τι Λημνίος, τι Άπκομ, τι Πέλκας….

    Τουλάχιστον ο συμπολίτης Άρης έχει να επιδείξει μια αυτοκρατορία στο μπάσκετ και έπρεπε τότε να φύγουν ο Ιωαννίδης με τον Γκάλη για να δει ο ΠΑΟΚ άσπρη μέρα. Και τότε, παρότι είχαν ομαδάρα και παιχταράδες, μόνο έναν τίτλο κατάφεραν να πάρουν. Μετά ξεθύμαναν. Αυτό όμως θέλει και ο κόσμος της ομάδας, έτσι είναι μαθημένος. Στα λίγα και στην κλάψα…. Νοοτροπία μικρής ομάδας, χωρίς κουλτούρα νικητή….

 

                                                              SAM

 

Με Καντέ και Τούχελ στην κορυφή της Ευρώπης

 

      Ακόμα και η αντίπαλος, η Σίτι, αναγκάστηκε να παραδεχτεί το μεγαλείο του Ενκολό Καντέ. Στο 53΄ του αγώνα στο twitter του κλαμπ έγραψε “No changes at the break and little chances so far this half - Kante has been everywhere all game, if we can bypass him we might be in business!”….. «Δίχως αλλαγές στο ημίχρονο μέχρι τώρα. Ο Καντέ ήταν παντού, αν καταφέρουμε να τον ξεπεράσουμε ίσως να μπούμε ξανά στη... δουλειά»!.....Για όποιον έβλεπε το παιχνίδι, ακόμα και κάποιον άσχετο με το ποδόσφαιρο, ήταν φανερό ότι ο Γάλλος μέσος κυριαρχούσε, βρισκόταν παντού στο γήπεδο, ήλεγχε την κυκλοφορία. Ήταν ο βασικός λόγος που η επιθετική μηχανή του Πεπ σίγησε και η Τσέλσι σήκωσε κούπα, τη 2η στα χρόνια του Αμπράμοβιτς!

    Δεν το λες και λίγο. Μέσα σε λιγότερο από 20 χρόνια ο Ρομάν Αμπράμοβιτς πήρε δύο Champions league, όταν ολόκληρη Μάντσεστερ Γιουνάιντεντ έχει μόλις ένα παραπάνω και οι Άραβες με Σίτι και Παρί ακόμα το ονειρεύονται.

    Στα του αγώνα, όπου ο Τούχελ κέρδισε για 3η φορά τον Πεπ μέσα σε ένα μήνα. Η Τσέλσι ξεκίνησε με δεξί μπακ τον Ρις Τζέιμς και δεξί στόπερ τον Αθπιλικουλέτα, κεντρικό στόπερ τον Τιάγκο Σίλβα και αριστερό τον Ρίτινγκερ. Στην επίθεση φορ ο Βέρνερ και πίσω του οι Χάβερτζ και Μάουντ, σε διάταξη 3-4-2-1. Από την άλλη ο Πεπ ξεκίνησε με αμυντικό χαφ τον Γκιντογκάν και δίπλα του τον Μπερνάρντο Σίλβα που γινόταν μέσα δεξιά σε φάση επίθεσης, ενώ ο Ζιτσένκο συνέκλινε και γινόταν μέσα αριστερά όταν η ομάδα είχε τη μπάλα. Δεξί εξτρέμ ο Μαχρέζ, αριστερό ο Στέρλινγκ, ο Φόντεν κεντρικός χαφ και ψευτο-εννιάρι ο Ντε Μπρούινε, με τους δύο τελευταίους να εναλλάσσονται πολλές φορές σε ροή αγώνα. Ας πούμε τη διάταξη 4-2-3-1, αν και δύσκολα βγάζεις άκρη. Για μια ακόμα φορά ο Πεπ μπερδεύτηκε στην ευφυΐα του.

    Δηλαδή ο Πεπ ξεκίνησε χωρίς κλασσικό 6αρι, ενώ στα προηγούμενα 59 από τα 60 παιχνίδια της σαιζόν έπαιζε πάντα ένας εκ των Ρόδρι ή Φερναντίνιο και ο Πεπ βρήκε τον τελικό του Champions league να πειραματιστεί και να παίξει χωρίς καθαρό αμυντικό χαφ. Το πλήρωσε στη φάση του γκολ που δεν είχε τον παίκτη να ακολουθήσει τον Χάβερτζ που έκανε κίνηση από πίσω και έκοψε σα βούτυρο την άμυνα της Σίτι. Ξεκίνησε και χωρίς φορ στον τελικό περιμένοντας ότι το γκολ θα έρθει μόνο του από την επιθετικότητα της ομάδας του. Ο τρόπος που αμύνθηκε η Τσέλσι, με το τόσο κοντά που ήταν οι γραμμές εξουδετέρωσε τον Ντε Μπρούινε που δε μπορούσε να κινηθεί ανάμεσα τους, δε μπορούσε να πάρει ανάσα.

     Στο πρώτο 20λεπτο το παιχνίδι είχε ρυθμό αλλά μετρημένες φάσεις και οι τρεις για την Τσέλσι, οι δύο με τον Βέρνερ και η κεφαλιά του Καντέ. Μια Τσέλσι που έπαιζε με την άμυνα 15 μέτρα πάνω από την περιοχή της και ο τελευταίος επιθετικός της ήταν στη σέντρα, δηλαδή μέσα σε 10-15 μέτρα ήταν όλη η ομάδα σε δύο ζώνες. Η Σίτι απείλησε για 1η φορά στο 28΄ με το κόψιμο της μπάλας από τον Ζιτσένκο στον Φόντεν που τον πρόλαβε με τάκλιν ο Ρίτνγκερ. Γενικά η Σίτι παρότι είχε την κατοχή της μπάλας, αδυνατούσε να ολοκληρώσει, να τελειώσει τις επιθέσεις της.

     Στο 39΄είχαμε τον τραυματισμό και την αντικατάσταση του Τιάγκο Σίλβα από τον Κρίστενσεν χωρίς να αλλάξει τίποτα στη διάταξη και τον τρόπο παιχνιδιού της Τσέλσι και με τον Δανό να είναι εξαιρετικός στο υπόλοιπο του παιχνιδιού.

     Και στο 42΄ο Μάουντ με μακρινή κάθετη πάσα έκοψε την άμυνα της Σίτι, ο Χάβερτζ μπήκε ανάμεσα στους αμυντικούς, πέρασε και τον Έντερσον και σκόραρε. Ο Στόουνς είχε ανέβει πολύ ψηλά χωρίς λόγο αφήνοντας κενό στη δεξιά πλευρά της άμυνας, ο Ζιτσένκο ήταν αυτός που κυνήγησε τον Χάβερτζ αφού δεν υπήρχε αμυντικός χαφ και τον Ρούμπεν Ντίαζ τον είχε τραβήξει ο Βέρνερ. Έτσι έκλεισε το ημίχρονο.

     Χωρίς αλλαγές μπήκαν οι ομάδες στο 2ο μέρος παρότι η Σίτι ήταν πίσω στο σκορ και ο Πεπ έβλεπε ότι η επιθετική του 4αδα (Στέρλιγκ – Μαχρέζ – Ντε Μπρούινε – Φόντεν) ήταν ανύπαρκτη, δεν απειλούσε, δε δημιουργούσε καταστάσεις. Η 1η αλλαγή του Γκουαρντιόλα ήταν αναγκαστική, με τον Ζέσους να περνάει στη θέση του τραυματία  Ντε Μπρούινε στο 61΄. Κάποιοι λένε ότι η αποχώρηση του αρχηγού επηρέασε τόσο αγωνιστικά όσο και ψυχολογικά τη Σίτι, με 30 λεπτά να απομένουν στο παιχνίδι. Δεν τα πιστεύω αυτά. Κατόπιν, στο 64΄αποφάσισε να περάσει στο ματς τον Φερναντίνιο αντί του Μπερνάρντο Σίλβα και να παίξει πιο ορθολογικά. Αμέσως όμως ο Τούχελ απάντησε με τον Πούλισικ στη θέση του κακού χθες Βέρνερ. Ο Αμερικανός ήταν αυτός που έχασε τη μεγάλη ευκαιρία στο 73΄σε ωραία αντεπίθεση με τον Χάβερτζ ο οποίος την κατάλληλη στιγμή πέρασε κάθετα στον Πούλισικ και αυτός φάτσα με τον Έντερσον σούταρε άουτ, με τον Τούχελ να γονατίζει στο γρασίδι….

    Στο τελευταίο 15λεπτο ο Πεπ αποφάσισε να ρισκάρει έριξε και τον Αγκουέρο στο ματς να παίξει μαζί με τον Γκάμπριελ Ζέσους στην επίθεση, σε ένα 4-2-4 με τον Μαχρέζ δεξιά και τον Φόντεν αριστερά. Η Τσέλσι έκλεισε τους διαδρόμους και οι παίκτες της έδωσαν ρεσιτάλ ανασταλτικής λειτουργίας, τακτικής προσήλωσης και αυτοσυγκέντρωσης. Πέραν αυτών διέθεταν και αποφασιστικότητα και αυτοθυσία και έπεφταν με μανία στα πόδια των αντιπάλων μη αφήνοντας τους να σουτάρουν, όπως στη φάση του 90΄με το γύρισμα του Γουόκερ από δεξιά. Ένας Γουόκερ που ήταν από τους λίγους διασωθέντες της Σίτι.

    Στο 96΄είχαμε τη φάση με το σουτ του Μαχρέζ μετά από απόκρουση της άμυνας, από το ύψος της περιοχής που πέρασε εκατοστά άουτ. Ο Θεός του ποδοσφαίρου αποφάσισε Τσέλσι !

    Στατιστικά….61% - 39% η κατοχή, μία τελική στην εστία η Σίτι σε σύνολο 7 και δύο στην εστία η Τσέλσι σε σύνολο 8 τελικών προσπαθειών, 3-1 τα κόρνερ, 608 πάσες η Σίτι με ευστοχία 87% και 403 η Τσέλσι με ευστοχία 80%. Δε λένε πολλά πράγματα οι αριθμοί….

    Ο Τούχελ ολοκλήρωσε το θαύμα που ξεκίνησε πριν τέσσερις μήνες, τον Ιανουάριο, όταν ο Αμπράμοβιτς αποφάσισε να διώξει τον Λάμπαρντ και να του παραδώσει τις τύχες της ομάδας. Τέτοια εντυπωσιακή μεταμόρφωση από αλλαγή προπονητή και τόσο άμεσα σπάνια συμβαίνει στο ποδόσφαιρο. Όπως και να ’χει ο Τούχελ έκανε τις αλλαγές που έκρινε επιβεβλημένες στην ομάδα και τα κατάφερε. Επανέφερε τον Ρίτινγκερ στα στόπερ και στην επίθεση πάρκαρε στον πάγκο τον Ζιρού και στην εξέδρα τον Άμπραχαμ και έπαιξε με τους συμπατριώτες του Βέρνερ και Χάβερτζ. Τον δικαίωσαν, μπήκε 4αδα στην Premier, έπαιξε τελικό κυπέλλου και χθες σήκωσε την κούπα με τα μεγάλα αυτιά ! Διαπίστωσα ότι αυτή η Τσέλσι διαθέτει πλούσιο υλικό που, με μια- δυο προσθήκες, του χρόνου χτυπάει πρωτάθλημα στην Αγγλία με τον Τούχελ στον πάγκο.

    Από την άλλη ο Πεπ μια ζωή τα ίδια, τρελαίνεται από το άγχος του και κάνει αλλοπρόσαλλα πράγματα. Ενώ έχει δημιουργήσει την τέλεια ομάδα, σε κρίσιμο ματς προσπαθώντας να διαβάσει από πριν το παιχνίδι και τον αντίπαλο σαλτάρει. Τον θυμάμαι από τη Μπάρτσα ακόμα σε κάτι ημιτελικούς να αλλάζει διάταξη την ομάδα, να παίζει με τον Ματσεράνο τρίτο στόπερ και με αποστάσεις μεταξύ τους. Να γνωρίζει αναπάντεχους αποκλεισμούς χωρίς λόγο από κατώτερους αντιπάλους. Θα μπορούσε η Μπάρτσα να έχει 5 σερί Chmapions league επί ημερών του αλλά πάντα το μυαλό του ήταν μπερδεμένο την κρίσιμη στιγμή. Δε δικαιολογείται χθες να αφήσει εκτός αρχικής 11αδας και τον Ρόντρι και τον Φερναντίνιο, αχρήστεψε και τον Γκιντογκάν έτσι, που δεν πάτησε αντίπαλη περιοχή ως κρυφός φορ, που είχε 13 γκολ φέτος στην Πρέμιερ. Από εκεί και πέρα είναι φανερό ότι στα μεγάλα παιχνίδια με φορ τύπου Αγκουέρο και Γκάμπριελ Ζέσους δεν πας πουθενά. Με το στιλ που παίζει ο Πεπ, σε άλλη ομάδα μπορεί να είναι ιδανικοί. Το ποδόσφαιρο του Γκουαρντιόλα στα μεγάλα ματς, που ο αντίπαλος θα κλειστεί και θα τον περιμένει θέλει φορ να γεμίζει την αντίπαλη περιοχή, τύπου Ζλάταν ή Κέιν. Ακόμα ποιο ιδανικά θέλει έναν παίκτη τύπου Μέσι που με ατομικές ενέργειες θα διαλύει κάθε σύστημα του αντιπάλου, αλλά Μέσι είναι ένας.

    Και κάτι ακόμα, δε μπορεί το Αμπού Ντάμπι να έχει δώσει τόσα λεφτά και η Σίτι να έχει παιχτάκια της σειράς σαν τον Μαχρέζ και τον Στέρλιγκ στη σύνθεση της. Δεν κάνουν αυτοί. Δε θα πω κάποιον τεράστιο παίκτη αλλά ακόμα και ο Ντι Μαρία θέλει 5 τέτοιους στην καθισιά του. Καλοί για Αγγλία αλλά στα μεγάλα ματς στο Champions league τους καταπίνουν αμάσητους.

    Κλείνοντας δύο λόγια για τον μεγάλο Ενκολό Καντέ, τον ταπεινό γίγαντα. Απίστευτα χιλιόμετρα, αέρινος, νικητής σε κάθε μονομαχία, ακόμα και στον αέρα. Ταπεινός, χωρίς πολλά λόγια, χωρίς σταριλίκι. Έχει κερδίσει τα πάντα στην καριέρα του. Με το παιχνίδι του μετατρέπει ομάδες σε νικήτριες. Τόσα χρόνια η Μπαρτσελόνα και η Γιουβέντους ξοδεύουν αλόγιστα για να κατακτήσουν την κορυφή της Ευρώπης, διαθέτουν τόσους διευθυντές για να κάνουν μεταγραφές και ένας από αυτούς δεν σκέφτηκε να πάει να πάρει τον Καντε. Είχα διαβάσει μάλιστα ότι η Τσέλσι τον έδινε αρκετά κάτω από 50εκ ευρώ. Ούτε αυτοί είχαν καταλάβει τι έχουν. Ένας τίτλος του λείπει…. το Γιούρο που ξεκινάει σε λίγες μέρες….

                                                                                                                          SAM

Η “μικρούλα” Βιγιαρεάλ σήκωσε κούπα

 

 

    Το Γκντάνσκ της Πολωνίας έγινε τόπος δόξας για τους Ισπανούς της κωμόπολης της Βιγιαρεάλ. Μια πόλη στα περίχωρα της Βαλένθια με πληθυσμό γύρω στις 50.000, και με την ομώνυμη ομάδα που ιδρύθηκε το 1923 και μέχρι τη δεκαετία του ’90 βολόδερνε μεταξύ 3^ης και 4^ης εθνικής κατηγορίας. Στις 15 Μαΐου του 1997 η ομάδα περιήλθε στην ιδιοκτησία της οικογένειας Ρόιγκ που έχει το κεραμικά PAMESA στην περιοχή και είναι δισεκατομμυριούχοι. Τη σαιζόν 1998 -99 η ομάδα έπαιξε για 1^η φορά στην Primera Division και υποβιβάστηκε, για να ξανανέβει την αμέσως επόμενη χρονιά. Για τη Βιγιαρεάλ ήταν ο παρθενικός της τελικός. Έχει φτάσει άλλες τέσσερεις φορές στα ημιτελικά ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Τρεις στο Γιουρόπα και μία στο Τσάμπιονς Λιγκ, το 2006 με το πέναλτι του Ρικέλμε που απέκρουσε ο Λέμαν. Μια ομαδάρα με τον Πελεγκρίνι στον πάγκο και τους Ρικέλμε και Φορλάν ηγέτες στον αγωνιστικό χώρο, αλλά και άλλους παιχταράδες όπως ο Μάρκος Σένα.

    Στα 15 χρόνια που μεσολάβησαν, η Βιγιαρεάλ γνώρισε και έναν οδυνηρό υποβιβασμό το 2012. Η ομάδα όμως επανήλθε αμέσως στα σαλόνια και εκ τότε όλο ανεβαίνει. Στο Γκντανσκ ήταν φυσικά και ο Σάντι Καθόρλα, ο παίκτης σημείο αναφοράς αυτής της ομάδας την τελευταία 15ετία, που αποχώρησε το περασμένο καλοκαίρι. Αυτός και ο Μπρούνο Σοριάνο που επίσης ταλαιπωρήθηκε από πολλούς τραυματισμούς και σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Παίκτες από τα σπλάχνα του συλλόγου, από τις ακαδημίες του.

     Στον πάγκο ο Ουνάι Έμερι, ο άνθρωπος που ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον το δρόμο για την κατάκτηση του Γιουρόπα Λιγκ. Το είχε πάρει ήδη τρεις φορές, συνεχόμενες, με τη Σεβίλλη, ενώ έχει χάσει κι έναν τελικό στο ενδιάμεσο με την Άρσεναλ. Ο Έμερι ήταν κι αυτός που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την έκβαση αυτού τελικού. Τουλάχιστον όσο η μπάλα κυλούσε στο χορτάρι και δεν ήταν στημένη στο σημείο του πέναλτι. Εκεί μίλησαν οι παίκτες του και ειδικά ο τερματοφύλακας Ρούγι.

    Ο Έμερι έλεγξε πλήρως το ρυθμό του αγώνα και πήγε το παιχνίδι σβηστά. Έπαιξε με την άμυνα πολύ πίσω, στο ύψος του πέναλτι και με διπλή ζώνη, περιορίζοντας πολύ τις κινήσεις της Γιουνάιντεντ. Μίκρυνε τους χώρους και παρότι οι Άγγλοι είχαν τη μπάλα, οι επιθετικοί τους δεν έβρισκαν χώρους να κινηθούν. Στα λίγα μέτρα που περιορίστηκε το παιχνίδι, με το που έπαιρναν τη μπάλα οι επιθετικοί των κόκκινων βρισκόταν με 3 και 4 αντιπάλους κοντά τους. Μπλοκαρίστηκαν και έτσι το παιχνίδι είχε πολύ λίγες φάσεις. Επιπλέον η Βιγιαρεάλ ευτύχησε να προηγηθεί με τον Ζεράρντ Μορένο στο 29΄και αυτό την έβαλε σε θέση οδηγού στο ματς. Και μπορεί στο 2^ο ημίχρονο η Γιουνάιντεντ να μπήκε δυνατά και να ισοφάρισε με τον Καβάνι στο 55΄ αλλά από εκεί και πέρα δε μπόρεσε να μετατρέψει την υπεροχή της σε ευκαιρίες και γκολ. Οπότε σιγά σιγά εξανεμίστηκε αφού οι παίκτες της κουράστηκαν.

      Χρεώνουν στο Σόλσκιερ ότι ξεκίνησε με τους Γκρίνγουντ, Μπρούνο Φερνάντεζ, Ράσφορντ και Καβάνι, παρότι του έλειπε ο Μαρσιάλ και γνώριζε ότι δε θα είχε στον πάγκο εναλλακτική λύση για να δώσει πνοή και λύσεις στην ομάδα αν το ματς στράβωνε. Πλην του Καβάνι οι άλλοι τρεις επιθετικογεννείς παίκτες του βρέθηκαν σε άσχημη βραδιά και μπλοκαρίστηκαν από τους Ισπανούς. Ο Ουρουγουανός έδωσε τα πάντα αλλά στο τέλος κάτι του έλλειπε. Μέγα λάθος του Νορβηγού κόουτς που έχει «κάψει» τον Φαν Ντε Μπέεκ, παίκτη που τον είδαμε τι μπορεί να κάνει με τη φανέλα του Άγιαξ και που η ομάδα πλήρωσε ένα σωρό λεφτά για να τον αποκτήσει. Στον τελικό τον άφησε στον πάγκο και δεν τον χρησιμοποίησε καθόλου.

    Στο 90λεπτο ο Έμερι έκανε 5 αλλαγές και έδωσε στην ομάδα του φρεσκάδα, έτσι φρέναρε τη Γιουνάιντεντ τη στιγμή που είχε πιάσει ρυθμό και ήθελε να πάρει το παιχνίδι. Άλλαξε κυριολεκτικά την εικόνα του παιχνιδιού. Με φρέσκους παίκτες κούρασε τον αντίπαλο. Ενδεικτικό ότι στο τέλος, ενόψει παράτασης, άλλαξε και τους δύο μπακ γιατί έβλεπε ότι οι κόκκινοι έχουν εξαντληθεί. Και στην παράταση ήταν η Βιγιαρεάλ αυτή που είχε την πρωτοβουλία και κυνήγησε τη νίκη. Έτσι η Γιουνάιντεντ έμεινε για 4^η σερί σαιζόν χωρίς τίτλο. Από εκείνο το Γιουρόπα που σήκωσε με τον Μουρίνιο έχει να δει κούπα.

    Έξυπνη κίνηση για τη Βιγιαρεάλ η απόκτηση του Ντάνι Παρέχο, βοήθησε πολύ με την εμπειρία του και τη μπαλαδοσύνη του στον τελικό, που από το 2011 έως το 2020 έπαιζε στη Βαλένθια η οποία τον άφησε ελεύθερο το περασμένο καλοκαίρι και το εκμεταλλεύτηκε ο Έμερι.

     Τα στατιστικά του αγώνα, 39% - 61% η κατοχή για τη Γιουνάιντεντ, 12(1) – 14(2) οι τελικές, 451 πάσες  με 74% ευστοχία οι Ισπανοί και 691 πάσες με 85% ευστοχία οι Άγγλοι, 7-3 τα κόρνερ. Αλλά οι αριθμοί σε τελικούς έχουν μηδαμινή σημασία.

     Στα πέναλτι τα έβαζαν όλοι λες και δεν υπήρχαν τερματοφύλακες, ειδικά αυτός ο Ντε Χέα δεν το έχει καθόλου. Εκείνο που για μένα μέτρησε περισσότερο είναι ότι, ουδείς παίκτης της Βιγιαρεάλ ήθελε να γίνει ο νέος – Ρικέλμε, που το έχασε το 2006.

     Εντύπωση μου έκανε ότι στις δηλώσεις τους οι παίκτες έλεγαν «το αξίζουν οι άνθρωποι της διοίκησης και όλοι οι άνθρωποι του κλαμπ αυτό το κύπελλο» ! Δείχνει το δέσιμο που υπάρχει στην ομάδα όλο αυτό ! Η εκτίμηση στον ιδιοκτήτη, στον οργανισμό !

     Όταν ο Φερνάντο Ρόιγκ απέκτησε την ομάδα το 1997 αυτή έπαιζε στο El Madrigal των 3.000 θέσεων και δεν είχε προπονητικό κέντρο. Το 2005  ανακαίνισε το γήπεδο και πλέον η χωρητικότητα του ανέρχεται στους 24.890 θεατές. Πλέον η ομάδα διαθέτει 2 προπονητικά κέντρα με πάνω από 10 γήπεδα. Η ομάδα επένδυσε στην ανακάλυψη φθηνών Αργεντινών παικτών και στην ακαδημία της. Σήμερα στην ακαδημία υπάρχουν 1800 παιδιά πολλά από τα οποία διαμένουν στις ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις του συλλόγου. Ο σύλλογος έχει 22 σκάουτ εκ των οποίων οι 14 στο εξωτερικό ! Το βασικότερο δε χρωστάει ούτε ευρώ, τη στιγμή που οι μεγάλες ομάδες της Ισπανίας είναι καταχρεωμένες.  Τα τελευταία χρόνια έχει έσοδα 286 εκ ευρώ από πωλήσεις παικτών με κυριότερες αυτές του Ρόδρι στη Σίτι και του Φορνάλς στη Γουέστ Χαμ.

    Το κυριότερο όλων? Οι Πάου Τορες – Τριγγέιρος – Γκέρεμι Πίνο – Ζεράρντ Μορένο – Πεντράθα –Μάριο Γκασπάρ – Μόι Γκόμεζ – Ντάνι Ράμπα  που έπαιξαν στον τελικό, είναι παίκτες των ακαδημιών της Βιγιαρεάλ !!! 8 παίκτες του τελικού !!!

   Δε θα χαθούμε με τη Βιγιαρεάλ, θα την ξαναβρούμε στα μεγάλα παιχνίδια. Το ταξίδι στις μεγάλες θάλασσες μόλις ξεκίνησε για το «Κίτρινο Υποβρύχιο»…..

                                                                                                    SAM

Τιμή και Δόξα στον Πάμπλο τον Γκαρσία

 

      Κυπελλούχος Ελλάδος 2020-21 ο ΠΑΟΚ του Πάμπλο Γκαρσία. Στην Αθήνα, στο Ολυμπιακό στάδιο κόντρα στον Ολυμπιακό, που πριν το παιχνίδι φάνταζε το μεγάλο φαβορί. Ήταν όμως τέτοια η πίστη του κόσμου του ΠΑΟΚ, που ήρθε εκδρομή στην Αθήνα παρότι το ματς ήταν κεκλεισμένων των θυρών και τέτοια η κάψα του κόουτς Γκαρσία που μεταδόθηκε και στους παίκτες που έτρωγαν σίδερα. Με πρώτο απ’ όλους τον Αλέκο τον Πασχαλάκη που ήταν συγκλονιστικός. Ο Ολυμπιακός δεν εκμεταλλεύτηκε τις ευκαιρίες που δημιούργησε στο καλό του διάστημα, μετά την ισοφάριση και μέχρι το 68΄- 70΄περίπου. Οι αλλαγές του Γκαρσία στο 80΄άλλαξαν την εικόνα του ΠΑΟΚ και ο Κριέμτσικ με το γκολ του χάρισε την κούπα.

 

Πάμε να τα δούμε…..

 

    Και οι προπονητές ξεκίνησαν με διάταξη 3-4-3. Ο Ολυμπιακός με τον Σα στο τέρμα, Σεμέδο, Σωκράτης, Εμβιλά οι στόπερ από δεξιά προς αριστερά, Ανδρούτος δεξί μπακ και Χολέμπας αριστερό. Έκπληξη εδώ γιατί όλοι περίμεναν Ρεάμπτσιουκ. Στα χαφ Καμαρά και Μπουχαλάκης και επιθετική τριπλέτα Μασούρας και Μπρούμα στα πλάγια και Ελ Αραμπί φορ. Από την άλλη ο Παμπλίτο ξεκίνησε με Πασχαλάκη στο τέρμα, Βιεϊρίνια, Βαρέλα και Κρέσπο κεντρικούς μπακ, Ροντρίγκο δεξιά και Μπάμπα αριστερά. Στα χαφ Σβαμπ και Αουγκούστο και μπροστά Ουάρντα και Ζίφκοβιτς στα πλάγια και Σφιντέρσκι φορ.

    Ο ΠΑΟΚ άφησε τη μπάλα στον Ολυμπιακό και ήταν προσηλωμένος τακτικά κλείνοντας τους χώρους. Ο Ολυμπιακός γύριζε τη μπάλα και έψαχνε το κενό, την τρύπα στην άμυνα για να χτυπήσει. Όταν έχαναν τη μπάλα οι ερυθρόλευκοι αμέσως πίεζαν ψηλά με μπροστάρη τον Καμαρά. Έκλεβαν μπάλες και με άμεση, κάθετη πάσα κοιτούσαν να αιφνιδιάσουν τον αντίπαλο, να τον πιάσουν απροετοίμαστο. Η πρώτη καλή φάση έγινε στο 13΄ με τον Μπρούμα να μπαίνει στην περιοχή από αριστερά αλλά το σουτ του να αποκρούει με το σώμα ο Πασχαλάκης.

    Στο 25΄ αποχώρησε τραυματίας ο Σωκράτης κι αυτό άλλαξε τα δεδομένα του ματς. Στη θέση του πέρασε ο Ρέαμπτσιουκ που πήγε αριστερό μπακ, ο Χολέμπας μετατοπίστηκε ως αριστερό στόπερ και ο Εμβιλά ως δεξί, με τον Σεμέδο κεντρικό στόπερ. Ως εκείνο το σημείο ο Σωκράτης ακολουθούσε παντού τον Σφιντέρσκι και δεν τον άφηνε να πάρει ανάσα. Με  την έξοδο του Παπασταθόπουλου ο Πολωνός φορ πήρε τα πάνω του. Αμέσως μετά είχε κεφαλιά στο δοκάρι και γενικά οι κινήσεις του ήταν πιο άνετες. Από αυτόν ξεκίνησε η φάση στο 35΄που ο ΠΑΟΚ κέρδισε το πέναλτι που μετέτρεψε σε γκολ ο Βιεϊρίνια με ιδανική εκτέλεση.

    Ο Σωκράτης μπορεί να μην κάνει για το υψηλό ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο πλέον, αλλά οι προετοιμασίες που έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια και ειδικά τα τελευταία στην Αγγλία φαίνονται. Δεν του παίρνεις μονομαχία με τίποτα, διαθέτει εκπληκτικό εκτόπισμα και κάνει τη διαφορά σε παιχνίδια στην Ελλάδα.

     Με την έναρξη του 2^ου ημιχρόνου ο Μάρτινς έριξε στο ματς τον Φορτούνη αντί του Μπρούμα. Ο Φορτούνης δεν πήγε στα άκρα αλλά έπαιξε στον άξονα ως τρίτος χαφ. Αυτό συνετέλεσε ώστε ο Ολυμπιακός να πάρει το κέντρο. Ευτύχησε να ισοφαρίσει γρήγορα στο 2^ο ημίχρονο, μόλις στο 50΄, όταν μετά από εκτέλεση κόρνερ του Φορτούνη ο Εμβιλά βρέθηκε μόνος, αφύλακτος στην καρδιά της άμυνας του ΠΑΟΚ και με δυνατό πλασέ νίκησε τον Πασχαλάκη. Για τα επόμενα 15 – 20 λεπτά ο Ολυμπιακός κυριάρχησε στο γήπεδο. Δημιούργησε φάσεις, όχι κραυγαλέες ευκαιρίες αλλά είχε τη μπάλα, πίεζε και ήταν απειλητικός. Έπεσε, όμως, πάνω σε έναν σταθερότατο Πασχαλάκη που ήταν εγγύηση.

     Από το πρώτο ημίχρονο το παιχνίδι φώναζε ότι ο Εμβιλά έπρεπε να περάσει στα χαφ και ο Ολυμπιακός να αλλάξει διάταξη, να πάει σε ένα 4-3-3. Ο Μάρτινς επέμενε στο αρχικό του πλάνο. Έπαιξε σε όλο το ματς με τρεις στόπερ, χρησιμοποιώντας στις θέσεις αυτές τους Χολέμπας και Εμβιλά που δεν είναι στόπερ.

    Από την άλλη ο ΠΑΟΚ δε μπορούσε να κρατήσει μπάλα στα πρώτα 20-25 λεπτά του 2^ου μέρους και φώναζε ότι ήθελε βοήθεια στο χώρο του κέντρου αφού οι δύο του χαφ έδειχναν κουρασμένοι και έχαναν τη μάχη από τους τρεις χαφ του Ολυμπιακού. Ο Γκαρσία δεν έκανε κίνηση και περίμενε να ξεθυμάνει ο αντίπαλος. Πράγματι, στο 10λεπτο από το 70΄έως το 80΄ ο ΠΑΟΚ ισορρόπησε το παιχνίδι και κατάφερε να παγώσει το ρυθμό του αγώνα. Στο διάστημα αυτό ο Ολυμπιακός κέρδισε μόνο ένα φάουλ σε εξαιρετική θέση, έξω από την περιοχή του Πασχαλάκη, το οποίο όμως ο Φορτούνης σούταρε στα περιστέρια.

     Στο 80΄ο Πάμπλο Γκαρσία πέρασε στο παιχνίδι τον Τσιγγάρα αντί του Ουάρντα για να ενισχύσει τα χαφ του και άλλαξε και φορ, με τον Κρμιετσικ να περνάει στη θέση του Σφιντέρσκι. Οι αλλαγές έλεγαν ότι ο Παμπλίτο σκέφτεται την παράταση. Κι όμως…… Κάπου εκεί το παιχνίδι άλλαξε. Στο 84΄ο Τσέχος φορ είχε δύο μεγάλες ευκαιρίες, δύο ονειρεμένα τετ α τετ στα οποία απέτυχε να σκοράρει. Είχε προειδοποιήσει όμως. Ο Μάρτινς ρίχνει στη μάχη τον Χασάν αντί του Μασούρα στο 86΄και πάει με δύο φορ στα τελευταία λεπτά για να πάρει το παιχνίδι.

    Στο 90΄ο Βιεϊρίνια περνάει κάθετα στον Ζίφκοβιτς που με τακουνάκι βγάζει τετ α τετ τον Κρμιετσικ που αυτή τη φορά δεν αστοχεί και πετυχαίνει το γκολ της νίκης. Κακός στο παιχνίδι ο Ζίφκοβιτς, αυτός έπρεπε να βγει κι όχι ο πιο κινητικός Ουάρντα και όμως ο Παμπλίτο τον κράτησε στον αγώνα, πόνταρε πάνω του και δικαιώθηκε !

    Σουτ του Μπουχαλάκη στις καθυστερήσεις βγάζει δύσκολα ο Πασχαλάκης στη γωνία του και εν συνεχεία διώχνει σε κόρνερ προ του Βαλμπουενά που τον κλωτσάει στο κεφάλι. Κι όμως ο γίγαντας σηκώθηκε και συνέχισε! Ο κορυφαίος του τελικού !

 

    Ο Γκαρσία κέρδισε την παρτίδα από τον Μάρτινς. Του μπλόκαρε τα άκρα και ο Ολυμπιακός δε δημιούργησε επικίνδυνες καταστάσεις από τα πλάγια. Ήταν σε κακή βραδιά και τα μπακ του αλλά και οι εξτρέμ του. Στο 1^ο ημίχρονο ούτε από τον άξονα απείλησαν οι ερυθρόλευκοι, που ανέβηκαν πολύ με την είσοδο του Φορτούνη και για 24 λεπτά στο 2^ο μέρος έκαναν το παιχνίδι τους και δημιούργησαν 4 επικίνδυνες φάσεις, χωρίς όμως να καταφέρουν να σκοράρουν.  Κομβική η αναγκαστική αντικατάσταση του Σωκράτη. Ο Μάρτινς όμως όφειλε να γνωρίζει ότι ο διεθνής στόπερ δεν ήταν σε θέση να ανταπεξέλθει σε ένα τέτοιο παιχνίδι. Ανεξήγητη η επιμονή του Πορτογάλου κόουτς στη διάταξη με τους 3 στόπερ. Από την άλλη ο Γκαρσία ρίσκαρε που δεν βοήθησε την ομάδα του στο 2^ο μέρος, στο καλό διάστημα του Ολυμπιακού. Θα μπορούσε να είχε δεχτεί γκολ που δύσκολα θα ανταπέδιδε.

    Από τον ΠΑΟΚ πέραν του συγκλονιστικού Πασχαλάκη, ηγετική παρουσία είχε ο Βιεϊρίνια, κινητικός ήταν ο Ουάρντα και ο Κρμιέτσικ από την ώρα που μπήκε τους πήρε παραμάζωμα. Θεωρώ ότι ο Μάρτινς υπερεκτίμησε την ομάδα του. Δεν συνειδητοποίησε ότι σε ένα παιχνίδι είναι όλα ανοιχτά, ειδικά όταν ο αντίπαλος δίνει τον υπερπάντων αγώνα. Έχουν παρασυρθεί στον Ολυμπιακό από την άνεση με την οποία κατέκτησαν το πρωτάθλημα, από τις δηλώσεις του Καρεμπέ και τελικούς Γιουρόπα και νομίζουν ότι έχουν υπερομάδα. Το πλήρωσαν…..

 

     Θα πω κάτι….. ο Φορτούνς, ο Ραντζέλοβιτς, ο Μπρούμα, ο Βρουσάι και ο Μασούρας, η επίθεση του Ολυμπιακού (για να μη βάλω μέσα και Χασάν , Βαλμπουενά και Ελ Αραμπί) θα έπαιζαν βασικοί στις : Λεβερκούζεν – Βόλφσμπουργκ-Χέρτα- Άιντραχτ, Βαλένθια-Θέλτα-Μπέτις - Σοσιεδάδ, Λιντς-Άστον Βίλα- Κρίσταλ Πάλας- Γουέστ Χαμ, Ουντινέζε-Μπολόνια-Σασουόλο-Βερόνα, Νις-Ρεν-Μονπελιέ-Μπορντό? Έχετε δει τι παιχταράδες διαθέτουν οι μικρομεσαίες αυτές ομάδες των κορυφαίων πρωταθλημάτων?  Για ποιες ευρωπαϊκές κούπες μιλάμε λοιπόν? Επειδή ξεχωρίζει στην ψωροκώσταινα?

 

   Κλείνοντας να πούμε συγχαρητήρια στον νικητή ΠΑΟΚ. Ήταν μια δικαίωση και για τον κόουτς Γκαρσία. Πήρε κούπα κόντρα σε όλους και σε όλα. Ελπίζω να μην τον εξαναγκάσουν σε παραίτηση.

  

 Υ.Γ.  Εν όψει της νέας Τούμπας, μήπως να ξεχάσουν το Καυτατζόγλειο και να δηλώσουν για έδρα το ΟΑΚΑ?

Υ.Γ.1.  Η ημέρα των Ουρουγουανών χθες. Στην άλλη πλευρά της Μεσογείου, λίγες ώρες νωρίτερα, ο συμπατριώτης του Πάμπλο Γκαρσία, Λουϊς Σουάρεζ οδηγούσε την Ατλέτικο Μαδρίτης στον τίτλο στην Primera…

                                                                                               SAM

Για ποια κυριαρχία των Άγγλων μιλάμε?

 

    Μας έχουν ζαλίσει τον έρωτα οι δημοσιογράφοι για την κυριαρχία των Αγγλικών ομάδων. Από κοντά και κάποιοι οπαδοί του Αγγλικού ποδοσφαίρου να σιγοντάρουν. Λες και βρισκόμαστε 40 και 50 χρόνια πίσω που δεν υπήρχε τηλεοπτική κάλυψη των παιχνιδιών όλων των ευρωπαϊκών διοργανώσεων και πρωταθλημάτων ούτε ηλεκτρονική ενημέρωση και ο Έλληνας φίλαθλος γνώριζε ελάχιστα για το ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι. Όταν ο Διακογιάννης και κάποιοι άλλοι δημοσιογράφοι έπεισαν τον Έλληνα ποδοσφαιρόφιλο ότι τα κατορθώματα της Ντέρμπι Κάουντι είναι ανώτερα από αυτά της ΡΕΑΛ Μαδρίτης.

   Σήμερα όμως είναι αδιανόητο να λέγεται ότι «η Premier league έχει κερδίσει το ενδιαφέρον από το Champions league». Θεωρώ επίσης ως βασικό αίτιο της μη ανάπτυξης του ποδοσφαίρου μας το γεγονός ότι ο Έλληνας παρακολουθεί και θαυμάζει το δυναμικό Αγγλικό ποδόσφαιρο και όχι το τεχνικό Ισπανικό ή το τακτικό Ιταλικό. Πάει κόντρα στη φύση και στην κουλτούρα του. Πιθανόν είναι τα κατάλοιπα της Αγγλικής επιβολής στη χώρα από το 1821 ακόμα.

    Πριν 40 και πλέον χρόνια κάποιοι μας μίλησαν για τα κατορθώματα των Αγγλικών ποδοσφαιρικών ομάδων, παραλείποντας να μας πουν για τη μεγάλη ΡΕΑΛ του Πούσκας και του Ντι Στέφανο, τη Μπενφίκα του Εουσέμπιο και του Κολούνα, για τον Άγιαξ του Κρόιφ και του Νέσκενς και για τη Μπάγερν του Μπεκενμπάουερ και του Γκεντ Μίλλερ. «Τύφλωσαν» ποδοσφαιρικά τον Έλληνα ποδοσφαιρόφιλο. Δε νομίζω ο μέσος Έλληνας φίλαθλος να θυμάται έστω κι έναν παίκτη της Νότιγχαμ του Μπράιν Κλαφ ή της Αστον Βίλα που πήρε πρωταθλητριών το 1981 και όμως θαυμάζουν τις ομάδες αυτές, χωρίς υποσυνείδητα να αντιπροσωπεύουν κάτι ποδοσφαιρικά μέσα τους. Απλά και μόνο επειδή είναι Αγγλικές και έτσι τους έμαθε ο Διακογιάννης από την ΕΡΤ.

    Πάμε και στα σύγχρονα στον 21^ο αιώνα. Μιλάμε ότι έχει καταργηθεί κάθε λογική. Μιλάνε συνεχώς για κυριαρχία των Άγγλων. Μιλάμε για ασύστολο ψέμα. Αφού την προηγούμενη δεκαετία η ΡΕΑΛ και η Μπάρτσα σάρωσαν το Champions league και η Σεβίλλη με την Ατλέτικο Μαδρίτης σάρωσαν το Europa league. Με αριθμούς, με νίκες, με κούπες, με μπάλα. Η μικρούλα Σεβίλλη έβαλε τη μπάλα κάτω και πάτησε τη Γιουνάιντεντ πέρυσι και διέλυσε τη Λίβερπουλ πριν τρία χρόνια στον τελικό του Γιουρόπα, κάνοντας πάρτι στο 2^ο ημίχρονο με την ομάδα του Κλοπ.

     Από το 2000 και μετά στο Champions league έχουν 4 κούπες οι Άγγλοι, 5 με τη φετινή, τρεις οι Γερμανοί με την Μπάγερν, 3 Ιταλοί με Μίλαν (2) και Ίντερ και 10 οι Ισπανοί !!! Στο δε Γιουρόπα? 4 κούπες οι Εγγλέζοι και 10 οι Ισπανοί ! Για πια κυριαρχία μιλάμε? Αυτή υπάρχει μόνο στο μυαλό των απόγονων του Διακογιάννη.

     Αυτό που μας πρόσφεραν την τελευταία 10ετια οι ΡΕΑΛ και Μπάρτσα δεν θα το πλησιάσουν ποτέ οι Άγγλοι. Κυριάρχησαν απόλυτα. Με συνεχόμενες κούπες, με μπαλάρα, με παιχταράδες, με Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο στα ντουζένια τους. Να κάθεται όλος ο πλανήτης να απολαύσει το El Clasico. Και από πίσω μια Ατλέτικο του Σιμεόνε να κόβει λαρύγγια, να παίρνει σπλήνες. Και μια Σεβίλλη να κατακτά 6 Γιουρόπα!

     Ναι, έχουν παραδόσεις οι Άγγλοι και τις διαφημίζουν αλλά για να δούμε λίγο πίσω από την κουρτίνα. Στην Ισπανία οι ομαδάρες ΡΕΑΛ και Μπάρτσα ανήκουν στον κόσμο τους, στα μέλη τους. Οι Αγγλικές ομάδες τα τελευταία χρόνια πέρασαν σε ξένα κεφάλαια. Ξεπουλήθηκαν. Η Σίτι σε Άραβες, η Τσέλσι στον Αμπράμοβιτς, οι Γιουνάιντεντ, Λίβερπουλ, Άρσεναλ και Άστον Βίλα σε Αμερικανούς, η Λέστερ σε Ταϋλανδό, η Έβερτον σε Ιρανό, η Μπόρνμουθ σε Ρώσο, η Σαουθάμπντον σε Ελβετό η Γουότφορρντ σε Ιταλό…. μιλάει πλέον το χρήμα και πήγαν περίπατο οι παραδόσεις….

    Στο μόνο που υπερέχει το Αγγλικό πρωτάθλημα είναι στα λεφτά που παίρνουν οι ομάδες του μέσω των τηλεοπτικών λόγω του μεγιστάνα Μέρντοχ. Οπότε όλες οι ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ κάνουν ακριβές μεταγραφές, χωρίς όμως να καταφέρνουν πολλά πράγματα ποδοσφαιρικά. Είδαμε πριν τρία χρόνια με πόση άνεση ο Ολυμπιακός απέκλεισε την Μπέρνλι από τους ομίλους του Γιουρόπα.

    Υπάρχει ρυθμός λέει στα παιχνίδια του Αγγλικού ποδοσφαίρου. Και ποιος είπε ότι το ποδόσφαιρο είναι να τρέχουμε πάνω κάτω σαν τους μουρλούς και να βγάζουμε σέντρες? Καταργήθηκαν με ποινή η ντρίμπλα, η προσποίηση, το τσαλιμάκι? Κάθε χρόνο είναι 4αδα στην Αγγλία οι ξυλοκόποι της Λέστερ που απλά τρέχουν με τη μπάλα και την πετάνε μπροστά να φύγει στην κόντρα ο Βάρτντι να σκοράρει. Και μη μου πει κανείς για έκπληξη. Απλά δεν είχαν καλές ομάδες οι υπόλοιποι, ξεκίνησε καλά η Λέστερ τη σαιζόν και στη συνέχεια την έσπρωξαν για να ανεβάσουν το ενδιαφέρον για το πρωτάθλημα τους. Και στην Ισπανία πήραν πρωτάθλημα η Λα Κορούνια και η Βαλένθια, που μεσουρανούσαν και στο Champions league τότε, με ομαδάρες, με μπαλάρα και παιχταράδες. Το Αγγλικό ποδόσφαιρο βασίζεται κυρίως σε Γάλλους παίκτες Αφρικανικής καταγωγής με την ταχυδύναμη στο παιχνίδι τους. Ενώ το Ισπανικό πάει στη μπαλαδοσύνη των Βραζιλιάνων και των Αργεντινών μάγων της μπάλας.

     Οι Άγγλοι πάντα υπερείχαν σε ρυθμό  και σε τρεξίματα. Γι αυτό κυριάρχησαν από το 1977 μέχρι τα μέσα της 10ετιας του ’80. Με τη Λίβερπουλ κυρίως αλλά και με τη Νότιγχαμ που πήρε 2 πρωταθλητριών και την Άστον Βίλα που επίσης πήρε κούπα τότε. Τη λύση στα τρεξίματα τη βρήκαν πρώτοι οι Ιταλοί με το κατενάτσιο και την άμυνα που έπαιζαν σε χαμηλά μέτρα. Κλεινόταν στην περιοχή τους, τους άφηναν το γήπεδο να τρέχουν και τους χτυπούσαν με πονηριά στην κόντρα. Γι αυτό στα τέλη των ’80es είχαμε πολλά 0-0  σκορ σε μεγάλους αγώνες. Στη συνεχεία οι Άγγλοι έμειναν εκτός Ευρώπης λόγω χουλιγκανισμού και επανήλθαν ουσιαστικά το 1999 με τη Γιουνάιντεντ να πατάει στην κορυφή της Ευρώπης. Τα επόμενα χρόνια κυριάρχησαν οι «Γαλάκτικος» της ΡΕΑΛ και όταν οι Άγγλοι πήγαν να ξαναπάρουν τα ηνία με Γιουνάιντεντ, Λίβερπουλ, Άρσεναλ και Τσέλσι οι Ισπανοί είχαν βρει τη λύση. Με μπαλαδοσύνη, με κατοχή, με το «τίκι τάκα» και μια φουρνιά παικτών που όμοια της δεν ξαναβγήκε, με Τσάβι, Ινιέστα και Λίο Μέσι.

     Τα τελευταία χρόνια πονήρεψαν και οι Άγγλοι και στα μεγάλα ευρωπαϊκά παιχνίδια το πάνε στην τακτική. Παίζοντας πίσω από τη μπάλα πήρε κούπα η Λίβερπουλ πρόπερσι, το ίδιο παίζει και η Τσέλσι φέτος. Ο Πεπ πάει σε άλλο στιλ αντιποδοσφαίρου. Κρατάει τη μπάλα, έχει την κατοχή της, την κυκλοφορεί άσκοπα ώστε να μην την πάρει ο αντίπαλος και επιτεθεί. Έτσι δεν απειλείται. Αυτά τα έκανε ο Μουρίνιο στην Πόρτο και οι ομάδες του Ανατολικού μπλοκ πριν 40 χρόνια. Μιλάμε για τον ορισμό του αντιποδοσφαίρου.

     Η Γιουνάιντεντ του Sir Alex και η Άρσεναλ του Βενγκέρ έπαιξαν πράγματι ωραίο ποδόσφαιρο τα προηγούμενα χρόνια, σε καμιά περίπτωση όμως δεν άγγιξαν το απόλυτο της ΡΕΑΛ και της Μπάρτσα. Δεν ήταν στη φύση των Αγγλικών ομάδων τους. Ούτε θα με πείσει ποτέ κανένας ότι ο Γκάρι Νέβιλ ήταν καλύτερος μπακ από τον Ντάνι Άλβες και ότι ο Πωλ Σκόουλς ήξερε τη μπάλα του Έφενμπεργκ, του Μεντιέτα, του Βαλερόν και του Ζέεντορφ. Για να μην πάω σε άλλους περισσότερο γνωστούς μπαλαδόρους.

     Το Αγγλικό πρωτάθλημα το έχει καθαρίσει η Σίτι εδώ και μήνες ενώ στην Ισπανία τρεις ομάδες ερίζουν μέχρι την τελευταία αγωνιστική για τον τίτλο. Κακά τα ψέματα, ο τίτλος στην Premier league τα τελευταία χρόνια εξαρτάται από τα κέφια της Σίτι του Πεπ. Αν τον θέλει φτάνει τους 100 βαθμούς και τον κατακτά, αν όχι ελπίζουν και οι υπόλοιποι, Λίβερπουλ και Τσέλσι κυρίως.

      Οπότε άλλο είμαστε κολλημένοι με τη Βασίλισσα ως δουλοπάροικοι και άλλο τι ποδόσφαιρο βλέπουμε. Ποιος μπορεί να δει Άστον Βίλα – Γουέστ Μπρομ και Μπράιτον – Μπέρνλι? Κανένα από τους δημοσιογράφους υποστηρικτές δεν άκουσα να σχολιάζει σε κάποιο ραδιόφωνο ή να γράφει σε κάποιο blog για αυτές τις ομάδες, ούτε στο στοίχημα τις προτείνουν, γιατί δεν τις βλέπουν και δεν τι ξέρουν.

    Κατά τα άλλα το παραμύθι για κυριαρχία των Άγγλων την ώρα που η ΡΕΑΛ έχει 13 πρωταθλητριών !!! Και ναι, οι τόσες κούπες δείχνουν κυριαρχία !!!

 

                                                                                              SAM