Στα γήπεδα του Παραδείσου !

     Ήθελα να του κάνω ένα αφιέρωμα καιρό τώρα αλλά όλο το ανέβαλα. Με πρόλαβε κι «έφυγε». Ας είναι κι έτσι.

      Για τον Νίκο Αλέφαντο, άλλοι θα μπορούν να γράψουν πιο πολλά από μένα μιας και θα έχουν καλύτερη άποψη για το πρόσωπο του. Τον έζησαν καλύτερα και περισσότερο, από πιο κοντά. Εγώ τον παρακολουθούσα από τη δεκαετία του ’80 ως προπονητή, φρόντισα να μάθω την πορεία του στο ποδόσφαιρο και τη διαδρομή του. Τα τελευταία 15 χρόνια τον άκουγα στο ραδιόφωνο και τον έβλεπα στην τηλεόραση.

     Ήταν 81 και φαινόταν γεμάτος ζωή !  Σε έκανε να πιστεύεις ότι έχει άλλα 20 χρόνια ζωής μπροστά του. Τον παρακολουθούσα ανελλιπώς στο Τηλεάστυ και μου ΄μαθε μπάλα όπως και σε πολλούς άλλους κι ας μη το παραδέχονται. Λάτρης των αναλύσεων της τακτικής προσέγγισης κάθε ποδοσφαιρικού αγώνα. Είχε μάτι. Έκοβε. Έβλεπε μπάλα. Σου έλεγε τα προτερήματα και τις αδυναμίες κάθε παίκτη. Σε ξύπναγε, σου άνοιγε τα μάτια ποδοσφαιρικά. Να μην τρως κουτόχορτο και να μην τσιμπάς σε αυτά που γράφουν οι δημοσιογράφοι στα σάιτ και στις εφημερίδες. Όπου ανεβάζουν όποιον θέλουν και χαντακώνουν όποιον δε γουστάρουν.

    Δούλεψε παντού ως προπονητής, πλην του Παναθηναϊκού (και του Άρη). Στον Παναθηναϊκό, μάθαμε τώρα με το θάνατο του, ότι ξεκίνησε την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής. Από τα τσικό και έπαιξε και σε ένα επίσημο ματς με την πρώτη ομάδα,  την 26 Φεβρουαρίου 1956 στο Ολυμπιακός Χαλκίδας – Παναθηναϊκός = 0-2. Ως παίκτης αγωνιζόταν ως επιθετικός και δεν έκανε τη μεγάλη καριέρα αν και κατάφερε και έφτασε να φορέσει τη φανέλα της μεγάλης του αγάπης, του Ολυμπιακού, έστω και σε ένα επίσημο παιχνίδι.

     Την προπονητική του καριέρα την ξεκίνησε το 1969 από τον Αστέρα Εξαρχείων  (με ήττα) και την «έκλεισε» 35 χρόνια μετά, στις 22 Μαΐου του 2004, στη Ριζούπολη, με νίκη, στο Ολυμπιακός – Αιγάλεω = 3-1. Σε αυτή την 35ετη πορεία στους πάγκους κατέκτησε ένα κύπελλο στην Κύπρο με τον ΑΠΟΕΛ, την 17 Μαΐου του 1997 όταν νίκησε με 2-0 την Ομόνοια στον τελικό.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

     Στον Ολυμπιακό δούλεψε 3 φορές, από μία σε κάθε δεκαετία. Για μικρά χρονικά διαστήματα και πάντα έφευγε με περιπετειώδη τρόπο. Το 1983-84 τον έδιωξε ο Νταϊφάς γιατί σε ματς κόντρα στον ΠΑΟΚ (κέρδισε 2-0), παρά τις παραινέσεις του προέδρου να ξεκινήσει τον Γούναρη δεξί μπακ, αυτός ξεκίνησε τον Πέτρο Ξανθόπουλο. Σε συνέντευξη του μετά την απόλυση χαρακτήρισε τον Νταϊφά «Χιροχίτο» !

    Τη 2^η φορά το 1994 μετά την ήττα στο 1^ο ματς με τη Μαρσέιγ στο Φάληρο δεν τον άφησε ο Κόκκαλης να πάει στη ρεβάνς. Σε συνέντευξή του μετά τον διωγμό αποκάλεσε τον αντιπρόεδρο του Ολυμπιακού, Γιώργο Λούβαρη. «Πιράνχας» !

    Την 3^η το 2004 ήταν η περίπτωση του Δούρου και της αποβολής του Τζιοβάνι. Η περίφημη συνέντευξη στην Έλλη Στάη και το «γιατί δε βγαίνει ο κύριος Δούρος στο τηλέφωνο»….. Αντίο στην προπονητική με πίκρα και δάκρυα για τον Νικόλα.

    Λάτρης του 5-3-2, φανατικός υποστηρικτής αυτής της διάταξης και  τακτικής προσέγγισης σε δύσκολα παιχνίδια, όταν η ομάδα του είναι αουτσάιντερ. Επίσης, λάτρης, των παικτών που διαθέτουν ντρίμπλα και ταχύτητα.

    Η καλύτερη του δουλειά πιστεύω ότι ήταν στον Ηρακλή στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Με Χατζηπαναγή, Παπαϊωάνου,  Καραϊσκο, Κωφίδη και όλους τους άλλους. Μάζευε κόσμο ακόμα και στις προπονήσεις αυτή η ομάδα. Φιλοδώρησε με 3αρες και τους τρεις μεγάλους του ΠΟΚ (Παναθηναϊκό – Ολυμπιακό- ΑΕΚ).

ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΟΣ

     Είχε πραγματικό μεράκι για τη δουλειά του και τεράστια θέληση για μάθηση και για να εξελιχθεί. Έκανε 30 χρόνια πριν αυτά που εφαρμόζονται σήμερα. Π.χ. έδινε κασέτα και σημειώσεις στον παίκτη του για τον προσωπικό αντίπαλο που θα αντιμετώπιζε στο επόμενο παιχνίδι. Είχε ποικιλία στη δουλειά του και κάθε μέρα έκανε και διαφορετική προπόνηση. Παρακολουθούσε προπονήσεις του μπάσκετ για να ξεπατικώνει πράγματα και της άρσης βαρών για να δει πως δουλεύουν με βάρη.

    Ήταν ο 1^ος διδάξας της μετάβασης στο εξωτερικό για να παρακολουθήσει τον τρόπο δουλειάς καταξιωμένων τεχνικών. Σήμερα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη χορήγηση διπλώματος προπονητή UEFA PRO. Μεγάλη του αδυναμία ο Ερνστ Χάπελ στον οποίο πήγε για 7 σερί σαιζόν και πήρε, όπως έλεγε, 1500 διαφορετικές προπονήσεις. Παραδεχόταν επίσης τον Μπόμπεκ (που πήρε το αήττητο πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό το ’64) από τον οποίο έμαθε το 4-3-3 και την τακτική του ανάπτυξη.

    Είχε πάει ακόμα στον μεγάλο Βαϊσβάιλερ, όπου έτρωγε με πλαστό πάσο σε φοιτητική λέσχη.  Στον Μενότι στο Μουντιάλ του ’82 στην Ισπανία, όταν τους έπιασε η αστυνομία με τον Τζήμα να βλέπουν την προπόνηση με κιάλια από διπλανή ταράτσα. Τους πήγαν στον Μενότι ο οποίος αφού του εξήγησαν, τους άφησε να βλέπουν τις προπονήσεις μέσα απ’ το γήπεδο. Πως συνεννοήθηκαν, αφού δε μιλούσαν άλλη γλώσσα πλην των Ελληνικών?  Ε, η γλώσσα του ποδοσφαίρου είναι παντού ίδια !

   Γενικά δεν είχε αφήσει μεγάλο προπονητή χωρίς να πάει να τον παρακολουθήσει, έστω για 20 μέρες. Από σύγχρονους είχε πάει στον Τζακερόνι (Μίλαν) και Έκτορ Ραούλ Κούπερ (Ίντερ).

ΤΑ ΕΒΑΛΕ ΜΕ ΟΛΟΥΣ

      Ήταν άνθρωπος με πάθος και ελαττώματα. Αθεράπευτα προληπτικός, καχύποπτος, νευρικός, με ξεσπάσματα. Δεν είχε διπλωματία και ήταν τραχύς στη συμπεριφορά του. Όλα αυτά του στοίχισαν στην καριέρα του. Λόγω χαρακτήρα αδυνατούσε να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του. Δεν καθόταν πολύ στις ομάδες του, ξεσπούσε, τσακωνόταν και έφευγε. Όμως ήταν γνήσιος. Δε χαμπάριαζε τίποτα και κανέναν. Συγκρούστηκε με παίχτες φίρμες όπως ο Μαύρος, ο Γεωργιάδης του Χαραλάμπους, ο Γεωργάτος και άλλοι.

 Με δημοσιογράφους όπως ο Αρβανίτης όταν ήταν στην ΕΡΤ, με Πανούτσο και Καρπετόπουλο (ας πλήρωναν τα κεφτεδάκια στον Πανελλήνιο), με Γιώργο Γεωργίου, με τον οποίο πάντα τα ξανάβρισκε. Με παράγοντες ομάδων όπως προανέφερα στον Ολυμπιακό ή που είχε αποκαλύψει ότι ο Πέτρος Θεοδωρίδης, όταν ήταν στον Ηρακλή, φορούσε περούκα. Με αντίπαλους προπονητές όπως ο Νταν Γεωργιάδης που τον πλάκωσε στο ξύλο και καταδικάστηκε και σε ένα μήνα φυλάκιση. Ακόμα και με τον τότε  Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλο, που «δεν έβγαινε ούτε στο χωριό του», όταν είπε ότι η Παναχαϊκή του Νικόλα, δεν πάει και τόσο καλά.

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ – ΙΣΤΟΡΙΕΣ

1)      Πάει ο Κωφίδης ως αρχηγός στο λεωφορείο της επιστροφής, μετά από νίκη του Ηρακλή, να του ζητήσει ρεπό για όλη την ομάδα. Σταματάει το λεωφορείο, τον κατεβάζει και τον παρατάει μες την εθνική οδό. Πως έφτασε Θεσσαλονίκη ο Σάββας δεν ξέρω….

2)      Πάει στο Βελιγράδι με τον Λούβαρη να κλείσουν τον Ίλια Ίβιτς. Τον βλέπει να παίζει και λέει «θα πέσουν τα τσιμέντα στο Καραϊσκάκης με αυτόν τον παιχταρά». Συνέπεια οι Σέρβοι ανέβασαν την τιμή του παίκτη. Του λέει ο Λούβαρης μη μιλάς άλλο…..

3)      Έστελνε τον βοηθό του, τον Κολονέλο, να βιντεοσκοπεί κρυφά προπονήσεις των αντιπάλων….

    Είναι αληθινές ή μύθος?  Δεν ξέρω…. πολλές φορές η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε φαντασία…. ο Νικόλας ήταν ικανός για όλα μπροστά στην αγάπη του για το ποδόσφαιρο!

ΟΙ ΑΤΑΚΕΣ ΤΟΥ

   Ο τρόπος που μιλούσε, το πάθος του, ο αυθορμητισμός του και οι ατάκες του έγραψαν ιστορία. Τον έκαναν γνωστό και αγαπητό σε όλη την Ελλάδα. «Στα εξηγώ ωραία? Μάθε μπαλίτσα από τον Άρχοντα!»…. «τα πάντα όλα»….. «να σου βάζει η μάνα το φαί και μετά να πας να τον μαγκώνεις στο Ζάππειο»…. «Τιτίκα»….. «Γκαζοζέν»….. «καλώς τα παιδιά, καλώς τα 3-0»…..και άλλες πολλές που μπήκαν στο στόμα όλων των ποδοσφαιρόφιλων και μη. Σφράγισε με αυτές, όπως και με την όλη παρουσία του, μια άλλη, ξεχασμένη πια, εποχή του ποδοσφαίρου !

ΤΡΑΓΟΥΔΙ

   

  

   Σε μια άλλη εποχή, λοιπόν, «τα παιδιά από την Πάτρα» χωρίς καν να τον ρωτήσουν για να χρησιμοποιήσουν το επώνυμο του, τον έκαναν τραγούδι. Κάποιοι τότε, του είπαν να το κυνηγήσει και να πάρει λεφτά. Δεν ήταν τέτοιος ο Αλέφαντος. Δεν ήθελε λεφτά, δόξα ήθελε. Είχε πει ότι όταν άκουσε πρώτη φορά το τραγούδι στο ραδιόφωνο, έκλαψε. Θεώρησε ότι τον τιμά !!! Χθες στο άκουσμα του θανάτου του, ο εμπνευστής του τραγουδιού, Βαγγέλης Δεληκούρας, δήλωσε ότι το σκαρφίστηκε λόγω μιας συντονισμένης επίθεσης που δεχόταν ο Νικόλας, το 1983, από ελεγχόμενα από τον Γιώργο Βαρδινογγιάννη ΜΜΕ. Ο λόγος? Επειδή σε φιλικό παιχνίδι, ο ΟΦΗ, όπου ήταν προπονητής, κέρδισε τον Παναθηναϊκό. Του έκανε εντύπωση ο αξιοπρεπής τρόπος που αντιμετώπιζε ο Αλέφαντος αυτή την επίθεση και πως απαντούσε υπερασπιζόμενος τον εαυτό του και το δίκιο του, απέναντι στον ισχυρό αντίπαλο του…..

    Ο Αλέφαντος «έφυγε» όρθιος. Τελευταία εκπομπή «δοκάρι και μέσα» που εμφανίστηκε ήταν στις 12/6 κι ας μη μπορούσε να μιλήσει. Έφυγε σαν παλληκάρι. Με το τραγούδι του θα τον αποχαιρετήσουμε…..

Γεια σου ρε Αλέφαντε…. ήσουν παλληκάρι…..

                                                                                      SAM

Νιουκάστλ : Η επόμενη μέρα

Αγωνιστική δράση δεν υπάρχει πουθενά στον πλανήτη λόγω corvid -19 οπότε δεν υπάρχουν και ειδήσεις. Χιλιάδες μέσα κυνηγάνε την είδηση με το τουφέκι. Ψάχνουν τι θα γράψουν, πως θα καλύψουν το χώρο.  Οι μπασκετικοί ασχολούνται με τη σειρά «the last dance» για τον Μάικλ Τζόρνταν. Στο ποδόσφαιρο δεν έχει βρεθεί λύση ακόμα. Τουλάχιστον προς το παρόν γιατί το Σαββατοκύριακο ξεκινά η Μπουντεσλίγκα οπότε θα βρούμε ενδιαφέρον. Δύο μήνες τώρα ήταν δύσκολο να βρεθούν ειδήσεις. Μια από αυτές που κέντρισαν το ενδιαφέρον ήταν η πώληση της Νιουκάστλ σε ένα fund υπό την Αμάντα Σταβελέϊ με βασικό χρηματοδότη των βαθύπλουτο Σαουδάραβα πρίγκιπα Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν. Ένα ντιλ που αναμένεται να ξεπεράσει τα 300 εκ λίρες και που θα κάνει την Νιουκάστλ την πλουσιότερη ομάδα του κόσμου. Δεν ξέρουμε αν ισχύει καθώς τρία χρόνια τώρα, από το 2017, σέρνεται το σενάριο. Μπορεί τώρα να βρήκαν απλά κάτι να ασχοληθούν οι Βρετανοί δημοσιογράφοι. Φαίνεται πάντως να υπάρχει καπνός.

     Ευκαιρίας δοθείσης λοιπόν πάμε να πούμε δύο λόγια για τις «Καρακάξες» και κάποιες πινελιές για τους πρωταγωνιστές της αγοραπωλησίας.

Η ομάδα

    Πριν τη διακοπή λόγω της πανδημίας η Νιουκάστλ βρισκόταν στη 13^η θέση της Premier League έχοντας συγκεντρώσει 35 βαθμούς, μετά από 29 αγωνιστικές.  Στο συν 7 από τον υποβιβασμό. Είχε 9 νίκες, 8 ισοπαλίες και 12 ήττες. Είχε πετύχει 25 γκολ και είχε δεχτεί 41.

   Στο πάγκο της από τον περασμένο Ιούλιο κάθεται ο 59χρονος Άγγλος Στηβ Μπρους. Από το 1998 στους πάγκους Αγγλικών ομάδων χωρίς να έχει καταφέρει μέχρι τώρα τη μεγάλη επιτυχία. Έχει δουλέψει στη Σέφιλντ Γιουνάιντεντ, στη Χάντερσφιλντ, στη Γουϊγκαν, στην Κρίσταλ Πάλας, στη Μπέρμιγχαμ, στη Σάντερλαντ, στη Χαλ, στην Άστον Βίλλα και τη Σέφιλντ Γουένσντεϊ. Έχει συμβόλαιο με τη Νιουκάστλ έως το 2022 αλλά αν αλλάξει χέρια η ομάδα δύσκολα θα το εξαντλήσει. Αρέσκεται να παίζει με 4-2-3-1 και είναι ο κλασικός Άγγλος κόουτς.

   Πάμε στους παίκτες. Στο τέρμα είναι ο Σλοβάκος Μάρτιν Ντόμπαβιστ , 2^η σαιζόν στην ομάδα στα 31 του, όχι κάτι το εντυπωσιακό που να εμπνέει την απόλυτη σιγουριά. Στην άμυνα. Δεξιά ο 25χρονος Σουηδός Κράφθ , ο Ισπανός Τσάβι Μανγκίγιο και ο Αμερικανός Γιέντλιν μοιράζονται το χρόνο συμμετοχής χωρίς να ξεχωρίζει κάποιος ιδιαίτερα. Αριστερά στον έμπειρο Σκωτζέζο Ματ Ρίτσι προστέθηκε τον Γενάρη ως δανεικός από την Τότεναμ ο Ντάνι Ρόουζ, ενώ υπάρχει και ο Ολλανδός Βίλλεμς για τα πιο συντηρητικά σχήματα. Στο κέντρο της άμυνας. Ο Άγγλος Τζαμάλ Λεσκελές ξεχωρίζει, δίπλα του ο Ελβετός Σχάρ και ενίοτε ο Αργεντινός Φεντερίκο Φερνάντεζ . Από πίσω τους έρχονται ο Ιρλανδός Κλάρκ, ο Ουαλός Ντουμέτ και ο Γάλλος Λεγιέν, παίκτες που με δυσκολία στέκονται στην Premier League.

   Στα χαφ ο Άγγλος αμυντικογεννής μέσος Ισαάκ Χάιντεν και δίπλα του ο Σέλβεϊ ή ο 22χρονος, ταλαντούχος και πολλά υποσχόμενος Σον Λονγκσταφ  στα 22 του. Πίσω τους υπάρχουν ο μικρός αδερφός του Σον, Μάθιου Λόνγκσταφ στα 20 του και οι δανεικοί Ναμπίλ Μπενταλέμπ που ήρθε από τη Σάλκε και ο Αυστριακός, Βαλεντίνο Λατζάρο που ήρθε από την Ίντερ. Πιο μπροστά παίζει ο Παραγουανός Μιγκέλ Αλμιρόν, που είναι καλός παίκτης αλλά χάνεται σε αυτή τη μέτρια ομάδα.

   Η ομάδα, παρότι Αγγλική και με Άγγλο προπονητή, διαθέτει μόλις δύο καθαρόαιμους εξτρέμ. Τον 23χρονο Γάλλο Σαιντ- Μαξίμιν που είναι υπέρ ταλαντούχος και τον Γκανέζο Κριστιάν Ατσού που η καριέρα του έχει πάρει την κατιούσα.

   Στην επίθεση ο 31χρονος Άντι Κάρολ ψάχνει την κεφαλιά αλλά δεν…. και έχει μηδέν γκολ σε 13 συμμετοχές, ο 29χρονος Άγγλος Γκέιλ και ο Ιάπωνας Γιοσινόρι Μούτο που επίσης δεν έχουν βρει δίχτυα στη φετινή Premier League. Βασικός στην επίθεση είναι ο 23χρονος Βραζιλιάνος Ζοέλιντον, καλοκαιρινό απόκτημα από τη Χοφενχάιμ, αντί 40 εκ λιρών, ποσό που τον κάνει την ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του κλαμπ. Όμως σε 29 εμφανίσεις στην φετινή Premier League έχει σημειώσει μόλις ένα τέρμα. Απογοήτευση !

   Χαρακτηριστικό της μετριότατης πορείας της ομάδας είναι το γεγονός ότι πρώτος σκόρερ της με 5 γκολ είναι ο χαφ Γιόνζο Σέλβεϊ. Από τους υπόλοιπους παίκτες ουδείς έχει πάνω από δύο γκολ….

     Παρόλα αυτά ο κόσμος της πόλης ασχολείται ολημερίς με την ομάδα και τα τεκταινόμενα σε αυτή, δεν υποστηρίζει κάποια άλλη ομάδα και θεωρεί τις «Καρακάξες» το μεγαλύτερο κλαμπ του πλανήτη ! κι ας απέχει εδώ και  πάνω από μισό αιώνα από τους τίτλους….

Ιστορία

   Η ποδοσφαιρική ομάδα του Νιουκάστλ ιδρύθηκε στις 9 Δεκεμβρίου του 1892 και τα χρώματά της είναι το λευκό και το μαύρο, χρησιμοποιεί για έδρα της το «Σεντ Τζέιμς Παρκ» χωρητικότητας 52.400 θεατών. Η Νιουκάστλ φέρει το προσωνύμιο «Καρακάξες» - «Magpies» και αιώνιος «εχθρός» της θεωρείται η Σάντερλαντ.

        Έχει κατακτήσει 4 πρωταθλήματα Αγγλίας, όλα προπολεμικά, το 1905, το 1907, το 1909 και το 1927. Επίσης έχει σηκώσει 6 κύπελλα Αγγλίας με τελευταίο το μακρινό 1955 και πρώτο το 1910, όπως επίσης το 1924, το 1932, το 1951 και το 1952. Η κορυφαία της 10ετία ήταν η πρώτη του 20^ου αιώνα όπου πήρε 3 πρωταθλήματα και 1 κύπελλο ενώ έπαιξε και σε άλλους τρεις τελικούς κυπέλου και τους έχασε (1905-1906-1908). Τελευταίος της τίτλος το Κύπελλο Εκθέσεων Ευρώπης το 1969 οπότε και επιβλήθηκε σε διπλούς τελικούς της Ουγγρικής Ούιπεστ με 3-0 και με 3-2. Παρά τη χρόνια αποχή της από τους τίτλους έχει φανατικούς υποστηρικτές στο νησί και θεωρείται ιστορική ομάδα. Τη φανέλα της έχουν φορέσει πολλοί μεγάλοι παίκτες. Έχει ταλαιπωρηθεί από υποβιβασμούς αλλά ποτέ δεν πήγε κάτω από τη 2^η τη τάξη κατηγορία του Αγγλικού ποδοσφαίρου.

Τα χρόνια της Premier League

    Τη δεκαετία του ’80 τη φανέλα της φόρεσαν ο Πήτερ Μπίρτσλεϊ, ο Κέβιν Κίγκαν και ο Πολ Γκασκόιν. Τη 10ετία του ’90 ο Λες Φέρντιναντ, ο Νταβίντ Ζινολά και φυσικά ο Άλλαν Σίρρερ που προτίμησε τις Καρακάξες από τη ΡΕΑΛ Μαδρίτης (!) την εποχή εκείνη. Στα’90^es η Νιουκάστλ είχε φοβερή ομάδα και βρέθηκε στα ψηλά της νεοσύστατης τότε Premier League. Τη σαιζόν 1993-94 κατετάγει 3^η , ενώ δύο χρόνια μετά, τη σαιζόν 1995-96 τερμάτισε 2^η (!). Το ίδιο επίτευγμα επανέλαβε και τη σαιζόν 1996-97 με τον Κέβιν Κίγκαν στον πάγκο της και τη Γιουνάιντεντ του σερ Άλεξ να της στερεί τον πολυπόθητο τίτλο.  Έπαιξε και σε δύο τελικούς κυπέλλου και αμφότερους τους έχασε με 0-2, το 1998 από την Άρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ και το 1999 από τη Γιουνάιντεντ του τρεμπλ.

   Η αρχή της νέας χιλιετίας τη βρήκε με τον Μπόμπι Ρόμπσον στον πάγκο της, που είχε αφήσει προηγουμένως τον πάγκο της Μπαρτσελόνα όπου είχε διερμηνέα τον Μουρίνιο.  Τερμάτισε 4^η τη χρονιά 2001-02, 3^η την επόμενη και 5^η τη μεθεπόμενη. Με ηγέτη και σκόρερ τον φοβερό Άλαν Σίρρερ ο οποίος έχει 206 γκολ σε 405 αγώνες με τη φανέλα της και δίπλα του παίκτες όπως ο Ζερμαίν Τζένας, ο Κίρον Ντάιερ, ο Λι Μπόιερ, ο Κρεγκ Μπέλαμι, ο Νολμπερτ Σολάνο, ο Λορέν Ρομπέρ και ο Πάτρικ Κλάιφερτ. Κατάφερε και  έπαιξε ακόμα και σε όμιλο του Champions League!

   Τον Αύγουστο του 2005 έκανε μεταγραφή ρεκόρ ντύνοντας με τα χρώματα της τον Μάικλ Όουεν αντί 17 εκ λίρες ! αλλά δεν κατάφερε να συνεχίσει την εντυπωσιακή πορεία της προηγούμενης τριετίας.

   Τελευταία φορά που είχε καλή ομάδα ήταν τη σαιζόν 2011-12 με τον Άλαν Πάρντιου στον πάγκο της, όταν και τερμάτισε στην 5^η θέση της Premier League, διαθέτοντας στις τάξεις της παίκτες όπως ο Κομπαϊγ, ο Μπεν Αρφά, ο Ντεμπά Μπα και ο Παπίς Σισέ. Καλή προσπάθεια έγινε και με τον Ράφα Μπενίτεθ στον πάγκο της αλλά ο ιδιοκτήτης του συλλόγου Μάικ Άσλει δεν διέθετε χρήματα για μεταγραφές ώστε η ομάδα να έχει τη δυνατότητα να πρωταγωνιστήσει στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου.

Ιδιοκτήτης

    Ο Μάικ Άλει αγόρασε το 77% των μετοχών  της ομάδας το 2007 αντί 134 εκ λιρών. Επίσης έχει παραχωρήσει άτοκα δάνεια ύψους 111 εκ λιρών στο σύλλογο. Αρέσκετε να παρακολουθεί τα παιχνίδια της ομάδας με τη φανέλα της και έχει έρθει σε σύγκρουση σχεδόν με όλους τους προπονητές που προσέλαβε.  Οι οπαδοί τον κατηγορούν ότι υποχρηματοδοτεί την ομάδα, πουλάει τους καλύτερους παίκτες και τον καλούν να την πουλήσει βλέποντας πως δεν υπάρχει μέλλον με αυτόν στο τιμόνι της. Άλλωστε επί ημερών του η Νιουκάστλ έχει γνωρίσει δύο φορές των υποβιβασμό.

   Πρόβλημα στο ενδεχόμενο πώλησης πέρα από τα δημοσιεύματα και τις απαιτήσεις του ιδιοκτήτη, αποτελούν καταρχήν η υπόθεση φοροδιαφυγής του συλλόγου που άνοιξε το 2017 και εν συνεχεία το γεγονός πως εταιρεία του Άσλεϊ έχει τα δικαιώματα εμπορίας του κλαμπ. Πάντως από το 2017 υπάρχει ενδιαφέρον από διάφορα κονσόρτσιουμ με μπροστινή την Αμάντα Σταβελέι και τη συμμετοχή του Σαουδάραβα πρίγκιπα Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν.

   Αμάντα Σταβελέι

    Η 47χρονη Αγγλίδα broker, γεννημένη τον Απρίλη του 1973 στο Γιορκσάιρ είναι ουσιαστικά η κάτοχος της εταιρείας PCP Capital Partners που πάει να πάρει τη Νιουκάστλ αντί 300 εκ λιρών. Είναι προσωπική φίλη της πρώην  πρωθυπουργού΄Τερέζα Μέι και έγινε γνωστή στα Βρετανικά ταμπλόιντ λόγω της σχέσης της με τον πρίγκιπα Άντριου, του οποίου την πρόταση γάμου αρνήθηκε. Το 2008 βοήθησε την τράπεζα Barclays φέρνοντας κεφάλαια από τη Μέση Ανατολή και σεΐχη Μανσούρ ο οποίος εξαγόρασε το 16% της τράπεζας αντί 3,5 δις λίρες. Το Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου ο σεΐχης αγόρασε τη Μάντσεστερ Σίτι αντί 210 εκ λιρών. Από το 2011 είναι παντρεμένη με τον Ιρανό Merhidas Ghodonssi και ζει στο Ντουμπάι, καλλιεργεί διασυνδέσεις με επίκεντρο το Αμπού Ντάμπι,  διατηρώντας και διαμέρισμα στο Park Lane του Λονδίνου.

    Η εταιρεία της PCP Capital Partners την οποία κατέχει μαζί με το νόμιμο συνεργάτη της Γκρεγκ Έντι έχει έδρα στο Maiyfair του Λονδίνου και η εργασία της είναι να ενεργεί μέσω θυγατρικών υπεράκτιων ιδιωτικών μετοχών ως όχημα για την επένδυση κεφαλαίων από τη Μέση Ανατολή.  Τέτοια κεφάλαια  θέλει να επενδύσει και στη Νιουκάστλ.

  Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν

    Ο διάδοχος του θρόνου, ο μελλοντικός βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας αφού θα διαδεχτεί τον πατέρα του. Είναι μόλις 33 χρονών, γεννημένος το 1985. Διαθέτει αμύθητα πλούτη και δουλεύει τις περισσότερες ώρες της ημέρας αφού ουσιαστικά αυτός κυβερνά τη χώρα. Στα παλάτια του τα πάντα είναι από χρυσό και διαθέτει πολυτελείς κατοικίες στις σημαντικότερες πρωτεύουσες του κόσμου, με αυτή στο δυτικό Παρίσι να ξεχωρίζει καθώς την  αγόρασε το 2016 αντί 300 εκ δολαρίων. Είναι πλουσιότερος από τον σεΐχη Μανσούρ της Σίτι και τον Αλ Κελαϊφί της Παρί Σαιν Ζερμαίν. Αν αποκτήσει τη Νιουκάστλ αναμένεται να την εκτοξεύσει προς την κορυφή. Στην προσπάθεια του όμως μπαίνουν εμπόδια.

     Καταρχήν το τηλεοπτικό δίκτυο BeIN Sports,  o τηλεοπτικός Κολοσσός από το Κατάρ, που έχει προσφέρει σχεδόν 570.000.000 ευρώ για τα δικαιώματα των αγώνων της Premier League , υποστηρίζει πως έχει πέσει θύμα πειρατείας από τη Σαουδική Αραβία, η οποία μεταδίδει παράνομα αγώνες του Αγγλικού πρωταθλήματος.

Συγκεκριμένα το δίκτυο “beoutQ” άρχισε να μεταδίδει παράνομα αγώνες το 2017 και παρά τις συστάσεις τόσο αθλητικών φορέων της κυβέρνησης όσο και των κατόχων των δικαιωμάτων , η πειρατεία συνεχίστηκε κανονικά. Τον περασμένο Ιούλιο , η Premier League απευθύνθηκε σε εννιά διαφορετικά δικηγορικά γραφεία στη Σαουδική Αραβία, τα οποία ωστόσο αρνήθηκαν να ενεργήσουν εναντίον του δικτύου “beoutQ”. Γι αυτό το λόγο, ουσιαστικά το “BeIN Sports” απειλεί να «σπάσει» την 3ετή συμφωνία προκειμένου να μην ολοκληρωθεί η αγοραπωλησία της Νιουκάστλ.

    Εν συνεχεία η χήρα του δολοφονηθέντος δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι, Χάρις Τσενγκίς, καταγγέλλει ότι ο πρίγκιπας διέταξε τη δολοφονία. Απέστειλε επιστολή στους οπαδούς της Νιουκάστλ στην οποία αναγράφει: «Ξέρω ότι πολλοί από εσάς δελεάζονται από την προσφορά του να βγάλει την ομάδα σας από τη δύσκολη θέση που ήταν για τόσα χρόνια. Αλλά ο Πρίγκιπας κατηγορείται πως διέταξε τη δολοφονία του Τζαμάλ. Όλες οι έρευνες έδειξαν εμπλοκή του. Δεν έχει δικαστεί στην χώρα του, αφού κυβερνάει με… σιδερένια πυγμή. Η παράκληση μου είναι προς εσάς να σκεφτείτε ότι αποδεχόμενοι την προσφορά του Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν, είναι ο σωστός δρόμος για να βγει η ομάδα σας από το δρόμο της απογοήτευσης». Όμως οι οπαδοί δεν της δίνουν σημασία, μεθυσμένοι από την προοπτική εκτόξευσης της ομάδας τους. Της απαντάνε ότι και η Βρετανική Κυβέρνηση έχει πάρε-δώσε με τον Μπιν Σαλμάν και να απευθυνθεί σ’ αυτή. Τον οπαδό δεν τον ενδιαφέρει η πολιτική και τα κάθε είδους συμφέροντα, θέλει απλά να δει την ομάδα του μεγάλη.

Τι χρειάζεται ?

    Υπομονή – πλάνο- οργάνωση. Τα συνηθισμένα στα λόγια που σπάνια τα βρίσκεις σε ομάδες με λεφτά. Τα λεφτά απαιτούν την επιτυχία τώρα. Όμως στην αρχή θα υπάρξουν στραβές, και αναποδιές, αναπόφευκτα. Πάντα έτσι γίνεται μέχρι να βρεθούν οι ισορροπίες. Οπότε πρέπει να βρεθεί ο άνθρωπος στο Νησί που θα τρέξει την ομάδα, ο εκτελεστικός διευθυντής. Αυτός που θα σχεδιάσει το οργανόγραμμα και θα προσλάβει τα κατάλληλα άτομα σε κάθε τομέα, στα οικονομικά, στα γραφειοκρατικά, στις δημόσιες σχέσεις κλπ. Που θα φέρει και τον τεχνικό διευθυντή. Μαζί με τον οποίο θα αποφασίσουν καταρχήν τι ομάδα θέλουν να χτίσουν, επιθετική, με κατοχή μπάλας, αμυντική και σκληροτράχηλη που θα χτυπάει στην κόντρα κ.ο.κ. Κατόπιν αυτού να προσλάβουν και τον προπονητή που αντιπροσωπεύει το στιλ ποδοσφαίρου που θέλουν να παίξουν, γιατί άλλο Γκουαρντίολα, άλλο Κλοπ και άλλο Μουρίνιο. Και μετά παίκτες. Δεν είναι ρόστερ αυτό για να πρωταγωνιστήσει η ομάδα. Το πολύ να μείνουν 5-10 παίκτες αρχικά κι αυτοί όχι για πρωταγωνιστικούς ρόλους. Θέλει πολύ δουλειά η ομάδα, χτίσιμο από τα θεμέλια και αυτό θα πάρει χρόνο. Όσα λεφτά και αν διαθέσεις ομάδα σε μια βραδιά δε φτιάχνεις. Υπομονή – πλάνο – οργάνωση, λοιπόν και τύχη !

    Όπως και να ‘χει μακάρι να γίνει το ντιλ και να υπάρξει ακόμα μία δυνατή ομάδα στην Premier League που να χτυπάει τίτλο. Δεν είναι αδύνατο. Βλέπουμε τη Λέστερ που και πρωτάθλημα τους πήρε και φέτος διεκδικεί ακόμα και τη 2^η θέση. Γιατί όχι και η Νιουκάστλ…..

                                                                     SAM

To Ελληνικό Ποδόσφαιρο το 2020

     Όταν λέμε Ελληνικό ποδόσφαιρο δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά στις μεγάλες ομάδες μας, που παίζουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και που κατά καιρούς φέρνουν επιτυχίες. Ούτε μπορούμε να πούμε ότι στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο ποδόσφαιρο η Εθνική ομάδα αποτελεί τον καθρέπτη του ποδοσφαίρου μιας χώρας και της δουλειάς που γίνεται στη βάση αυτού. Ποιο πολύ, η Εθνική ομάδα, θεωρείται η βιτρίνα.

    Οπότε, θεωρώ ότι τον σημαντικότερο ρόλο της εικόνας, σε αυτό που ονομάζουμε εθνικό ποδόσφαιρο, έχει το πρωτάθλημα που διοργανώνει μια χώρα και οι ειδικές συνθήκες που επικρατούν σε αυτό.  Και από τι εξαρτάται η δυναμική και ο ανταγωνισμός στο πρωτάθλημα? Από τις μικρομεσσαίες ομάδες, αυτές βάζουν, κυρίως, τον βαθμό δυσκολίας στον κάθε υποψήφιο πρωταθλητή.  Οι ομάδες που βρίσκονται από άποψη δυναμικής ανάμεσα στους «μεγάλους» και τις ομάδες των κατωτέρων κατηγοριών, της Β΄ και Γ΄ εθνικής. Αυτές οι ομάδες που τροφοδοτούν με παίκτες τους μεγάλους και που συχνά υποδέχονται ως δανεικούς από τους μεγάλους τα παιδιά των ακαδημιών τους για να τους «γνωρίσουν», να τα «συστήσουν» στο ποδόσφαιρο της Superleague. Αυτές οι 10-15 ομάδες που συμπληρώνουν το πρωτάθλημά μας και που είναι υπέρ-απαραίτητες για τη διεξαγωγή του.

  

    Το βασικότερο γνώρισμα αυτών των ομάδων, της Λάρισας, της Λαμίας, της Ξάνθης, του Ατρόμητου, του Πανιωνίου, του Αστέρα Τρίπολης κ.ο.κ είναι ότι είναι Π.Α.Ε. , Ποδοσφαιρικές Αθλητικές Εταιρείες, έχουν ισολογισμό, έσοδα, έξοδα, κέρδη και ζημιές. Παράγουν ένα προϊόν, το ποδόσφαιρο, το οποίο πουλάνε με στόχο το κέρδος. Δε λειτουργούν έτσι για πλάκα. Έχουν διοικητικό συμβούλιο, Πρόεδρο, εκτελεστικό Διευθυντή, υπαλλήλους, παίκτες προπονητές, γιατρούς, φυσιοθεραπευτές, μασέρ κλπ και όλοι αυτοί πληρώνονται. Διαθέτουν γήπεδο, προπονητήριο, γραφεία υλικοτεχνικό εξοπλισμό που όλα αυτά απαιτούν έξοδα για τη συντήρηση και την ανανέωση τους. Επίσης οφείλουν να αποδώσουν φόρους στο κράτος και να καταβάλουν εισφορές σε κρατικό οργανισμό για την ασφάλιση των υπαλλήλων και των παικτών τους. Όλα αυτά απαιτούν χρήμα για να καλυφθούν. Παράγουν οι ομάδες αυτές χρήμα για να καλύψουν, καταρχήν, τα έξοδα τους και στη συνέχεια να αποδώσουν κέρδος στους μετόχους τους?

   Η κάθε ομάδα περιμένει τα έσοδα της από το τηλεοπτικό συμβόλαιο, από τις χορηγίες και από τα εισιτήρια (διαρκείας και κάθε αγώνα ξεχωριστά). Επίσης μπορεί να έχει έσοδα από την πώληση κάποιου περιουσιακού της στοιχείου, κάποιου ποδοσφαιριστή.

   Πάμε να δούμε που βρίσκονται οι μικρομεσαίες ομάδες μας σε καθέναν από τους παραπάνω τομείς εσόδων. 

Α. Τηλεοπτικό Συμβόλαιο 

 Βασικός τηλεοπτικός πάροχος και αιμοδότης του εθνικού ποδοσφαίρου εδώ και περίπου 25 χρόνια είναι η ΝΟVA. Τα τελευταία χρόνια μπήκε στο παιχνίδι και η κρατική τηλεόραση διότι «έσπασε» η κεντρική διαχείριση και η συνδρομητική τηλεόραση έκρινε ότι δεν τη συμφέρει να πληρώνει κάποιες ομάδες για το υποβαθμισμένο και αντί-τηλεοπτικό προϊόν που προσφέρουν. Δεν άξιζε για 3-4 παιχνίδια με τους μεγάλους να διαθέσει τεράστια χρηματικά ποσά που ζητούσαν οι σύλλογοι αυτοί. Έτσι η κυβέρνηση στο σχέδιο «Άρτος και θεάματα για το Λαό» ενέταξε και το ποδόσφαιρο. Ανέκαθεν το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα ήταν κρατικοδίαιτο, πριν όχι πολλά χρόνια ο κορμπανάς του κρατικού ΟΠΑΠ  κάλυπτε τα έξοδα των ομάδων. Από όταν ο οργανισμός αυτός ιδιωτικοποιήθηκε μπήκε στο παιχνίδι η ΕΡΤ.

    Η λύση εδώ είναι η κεντρική διαχείριση. Είναι μείζονος σημασίας να «βάλουν πλάτη» οι μεγάλοι για την επιβίωση των μικρομεσαίων ομάδων και στην τελική για την επιβίωση του ίδιου του πρωταθλήματος. Κυριαρχικό ζήτημα να σεβαστούν τις απαιτήσεις της ΝΟVA ή του όποιου τηλεοπτικού παρόχου , του πλερώνων. Οφείλουν να καταλάβουν ότι το Ελληνικό ποδόσφαιρο δε σηκώνει 18 και 16 ομάδες στην 1^η κατηγορία του. Δε μπορεί να συμβαίνει αυτό μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθούν τα εφήμερα συμφέροντα κάποιων εκ των μεγάλων. Ας δούμε για κάποια χρόνια μήπως και ανέβει το ενδιαφέρον από την ανάδειξη του πρωταθλητή μέσα από τα play off. Γεγονός που σημαίνει περισσότερα ντέρμπι, ενδεχομένως με μεγάλο ενδιαφέρον και περισσότερες συνδρομές για τον τηλεοπτικό πάροχο, που θα μεταφραστεί σε περισσότερη διαφήμιση και στην τελική σε περισσότερα χρήματα για τις ομάδες. Ας μην κυριαρχεί πάντα το εφήμερο μικροσυμφέρον….

Β. Χορηγοί

  Στη χώρα μας οι εκάστωτε κυβερνήσεις είχαν βρει τη λύση με τα λεφτά του κρατικού ΟΠΑΠ. Έτσι χρηματοδοτούσαν ιδιωτικές επιχειρήσεις, όπως οι ΠΑΕ, στο όνομα του λαού. Ανέβαζε κάποιος μια ομάδα στην 1^η κατηγορία, έπαιρνε το παχυλό τηλεοπτικό συμβόλαιο λόγω της κεντρικής διαχείρισης και σε καλές εποχές για το ελληνικό ποδόσφαιρο, λάμβανε γενναία χορηγία από τον ΟΠΑΠ, διέθετε τα μισά από αυτά τα χρήματα για να χτίσει μια ομάδα από λεγεωνάριους παίκτες της κατηγορίας, συν τα έξοδα λειτουργίας (μισθοί, ταξίδια, ξενοδοχεία, και  αν πλήρωνε εφορία και εισφορές) και του έμενε και κάνα εκατομμύριο στην τσέπη για μπουρμπουάρ ! Μια χαρά !

   Αυτά πλέον τελείωσαν, ο ΟΠΑΠ ιδιωτικοποιήθηκε και η κάθε ομάδα οφείλει να βγει στην ελεύθερη αγορά και να βρει χορηγό . Ο ιδιωτικός ΟΠΑΠ ακόμα συμβάλει και δίνει χορηγίες αλλά δεν είναι τόσο γενναιόδωρος και κιμπάρης όπως πριν. Το προϊόν - ποδόσφαιρο που προσφέρουν οι μικρομεσαίες ομάδες δεν είναι για να προσελκύσει χορηγούς. Τόσα χρόνια  τα παιχνίδια γινόταν σε  γήπεδα βούρκους, με όλη την ομάδα κλεισμένη στην περιοχή της να διώχνει τη μπάλα στο πουθενά και η κλωτσιά να πάει σύννεφο, έτσι όμως δεν προσελκύεις τον θεατή – πελάτη και κατ’ επέκταση ούτε τον χορηγό. Βγαίνουν σεριάνι από τις ΠΑΕ στις τοπικές κοινωνίες και δε μπορούν να προσελκύσουν τοπικούς επιχειρηματίες για να συνδράμουν στα έξοδα. Άντε να πουλήσουν κάνα ημερολόγιο ή να πάρουν καμιά διαφήμιση στις διαχωριστικές πινακίδες. Μέχρι το πολύ σε  καμιά σοβαρή εταιρεία ένδυσης φτάνουν, για να έχουν φανέλες να παίζουν. Ο κάθε επιχειρηματίας της τοπικής κοινωνίας δεν είναι κορόιδο. Θα συνεισφέρει μόνο αν τον εξυπηρετεί στην ανάπτυξη της εταιρείας του. Βλέποντας ότι το ποδόσφαιρο δεν προσφέρει διαφήμιση αλλά δυσφήμιση με όλα αυτά που λαμβάνουν χώρα (καχυποψία, διαμαρτυρίες, κακές διαιτησίες, βία, επεισόδια) μένει μακριά.

   Επιπλέον, η κρίση έφερε σε δύσκολη θέση πολλές μεγάλες εταιρείες της χώρας, άλλες έκλεισαν και άλλες «μετανάστευσαν». Μόνο ως ανέκδοτο ακούγεται για τις «μικρές» ομάδες η προσέλκυση κάποιας πολυεθνικής εταιρείας για χορηγία….

Γ.  Εισιτήρια

    Βλέπουμε όλα τα γήπεδα να είναι άδεια. Εκτός από τα παιχνίδια με τους μεγάλους οι μικρομεσαίες ομάδες αδυνατούν να κόψουν 1.000 εισιτήρια στα υπόλοιπα παιχνίδια. Τα διαρκείας πωλούνται 200 ευρώ το πολύ και πάλι δε φεύγουν. Η αγορά δεν ενδιαφέρεται. Ο Έλληνας είναι οπαδός του καναπέ και της υψηλής κριτικής εξ αποστάσεως. Πρέπει να του προσφέρεις υψηλές υπηρεσίες για να τον προσελκύσεις, να του πάρεις τα λεφτά. Να αισθανθεί πιο άνετος στο γήπεδο από ότι στον καναπέ του. Να μην τον τρώει το κρύο, να μην τον θερίζει ο αέρας, να μη βρέχεται, να κάθεται άνετα και όχι στα τσιμέντα. Και επιπρόσθετα αυτό που βλέπει να έχει ενδιαφέρον, σασπένς.

   Πόσα γήπεδα στην Ελλάδα έχουν ένα απλό στέγαστρο να προστατεύει τον θεατή από τη βροχή? Πόσα έχουν κατασκευή για να κόβει τον αέρα? Πόσα έχουν άνετα και καθαρά καθίσματα? Πόσα έχουν αξιοπρεπείς τουαλέτες? Ας το αφήσουμε….

     Βασικός ανασταλτικός παράγοντας η βία. Πέρα από τη λεκτική που επί 2 ώρες ακούς ότι μπινελίκι μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους, έχουμε τη ρίψη αντικειμένων, φωτοβολίδων, βεγγαλικών. Όλα αυτά είναι  λίαν επικίνδυνα για τη σωματική ακεραιότητα και την ανθρώπινη ζωή. Μπορεί να υπάρξει μετατόπιση οπαδών από κερκίδα σε κερκίδα για να πλακωθούν και να βρεθείς στη μέση. Να πέσει ξύλο με τα ΜΑΤ. Πριν κατά τη διάρκεια ή μετά τον αγώνα. Δε μπορείς να πας στο γήπεδο και να φοράς τα χρώματα της ομάδος σου. Φοβάσαι ότι θα σε πετύχουν στο δρόμο και θα σε κάνουν ασήκωτο. Θα σου σπάσουν το αυτοκίνητο. Ασφάλεια καμία. Όχι από το κράτος. Όχι. Από τις ίδιες τις ΠΑΕ που θέλουν «στρατούς». Που όχι μόνο θέλουν αλλά ανατρέφουν και συντηρούν τέτοιους οπαδούς. Ε, πώς να πληρώσεις για να κινδυνέψεις?

                                       

Δ. Πώληση παικτών

  Για να πουλήσεις παίκτες και να έχεις έσοδα πρέπει να βγάλεις, να παράγεις παίκτες. Είτε με σωστό και οργανωμένο σκάουτινγκ, να τους αποκτήσεις σε μικρή ηλικία και να τους εξελίξεις, είτε να τους δημιουργήσεις από την ακαδημία σου ως ακατέργαστη πρώτη ύλη. Και τα δύο απαιτούν τεχνογνωσία, υλικοτεχνικές υποδομές (γήπεδα, προπονητήρια, μηχανήματα κλπ) και καταρτισμένους, εξειδικευμένους ανθρώπους (προπονητές, γυμναστές, σκάουτ).

    Από γήπεδα, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι έχουν όλα πλέον έναν αξιοπρεπή χλοοτάπητα και οι παίκτες δεν παίζουν εν έτη 2020 σε χωράφια. Η λίγκα ανάγκασε τις ομάδες να εκσυγχρονιστούν στο θέμα αυτό. Όχι τίποτα το εντυπωσιακό βέβαια, μιας και με την πρώτη βροχή το γήπεδο μετατρέπεται σε βούρκο, αλλά όπως και να ‘χει υπάρχει μια πρόοδος.

   Εγκαταστάσεις για προπόνηση. Ελάχιστα πράγματα. Ακόμα και οι μεγάλοι υστερούν. Ελάχιστες ομάδες έχουν 2^ο βοηθητικό για προπόνηση. Μόνο του Ρέντη του Ολυμπιακού και κάποτε η Παιανία των Βαρδινογιάννηδων είναι ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Η Ξάνθη είχε δημιουργήσει κάτι καλό αλλά το πούλησε. Ενώ καλά λόγια μαθαίνω και για τις εγκαταστάσεις του Παναιτωλικού. Από εκεί και πέρα λίγα πράγματα.

    Σε εξειδικευμένους ανθρώπους, προπονητές, γυμναστές, σκάουτ και λοιπά στελέχη, βρισκόμαστε στον ποδοσφαιρικό μεσαίωνα. Δεν υπάρχουν καταρτισμένα άτομα αλλά παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές, που επειδή έπαιζαν μπάλα υποτίθεται ότι έχουν «μάτι» για σκάουτερ και προπονητές. Γυμνάζουν και προπονούν από μνήμης, από όσα θυμούνται από τις προπονήσεις που έκαναν σαν παίκτες πριν από 10 και 20 χρόνια. Το μόνο που περνούν στους παίκτες είναι η μαγκιά του παλιού, μεγάλου παίκτη. Αστειότητες. Δεν πας πουθενά έτσι. Οφείλει η κάθε ομάδα να ξεχωρίσει τον πρώην παίκτη της που διαθέτει το ταλέντο σ κάποιον τομέα και να τον στείλει στην Ευρώπη να αποκτήσει τεχνογνωσία. Είτε σε σεμινάρια, συνέδρια, είτε σε αναπτυγμένες ποδοσφαιρικά ομάδες και ακαδημίες ώστε να ξεπατικώσει τρόπους δουλειάς. Να μάθει, να δει πως δουλεύουν οι κορυφαίοι και να το προσαρμόσει στις δικές του ιδέες. Για να γίνεται επιστημονική δουλειά, με βάσεις και όχι μπουγάτσα κουτουρού. 

                                       

          Κεφαλαιώδες ζήτημα είναι η νοοτροπία. Προπονητών και παραγόντων.

Πάρτε για παράδειγμα τον Δώνη και τον Παναθηναϊκό. Έγινε μια δουλειά πέρυσι, την 1^η σαιζόν με τους πιτσιρικάδες. Φέτος? Ο Εμμανουηλίδης πήγε δανεικός στον Πανιώνιο για να παίζουν οι Μολό και Μπεκ και τελικά ο Δώνης έκανε εξτρέμ τον Μπουζούκη για να βολέψει στον άξονα τον δικό του, τον δανεικό και ήδη φευγάτο Ζαχίντ.  Για του χρόνου, δε, θέλει λέει να κάνει ο ίδιος τις μεταγραφές. Για να ξαναβγεί 4^ος…. Πώς να βγάλει παίκτη έτσι ο Παναθηναϊκός? Και αυτούς που βγήκαν δεν τους έβγαλε ο Δώνης, ο οποίος αναγκαστικά, από τις συνθήκες στο σύλλογο, τους έβαλε να παίξουν. Παίκτες τους είχαν κάνει οι άνθρωποι που δουλεύουν τόσα χρόνια στην ακαδημία του Παναθηναϊκού.

     Πάμε και στον Παναιτωλικό που έκανε μια ωραία προσπάθεια πέρυσι με τον Δέλλα και προωθήθηκαν αρκετοί αξιόλογοι και ταλαντούχοι νεαροί παίκτες, όπως ο Λιάβας, ο Μαλλής, ο Τσιγγάρας κ.α. Από εκεί και έπειτα, ότι και να ζήτησε ο Δέλλας, καλώς ή κακώς έφυγε. Όμως η ομάδα έπρεπε να πάει να γίνει θυγατρική της Μπενφίκα ?  Με αμφιλεγόμενους άμπαλους Πορτογάλους προπονητές που δεν είχαν ξαναδουλέψει σε πρώτη ομάδα? Δε μπορούσε ο Παναιτωλικός να βρει έναν άνθρωπο να συνεχίσει την καλή δουλειά που είχε ξεκινήσει να γίνεται?  Τα Γιάννενα δίπλα έφεραν τον Γιαννίκη από τη Γερμανία και επιστρέφουν….

     Ο Ατρόμητος που τόσα χρόνια είναι στα ψηλά, έχει βγάλει παίκτες? Όλο με δανεικούς τη βγάζει. Και από αυτούς είναι ζήτημα αν ένας- δύο επέστρεψαν ως καλύτεροι στον ΠΑΟΚ και στον Ολυμπιακό απ’ όπου προέρχονται για να παίξουν. Φέτος που λιγόστεψαν οι δανεικοί έμεινε εκτός play off αλλά τουλάχιστον πήραν χρόνο συμμετοχής κάποιοι μικροί. Τα περί καλού προπονητή Κάναντι και περί τεχνικού Διευθυντή Αγγελόπουλου τα ακούω βερεσέ.

    Με δανεικούς από τον Ολυμπιακό την έβγαζε τα τελευταία χρόνια και ο Πανιώνιος. Κόπηκαν φέτος και πάτωσε. Περασμένα μεγαλεία οι παιχταράδες που αναδείκνυε κάποτε. 

     Τα ίδια και η Ξάνθη που γέμισε την Ελλάδα με παίκτες εδώ και 30 χρόνια. Τώρα πούλησε μέχρι και το προπονητικό της.

     Ο Αστέρας Τρίπολης? Τόσα χρόνια στην Α΄ εθνική μόνο τον Κουρμπέλη έδωσε σε μεγάλη ομάδα, άντε και τον Κυριακόπουλο φέτος στην Σασουόλο της Ιταλίας. Εκεί έχει βρει άκρη αλλά δεν πρέπει να δίνει τους παίκτες τόσο μικρούς, στα 18-19 τους. Όπως τον Αντζούλα στη Φιωρεντίνα ή τον Μιχέλη στη Μίλαν γιατί δεν πιάνουν. Πρέπει πρώτα να παίρνουν παιχνίδια εδώ. 

    Τελευταίο παράδειγμα η Λάρισα. Η άλλοτε κραταιά και πρωταθλήτρια ΑΕΛ. Σε ολόκληρη τη Θεσσαλία δεν υπάρχει ένας ταλαντούχος παίκτης? Δεν έχει τεχνογνωσία να εντοπίσει, να εξελίξει και να αναδείξει ένα ταλέντο? Έχει γεμίσει η ομάδα με Γιουγκοσλάβους συν τους δανεικούς  Κάτσε και Ουάρντα. Είναι  παραγωγή ποδοσφαίρου αυτό?

     Πήγαμε πίσω από τη βιτρίνα, βαθιά, πίσω από τους πηγαίους τίτλους, στα ψηλά γράμματα, στη βάση όχι στην κορυφή. Να αναλύσουμε και να κατανοήσουμε που πάει το Ελληνικό ποδόσφαιρο και τι μέλλον έχει. Υπό ποιες συνθήκες και με ποια νοοτροπία γίνεται η δουλειά. Είδαμε την απουσία πλάνου, τεχνοκρατικού σχεδίου. Να σώσουμε απλά την κατηγορία και φέτος και βλέπουμε. Όμως στον 21^ο αιώνα οφείλουν οι ομάδες μας να καταλάβουν ότι στο ποδόσφαιρο το 20% είναι το ταλέντο, για να μην πω λιγότερο. Το 80% είναι δουλειά. Σωστή και προγραμματισμένη προπόνηση σε όλους τους τομείς. Να χτιστεί ο παίκτης και σωματικά και ψυχολογικά και πνευματικά. Από ανθρώπους με γνώση και με σωστά εργαλεία. Για να τα διαθέτεις όλα αυτά και να μπορείς να δουλέψεις σωστά πρέπει να έχεις βάλει υλικοτεχνικές βάσεις, να έχεις φιλοσοφία και σχέδιο με απώτερο σκοπό να πουλάς σωστό προϊόν και να παράγεις χρήμα. Αυτά!

                                                                                                                              SAM