Μαγεία με απίστευτες ανατροπές !

You 'll never walk alone.... και μια φανταστική ατμόσφαιρα στο “Άνφιλντ” έδωσε φτερά στους παίκτες της Λίβερπουλ να πετύχουν το ακατόρθωτο. Το γήπεδο, η φανταστική ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι οπαδοί έδωσαν ηθικό και πίστη στην ομάδα. Οι παίκτες είπαν “θα τρέξουμε και θα τρέξουμε μέχρι να μη μπορούμε άλλο, μέχρι να πέσουμε κάτω. Θα τα δώσουμε όλα για να ευχαριστήσουμε αυτόν τον κόσμο, να του δείξουμε ότι παλέψαμε με όλες μας τις δυνάμεις, δώσαμε ότι είχαμε, άσχετα από το αποτέλεσμα”. Και τα κατάφεραν....

Στο άλλο ματς η Τότεναμ έχανε 2-0 στο ημίχρονο από τον εκπληκτικό Άγιαξ. Ήταν στο καναβάτσο. Ο Ποκετίνο ρίχνει στο ματς έναν ξεπερασμένο φορ μιας άλλης εποχής στο ποδόσφαιρο, που στο πρώτο παιχνίδι είχε ξεκινήσει και ήταν άφαντος....χθες του γύρισε το παιχνίδι ! Δεν υπάρχουν θέσφατα για το ποδόσφαιρο του 2020. Αυτό που μας έδειξαν τα παιχνίδια αυτής της εβδομάδας είναι πως το ποδόσφαιρο είναι θέληση, πίστη, πείσμα και να μην τα παρατάς ποτέ. Ακόμη, είναι η τύχη της στιγμής, η μία φάση. Αυτή η φάση που δεν είχε την ψυχή να βγάλει η Μπάρτσα στο τέλος και που την κατάφερε η Τότεναμ.

Από εκεί και πέρα, ο καθένας από αυτούς τους παίκτες δουλεύει μια ζωή για να φτάσει να παίξει σε έναν τελικό Champions league. Ε, τώρα που είναι ένα βήμα πριν το καταφέρει θα φάει σίδερα στο τελευταίο παιχνίδι που του απομένει. Δε θα κοιτάξει το σκορ και δε θα σταματήσει να προσπαθεί μέχρι τη λήξη, να τρέχει μέχρι να πέσει κάτω. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται η διαφορά. Στο ποιος το θέλει περισσότερο. Είδαμε πως κατέθεσαν την ψυχή τους οι παίκτες που δεν έχουν πάρει τίποτα από τίτλους, ενώ οι κορεσμένοι από κούπες σταρ της Μπάρτσα απογοήτευσαν....

Δύο γκολ σε ημιτελικό Champions league οι Βαϊνάλντουμ και Οριγκί και τρία ο Λούκας Μόουρα.... ποιος θα το πίστευε?

Πάμε να τα δούμε πιο αναλυτικά.

Λίβερπουλ – Μπαρτσελόνα = 4-0

Με σοβαρές απουσίες η Λίβερπουλ που της έλειπαν ο Κεϊτά από τα χαφ και στη θέση του μπήκε ο Χέντερσον και οι Σαλάχ και Φιρμίνιο από την επίθεση, με τους Σακίρι και Οριγκί να παίρνουν τη θέση τους. Από τη Μπάρτσα έλειπε ο εξτρέμ Ντεμπελέ.

Με το κλασικό 4-3-3 ξεκίνησε ο Κλοπ και με το 4-4-2 ο Βαλβέλδε. Η Λίβερπουλ μπήκε από την αρχή πολύ δυνατά, οι παίκτες της πίεζαν παντού, πολύ ψηλά, έτρεχαν ακατάπαυστα και έπεφταν με δύναμη στη μπάλα, σαν καμικάζι, γεγονός που αιφνιδίασε τη Μπάρτσα και κάπου την αποσυντόνισε μιας και δυσκολευόταν πολύ να κατεβάσει τη μπάλα και δε μπορούσε να αλλάξει πάνω από 2-3 πάσες.

Αυτό που επεδίωκε η ομάδα του Κλοπ το πέτυχε μόλις στο 7΄, όταν μετά από ένα λάθος γύρισμα του Ζόρντι Άλμπα, ο Χέντερσον μπήκε περιοχή, ο Τερ Στέγκεν απέκρουσε το πλασέ του, αλλά ο επερχόμενος Οριγκί πήρε το ριμπάουντ και έκανε το 1-0. Στο πρώτο 10λεπτο έγινε αντιληπτό ότι ο Μανέ είναι σε μεγάλη βραδιά, περνούσε με κάθε τρόπο τον Σέρχι Ρομπέρτο και ο Βιδάλ δε βρισκόταν συνήθως κοντά για να τον ντουμπλάρει και να δώσει βοήθειες.

Από το 14΄και μετά η Μπάρτσα άρχισε να ισορροπεί, να αλλάζει πιο εύκολα τη μπάλα, είχε μια φάση με τον Μέσι που έδιωξε σε κόρνερ ο Άλισον και κατόπιν έβγαλε και μια-δυο επιθέσεις που στη μία ο Άλισον απέκρουσε το σουτ του Κουτίνιο, ενώ το σουτ του Μέσι πέρασε άουτ.

Οι παίκτες της Λίβερπουλ συνέχιζαν να πάνε με πολύ δύναμη στη μπάλα παίζοντας στα όρια του αντιαθλητικού, ενώ ταυτόχρονα ο Οριγκί ήταν συγκλονιστικός, μη σταματώντας να τρέχει και να πιέζει τους αντίπαλους παίκτες και ο Φαν Ντάικ ήταν βράχος στα μετόπισθεν μεταδίδοντας σιγουριά σε όλη την ομάδα. Από την άλλη η Μπάρτσα κοιτούσε να παγώσει το ρυθμό του παιχνιδιού, να ρίξει το τέμπο, να κυκλοφορήσει τη μπάλα ψάχνοντας διαδρόμους και κενά στην αντίπαλη άμυνα, που όμως ουδέποτε βρήκε. Η Λίβερπουλ σε κάθε ευκαιρία προσπαθούσε να ανοίξει το ρυθμό αλλά τα χαλούσε με λάθος πάσες, ειδικά ο Σακίρι. Έτσι κύλησε το υπόλοιπο του 1ου ημιχρόνου, με τη Μπάρτσα να έχει δύο φάσεις στις καθυστερήσεις, με ένα σουτ του Μέσι άουτ και μια αντεπίθεση μετά από κόρνερ της Λίβερπουλ όπου και πάλι ο Άλισον νίκησε τον Ζόρντι Άλμπα.

Και στο 2ο ημίχρονο η Λίβερπουλ μπήκε πολύ δυνατά και αποφασισμένη. Κατάφερε με δύο γκολ σε τρία λεπτά (στο 54΄και στο 56΄) από τον παίκτη που είχε περάσει ως αναγκαστική αλλαγή με την έναρξη του ημιχρόνου ο Κλοπ, τον Τζόρτζιο Βαϊνάλντουμ, να φέρει το σκορ πρόκρισης στα ίσα. Η Λίβερπουλ έβγαλε μια απίστευτη ορμή στο παιχνίδι της, ενώ η Μπάρτσα αποσβολωμένη πελαγοδρομούσε. Η ομάδα του Βαλβέλδε δεν μπόρεσε να βγάλει καμιά αντίδραση στα σχεδόν 40΄ λεπτά, μαζί με τις καθυστερήσεις, που απέμεναν στο παιχνίδι, παρά μόνο ένα σουτ του Μέσι στο 68΄ που έβγαλε ο Άλισον. Επιστέγασμα όλης αυτής της κατάστασης, το 4ο γκολ της Λίβερπουλ. Ένα γκολ που δε δέχονται ούτε άμυνες σε σχολικά τουρνουά. Κόρνερ και όλη η άμυνα της Μπάρτσα “χαζεύει”, γρήγορη εκτέλεση από τον Αλεξάντερ-Άρνολντ, πλασαριστά στον αμαρκάριστο στην καρδιά της περιοχής, Οριγκί και 4-0. Έπος !

Από εκεί και μετά είδαμε τον Βαϊνάλντουμ να κάνει ντρίπλες και τη Μπάρτσα να μην ξέρει τι να κάνει με τη μπάλα στα πόδια της, να ψάχνουν όλοι τον Μέσι, να μην μπορούν να δημιουργήσουν το παραμικρό χωρίς τη συμμετοχή του Αργεντινού. Το σφύριγμά της λήξης ήταν εξιλέωση για αυτή τη Μπάρτσα.

Στατιστικά: 45% - 55% η κατοχή για τους Καταλανούς, 7-6 τα κόρνερ και 13-8 οι τελικές. Στα τρεξίματα, 112,1 η Λίβερπουλ και 105, 4 η Μπαρτσελόνα, σχεδόν 7 χιλιόμετρα περισσότερα σε ημιτελικό Champions league σίγουρα μετράνε. Άλλωστε η διαφορά φαινόταν και στη ροή του αγώνα, με γυμνό μάτι.

Η Λίβερπουλ δεν έκανε το μεγάλο παιχνίδι, πήρε τη μεγάλη πρόκριση από την ώθηση που έδωσε το “Άνφιλντ” και από το απίστευτο πάθος των παικτών της. Η επιτυχία της βασίστηκε στο τρέξιμο, τη δύναμη, το πάθος, την πίστη και τη θέληση. Μπορεί να μην έθελξε με την υψηλή τεχνική της αλλά δεν υπάρχει ποδοσφαιρόφιλος στην υφήλιο που να μην αναρίγησε με την ατμόσφαιρα στο “Άνφιλντ” και όλη αυτή τη θετική ενέργεια που υπήρχε. Ατομικά. Σταθερός ο Άλισον κράτησε όρθια την ομάδα του όποτε χρειάστηκε. Με δύο ασίστ στο παιχνίδι ο Αλεξάντερ – Άρνολντ, βράχος και ηγέτης ο Φαν Ντάικ και μεγάλο ματς από τον Ματίπ που σταμάτησε κάθε κάθετη μπαλιά από την πλευρά του και κέρδισε κάθε μονομαχία. Άτυπο μαν του μαν στον Μέσι ο Φαμπίνιο που παρότι πήρε κάρτα νωρίς πήγαινε με δύναμη σε κάθε φάση, ασκούσε πίεση σε κάθε φάση στον Μέσι, έμενε πάνω του και με τις βοήθειες από τους άλλους χαφ περιόρισε το παιχνίδι ανάμεσα στις γραμμές του Αργεντινού. Πολλά τρεξίματα οι Μίλνερ και Χέντερσον με τον πρώτο να παίζει αριστερό μπακ στο 2ο και να έχει συμμετοχή στο 3ο γκολ. Ο Σακίρι έκανε πολλά λάθη αλλά ουδέποτε σταμάτησε να τρέχει και να προσπαθεί. Ο Οριγκί έδωσε πολλές μάχες, δε διαθέτει τεχνική αλλά πέτυχε 2 γκολ. Τεράστιο ματς από έναν πολύ μεγάλο παίκτη, τον Σαντιό Μανέ, που έδειξε και χαρακτηριστικά ηγέτη στο συγκεκριμένο παιχνίδι παίρνοντας την ομάδα στις πλάτες του δημιουργικά, με τον Κλοπ να του επιτρέπει να κινηθεί σε έναν ελεύθερο ρόλο.

Ο Κλοπ δεν είναι κόουτς. Είναι περισσότερο προπονητής προπόνησης. Έφτιαξε αυτά τα χρόνια μια ομάδα με τα δικά του χαρακτηριστικά και αυτή παρέταξε στο “Άνφιλντ”. Τη μεταλαμπάδευσε με πίστη και την άφησε να κάνει τη δουλειά, με πάθος, δύναμη και τρεξίματα στο χώρο. Γι αυτό ως προπονητής ταίριαξε αμέσως στο Αγγλικό ποδόσφαιρο. Τακτικά προσαρμόστηκε στον Μέσι ανασταλτικά και στην πίεση ψηλά και την ορμή επιθετικά. Του βγήκε το ματς και είναι θριαμβευτής!

Η Μπαρτσελόνα δε βρήκε παιχνίδι ανάμεσα στις γραμμές και την κατάπιε το “Άνφιλντ”, δε μπόρεσε να διαχειριστεί όλη αυτή την ατμόσφαιρα και το δυναμικό παιχνίδι των παικτών της Λίβερπουλ. Δεν ήταν και τυχερή, να βρει αυτή τη μία φάση που θα της δώσει ώθηση μες το παιχνίδι, αυτό το ένα γκολ. Και η ΡΕΑΛ είχε δεχθεί ανατροπές αλλά στο τέλος έβρισκε τη μία φάση που της έδινε την πρόκριση και πήρε τρια σερί Champions league. Δε βρήκε παιχνίδι ανάμεσα στις γραμμές αυτή τη φορά αφού οι τρεις χαφ της Λίβερπουλ ήταν πάνω στον Μέσι και η Μπάρτσα είναι έτσι χτισμένη ώστε όλα να εξαρτώνται από τον Αργεντινό, δεν εκμεταλλεύεται τους υπόλοιπους καλούς παίκτες της. Τραγικοί οι δύο πλάγιοι μπακ της. Ο Τερ Στέγκεν έβγαλε αυτά που μπορούσε. Το κεντρικό αμυντικό δίδυμο δεν είχε πρόβλημα με τα στημένα της Λίβερπουλ και στα δύο ματς αλλά δέχτηκε το τραγικό 4ο γκολ όταν και αποκοιμήθηκε. Πάλεψε ο Μπούσκετς, κουρασμένος ο Ράκιτιτς δεν μπόρεσε να αντεπεξέλθει στο ρυθμό του παιχνιδιού και φάνηκε μόνο με τη μπάλα στα πόδια. Λίγος ο Βιδάλ, 9 στις 10 πάσες λάθος, αργός πια και ξεπερασμένος, δεν είναι χαφ αυτοί γι αυτό το επίπεδο, για μια Μπαρτσελόνα. Καλύτερα πατούσε ο νεαρός Αρτούρ στο λίγο που έπαιξε, αλλά φοβήθηκε ο Βαλβέλδε να τον ρίξει νωρίτερα στο ματς. Επηρεάστηκε από το ¨Άνφιλντ” και από την υποδοχή που του επιφύλασσε ο Σουάρεζ που πλέον παίζει στα λίγα μέτρα και βασίζεται μόνο στο ξεπέταγμα. “Γατάκι” ο Κουτίνιο. Ο Μέσι ήταν σε κακή βραδιά και καλά κλεισμένος, παρόλα αυτά πήρε 5-6 φορές τη μπάλα και μπήκε κάθετα κόντρα σε 5 και 6 αντιπάλους, μόνος του και κέρδισε φάουλ, πάλεψε αλλά δεν είχε βοήθεια και δεν του πήγε και το παιχνίδι.

Ερνέστο Βαλβέλδε: “Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν” ! Ένας φοβισμένος ανθρωπάκος στην άκρη του πάγκου παρακολουθούσε το ματς αμήχανος. Ένας μέτριος προπονητής σε έναν μεγάλο πάγκο, που βρέθηκε καταλάθος σε ένα τέτοιο παιχνίδι και τα είχε χαμένα. Μηδέν! Τίποτα! Καμία προσωπικότητα....

Δικαίως η Λίβερπουλ στον τελικό. Και μόνο που είχε την ψυχή και την προσωπικότητα ως ομάδα να βγάλει τέτοια ανατροπή της αξίζει η πρόκριση!

Άγιαξ – Τότεναμ = 2-3

Εδώ καταρρίφθηκε ο μύθος της φανέλας και αποδείχθηκε ότι η θέληση το πάθος και η πίστη μετράνε πάνω από όλα και είναι αυτά τα στοιχεία που σε οδηγούν στη νίκη. Η Τότεναμ παρατάχθηκε ως αναμενόταν χωρίς τον Χάρι Κέιν ένώ ο Άγιαξ είχε την αναπάντεχη απουσία του Νέρες λίγο πριν τη σέντρα και έτσι στη θέση του ξεκίνησε ο Ντόλμπεργκ. Με 4-4-2 ο Ποκετίνο, με τους Μόουρα και Σον στην επίθεση και τον Έρικσεν πίσω τους πλαισιωμένο από τρεις χαφ. Με 4-3-3 ο Τεν Χααγκ, τον Ντόλμπεργκ να περνάει φορ και τον Τάντιτς να πάει αριστερά, με τον Ζίγιεκ δεξια, ενώ ο Φαν Ντε Μπεεκ ερχόταν σαν κρυφός επιθετικός από το χώρο της μεσαίας γραμμής.

Ο Άγιαξ μπήκε πολύ δυνατά στο παιχνίδι, στο 4΄είχε ένα σουτ του Τάντιτς με τον Γιορίς να πραγαματοποιεί μεγάλη επέμβαση διώχνωντας σε κόρνερ, από την εκτέλεση του οποίου, στο επόμενο λεπτό, ο Ντε Λιχτ νίκησε στον αέρα τον Ντελέ Αλί και με κεφαλιά άνοιξε το σκορ. Στο αμέσως επόμενο λεπτό με έξυπνο σουτ στην κλειστή γωνία του τερματοφύλακα, από αριστερά, ο Σον παραλίγο να φέρει το ματς στα ίσα, αλλά η μπάλα σταμάτησε στο δοκάρι. Η Τότεναμ πήρε τη μπάλα χωρίς όμως να ασκεί ιδιαίτερη πίεση ή να έχει μεγάλες φάσεις, παρά μόνο ένα χλιαρό πλασέ του Ντελέ Αλί στο 23΄και ένα σουτ του Έρικσεν στο 24΄. Ο Άγιαξ κοιτούσε να χτυπήσει στην κόντρα και στο 30΄ σε μια ανεπίθεση ο Τάντιτς σούταρε άουτ. Όμως στο 35΄ οι Φαν Ντε Μπέεκ, Τάντιτς και Ζίγιεκ συνδυάστηκαν άψογα από τον άξογα και αριστερά, με τον τελευταίο να πλασάρει στην απέναντι γωνία του Γιορίς και να γράφει το 2-0. Πλέον οι Ολλανδοί ήταν αγκαλιά με την πρόκριση. Η Τότεναμ δεν έβγαλε αντίδραση μέχρι τη λήξη του ημιχρόνου και έτσι πήγαμε στην ανάπαυλα με τον Άγιαξ να έχει κερδίσει το πρώτο παιχνίδι με 1-0 και να προηγείται με 2-0 στο ημίχρονο στην έδρα του. Η Τότενμ χρειαζόταν 3 γκολ σε ένα ημίχρονο για να ανατρέψει την κατάσταση, κοινώς, ένα θαύμα!

Υπό αυτές τις συνθήκες ο Ποκετίνο αποφάσισε να ρισκάρει. Τράβηξε στον πάγκο τον αμυντικό χαφ Γουανιάμα και έριξε στο παιχνίδι τον φορ Γιορέντε. Ταυτόχρονα γύρισε τον Έρικσεν στην δυάδα τον χαφ, δίπλα στον Σισοκό, να παίζει χαμηλά. Αυτό άλλαξε όλη την ομάδα, ο Έρικσεν έκανε μεγάλο ματς και δημιουργούσε παιχνίδι από πίσω με την Τότεναμ να βρίσκει πλέον διαδρόμους. Ο Άγιαξ οπισθοχώρησε, ήξερε πως έχει το σκορ και το πλεονέκτημα και προσπάθησε να κάνει διαχείριση. Στο 53΄ ο Έρικσεν βγάζει σε πλεονεκτική θέση τον Ντελέ Αλί αλλά ο Ονάνα διώχνει σε κόρνερ. Στο 55΄μετά από βαθιά μπαλιά του Ρόουζ, ο Ντελέ Άλι θα περάσει στον Λούκας Μόουρα ο οποίος με απίστευτη αποφασιστικότητα θα μπει περιοχή και με πλασέ θα μειώσει το σκορ. Στο 59΄ ο Γιορέντε εξ επαφής θα νικηθεί από τον Ονάνα, η άμυνα του Άγιαξ θα μπερδευτεί και δε θα διώξει, ο Μόουρα θα στριφογυρίσει με τη μπάλα μες τη μικρή περιοχή, θα βρει την ιδανική γωνία και με σουτ θα ισοφαρίσει. Αυτό ήταν ! Από εκεί και μετά το παιχνίδι ήταν στα ίσα, στο γκολ, όποιος το βάλει. Οι δύο ομάδες δεν πήγαν συντηριτικά, η μπάλα πήγαινε πάνω κάτω, αμφότερες κνήγησαν το γκολ που θα τις έδινε την πρόκριση. Ο Άγιαξ είχε περισσότερες κλασικές ευκαιρίες, όπως το σουτ του Ζίγιεκ στο 63, σε παρόμοια φάση με το 2ο γκολ που πέρασε λίγο άουτ, το γύρισμα του Ντε Λιχτ μέσα από την περιοχή που έδιωξε ο Γιορίς και δε μπόρεσε ο Τραγλιαφίκο στην επαναφορά να σουτάρει στο 71΄ και το σουτ του Ζίγιεκ στο 79΄στο δοκάρι. Από την άλλη ο Γιορέντε έκανε απίστευτο παιχνίδι με πλάτη στο τέρμα, κατέβαζε τη μπάλα και την έσπαγε δίπλα σε συμπαίκτη του, ενώ ο Μόουρα με απίστευτες κινήσεις στο χώρο ήταν μέσα σε κάθε φάση. Η Τότεναμ είχε μια κεφαλιά, άουτ του Αντερβάιλεντ μετά από κόρνερ στο 74΄ και δεν πήρε πολλά από τον Σον σε αυτό το σημείο του παιχνιδιού, μιας και η άμυνα του Άγιαξ ήταν προσαρμπσμένη πάνω του και δεν τον άφηναν να κινηθεί ούτε παράλληλα με το τέρμα από αριστερά όπου έπαιζε.

Μετά το 80΄ ο Ποκετίνο κάνει δύο αλλαγές, περνάει στο παιχνίδι Λαμέλα και Ντέιβις για να φρεσκάρει την ομάδα και η Τότεναμ μπαίνει να παίξει τα ρέστα της στην τελική ευθεία, στο τελευταίο 10λεπτο. Στο 86΄ ο Βερτόγκεν χάνει απίστευτη διπλή ευκαιρία μετά από κόρνερ, με την κεφαλιά του να σταματάει στο οριζόντιο δοκάρι και το πλασέ του στην επαναφορά να αποκρούεται πριν τη γραμμή από τον Ντε Λιχτ. Αν δεν περνούσε η Τότεναμ αυτή η φάση θα έμενε για πάντα στις μνήμες των οπαδών της και ο Βερτόγκεν θα ήταν ο μοιραίος. Στο επόμενο λεπτό, μπαίνει από αριστερά ο Σον, σουτάρει με τη μπάλα να γλείφει το οριζόντιο δοκάρι και να φεύγει άουτ. Στο 93, αντεπίθεση Άγιαξ με τον Γιορίς να διώχνει εντυπωσιακά το σουτ του Σίγκρατσεν και τον Ζίγιεκ να μη κρατάει μπάλα στην επαναφορά αλλά να σουτάρει αμέσως άουτ. Αφελέστατα οι παίκτες του Αίαντα δεν κράτησαν μπάλα στα τελευταία λεπτά, να κάνουν καθυστερήσεις, να παγώσουν το ρυθμό, να πέσουν κάτω, να εκνευρίσουν τον αντίπαλο. Έτσι στο 95΄ και 10΄΄ σε γέμισμα της απελπισίας, ο Γιορέντε με πλάτη σπάει τη μπαλα, ο Μόουρα με απίστευτη ταχύτητα, δύναμη και αποφασιστηκότητα πατάει περιοχή, σουτάρει και κάνει το 2-3. Απίστευτο!

Οι στιγμές που ακολούθησαν μοναδικές, με τον Ποκετίνο να μη μπορεί να συγκρατήσει τα δακρυά του και να γονατίζει στο χορτάρι του “Γιόχαν Κρόιφ Αρίνα”. Οι παίκτες του Άγιαξ πεσμένοι μπρούμυτα στο χορτάρι αδυνατούν να το πιστέψουν. Έφτασαν τόσο κοντά και άξιζαν να είναι στον τελικό. Σαράντα λεπτά μετά τη λήξη και οι παίκτες και ο προπονητής της Τότεναμ δεν έχουν πάει στα αποδυτήρια, είναι στο γήπεδο και πανηγυρίζουν. Δικαίωση δουλειάς 5 χρόνων! Από το 2014 που ανέλαβε ο Ποκετίνο, χωρίς μεταγραφές, οι ίδιοι παίκτες με υψηλό επίπεδο δουλειάς. Αλλά και χωρίς τίτλο, ούτε ένα Λιγκ καπ Αγγλίας. Θα είναι απίστευτο ο πρώτος τίτλος αυτής της ομάδας να είναι το Champions league.

Και ο Άγιαξ και η Τότεναμ άξιζαν αναμφισβήτητα να είναι στον τελικό. Αυτά που κατέθεσαν στο χορτάρι είναι απίστευτα, μεγάλες μάχες, μεγάλη μπάλα. Τα χιλιόμετρα? 114, 9 για την Τότεναμ και 117, 93 για τον Άγιαξ! 118 χιλιόμετρα Μάιο μήνα με όλη την κούραση της σαιζόν συσωρευμένη. Αν μη τι άλλο κανείς δε μπορεί να πει ότι δεν το κυνήγησαν δίνοντας ότι είχαν και δεν είχαν. Έχασαν άλλωστε 10΄΄ μετά τη λήξη και των καθυστερήσεων. Συμβαίνουν αυτά. Το μέλλον τους ανήκει.

Ζήσαμε στιγμές αυτές τις δύο μέρες που μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να χαρίσει. Είδαμε χαρακτήρες μεγάλων παικτών να ξεδιπλώνονται στο χορτάρι, είδαμε ανθρώπους να διαχειρίζονται τη χαρά και τη λύπη, την απογοήτευση. Να σπάνε και να ξεσπάνε πλημμυρισμένοι από έντονα συναισθήματα. Είδαμε φιλάθλους να χαίρονται και να λυπούνται, να απολαμβάνουν τις στιγμές και να συγκρατιούνται να μην ξεσπούν επί δικαίων και αδίκων. Να αποδέχονται το ότι η ήττα είναι πιθανή σε έναν αγώνα και ότι στο μέλλον θα υπάρξει ξανά η ευκαιρία να κερδίσουν εκείνοι, η ομάδα τους.

Αγγλικός τελικός σε τρεις εβδομάδες. Φαβορί? Δεν υπάρχει....

                                                                                                                              SAM

Τα παιχνίδια πήγαν στην τακτική.... αλλά καθάρισε ο Μέσι !

Στην τελευταία στροφή της σαιζόν, στην τελική ευθεία πριν τον τελικό του Champions league στη Μαδρίτη, έγιναν οι δύο πρώτοι ημιτελικοί της διοργάνωσης. Ο Άγιαξ πήρε σπουδαίο διπλό με 0-1 στο νέο γήπεδο της Τότεναμ και η Μπάρτσα επιβλήθηκε της Λίβερπουλ με 3-0 στο “Καμπ Νοου” . Και τα δύο ματς διεξήχθησαν σε υψηλό επίπεδο τακτικής προσέγγισης από τα προπονητικά σταφ και το αποτέλεσμα άλλους τους δικαίωσε και άλλους όχι. Δικαιώθηκε ο Βαλβέλδε από την επιλογή του να δώσει τη μπάλα στη Λίβερπουλ και να περιμένει, έχασε το ματς ο Κλοπ από την επιλογή του να παίξει με ψευτο-9αρι τον Βαϊνάλντουμ. Πήρε το παιχνίδι ο Άγιαξ με την ορμητικότητα που βγήκε στο γήπεδο, έμεινε στο παιχνίδι της πρόκρισης ο Ποκετίνο με το συντηρητικό παιχνίδι που έκανε γνωρίζοντας τις πολλές απουσίες της ομάδας του στην επίθεση. Αναμφίβολα σε αυτό το επίπεδο χρειάζεται, η κάθε ομάδα, πολύ βοήθεια από τον πάγκο για να φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου !

Πάμε να τα δούμε αναλυτικά.

Τότεναμ – Άγιαξ = 0-1

Οι Λονδρέζοι ήταν αναγκασμένοι να παραταχθούν χωρίς τους Κέιν και Σον, τα βαριά χαρτιά τους στην επίθεση, αλλά και χωρίς τους Λαμέλα, Οριέ, Γουϊγκς και με τον Σισοκό να μην είναι έτοιμος για 90λεπτο. Ο Ποκετίνο επέλεξε να ξεκινήσει το παιχνίδι με τριάδα στην άμυνα, που το χαρακτηριστικό της ήταν πως όλοι, Βερτόγκεν, Αντερβάιλεντ και Ντάβινσον Σάντσεζ, ήταν πρώην παίκτες του Άγιαξ, όπως και ο Έρικσεν στα χαφ. Αντιλαμβανόμαστε από που έκανε η Τότεναμ τα “ψώνια” της και έχτισε ομάδα για ημιτελικό Champions league .

Μετά το πρώτο αναγνωριστικό 5λεπτο ο Άγιαξ πήρε τη μπάλα και πίεσε την Τότεναμ βασιζόμενος στο συνεχές πρέσιγκ ψηλά. Η επιλογή του αυτή δικαιώθηκε στο 15΄ όταν ο Φαν Ντε Μπέεκ, που συνεχώς έκανε κάθετη κίνηση και πατούσε περιοχή, άνοιξε το σκορ. Η κατοχή της μπάλας ήταν στο 75% και στο 24΄μετά από ωραίο συνδυασμό ο Φαν Ντε Μπέεκ έχασε ευκαιρία να διπλασιάσει τα γκολ για τον Αίαντα που κυριαρχούσε στο παιχνίδι. Η Τότεναμ είχε την πρώτη επίσκεψη στα καρέ του Ονάνα στο 26΄ με μια κεφαλιά -άουτ του Γιορέντε.

Στο πρώτο ημίωρο του παιχνιδιού είδαμε ένα απίστευτο passing game, με γρήγορες εναλλαγές της μπάλας σε μικρό χώρο, από την πλευρά του Άγιαξ, που έτσι απελευθερωνόταν και εύρισκαν χώρο οι παίκτες του, ενώ οι παίκτες της Τότεναμ ήταν πιο δυνατοί στις μονομαχίες και προσπαθούσαν να απειλήσουν μέσω στημένων φάσεων. Το γνώριζαν αυτό οι Ολλανδοί και σε εκτελέσεις φάουλ έπαιζαν άμυνα ζώνης στα 10 μέτρα έξω από την περιοχή τους. Τακτική που εν τέλει τους βγήκε και κράτησαν ανέπαφη την εστία τους.

Το ματς άλλαξε στο 39΄ με την αναγκαστική αλλαγή του Βερτόγκεν που χτύπησε στο κεφάλι και στη θέση του πέρασε ο χαφ Σισοκό, αλλάζοντας τη διάταξη της Τότεναμ, αφού αναγκαστικά δεν έπαιζε πλέον με τρεις στην άμυνα αλλά το γύρισε σε ένα 4-2-3-1. Αυτό βγήκε σε καλό στην ομάδα του Ποκετίνο αφού έγινε πιο επιθετική και μέχρι το τέλος του ημιχρόνου δημιούργησε 4-5 φάσεις στην αντίπαλη εστία.

Χαρακτηριστικά του πρώτου ημιχρόνου για τους δύο μονομάχους το γεγονός ότι ο Ντελέ Αλί ήταν ξεκομμένος από το παιχνίδι της Τότεναμ και ήρθε ελάχιστες φορές σε επαφή με τη μπάλα και από την άλλη το απίστευτο αμυντικό transition των παικτών του Άγιαξ που δεν επέτρεψαν να δεχθούν κόντρα επιθέσεις.

Το 2ο ημίχρονο ξεκίνησε δυνατά με εκατέρωθεν ευκαιρίες, αλλά γρήγορα η Τότεναμ πήρε τα ηνία του ματς και με ψηλές μπαλιές και σέντρες για τον Γιορέντε προσπάθησε να ισοφαρίσει. Τακτική που δεν της βγήκε αφού οι αμυντικοί του Άγιαξ ήταν σε καλή μέρα και αντιμετώπισαν αποτελεσματικά τον βαρύ και αργό Βάσκο φορ. Μάλιστα ο Άγιαξ ήταν αυτός που είχε τη μεγάλη φάση, το δοκάρι του Νέρες σε αντεπίθεση στο 78΄.

Σε πιο αργό τέμπο παίχτηκε το 2ο ημίχρονο. Σταδιακά είδαμε τους παίκτες του Άγιαξ να ξεμένουν από δυνάμεις μετά την τόση πίεση που άσκησαν στο 1ο ημίχρονο. Η ομάδα οπισθοχώρησε για να κρατήσει το σκορ και δε δέχτηκε ουσιαστικά φάση. Η Τότεναμ συνέχισε να προσπαθεί να απειλήσει μέσω στατικών φάσεων και στο τελευταίο 10λεπτο ο Ποκετίνο ψήλωσε κι άλλο την ομάδα του με δύο αλλαγές των πλάγιων μπακ του. Χωρίς όμως να αλλάξει κάτι ουσιαστικό στο παιχνίδι.

Η Τότεναμ ακόμα και με το 0-1 στην πλάτη της συνέχισε να είναι συντηρητική και να προσέχει τα νώτα της. Είχε την υπεροχή και πίεσε στα 15-20 πρώτα λεπτά του 2ου ημιχρόνου, αλλά με την αλλαγή του Μαζραουϊ τον οποίο πέρασε στα χαφ αντί του Σένε, ο Τεν Χάαγκ επανέφερε τις ισορροπίες στο χώρο της μεσαίας γραμμής.

Γενικά, ο Άγιαξ παρουσιάστηκε πολύ φρέσκος και σίγουρα τον βοήθησε η αναβολή της αγωνιστικής στο Ολλανδικό πρωτάθλημα. Στα 35΄ πρώτα λεπτά του παιχνιδιού κυριάρχησε απόλυτα και θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερο σκορ. Από την άλλη ο Ποκετίνο πήγε για το 0-0. Γι αυτό και κατέβηκε με τριάδα στην άμυνα, μια τακτική που δεν του βγήκε όμως καθότι ο Γουανιάμα δεν μπορούσε να μεταφέρει τη μπάλα στην επίθεση, δεν είχε built up παιχνίδι και η ομάδα έπαιζε αναγκαστικά με βαθιές μπαλιές και ήταν ξεκομμένη. Επίσης δεν μπορούσαν να προλάβουν τον Φαν Ντε Μπεεκ που πατούσε συνεχώς περιοχή, σκόραρε και ήταν μέσα σε όλες τις επικίνδυνες φάσεις. Στο 2ο η Τότεναμ είχε την κατοχή και πόνταρε στον Γιορέντε ο οποίος δεν μπόρεσε. Με τη συμμετοχή του Ισπανού φορ η ομάδα έχασε και τη δυνατότητα να πιέσει ψηλά και να κλέψει μπάλιες, παίκτης αργός και μόνο για μέσα στην περιοχή. Ο Άγιαξ έκανε διαχείριση και φάνηκε πως αμφότεροι βολεύτηκαν με το σκορ, για να παίξουν τα ρέστα τους σε μια εβδομάδα στο Άμστερνταμ.

Σίγουρα ο Άγιαξ έχει το προβάδισμα, αλλά ο Ποκετίνο ποντάρει στην επιστροφή του Σον, την καλύτερη ετοιμότητα του Σισοκό και τον ρυθμό του Αγγλικού πρωταθλήματος που δεν μπορούν να τον αντέξουν οι άλλες ομάδες, για να ανατρέψει την κατάσταση. Όλα παραμένουν ανοιχτά και η ρεβάνς αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον.

Μπαρτσελόνα – Λίβερπουλ = 3-0

Περίμενα το εν λόγω παιχνίδι με μεγάλο ενδιαφέρον, θεωρούσα ότι θα γίνει μεγάλη μάχη από τακτικής άποψης. Θα βρισκόταν αντιμέτωπες δύο διαφορετικές ποδοσφαιρικές σχολές, δύο διαφορετικές προσεγγίσεις του ίδιου του παιχνιδιού. Από τη μία η Λίβερπουλ του Κλοπ με τον υψηλό ρυθμό, την ταχύτητα, το ανελέητο πρέσιγκ και το χτύπημα στην κόντρα, στο ανοιχτό γήπεδο, με τρεις πάσες να βγει φάτσα με το αντίπαλο τέρμα. Από την άλλη η Μπάρτσα του Μέσι, κατοχή μπάλας, αργό τέμπο, σετ παιχνίδι, πολλές κοντινές πάσες, άψογη τεχνική, άνοιγμα της κλειστής αντίπαλης άμυνας με ατομικές ενέργειες υψηλής κλάσης.

Ποιος βγήκε νικητής? Το ίδιο το ποδόσφαιρο, όπως αυτό εκφράζεται στο πρόσωπο του Αργεντινού μάγου, Λίονελ Μέσι !!!

Στο παιχνίδι... ο Κλοπ επέλεξε να ξεκινήσει τον Τζο Γκόμεζ ως δεξί μπακ, τους Φαμπίνιο, Μίλνερ και Κεϊτά στα χαφ, συν τον Βαϊνάλντουμ που όλοι περιμέναμε να κινηθεί ως τέταρτος χαφ, αλλά αντ' αυτού τον είδαμε να παίζει ως ψευτο-9αρι. Με σέντερ φορ τον Βαϊνάλντουμ λοιπόν και τον Σαλάχ δεξιά, με τον Μανέ αριστερά. Ο Βαλβέλδε από την άλλη επέλεξε τον Σέρχι Ρομπέρτο στο δεξί άκρο της άμυνας και τον Βιδάλ στα χαφ, δίπλα στους Μπούσκετς και Ράκιτιτς, αντί του Αρτούρ για να δώσει πιο επιθετικά μαρκαρίσματα και σκληράδα στο παιχνίδι της Μπαρτσελόνα. Στην επίθεση οι Κουτίνιο, Σουάρεζ και Μέσι.

Μπήκε δυνατά η Λίβερπουλ με επιθετικό πρέσιγκ παντού, αλλά η Μπάρτσα δεν κώλωσε, με υποδειγματική κυκλοφορία έβγαζε τη μπάλα στην επίθεση. Ο ρυθμός στο ματς ήταν τρελός, με τη μπάλα να πάει πάνω κάτω στα 20 πρώτα λεπτά. 'Ωσπου στο 26΄ με διαγώνια μπαλιά και ωραία αλλαγή παιχνιδιού ο Βιδάλ βρίσκει τον Κουτίνιο, με τον μπακ της Λίβερπουλ να έχει κλείσει προς τα μέσα και να έχει ξεχαστεί, αφήνοντας τον Κουτίνιο να κατεβάσει τη μπάλα και να περιμένει το ανέβασμα του Ζόρντι Άλμπα και τη διαγώνια κίνηση του Σουάρεζ. Πάσαρε δίπλα στον Άλμπα, αυτός είδε την κίνηση του Σουάρεζ , του πέρασε κάθετα τη μπάλα και με ένα “τσίμπημα” ο Ουρουγουανός άνοιξε το σκορ.

Από εκεί και μετά ο ρυθμός του παιχνιδιού έπεσε και η δύο ομάδες ξανά-ζύγιζαν η μία την άλλη. Η Λίβερπουλ επιστράτευσε και σκληράδα σε κάποιες φάσεις για να μπορέσει να επιβληθεί στο παιχνίδι. Η Μπάρτσα ήταν διαβασμένη και αμυνόταν με κοντά τις γραμμές. Όταν η ομάδα ήταν σε θέση άμυνας, ο Κουτίνιο τραβιόταν στα χαφ από αριστερά, ο Βιδάλ πήγαινε δεξιά και γινόταν ένα 4-4-2 με τους Μέσι και Σουάρεζ να περιμένουν στην επίθεση.

Στο 2ο ημίχρονο μπήκε καλύτερα η Λίβερπουλ και για 15 λεπτά πίεσε την Μπαρτσελόνα, η οποία της έδωσε χώρο. Είχε και τρία σουτ, με τον Μίλνερ στο 47΄ και στο 59΄ και με τον Σαλάχ στο 53΄ τα οποία αποσόβησε ο Τερ Στέγκεν. Στο 60΄ ο Βαλβέλδε περνάει δεξί μπακ τον Σεμέδο στη θέση του Κουτίνιο, ο Σέρχι Ρομπέρτο πάει δεξί χαφ και φέρνει αριστερά τον Βιδάλ. Με την κίνηση του αυτή φέρνει σε ισορροπία το ματς.

Παρόλα αυτά η Λίβερπουλ συνέχισε να έχει τη μπάλα στην κατοχή της και να πιέζει χωρίς όμως να μπορεί να πατήσει περιοχή αφού μέχρι το 79΄ ο Κλοπ έπαιζε με τον Βαϊνάλντουμ σέντερ φορ. Στο μεταξύ σε μια επίθεση της Μπάρτσα στο 75΄ ο Μέσι βρήκε χώρο ανάμεσα στις γραμμές, γύρισε, πέρασε μια υπέροχη κάθετη στον Σέρχι Ρομπέρτο, η μπάλα έφτασε στον Σουάρεζ που σημάδεψε το οριζόντιο δοκάρι, ο Μέσι πήρε το ριμπάουντ και έγραψε το 2-0.

Κατόπιν, στο 82΄ είχαμε την τέλεια εκτέλεση φάουλ από τον Αργεντινό μάγο, ο Άλισον ήταν αδύνατο να αποσοβήσει το γκολ και έγινε το 3-0. Αμέσως μετά τη σέντρα, ο Μπουσκέτς έκανε το λάθος, ο Φιρμίνιο, που είχε περάσει αλλαγή, σούταρε και ο Ράκιτιτς έδιωξε πάνω στη γραμμή με εξουδετερομένο τον Τερ Στέγκεν, ο Σαλάχ πήρε την απόκρουση και χωρίς τερματοφύλακα στην εστία σημάδεψε το δοκάρι. Άμα δε σε θέλει..... δεν ήταν η βραδιά της Λίβερπουλ.

Στη συνέχεια η Μπάρτσα έβγαλε κάποιες πολύ επικίνδυνες κόντρες στο ματς και ειδικά αυτή στην τελευταία φάση του παιχνιδιού που ο Μέσι με τρεις παίκτες πάνω του γυρίζει τη μπάλα στον Ντεμπελέ και αυτός εντελώς μόνος πλασάρει στην αγκαλιά του Άλισον είναι τεράστια χαμένη ευκαιρία που θα είχε τελειώσει την υπόθεση πρόκριση.

Εν κατακλείδι, η Λίβερπουλ με τον Βαϊνάλντουμ φορ δε μπορούσε να μετουσιώσει την όποια υπεροχή της. Η Μπάρτσα με απίστευτο passing game έσπαγε πολύ εύκολα το επιθετικό pressing της Λίβερπουλ. Ο Βαλβέλδε κέρδισε κατά κράτος τον Κλοπ στη σκακιέρα. Με την τακτική του να δώσει το γήπεδο και τη μπάλα στη Λίβερπουλ την ανάγκασε να πάει σε ένα παιχνίδι που δε γνωρίζει, που δεν είναι στο ρεπερτόριο της και τη “σκότωσε¨ στην κόντρα με τον Μέσι! Στον επαναληπτικό? Έχει πλέον μεγάλο προβάδισμα η Μπάρτσα και είναι στο χέρι της να διαχειριστεί το παιχνίδι και να μην αφήσει τη Λίβερπουλ να δώσει τον τρελό ρυθμό που θα θέλει. Με ένα γκολ, τελειώνουν όλα....

- Ορισμένοι βασιζόμενοι στη στατιστική λένε ότι η Λίβερπουλ ήταν καλύτερη στο παιχνίδι, αφού είχε 43% - 57% υπέρ της κατοχή μπάλας, 6-9 τελικές και 3-5 κόρνερ. Εγώ θα πω ότι όλη η Λίβερπουλ τελείωσε τον αγώνα με 10 ντρίμπλες και ο Μέσι είχε 9 μόνος του. Η διαφορά ήτανε στην τέχνη!

Υ.Γ. Περαστικά στον τεράστιο Ίκερ Κασίγιας, να επιστρέψει δυνατός και να τελειώσει την καριέρα του όρθιος στα γήπεδα!

                     

                                                                                                                             SAM

Μάντσεστερ Γιουνάιντεντ: Θα ξαναγίνει πρωταγωνίστρια?

Είδα τη Γιουνάιντεντ το βράδυ της Μ. Τετάρτης κόντρα στη Σίτι και απογοητεύτηκα. Το ίδιο ένιωσα και στο ματς κόντρα στη Μπαρτσελόνα. Ακόμα και απέναντι στην Παρί δε με ικανοποίησε και ας πήρε μεγάλη πρόκριση. Ένιωσα ότι περισσότερο αποκλείστηκε η Παρί παρά προκρίθηκε η Γιουνάιντεντ. Η ομάδα δεν βρίσκεται πλέον μεταξύ των κορυφαίων συλλόγων της Ευρώπης. Διαθέτει μεν το μεγάλο όνομα αλλά ποιοτικά υστερεί.

Από τον Μάιο του 2013 που αποχώρησε πρωταθλητής ο sir Alex η ομάδα δεν μπορεί να ορθοποδήσει. Ο Μόγιες που τον διαδέχθηκε δεν τελείωσε τη σαιζόν. Ο Φαν Χάαλ έφερε πρώτος στην Αγγλία τη διάταξη με τρεις στην άμυνα και προώθησε παίκτες από τα σπλάχνα του συλλόγου όπως οι Ράσφορντ και Λίγκααρντ, όμως γέμισε και το ρόστερ με μετριότητες που σε καμιά περίπτωση δεν ανταπεξήλθαν στις απαιτήσεις και στο μέγεθος της Γιουνάιντεντ. Ο Μουρίνιο, που πήγε σχετικά καλά την πρώτη του χρονιά με Λιγκ καπ και Γιουρόπα λιγκ, άλλαξε τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας και την έκανε αμυντική, να παίζει πίσω από τη μπάλα, κάτι που δεν είναι στο dna του συλλόγου και που δε θέλει να βλέπει ο οπαδός στο “Ολντ Τράφορντ”. Προσπάθησε να κάνει τη Γιουνάιντεντ Τσέλσι και ασφαλώς απέτυχε.

Έτσι έχουν παρέλθει 6 χρόνια από την απόσυρση του sir Alex και η σκιά του παραμένει ακόμα βαριά πάνω από την ομάδα. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και μετά το 1969 και την αποχώρηση του Ματ Μπάσμπι, με την ομάδα να μην καταφέρνει να στεριώσει προπονητή στον πάγκο της ως το 1986 που ανέλαβε ο Φέργκιουσον. Ελπίζουμε να μην επαναληφθεί η ιστορία.

Το ρόστερ

Βλέποντας το υλικό της Γιουνάιντεντ μου μοιάζει φτωχό, να του λείπει ποιότητα και προσωπικότητα. Το σλόγκαν “ξόδεψε τόσα λεφτά” δεν υπάρχει. Από τη στιγμή που οι άλλοι, οι ανταγωνιστές έχουν ξοδέψει περισσότερα. Πάμε να δούμε την κάθε θέση ξεχωριστά....

Τερματοφύλακας. Εδώ υπάρχει ο Νταβίντ Ντε Χέα στα 28 του και με ένα χρόνο ακόμα συμβόλαιο. Από τους καλύτερους στον κόσμο αν και φέτος δεν κάνει καλή σαιζόν, ίσως και λόγω απογοήτευσης από την πορεία της ομάδας. Πίσω του ο έμπειρος Αργεντινός Σέρχιο Ρομέρο στα 32, αποτελεί αξιόπιστη λύση και τρίτος ο 36χρονος Γκραντ. Η ομάδα θεωρείται πλήρης στη συγκεκριμένη θέση.

                                 

Πλάγια μπακ. Δεξιά, ο Βαλένσια πάτησε τα 33, είναι και τραυματίας, το συμβόλαιό του λήγει τον Ιούνιο και λογικά θα αποχαιρετήσει. Το ίδιο ισχύει και για τον Ιταλό Νταρμιάν που ναι μεν είναι καλός παίκτης αλλά δεν κάνει για το Αγγλικό ποδόσφαιρο, δεν έχει την ένταση στα τρεξίματα και ποτέ δεν προσαρμόστηκε με τον τρόπο παιχνιδιού στα Αγγλικά γήπεδα. Ο 20χρονος Ντιαλό που ήρθε το καλοκαίρι και πήρε παιχνίδια δεν είναι ακόμα για βασικός σε ομάδα επιπέδου Γιουνάιντεντ. Ο 33χρονος Άσλει Γιαγκ παίζει και στις δύο πλευρές αλλά δεν είναι πλέον γι αυτό το επίπεδο, έχει ακόμη ένα χρόνο συμβόλαιο και αν μείνει πρέπει να παίζει μόνο στο κύπελλο και στο Λιγκ καπ και εκεί στους πρώτους γύρους. Είδαμε πως χτύπησε η Μπάρτσα από την πλευρά του, διάβασαν την αδυναμία του να πασάρει σωστά τη μπάλα όταν πιεστεί και όταν την έπαιρνε έπεφταν οργανωμένα όλοι πάνω του. Αριστερά υπάρχει ο Λουκ Σο που φέτος δεν αντιμετώπισε προβλήματα τραυματισμού και έκανε καλή χρονιά, είναι 23 χρονών, διεθνής με την Αγγλία και μπορεί να σταθεί στο τοπ επίπεδο. Πίσω του ο Αργεντινός Ρόχο, που παίζει και στόπερ. Ξεχασμένος αν και έχει συμβόλαιο έως το 2021 και κάθεται πάνω σε αυτό. Πρέπει είτε να τον αξιοποιήσει η ομάδα είτε να βρει ομάδα που να του καλύπτει το συμβόλαιο. Δεν είναι κακός παίχτης αλλά δυσκολε'ύεται στις συνθήκες του Αγγλικού πρωταθλήματος. Το λάθος είναι αυτού που τον επέλεξε. Απαιτείται η απόκτηση βασικού δεξιού μπακ και αναπληρωματικού μπακ στα αριστερά.

Στόπερ. Ο Μουρίνιο έφερε τον Μπαγί και τον Λίντεροθ, υπάρχουν ακόμα οι Σμόλιγκ και Τζόουνς από την εποχή Φέργκιουσον. Κανείς δεν είναι υψηλής κλάσης και ηγέτης. Κανείς δεν γεμίζει με σιγουριά την ομάδα με την παρουσία και την προσωπικότητα του στα μετόπισθεν. Και οι τέσσερις είναι σε καλή ηλικία και μπορούν να βοηθήσουν. Είναι επιτακτική ανάγκη όμως η απόκτηση ενός στόπερ υψηλής κλάσης που θα καθοδηγεί από πίσω την ομάδα και θα ανεβάσει και τους υπόλοιπους. Παίκτη ακριβό, από μεγάλη ομάδα, με πολλά λεφτά, έτοιμο, όχι με προοπτική αλλά με εμπειρία. Τον Πικέ από τη Μπαρτσελόνα για παράδειγμα. Ακόμα και ο σούπερ ταλαντούχος Ντε Λιχτ του Άγιαξ δεν είναι έτοιμος για αυτόν τον ρόλο στη συγκεκριμένη ομάδα της Γιουνάιντεντ. Θέλει παίκτη με παραστάσεις, ένας Χούμελς της Μπάγερν, ας πούμε.

Χαφ. Από καθαρά 6αρια υπάρχουν ο Φρεντ και ο ΜακΤομινέι, αμφότεροι με συμβόλαιο έως το 2023, με τον πρώτο να αποτελεί το ακριβό απόκτημα του περασμένου καλοκαιριού, που δεν έχει προσαρμοστεί ακόμα και δεν έχει προσφέρει τίποτα. Δικαιολογία και μάλιστα βάσιμη, το γεγονός ότι ο νεοφερμένος παίκτης δε μπαίνει σε μια καλοδουλεμένη μηχανή για να παίξει, όπως ήταν η ομάδα επί Φέργκιουσον που έβγαιναν όλες οι μεταγραφές, αλλά σε ένα σύνολο - αχταρμάς που ζητάει από το νέο παίκτη να κάνει τη διαφορά αμέσως. Δε γίνεται δουλειά όμως έτσι.... Ως 8αρια παίζουν ο 30χρονος, Σέρβος Μάτιτς που δεν πολύ-υπολογίζεται από τον Σόλσκιερ, ο Βάσκος Άντερ Ερέρα που λήγει το συμβόλαιο του και οδεύει προς άλλες πολιτείες (Παρί) και φυσικά ο Πογκμπά. Κόστισε ένα πακτωλό χρημάτων και στη Γιουνάιντεντ πίστευαν ότι θα κάνει τη διαφορά και θα αποτελέσει τον ηγέτη της νέας εποχής. Μέχρι στιγμής λίγα πράγματα. Όχι πως δεν είναι καλός παίκτης αλλά δεν έχει την τεχνική για να γίνει ηγέτης, να φτιάξει το παιχνίδι της ομάδας στα χαφ. Δεν είναι Πίρλο, είναι Ζέερντορφ, που χρειάζεται τον μαέστρο Πίρλο δίπλα του για να κάνει κι αυτός τέλεια τη δική του δουλειά. Είναι παίκτης που ο Φέργκιουσον άφησε να φύγει και ο sir Alex δεν έκανε τέτοια λάθη. Θέλει παίκτη και εδώ η ομάδα.Ένας Καντέ θα έκανε τη διαφορά.

10αρι. Η ομάδα έχει τον Ισπανό Χουάν Μάτα στα 30 του, που δεν πολύ – υπολογίζεται από τον Σόλσκιερ, λήγει το συμβόλαιό του το καλοκαίρι και λογικά θα αποχαιρετήσει. Επίσης ο 23χρονος Αντρέας Περέιρα, που δεν είναι παίκτης που θα κάνει τη διαφορά. Δεν μπορεί να παίξει ένα ρόλο σαν αυτόν του Νταβίντ Σίλβα στη συμπολίτισσα Σίτι και ας προσπαθεί να τον καθιερώσει ο Σόλσκιερ, δεν δείχνει να ανταπεξέρχεται. Παίζει και ο Λίγκααρντ εδώ αλλά είναι πιο πολύ εξτρέμ και χάνεται, κάπως, στον άξονα. Άλλωστε, ούτε αυτός μπορεί να πάρει την ομάδα στις πλάτες του και να κάνει τη διαφορά. Να περνάει όλο το παιχνίδι από τα πόδια του, να κουβαλάει μπάλα και να την προωθεί με ντρίμπλες. Και δω χρειάζεται παίκτη με υψηλή ποιότητα εφόσον η ομάδα αποφασίσει να παίξει με επιτελικό χαφ, ένας Ντιμπάλα για παράδειγμα θα ήταν πολύ καλός ή ακόμα καλύτερα ένας Κουτίνιο που ξέρει και το Αγγλικό πρωτάθλημα.

Εξτρέμ. Μεγάλη η έλλειψη καθαρόαιμων εξτρέμ. Κακά τα ψέμματα, παραδοσιακά το Αγγλικό ποδόσφαιρο παίζεται με τους εξτρέμ. Με μεγάλους εξτρέμ (Ράιαν Γκιγκς) έχτισε ο sir Alex τη μεγάλη Γιουνάιντεντ και εκεί είναι η μεγάλη δύναμη της Σίτι και της Λίβερπουλ που διεκδικούν το πρωτάθλημα. Η Γιουνάιντεντ παίζει με τον Μαρσιάλ (35αγ/11γκολ) που είναι περισσότερο φορ και συγκλίνει προς την περιοχή, δεν δίνει πλάτος, δεν έχει καλή σέντρα και δεν πάει στο ένας με έναν, απλά κάνει κίνηση χωρίς τη μπάλα να μπει περιοχή, να πάρει την κάθετη και να σκοράρει, το οποίο βέβαια είναι μεγάλο προσόν, απλά είναι για 2ο επιθετικό παίκτη και όχι για κλασικό εξτρεμ. Ο Αλέξις Σάντεζ (22αγ/1γκολ) έχει κι αυτός τα ίδια χαρακτηριστικά και είναι παίκτης για να παίζει δίπλα στον φορ. Επιπλέον δεν έχει ταιριάξει με τη Γιουνάιντεντ, δεν έχει προσαρμοστεί και επιπρόσθετα έχει υψηλό συμβόλαιο που λήγει το 2022. Το μεγαλύτερο λάθος του Μουρίνιο.... Και ο Λίγκααρντ (33αγ/4γκολ), που δίνει λύσεις αλλά δεν είναι τοπ επιπέδου παίκτης. Χρειάζεται δύο κλασσικούς εξτρέμ η ομάδα, τύπου Μανέ, Σανέ, Σαλάχ και Στέρλιγκ, έστω Μαχρέζ ή Κουαρδάδο και Ντάγκλας Κόστα.

Σέντερ Φορ. Τη θέση παίζουν, ο 21χρονος Μάρκους Ράσφορντ (44αγ/13γκολ), προϊόν των ακαδημιών του συλλόγου και παίκτης με παρόν και μέλλον, έχει ένα χρόνο ακόμα συμβόλαιο και σε μια καλύτερη Γιουνάιντεντ θα “έβγαζε μάτια”. Επίσης ο 25χρονος, Βέλγος Ρομέλου Λουκάκου (41αγ/14γκολ), ένα θωρηκτό, που έκανε πράματα και θάματα στην Έβερτον αλλά δεν έπιασε στην Τσέλσι, ενώ τώρα στη Γιουνάιντεντ δεν κάνει τη διαφορά. Είναι, βεβαίως, παίκτης περιοχής και θέλει να τον “ταϊσει” η ομάδα αλλά αυτή η Γιουνάιντεντ δε διαθέτει τέτοια ευχέρεια. Παίκτης για πάνω από 25 γκολ κάθε σαιζόν, που δεν αξιοποιείται επαρκώς. Θεωρώ πλήρες την ομάδα στη θέση του φορ και καλό θα ήταν να σκεφτεί ο κόουτς να παίξει και με δύο φορ στα παιχνίδια.

Από όλα αυτά προκύπτει το συμπέρασμα ότι η Γιουνάιντεντ χρειάζεται 7-8 παίκτες που να την ανεβάσουν επίπεδο. Παίκτες - γρανάζια για ομάδα τίτλου, όχι φανταχτερές κινήσεις στιλ Πογκμπά, αλλά ουσίας. Με το τωρινό ρόστερ θα παλεύει για την 4η θέση και για το Γιουρόπα Λιγκ, άντε να τσιμπήσει και κάνα κύπελλο στην Αγγλία, αλλά θα παραμείνει στο δεύτερο επίπεδο, δεν θα είναι πρωταγωνίστρια, δε θα ανακάμψει αγωνιστικά και οι καλοί παίκτες που τώρα διαθέτει θα κοιτάξουν να φύγουν και η ομάδα θα πάει πιο κάτω. Απαιτείται ενίσχυση για να ανέβει επίπεδο, αλλιώς είναι βέβαιο ότι θα αποδυναμωθεί. Απαιτούνται μεγάλες αποφάσεις και ίσως χρειαστεί αλλαγή πλεύσης στο χτίσιμο της ομάδας. Κομβική η απόφαση σχετικά με το αν θα παραμείνει ο Πογκμπα και θα χτιστεί η ομάδα γύρω από αυτόν ή θα πουληθεί και θα ξεκινήσει η δημιουργία κάτι εντελώς νέου. Προσωπικά είμαι υπέρ της 2ης άποψης. Σημαντικό ρόλο ασφαλώς στις όποιες αποφάσεις θα παίξει ο προπονητής, που αυτή τη στιγμή θεωρείται βέβαιο ότι θα είναι ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ.

Ο προπονητής

Στο θέμα της επιλογής του προπονητή, που θα σου καθοδηγήσει ή θα σου χτίσει την ομάδα, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να γνωρίζεις τι είδους ποδόσφαιρο θέλεις να παίξει η ομάδα σου. Η Γιουνάιτεντ δεν είχε τέτοιο πρόβλημα, η 27ετης παρουσία του sir Alex είχε σφραγίσει τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας, ήταν ξεκάθαρο και στον τελευταίο φίλαθλο το τι ποδόσφαιρο παίζει η Γιουνάιντεντ όλα αυτά τα χρόνια, ανεξάρτητα από τη διάταξη που επιλεγόταν και από τους παίκτες που διέθετε κάθε εποχή. Οι αποφάσεις όμως που πάρθηκαν, μετά την αποχώρηση του sir Alex, δεν ήταν προς την κατεύθυνση αυτή, δηλαδή της συνέχειας.. Να επιλεγεί ένας κόουτς που η φιλοσοφία του να είναι παρόμοια με αυτή που είχε η Γιουνάιντεντ για τρεις δεκαετίες, ώστε να συνεχιστεί η επιτυχημένη πορεία.

Αρχικά, μετά τον Φέργκιουσον επιλέγει ο Ντέιβιντ Μόγιες, ένας κλασικός Βρετανός προπονητής που η Έβερτον είναι το ταβάνι του. Από αυτούς που είχε πελάτες τόσα χρόνια ο sir Alex. Ασφαλώς και απέτυχε και δεν ολοκλήρωσε τη σαιζόν στον πάγκο της ομάδας, με τη Γιουνάιντεντ να τελειώνει τη χρονιά 2013-14 με τον Ράιαν Γκιγκς πρώτο προπονητή στα λίγα ματς που απέμειναν. Δεν υπάρχει για μένα το γεγονός ότι τον υπέδειξε ο sir Alex... τον επέλεξε αυτός που αποφασίζει, σε διαφορετική περίπτωση θα ήταν ο Φέργκιουσον στη θέση του και θα αποφάσιζε ο ίδιος παίρνοντας και την όποια ευθύνη της επιλογής του.

Ακολούθησε ο Λουϊς Φαν Χάαλ, καταξιωμένος και έμπειρος Ολλανδός κόουτς, που μόλις είχε ανακαλύψει τη διάταξη με τρεις στην άμυνα και την εφάρμοσε στο Μουντιάλ με την τότε εθνική Ολλανδίας φτάνοντας ως τα ημιτελικά. Φόρτωσε την ομάδα με νεαρούς Ολλανδούς παίκτες (Μπλιντ - Ντεπάι) που δεν του βγήκαν, στις προσθήκες κοίταξε παίκτες που ξεχώρισαν στο Μουντιάλ, όπως ο Ρόχο και όχι ποιοι ταιριάζουν στο Αγγλικό ποδόσφαιρο και στη φιλοσοφία της Γιουνάιντεντ. Απέτυχε να κατακτήσει τίτλους (παραμόνο το κύπελλο Αγγλίας το 2016) και κλασσικά άρχισε να βάζει μικρούς για να διασώσει το όνομα του και να ισχυριστεί ότι ανέδειξε παίκτες. Κατόπιν, ο Μουρίνιο. Ένας τελείως διαφορετικός τύπος προπονητή από τους προκατόχους του. Ο Πορτογάλος προερχόταν από την αποτυχία του στον πάγκο της ΡΕΑΛ και από το στραπατσάρισμα του στην 2η θητεία του στην Τσέλσι. Ήθελε όμως Γιουνάιντεντ και την πρώτη χρονιά πήγε καλά, διέσωσε τη σαιζόν κατακτώντας το Γιουρόπα (εξασφαλίζοντας τη συμμετοχή στο επόμενο Champions league) και το Λιγκ καπ. Τη 2η χρονιά έπεσε πάνω σε μια καταπληκτική Σίτι που ξεπέρασε τους 100 βαθμούς συγκομιδή στο πρωτάθλημα και κατετάγη 2ος, ενώ στο Champions league έμεινε εκτός από τη Σεβίλλη στους “16”. Την 3η σαιζόν του Μουρίνιο, τη φετινή, διαλύθηκαν όλα. Κυριάρχησε ο εγωισμός του, συγκρούστηκε με τους παίκτες, η ομάδα δε μπορούσε να ακολουθήσει τους αντιπάλους της στο πρωτάθλημα και το Δεκέμβριο ήρθε η απόλυση.

Στις 19 Δεκεμβρίου το χρήσμα της διαδοχής δόθηκε προσωρινά στον Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ, με κύριο προσόν ότι ήταν παίκτης στη χρυσή εποχή της Γιουνάιντεντ και πέτυχε το νικητήριο γκολ στον αλησμόνητο τελικό της Βαρκελώνης κόντρα στη Μπάγερν. Ο συμπαθής Νορβηγός βαδίζει στα 46 του και ξεκίνησε την προπονητική το 2008 από την Κ-23 της Γιουνάιντεντ, όπου έμεινε έως το 2010. Κατόπιν ανέλαβε την Μόλντε της πατρίδας του όπου έμεινε για τρεις σαιζόν κατακτώντας 2 πρωταθλήματα και ένα κύπελλο. Στη συνέχεια πήγε για 9 μήνες στην Κάρντιφ στην Championship και ξανά – επέστρεψε στη Μόλντε για άλλα τρία χρόνια. Δε θεωρείται κατασταλαγμένος ως προπονητής και δε διαθέτει εμπειρίες και παραστάσεις από το υψηλό επίπεδο. Στα μέχρι τώρα 26 του παιχνίδια στη Γιουνάιντεντ έχει δοκιμάσει κάθε σύστημα – διάταξη. Και 4-3-3 (επιθετικογεννές και αμυντικογεννές) και 4-2-3-1 και 4-3-1-2 και 4-4-2 (diamond ή double six) ακόμα και 3-5-2. Ενώ έχει δώσει ευκαιρίες σε όλους τους παίκτες του ρόστερ. Άρχισε πολύ δυνατά και πήρε συνεχόμενες νίκες, μείωσε τη διαφορά (-16 από Τότεναμ και -11 από Τσέλσι) και μπήκε στη διεκδίκηση μιας θέσης στην 4αδα και ακόμα το παλεύει. Έχει 16 νίκες, 2 ισοπαλίες και 8 ήττες σε όλες τις διοργανώσεις, αλλά τελευταία η ομάδα παραπαίει. Μετά τον διωγμό του Μουρίνιο υπήρξε ενθουσιασμός μεταξύ των παικτών και για ένα τρίμηνο έκαναν την υπέρβαση, αλλά κατόπιν ξεφούσκωσαν αφού όπως προείπαμε δεν είναι παίκτες για να οδηγήσουν τη Γιουνάιντεντ στην κορυφή. Παρόλα αυτά ο Σόλσκιερ στις 28 Μαρτίου υπέγραψε συμβόλαιο με τη Γιουνάιντεντ έως το 2022, για άλλα 3 χρόνια ! Από προσωρινός έγινε μόνιμος. Έχει φτιάξει το κλίμα στα αποδυτήρια, οι οπαδοί τον θέλουν και ο sir Alex τον στηρίζει. Αυτά είναι τα εφόδια του, στην αρχή του δύσκολου έργου που ανέλαβε. Να ξαναφέρει τη Γιουνάιντεντ στην κορυφή.

Ίσως πειραματίζεται φέτος, ψάχνει να βρει τον τρόπο παιχνιδιού που ταιριάζει καλύτερα στην ομάδα, παρέλαβε και μια ομάδα με συγκεκριμένο τρόπο δουλεμένη από τον Μουρίνιο που είχε μπολιάσει τα δικά του χαρακτηριστικά στο παιχνίδι της Γιουνάιντεντ. Αφου επιλέξει τον τρόπο που θα παίζει, ανάλογα θα κινηθεί και στις μεταγραφές. Στο πρώτο που θα κριθεί ο Σόλσκιερ είναι στο recruiting, στην ομάδα που θα δημιουργήσει, το ρόστερ, τα χαρακτηριστικά των παικτών και πως αυτά κολλάνε μεταξύ τους. Να αξιολογήσει το περιβάλλον που γαλουχήθηκαν οι παίκτες που θα αποτελέσουν μεταγραφικό στόχο για τη Γιουνάιντεντ, την ποδοσφαιρική τους παιδεία, τον τρόπο δουλειάς τους, τις τακτικές συνήθειές τους, να μην αφήσει τίποτα στην τύχη, ώστε να μπορεί να αξιολογηθεί και το διάστημα εγκλιματισμού στην ομάδα και στη φιλοσοφία της. Κατόπιν θα κριθεί από το δέσιμο των παικτών αυτών μεταξύ τους, του συνόλου που θα δημιουργηθεί, τον τρόπο που θα παίζει η ομάδα και εν τέλει από τα αποτελέσματα.

Επιμένω πολύ στο θέμα του προπονητή καθότι είναι το βασικό γρανάζι για τη δημιουργία μιας ομάδας, ο διευθυντής της ορχήστρας. Και η Σίτι και η Λίβερπουλ με την πρόσληψη του Πεπ και του Κλοπ, αντίστοιχα, ανέβηκαν επίπεδο. Η Τότεναμ το ίδιο με τον Ποκετίνο, ενώ η Τσέλσι και η Άρσεναλ ψάχνονται για τους διαδόχους του Κόντε και του Βενγκέρ, αφού οι Σάρι και Έμερι δεν έχουν πείσει προς το παρόν. Θεωρώ ότι ο Σόλσκιερ δεν θα μακροημερεύσει. Δεν έχει την κλάση, την εμπειρία και τη στόφα γι αυτό το επίπεδο. Δεν έχει ξαναχτίσει τόσο μεγάλη ομάδα ώστε να έχει την τεχνογνωσία να χτίσει ένα στερεό και νικηφόρο πρότζεκτ και πιστεύω ότι δε θα τα καταφέρει. Σύντομα η Γιουνάιντεντ θα βγει στην αγορά για νέο κόουτς και αυτή τη φορά δεν πρέπει να ξαναγίνει λάθος.

Ονόματα πολλά. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες προπονητών. Αυτοί που θα δουλέψουν σε βάθος και θα σου στήσουν την ομάδα από την αρχή, που θα ρίξουν τα μπετά, θα βάλουν τις βάσεις για τη δημιουργία μιας μεγάλης ομάδας ΚΑΙ αυτοί που θα βρουν μια έτοιμη ομάδα, με καλό υπόβαθρο δουλειάς στην οποία όμως δεν έρχονται τα αποτελέσματα και με το που αναλάβουν θα διαχειριστούν άψογα τα αποδυτήρια, τους σταρ της ομάδας, θα αλλάξουν το κλίμα και το μομέντουμ και θα κατακτήσουν τίτλους. Π.χ. Ζιντάν – Αντσελότι- Λοράν Μπλάν κ.α. Νομίζω ότι στην παρούσα φάση η Γιουνάιντεντ χρειάζεται προπονητή της πρώτης κατηγορίας, να τη χτίσει ως ομάδα, να ρίξει μπετά να βάλει βάσεις. Με δεδομένο ότι στο dna του συλλόγου είναι το επιθετικό ποδόσφαιρο αποκλείονται προπονητές με αμυντική προσέγγιση του παιχνιδιού, στιλ Μουρίνιο. Τέτοιοι είναι ο Κόντε και ο Σιμεόνε για παράδειγμα. Μπορούν να σου φτιάξουν ομάδα, αλλά το ποδόσφαιρο τους δεν ταιριάζει με αυτό που έχει συνηθίσει να παρακολουθεί ο οπαδός στο “Ολντ Τράφορντ” για τρεις δεκαετίες. Προπονητές που θα ταίριαζαν, κατά τη γνώμη μου είναι ο Ποκετίνο της Τότεναμ, ο Αλέγκρι της Γιουβέντους, ακόμα και ο Σάρι της Τσέλσι. Κόουτς που διαθέτουν δικό τους πλάνο δουλειάς που ταιριάζει με “τα θέλω” της Γιουνάιντεντ. Μην πω ότι ο τελευταίος θα ήταν ιδανικός, μια και οι δύο άλλοι δύσκολα θα αφήσουν τις δουλειές τους στις ομάδες που είναι τώρα και όπου υπάρχει υψηλή προοπτική για κατάκτηση τίτλων. Ο Σάρι παίζει ένα επιθετικογεννές 4-3-3, με κοντά τις γραμμές, καλή κυκλοφορία της μπάλας, ταχύτητα, πίεση ψηλά και με κλασικούς εξτρέμ. Αν του δοθεί χρόνος μπορεί να κάνει δουλειά στη Γιουνάιντεντ που το στιλ του ταιριάζει περισσότερο απ' ότι στην, με αμυντικό dna, Τσέλσι.

Προτείναμε παίκτες, προτείναμε και προπονητή, γιατί αν και δεν είμαστε Γιουνάιντεντ, την έχουμε συνηθίσει ψηλά τόσες δεκαετίες και εκεί θέλουμε να τη βλέπουμε. Τις αποφάσεις της παίρνει ο Εντ Γούντγουορντ, ο όχι και τόσο επιτυχημένος, τεχνικός διευθυντής του συλλόγου. Ας ευχηθούμε φέτος να ρίξει περισσότερα χρήματα στην αγορά και να κάνει πιο επιτυχημένες επιλογές.

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους !

                                                                                                            SAM

ΠΑΟΚ : Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ

Από την Κυριακή το βράδυ και μετά από 34 χρόνια ο ΠΑΟΚ είναι ξανά πρωταθλητής, μόλις για 3η φορά στην 93χρονη ιστορία του. Αυτός ο τίτλος ήταν κάτι που περίμενε όλος ο οργανισμός ΠΑΟΚ για 34 χρόνια και από την Κυριακή το βράδυ ο σύλλογος ζει στιγμές μοναδικές. Παρότι πολύ μεγάλος σύλλογος, με κόσμο, με ιστορία, με παιχταράδες να έχουν φορέσει τη φανέλα του, δεν έχει πιστοποιήσει με τίτλους το μέγεθος και το μεγαλείο του. Δεν είναι δυνατόν να έχει ένα τέτοιο κλαμπ μόλις τρία πρωταθλήματα. Πολύ φτωχή συγκομιδή.

Ο ερχομός του Ιβάν το 2012 άλλαξε το ρου της ιστορίας του συλλόγου και προσέδωσε στην ομάδα δυναμική πρωταθλητισμού. Μπορεί να χρειάστηκαν 7 χρόνια να περάσουν, αρκετά εκατομμύρια ευρώ να ξοδευτούν και πολλά λάθη να διορθωθούν , αλλά η ομάδα μετατράπηκε σε ισότιμο διεκδικητή τίτλων. Διότι όσο μεγάλη ομάδα και αν θεωρείται ποτέ δεν ένοιωθε καταδικασμένος να πάρει το πρωτάθλημα, δεν κουβαλούσε τη στόφα του πρωταθλητή. Τώρα, μετά τις δύο σερί κατακτήσεις του κυπέλλου το 2017 και το 2018, ήρθε και το φετινό πρωτάθλημα, για να αλλάξει ολοσχερώς την ατμόσφαιρα στο εσωτερικό του κλαμπ. Βέβαια, τα πρώτα χρόνια του Ιβάν ήταν δύσκολα, περίεργα θα έλεγα και η μεταστροφή επήλθε το 2015 όταν και έγινε η αποπληρωμή των χρεών της ομάδας, καταβάλλοντας στο ελληνικό κράτος το ποσό των 10,8 εκ ευρώ! Από εκεί ξεκίνησε η πορεία προς τις κούπες, όντας απαλλαγμένος ο σύλλογος από βαρίδια.

Άκρως διδακτική η περυσινή σαιζόν όταν από δικά του λάθη ο ΠΑΟΚ έχασε το πρωτάθλημα. Δεν είχε την εμπειρία της διαχείρισης του πρωταθλητισμού. Δεν ενήργησε με ψυχραιμία και ταπεινότητα σε κομβικά σημεία της σαιζόν. Υπέδειξε αλαζονεία και έπαρση και το πλήρωσε. Έμαθε και φέτος εμφανίστηκε αποφασισμένος, προσηλωμένος στο στόχο, να ξέρει το μονοπάτι, ήταν πανέτοιμος και είχε κατακτήσει τον τίτλο από τον ....Σεπτέμβριο, μετά το διπλό στο “Γ. Καραϊσκάκης” και παρά το -2 στη βαθμολογία λόγω τιμωρίας.

Σημαντικές στην πορεία για τον τίτλο και στη σφυρηλάτηση ενός σκληρού χαρακτήρα της ομάδας αποτέλεσαν οι νίκες στον περυσινό τελικό του κυπέλλου επί της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ και επί του Ολυμπιακού στο “Γ. Καραϊσκάκης” την 5η αγωνιστική του φετινού πρωταθλήματος. Γέμισαν αυτοπεποίθηση και σιγουριά ολόκληρο τον οργανισμό ΠΑΟΚ.

Η ομάδα του ΑΗΤΤΗΤΟΥ πρωταθλήματος

Από εκεί και πέρα και στο καθαρά αγωνιστικό σκέλος, ο Λουτσέσκου παρουσίασε μια ομάδα με σκληράδα και προσήλωση στα ανασταλτικά της καθήκοντα, που μπορεί να μην εντυπωσίαζε με το ποδόσφαιρο της όπως πέρυσι στο 2ο μισό του πρωταθλήματος, αλλά διέθετε ένα πολύ δεμένο κεντρικό αμυντικό δίδυμο με τους Κρέσπο- Βαρέλα, δύο πλάγια μπακ με μεγάλη προσωπικότητα και τον αίλουρο Πασχαλάκη. Πάνω σε αυτή την αμυντική πεντάδα μπήκαν οι βάσεις του οικοδομήματος της πρωταθλήτριας ομάδας.

Στα χαφ ο Λουτσέσκου παίζει με παίκτες που έχουν δημιουργικές ικανότητες, είναι εγκεφαλικοί, το δίδυμο μπροστά από την άμυνα παίζει κοντά στα στόπερ και κινείται σε λίγα μέτρα, υστερούν σε ταχύτητα αλλά υπερτερούν σε δημιουργικότητα που είναι το ζητούμενο στο Ελληνικό πρωτάθλημα του αργού τέμπου και των κλειστών αμυνών.

Στα εξτρέμ, από δεξιά εναλλάσσονταν οι Λημνιός -Ζαμπά, υπό την επιτήρηση και καθοδήγηση του Μάτος, ιδιαίτερα πειθαρχημένοι τακτικά αλλά υστερούν στο γκολ, ειδικά ο Λημνιός. Αριστερά δεν είχε καθαρό εξτρέμ αφού πόνταρε στα ανεβάσματα του Βιεϊρίνια και χρησιμοποιούσε παίκτη (Μπίσεβαρ – Ελ Καντουρί) που συνέκλινε συνεχώς στον άξονα με τον Βιεϊρίνια να παίρνει όλη την πλευρά.

Δεκάρι, ο Πέλκας έκανε πολύ μέτρια σαιζόν και έχασε τη θέση του βασικού, ήταν να φύγει μάλιστα τον Γενάρη αλλά έμεινε για να σηκώσει την κούπα. Η ομάδα στηρίχθηκε στην αδιαμφισβήτητη ποιότητα του Μπίσεβαρ που με 8 γκολ και 7 ασίστ πήρε την ομάδα στις πλάτες του δημιουργικά.

Κομβικός φυσικά ο Πρίγιοβιτς. Με τα γκολ του έκρινε σημαντικά παιχνίδια και έδωσε προβάδισμα, τόσο βαθμολογικό όσο και ψυχολογικό. Καθάρισε τα ντέρμπι και μετέτρεψε την ομάδα σε αδιαφιλονίκητο φαβορί για τον τίτλο. Ο Λουτσέσκου είχε προσαρμόσει όλο το παιχνίδι της ομάδας πάνω στον Σέρβο φορ ποντάροντας στην εκτελεστική του δεινότητα. Η ομάδα πρόσεχε την άμυνα και μπροστά “καθάριζε” ο Πρίγιοβιτς . Στα δε ντέρμπι έπαιξε πίσω από τη μπάλα και στο Φάληρο που ο Ολυμπιακός είχε πάνω από 20 τελικές μερικές εκ των οποίων κλασσικές ευκαιρίες και στην Τούμπα με την ΑΕΚ η οποία είχε δύο δοκάρια και θα μπορούσε να έχει προηγηθεί. Δεν εντυπωσίαζε με το ποδόσφαιρο του αλλά με την άμυνα του να είναι μπετόν δεν έχανε με τίποτα, δεν έπαιρνε ρίσκα αλλά...νίκες!

Με τη φυγή του Πρίγιοβιτς όλοι περίμεναν Μπέργκ. Εκεί καθάρισε ο νέος τεχνικός διευθυντής Μάριο Μπράνκο που εξήγησε το πόσο λάθος θα ήταν να δαπανηθεί ένας πακτωλός χρημάτων για έναν παίκτη 33 χρονών που αγωνίζεται στη Σ. Αραβία. Επικεντρώθηκε στην αναζήτηση παικτών σε σωστή ποδοσφαιρική ηλικία και παράλληλα επιλέχθηκε η ομάδα να δώσει μια ευκαιρία στην καλοκαιρινή της επένδυση, τον Άπκομ, ο οποίος δικαίωσε όσους τον εμπιστεύτηκαν, σε ορισμένα ματς “έβγαλε μάτια” και παρότι δεν επέδειξε την εκτελεστική δεινότητα του προκατόχου του, με το πληθωρικό του παιχνίδι κάλυψε επάξια το κενό του.

Πέραν αυτού, ο Λουτσέσκου άλλαξε τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας σε λιγότερο συντηρητικό, τον έκανε πιο απελευθερωμένο. Η ομάδα έγινε πιο επικίνδυνη επιθετικά, οι πλάγιοι μπακ, ιδίως ο Βιεϊρίνια από αριστερά, είχαν πολλά περισσότερα ανεβάσματα, ο Μπίσεβαρ πέρασε στη θέση του 10αριού, πολλοί παίκτες ανέβασαν σταδιακά την απόδοσή τους, όπως ο Ελ Καντουρί και πρόσφεραν πολύτιμες βοήθειες.

Η διοίκηση υπήρξε συνεπής στο κομμάτι που της αναλογούσε και με τις προσθήκες των Σέρτζιο Ολιβέιρα, Σβιντέρσκι (μπαίνει αλλαγή και σκοράρει, δεν εντυπωσιάζει αλλά είναι γκολτζής), Μίσιτς, Ίγκνασον, Γιαννούλη και Πέδρο Ενρίκε γέμισε το ρόστερ και πρόσφερε λύσεις στον κόουτς.

Εκείνος όμως που πήρε την ομάδα στις πλάτες του και την οδήγησε στον τίτλο, με την προσωπικότητα, την ποιότητα, την κλάση και τον ποδοσφαιρικό εγωισμό του, ήταν ο αρχηγός Αντελίνο Βιειρίνια. Έβαλε μεγάλα γκολ, δήλωσε παρόν όταν η μπάλα έκαιγε και ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του πρωταθλητή ΠΑΟΚ. Σήκωσε την ομάδα μετά τη φυγή του Πρίγιοβοτς και την οδήγησε στον τίτλο μετά από 34 χρόνια. Η μοίρα του επιφύλασσε τραγικό φινάλε. Ο τραυματισμός του στο ματς με τη Λάρισα αποδείχθηκε πολύ σοβαρός, χιαστός η διάγνωση. Στο ματς με τον Λεβαδειακό η ομάδα τον τίμησε, πέρασε αλλαγή στα τελευταία λεπτά, πήρε το περιβραχιόνιο για να τελειώσει τη σαιζόν ενεργός, μέσα στο γήπεδο όπως του άξιζε και κατόπιν ως αρχηγός να σηκώσει την κούπα. Ήταν το πρόσωπο της βραδιάς, ήταν ο παίκτης της χρονιάς. Έβαλε τη σφραγίδα του ! Το όνομά του θα μείνει για πάντα στην ιστορία του ΠΑΟΚ. Θα λήψει πολύ μετά τον τραυματισμό του....

Ασφαλώς και η ομάδα με την αήττητη πορεία της έδειξε ότι διαθέτει παίκτες με μεγάλη ποιότητα, εμπειρία και προσωπικότητα, γεγονός που αποτέλεσε και το μεγάλο πλεονέκτημα στην αψεγάδιαστη πορεία προς τον τίτλο.

Μεγάλη δικαίωση και για τον Λουτσέσκου. Ο Ιβάν τον στήριξε στο δύσκολο πρώτο διάστημα και δικαιώθηκε. Ο Ρουμάνος του έφτιαξε ομάδα. Αρχικά παρέλαβε καμμένη γη από τον Στανόγεβιτς και του πήρε κάποιο διάστημα να φέρει την ομάδα στα μέτρα του, με τη δουλειά του στις προπονήσεις κέρδισε τους παίκτες, του δόθηκε χρόνος και τα αποτελέσματα ήρθαν. Δημιούργησε μια ομάδα με κορμό, πέρασε τα δικά του πιστεύω στους παίκτες σε τακτικά ζητήματα και κάθε νέος παίκτης δύσκολα έμπαινε στην ομάδα και έπρεπε να προσαρμοστεί στα δικά της δεδομένα για να μπει στην 11αδα. Γενικά είναι δίκαιος και δίνει ευκαιρίες σε όσους τις αξίζουν.

Η επόμενη μέρα

Στη σαιζόν απομένουν δύο ακόμα στόχοι.... ένα ματς στα Γιάννενα για το ΑΗΤΤΗΤΟ και φυσικά το κύπελλο για το πρώτο ΝΤΑΜΠΛ στην ιστορία του συλλόγου. Παράλληλα όμως έχει ξεκινήσει και η διαδικασία για το χτίσιμο της ομάδας της επόμενης σαιζόν που θα έχει στόχο τους ομίλους του Champions league αρχικά και στη συνέχεια τη διατήρηση των σκήπτρων στην Ελλάδα, να αναδειχθεί και πάλι πρωταθλήτρια.

Είναι ολοφάνερο ότι ο ΠΑΟΚ είναι σε θέση να στηρίξει την επιτυχία του, ο τίτλος δεν ήρθε μέσα από συγκυρίες και η ομάδα τον άξιζε, τον πήρε δίκαια και μπορεί να συνεχίσει να κάνει πρωταθλητισμό. Αυτό το πρωτάθλημα βασάνιζε όλο τον οργανισμό για δυο χρόνια και όλος ο ΠΑΟΚ ζούσε γι αυτόν τον τίτλο, υπήρχε τεράστια πίεση στο σύλλογο και πλέον η ομάδα αποσυμπιέστηκε, απελευθερώθηκε. Τώρα, είναι η ώρα να χτιστεί η ομάδα που θα συνεχίσει την πορεία πρωταθλητισμού και θα σφραγίσει την “εποχή ΠΑΟΚ” στο Ελληνικό ποδόσφαιρο.

Καταρχήν το ποιο σημαντικό είναι ότι ο αρχιτέκτονας αυτής της ομάδας μένει. Ο Ραζβάν Λουτσέσκου θα συνεχίσει στον πάγκο του δικεφάλου του βορρά και μαζί με τη διοίκηση και τον τεχνικό διευθυντή Μάριο Μπράνκο θα προχωρήσουν στο χτίσιμο του νέου ΠΑΟΚ. Το Γενάρη έγιναν κάποιες κινήσεις και το ρόστερ απέκτησε βάθος και χαμήλωσε τον μ.ο. ηλικίας. Η ομάδα με τον Λουτσέσκου παίζει με 4-2-3-1 και πάνω σε αυτή τη διάταξη θα γίνουν οι κινήσεις ενίσχυσης της.

Στη θέση του τερματοφύλακα. Ο Γλύκος φεύγει όπως και ο νεαρός Σιαμπάνης. Ο Ρέι έχει ποιότητα, έχει συμβόλαιο και δε δημιουρεί προβλήματα αλλά δεν έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του Λουτσέσκου και βρίσκεται στον αέρα. Για τον Πασχαλάκη, δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν θα βρεθεί μια μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα που να δει τι έχει κάνει και τι προσόντα διαθέτει ώστε να καταθέσει μια υψηλή πρόταση που ο ΠΑΟΚ δε θα μπορεί να αρνηθεί. Εδώ παίζει εκείνος ο Όλσεν στη Ρόμα....

Λογικά επιστρέφει ο Μελισσάς από το δανεισμό του στη Λαμία και οι πληροφορίες λένε ότι έχει υπογράψει ο Ζίφκοβιτς που έμεινε ελεύθερος από την Ξάνθη.

Πλάγια μπακ. Δεξιά ο Μάτος έχει ποιότητα αλλά έχει πατήσει τα 33 και θέλει βοήθειες. Πίσω του ο νεαρός Λυράντζης δεν είναι ακόμα έτοιμος για τον ΠΑΟΚ. Ο Κίτσιου λογικά θα παραμείνει στην Τουρκία όπου πήγε δανεικός τον Γενάρη. Χρειάζεται εν δυνάμει βασικό παίκτη εδώ. Αριστερά ήρθε ο τραυματισμός του Βιεϊρίνια και η ομάδα ψάχνει για παίκτη. Ο Τόσκα θα γυρίσει στη Μπέτις από όπου ήρθε δανεικός και μένει ο Γιαννούλης που θέλει δουλειά για ομάδα πρωταθλητισμού. Πληροφορίες λένε ότι έχει κλείσει ο Σταφυλίδης.

Στόπερ. Ο Κρέσπο έχει συμβόλαιο και παραμένει. Το θέμα είναι ο Βαρέλα που η παραμονή του έχει εξελιχθεί σε σίριαλ. Ο παίκτης θέλει το συμβόλαιο του Χατσερίντι με τον ΠΑΟΚ να πληρώνει τα λάθη του και την αλαζονεία του. Την έλλειψη προγραμματισμού και μεταγραφικής τακτικής. Έδωσε ένα υψηλό συμβόλαιο σε παίκτη που δεν αντεπεξήλθε και που εξ αρχής τα χαρακτηριστικά του δεν ήταν αυτά που ζητούσε ο προπονητής και τώρα ο βασικός του στόπερ θέλει τα χρήματα που δόθηκαν στη ρεζέρβα του αφού ξέρει ότι είναι διαθέσιμα. Πιστεύω θα μείνει. Από εκεί και πέρα, ο Μαλεζάς σταματά πρωταθλητής. Ο Ίγκνασον που ήρθε τον Γενάρη δεν έχει πείσει αλλά μπορεί να δώσει λύσεις και πιστεύεται ότι με το χρόνο θα προσαρμοστεί και θα βελτιωθεί. Θα αναζητηθεί ομάδα να πάει ο Χατσερίντι. Η ομάδα χρειάζεται δύο σέντερ μπακ. Έναν νεαρό από το Ελληνικό πρωτάθλημα, έχει κλείσει ο Μελλιόπουλος της Ξάνθης και έναν εν δυνάμει βασικό γιατί του χρόνου τα παιχνίδια θα είναι περισσότερα και οι απαιτήσεις μεγαλύτερες.

Χαφ. Εδώ είναι και το μεγαλύτερο θέμα για μένα στο χτίσιμο της νέας ομάδας. Όπως είπαμε πιο πάνω οι παίκτες που διαθέτει ο ΠΑΟΚ στις θέσεις των δύο χαφ, είναι εγκεφαλικοί και αργοί, ενώ το ποδόσφαιρο στην Ευρώπη βασίζεται στην ταχύτητα. Φάνηκε αυτή η έλλειψη ταχύτητας στο παιχνίδι με τη Μπάτε στην Τούμπα. Ίσως εδώ η ομάδα να πρέπει να προσθέσει παίκτες γρήγορους, καλούς ανασταλτικά, δυνατούς στις μονομαχίες, για τα ματς που θα είναι στο ρόλο του αδυνάτου στο γήπεδο, για τα ματς του Champions league. Τεράστιο πλήγμα για την ομάδα οι σοβαροί τραυματισμοί των Μαουρίτσιο και Βέρνμπλουμ που δεν ξέρουμε πότε θα επιστρέψουν και σε τι κατάσταση. Από εκεί και πέρα, ο Κάνιας έχασε την εμπιστοσύνη του Λουτσέσκου και φεύγει. Ο Μίσιτς δεν πήρε πολλά παιχνίδια, δεν έπεισε και λογικά επιστρέφει στη Σπόρτινγκ Λισαβόνας. Ο Σέρχιο Ολιβέιρα είναι παίκτης υψηλής ποιότητας και ξεχωρίζει στο Ελληνικό πρωτάθλημα αλλά ακόμα και ο ΠΑΟΚ δε μπορεί να δώσει 12 εκ ευρώ για να τον αποκτήσει από την Πόρτο. Γίνονται προσπάθειες για να κατέβει η ρήτρα ή να μείνει και πάλι ως δανεικός. Ο μόνος σίγουρος εδώ είναι ο Σάκχοφ.... Η ομάδα χρειάζεται δύο ποιοτικούς παίκτες στις θέσεις των χαφ, με στοιχεία κλασικού 6αριου, τουλάχιστον ο ένας, για τα ματς του Champions league.

10αρι. Ο Πέλκας λογικά πάει Τουρκία και ο Ελ Καντουρί έχει το μυαλό του στην Ιταλία. Θα είχαν φύγει από τον Γενάρη αλλά τους κράτησε ο Ιβάν μετά από απαίτηση του Λουτσέσκου. Μένει ο παιχταράς Μπίσεβαρ στα 31 του. Θα χρειαστεί παίκτη για back up του Μπίσεβαρ εδώ. Εκτός και αν δε φύγει κάποιος από τους Πέλκα και Ελ Καντουρί οπότε είναι ok.

Εξτρεμ. Υπάρχουν οι Λημνιός και Ζαμπά που λογικά θα παραμείνουν στο ρόστερ εκτός κι αν έρθει κάποια εξωπραγματική πρόταση. Επιστρέφει και ο νεαρός Λάμπρου από τον δανεισμό του στη Φορτούνα Σιτάρντ. Λογικά θα αποχωρήσει ο Πέδρο Ενρίκε και ο Ουάρντα σε κάθε περίπτωση θα παραμείνει εκτός ομάδας. Χρειάζεται παίκτη κυρίως από τα αριστερά μιας και θα λείπει ο Βιεϊρίνια. Πιστεύω ότι πρέπει να αποκτηθούν δύο εξτρέμ.

Σέντερ φορ. Υπάρχουν, ο Άπκομ που συμμετέχει πολύ στο παιχνίδι της ομάδας αν και δε σκοράρει συχνά αλλά είναι υψηλού επιπέδου παίκτης και αναμένεται τη νέα σαιζόν να παρουσιαστεί βελτιωμένος και ο Σβιντέρσκι που δεν είναι τόσο συμμετοχικός στο παιχνίδι της ομάδος αλλά βλέπει πολύ το γκολ, είναι παίκτης περιοχής, γκολτζής. Ο Καρέλης είναι τελειωμένος, επιστρέφει στη Γκενκ. Χρειάζεται παίκτη από το πάνω ράφι για να ανεβάσει το επίπεδο όλης της ομάδας.

                             

Εν κατακλείδι, φεύγουν 12 παίκτες που είναι στο ρόστερ, μαζί με τρεις που είναι δανεικοί, ερωτηματικό υπάρχει και για άλλους τρεις παίκτες του ρόστερ.... Φέρονται να έχουν κλείσει τρεις παίκτες, συν την επιστροφή 2 δανεικών ενώ κρίνεται απαραίτητη η προσθήκη ακόμα πέντε παικτών για βασικό ρόλο στην ομάδα. Μιλάμε για ολικό λίφτινγκ. Μένει να δούμε πόσο γρήγορα θα χτίσει τη νέα ομάδα ο Λουτσέσκου και θα παντρέψει παλιούς και νέους. Μεγάλο ρόλο θα παίξει ασφαλώς και η ποιότητα των νεοαποκτηθεντων. Στόχος? ΤΟ ΦΕΤΙΝΌ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΑΠΛΆ ΤΟ 1ο...!

                                                                                                                      SAM