Δυο τσάμπα ήττες και ένας περίπατος

       Θα μπορούσε να είναι μια θριαμβευτική εβδομάδα για το ελληνικό ποδόσφαιρο με νίκες επί σπουδαίων αντιπάλων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις αλλά τελικά ΑΕΚ και Ολυμπιακός λύγισαν μετά το 70^ο λεπτό των αγώνων τους και μόνο ο ΠΑΟΚ κατάφερε να περάσει νικητής από το Μπορίσοφ κάνοντας περίπατο,  καθαρίζοντας το ματς από το 17^ο λεπτό, όταν είχε ήδη προηγηθεί με 0-3 και μεγάλο πρωταγωνιστή τον Λέο Ζαμπά. Πάμε να δούμε αναλυτικά τα τρία παιχνίδια και να αναζητήσουμε τα αίτια που ΑΕΚ και Ολυμπιακός έφυγαν με σκυμμένο το κεφάλι από το γήπεδο.

ΑΕΚ : Μέσα σε ένα λεπτό άλλαξαν τα δεδομένα

Η ΑΕΚ μπήκε στο παιχνίδι με σκοπό να κοντράρει στα ίσα την Μπενφίκα και έδωσε γρήγορο ρυθμό στο παιχνίδι. Βούτυρο στο ψωμί των Πορτογάλων. Στο 15΄ το σκορ ήταν 0-2. Μεγάλο το σοκ για την ομάδα και τον κόσμο που πήγε στο ΟΑΚΑ. Σε αυτά τα 15 πρώτα λεπτά η Μπενφίκα ήταν άπαικτη. Με ορμή και ακόμα και στα κόρνερ οι παίκτες της πηδούσαν στο Θεό, κερδίζοντας σε κάθε φάση, κατά κράτος, τους αντιπάλους τους. Στο 6΄ η Μπενφίκα κέρδισε κόρνερ μετά από λάθος συνεννόηση των Μπάρκα – Τσιγκρίνσκι, από την εκτέλεση του οποίου, η μπάλα έφτασε στα πόδια του Ζέντσον έξω από την περιοχή, ο Γαλανόπουλος πήγε διστακτικά πάνω του, ο Μπάρκας απέκρουσε το πρώτο σουτ αλλά στην επαναφορά ο Τσιγκρίνσκι δεν μάρκαρε σωστά τον Σεφέροβοτς που έκανε το 0-1. Το 0-2 έγινε στο 15΄ με έναν συνηθισμένο τρόπο για τους Λουζιτανούς. Είχαμε δει και στα παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ ότι πάνε σε παιχνίδι απομόνωσης. Δηλαδή με κοντινές πάσες μαζεύονται όλη στη μια πλευρά του γηπέδου, συμπαίκτες και αντίπαλοι και κατόπιν με μια διαγώνια μπαλιά ακριβείας από τον Πίτσι ο παίκτης της Μπενφίκα βρίσκεται αντιμέτωπος μόνο με έναν αντίπαλο, τον οποίο έχουν σημαδέψει. Στα ματς με τον ΠΑΟΚ σημάδευαν τον Βιεϊρίνια, την Τρίτη με την ΑΕΚ ήθελαν να απομονωθεί το δίδυμο Γκριμάλντο – Μπακασέτα, όπου υπήρχε διαφορά ταχύτητας. Έτσι ο Γκριμάλντο έφυγε από τον Μπακασέτα, μπήκε στην περιοχή και εκτέλεσε τον Μπάρκα. Τραγική φιγούρα ο Έλληνας παίκτης τη στιγμή που σηκώνει πολύ καθυστερημένα το πόδι για να ανακόψει το μοιραίο.

     Μετά το 20λεπτο η ΑΕΚ ισορρόπησε μιας και η Μπενφίκα έκοψε ρυθμό και μετά το 30΄ μπορούμε να πούμε ότι η ελληνική ομάδα πήρε τα ηνία του αγώνα. Έχασε και δύο καλές ευκαιρίες στο τέλος του ημιχρόνου, αρχικά με τον Κλωναρίδη στο 39΄ που σούταρε ψηλά, άουτ από το ύψος του πέναλντι μετά από γύρισμα του Μπακάκη και κατόπιν στο 45+1 με το γυριστό σουτ του Μπακασέτα που μπήκε σαν κρυφός φορ και απέκρουσε ο Βλαχοδήμος. Και ενώ είχαμε φτάσει στο 4^ο λεπτό των καθυστερήσεων και οι παίκτες ετοιμαζόταν να πάνε στα αποδυτήρια, ο Μάνταλος κυνήγησε μια χαμένη μπαλιά, ο Πόνσε μπήκε στη φάση, ο Ρούμπεν Ντίαζ τον κλώτσησε και είχαμε την αποβολή του. Μια ανύποπτη φάση που άλλαξε για τα καλά τις ισορροπίες του αγώνα.

    Στο 2^ο ημίχρονο είδαμε άλλο παιχνίδι. Η ΑΕΚ από το 46΄ έως το 73 κυριολεκτικά «πάτησε» την Μπενφίκα. Δημιουργούσε τη μια φάση μετά την άλλη και με δυο γκολ του Κλωναρίδη ισοφάρισε το παιχνίδι. Οι Λουζιτανοί έδειξαν μικρή ομάδα που δεν ξέρει να παίξει άμυνα. Αμυνόταν 10-15 έξω από την περιοχή τους και έτρωγαν τη μια κάθετη πάσα μετά την άλλη στην πλάτη τους. Ειδικά από αριστερά ο Χουλτ είχε εξευτελίσει τον Αλμέιδα !  Και ενώ το μομέντουμ είναι για την ΑΕΚ έρχεται το 73΄ λεπτό, όπου ο Μπακασέτας με υπέροχη κάθετη πάσα βγάζει φάτσα με τον Βλαχοδήμο τον σκόρερ των δύο τερμάτων , Κλωναρίδη. Ο Βίκτωρας δεν δίνει τη μπάλα δίπλα στον Γιακουμάκη, να σιγουρέψει το γκολ, πλασάρει και ο Βλαχοδήμος διώχνει ενστικτωδώς σε κόρνερ. Στο αμέσως επόμενο λεπτό, ο Γαλανόπουλος χάνει τη μπάλα στο κέντρο από τον Άλφα Σεμέδο ο οποίος πάει προς την περιοχή της ΑΕΚ χωρίς να ξέρει τι να κάνει τη μπάλα αφού δεν υπάρχει συμπαίκτης του στην επίθεση. Οι αμυντικοί της ΑΕΚ δεν τον σταματούν, έστω με φάουλ, σουτάρει και κάνει το 2-3. Από εκεί και μετά η ΑΕΚ, επηρεασμένη και ψυχολογικά αλλά και σωματικά από την υπερπροσπάθεια των προηγούμενων 28 λεπτών, δεν έβγαλε αντίδραση. 

       Είδαμε μια ΑΕΚ με καλή κυκλοφορία της μπάλας, έμφαση στη δημιουργία και επιθετικότητα. Με ξεκάθαρη σφραγίδα Ουζουνίδη. Δεν απόφυγε βέβαια τα περυσινά της λάθη, όταν και έμενε πίσω στο σκορ και γύριζε μετά τα ματς. Απλά η Μπενφίκα είναι καλύτερη ομάδα από την Αούστρια. Από εκεί και πέρα και πάλι μετά το 70΄ η ομάδα δεν είχε δυνάμεις. Ο Ουζουνίδης κάνει δουλειά και δίνει τη δική του ταυτότητα στην ομάδα. Η ΑΕΚ χρειάζεται να δουλέψει με έναν προπονητή για τουλάχιστον 3 χρόνια και μακάρι αυτός να είναι Έλληνας. Αλλά πρέπει ο Ουζουνίδης να βρει έναν γυμναστή, η αυτός που έχει στο σταφ του,  να πάει στο εξωτερικό να δει προπονήσεις και να βελτιώσει τον τρόπο δουλειάς του. Δεν έχει την περυσινή έκρηξη η ομάδα και στο τέλος πάντα σκάει. Στα μεγάλα ματς, στα ντέρμπι και στην Ευρώπη.

      Όσον αφορά τους παίκτες, ο Μπάρκας ήταν κακός. Διστακτικός στις εξόδους και φέρει μεγάλη ευθύνη στο 3^ο γκολ. Του έκαναν κακό τα δημοσιεύματα για μεγάλη μεταγραφή στο εξωτερικό. Ίσως θα πρέπει να πάρει κάποια ματς ο Τσιντώτας για να νοιώσει τον ανταγωνισμό. Ο Τσιγκρίνσκι ήταν ο μόνος ψύχραιμος στην τρικυμία των πρώτων 15 λεπτών. Για τον Χουλτ ότι και να πούμε είναι λίγο. Παραλίγο να τους πάρει μόνος του. Ο Γαλανόπουλος έχει συμμετοχή στο 1^ο και στο 3^ο γκολ που δέχτηκε η ομάδα. Έτρεξε και είχε 68 στις 70 σωστές πάσες !  Ο Κλωναρίδης από πρωταγωνιστής έγινε μοιραίος. Τα έχει αυτά ο Βίκτωρας. Μάνταλος και Μπακασέτας δεν είναι εξτρέμ αλλά πέρασαν αρκετές κάθετες πάσες συγκλίνοντας προς τον άξονα. Ο Σιμόες έτρεξε περισσότερο από κάθε άλλον με 9,5 χλμ. , είχε 76 σωστές πάσες στις 84 αλλά φάνηκε κουρασμένος. Πιστεύω δεν τον ευνοεί το στιλ παιχνιδιού της ΑΕΚ του Ουζουνίδη, όπου είναι ο μόνος χαφ που «σκίζεται» ανασταλτικά, όπου είναι στην κυριολεξία μόνος του. Με ότι αυτό σημαίνει για τους υπόλοιπους…..

Ολυμπιακός : Τα γκρέμισε όλα σε ένα 10λεπτο

Ο Μάρτινς παράταξε τον Ολυμπιακό με 10 αλλαγές στην 11αδα, αφού μόνο ο Γκερέρο λογίζεται ως βασικός στα μέχρι τώρα παιχνίδια που έχει δώσει η ομάδα. Βέβαια η ομάδα που μπήκε στο «Σαν Σίρο» αποτελούνταν από παίκτες με μεγάλη εμπειρία, όπως οι Τουρέ, Νάτχο, Γκιγιέρμε και Τοροσίδης και γι αυτό όχι μόνο απλά στάθηκε, αλλά για 70 λεπτά έλεγξε τον αγώνα και κρατούσε τη νίκη στα πόδια της. Ο Ολυμπιακός διέθετε ψυχραιμία, σοβαρότητα, ήξερε τι ζητούσε στον αγωνιστικό χώρο, είχε κοντά τις γραμμές, έκλεινε τους χώρους, έβγαζε τρεξίματα και έβγαινε στην κόντρα. Όλα αυτά μέχρι το 70΄ οπότε ήρθε η ισοφάριση και από εκεί και μετά, μέχρι το 79΄, είχε διαμορφωθεί το 3-1. Πλήρης κατάρρευση μέσα σε ένα 10λεπτο.

     Ο Ολυμπιακός παρατάχθηκε με το συνηθισμένο 4-2-3-1 που παίζει εξ αρχής ο Μάρτινς και η ομάδα δείχνει να το έχει αφομοιώσει. Ο Γκατούσο κατέβασε τη Μίλαν με 4-3-3 και χωρίς τον Ντοναρούμα στο τέρμα αλλά ως επί το πλείστον με βασικούς. Η Μίλαν άσκησε πίεση αλλά ο Ολυμπιακός ανταπεξήλθε, κατάφερε να προηγηθεί μάλιστα στο 14΄ με κεφαλιά του Γκερέρο μετά από ωραία σέντρα του Κούτρη. Είχε μια ακόμα καλή φάση στο 35΄ με τον Ναουέλ να πλασάρει ψηλά άουτ. Γενικά κρατούσε άνετα το σκορ και έβγαινε στην κόντρα απειλώντας τους Ροσονέρι και υπενθυμίζοντας τους σε κάθε ευκαιρία ότι μπορεί να κινδυνέψουν και με 2^ο γκολ. Το παιχνίδι άλλαξε με τις δύο αλλαγές του Γκατούσο στο 54^ο λεπτό, όταν έριξε στο ματς τους Τσαλχάνογλου και Κουτρόνε και γύρισε τη διάταξη σε 4-4-2. Ο πρώτος είχε τις τρεις ασίστ στα γκολ της Μίλαν και ένα δοκάρι στο τέλος του ματς και ο δεύτερος σημείωσε δύο γκολ (το 1^ο και το 3^ο των Μιλανέζων). Ο Μάρτινς άργησε τόσο στις αλλαγές του για να φρεσκάρει την ομάδα, όσο και στην προσαρμογή στα νέα δεδομένα που έβαλε στο παιχνίδι με το επιθετικό coaching ο Γκατούσο. Η 1^η αλλαγή ήταν ο Ποντένσε στο 72΄ και ενώ ο Ολυμπιακός είχε ισοφαριστεί, η 2^η στο 78΄ και ενώ είχε γίνει το 2-1, πέρασε ο στόπερ Μεριά στη θέση του Τοροσίδη (?) και ο Φορτούνης μπήκε στο 82΄ ενώ το τελικό σκορ είχε διαμορφωθεί, στη θέση του Τουρέ ο οποίος είχε ξεμείνει προ πολλού από δυνάμεις.

    

      Φαίνεται ότι ο Μάρτινς είναι προπονητής προπόνησης και διατήρησης των ισορροπιών. Δεν είναι οξυδερκής στον πάγκο και υστερεί στο κοουτσάρισμα, ενώ επίσης αργεί να ενσωματώσει παίκτες στην 11αδα και να προβεί σε αλλαγές προσώπων εμμένοντας στους ίδιους παίκτες έστω και αν κάποιος είναι κουρασμένος ή κάποιος αναπληρωματικός δείχνει φορμαρισμένος. Δεν κάνει σωστή διαχείριση του ρόστερ και «κολλάει» στο γεγονός ότι διαθέτει πολλές λύσεις, δείχνει να μπερδεύεται. Αυτό το πλήρωσε ο Ολυμπιακός στο συγκεκριμένο ματς, αφού ξέμεινε από δυνάμεις μετά το 70΄, μιας και οι συγκεκριμένοι παίκτες δεν είχαν αγωνιστικό ρυθμό και οι αλλαγές άργησαν να γίνουν για να φρεσκαριστεί έγκαιρα η ομάδα.

      Οι παίκτες : ο Σα αν και φέρει ευθύνη στο 3^ο γκολ, μπήκε με αυτοπεποίθηση στην 11αδα και δείχνει σιγουριά στις κινήσεις του. Ο Τοροσίδης έδειξε σε καλή κατάσταση. Ο Κούρτης έκανε μεγάλο ματς, με πολλά ανεβάσματα και την ασιστ στο γκολ του Γκερέρο. Πουθενά στο παιχνίδι ο Μιράντα. Ο Σισέ ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος μέχρι το 70΄, παίζοντας επιθετικά στη μπάλα και σβήνοντας τον Ιγκουαϊν. Έχασε την κεφαλιά στο 1^ο γκολ και κατέρρευσε. Ήταν και στα άλλα δύο και το ματς έγινε εφιάλτης γι αυτόν. Για μένα είναι ο καλύτερος στόπερ που διαθέτει ο Ολυμπιακός, με ταχύτητα και εκπληκτικά προσόντα. Θέλει δουλειά με τη μπάλα στα πόδια και στην αυτοσυγκέντρωση μες το παιχνίδι. Ικανοποίησε ο Νάτχο, ενώ δεν επιτρέπεται να μην παίζει βασικός ο Γκιγιέρμε. Με τον Καμαρά μπορούν να κάνουν «παπάδες» στα χαφ του Ολυμπιακού. Ο Φετφατζίδης είναι γρηγοράκος και ντριμπλέρ αλλά δεν μπαίνει στο γκολ και μοιάζει λιγόψυχος. Χωρίς ουσία και τελειώματα ο Ναουέλ. Μαχητής ο Γκερέρο που όταν του δόθηκε η ευκαιρία το «κόλλησε» το γκολ. Παλαίμαχος ο Τουρέ, πρώην ποδοσφαιριστής, παίζει σε αργό ρυθμό και όνο για καμιά πάσα είναι πλέον.

ΠΑΟΚ : Περίπατος στο Μπορίσοφ

Ο μοναδικός που κέρδισε ήταν ο ΠΑΟΚ και μάλιστα εμφατικά. Στο 17^ο λεπτό ο δικέφαλος ήταν ήδη μπροστά στο σκορ με 0-3. Από εκεί και μετά το ματς ήταν τυπική διαδικασία. Δεν υπάρχουν πολλά να πούμε για το παιχνίδι καθώς ήταν απόλυτη η κυριαρχία του δικεφάλου του βορά. Μεγάλος πρωταγωνιστής του ματς, ο Λέο Ζαμπά με 2 γκολ, δύο ασίστ και πολλές κούρσες από αριστερά. Φαίνεται ότι ο Λουτσέσκου είχε διαβάσει το πρόβλημα στα δεξιά της άμυνας της Μπάτε και από εκεί χτύπησε. Με έναν Ζαμπά να οργιάζει. Η Μπάτε στο 1^ο ημίχρονο περίμενε αρκετά πίσω τον ΠΑΟΚ με συνέπεια το ματς να είναι παράσταση για έναν ρόλο. Στο 2^ο ο ΠΑΟΚ έριξε το ρυθμό του, η Μπάτε άρχισε να πιέζει ψηλά, βρήκε ένα γκολ στο 61΄ και μείωσε το σκορ, αλλά το γκολ του Πέλκα στο 73΄ έβαλε τέλος στα όποια όνειρα των Λευκορώσων. Ο ΠΑΟΚ είχε 64% κατοχή μπάλας και 13 τελικές. Διόλου άσχημα για εκτός έδρας αγώνα στην Ευρώπη. Γενικά έπαιξε σαν μεγάλη ομάδα, δε φοβήθηκε τους Λευκορώσους και έβγαλε πρωσοπικότητα και αυτοπεποίθηση στο παιχνίδι του. Είναι μια ομάδα δουλεμένη από πέρυσι και με το ίδιο ρόστερ, τον ίδιο προπονητή και βασίζεται στην ομοιογένεια που, πλέον, υπάρχει. Έχει ανέβει η ψυχολογία του μετά τις νίκες του στα δύο συνεχόμενα ντέρμπι κόντρα σε ΑΕΚ και Ολυμπιακό και ακόμα αν και δε βρίσκεται στο τοπ της φόρμας του αυτή την εποχή μπορεί να καθαρίζει τα παιχνίδια και μάλιστα εύκολα αν του το επιτρέπει ο αντίπαλος.

Από τους παίκτες : Ο Ζαμπά ήταν όλα τα λεφτά και πραγματοποίησε μεγάλη εμφάνιση. Καθάρισε το παιχνίδι. Κίλλερ ο Πρίγιοβιτς άνοιξε το σκορ και έκοψε τα πόδια των παικτών της Μπάτε. Ο Πασχαλάκης και η άμυνα δεν αντιμετώπισαν ιδιαίτερα προβλήματα. Ο Τόσκα έδειξε ότι μπορεί να προσφέρει και να μπει - ανέβει στο ροτέσιον του Λουτσέσκου. Κάνιας και Μαουρίτσιο πήραν με άνεση το κέντρο. Έπρεπε να σκοράρει, επιτέλους ο Λημνιός. Χωρίς γκολ δεν είναι για παραπάνω.

                                                 

        Αν και οι ομάδες μας μπήκαν πιο απαιτητικά στα ευρωπαϊκά παιχνίδια αυτή τη βδομάδα και διεκδίκησαν αυτό που τους αναλογεί, είναι εμφανές ότι όλων το μυαλό είναι στο ελληνικό πρωτάθλημα. Προφανώς έχουν αποδεχτεί ότι το επίπεδο τους δεν είναι για παραπάνω από τη συμμετοχή στους ομίλους των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, στους οποίους θέλουν να μπουν περισσότερο για οικονομικούς λόγους. Από εκεί και μετά όλα εναποθέτονται σε μια ευνοϊκή κλήρωση. Για υπέρβαση ούτε λόγος…..δυστυχώς.






                                                                                                                      SAM

Η Γιουνάιντεντ, ο sir Άλεξ και ο Μουρίνιο

Η σαιζόν δεν έχει ξεκινήσει καλά για την Γιουνάιντεντ, τα αποτελέσματα δεν δικαιώνουν τις προσδοκίες και το απαιτητικό κοινό του Μάντσεστερ, μαθημένο στη μεγάλη μπάλα της εποχής του sir Άλεξ Φέργκιουσον, ζητάει την αποπομπή του Μουρίνιο. Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα βλέποντας οι οπαδοί την μισητή συμπολίτισσα Σίτι να παίζει το ελκυστικό ποδόσφαιρο του Πέπ και να νικάει. Υπό αμφισβήτηση, λοιπόν, ένας από τους κορυφαίους τεχνικούς της τελευταίας 15ετίας, που έχει κατακτήσει πρωτάθλημα σε Πορτογαλία, Αγγλία, Ιταλία και Ισπανία, αλλά, κυρίως, δύο κούπες Champions league με Πόρτο και Ίντερ ! Είναι όμως ο Ζοσέ Μουρίνιο ο αποκλειστικός υπεύθυνος για το γεγονός ότι η Γιουνάιντεντ δεν είναι πλέον θελκτική ποδοσφαιρικά και δεν μπορεί να κατακτήσει τον τίτλο στην Αγγλία? Πάμε να το δούμε κάνοντας μια μικρή ιστορική αναδρομή….

Η δυναστεία του sir Άλεξ

Η ιστορία με την πτώση του αεροπλάνου κατά την απογείωση στο αεροδρόμιο του Μονάχου το 1957 και τον αποδεκατισμό μιας ιδιαίτερα ταλαντούχας ομάδας της Γιουνάιντεντ, είναι γνωστή. Από τη συντριβή επιβίωσαν ο κόουτς Ματ Μπάσμπι και ο μεγάλος Μπόμπι Τσάλτον και δικαιώθηκαν δέκα χρόνια αργότερα με την κατάκτηση της κορυφής της Ευρώπης στον τελικό του Γουέμπλεϊ κόντρα στη Μπενφίκα, της οποίας επικράτησαν με 4-1 στην παράταση. Μεγάλοι παίκτες όπως ο Τζώρτζ Μπεστ, ο Ντένις Λόου και ο Νόμπι Στάιλς συνέθεσαν εκείνη την ομάδα, μαζί με τους  επιζώντες από το δυστύχημα του Μονάχου. Μετά από αυτό το θρίαμβο όμως ήρθε η παρακμή, οι μεγάλοι παίκτες εκείνης της ομάδας αποχώρησαν μαζί με τον Ματ Μπάσμπι. Τη 10ετία του ’70 η Γιουνάιντεντ γνώρισε και υποβιβασμούς, ενώ τη 10ετία του ’80 κινήθηκε επίσης στη μετριότητα, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με το αντίπαλο δέος, τη Λίβερπουλ να κυριαρχεί το ίδιο διάστημα με υψηλής κλάσης ποδόσφαιρο και με την κατάκτηση εγχώριων και ευρωπαϊκών τίτλων. Τότε, αρχές Νοεμβρίου του 1986 η διοίκηση του συλλόγου αποφάσισε να δώσει τα ηνία στον Άλεξ Φέργκιουσον. Ένα ήδη επιτυχημένο προπονητή, ο οποίος στην πατρίδα του, τη Σκωτία, είχε καταφέρει να σπάσει το δίπολο Σέλτικ – Ρέιντζερς και να κατακτήσει το πρωτάθλημα με την Αμπερντίν. Επίσης, με την Αμπερντίν είχε κατακτήσει και το κύπελλο Κυπελλούχων το 1983 !

     Στον μετέπειτα sir Άλεξ δόθηκε μεγάλη πίστωση χρόνου. Τα πρώτα 5 χρόνια δεν κατάφερε τίποτα ουσιαστικό. Ένα κύπελλο το 1990.  Μια υπομονή και πίστη στον προπονητή, άγνωστη για τα σημερινά ποδοσφαιρικά δεδομένα. Βοήθησε ασφαλώς και το γεγονός ότι οι Αγγλικές ομάδες δε συμμετείχαν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις την εποχή εκείνη. Με την επιστροφή τους στην Ευρώπη, η Γιουνάιντεντ κέρδισε το κύπελλο Κυπελλούχων το 1991 στο Ρόντερνταμ, νικώντας με 2-1 την Μπαρτσελόνα στον τελικό. Το πρωτάθλημα άργησε δύο χρόνια, το 1992 το έχασε στο νήμα από τη Λιντς του Έρικ Καντονά και την επόμενη σαιζόν, με οδηγό τον Καντονά που είχε αποκτήσει με μεταγραφή, ο τίτλος επέστρεψε στο «Ολντ Τράφορντ». Για να έρθει και η κούπα του Champions league το 1999 με την αλησμόνητη ανατροπή στις καθυστερήσεις του αγώνα κόντρα στη Μπάγερν Μονάχου.

    Ο sir Άλεξ αποχώρησε πρωταθλητής τον Μάιο του 2013, έχοντας κατακτήσει 38 τίτλους αυτά τα 27 χρόνια, μεταξύ των οποίων 13 πρωταθλήματα Αγγλίας και 2 Champions league, έχοντας συμμετάσχει και σε άλλους δύο τελικούς, τους οποίους έχασε από την Μπαρτσελόνα του Μέσι.

Η επόμενη μέρα

Ο sir Άλεξ, μπορεί να μην μιμήθηκε τον Ματ Μπάσμπι ο οποίος μετά την απόσυρση του από τους πάγκους έπιασε ένα γραφείο και έλεγχε τα πάντα στον σύλλογο, αλλά ήταν αυτός που πρότεινε για διάδοχο του τον Ντέιβιντ Μόγιες, που είχε μια επιτυχημένη παρουσία για 11 χρόνια στην Έβερτον, χωρίς όμως να έχει κατακτήσει κάποιον τίτλο. Υπέγραψε συμβόλαιο για 6 χρόνια με τη Γιουνάιντεντ, αλλά δεν κατάφερε να ολοκληρώσει ούτε την 1^η σαιζόν. Όταν ανέλαβε, η Γιουνάιντεντ είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα την προηγούμενη σαιζόν και θεωρούνταν έτοιμη ομάδα.         

    Η διοίκηση δεν προχώρησε σε πολλές μεταγραφές, πήρε τον Χουάν Μάτα με 45 εκ από την Τσέλσι και του έκανε το χατίρι με τον Φελαϊνί από την Έβερτον. Η ομάδα συνέχισε να βασίζεται στον Ρίο Φέρντιναντ στην άμυνα, στον Κάρικ και στον γερό – Γκιγκς στα χαφ και στους Φαν Πέρσι και Ρούνει στην επίθεση. Έλειπε όμως η επίδραση του sir Άλεξ τόσο στα αποδυτήρια όσο και σε κάθε δραστηριότητα του συλλόγου. Ο Μόγιες που ξεκίνησε κατακτώντας το community shield νικώντας με 2-0 τη Γουϊγκαν, απολύθηκε 4 αγωνιστικές πριν το φινάλε το πρωταθλήματος στο οποίο η Γιουνάιντεντ τερμάτισε 7^η, με τον Ράιαν Γκιγκς στον πάγκο της στα τελευταία τέσσερα παιχνίδια. Έμεινε εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων για την επόμενη σαιζόν μετά από χρόνια. Στο Champions league αφού απέκλεισε τον Ολυμπιακό του Μίτσελ στους «16», έμεινε εκτός από την Μπάγερν Μονάχου στον επόμενο γύρο.

Εποχή Λουϊς Φαν Χάαλ

Ο Ράιαν Γκιγκς παρέμεινε στη Γιουνάιντεντ ως βοηθός του νέου προπονητή, του Λουϊς Φαν Χάαλ, ο οποίος ήρθε έχοντας οδηγήσει την εθνική ομάδα της Ολλανδίας μέχρι τα ημιτελικά του Μουντιάλ παίζοντας με τρεις κεντρικούς αμυντικούς. Το ίδιο σύστημα εφάρμοσε και στη Γιουνάιντεντ.  Η διοίκηση ξόδεψε χρήματα και απέκτησε τον Άνχελ Ντι Μαρία με 75 εκ από τη ΡΕΑΛ, τον ταλαντούχο Λουκ Σο, τον Βάσκο Άντερ Ερέρα, τον Μάρκος Ρόχο, τον Ντάνι Μπλιντ που τον είχε σε ρόλο λίμπερο στην εθνική Ολλανδίας και τον Ρανταμέλ Φαλκάο από τη Μονακό που μόλις είχε επανέλθει από χιαστό. Ο Φαλκάο δεν τράβηξε, ο τίτλος κατέληξε στην Τσέλσι του Μουρίνιο  και η Γιουνάιντεντ καταταγεί 4^η, εξασφαλίζοντας τη συμμετοχή στο επόμενο Champions league.

    Στη 2^η σαιζόν ο Φαν Χάαλ έφερε στο «Όλντ Τράφορντ» τους Μαρσιάλ με 60 εκ από τη Μονακό, τον Σνάιντερλιν από τη Σαουθάμπντον, τον Μέμφις Ντεπάι, τον Ματέο Νταμιάν τον Μπάστιαν Σβαιστάϊγκερ και τον Αργεντινό τερματοφύλακα Σέρχιο Ρομέρο. Αποχώρησαν οι Ντι Μαρία, Τσιτσαρίτο Ερνάντεζ, Φαν Πέρσι, Νάνι, Ράφαελ και Έβανς. Η σαιζόν δεν κύλησε καλά στο πρωτάθλημα, με την ομάδα να καταλήγει στην 5^η θέση, με τη Λέστερ να κατακτά τον τίτλο. Κατέκτησε όμως το Κύπελλο νικώντας στον τελικό με 2-1 την Κρίσταλ Πάλας. Στην Ευρώπη, μπήκε σε όμιλο του Champions league από τα προκριματικά του καλοκαιριού, αλλά έμεινε πίσω από Βόλφσμπουργκ και Αιντχόβεντ και συνέχισε στο Γιουρόπα. Εκεί αποκλείστηκε στη φάση των «16» από τη Λίβερπουλ. Το πέρασμα Φαν Χάαλ δε το λες και επιτυχημένο. Τεταρτο-πέμπη στο πρωτάθλημα η ομάδα, πήρε ένα κύπελλο και δεν έκανε τίποτα στην Ευρώπη. Οι μεταγραφές του δεν ήταν παίκτες υψηλής κλάσης. Οι περισσότεροι από τους ποδοσφαιριστές αυτούς παίζουν ακόμα και σήμερα στην ομάδα του Μουρίνιο, μιας και η διοίκηση ακολουθεί συντηρητική πολιτική, δε λύνει συμβόλαια με αποζημιώσεις και δεν αποκτά νέους παίκτες στις θέσεις που υπάρχουν ήδη οι εν λόγω ποδοσφαιριστές. Πάντως επί Φαν Χάαλ καθιερώθηκαν στην 1^η ομάδα οι Μάρκους Ράσφορντ και Τζέσι Λίγκααρντ.

Ζοσε Μουρίνιο

Ο Φαν Χάαλ δεν ολοκλήρωσε το συμβόλαιο του, είχε υπογράψει για τρία χρόνια και αποχώρησε το καλοκαίρι του 2016 μαζί με τον βοηθό του Ράιαν Γκιγκς. Άρχιζε η εποχή Μουρίνιο….

    Προίκα στον Μουρίνιο δόθηκε η απόκτηση, με ποσό ρεκόρ 110εκ, του Πολ Πογκμπά από τη Γιουβέντους. Ήρθαν ακόμη ο Μιχταριάν από την Ντόρντμουντ, ο στόπερ Μπαγί από τη Βιγιαρεάλ και ο Ζλάταν ως ελεύθερος από την Παρί. Αποχώρησαν οι Σνάιντερλιν, Ντεπάι, Βίκτορ Βαλντέζ και ΜακΝαίρ. Στο πρωτάθλημα τα πράγματα δεν πήγαν καλά και η Γιουνάιντεντ τερμάτισε 6^η. Έδειξε ότι δεν είναι έτοιμη να κοντράρει την πρωταθλήτρια Τσέλσι του Κόντε, τη Σίτι του Πεπ, την Άρσεναλ του Βενγκέρ, τη Λίβερπουλ του νεοαφιχθέντα Κλοπ και την Τότεναμ του Ποκετίνο. Πήρε όμως τίτλους. Αρχικά τον Αύγουστο το community shield νικώντας με 2-1 την πρωταθλήτρια Λέστερ και εν συνεχεία το Λιγκ Καπ νικώντας στον τελικό με 3-2 τη Σαουθάμπντον. Κυρίως κατέκτησε το Γιουρόπα Λιγκ νικώντας με 2-1 τον Άγιαξ στον τελικό. Ένας τίτλος που της έδινε το δικαίωμα συμμετοχής στο επόμενο Champions league. Μια πρώτη σαιζόν για τον Μουρίνιο που δεν τη λες και αποτυχημένη με τρεις κούπες και που ήταν σίγουρα η καλύτερη στη μετά Φέργκιουσον εποχή. Με τον κόσμο να κάνει υπομονή για την ομάδα που χτίζεται και να περιμένει από τον Μουρίνιο να βάλει την προσωπική του σφραγίδα.

    Πέρυσι, στη 2^η σαιζόν του Μουρίνιο στην ομάδα, η διοίκηση διέθεσε 85εκ για να φέρει τον φορ Λουκάκου από την Έβερτον, προστέθηκαν επίσης ο χαφ Νεμάνια Μάτιτς που τον είχε ο κόουτς στην Τσέλσι, ο στόπερ Λίντεροθ από την Μπενφίκα και ο Αλέξις Σάντσεζ σε ανταλλαγή με τον Μιχταριάν που ακολούθησε τον αντίθετο δρόμο για το Λονδίνο και την Άρσεναλ. Έφυγαν ακόμη ο Ζλάταν που είχε χιαστό και επανήλθε στην ομάδα το χειμώνα, για να ξαναφύγει και ο Γουέιν Ρούνει για τα τελευταία ένσημα στις Η.Π.Α. Στο πρωτάθλημα η Γιουνάιντεντ τερμάτισε 2^η με 81 βαθμούς αδυνατώντας να ακολουθήσει την εκπληκτική Σίτι του Πεπ που έφτασε τους 100 βαθμούς από τους 114 διαθέσιμους ! Έχασε το σούπερ καπ Ευρώπης με 1-2 από τη ΡΕΑΛ, έχασε στον τελικό κυπέλλου με 0-1 από την Τσέλσι του Κόντε και στην Ευρώπη αποκλείστηκε στους «16» από την Σεβίλλη. Συνήθισε στις ήττες !

Η φετινή ομάδα

   Φέτος το καλοκαίρι και παρά τις πιέσεις του Μουρίνιο, η διοίκηση και πάλι δεν προέβη σε πολλές μεταγραφές. Δεν αποκτήθηκαν τοπ παίκτες, με προσωπικότητα. Ήρθαν ο αμυντικός χαφ Φρεντ από την από την Σαχτάρ με 59 εκ, τον οποίο ήθελε και ο Πεπ στη Σίτι και ο νεαρός δεξιός μπακ Νταλό από την Πόρτο. Αποχώρησαν ο Μπλιντ για τον Άγιαξ και ο Κάρικ που σταμάτησε.

      Η ομάδα βασίζεται στον Ντε Χέα στο τέρμα και αναπληρωματικός του είναι ο Ρομέρο που ήρθε επί Φαν Χάαλ. Δεξί μπακ ο Βαλένσια από την εποχή του sir Άλεξ, ο Νταρμιάν που ήρθε επί Φαν Χάαλ και ο Νταλο που είναι φετινό απόκτημα και είναι μόλις 19χρονος, λογιζόμενος ως κίνηση προοπτικής. Αριστερά στην άμυνα ο Σο που επανήλθε από τραυματισμούς και ο Άσλει Γιαγκ, αμφότεροι πήγαν στο «Ολντ Τράφορντ» από προηγούμενους προπονητές. Στο κέντρο της άμυνας οι Μπαγί, Λίντεροθ, Ρόχο, Τζόουνς και Σμόλιγκ, με τους δύο πρώτους να είναι επιλογές Μουρίνιο. Στα χαφ Πογκμπά, Μάτιτς, Φρεντ, Ερέρα, Φελαϊνι και ο νεαρός ΜακΤομινέι που ανέβασε ο κόουτς από τις ακαδημίες. Επιθετικοί Αλέξις Σάντσεζ, Μάτα, Λίγκααρντ, Ράσφορντ, Μαρσιάλ και Αντρέας Περέιρα και αυτός από τις ακαδημίες. Παρατηρούμε την παντελή έλλειψη κλασικού εξτρέμ, έστω και αν όλοι εξ αυτών, παίζουν, αναγκαστικά, στα άκρα. Στη θέση του φορ ο Λουκάκου. Στο ρόστερ υπάρχουν ακόμη 3-4 νεαροί που δεν έχουν ανέβει στο ροτέσιον.

       Παρατηρούμε μια ομάδα που χτίστηκε από τον Φαν Χάαλ (τουλάχιστον από τη μέση και μπροστά) για να υπηρετήσει ένα σύστημα 3-5-2, χωρίς κλασσικούς εξτρεμ και με παίκτες ρόλων, μονοδιάστατους που κάνουν το ρόστερ «κοντό». Στην άμυνα η ομάδα δεν διαθέτει τον παίκτη με την προσωπικότητα που θα καθοδηγήσει και τους υπόλοιπους, ενώ στα χαφ δεν υπάρχει ο μεγάλος μπαλαδόρος που θα φτιάξει το παιχνίδι της ομάδας και θα ελέγξει το ρυθμό. Οι χαφ της είναι περισσότερο τρεχαλατζήδες και υστερούν δημιουργικά. Ναι, ακόμα και ο Πογκμπά με τον Μάτιτς, σε καμιά περίπτωση δεν είναι Πίρλο, Τσάβι, Ινιέστα ή ακόμα και Κουτίνιο ή Ντε Μπρούινε. Δηλαδή στα χαφ είναι μια ομάδα για κλεψίματα μπάλας που θα επιδιώξει να βγει στο ανοιχτό γήπεδα, αλλά στην επίθεση διαθέτει τον βαρύ Λουκάκου ως φορ και όχι κλασικούς εξτρέμ που θα ανοίξουν το γήπεδο, θα κινηθούν στη γραμμή και θα πλευροκοπήσουν. Και ο Μάτα και ο Ράσφορντ και ο Μαρσιάλ και ο Λίγκαρντ και ο Αλέξις είναι παίκτες που κλείνουν προς τα μέσα, είτε προς τον άξονα είτε στην περιοχή.

Στα μέχρι τώρα παιχνίδια

Η Γιουνάιντεντ από την αρχή της σαιζόν έχει δώσει 9 επίσημους αγώνες. Επτά για το πρωτάθλημα, με απολογισμό 3 νίκες, μία ισοπαλία και 3 ήττες, με αρνητικό συντελεστή τερμάτων 10-12 και 10 βαθμούς σε 7 αγώνες, ευρισκόμενη στη 10^η θέση, σε απόσταση 9 βαθμών από την κορυφή. Έναν για το Λιγκ Καπ όπου αποκλείστηκε στα πέναλντι από την Ντέρμπι Κάουντι και έναν για το Champions league που συνέτριψε με 3-0 την Γιουγκ Μπόις στην Ελβετία. Στα έξι από αυτά τα εννιά παιχνίδια ο Μουρίνιο παράταξε την ομάδα με 4-3-3 διάταξη. Την άλλαξε μόνο στην ήττα από την Τότεναμ σε 3-5-2, στον αποκλεισμό από την Ντέρμπι σε 4-2-3-1, όπου έπαιξε ως επί το πλείστον με βασικούς και στο τελευταίο ματς, στην ήττα με 1-3 από την Γουέστ Χαμ, σε 5-3-2, που παρά την 5αδα στην άμυνα, αυτή παρουσιάστηκε ιδιαίτερα ανοιχτή και με μεγάλες αποστάσεις μεταξύ των 5 αμυντικών. Σαφές δείγμα έλλειψης συγκέντρωσης. Στα 7 από αυτά το ματς η Γιουνάιντεντ είχε υπέρ της την κατοχή, μόνο την 1^η αγωνιστική με τη Λέστερ υστέρησε και στο ματς με την Ντέρμπι που έπαιζε με παίκτη λιγότερο για περίπου 25 λεπτά. Στα έξι παιχνίδια είχε περισσότερες τελικές από τον αντίπαλο και υστέρησε μόνο στο ματς στην Ελβετία που το είχε κλειδώσει από το ημίχρονο, με τη Γουλβς στο «Ολντ Τράφορντ» (?) και στο τελευταίο με τη Γουέστ Χαμ που ήταν τραγική και οι παίκτες της είχαν κακή ψυχολογία. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι στο 0-3 από την Τότεναμ, οπότε και άρχισαν οι πρώτοι τριγμοί, οι τελικές ήταν 17-6 υπέρ της Γιουνάιντεντ, με τον Λουκάκου να χάνει γκολ έχοντας περάσει και τον τερματοφύλακα σε κενή εστία ! Εννιά παίκτες έχουν σκοράρει για την ομάδα του Μουρίνιο σε αυτά τα πρώτα ματς. Από τέσσερα γκολ έχουν οι Λουκάκου και Πογκμπά και από ένα οι Σο, Σμόλιγκ, Μαρσιάλ, Φρεντ, Μάτα, Φελαϊννί και Ράσφορντ. Παίρνει γκολ δηλαδή και από τους χαφ (6 συνολικά) και από τους αμυντικού της. Διαθέτει πλουραλισμό στο σκοράρισμα.

       Παρά όμως την υπεροχή της η μεγάλη ομάδα του Μάντσεστερ, δε μπορεί να κεφαλαιοποιήσει αυτή σε αποτελέσματα. Αλλά και σε ωραίο και πειστικό ποδόσφαιρο. Το ρόστερ δείχνει να μην έχει σύνδεση. Η στελέχωση που έχει υπάρξει δε δίνει ξεκάθαρη εικόνα για το τι ποδόσφαιρο σκοπεύει να παίξει η ομάδα. Ο Μουρίνιο είναι προπονητής που παίζει πίσω από τη μπάλα και βγαίνει στην κόντρα με ταχύτατους επιθετικούς και με σωστές μεταβιβάσεις. Το γνώριζε η ομάδα όταν τον υπέγραφε. Όμως οι παίκτες που χρησιμοποιεί στα άκρα δεν έχουν την αντοχή στην ταχύτητα για να φύγουν από τη σέντρα και να σκοράρουν ή να πασάρουν – ασίστ στην κόντρα. Ούτε οι ντελικάτοι Μάτα και Λίγκααρντ, ούτε οι ελαφριοί αλλά για σέντερ φορ και για λίγα μέτρα με ξεπέταγμα, Ράσφορντ, Μαρσιάλ και Αλέξις. Δεν είναι Κίλι Γκονζάλεζ και Κλαούντιο Λόπεζ που «σκότωναν» τους αντιπάλους στην κόντρα στη Βαλένθια του Κούπερ, ούτε Ντάμιεν Νταφ και Άριελ Ρόμπεν στην πρώτη Τσέλσι του Μουρίνιο, που διέλυσαν με 4-2 την Μπαρτσελόνα του Ροναλντίνιο στο Λονδίνο.

    Από εκεί και πέρα, οι δύο ακριβότερες μεταγραφές επί εποχής Μουρίνιο….Καταρχήν ο Πογκμπά, για τον οποίο δαπανήθηκαν 110εκ., έχει δείξει ότι δεν είναι ηγέτης. Δε μπορεί να πάρει την ομάδα στις πλάτες του και να την σηκώσει. Δεν ξέρει τη μπάλα για να ελέγξει το παιχνίδι και ούτε διαθέτει την προσωπικότητα. Βασίζεται στα σωματικά του προσόντα περισσότερο και με αυτά επιβιώνει στο υψηλό επίπεδο. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν είναι Ζέεντορφ, Μακελελέ, Ενκολό Καντέ και Γιάγια Τουρέ.  

  Εν συνεχεία ο Λουκάκου και αυτός στα σωματικά προσόντα και στις μονομαχίες βασίζεται. Δεν είναι Ντρογκμπά σε προσωπικότητα και μαχητικότητα, σε πείσμα, αν και για τέτοιον τον πήρε ο Μουρίνιο. Είναι αντιμετωπίσιμος από τους δυνατούς κεντρικούς αμυντικούς της Πρέμιερ λιγκ. Ταχύτητα δεν έχει για να ξεγλιστρήσει, μπάλα δεν ξέρει για να ντριμπλάρει και να πάει στο γκολ με ατομική ενέργεια, βαρύς και στατικός φορ, απλά περιμένει να του τη φέρουν στην περιοχή για να εκτελέσει. Έτσι φαίνεται περισσότερο η έλλειψη κλασικών εξτρεμ, που θα πλευροκοπήσουν, στο παιχνίδι της ομάδας.

    Ο Μουρίνιο πάντα έπαιζε πίσω από τη μπάλα και χτύπαγε στην κόντρα, δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη ή πολύπλοκη τακτική οι ομάδες του, όπως αυτές του Πεπ. Περισσότερο βασιζόταν στα mind games,  στην καλή ψυχολογία στα αποδυτήρια και στο δέσιμο μεταξύ των μελών της ομάδας. Όπλο του ήταν η ομοιογένεια ενός σφιχτού και σκληρού συνόλου μες τον αγωνιστικό χώρο. Πάντα επεδίωκε την ομαδική βελτίωση και τη δημιουργία αγωνιστικών δεσμών μεταξύ των παικτών. Σπάνια βελτίωσε ατομικά κάποιον παίκτη. Πολλοί κάνανε τις καλύτερες σαιζόν της καριέρας τους υπό τις οδηγίες του, όχι γιατί τους δούλεψε ατομικά  αλλά στην τακτική παρουσία τους και αποτέλεσαν μέλος της ομάδας, μέρος της συνολικής λειτουργίας της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο και έτσι αναδείχθηκαν. Ασφαλώς και επειδή είχε εμποτίσει στα αποδυτήρια και στο dna της ομάδας τη νοοτροπία να παίζουν ο ένας για τον άλλο και όλοι μαζί γι αυτόν. Σε κάθε ομάδα πέραν από τους κλασικούς αρχηγούς με προσωπικότητα όπως ο Ζανέτι στην Ίντερ ή ο Τέρι με τον Λαμπάρντ στην Τσέλσι, έβρισκε και παίκτες που εξέφραζαν την ψυχολογία του και τη μαχητικότητα που ήθελε μέσα στις τέσσερις γραμμές, όπως ο Ματεράτσι στην Ίντερ ή ο Ντρογκμπά στην Τσέλσι. Στη Γιουνάιντεντ προσπαθεί να το κάνει με τον Φελαϊνί και γι αυτό τον βάζει συνέχεια, αλλά δεν του βγαίνει. Επιπλέον, σε αυτή τη Γιουνάιντεντ ο Μουρίνιο δεν έχει καταφέρει να τοποθετήσει σωστά τα κομμάτια του παζλ. Ξέρει την αδυναμία στην άμυνα του αλλά δεν μπόρεσε να την κρύψει με την απόκτηση του Φρεντ. Θεωρητικά με Πογκμπά και Φρεντ στα χαφ θα έπρεπε να έχει κλείσει κάθε διάδρομος προς την εστία του Ντε Χέα, στην πράξη όμως δεν έχει βρεθεί ακόμα η χημεία στο χώρο του κέντρου. Γεγονός που οφείλεται και στην προσπάθεια να χωρέσουν στην 11αδα και ο Φελαϊνί και ο Μάτιτς….Όμως με τον Λουκάκου αργό ως φορ, με τους Μάτα, Αλέξις Σάτσεζ, Μαρσιάλ και Ράσφορντ να αρνούνται να μαρκάρουν, προσθέτοντας στα χαφ και δύο βαριά κορμιά σαν τον Φελαϊνί και τον Μάτιτς δεν έχεις τη δυνατότητα να πιέσεις με ορμή και ταχύτητα ψηλά, κοντά στην αντίπαλη περιοχή και να κερδίσεις μπάλες κοντά στο αντίπαλο τέρμα, όπου οι δικοί σου παίκτες θα χρειάζεται να κάνουν λίγα μέτρα για να φτάσουν στην τελική προσπάθεια. Αν ανέβεις με αργούς παίκτες να πιέσεις ψηλά, ο αντίπαλος θα σε «σκοτώσει» στην κόντρα, στην οποία μπορεί να βγει και με μια μακρινή μπαλιά.

     Στην Πόρτο ο Μουρίνιο πέτυχε ως αουτσάιντερ εκμεταλλευόμενος το μομέντουμ. Στην Τσέλσι ο Αμπράμοβιτς του έφερε, μεταξύ πολλών άλλων, Ντρογκμπά, Εσιέν, Καρβάλιο και υπήρχαν ήδη οι Μακελελε, Λάμπαρντ και Τέρι. Στην Ίντερ είχε την άνεση να δουλέψει γιατί από το Ιταλικό πρωτάθλημα έλειπε η Γιουβέντους και η Μίλαν ήταν σε φάση αναδόμησης την εποχή εκείνη. Οπότε,  οι νίκες έφεραν ψυχολογία και πίστη στη δουλειά του κόουτς και έτσι έπεισε παίκτες σαν τον Ετό και τον Πάντεφ να παίζουν στα άκρα και να τρέχουν να κυνηγούν τον αντίπαλο μπακ. Στην Τσέλσι ξαναπέτυχε γιατί ήξερε το περιβάλλον και η ομάδα ακόμα και μετά από τόσα χρόνια κουβαλούσε το dna του. Στη ΡΕΑΛ λένε ότι απέτυχε αλλά για μένα άφησε έργο. Έσπασε το σερί της Μπάρτσα και πήρε πρωτάθλημα. Κατάφερε να ξαναβάλει τη ΡΕΑΛ στην τελική 8αδα του Champions league καθότι πριν από αυτόν και για 2-3 χρόνια αποκλειόταν στους «16». Δεν επέβαλε το δικό του ποδόσφαιρο στη «βασίλισσα της Ευρώπης» και δε μπόρεσε να διαχειριστεί τα πολύ δύσκολα αποδυτήρια της. Είχε συγκρούσεις με Σέρχιο Ράμος και Κασίγιας και τον τελευταίο κατάφερε και τον «έφαγε». Έβαλε όμως τις βάσεις για την ομάδα που έχει κατακτήσει τα τελευταία τέσσερα στα πέντε  Champions league, αν και τσαλακώθηκε και ήταν η πρώτη φορά που η αυθεντία του αμφισβητήθηκε και μάλιστα έντονα. Στη σημερινή Premier league τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Στην Ισπανία είχε να αντιμετωπίσει την άπαιχτη Μπάρτσα και την Ατλέτικο που η ΡΕΑΛ την έχει χρόνια από κάτω. Στην Αγγλία υπάρχει η Σίτι που δουλεύει χρόνια σε υψηλό επίπεδο, που πλέον την κουμαντάρει ο Πεπ και διαθέτει χρήμα στην αγορά για τοπ παίκτες και έχει κατακτήσει τρεις τίτλους αυτή τη δεκαετία. Άλλους τρεις έχει κατακτήσει η «δικιά του» Τσέλσι, που ο Κόντε που τον διαδέχθηκε έκανε εξαιρετική δουλειά και φέτος με τον Σάρι αλλάζει το στιλ της σε πιο επιθετικό. Υπάρχει η ανερχόμενη Τότεναμ, που διαθέτει δεμένο σύνολο και δεν κάνει μεταγραφές γιατί χτίζει γήπεδο, περιμένοντας την εκτόξευση της με την είσοδό της σε αυτό. Η Άρσεναλ του Βενγκέρ και πλέον του Έμερι που είναι ομάδα τετράδας στην Πρέμιερ και διέθεσε αρκετά χρήματα φέτος στο νέο ξεκίνημα της. Τέλος, η διψασμένη Λίβερπουλ του Κλοπ, καλοδουλεμένη ομάδα που πήγε σε ακριβές προσθήκες και δεν ξεπουλάει πλέον βασικούς παίκτες. Πέρυσι πήγε τελικό Champions league και φέτος ενισχύθηκε με στόχο το πρωτάθλημα. Δύσκολοι αντίπαλοι αν μη τι άλλο. Επίσης, μπορεί να κατηγορούν τον Μουρίνιο ότι διέθεσε 500 περίπου εκ για μεταγραφές τα χρόνια που είναι στη Γιουνάιντεντ, παραβλέπουν όμως το γεγονός ότι οι αντίπαλοι του διέθεσαν περισσότερα και ακόμη ότι πολλές από τις εισηγήσεις του δεν έγιναν δεκτές ή εφικτές και πήγε σε δεύτερες λύσεις. Μπορεί στη Γιουνάιντεντ να μην έχει να αντιμετωπίσει τα αποδυτήρια της ΡΕΑΛ και τη νοοτροπία της Βασίλισσας αλλά το κοινό του Μάντσεστερ είναι ιδιαίτερα απαιτητικό και συνηθισμένο επί δύο δεκαετίες να βλέπει μεγάλη μπάλα, να κερδίζει τίτλους και να έχει τη Λίβερπουλ και τη Σίτι από κάτω.

 Ο οργανισμός πρέπει να πάρει μεγάλες αποφάσεις. Να φύγει ο Μουρίνιο αν υπάρχει η πίστη ότι με αυτό το συγκεκριμένο ρόστερ και τη μεταγραφική πολιτική της ομάδας, ο Ζιντάν ή κάποιος άλλος θα τα καταφέρει καλύτερα. Σε διαφορετική περίπτωση θα πρέπει να γίνει ξεκαθάρισμα στα αποδυτήρια και να στηριχθεί έμπρακτα ο Μουρίνιο έστω και αν χρειαστεί η καρατόμηση κάποιου πρωτοκλασάτου παίκτη, γιατί η τελευταία ήττα από τη Γουέστ Χαμ δεν ήταν θέμα δυνατοτήτων αλλά κακής ψυχολογίας και έλλειψη ενότητας στην ομάδα. 

                                                                                                                              SAM
                                                                                                                      

Ομάδες που χτίζονται με «Μπέμπηδες»

   Επηρεασμένοι από την εξαιρετική πορεία της νεανικής ομάδας του Παναθηναϊκού θα επιχειρήσουμε να ρίξουμε μια ματιά σε ευρωπαϊκές ομάδες που έχουν δώσει τόπο στα νιάτα. Είτε παραδοσιακά όπως ο Άγιαξ, είτε κάνοντας στροφή προς αυτή την κατεύθυνση τα τελευταία χρόνια όπως η Φιωρεντίνα. Δεν είναι εύκολη απόφαση αυτή η στροφή στο σύγχρονο ποδόσφαιρο με την ελευθερία που υπάρχει στις μετακινήσεις ποδοσφαιριστών και με τη μη ύπαρξη περιορισμών στους ξένους. Σε μια εποχή που το χρήμα παίζει καθοριστικό ρόλο και σε κάθε μεταγραφική περίοδο δαπάνιουνται δις ευρώ και οι ομάδες αγοράζουν αυτό που τους λείπει ή έστω αυτό που επιθυμούν. Πρέπει να πας κόντρα στο ρεύμα για να στελεχώσεις την ομάδα σου με νεαρούς παίκτες, να κάνεις υπομονή και να ποντάρεις πάνω τους, δουλεύοντας μαζί τους έτσι ώστε να τους βελτιώσεις και να τους αναπτύξεις, δημιουργώντας υπεραξία. Πάμε να δούμε μερικά κορυφαία παραδείγματα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Άγιαξ

Ας ξεκινήσουμε από τον Άγιαξ, μια ομάδα που παραδοσιακά και από τη δεκαετία του ’60 ακόμα, βασίζεται στους ποδοσφαιριστές που παράγει στο φυτώριο της. Τον τωρινό Άγιαξ του κόουτς Τεν Χαγκ τον είδαμε πρόσφατα κόντρα στην ΑΕΚ στο ματς για την 1^η αγωνιστική του φετινού Champions league, όπου επιβλήθηκε άνετα με 3-0 της ελληνικής ομάδας. Βέβαια αυτός ο Άγιαξ δεν είναι κάτι το τρομερό όπως έσπευσε να τον παρουσιάσει ο εγχώριος τύπος για να δικαιολογήσει την ανυπαρξία της ΑΕΚ στο παιχνίδι. Τρεις μέρες μετά, η Αϊντχόβεντ τον «καθάρισε» με 0-3, έχοντας πετύχει και τα τρία γκολ έως το 35΄ και κατόπιν έριξε το ρυθμό. Στη συγκεκριμένη ήττα για το Ολλανδικό πρωτάθλημα έκανε ντεπούτο για τον Αίαντα ο 16χρονος χαφ, «ο νέος Πογκμπά» όπως τον χαρακτηρίζουν, ο Ράιαν Γκραβενμπέρχ, ο οποίος μάλιστα, στον επόμενο αγώνα για το κύπελλο Ολλανδίας πέτυχε το πρώτο του γκολ με τη φανέλα της 1^ης ομάδας του Άγιαξ ! Ο νεαρός χαφ ήρθε να προστεθεί σε μα φουρνιά νεαρών παικτών, λίγο μεγαλύτερων του και ήδη καθιερωμένων στον Άγιαξ. Αναφερόμαστε στους Ντε Λιχτ (19χρ), Μαζράουι (20), Φαν Ντε Μπεεκ (21), Έιτινγκ (20), Ντε Γιογκ (21), Νέρες (21), Ντόλμπεργκ (20) και Ονανά (22), που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του συνόλου του Τεν Χαγκ, πλαισιωμένοι από τους έμπειρους Μπλίντ, Τάντιτς, Ζίγιεκ και Χούντελαρ.  Στο ρόστερ υπάρχουν και άλλοι νεαροί που δεν έχουν καθιερωθεί ακόμη και περιμένουν την ευκαιρία τους. Το καλοκαίρι πουλήθηκε με 18 εκ. ευρώ στη Ρόμα ο Τζάστιν Κλάιφερτ, που ήταν και ο μοναδικός που αποχώρησε. Ο Αίαντας δεν προβαίνει πλέον σε μαζικές πωλήσεις, θέλει να δουλέψει με αυτή τη νέα φουρνιά παικτών , να ωριμάσουν μέσα στην ομάδα του και να έχει πρώτα αγωνιστικά οφέλη και μετέπειτα οικονομικά. Όσον αφορά τον 16χρονο Γκραβενμπερχ, έχει πράγματι το στιλ και τη σωματοδομή του Πογκμπά. Είναι ψηλός, ευέλικτος και ταχύς. Ξέρει μπάλα, παίζει με το κεφάλι ψηλά και κάθετα. Είναι αρχοντικός στο παιχνίδι του. Έσπασε το ρεκόρ του Ζέεντορφ ως ο μικρότερος ηλικιακά παίκτης που φοράει τη φανέλα του Άγιαξ σε ματς του Ολλανδικού πρωταθλήματος. Απολαύστε τον….

Λεβερκούζεν

Για τις «Ασπιρίνες» είχαμε μιλήσει και την περασμένη σαιζόν με αφορμή την επένδυση που έκαναν σε έναν δικό μας παίκτη, τον Πάνο Ρέτσο (20χρ). Αιτία όμως ήταν το γεγονός ότι διαθέτουν στο ρόστερ τους εξαιρετικά ταλαντούχους νεαρούς παίκτες, όπως οι αμυντικοί Τα (22) και Γεντβάι (22) και οι επιθετικοί Μπέιλι (21) και Μπραντ (22).  Το φετινό καλοκαίρι πουλήθηκε με 20 εκ. ευρώ στη Μονακό ο 21χρονος αμυντικός Χέντριξ, παίκτης προερχόμενος από την ακαδημία του συλλόγου. Αποκτήθηκε ο πολλά υποσχόμενος, 18χρονος Βραζιλιάνος, επιθετικός Παουλίνιο, με 26,4 εκ. ευρώ από τη Βάσκο Ντα Γκάμα, μια κίνηση που έκανε θόρυβο στο μεταγραφικό παζάρι και εξέπληξε την αγορά. Μέχρι στιγμής στο πρωτάθλημα, στη Μπουντεσλίγκα, η Λεβερκούζεν έχει 2 νίκες και 3 ήττες σε ένα κακό ξεκίνημα. Ο παίκτης που ξεχωρίζει σε αυτά τα πρώτα παιχνίδια είναι ο δημιουργικός χαφ Κάι Χάβερτζ, που δείχνει να παίρνει στις πλάτες του την ομάδα. Εντυπωσίασε πρόσφατα και στο εκτός έδρας ματς για το Γιουρόπα Λιγκ με τη Λουντογκόρετς, όπου με δύο δικά του γκολ, με μακρινά σουτ, οδήγησε την ομάδα του στη νίκη. Διαθέτει καταπληκτικό αριστερό πόδι, για δυνατό σουτ, για εκτελέσεις στημένων φάσεων και για μακρινές μπαλιές. Παίκτης κοντρολαρισμένος και οξυδερκής αν και όχι πολύ ταχύς. Παίζει κάθετα και οργανώνει το παιχνίδι της ομάδας του. Είναι ο παίκτης που θα βγάλει την ομάδα του μπροστά, παίρνει την πρώτη πάσα από την άμυνα, βλέπει γήπεδο για να τροφοδοτεί τους επιθετικούς και ελέγχει το ρυθμό του παιχνιδιού. Αποτελεί το λαμπρό μέλλον του Γερμανικού ποδοσφαίρου. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, μόλις 19 χρονών, είναι η 3^η του σαιζόν στην ομάδα. Την 1^η του σαιζόν το 2016/17 είχε 28 ματς και 4 γκολ, τη 2^η το 2017/18 είχε 35 αγώνες και 4 γκολ και φέτος έχει κάνει το ξεπέταγμα του και με ηγετικές εμφανίσεις οδηγεί τη Μπάγερ !

Λιόν

Και για τους Λιονέ είχε μιλήσει πέρυσι και προτιμήθηκαν ξανά φέτος από τη Μονακό του Ζαρντίμ, η οποία έχει επίσης κάνε μια καταπληκτική επένδυση σε νέους παίκτες, με τον Ζαρντίμ να κτίζει από την αρχή μια ομάδα που θα αμφισβητήσει και πάλι, τα πρωτεία της Παρί. Μιας Παρί που προς το παρόν είναι εκτός συναγωνισμού, μιας και έχει τη δυνατότητα να αγοράζει ότι θέλει στην παγκόσμια αγορά κάνοντας επίδειξη πλουτισμού. Για να την ανταγωνιστούν κάποιες ομάδες στο πρωτάθλημα πάνε στον παραδοσιακό τρόπο, στο χτίσιμο ομάδας από τη βάση με νεαρούς αξιόλογους παίκτες. Κάτι ξεχωριστό χτίζεται και στην ομάδα του 52χρονου κόουτς Μπρούνο Ζενεσιό. Η Λιον έχει κάνει καλό ξεκίνημα στη σαιζόν και μετά από 7 αγωνιστικές βρίσκεται στη 2^η θέση, πίσω από την Παρί που έχει το απόλυτο στη συγκομιδή βαθμών. Στόχος και φέτος η έξοδος στο Champions league. Το καλοκαίρι η Λιον πούλησε τον αμυντικό Ντιακαμπί (21χρ) με 15εκ ευρώ στη Βαλένθια, τον φορ Μαριάνο Ντίαζ (24) με 21,5 εκ στη ΡΕΑΛ, τον 16χρονο επιθετικό Γκομπέλς στη Μονακό με 20 εκ ευρώ, τον επιθετικό Μαολιντά (19) με 10 εκ στη Νις και τον φορ Ματέτα με 8 εκ ευρώ στη Μάιντζ.  Απέκτησε τον Βέλγο αμυντικό Ντινάιερ (23) με 6,5 εκ από τη Μάντσεστερ Σίτι και τον φορ Ντέμπελε (22) από τη Σέλτικ με 22 εκ ευρώ.  Η ομάδα βασίζεται στους νεαρούς Φερλάντ Μεντί (23) αριστερός μπακ, Λεό Ντιμπουά (24) δεξί μπακ, Τέτε (22) δεξί μπακ, τους χαφ Τουσάρτ (21) Αουάρ (20), Ν’ Ντομπελέ (21), Παπέ Τσεϊκ Ντιόπ (21), τους εξτρέμ Τεριέρ (21), Κορνέ (22) και Μπερνάρντ Τραορέ (23). Δέκα νεαροί και πολλά υποσχόμενοι παίκτες. Ηγέτες αυτής της ομάδας είναι ο φορ Ναμπίλ Φεκίρ (25) που το καλοκαίρι ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή η μεταγραφή του στη Λίβερπουλ του Κλοπ,  για ιατρικούς λόγους και ο γνωστός από το πέρασμα του από τη Μάντσεστερ Γιουνάιντεντ Μέμφις Ντεπάι (24). Αυτός όμως που έχει ξεχωρίσει από τη σελίδα μας και πιστεύουμε ότι θα είναι ο επόμενος που θα ακριβό-πουληθεί σε πολύ μεγάλο σύλλογο, είναι ο Χουσέμ Αουάρ, ο 20χρονος χαφ, από τα πόδια του οποίου περνάει όλο το παιχνίδι της ομάδας του Ζενεσιό. Παίκτης ταχύς και κοντρολαρισμένος, με προωθητική ντρίμπλα και κάθετη πάσα. Κουβαλάει μπάλα, ελέγχει το ρυθμό και βγάζει την ομάδα στην επίθεση. Προϊόν των ακαδημιών του συλλόγου, είναι για 3^η σαιζόν στην πρώτη ομάδα. Τη σαιζόν 2016/17 είχε μόλις 6 εμφανίσεις και ένα γκολ, αλλά πέρυσι έκανε το ξεπέταγμά του, πραγματοποιώντας 47 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις και πετυχαίνοντας 7 γκολ!

Φιωρεντίνα

Οι Ιταλικές ομάδες δε μας έχουν συνηθίσει να ποντάρουν σε νεαρούς παίκτες και στο χτίσιμο με υπομονή. Ειδικά οι ομάδες με το βεληνεκές και τις υψηλές βλέψεις της Φιωρεντίνα, που κάθε χρόνο διεκδικεί υψηλά πλασαρίσματα στη βαθμολογία και έξοδο στην Ευρώπη . Της ομάδας του Γκαμπριέλ Μπατιστούτα αλλά και της ομάδας που ανέδειξε τον μεγάλο Ρομπέρτο Μπάτζιο. Η στροφή αυτή πραγματοποιήθηκε με την άφιξη του κόουτς Στέφανο Πιόλι. Τις τελευταίες δύο σαιζόν με τον κόουτς στον πάγκο τους, οι Βιόλα είτε προωθούν νεαρούς παίκτες από την ακαδημία τους, είτε αποκτούν τέτοιους, όπως πέρυσι τον Σιμεόνε και φέτος τον τερματοφύλακα Λαφόρντ. Η ομάδα είναι στην 5^η θέση του Καμπιονάτο μετά τις 6 πρώτες αγωνιστικές, με τρεις νίκες, μια ισοπαλία και δύο ήττες, βγάζοντας όμως μια υγιής εικόνα και παλεύοντας κάθε παιχνίδι μέχρι τέλους. Άλλωστε, οι δύο ήττες  προήλθαν από τη Νάπολι με 0-1 και την Ίντερ με 1-2, αμφότερες εκτός έδρας. Στο τέρμα η Φιωρεντίνα βασίζεται στον 19χρονο Γάλλο Λαφόρντ, φετινό απόκτημα με 8,5 εκ ευρώ από την Τουλούζ, το μέλλον του Γαλικού ποδοσφαίρου στη θέση και τον 21χρονο Πολωνό Ντραγκόφσκι, που έχουν μοιραστεί τα μέχρι τώρα παιχνίδια. Στην άμυνα διαθέτει τον 20χρονο Σέρβο Μιλένκοβιτς στα στόπερ, που ήταν βασικός με την εθνική του στο πρόσφατο Μουντιάλ εκτοξεύοντας την αξία του στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο, ενώ χρόνο παίρνει και ο Σλοβάκος Νταβίντ Χάνκο (20χρ). Στα χαφ βασικός θεωρείται ο Ιταλός Μπενάσι (24) και ο Ελβετός Εντιλσον Φερνάντεζ (22) με εκπληκτικά σωματικά προσόντα και 190εκ ύψος, που ήρθε δανεικός από τη Γουέστ Χαμ το καλοκαίρι. Χρόνο παίρνει και ο Δανός Νόργκααρντ (24) φετινό απόκτημα με 3,5 εκ ευρώ από τη Μπρόντμπι.  Στα εξτρέμ, πέρα από τους δύο δανεικούς, Γκέρσον (21) από τη Ρόμα και Μάρκο Πιάτσα (23) από τη Γιουβέντους, δεσπόζει με την παρουσία του ο Φεντερίκο Κιέζα, προϊόν των ακαδημιών του συλλόγου και γιος του παιχταρά του παρελθόντος Ενρίκε Κιέζα! Τρίτη σαιζόν στην ομάδα, στην οποία έπαιξε εξ αρχής βασικός, την 1^η του σαιζόν 2016/17 είχε 34 ματς και 4 γκολ και πέρυσι είχε 39 αγώνες και 6 γκολ. Ως σέντερ φορ παίρνουν χρόνο ο 18χρονος Σέρβος Ντούσαν Βλάοβιτς με 190εκ ύψος και ο 19χρονος Σοτίλι. Το βαρύ πυροβολικό όμως αποτελεί ο γιος του Τσόλο, Τζιοβάνι Σιμεόνε (23). Παίκτης που θα πουληθεί πολύ ακριβά σε λίγα χρόνια. Αποκτήθηκε το καλοκαίρι του 2017 από τη Τζένοα με 15 εκ ευρώ. Με τη Τζένοα κατέγραψε 37 συμμετοχές πετυχαίνοντας 14 γκολ στον έναν χρόνο που έμεινε, προερχόμενος από τη Ρίβερ Πλέιτ, ενώ πέρυσι με τους Βιόλα είχε και πάλι 14 γκολ σε 41 παιχνίδια, σε όλες τις διοργανώσεις. Είναι ένας παίκτης που έχει την αίσθηση του γκολ, χρησιμοποιεί και τα δύο του πόδια, αν και το καλό του είναι το δεξί, αν και όχι ιδιαίτερα ψηλός, 180εκ, σκοράρει και με το κεφάλι. Είναι δυνατός και μαχητής, δεν παρατάει τις φάσεις, έχει καλές τοποθετήσεις μες την περιοχή και ξεμαρκαρίσματα, απαλλαγή από τον αντίπαλο. Δείγμα ότι έχει διδαχθεί σωστά τη θέση !  

       Οι παραπάνω περιπτώσεις πρέπει να αποτελέσουν οδηγό για τις δικές μας ομάδες. Ειδικότερα για τις λεγόμενες «μικρές». Προκειμένου να ποντάρουν σε αμφιβόλου ποιότητας ξένους που είναι απλά περαστικοί στις περισσότερες των περιπτώσεων, είναι προτιμότερο να επενδύουν σε νέους παίκτες που και δέσιμο θα υπάρχει με το σύλλογο και φθηνότερα θα κοστίζουν και θα υπάρχει και η προοπτική του κέρδους μέσα από την ανάπτυξη τους και τη μετέπειτα πώληση τους. Οι ομάδες μας πρέπει να δημιουργήσουν ένα δικό τους  πρόγραμμα που να τους δίνει τη δυνατότητα να βελτιώσουν νεαρούς παίκτες. Να αποκτήσουν τεχνογνωσία στον τομέα αυτό και να εξελίσσουν παίκτες ακόμα και μέσα από τον τρόπο παιχνιδιού τους. Να δημιουργήσουν ένα κατάλληλο περιβάλλον μέσα στο οποίο θα μπορεί να λειτουργήσει σωστά ο νεαρός ποδοσφαιριστής και να διαχειριστεί την πίεση που νοιώθει στην προσπάθεια του να καθιερωθεί. Το παράδειγμα του φετινού Παναθηναϊκού του κόουτς Δώνη είναι ενδεικτικό. 

                                                                                                                    SAM

Πολύ πίσω το ποδόσφαιρό μας…..

      Οι ομάδες μας όλο το χρόνο «σκοτώνονται» για να βγουν στην Ευρώπη. Κυριολεκτικά βγαίνουν μαχαίρια αφού επικρατεί μεγάλος φανατισμός, που ξεπερνά τα όρια και φτάνει στη βία. Συνεχής διαμαρτυρίες, επηρεασμός διαιτητών και επεισόδια στα γήπεδα κυριαρχούν. Και όταν έρχεται η ώρα των ευρωπαϊκών παιχνιδιών αποδεικνύεται ότι είμαστε ο «φτωχός συγγενής» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Μιλάμε ότι και στα τρία ματς, οι δικοί μας ήταν μία και δύο ταχύτητες κάτω από τους αντιπάλους. Άντε να προσπάθησαν να «κλέψουν» το αποτέλεσμα, χωρίς να παίξουν μπάλα. Ενδεικτικό το γεγονός ότι και στα τρία παιχνίδια των ομάδων μας, οι αντίπαλοι είχαν κατοχή μπάλας πάνω από 60%. Πέραν αυτού, μιας και η κατοχή δε μετράει πάντα, οι δικοί μας σε ελάχιστες περιπτώσεις, κυρίως ο Ολυμπιακός, έβγαλαν μια αντεπίθεση της προκοπής και συνήθως έβλεπαν τους αντιπάλους τους να παίζουν, αφού δεν τους προλάβαιναν. Απολογισμός : ΜΗΔΕΝ γκολ σε τρία παιχνίδια.  Κατά τα άλλα γίνονται φοβερές μεταγραφές και τρομερή δουλειά στην προετοιμασία και στην καθημερινή προπόνηση….

       Για την ΑΕΚ τα είπαμε, πάμε να δούμε και τους άλλους δύο.

ΠΑΟΚ : Τεράστια διαφορά ποιότητας και λάθος προσέγγιση.

    Είναι δεδομένο ότι ο ΠΑΟΚ είχε να αντιμετωπίσει έναν μεγάλο αντίπαλο, μια ομάδα που τα τελευταία 15 χρόνια έχει κατακτήσει αρκετούς τίτλους στην Αγγλία και έχει φτάσει σε δύο τελικούς Champions league, κατακτώντας και μία κούπα, ενώ έχει κατακτήσει και το Γιουρόπα λιγκ. Επιπλέον, ο Σάρι παράταξε την ομάδα του με βασικούς και μόνο ο Αζάρ έλειπε, που είναι βέβαια ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο αυτή τη στιγμή. Η Τσέλσι αποδείχτηκε πολύ δυνατή για τον ΠΑΟΚ και είχε συντριπτική υπεροχή στο παιχνίδι, κυριάρχησε απόλυτα, ήταν κλάσεις ανώτερη και ευτυχώς το σκορ, χάρη στην αστοχία των παικτών της, έμεινε στο 0-1 και δεν είχαμε διασυρμό. Η Αγγλική ομάδα άνοιξε μόλις στο 7΄ το σκορ και από εκεί και μετά έκανε άψογη διαχείριση του αγώνα. Είχε καλή κυκλοφορία της μπάλας, δεν απειλήθηκε αμυντικά, δεν δέχτηκε καθόλου πίεση από τον ΠΑΟΚ, όποτε ήθελε έμπαινε στην περιοχή του ΠΑΟΚ, στην πλάτη των αμυντικών του μιας και ο Λουτσέσκου έπαιζε με την άμυνα ψηλά για να έχει κοντά της γραμμές, δημιουργούσαν συνεχώς ευκαιρίες με τον Μοράτα να αναδεικνύεται σε μοιραίο  και χωρίς ουσιαστικά να φορτσάρει έφυγε με τη νίκη από την Τούμπα. Δημιούργησε 23 τελικές και κέρδισε 11 κόρνερ !

   

     Ο ΠΑΟΚ προσπαθούσε μόνο να βγάλει άμυνα και δεν είχε καμιά δυνατότητα ανάπτυξης. Δεν δημιούργησε ούτε μια κλασσική ευκαιρία, απείλησε μόνο με μια κεφαλιά του Βαρέλα μετά από κόρνερ και δύο σουτ από τους Βιεϊρίνια και Μπίσεβαρ. Ο Λουτσέσκου, με το μυαλό στο ντέρμπι με την ΑΕΚ που ακολουθεί, έκανε αλλαγές στην 11αδα. Ο Χατσερίντι έπαιξε αντί του Κρέσπο στο κέντρο της άμυνας, έμεινε έξω ο Μάτος και πέρασε δεξιά ο Βιεϊρίνια με τον Τόσκα, στην 1^η του συμμετοχή, αριστερά. Στα χαφ έπαιξε ο Βερνμπλουμ και ο Σαχόφ δίπλα στον Μαουρίτσιο, με τον Κάνιας να μένει εκτός και τον Πέλκα να πάει φορ (???). Σε σύστημα 4-6-0, χωρίς σέντερ φορ. Μια μόδα που την ξεκίνησε πέρυσι ο Λεμονής στον Ολυμπιακό και δεν έχει κανένα θετικό αποτέλεσμα αφού και έτσι οι ομάδες μας χάνουν. Αντίθετα περνάει μια εικόνα μιζέριας, ηττοπάθειας και το μήνυμα στους παίκτες ότι δεν υπάρχει ελπίδα και πάμε να κρατήσουμε το σκορ της ήττας χαμηλά. Ποδόσφαιρο χωρίς σέντερ φορ και χωρίς να κυνηγάς το γκολ, να επιδιώκεις να σκοράρεις έστω και μέσα από την αμυντική τακτική σου. Πιστεύω ότι αυτή η προσέγγιση θα έχει αρνητικό αντίκτυπο και στο εσωτερικό της ομάδας. Αυτά τα περί ήττας – μάθημα δεν τα συμμερίζομαι. Τίποτα δεν έχει να σου διδάξει μια ήττα που παραδόθηκες αμαχητί πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας. Βγες στο γήπεδο και παίξε κανονικά. Και παλαιότερα οι Ελληνικές ομάδες αντιμετώπισαν ευρωπαϊκές ομάδες που θεωρητικά «δεν παίζονταν» όμως μπήκαν στο γήπεδο και πάλεψαν. Ασφαλώς και ήρθαν και ήττες με μεγάλο σκορ, αλλά υπήρξαν και επιτυχίες. Τεράστιες επιτυχίες, όπως της Εθνικής του Ρεχάγκελ, οι μεγάλες ευρωπαϊκές πορείες του Παναθηναϊκού και ενδεικτικά η νίκη στο Αμστερνταμ επί του Άγιαξ με το γκολ του Βαζέλα που θεωρητικά ο Αίαντας δεν παιζόταν εκείνη την εποχή. Ακόμα και ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ με αποτελέσματα κόντρα σε μια ΡΕΑΛ, σε μια Μίλαν. Αυτό το 4-6-0 είναι ξεφτίλα….ούτε ομάδες από το Λιχτεστάιν δεν το παίζουν.

   

   Από εκεί και πέρα, κάποιοι παίκτες του ΠΑΟΚ φάνηκαν απελπιστικά αργοί, ο Σαχόφ, ο Βερνμπλουμ, ο Χατσερίντι και ο Ελ Καντουρί. Απλά έβλεπαν τους αντιπάλους να περνάνε, δεν τους προλάβαιναν με τίποτα. Και απορώ με ποια κριτήρια απόκτιουνται αυτοί οι παίκτες. Στο ποδόσφαιρο σήμερα, για να αποκτήσεις έναν παίκτη κοιτάς την αντοχή στην ταχύτητα και την τεχνική του. Ταχύτητα για να καλύπτει χώρους και να προλαβαίνει αντιπάλους να τους κόβει, ταχύτητα με τη μπάλα στα πόδια για να βγαίνει μπροστά και να έχει προωθητική ντρίμπλα. Τεχνική για να μπορεί να κοντρολάρει τη μπάλα μαρκαρισμένος, υπό πίεση και ανάμεσα σε δύο και τρεις αντιπάλους, τεχνική για να έχει γρήγορες και εύστοχες πάσες, για να μπορεί να κουβαλήσει μπάλα και να μπορεί να ντριμπλάρει, να περάσει τον αντίπαλο και να δημιουργήσει υπεραριθμία. Ποιος από τους ανωτέρω φέρει αυτά τα χαρακτηριστικά για να μπορεί να σταθεί, όχι στο ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά στο κορυφαίο επίπεδο των ομίλων ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Άλλωστε για να ανέβει επίπεδο στην Ευρώπη κάνει μια Ελληνική ομάδα ακριβές μεταγραφές και δίνει συμβόλαια πάνω από 1 εκ. ευρώ.

     Επιπρόσθετα, η συμμετοχή σε ευρωπαϊκή διοργάνωση δε μπορεί να είναι αγγαρεία και να περνάει σε δεύτερη μοίρα για μια Ελληνική ομάδα. Μέσω των ευρωπαϊκών παιχνιδιών θα μετρήσεις τις δυνατότητες σου και θα κοιτάξεις να ανέβεις επίπεδο. Μέσω αυτών των παιχνιδιών θα αναδειχθείς ως σύλλογος, θα σε προσέξει η Ευρώπη και θα δημιουργήσουν υπεραξία οι παίκτες σου. Εκεί θα δεις που υστερείς και θα κοιτάξεις να βελτιωθείς. Σε αυτά τα ματς θα αποκτήσουν έξτρα κίνητρο οι παίκτες σου. Κακώς ο ΠΑΟΚ το έβαλε σε 2^η μοίρα γιατί ακολουθεί ντέρμπι για το ελληνικό πρωτάθλημα.

    Εν κατακλείδι, πολύ ανώτερη  η Τσέλσι, πραγματικά άλλο επίπεδο, αλλά και μίζερη η προσέγγιση του παιχνιδιού από τον πάγκο του ΠΑΟΚ.

Ολυμπιακός : Έχει βάλει χαμηλά τον πήχη ?

      Στον Ολυμπιακό λέει είναι ευχαριστημένοι που δεν έχασαν καθότι έπαιζαν με παίκτη λιγότερο στο τέλος και επειδή η Μπέτις αποδείχθηκε καλή ομάδα. Λες και πριν την αποβολή του Τσιμικά στο 73΄  είχαν κυριαρχήσει και λες και σε όμιλο ευρωπαϊκής διοργάνωσης θα αντιμετώπιζαν κακές ομάδες. Τέτοιες ομάδες, ερχόταν στο «Γ. Καραϊσκάκης» πριν λίγα χρόνια, έτρωγαν τέσσερα και ήταν και ευχαριστημένοι. Ζητούσαν να πληρώσουν και το τραπέζι, που τους παρέθετε η διοίκηση, στο τέλος.

       Η Μπέτις ήταν η ομάδα που από όλα τα παιχνίδια του τριημέρου για Τσάμπιονς και Γιουρόπα Λιγκ, είχε τη μεγαλύτερη κατοχή, με 69% μες το «Γ. Καραϊσκάκης». Μια ομάδα χωρίς «βαριά» ευρωπαϊκή φανέλα, αλλά προερχόμενη από την Primera Division. Επιπλέον είχε 13 τελικές έναντι 9 του Ολυμπιακού και 6 κόρνερ έναντι μόλις ενός των ερυθρολεύκων. Με τον 37χρονο Χοακίν να βγάζει περισσότερα τρεξίματα από τους παίκτες του Ολυμπιακού, τουλάχιστον σε επίπεδο ποιότητας και τακτικής, να φιξάρει το παιχνίδι των Ισπανών και να περνάει κάθετες πάσες. Εξαιρετικοί στα χαφ οι Λο Σέλσο και Κουρδάδο, κυριάρχησαν και έγειραν την πλάστιγγα υπέρ των Ισπανών. Μια Μπετις που ο κόουτς Κίκε Σετιέν την παράταξε με τρεις κεντρικούς αμυντικούς σε ένα 3-4-3 και έδειξε ότι είναι μια συμπαγής και δουλεμένη ομάδα, με εξαιρετική κυκλοφορία της μπάλας, με γρήγορες και εύστοχες πάσες. Όμως, παρότι με τρεις κεντρικούς αμυντικούς έδειξε να έχει κενά στην άμυνα, δημιούργησε ευκαιρίες ο Ολυμπιακός  και κυρίως να είναι πολύ δύσκολη στο γκολ.

      Ο Πέδρο Μάρτινς παράταξε τον Ολυμπιακό με τρεις αλλαγές σε σχέση με τη σταθερή 11αδα που μας έχει δείξει σε όλα τα μέχρι τώρα παιχνίδια. Κι αυτός με στόχο το Ελληνικό πρωτάθλημα έκανε ροτέσιον σε ευρωπαϊκό παιχνίδι (?). Ο Μεριά πήρε τη θέση του Μιράντα δίπλα στον Βούκοβιτς στο κέντρο της άμυνας, ο Φετφατζίδης τη θέση του Λάζαρου στα δεξιά της επίθεσης και ο Χασάν τη θέση του Γκερέιρο ως φορ. Αλλαγές που δεν του βγήκαν και ειδικά ο Χασάν έδειξε εκτός ρυθμού και να μην μπορεί να ανταποκριθεί σε όσα του ζητούσε το παιχνίδι. Να μην μπορεί να πιέσει μπροστά όπως ο Γκερέιρο για να κλέψει μπάλες η ομάδα και να χτυπήσει στην κόντρα. Ενώ δεν είναι ο τεχνίτης φορ που θα κάνει την προσωπική ενέργεια και θα ανοίξει την αντίπαλη άμυνα. Ακόμα απορώ γιατί έφυγε ο Ανσαριφάντ….

      Στα χαφ, ο Καμαρά πήγε καλά και ως συνήθως έβγαλε πολλά τρεξίματα, μάρκαρε παντού, αλλά δεν έχει δημιουργία. Πάντως, ήταν ο μόνος μαζί με τον Ομάρ που διασώθηκαν. Ο Γιαννιώτης παρότι πραγματοποίησε καλές αποκρούσεις και κράτησε το μηδέν, δεν εμπνέει εμπιστοσύνη, ειδικά στις εξόδους του. Δίπλα στον Καμαρά, ο Μπουχαλάκης δεν είναι γρήγορος και δεν μπορούσε να προλάβει τους ταχύτατους παίκτες της Μπέτις, που άλλαζαν με ταχύτητα τη μπάλα και έκανε συνεχώς φάουλ. Έτσι, μόλις στο 34΄ ο Μάρτινς τον έκανε αλλαγή, φοβούμενος πιθανή αποβολή του, αφού είχε ήδη πάρει κίτρινη κάρτα και κατόπιν είχε κάνει άλλα δύο επικίνδυνα φάουλ. Ελπίζω να μη ρίξει ψυχολογικά τον παίκτη αυτή η αλλαγή, που έγινε τόσο νωρίς στο ματς. Θα χρειαστεί συζήτηση μαζί του. Ο Νάτχο που μπήκε στη θέση του, δεν έδειξε κάτι ιδιαίτερο, έπαιξε αρκετά πίσω και δεν μπόρεσε να φτιάξει το παιχνίδι και να βγάλει την ομάδα μπροστά.  Στα εξτρέμ, οι κοντοί, Φετφατζίδης και Ποντένσε, ενώ έχουν ντρίμπλα και ατομική ενέργεια, δεν έχουν το γκολ. Είναι μεγάλες οι ευκαιρίες που έχασαν και οι δύο στο παιχνίδι. Οι καλύτερες φάσεις του Ολυμπιακού, που θα του έδιναν τη νίκη. Τέλος, ο Φορτούνης δεν φάνηκε στο ματς, τον έκλεισαν καλά παίκτες με ταχύτητα, ενώ και ο ίδιος φάνηκε να μην έχει δυνάμεις. Απορώ τι προπόνηση, τι αποκατάσταση και τι διαχείριση κάνουν οι ομάδες μας. Ο Φορτούνης δεν έκανε διακοπές φέτος αλλά ατομικές προπονήσεις με τον Ουμπενχάουερ, έναν Γερμανό γυμναστή, που παλαιότερα είχε εργαστεί στη Χοφενχάιμ. Και πράγματι στα πρώτα ματς παρουσιάστηκε διαφορετικός, με δυνάμεις, με τρεξίματα, με αντοχή και με μεγάλη μπάλα. Όμως στο πρώτο απαιτητικό ματς, με ομάδα της Primera, έδειξε να μην μπορεί να ανταπεξέλθει, δεν είχε τις αντοχές…..

      Είδαμε λοιπόν ένα παιχνίδι στο οποίο η Ισπανική ομάδα μπήκε απαιτητικά στο γήπεδο του Ολυμπιακού και δημιούργησε τις περισσότερες προϋποθέσεις για να φύγει με τη νίκη. Παρουσίασε μια καλοδουλεμένη ομάδα με ταχύτητα και αυτοματισμούς στις κινήσεις και τις συνεργασίες των παικτών της. Ο Ολυμπιακός προσπάθησε, παρακινούμενος από τον κόσμο του, να χτυπήσει στην κόντρα, βρήκε χώρους κάποιες φορές και είχε μερικές καλές φάσεις, τις οποίες όμως δεν τις εκμεταλλεύτηκε γιατί φάνηκε να του λείπει ο γκολτζής. Σε καμιά περίπτωση οι ερυθρόλευκοι δεν πρέπει να είναι ευχαριστημένοι με την ισοπαλία και ειδικότερα από την εικόνα. Δεν επιτρέπεται ο Ολυμπιακός να μην έχει δυνάμεις να πρεσάρει, να κλέψει μπάλες και να κλείσει την Μπέτις στα καρέ της, να μη  μπορεί να κρατήσει μπάλα μες το γήπεδο του και να περιορίζεται σε παθητικό ρόλο από μια μέτρια Ισπανική ομάδα.

        Κλείνοντας θα πρέπει να πούμε ότι η κριτική γίνεται με βάση την Ευρώπη και τις απαιτήσεις που υπάρχουν στα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Γιατί έχουμε απαιτήσεις από τις μεγάλες ομάδες μας. Για το ελληνικό πρωτάθλημα μια χαρά είναι τα ρόστερ τους και η δουλειά που κάνουν. Για να επιτύχουν περιφανείς  θριάμβους σε βάρος της Λάμιας, του ΠΑΣ, του Απόλλωνα κ.ο.κ. Και αν δεν τα καταφέρνουν, ακόμα και κόντρα στους μικρούς αντιπάλους, βρίσκουν και το κατάλληλο «σπρώξιμο».  Στο μεταξύ και οι τρεις έχουν κύριο στόχο το πρωτάθλημα και περνά σε 2^η μοίρα η Ευρώπη. Να δούμε ποιος θα το πρωτοπάρει αυτό το πρωτάθλημα φέτος και πως θα καταφέρουν να τελειώσει….

                                                                                                                                 SAM