Σκίμπε vs Ρεχάγκελ….

                                     

      Ένα από τα θέματα των ημερών είναι και ο επόμενος προπονητής στην Εθνική μας ομάδα και αν θα συνεχίσει στην ομάδα ο Μίκαελ Σκίμπε ή θα επιλεγεί κάποιος Έλληνας για το πόστο του ομοσπονδιακού τεχνικού. Πολλοί υποστηρικτές της παραμονής του Γερμανού τον συγκρίνουν και με τον Ότο Ρεχάγκελ, κυρίως λόγω της κοινής καταγωγής τους. Ο Ρεχάγκελ ανέλαβε την Εθνική μας το 2001 και έμεινε ως το 2010 και ο Σκίμπε ανέλαβε το 2015. Πάμε να δούμε τι έκαναν πριν έρθουν στη χώρα μας.

      Ο Ρεχάγκελ ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα το 1972, σχεδόν 30 χρόνια πριν αναλάβει την Εθνική μας, από την Ροκενχάουζεν και την επόμενη χρονιά δούλεψε στην Σααμπρίκεν. Ακολούθησαν για μια διετία οι Κίκερς Όφενμπαχ, με την 1^η χρονιά να είναι βοηθός, η Βέντερ Βρέμης για λίγο το 1976 και κατόπιν για μια διετία στη Ντόρντμουντ. Τη σαιζόν 1978 -79 ήταν στην Αρμίνια Μπίλεφεντ και την επόμενη στη Φορτούνα Ντίσελντορφ. Έχοντας πλέον αποκτήσει εμπειρίες και όντας έτοιμος, ανέλαβε τη Βέντερ Βρέμης το 1981, στον πάγκο της οποίας παρέμεινε για 14 σερί σαιζόν και ανέβασε κατακόρυφα το σύλλογο, όπως και ο σύλλογος απογείωσε τον Ότο, καθότι είναι μεγάλη υπόθεση μια ομάδα να σε περιβάλει με εμπιστοσύνη, να σε αφήνει να κάνεις τη δουλεία σου, να δοκιμάζεις πράγματα και να πας πιο βαθιά στον τρόπο δουλειά σου σε θέματα τακτικής, εκγύμνασης, προετοιμασίας και χειρισμού διαφόρων καταστάσεων. Μέχρι να την αναλάβει ο Ότο η Βέντερ είχε ένα πρωτάθλημα Γερμανίας το 1965 και ένα κύπελλο το 1961. Με τον Ρεχάγκελ στον πάγκο της κατέκτησε δύο πρωταθλήματα το 1988 και το 1993, δύο κύπελλα το 1991 και το 1994 και το κύπελλο Κυπελλούχων το 1992 νικώντας με 2-0 τη Μονακό στο στάδιο «Ντα Λουζ» της Λισαβόνας. Επίσης βγήκαν από την ομάδα μεγάλοι παίκτες που πρωταγωνίστησαν μετέπειτα στο Γερμανικό και το Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

     Η σαιζόν 1995 -96 βρίσκει τον Ότο στον πάγκο της μεγάλης Μπάγερν Μονάχου, που την προηγούμενη σαιζόν είχε τερματίσει 6^η στο Γερμανικό πρωτάθλημα. Ακόμα και εκεί ο Ότο δε δίστασε να συγκρουστεί με το αρρωστημένο περιβάλλον της ομάδας αλλά και με σταρ όπως ο Κλίσμαν. Απολύθηκε ενώ ακόμα ήταν μέσα στη διεκδίκηση του τίτλου και έχοντας οδηγήσει την ομάδα στον τελικό του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ (τον οποίο τελικά κατέκτησε με τον Μπεκενμπάουερ στον πάγκο), αποκλείοντας τη Μπαρτσελόνα με διπλό στο «Καμπ Νου» (2-2 το 1^ο ματς στη Γερμανία).

     Πηγαίνει στην Καιζερσλάουτερν που είναι στη Β΄ κατηγορία της Γερμανίας και κερδίζει την άνοδο στη Μπουντεσλίγκα….. και την 1^η σαιζόν μετά την άνοδο κάνει το θαύμα και κερδίζει το πρωτάθλημα με 2 βαθμούς διαφορά από τη Μπάγερν, παίρνοντας την εκδίκηση του. Βγάζοντας ποδοσφαιρικό εγωισμό και κοντράροντας στα ίσα το τοτέμ του Γερμανικού ποδοσφαίρου Φρανς Μπεκενμπάουερ. Στη Λάουτερν έμεινε μέχρι το 2000.

      Το 2001 ανέλαβε την Εθνική μας ομάδα με τα γνωστά αποτελέσματα και το θρίαμβο του 2004. Και εδώ δε δίστασε να συγκρουστεί και να αποκλείσει από την ομάδα παίκτες μεγάλης αξίας που δε συμμορφωνόταν με τα «θέλω του». Στηρίχτηκε, όχι στην ομάδα του σερί πρωταθλητή Ολυμπιακού, αλλά σε παιδιά που έπαιζαν κυρίως στον Παναθηανϊκό και μεγαλουργούσαν με μεγάλες πορείες στην Ευρώπη. Τον κατηγορούσαν ότι δεν έμενε στην Ελλάδα για να παρακολουθήσει ματς του πρωταθλήματος μας, λες και αν έβλεπε το Λεβαδειακός – Παναιτωλικός θα καλούσε παίκτες από εκεί. Δεν τον ενδιέφερε το ελληνικό ποδόσφαιρο και η ανάπτυξη του αλλά η 1^η ομάδα που δούλευε. Έφτιαξε ένα συγκεκριμένο ρόστερ παικτών και σε αυτούς βασιζόταν μέχρι που έφυγε. Κατάφερε το πρωτάκουστο για την Εθνική μας, να δεθούν οι παίκτες μεταξύ τους, να αφήσουν εκτός τις κόντρες των συλλόγων τους και να γίνουν οικογένεια. Ήρθε στη χώρα μας ως ήδη φτασμένος προπονητής, έχοντας καθίσει σε πάγκους μεγάλων Γερμανικών ομάδων και έχοντας κατακτήσει τίτλους. Γνώριζε τη δουλειά του προπονητή και είχε πάθος με τη νίκη. Έχει λεχθεί ότι παρακολουθούσε με κιάλια την προπόνηση αντίπαλης ομάδας πριν το Γιούρο του 2004 για να κατασκοπεύσει την τακτική πάνω στην οποία δούλευε ο αντίπαλος προπονητής. Σα σωστός Γερμανός έδινε μεγάλη βάση στην κατασκοπία του αντιπάλου. Ψάχτηκε στην τακτική και είδε ότι στο υλικό της ομάδας ταίριαζε το 5-3-2 που εκείνη την εποχή θεωρούνταν αναχρονιστικό και δεν το έπαιζε κανένας. Δε δίστασε να παίξει και μαν του μαν, π.χ. με το Σεϊταρίδη στον Ανρί,  που ακόμα και σήμερα δεν το κάνεις κανείς προπονητής στον κόσμο. Πήρε κούπα όμως και έγινε σύγχρονος και μοντέρνος !  Όταν ανέλαβε την ομάδα μας ήταν ήδη 63 χρονών και όταν έφυγε το 2010 είχε φτάσει τα 72, παρέμενε όμως αιώνια έφηβος, με ακόρεστη όρεξη για δουλειά και επιτυχίες.

       Πάμε στον Σκίμπε…..που ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα σε ηλικία 22 χρονών, στη 2^η ομάδα της Σάλκε το 1988 και την επόμενη σαιζόν πήγε στη 2^η ομάδα, της έτερης ομάδας της κοιλάδας του Ρουρ, τη Ντόρντμουντ στην οποία έμεινε για 6 χρόνια. Το 1995 και για μια τριετία ανέλαβε βοηθός προπονητή στην 1^η ομάδα της Ντόρντμουντ, όπου θήτευσε και δίπλα στον Ότμαρ Χίτζφελντ σε μια ιδιαίτερα πετυχημένη περίοδο για την ομάδα, με πρωταθλήματα Γερμανίας αλλά και το 1^ο της και μοναδικό κύπελλο του Τσάμπιονς Λιγκ .

      Το 1998, σε ηλικία 32 χρονών έγινε ο νεότερος προπονητής που μέχρι τότε είχε καθίσει σε πάγκο ομάδα της Μπουντεσλίγκα,  όταν  για μια διετία αναλαμβάνει 1^ος προπονητής στη Ντόρντμουντ…. χωρίς όμως να πετύχει κάτι σημαντικό ή να κατακτήσει κάποιον τίτλο. Ξεκίνησε πολύ ελπιδοφόρα και με προοπτικές την προπονητική του καριέρα, όμως…..

      Το καλοκαίρι του 2000 αποδέχεται να καλύψει την έλλειψη διπλώματος προπονητή του Ρούντι Φέλερ και να καθίσει ως βοηθός του στον πάγκο της Εθνικής Γερμανίας. Πήγαν στον τελικό του Μουντιάλ 2002, αλλά μετά τον αποκλεισμό στον 1^ο γύρο στο Γιουρο 2004 παραιτήθηκαν αμφότεροι, με το Σκίμπε να μένει ως τεχνικός διευθυντής στην ομοσπονδία για ένα επιπλέον χρόνο.

       Αναλαμβάνει τη Λεβερκούζεν τον Οκτώβριο του 2005, στον πάγκο της οποίας παρέμεινε ως τον Μάιο του 2008 χωρίς να κατακτήσει κάποιον τίτλο. Τη σαιζόν 2008 -09 αναλαμβάνει τη Γαλατά Σαράι και κατακτά το Σούπερ Καπ Τουρκίας με νίκη 2-1 επί της Καϊσέρισπορ…..και αντέχει μέχρι το Φεβρουάριο οπότε και απολύθηκε. Πάει για μια διετία στην Άιντραχτ Φρανκφούρτης και η ομάδα σκάει στα χέρια του και υποβιβάζεται. Ξαναγυρίζει στην Τουρκία και αναλαμβάνει την Εσκισεχιρσπορ, πάει σχετικά καλά για το μέγεθος της αλλά το Δεκέμβριο αποχωρεί για να αναλάβει τη Χέρτα Βερολίνου. Πέντε ήττες σε πέντε αγώνες και τον σφουγγαρίζουν. Γίνεται γυρολόγος, πάει στην Καραμπουκσπορ για 6 μήνες, ακολουθεί για 2 χρόνια η Γρασχόπερς και πάλι η Εσκισεχιρσπορ, χωρίς να έχει να επιδείξει κάποια επιτυχία ή έστω ακόμα και την ανάδειξη κάποιου παίκτη. Δεν έχει τίτλους στην καριέρα του, ούτε μπήκε στη πίεση του υψηλού πρωταθλητισμού ως 1^ος προπονητής.

     Η Εθνική μας ομάδα, μετά τον Ότο και τον Σάντος, χάρη σε τραγικά λάθη των ανθρώπων της, παραπαίει στα χέρια του Ρανιέρι και των Καραγκούνη – Μαρκαριάν. Ο Σκίμπε αναλαμβάνει την ομάδα μας στις 29 Οκτωβρίου 2015. Δίπλα του τοποθετείται ως βοηθός ο μέχρι τότε προπονητής της Εθνικής ομάδας των Ελπίδων Κώστας Τσάνας και η ομοσπονδία του προσφέρει ότι ζητάει, μάγειρα, διατροφολόγο, υπηρεσία στατιστικής ανάλυσης. Συμμαζεύει την ομάδα με τη βοήθεια των παικτών με προσωπικότητα, όπως οι Τοροσίδης και Σωκράτης, επαναφέρει το καλό κλίμα στις τάξεις της και αφήνει εκτός ομάδας το άρρωστο περιβάλλον που την κατάστρεψε την προηγούμενη διετία. Έτσι,  κάνει μια καλή πορεία στον όμιλο για την πρόκριση στο Μουντιάλ της Ρωσίας αλλά αποκλείεται από την Κροατία στα μπαράζ. Δεν παρουσίασε κάτι το ιδιαίτερο αγωνιστικά αυτά τα δύο χρόνια στην ομάδα. Βασίστηκε αποκλειστικά στην επιτυχημένη αμυντική συνταγή της ομάδας, προεξέχοντος του διδύμου Μανωλά – Σωκράτη. Δεν έδωσε μια ταυτότητα στην ομάδα, ιδιαίτερα επιθετικά που η ομάδα παραμένει στατική, προβλέψιμη και ακίνδυνη. Δε δημιούργησε δίδυμα παικτών στον άξονα και στα πλάγια. Ποιος παίζει μπροστά από τον Τοροσίδη? Αρκούν οι Τζαβέλας – Σταφυλίδης για αριστερά? Διπλά στον Ζέκα στα χαφ? Ποιος είναι ο φορ πίσω από τον Μήτρογλου όταν αυτός απουσιάζει? Δεν πήρε μεγάλες αποφάσεις και πρωτοβουλίες.

   Ο Ότο είχε καθιερώσει ένα 4-3-3 με τον Χαριστέα αριστερά, τον Γιαννακόπουλο δεξιά και τον Βρύζα φορ και το έκανε και λειτούργησε. Είχε Τσιάρτα στον πάγκο αν ήθελε να αλλάξει τη ροή ενός αγώνα, Ντέμη Νικολαϊδη για 2^ο φορ, Καψή, Νταπίζα, Γκούμα για δίπλα στον Δέλλα, Μπασινά, Κατσουράνη και Ζαγοράκη στα χαφ πίσω από τον Καραγκούνη. Θα μου πείτε καλύτεροι παίκτες…Ήταν πράγματι? Γιατί αν θυμάμαι καλά δεν έπαιζαν στις ομάδες τους στο εξωτερικό, ούτε έπαιρναν τίτλους στην Ελλάδα…..ο Ότο τους έκανε, αυτός ανέβασε τον Έλληνα ποδοσφαιριστή. Ήρθε φτασμένος στη χώρα μας και με όρεξη για δουλειά, ταίριαξε με την ομάδα, ξεκαθάρισε τη θέση του και δεν υποκρίθηκε.

     Πάει με τον Τσάνα και βλέπει ματς του Ελληνικού πρωταθλήματος ο Σκίμπε και καλά κάνει….υπάρχει όμως περίπτωση, σε ένα κρίσιμο ματς με αντίπαλο για παράδειγμα το Βέλγιο και αν λείπει ας πούμε ο Ζέκα, να ξεκινήσει τον Σιώπη του Πανιωνίου στη θέση του? Όχι, με Ταχτσίδη – Τζιόλη ή Μανιάτη θα πάει. Αν λείπει ο Σωκράτης, να ξεκινήσει τον Ρισβάνη δίπλα στον Μανωλά? Όχι, με Κυριάκο Παπαδόπουλο θα πάει. Και ου το καθεξής.

      

        Άρα εφόσον μείνει ο Σκίμπε καλό θα ήταν να πάει στα βήματα του Ότο και να καταλήξει σε ένα συγκεκριμένο ρόστερ από παίκτες που αγωνίζονται είτε στο εξωτερικό, είτε στους 4 μεγάλους του Ελληνικού πρωταθλήματος και γνωρίζουν από υψηλές απαιτήσεις και σκληρό πρωταθλητισμό,  να μιλάει μαζί τους για να ενημερώνεται για την κατάστασή τους και τη φόρμα τους, να κατασταλάξει σε μια τακτική στην ομάδα που θα φέρνει νίκες έστω και με 1-0 σαν άλλοτε, να πάρει αποφάσεις, π.χ. ο Ότο έριχνε πάγκο στον Τσίαρτα και έπαιρνε από αυτόν το κάτι διαφορετικό όταν τον έριχνε στο ματς, μπορεί ο Σκίμπε να κάνει το ίδιο με τον Φορτούνη? Να τον πείσει ότι δε σε ξεκινάω γιατί θέλω τρεξίματα στην αρχή του ματς και όταν κουραστούν οι αντίπαλοι θα σε βάλω να τους καθαρίσεις. Επίσης να καταστρώνει τακτική αντιμετώπισης του κάθε αντιπάλου, να τον μελετάει, να τον κατασκοπεύει και να τον παραδίδει τεμαχισμένο στο πιάτο στους παίκτες, ώστε αυτοί να ξέρουν κάθε λεπτομέρεια και κάθε πτυχή που θα αντιμετωπίσουν μες το παιχνίδι.  Καλοί οι μάγειρες και οι στατιστικές αλλά το ποδόσφαιρο και ο προπονητής φαίνονται μες το γήπεδο και ας θεωρείται αυτό αναχρονιστικό.

                                  

Συμπέρασμα : ο Ότο ήταν προπονητής ποδοσφαίρου με καύλα για τη νίκη. Ο Σκίμπε ένας τεχνοκράτης της σύγχρονης εποχής, που συνήθως αυτοί αποτυγχάνουν. Άλλο τα λεφτά και άλλο η δίψα για επιτυχίες, για νίκες, για δόξα, για μάχη….

     

                                                                                                                      SAM

Η επόμενη μέρα της Εθνικής

Αποτύχαμε !  Δεν εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία των μπαράζ και δε θα βρεθούμε στο Μουντιάλ στα γήπεδα της Ρωσίας. Για 2^η σερί διοργάνωση θα απέχουμε από τα τελικά. Τουλάχιστον αυτή τη φορά δεν διασυρθήκαμε όπως στα προκριματικά του προηγούμενου  Γιούρο με Ρανιέρι και Μαρκαριάν.

     Δεν πρέπει όμως να συμβιβαστούμε με το γεγονός, με τον αποκλεισμό. Θα πρέπει να δουλέψουμε για να επανέλθουμε στην ελίτ. Η εικόνα μας απέναντι στην Κροατία δεν ήταν καλή και δίκαια αποκλειστήκαμε. Όμως το ότι στα ματς του ομίλου υπερπηδήσαμε μια ομάδα σαν τη Βοσνία, δημιουργεί ελπίδες και προσδοκίες για την ομάδα μας, αλλά χρειάζεται πλάνο για την επόμενη μέρα. Πάμε να τα δούμε…..

Στο Ζάγκεμπ….

Στο «Μάξιμιρ» καταρρεύσαμε. Η απουσία του Μανωλά μας στέρησε το βασικό πλεονέκτημα αυτής της ομάδας, το κεντρικό αμυντικό της δίδυμο και έτσι ο Σκίμπε πήγε σε αλχημείες. Παράταξε την ομάδα με 3-5-2 σε μια προσπάθεια να αιφνιδιάσει τους αντιπάλους, αλλά τελικά αιφνιδίασε τους ίδιους του παίκτες του, ειδικά με τον τρόπο παιχνιδιού που επέλεξε. Οι τρεις της άμυνας ανέβαιναν ψηλά αφήνοντας χώρο στην πλάτη τους, ο Μανιάτης ποτέ δε μπορούσε να πάρει όλη την πλευρά σα μπακ, πόσο μάλλον τώρα στα 30+ του. Στα χαφ πήγε τον Ζέκα πλάγια δεξιά και στον άξονα απέμειναν οι  αργοί Τζιόλης και Σάμαρης, έτσι και ο Ζέκα χάθηκε, γιατί δεν μπορεί να πλευροκοπήσει και οι δύο αμυντικοί χαφ δεν προλάβαιναν με τίποτα τον Μόντριτς, ο οποίος ανενόχλητος έπαιρνε τη μπάλα και περνούσε μπαλιές στα πλάγια.. Ο δε Ράκιτιτς φαινόταν γρήγορος απέναντι στα δικά μας χαφ. Υπό αυτές τις συνθήκες χάθηκαν και οι Φορτούνης και Μήτρογλου. Οι Κροάτες έδωσαν τα ηνία στον παιχταρά Μόντριτς ο οποίος έπαιρνε τη μπάλα, δεν έβρισκε αντίσταση στο κέντρο του γηπέδου, κουβάλαγε τη μπάλα, η άμυνα μας ανέβαινε ψηλά και ο Μόντριτς έσπαγε βαθιά τη μπάλα, στην πλάτη της άμυνας μας, στα μπακ της Κροατίας που ανέβαιναν και κυριολεκτικά αλώνιζε. Έτσι μας χτύπησαν και δημιούργησαν 18 τελικές.  Οι παίκτες μας δεν ήταν προετοιμασμένοι για ένα τέτοιο υψηλών απαιτήσεων παιχνίδι και έχαναν τις περισσότερες μονομαχίες. Στη φάση του λάθους του Καρνέζη η ομάδα μας τελείωσε πνευματικά. Ακόμα και όταν μείωσε με τον Σωκράτη σε 2-1, κόντρα στη ροή του αγώνα,  δεν μπόρεσε να κρατήσει για 5 λεπτά το σκορ, να κρατήσει λίγο τη μπάλα και να παγώσει το παιχνίδι, ενώ η άμυνα, άνευ λόγου συνέχισε να παίζει ψηλά. Σε 49 λεπτά η ομάδα μας δέχτηκε 4 γκολ και ευτυχώς το σκορ δεν ξέφυγε περισσότερο…και στο τέλος μάλιστα είχαμε και μια ευκαιρία να μειώσουμε. Η πρόκριση λοιπόν κρίθηκε στο Ζάγκρεμπ.

Η ρεβάνς

Το παιχνίδι στο «Γ. Καραϊσκάκης» είχε μετατραπεί αυτόματα σε διαδικαστικού χαρακτήρα και το μόνο που είχαν να κερδίσουν οι διεθνής μας ήταν να αποδείξουν στον κόσμο και στους εαυτού τους ότι η εικόνα τους και η ευρεία ήττα στο Ζάγκρεμπ δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα, δεν είναι για τεσσάρες η ομάδα μας. Από το ξεκίνημα του αγώνα έβγαλαν πάθος, εγωισμό και διάθεση στο χορτάρι. Μπήκαν για να παλέψουν για το θαύμα. Κέρδιζαν τις μονομαχίες και είχαν πολλά τρεξίματα. Και πάλι όμως δε βοηθήθηκαν από τον προπονητή τους. Σε ένα ματς που οι Κροάτες έκαναν διαχείριση, έπαιξαν σφιχτά, δεν ρίσκαραν, πρέσαραν, η άμυνα τους δεν ανέβαινε, ακόμα και τα μπακ τους που έπαιρναν όλη την πλευρά στο 1^ο παιχνίδι, ο Σκίμπε άφησε όλη την αριστερή πλευρά χωρίς παίκτη που να μπορεί να πλευροκοπήσει. Καθώς  ο Ρέτσος δεν είναι μπακ και μάλιστα με ανάποδο πόδι, έτσι γύριζε συνέχεια τη μπάλα παράλληλα και ο Μπακασέτας που έβγαινε από εκεί δεν διαθέτει ταχύτητα ούτε το στιλ του είναι για να παίζει στη γραμμή και όλο κλείνει προς τον άξονα. Επίσης σε ματς που ψάχνεις γκολ, ο Φορτούνης, ο μόνος δημιουργικός παίκτης που διαθέτουμε και μπορεί να περάσει μια κάθετη πάσα, έμεινε αρχικά εκτός αγώνα. Έτσι η Εθνική προσπάθησε να απειλήσει με σουτ εκτός περιοχής και γεμίσματα. Καλά οργανωμένοι οι Κροάτες και με τον τερματοφύλακα τους σε καλή βραδιά εξάλειψαν τους κινδύνους για την εστία τους και το γκολ για την ομάδα μας δεν ήρθε ποτέ. Απλά έμεινε το χειροκρότημα στο τέλος για την προσπάθεια και τη διάθεση. Αρκεί?

Οι παίκτες.

Για κάποιους εκ των παικτών ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για την αποχώρηση τους από την Εθνική, είτε επειδή μεγάλωσαν είτε επειδή πλέον δεν αγωνίζονται σε υψηλό επίπεδο. Στην ομάδα υπάρχει μια μαγιά παικτών που μπορούν να την οδηγήσουν στην επόμενη μέρα. Οι Σωκράτης, Μανωλάς, Ζέκα, Φορτούνης και Μήτρογλου (φυσικά ο Μάνταλος όταν επανέλθει), αποτελούν έναν κορμό πάνω στον οποίο μπορεί να βασιστεί, να ακουμπήσει ο όποιος προπονητής για να δημιουργήσει τη νέα Εθνική. Πρέπει όμως ο κόουτς να πάρει γενναίες αποφάσεις, τόσο στο θέμα των παικτών που πρέπει να αποχωρήσουν (ο Ρεχάγκελ σταμάτησε τον Στράτο Αποστολάκη στο παρά κάτι από το να γίνει ο 1^ος Έλληνας με 100 συμμετοχές στην Εθνική), όσο και στα νέα πρόσωπα που θα κληθούν να τη στελεχώσουν. Το ποδόσφαιρό μας αυτή τη στιγμή πάσχει από έλλειψη ταχύτητας και δημιουργίας.  Δεν διαθέτουμε δημιουργικούς μπακ και εξτρέμ, ενώ επίσης δεν υπάρχει ο αμυντικός χαφ με την υποδύναμη να κερδίζει μονομαχίες και την ταχύτητα να κλείνει χώρους, να προλαβαίνει καταστάσεις, να τον βλέπεις και να νομίζεις ότι βρίσκεται παντού. Θεωρώ ότι οι παίκτες που αγωνίζονται στο εξωτερικό και στους big 4 δικαιολογημένα πρέπει να έχουν ένα προβάδισμα στις προτιμήσεις του ομοσπονδιακού προπονητή διότι έχουν παραστάσεις από υψηλό επίπεδο και έχουν δημιουργήσει καλύτερες αντοχές στην πίεση του πρωταθλητισμού, κανείς όμως δεν πρέπει να αποκλείεται εξ αρχής. Πάμε να ρίξουμε μια ματιά σε κάθε θέση.

Στο τέρμα αν και διαθέτουμε τερματοφύλακες με προσόντα,  όμως αυτοί δεν αγωνίζονται στις ομάδες τους με εξαίρεση τον Ανέστη. Στα μπακ ο Τοροσίδης από δεξιά, μεγάλωσε, έχει προσωπικότητα αλλά δε μπορεί πλέον να ανεβαίνει την πλευρά και να πλευροκοπεί, από πίσω του υπάρχουν ο Μπακάκης, ο Κίτσιου που παίζει στο Βέλγιο και οι Κιμβρακίδης, Βλάχος που παίζουν σε Ατρόμητο και Πανιώνιο αντίστοιχα. Αριστερά ο Σταφυλίδης δεν παίζει στη Γερμανία και είναι φανερή η έλλειψη ρυθμού, υπάρχει ασφαλώς ο Κούρτης του Ολυμπιακού και ο Λυκογιάννης της Στουρμ που ήδη έχει κληθεί. Στα σέντερ μπακ είμαστε υπερπλήρεις και είναι η μεγάλη μας δύναμη. Ίσως ο Σιοβας να δικαιούται μια ευκαιρία εδώ. Στα χαφ, 6 αρι και 8 αρι, υπάρχουν παίκτες. Ο Ταχτσίδης αν και βαρύς μπορεί να φτιάχνει παιχνίδι από πίσω ειδικά σε ματς με υποδεεστέρους αντιπάλους, ο Κουρμπέλης που έχει πάρει τη φανέλα σπίτι του στον Παναθηναϊκό και φυσικά ο Σιώπης με τα πολλά τρεξίματα. Για 8 αρι ο Ζέκα, ο Σάμαρης εφόσον πάει σε ομάδα και παίζει, ο Ανδρούτσος που διαθέτει ταχύτητα και ξέρει μπάλα και ο Χαρίσης που πάει καλά στο Βέλγιο. Στη θέση του 10αριου είμαστε πλήρεις, με τον Φορτούνη και τον Μάνταλο και πίσω τους τον Μπακασέτα και τον Πέλκα. Στα εξτρεμ υπάρχει το μεγάλο πρόβλημα. Οι μεγάλες ομάδες μας προτιμούν ξένους σε αυτές τις θέσεις και έτσι έχει απομείνει μόνο ο Λάζαρος που ήδη είναι στα 31 του.  Ο Σκίμπε επέλεγε για τα πλάγια 10αρια, Μάνταλο και Μπακασέτα συνήθως και έτσι η ομάδα γινόταν στατική και δυσκοίλια στο γκολ. Υπάρχει και ο Γιαννιώτας αλλά πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να σταθεί στο υψηλό επίπεδο, ενώ ο Μανθάτης έχει χαθεί στα Γιάννενα. Φυσικά πλάγια αγωνίζεται και ο Δώνης της Στουτγκάρδης και είναι η μεγάλη ελπίδας μας για το μέλλον αφού απέδειξε ότι διαθέτει προσόντα όπως ταχύτητα και τεχνική, αλλά και ποδοσφαιρικό τσαμπουκά. Αναμένεται και η επιστροφή Καρέλη μετά τον τραυματισμό του, ο οποίος φυσικά είναι περισσότερο 2^ος επιθετικός αλλά με το πάθος του και την επιθετικότητα του μπορεί να καλύψει και μια θέση στα άκρα. Στη θέση του φορ ο Μήτρογλου που πρέπει να παίζει στην ομάδα του για να είναι σε φόρμα, φορ όχι ιδιαίτερα κινητικός αλλά φονιάς μέσα στην περιοχή. Πίσω του ο Βέλλιος που έχει εξαφανιστεί στη Νότιγχαμ και ο Διαμαντάκος που δεν έχει δείξει ότι μπορεί να αποτελέσει αξιόπιστη λύση ……και τίποτα άλλο καθώς στις ομάδες μας παίζουν ξένοι. 

Ίσως στην ομοσπονδία να πρέπει να σκεφτούν και να καταρτίσουν ένα ολοκληρωμένο εθνικό σχέδιο, πλάνο για τη διαδικασία παραγωγής και εξέλιξης παικτών, όπως είχε προτείνει κάποτε ο Φερνάντο Σάντος γιατί παρατηρούνται ελλείψεις σε συγκεκριμένες θέσεις και χαρακτηριστικά ποδοσφαιριστών.

Ο προπονητής.

      Τα λάθη των παικτών (Καρνέζη – Μανιάτη – Σταφυλίδη) στο 1^ο ματς, δεν πρέπει επουδενί να καλύψουν τις τραγικές επιλογές του Σκίμπε. Λες και δεν είχε δει ποτέ την Κροατία, καθόλου σωστό σκάουτινγκ. Η Κροατία δεν είναι σε καμιά περίπτωση καλύτερη ομάδα από το Βέλγιο, απέναντι στο οποίο η ομάδα μας στάθηκε και πήρε και αποτέλεσμα στις Βρυξέλες.  Ο Γερμανός στο «Μάξιμιρ» ήταν εκτός τόπου και χρόνου και φάνηκε και στις δηλώσεις του μετά το παιχνίδι που έριξε την ευθύνη στους παίκτες. Φανήκαμε απροετοίμαστοι να διαχειριστούμε το ενδεχόμενο να βρεθούμε πίσω στο σκορ νωρίς στον αγώνα, παρότι το ενδεχόμενο αυτό έπρεπε να είναι βασικό κεφάλαιο της προετοιμασίας για το συγκεκριμένο παιχνίδι. Με επιλογές περίεργες, να ανεβάζει την άμυνα ψηλά χωρίς τον ταχύτατο Μανωλά, να βάζει τον Μανιάτη να πάρει όλη την πλευρά που ούτε την ταχύτητα διαθέτει, ούτε μπάλα ξέρει για να δημιουργήσει ρήγματα. Να αφήνει τον Ζέκα δεξιά σε όλο το ματς και να μη βλέπει ότι ο Μόντριτς αλωνίζει, να μην κοουτσάρει ουσιαστικά καθόλου μέσα στο ματς. Κοιμότανε? Εξέθεσε τους παίκτες.

     Γενικά, σε αυτά τα δύο χρόνια,  ο Γερμανός επανάφερε κάποιες σταθερές στην ομάδα και επέβαλε τον τρόπο λειτουργίας που υπήρχε μέχρι το 2014 και κατόπιν διαλύθηκε από τους Ρανιέρι και Μαρκαριάν. Δημιούργησε έναν σταθερό ρόστερ και με αυτούς πήγε μέχρι τέλους, όπως ο Ρεχάγκελ, χωρίς να καλεί όποιον είναι πρόσκαιρα φορμαρισμένος…η ομάδα είναι αυτή και δύσκολα μπαίνει άλλος παίκτης στα αποδυτήρια. Δεν έβαλε όμως σταθερές στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας, την οποία έδειξε ότι δε γνωρίζει σε βάθος, τα μειονεκτήματα και τις αρετές της και όταν λέω αρετές δεν αναφέρομαι μόνο στα δύο στόπερ, Σωκράτη – Μανωλά, που αυτούς τους ξέρουν άπαντες, έχει και άλλα πλεονεκτήματα η ομάδα. Διαθέτει ποιότητα σε ατομικό επίπεδο αλλά χρειάζεται δουλειά και ξεκάθαρη αγωνιστική κατεύθυνση, ειδικά στον τρόπο που θα βρίσκουμε το ένα γκολ για να παίρνουμε το αποτέλεσμα. Με τον Σκίμπε η ομάδα επιθετικά είναι πολύ στατική και προβλέψιμη. Δεν το είδαμε χθες, το είδαμε ειδικά στο παιχνίδι στο «Καραϊσκάκης» με την Εσθονία και γενικά η ομάδα σε κανένα ματς δεν ήταν πειστική. Πήγαμε στα μπαράζ γιατί οι ασταθείς ψυχικά Βόσνιοι αυτοκτόνησαν στον όμιλο. Η ομάδα δεν πείθει ότι ξέρει να κερδίζει τα ματς, όπως παλιότερα, τη 10ετία 2004-2014.

Τον κρατάς λοιπόν τον Σκίμπε που συνολικά η αμοιβή του με όλες τις παροχές και την εφορία αγγίζει το 1 εκ. ευρώ? Ή πας σε Έλληνα προπονητή μετά από σχεδόν 20 χρόνια?

Η επόμενη μέρα…..

Καταρχήν είναι απαραίτητη προϋπόθεση να διατηρηθούν οι δεσμοί μεταξύ των παικτών, αγωνιστικοί και κοινωνικοί, δηλαδή η συνύπαρξη των παικτών στα αποδυτήρια, να ταιριάζουν τα χνώτα τους.

Από εκεί και πέρα πρέπει να γίνει προσεκτικά η επιλογή του επόμενου κόουτς, που θα είναι αυτός που θα πάει την ομάδα ένα βήμα παραπέρα και θα την επαναφέρει στα τελικά μεγάλων διοργανώσεων. Θα είναι Έλληνας? Και ποιος? Ήδη γράφονται τα ονόματα του Δέλλα και του Αναστασιάδη. Επιλογές που έχουν τα υπέρ και τα κατά τους. Το βασικό όμως είναι ο όποιος προπονητής και κυρίως ο Έλληνας, να στηριχθεί. Για παράδειγμα, ο Σκίμπε ζήτησε μάγειρα, διατροφολόγο και μια εταιρεία στατιστικής για την ομάδα και η ομοσπονδία του τα παρείχε, στον Έλληνα κόουτς θα του δώσει παρόμοια εργαλεία για να δουλέψει?

     Βασικό για την επιλογή του προπονητή είναι, το τι ομάδα θέλουμε να κτίσουμε για τα επόμενα χρόνια. Φαίνεται ότι μας ταιριάζει σα φιλοσοφία ο 2^ος ρόλος στα ματς, το παιχνίδι πίσω από τη μπάλα, αφήνοντας την κατοχή, την πρωτοβουλία στον αντίπαλο. Στην άμυνα έχουμε και τους καλούς παίκτες μας. Το ποδόσφαιρο μας δεν έχει εξτρεμ και επιθετικά μπακ, γενικά πλάγιους που να πάνε στην προσωπική φάση. Οπότε είναι αναγκαίο να βασιστούμε στην καλή ανασταλτική λειτουργία μας.

      Ουσιώδες είναι να πορευτεί η ομάδα την επόμενη μέρα σε υγιείς βάσεις, στα αποδυτήρια, στις σχέσεις των παικτών, σε αυτούς που περιβάλλουν την ομάδα αλλά και σε αυτούς που αποφασίζουν γι αυτή. Να περνούν καλά οι παίκτες στους κόλπους της ομάδας, να θέλουν να κληθούν, να το ευχαρίστιουνται.  Να μείνουν εκτός ομάδας τα προβλήματα του Ελληνικού ποδοσφαίρου και οι κόντρες μεταξύ των ομάδων. Θεωρώ ότι η αρχή του τέλους έγινε με εκείνη την κόντρα μεταξύ του Μανιάτη και των Τζαβέλα – Κατσουράνη που πέρασε στα αποδυτήρια της ομάδας στο Μουντιάλ της Βραζιλίας και μπορεί οι Μανιάτης – Τζαβέλας να τα βρήκαν και να είναι συμπαίκτες στην Τουρκία, το κακό όμως που έκαναν έμεινε στην ομάδα.

     Επίσης συμφωνώ με τη μη κλήση του Χολέμπας και ας είναι καλύτερος από τους μπακ που παίζουν. Και ο Γεωργάτος επί Ρεχάγκελ ήταν κορυφαίος αλλά ο Γερμανός τον είχε διώξει από την ομάδα. Πρέπει ο παίκτης που καλείται στην Εθνική να διαθέτει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, όχι μόνο αγωνιστικά αλλά κυρίως ως μέρος του συνόλου, ως χαρακτήρας. Κανείς δε μπορεί να βάζει το «εγώ» του πάνω από την ομάδα. Καλύτερα να απομακρυνθεί. Έτσι θα γίνει η ομάδα ελκυστικός προορισμός για κάθε παίκτη, όταν θα γνωρίζει ότι μέσα από αυτή και από τον τρόπο λειτουργίας της, θα του δίνονται τα εχέγγυα να αναδειχτεί αγωνιστικά και να φτιάξει την καριέρα του. 





                                                                                                                              SAM

Grazie Maestro…….

Το περιττό που προστίθεται στο αναγκαίο, είναι τέχνη……



                                



Κανονικά εδώ θα έπρεπε να σταματήσουμε, δε χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο για τον ΜΕΓΑΛΟ Αντρέα Πίρλο, που με την τέχνη και την απλότητα στο παιχνίδι του έκανε το ποδόσφαιρο πιο …όμορφο ! Παρακολουθούμε ποδόσφαιρο για πάνω από 30 χρόνια, έχουμε δει αρκετούς μεγάλους παίκτες, να μεγαλουργούν και να μας αφήνουν άναυδους, κάποιοι από αυτούς μας έμειναν ανεξίτηλα στο μυαλό, κόλλησε ο νους εκεί….ένας από αυτούς είναι και ο Αντρέα Πίρλο !


Ένας παίκτης ιδιοφυία, ένας γητευτής της μπάλας ! Ποτέ του δεν ήταν αθλητής, δεν ήταν γρήγορος και δυνατός, να κάνει τάκλιν, να κερδίζει μονομαχίες, ήταν όμως πάντα ψύχραιμος και με ηγετικές ικανότητες, το δε δεξί του πόδι, απλά….μαγεία ! Σαν τον έβλεπες σου έμοιαζε εύθραυστος, αλλά ήταν φαινόμενο. Γι αυτό και ανήκει στο πάνθεον τον μεγάλων και θα μας μείνει διαχρονικά στο μυαλό !

                                              


Γεννήθηκε στις 19 Μαΐου του 1979 στο Φλέρο της Λομβαρδίας και τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα τα έκανε στη Μπρέσια, με την οποία ντεπουτάρισε στο Καμπιονάτο σε ηλικία 16 χρονών το 1995. Στη Μπρέσια έμεινε 3 χρόνια, έπαιξε 47 αγώνες και είχε και 6 γκολ, μαζί της πήρε την άνοδο στην 1η κατηγορία το 1997. Ακολούθησε η Ίντερ όπου τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Η ομάδα του Μιλάνου ήταν σε πτώση εκείνη την περίοδο, σε μια σαιζόν άλλαξε 4 προπονητές, «ξυπνούσα το πρωί και δε θυμόμουν ποιον είχαμε προπονητή» γράφει στην αυτοβιογραφία του, με τον ανεκδιήγητο Ρόι Χόντσον να μην ξέρει καν το όνομα του και να τον φωνάζει «Πίρλα». Δόθηκε και δανεικός, αρχικά στη Ρετζίνα και μετά στη Μπρέσια, όπου συνυπήρξε με τον μεγάλο Ρομπέρτο Μπάτζιο, με το γκολ που πέτυχε απέναντι στη Γιούβε ο τελευταίος μετά από ασίστ του Πίρλο το 2001 να μνημονεύεται ακόμα !

                                                


Το καλοκαίρι του 2001 η Μίλαν «έσκασε» 18 εκ. Ευρώ και έκανε τον Πίρλο δικό της. Παρέμενε Ροσονέρο για 10 χρόνια και μαζί της κατέκτησε τα πάντα, χόρτασε τίτλους. Δύο πρωταθλήματα Ιταλίας (2004 και 2011), ένα κύπελλο Ιταλίας (2003), ένα Σούπερ Καπ Ιταλίας (2004), δύο champions league (2003 και 2007), δύο Σούπερ Καπ Ευρώπης (2003 και 2007), ένα Διηπειρωτικό (2003) και ένα παγκόσμιο κύπελλο συλλόγων (2007). Έπαιξε με τη Μίλαν 401 αγώνες και πέτυχε 41 γκολ. Το παιχνίδι όμως που τον σημάδεψε περισσότερο από κάθε άλλο σε όλη αυτή τη μεγαλειώδη πορεία, ήταν ο χαμένος τελικός της Κωνσταντινούπολης….γράφει ο ίδιος :


"Σκεφτόμουν να σταματήσω επειδή, μετά την Κωνσταντινούπολη, τίποτα δεν είχε πια νόημα. Ο τελικός με έκανε να πεθαίνω από ασφυξία. Στο μυαλό των περισσοτέρων, ο λόγος που χάσαμε στα πέναλτι ήταν ο Γέρζι Ντούντεκ... ο πόνος όμως γινόταν μεγαλύτερος όταν με τον καιρό συνειδητοποιούσαμε ότι εμείς είχαμε την ευθύνη. Πώς έγινε δεν ξέρω αλλά γεγονός παραμένει πως όταν το απίθανο γίνεται πραγματικότητα κάποιος γαμ@@ται, σε αυτή την περίπτωση, όλη η ομάδα.
Μία μαζική αυτοκτονία όπου όλοι πιαστήκαμε από το χέρι και πηδήξαμε από τη γέφυρα του Βοσπόρου. Μετά τον τελικό δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε, δεν μπορούσαμε να κινηθούμε. Μας είχαν διαλύσει πνευματικά και η ζημιά γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη καθώς περνούσαν οι ώρες. Αυπνία, οργή, κατάθλιψη, η αίσθηση του τίποτα. Είχαμε εφεύρει μία νέα αρρώστια με πολλαπλά συμπτώματα: το σύνδρομο της Κωνσταντινούπολης. Δεν αισθανόμουν πια ότι ήμουν παίκτης και αυτό ήταν αρκετά καταστροφικό. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν ένιωθα πια άνδρας.
Εντελώς ξαφνικά το ποδόσφαιρο είχε γίνει το λιγότερο σημαντικό πράγμα ακριβώς επειδή ήταν το σημαντικότερο: ήταν μία πολύ επώδυνη σύγκρουση. Ντρεπόμουν να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Η μόνη πιθανή λύση που σκεφτόμουν ήταν να σταματήσω. Και τι ντροπιαστική απόσυρση θα ήταν αυτή. Ο τελικός στην Κωνσταντινούπολη ήταν στις 25 Μάη και το ιταλικό πρωτάθλημα δεν είχε ακόμα τελειώσει. Έπρεπε να γυρίσουμε στο Μιλανέλο για να κουβαλήσουμε τον σταυρό μας για τέσσερις ακόμα ημέρες, μέχρι τις 29 Μάη όπου δίναμε το τελευταίο ματς με την Ουντινέζε...Δεν θα ξαναδώ ποτέ αυτό το ματς με τη Λίβερπουλ".


                                         

Πήρε τη ρεβάνς και ο ίδιος αλλά και όλη η Μίλαν δύο χρόνια μετά στην Αθήνα !

Σε όλη αυτή την πορεία είχε πολλές προτάσεις για να φύγει εκτός Ιταλίας, για τη ΡΕΑΛ, για τη Μπαρτσελόνα του Πεπ με Τσάβι και Ινιέστα στα χαφ και κυρίως για την Τσέλσι το 2009….όμως ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι πάντα αρνιόταν τις προτάσεις. Τελικά έφυγε ως ελεύθερος το 2011 και αφού τα δύο τελευταία χρόνια ταλαιπωρούνταν από τραυματισμούς και όντας πλέον στα 32 του η Μίλαν και ο Αλέγκρι δεν πίστεψαν ότι θα επανέλθει σε υψηλό επίπεδο. Για το αποχαιρετιστήριο δώρο του μετά από 10 χρόνια και τόσους τίτλους….γράφει ο ίδιος :

«Ήταν μία υπέροχη πένα Cartier με το έμβλημα της Μίλαν, αλλά ουσιαστικά... μία πένα! Με μπανάλ μπλε μελάνι μέσα της! Μετά από 10 χρόνια στην Μίλαν, αυτό ήταν το αποχαιρετιστήριο δώρο: "Κοίτα μην υπογράψεις με αυτήν στην Γιουβέντους", μου είπε ο Γκαλιάνι. Γέλασα»



                                        

Στη Μίλαν ήταν παιχταράς, στη Γιουβέντους τον γνωρίσαμε και ως ηγέτη ! Πήρε 4 σερί πρωταθλήματα Ιταλίας μαζί της και την επανάφερε στο κορυφαίο επίπεδο. Με τη φανέλα της έβγαλε στο χορτάρι όλη τη σοφία που είχε αποκτήσει στα γήπεδα, μας πρόσφερε αμέτρητες συγκινήσεις και στιγμές μαγείας. Συνδύασε άψογα το χρήσιμο με το ωραίο. Η Μπάρτσα του Μέσι το 2015 του στέρησε ένα ακόμα champions league πριν αποχωρήσει από το κορυφαίο ποδόσφαιρο για τις Η.Π.Α. και τους Νιου Γιορκ Σίτι.

.Στην Εθνική Ιταλίας ο Αντρέα Πίρλο κατέγραψε 115 συμμετοχές και πέτυχε 13 γκολ. Πριν έπαιξε και στις «μικρές» εθνικές ομάδες και με την Κ-21 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο ευρωπαϊκό του 2000. Με τη Σκουάντρα Αντζούρα πήρε χάλκινο μετάλιο ως αρχηγός της Ολυμπιακής ομάδας στους Ολυμπιακούς του 2004 στην Αθήνα καθώς και το Μουντιάλ το 2006 στον τελικό με τη Γαλλία, με την ασίστ του στο Φάμπιο Γκρόσο στον ημιτελικό με τη Γαλλία να μένει ανεξίτηλη στη μνήμη των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων. Για τη νίκη στη διαδικασία των πέναλντι στον τελικό, γράφει ο ίδιος :

«Έπρεπε να αναλάβω την εκτέλεση στον τελικό του 2006 απέναντι στην Γαλλία. Έπρεπε να το κάνω. Σήκωσα τα μάτια μου στον ουρανό και ζήτησα βοήθεια, διότι αν υπάρχει Θεός, τότε... αποκλείεται να είναι Γάλλος! Πήρα μία μεγάλη, βαθιά αναπνοή. Αυτή η αναπνοή ήταν δική μου, αλλά θα μπορούσε να είναι ενός εργάτη που δεν τα βγάζει πέρα στο τέλος του μήνα, ενός μπίζνεσμαν που είναι παλιάνθρωπος, ενός δασκάλου, ενός φοιτητή, μιας πόρνης στην άκρη του δρόμου. Εκείνη την στιγμή ήμουν ένας από αυτούς. Δεν θα με πιστέψετε, αλλά εκείνη την πολύ ιδιαίτερη στιγμή, κατάλαβα τι μεγάλο πράγμα είναι να είσαι Ιταλός. Είναι ένα ανεκτίμητο προνόμιο, που ποτέ μέχρι τότε δεν είχα αντιληφθεί».


                                  

Η καριέρα του στην Εθνική έκλεισε μετά το Γιούρο του 2012 όπου έχασε στον Τελικό από την Ισπανία και αναδείχθηκε 2ος καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης πίσω από τον Άντρες Ινιέστα και που μας πρόσφερε το πέναλντι «αλά Πανένκα» στον προημιτελικό απέναντι στην Αγγλία.

Η αυτοβιογραφία του που κυκλοφόρησε το 2013 τιτλοφορείται «Penso quindi gioco»… «Σκέφτομαι, άρα παίζω»… και τον χαρακτηρίζει απόλυτα στο παιχνίδι του, γιατί απλά μέσα στον αγώνα δεν έκανε αυτό που έβλεπε, αλλά αυτό που…σκεφτόταν ! Την προλογίζει ο Τζέζαρε Πραντέλι, γράφοντας:
«Ο Αντρέα Πίρλο είναι ένας παίκτης που ανήκει σε όλους μας. Κάτι τύποι σαν κι αυτόν θα έπρεπε να είναι προστατευόμενα είδη. Το νόημα είναι ότι μερικές φορές ακόμα και οι κανονικοί άνθρωποι μπορεί να αποδειχτούν τόσο ασυνήθιστοι».

Ο ίδιος σε κάποιο σημείο αναφέρει :
«Αυτό που με αηδιάζει στο ποδόσφαιρο είναι το ζέσταμα πριν τα παιχνίδια. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο… αυνανισμός των γυμναστών! Πάντα έπρεπε να βρίσκω κάτι ενδιαφέρον για να μην πέσω σε κατάθλιψη. Είναι σαν να έχεις την Μπαρ Ρεφαέλι γυμνή μπροστά σου. Δεν γίνεται να της κλείνεις απλά το μάτια και να της λες: «Περίμενε εκεί που είσαι, έρχομαι σε 15 λεπτά». Ακριβώς αυτό το πράγμα ένιωθα στην προθέρμανση πριν αγωνιστώ απέναντι σε ομάδες όπως η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μπαρτσελόνα και άλλες υπερδυνάμεις».

Τύπος απλός, cool, που του άρεσε να παίζει ποδόσφαιρο, ένας αντισταρ με όραμα, που άφησε παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές την απλότητα από την οποία παρήγαγε μαγεία,…. άλλωστε το υπερβολικά πολύπλοκο είναι αντίθετο με την τέχνη !


Το Αντίο του......


                                             


"Last match in MLS. As my time in NYFC comes to an end I would like to say few words. I want to thank everybody for the kindness and support they have shown me in this incredible city. Thank you to the amazing supporters, thank you to the coaching staff and everybody that work behind the scene, thank you to my teammates. Not only my adventure in NY comes to an end but my journey as a football player as well, that is why I would like to take the opportunity to thank my family and my children for the support and love they always give me, every team that I had the honor to play for, every teammate I have been pleased to play alongside, all the people that made my career such incredible and last but not least, all the fans around the world that always showed me support. You will always be on my side and in my heart."

                                               .....................................................

«Τελευταίο παιχνίδι στο MLS. Καθώς ο χρόνος μου στη Νιου Γιορκ Σίτι φτάνει στο τέλος του, θα ήθελα να πω μερικά λόγια. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους για την ευγένειά και την υποστήριξη που μου έδειξαν σε αυτήν την απίστευτη πόλη. Ευχαριστώ τους καταπληκτικούς φιλάθλους, ευχαριστώ το προπονητικό επιτελείο και όλους όσοι εργάστηκαν από πίσω, ευχαριστώ τους συμπαίκτες μου», έγραψε αρχικά ο πρώην μέσος της Μπρέσια, της Iντερ, της Ρετζίνα, της Μίλαν, της Γιουβέντους και της Νιου Γιορκ Σίτι.
Οχι μόνο η περιπέτειά μου στη Νέα Υόρκη έφτασε στο τέλος, αλλά και το ταξίδι μου ως ποδοσφαιριστής επίσης, γι’ αυτό θα ήθελα να αδράξω την ευκαιρία για να ευχαριστήσω την οικογένεια και τα παιδιά μου για την υποστήριξη και την αγάπη που πάντοτε μου έδιναν, κάθε ομάδα που είχα την τιμή να αγωνιστώ, κάθε συμπαίκτη που είχα την ευχαρίστηση να παίξω μαζί του, όλο τον κόσμο που έκανε την καριέρα μου τόσο φανταστική και τέλος, όλους τους φιλάθλους σε όλο τον πλανήτη που πάντα μου έδειχνε την υποστήριξή του. Θα είστε πάντα μαζί μου και στην καρδιά μου».

Ημιτελικός Μουντιάλ 2006

 αλά Πανένκα....................

Γιατί η μπάλα δεν είναι μόνο χαρές

 Το grazie της Γιουβε...........

 Grazie Maestro !

                                                                                                             SAM 













                                                                                                                        

Σαββατοκύριακο με μπάλα (3)…..

Άλλο ένα  Σαββατοκύριακο με ντέρμπι, των δικεφάλων αυτή τη φορά και με μεγάλη νικήτρια την ΑΕΚ. Ο Παναθηναϊκός για μια ακόμα φορά έχασε στην επαρχία, με 1-0 από τον Αστέρα Τρίπολης αυτή τη φορά. Ο Ολυμπιακός τελείωσε το παιχνίδι με τον Πλατανιά από το 2^ο λεπτό και έφτασε σε μια άνετη νίκη με 5-1. Τέλος ο πρωτοπόρος Ατρόμητος κόλλησε στο 0-0 στο Περιστέρι με τον Πανιώνιο.  Έγινε η 10^η αγωνιστική και ολοκληρώθηκε το 1/3 του φετινού πρωταθλήματος με την κορυφή να μοιράζονται ο Ατρόμητος και η ΑΕΚ, με τον ΠΑΟΚ να είναι στο -2 και τον Ολυμπιακό στο -3….. Πάμε στην  ανάλυση των παιχνιδιών…..

Παναθηναϊκός

Ο Παναθηναϊκός ήταν ο πρώτος από τους μεγάλους που αγωνίστηκε, το περασμένο Σάββατο στην Τρίπολη. Για μια ακόμα φορά έφυγε ηττημένος από γήπεδο της επαρχίας, έχασε με το γκολ του Μουνάφο στο 86΄ από στημένη φάση. Σε ένα παιχνίδι με λίγες φάσεις και τον Παναθηναϊκό να δημιουργεί σε όλο το ματς δύο επικίνδυνες καταστάσεις, στο 32΄ με τον Μολίνς και στο 72΄ με τον Λουντ. Ο Παντελίδης ήταν διαβασμένος και γνώριζε ότι η δύναμη του Παναθηναϊκού, επιθετικά, είναι στα άκρα του και εκεί έριξε το βάρος ανασταλτικά. Από τον άξονα ο Παναθηναϊκός δημιουργικά δεν πήρε καθόλου βοήθειες από τους Κουρμπέλη και Λουντ. Έτυχαν στον Ουζουνίδη και δύο αναγκαστικές αλλαγές, με τον Κουλιμπαλί να βγαίνει πριν το ημίχρονο, με τον Γιόχανσον που μπήκε να μην υπάρχει στον αγωνιστικό χώρο και μετά το 15λεπτο στο 2^ο ημίχρονο, βγήκε και ο Βιγιαφάνες που είναι ουσιαστικά 10αρι ακόμα και αν  ο Ουζουνίδης τον βάζει δεξιά, συγκλίνει στον άξονα και περνάει κάθετες μπαλιές, παρόλο που ο Μολίνς δεν έχει τα προσόντα να τις εκμεταλλευτεί. Έξυπνη η κίνηση του Παντελίδη στο 10λεπτο του 2^ου ημιχρόνου να περάσει τον Γκόντο στο ματς, πάνω στον Γιόχανσον, απ’ όπου δημιουργήθηκαν φάσεις. Γενικά ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα που κερδίζει τα ματς στη Λεωφόρο, με το πάθος και σπρωγμένος από τον κόσμο του, ποιοτικά λίγα πράγματα…..

Ολυμπιακός

Το παιχνίδι του Ολυμπιακού με τον Πλατανιά τελείωσε στο 2^ο  λεπτό με το γκολ του Πάρντο μετά από τραγικό λάθος του Βάντερσον. Στο 32΄ το ματς είχε γίνει 3-0, με τους παίκτες του Πλατανιά να μπαίνουν πελαγωμένοι στο γήπεδο και εμφανώς επηρεασμένοι από το φανατισμό της εξέδρας μετά τα περυσινά γεγονότα, τις καταγγελίες σε βάρος του Ολυμπιακού από παίκτες του Πλατανιά για το περυσινό ματς στο «Καραϊσκάκης». Ο Λεμονής έκανε προσεκτικό ροτέσιον, χωρίς να ρίξει την ποιότητα της ομάδας του και να χαλάσει τη συνοχή της. Ξεκούρασε παίκτες ενώ έδωσε  ευκαιρίες και αγωνιστικά λεπτά σε άλλους, για να βρουν αγωνιστικό ρυθμό για τα πολλά παιχνίδια που ακολουθούν. Το ματς δε χρήζει περαιτέρω κριτικής με τους παίκτες του Ολυμπιακού να κάνουν ένα καλό παιχνίδι και να ξεμπλοκάρουν και με τον κόσμο να το απολαμβάνει.

ΑΕΚ – ΠΑΟΚ = 1-0

 Η ΑΕΚ έχει χάσει τον αρχηγό της, το 10αρι της, τον ηγέτη της εδώ και 10 μέρες. Την Πέμπτη είχε δύσκολο ματς, με υπέρβαση σε σπατάλη δυνάμεων με τη Μίλαν. Πριν ξεκινήσει το ματς, στην προθέρμανση τραυματίζεται ο Τσόσιτς, παίκτης απαραίτητος για το 5-3-2 του Χιμένεθ. Στο 8^ο λεπτό του ματς αποβάλλεται ο σέντερ φορ της, ο Αραούχο και αντιμετωπίζει την προοπτική να παίξει σε ολόκληρο το ματς με παίκτη λιγότερο…..Και όμως κατάφερε να βγει νικήτρια από το ντέρμπι με μια εμφάνιση γεμάτη πάθος και μυαλό. Αντιμετώπισε με ψυχραιμία ο Χιμένεθ όσα στραβά του προέκυψαν, βρήκε λύσεις και βγήκε νικητής. Η ομάδα έδειξε μέταλλο και έβγαλε χαρακτήρα. Όσο η ΑΕΚ έπαιζε με παίκτη λιγότερο ο ΠΑΟΚ απλά γυρνούσε τη μπάλα χωρίς να απειλεί, παρά μόνο με ένα καλό σουτ του Βιεϊρίνια έξω από την περιοχή που απέκρουσε ο Ανέστης. Και πριν το γκολ του Λιβάγια αντί να συνεχίζει να πιέζει για να πνίξει την ΑΕΚ, της έδωσε χώρο. Έβλεπα τον ΠΑΟΚ να δίνει χώρο και να μην πιέζει για να προηγηθεί και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Και μετά το γκολ, πάλι η ΑΕΚ είχε την καλή ευκαιρία με το σουτ του Γιόχανσον από πλάγια μέσα από την περιοχή…. Μετά την αποβολή του Αραούχο ο Χιμένεθ άφησε τη διάταξη με τους τρεις κεντρικούς αμυντικούς και πέρασε τον Μπακάκη αριστερό μπακ από τρίτο στόπερ, με τον Λόπεζ μπροστά του ως χαφ και ταυτόχρονα ο Λάζαρος έφυγε από τον άξονα και πήγε δεξί χαφ, σε μια διάταξη 4-4-1. Έκλεισε τους χώρους, αμυνόμενος σε δύο ζώνες και δεν επέτρεπε στον ΠΑΟΚ να μπει στην περιοχή. 

Ο ΠΑΟΚ ήταν ασύνδετος, στατικός, δεν είχε πλάνο για να διασπάσει την άμυνα της ΑΕΚ. Ανύπαρκτος ο Ελ Καντουρί ως δημιουργός. Μετά την αποβολή του Ζαμπράνο, που από την αρχή του ματς φλέρταρε με την κόκκινη κάρτα, ο Λουτσέσκου έριξε τον Κρέσπο στο ματς στη θέση του Λέοβατς και πέρασε τον Βιειρίνια αριστερό μπακ, ενώ πήγε στα δεξιά τον Ελ Καντουρί. Με την έναρξη του 2^ου ημιχρόνου πέρασε στο ματς ο Τζάλμα Κάμπος αντί του Σάχοφ και ο ΠΑΟΚ πήγε και αυτός σε ένα 4-4-1. Στο 2^ο ημίχρονο πάντως έπεσε ο ρυθμός του παιχνιδιού με την ΑΕΚ να έχει ένα επικίνδυνο φάουλ με τον Γκάλο και ο ΠΑΟΚ ένα σουτ με τον Μπίσεβαρ στο  71΄ και στο τέλος  τη μεγάλη φάση με τον Πρίγιοβιτς να μην προλαβαίνει τη μπάλα σε γέμισμα του Ελ Καντουρί και αυτή να περνάει χιλιοστά άουτ.

        Γενικά, οι παίκτες του Χιμένεθ έδειξαν ψυχικά χαρίσματα και πείσμα για να πάρουν τη νίκη και να πατήσουν κορυφή. Η συγκέντρωση και η αποφασιστικότητα που επέδειξαν χάλασε το μυαλό των παικτών του ΠΑΟΚ. Το έβλεπες πως έμπαιναν οι παίκτες των δύο ομάδων στις μονομαχίες και καταλαβαίνεις που πήγαινε το ματς. Επιπλέον ο Χιμένεθ με το 5-3-2 έχει δημιουργήσει ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο οι επιθετικοί της ομάδας νοιώθουν μια σιγουριά πίσω τους και συγκεντρώνονται μόνο στο να βρουν το γκολ της νίκης.

         Βγήκαν στην επιφάνεια σε αυτό το ματς οι αδυναμίες του ρόστερ του ΠΑΟΚ, με σοφτ αμυντικούς χαφ, με τον Ελ Καντουρί να μην είναι 10αρι, να μην έχει άλλο φορ πέραν του Πρίγιοβιτς με διαφορετικά χαρακτηριστικά.  Ο Λουτσέσκου αδυνατεί να εμπνεύσει τους παίκτες του, να τους δείξει το δρόμο ……Η ομάδα δεν έχει δημιουργία και εμπνεύσεις, παίζει στατικά, χωρίς φαντασία, είναι αδούλευτη και οι παίκτες της δε βγάζουν προσωπικότητα στο γήπεδο….πολλοί εκ των παικτών επιδεικνύουν συμπεριφορά δημοσίου υπαλλήλου.

         Τα τεράστια λάθη στον ΠΑΟΚ έγιναν το καλοκαίρι στην προετοιμασία, με την επιλογή του Στανόγεβιτς και τη δουλειά που δεν έγινε. Ήταν εμφανής η διαφορά στη φυσική κατάσταση των δύο ομάδων, δια γυμνού οφθαλμού. Στεγνοί, γυμνασμένοι και σβέλτοι οι παίκτες της ΑΕΚ δείχνοντας τη δουλειά του Χιμένεθ στην εκγύμναση. Όμως και ο Λουτσέσκου δεν έχει πολλές δικαιολογίες, από 10 Αυγούστου δουλεύει την ομάδα, είχε το χρόνο και τη δυνατότητα να διορθώσει κάπως τα πράγματα και στην τακτική και στη φυσική κατάσταση.

        Τέλος θα ήθελα να επισημάνω την αυτοθυσία του Γιάννη Ανέστη που έπαιξε χτυπημένος για πάνω από 70 λεπτά στο παιχνίδι, ένας παίκτης που στην αρχή της σαιζόν άκουσε πολλά  αλλά με τη δουλειά του, τα λίγα λόγια και την αγάπη του στην ομάδα καθιερώνεται στις συνειδήσεις του κόσμου.  

Ατρόμητος

Ο Ατρόμητος συνεχίζει ως πρώτος και αήττητος μετά το 1/3 του πρωταθλήματος. Ήταν πιο επιθετικός στο παιχνίδι από τον Πανιώνιο αλλά στο ματς η μία ομάδα εξουδετέρωσε τα ατού της άλλης. Ο Ατρόμητος τον Μασούντ και ο Πανιώνιος τον Ουάρντα. Δεν είχε ρυθμό το ματς ούτε πολλές φάσεις, ενώ σε 2-3 καλές φάσεις του Ατρομήτου, «καθάρισε» ο εξαιρετικός Κότνικ. Μεγάλο ματς ο Μανσόν που δείχνει πολύ καλός αμυντικός χαφ.

Στην Ευρώπη…..

-          Πυραυλοκίνητη η Σίτι του Πεπ, πήρε άνετη νίκη στο ντέρμπι με την Άρσεναλ…..Στην Τσέλσι επέστρεψε από τραυματισμό ο Καντέ και η ομάδα ξανανίκησε….1-0 πήρε ο Κοντε το Ντέρμπι με τον Μουρίνιο.

-          Στην Ιταλία η πρωτοπόρος και αήττητη Νάπολι είχε απώλεια βαθμών μετά το 0-0 στη Βερόνα με την Κιέβο και η Γιούβε την πλησίασε στον ένα βαθμό….στο κόλπο και η Ίντερ που είναι στο -2. Αν και στο Ιταλικό ποδόσφαιρο κυριάρχησε η αποχώρηση του τεράστιου Αντρέα Πίρλο από την ενεργό δράση. Grazie Maestro !

-          Η Μπάγερν είναι σε άνοδο από τότε που ανέλαβε ο Χάινκες και με το διπλό μέσα στη Ντόρντμουντ έδειξε ποιος είναι το αφεντικό στη Μπουντεσλίγκα….

-          Η Μπάρστα παρέμεινε στην κορυφή κερδίζοντας τη Σεβίλλη με δύο γκολ του Πάκο Αλκάθερ και την ακολουθεί η εκπληκτική Βαλένθια για την οποία τα είπαμε…..

                                                                                                                     SAM

Η Ευρώπη παίζει μπάλα (2)…….

Μεγάλα παιχνίδια και αυτή τη βδομάδα, αν και οι μεγάλες ομάδες στο Champions League μπήκαν πιο χαλαρά στα ματς αφού οι περισσότερες έχουν σχεδόν εξασφαλίσει την πρόκριση, αλλά είχαμε και αποτελέσματα έκπληξη και ομάδες να κάνουν επίδειξη δύναμης όπως η Παρί ή η Σίτι μες τη Νάπολι., όσο και στο Europa League. Οι ομάδες μας, ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ, κληθήκαν και πάλι να αντιμετωπίσουν δύο από τις πιο βαριές φανέλες στην Ευρώπη, εντός έδρας αυτή τη φορά. Ο Ολυμπιακός την Τρίτη πήρε μεγάλο αποτέλεσμα που θα μείνει στην ιστορία του συλλόγου. Η ΑΕΚ την Πέμπτη…...πάμε να τα αναλύσουμε.

Ολυμπιακός

Αυτή τη φορά είδαμε έναν εξαιρετικό Ολυμπιακό με τους παίκτες του να βγάζουν πάθος στο παιχνίδι τους και να καταθέτουν την ψυχή τους στο γήπεδο. Η Μπάρτσα ως αντίπαλος άλλωστε αποτελεί από μόνη της κίνητρο για κάθε ποδοσφαιριστή. Ο Λεμονής παράταξε τον Ολυμπιακό με σκοπό να κρατήσει το σκορ σε χαμηλά επίπεδα, να κλείσει τους χώρους και να περιορίσει τον Μέσι και την παρέα του. Από τη Μπάρτσα έλειπαν οι Πικέ, Ινιέστα ενώ δεν ξεκίνησε και ο Ράκιτιτς….έπαιζαν όμως οι Μέσι και Σουάρες. Ο Ολυμπιακός είχε τρεξίματα, ενέργεια και κοντά τις γραμμές. Η άμυνα του δεν ανέβαινε ψηλά αλλά παρέμενε στα 7-8 μέτρα έξω από τη μεγάλη περιοχή του και έπαιξε άριστα το τεχνικό οφσάιντ. Στο 1^ο ημίχρονο όχι μόνο κράτησε τη Μπάρτσα μακριά από το γκολ αλλά βγήκε με αξιώσεις και 3-4 φορές στην επίθεση, με θράσος και αποφασιστικότητα. Στο 2^ο ημίχρονο και ειδικά μετά το 75΄ όπου φυσιολογικά είχε επέλθει και η κούραση η Μπάρτσα δημιούργησε κάποιες φάσεις και θα μπορούσε να σκοράρει αλλά οι παίκτες του Ολυμπιακού και ειδικά οι Προτό και Μποτία, με αυτοθυσία κράτησαν το μηδέν. Άριστο το στήσιμο του Λεμονή, παρόμοιο με αυτό της Βαρκελώνης αλλά με άλλους παίκτες στην 11αδα που μπορούσαν να εφαρμόσουν καλύτερα το πλάνο του. Ο Προτό έκανε μεγάλο παιχνίδι και ενέπνεε εμπιστοσύνη στους συμπαίκτες του. Άψογο το κεντρικό αμυντικό δίδυμο και ειδικά ο Μποτία έκανε ματς καριέρας, με σωστές τοποθετήσεις και τάκλιν την κατάλληλη στιγμή. Ο Ομάρ στα δεξιά με τον δραστήριο Φιγκέιρας μπροστά του να τον ντουμπλάρει περιόρισαν αισθητά της επιθέσεις της Μπαρτσελόνα από την πλευρά τους ενώ ο Ομάρ βγήκε και μια φορά μπροστά στο 1^ο ημίχρονο στη φάση που τον πρόλαβε ο Ουμτιτί. Από αριστερά ο Κούρτης πήγε πολύ καλά αμυντικά, είχε δυνάμεις και ήταν απίστευτα μαχητικός στα τελευταία λεπτά, εφάρμοσε τις οδηγίες του προπονητή του και ήταν προσηλωμένος στα αμυντικά του καθήκοντα, με τέτοιες εμφανίσεις το μέλλον του ανήκει, τον βελτίωσε αισθητά ο Λεμονής. Ο Καρσελά μπροστά του έδωσε βοήθειες, έτρεξε και μάρκαρε αλλά δε βοήθησε καθόλου επιθετικά. Μεγάλο ματς από τον Ταχτσίδη που όσο περνούσε η ώρα και έβρισκε τα πατήματα του στο γήπεδο, κέρδιζε μονομαχίες, κρατούσε μπάλα, έδινε βοήθειες στους αμυντικούς και βοηθούσε στην κυκλοφορία της μπάλας. Ο Ρομαό έβγαλε πολλά τρεξίματα και κέρδισε μονομαχίες, είχε ενεργεία. Κουρασμένος και βαρύς ο Οφόε αν και προσπάθησε. Εξαιρετικός ο Φορτούνης, τρίτο σερί παιχνίδι που παίζει καλά και με διάθεση, κράτησε μπάλα και έβγαζε την ομάδα μπροστά, ειδικά στο 1^ο ημίχρονο που είχε δυνάμεις, ερχόταν πίσω και βοηθούσε να κλείσουν οι χώροι, βγήκε και κάποιες φορές στην επίθεση και δημιούργησε φάσεις στην εστία της Μπάρτσα, ανταποκρίθηκε και με το παραπάνω στο ρόλο του. 

Κέρδισε τον κόσμο του ο Ολυμπιακός με αυτή του την εμφάνιση όπως επισήμανε και ο προπονητής του μετά το ματς και έκανε όλη την Ευρώπη να ασχοληθεί μαζί του αφού έγινε η 1^η ομάδα μετά τη ΡΕΑΛ στο Σουπερ Καπ Ισπανίας τον Αύγουστο που κράτησε τη Μπάρτσα στο μηδέν. Χρειάζεται προσοχή όμως και να μη μείνουν οι ερυθρόλευκοι σε αυτό το ματς και να το μνημονεύουν για 2-3 χρόνια όπως το διπλό στην Άρσεναλ, οι μεγάλες ομάδες κοιτάνε ψηλά και οι επιτυχίες πρέπει να είναι συνεχείς. Εύχομαι το επόμενο μεγάλο αποτέλεσμα να είναι στο Τορίνο !

Δύο λόγια για κάποια από τα υπόλοιπα ματς του Champions League…..

-              Μια Ατλέτικο Μαδρίτης χωρίς εμπνεύσεις και διάθεση κατάφερε και      έφερε 2^η συνεχόμενη ισοπαλία με κάποια Καραμπάκ και φλερτάρει με πρόωρο αποκλεισμό

-              Μεγάλη και ευρεία νίκη της Ρόμα απέναντι στην Τσέλσι του Κόντε που ναι μεν στην αρχή τους πήγε και το παιχνίδι τους Ιταλούς αλλά προς το τέλος η Τσέλσι έδειξε σημάδια αποσύνθεσης, ειδικά σε μια φάση που και οι τρεις αμυντικοί πάνε πάνω στον Ντζέκο και αφήνουν τον Περότι μόνο του μες τη μεγάλη περιοχή είναι χαρακτηριστική και ας μην μπήκε το γκολ.

-              Η Σπόρτιγκ ήταν κυρίαρχη στο 1^ο ημίχρονο και προηγήθηκε μετά από εκπληκτική ενέργεια του Ζέλσον Μάρτινς, αλλά στο 2^ο οπισθοχώρησε αδικαιολόγητα, έδωσε χώρο στους Ιταλούς που εκμεταλλευτήκαν την κατάσταση και ισοφάρισαν με τον Ιγκουαϊν μετά από ωραία κάθετη πάσα του Κουαρδάδο.

-          Μεγάλο αποτέλεσμα για τον ΑΠΟΕΛ μέσα στη Ντόρντμουντ με παλικαρίσια εμφάνιση  που αφήνει την ομάδα του Σωκράτη Παπασταθόπουλου εκτός συνέχειας Champions League ενώ κινδυνεύει από τον ΑΠΟΕΛ να χάσει και το Γιουρόπα.

-          Με εξαιρετική εμφάνιση η Τότεναμ και καθοδηγούμενη από τον Ντελέ Άλι που πέτυχε 2 γκολ, πήρε μεγάλη νίκη στο «Γουέμπλεϊ» απένατι στην πρωταθλήτρια Ευρώπης ΡΕΑΛ η οποία προβληματίζει. Εξαιρετική η αντεπίθεση στο 3^ο γκολ.

-          Η Σίτι έκανε επίδειξη δύναμης στη Νότια Ιταλία και νίκησε με 2-4 τη Νάπολι η οποία παρότι προηγήθηκε και ισοφάρισε σε 2-2 δεν άντεξε απέναντι στην ταχύτατη ομάδα του Πεπ και κινδυνεύει με αποκλεισμό.

Πάμε στο Europa League….

Στο Europa τώρα είχαμε τον Απόλλων Λεμεσού να παίρνει αποτέλεσμα από την Ιταλική Αταλάντα στο 4^ο λεπτό των καθυστερήσεων και να αποδεικνύεται σκληρό καρύδι στην έδρα του αφού δεν έχασε για 8^ο σερί ευρωπαϊκό ματς. Πραγματοποιούν αξιόλογη πορεία φέτος οι Κυπριακές ομάδες!

Μεγάλο και εμφατικό διπλό η Αούστρια στην Κροατία επί της Ριέκα, ένα ματς που κρίθηκε στο 72΄ , εκεί που πίεζε η Ριέκα να ισοφαρίσει με το σκορ στο 1-2, δόθηκε φάουλ και αποβολή σε παίκτη της και από το φάουλ ήρθε το γκολ για την Αούστρια που με το 1-3 σ’ αυτή τη φάση καθάρισε το ματς.

Οι Ζενίτ και Λάτσιο με γκολ στις καθυστερήσεις των αγώνων τους απέναντι σε Ρόζεμποργκ και Νις, αντίστοιχα, εξασφάλισαν την πρόκρισή τους στους «32» της διοργάνωσης όπως και οι Δυναμό Κιέβου, Άρσεναλ και Στεάγουα.

ΑΕΚ

Η ΑΕΚ παρουσιάστηκε και πάλι με τρία στόπερ στο ματς απέναντι στη Μίλαν και ιδιαίτερα συμπαγής. Σε ένα ματς που μπορούμε να πούμε ότι η Μίλαν των 7 κυπέλλων Πρωταθλητριών και των πάνω από 200 εκ. σε μεταγραφές το καλοκαίρι, ήταν αυτή που απέσπασε την ισοπαλία. Στο 1^ο μάλιστα ημίχρονο οι πολυδιαφημισμένοι Ιταλοί είχαν μόνο ένα σουτ από μακριά του Μπονούτσι που πέρασε πολύ ψηλά, άουτ και αυτό στο τέλος του ημιχρόνου. Κυριολεκτικά δεν πάτησαν στην περιοχή της ΑΕΚ.  Μία ΑΕΚ που κυνήγησε το γκολ και δημιούργησε ευκαιρίες. Η ανάπτυξη της, ελλείψει του Μάνταλου, γινόταν από τα άκρα, με τους δύο μπακ, Γκάλο και Λόπεζ, να κάνουν μεγάλο παιχνίδι, να κάνουν πολλά ανεβάσματα, να πατάνε αντίπαλη περιοχή και να απειλούν με σουτ. Στις αρχές του 2^ου ημιχρόνου η Μίλαν μπήκε δυνατά, έκλεισε την ΑΕΚ και δημιούργησε ευκαιρίες, με αποκορύφωμα το δοκάρι του Μοντολίβο στο 57΄ ….και σε αυτό το διάστημα όμως η ΑΕΚ είχε αγωνιστικό θράσος και ψαχνόταν να χτυπήσει στην κόντρα. Η δε κίνηση του Χιμένεθ να ρίξει στο ματς τον Λιβάγια έκανε την ΑΕΚ πιο πιεστική μπροστά και τους Ιταλούς να οπισθοχωρήσουν και όταν στο 66΄μπήκε και ο Γαλανόπουλος, με τα τρεξίματά του, η ΑΕΚ κλείδωσε το ματς και πλέον έψαχνε το γκολ της νίκης, το οποίο τελικά δεν ήρθε. Η ΑΕΚ έκλεισε τους χώρους και ήταν αυτή που προσπαθούσε να δημιουργήσει. Δεν υπάρχει παίκτης της ΑΕΚ που να υστέρησε στον αγώνα, άπαντες διακρίθηκαν για το πάθος τους και το αγωνιστικό τους θράσος αιφνιδιάζοντας τη Μίλαν και κάνοντας την να μοιάζει με άναρχη ομάδα….συμπαγής και γρήγορη η Ένωση και εξαιρετικά στημένη από τον προπονητή της, ευτύχησε να έχει όλους τους παίκτες της σε μεγάλη μέρα. 

 Αντί επιλόγου η δήλωση του κορυφαίου αμυντικού Λεονάρντο Μπονούτσι μετά το ματς: «Η ΑΕΚ μας αιφνιδίασε με το παιχνίδι της. Έπαιξε ένας εναντίον ενός και μας δυσκόλεψε».

Υ.Γ.   Η σελίδα ξενυχτά και παρακολουθεί λατινοαμερικάνικό ποδόσφαιρο, ιδιαίτερα Λιμπερταδόρες και Σουνταμερικάνα και ενίοτε γράφουμε και για κάποιους παίκτες που μας αρέσουν. Αυτή τη βδομάδα τρομερή εντύπωση μας έκανε το δεξί μπακ της Ρίβερ Πλέιτ και ας έχασε η ομάδα του. Παίκτη που τον έχουμε ξαναδεί βέβαια….. 

Γκονζάλο Μοντιέλ…. 20 χρονών, γεννημένος το 1997 στην Αργεντινή με ύψος 178εκ. , που αγωνίζεται και ως δεξιός στόπερ. Παίκτης γρήγορος και αλτικός, με πάθος και δύναμη στο παιχνίδι του, βγαίνει πρώτος στη μπάλα μπροστά από τον αντίπαλο, έχει καλή πάσα, είναι αρκετά σκληρός στις μονομαχίες και δεν του φεύγει ο παίκτης του. Σκοράρει κιόλας κυρίως όταν προωθείται στις στημένες φάσεις. Στο transfermarkt κοστολογείται αυτή τη στιγμή στο 1,5 εκ. ευρώ και προέρχεται από τις ακαδημίες της Ρίβερ. Σίγουρα αν πας να τον πάρεις θα πληρώσεις τα διπλά. Τον βλέπω σύντομα σε Πορτογαλία ή Ιταλία. Αυτό είναι και το όνειρό μου για τις ομάδες μας. Να φτάσουν στο σημείο να μπορούν να πληρώσουν τέτοια ποσά, για ένα τέτοιο πρότζεκτ, να διαθέτουν την τεχνογνωσία να τον ολοκληρώσουν ως παίκτη και την υπομονή να τον περιμένουν, γιατί σίγουρα ένα παιδί 20 χρονών που έρχεται πρώτη φορά στην Ευρώπη θα θέλει το χρόνο του….αλλά σε 2-3 χρόνια με σωστή δουλειά μπορεί να πιάνει και 30 εκ. ευρώ…….

                                                                                                                    SAM