ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ – ΚΟΟΥΤΣ

                         ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ – ΚΟΟΥΤΣ

Θεμέλιος λίθος στα ομαδικά αθλήματα είναι η πίστη στον προπονητή !!!!

Και καλός επαγγελματίας προπονητής είναι όποιος κατορθώνει να συνδυάζει αποτέλεσμα με όπτιμουμ οικονομική διαχείριση του ενεργητικού της εταιρείας – ομάδας.

         Το να χτίσεις μια ομάδα από τα θεμέλια μέχρι την οροφή σωστά, θέλει αρχιτέκτονα και μηχανικό με γνώσεις , με ταλέντο και ευφυΐα. Και βέβαια φιλότιμο και καλοπιστία, γιατί χειρίζεσαι ανθρώπους. 

     

       Μια μικρή ή μέτρια ομάδα με έναν και καλό καπετάνιο μπορεί εύκολα να φτιαχτεί. Αποφασίζει τι είδους ποδόσφαιρο θέλει να παίζει, πόσο ψηλά θα βάλει τον πήχη, χωρίς να φοβάται ότι  θα γίνει ο κακός χαμός αν για πρακτικούς και ρεαλιστικούς λόγους τον βάλει κάπως χαμηλά . Επιλέγει έναν προπονητή της σχολής που αρμόζει στα πλάνα της και παίρνει καλούς παίκτες  για την αγοραία τιμή τους. Δουλειά όχι δύσκολη αλλά σίγουρα κοπιαστική.

     Ποια είναι όμως τα βασικά εκείνα χαρακτηριστικά που κάνουν το μεγάλο προπονητή, αυτόν που θα σου φτιάξει την ομάδα, θα αναδείξει παίκτες και θα κερδίσει τίτλους? Και πως τον επιλέγεις?

     Να επιλέξεις δηλαδή έναν προπονητή που η παρουσία του θα σημαίνει ότι η ομάδα θα δουλέψει σοβαρά και σε βάθος και θα δουλεύει για να έχει προοπτική. Να σε κάνει μια μεγάλη και σοβαρή ομάδα, σταθερά υπολογίσιμη και σεβαστή, με θεμέλια ακλόνητα, με δικλείδες , με αυτόματες λύσεις.

Ο πιο σίγουρος τρόπος επιλογής του κατάλληλου προπονητή, για να πετύχει έναν καθορισμένο στόχο, είναι να εξεταστεί το παρελθόν του , το ιστορικό του.  Η πιο αξιόπιστη ένδειξη για τη μελλοντική επιτυχία ενός μάνατζερ είναι αν πέτυχε στο παρελθόν παρόμοιους στόχους σε άλλη ομάδα. Επίσης σημαντικό κριτήριο που πιστοποιεί την αξία ενός τεχνικού είναι αν ανέδειξε παίκτες καλούς, το αν δημιούργησε ή βελτίωσε παίκτες και το αν κατάλαβε το DNA της ομάδας έτσι ώστε να την ωθήσει προς τον ορθό γι αυτήν τρόπο παιχνιδιού.

Υπάρχουν προπονητές που φέρνουν πιο πολύ  σε καθηγητή πανεπιστημίου ….φτιάχνουν τα πλάνα τους και πάνω σ’ αυτά δουλεύουν τη φάση της προετοιμασίας….και από κει και πέρα ότι βγει στο πρωτάθλημα…

Ο φτασμένος όμως προπονητής δεν κοιμάται…., αναθεωρεί τους σχεδιασμούς του αν χρειασθεί, διορθώνει, επιδιορθώνει, μπαλώνει, ράβει, ξηλώνει. Είναι φανατισμένος με τη δουλεία του και είναι καπετάνιος με αρχές.

      Κανονικά όμως και ο προπονητής πρέπει να συλλέγει υλικό για την ομάδα που πρόκειται να εργαστεί. Να έχει γνώση που πηγαίνει, σε ποιο περιβάλλον θα δουλέψει και με ποιο υλικό . Κάνει πρώτα τις αναλύσεις του, υποβάλει τα σχέδια του, μαθαίνει το μπάτζετ και έπειτα προχωράει σε συμφωνία.

Από κει και πέρα δεν είναι μόνο η αξία του προπονητή, είναι και το περιβάλλον της ομάδας, πόσο τεχνοκρατικό και οργανωμένο είναι. Γιατί κανένας προπονητής δεν λέει «όχι» όταν είναι να αναλάβει κάτι που είναι ήδη οργανωμένο.

      

Κατόπιν, πάμε στη στελέχωση του τιμ, στο σταφ. Διότι κανείς δεν πετυχαίνει τίποτα αν τα κάνει όλα μόνος του. Δε  μπορείς να μην έχεις στελέχη. Και τα στελέχη παίρνουν εντολές από τον εκτελεστικό διευθυντή, τον προπονητή.

Να τι λέει ο σερ Άλεξ:

Φέργκιουσον: «Η παρατηρητικότητα είναι το τελευταίο κομμάτι της προπονητικής μου δομής. Όταν ξεκίνησα ως προπονητής, βασίστηκα σε διάφορα βασικά: ότι μπορούσα να παίξω καλά, ότι καταλάβαινα τις τεχνικές αρετές που απαιτούνταν για το υψηλότερο επίπεδο, ότι μπορούσα να προπονήσω σωστά, ότι είχα την ικανότητα να παίρνω σωστές αποφάσεις. Ένα απόγευμα στο Αμπερντίν είχα μία συζήτηση με τον βοηθό μου, πίνοντας τσάι.

Μου είπε: δεν ξέρω γιατί με έφερες εδώ. Του απάντησα: τι εννοείς; Και μου απάντησε: Δεν κάνω τίποτα. Δουλεύω με τους μικρούς, όμως είμαι εδώ για να σε βοηθήσω με την προπόνηση της πρώτης ομάδας. Αυτός είναι ο ρόλος του βοηθού. Ένας άλλος μου είπε: Νομίζω ότι έχει δίκαιο αφεντικό. Και έδειξε πως μπορούμε να επωφεληθούμε από το γεγονός ότι δεν χρειάζεται να κάνω πάντα εγώ την προπόνηση. Αρχικά είπα: Όχι, όχι, όχι. Το σκέφτηκα, όμως, τις επόμενες ημέρες και είπα να το δοκιμάσουμε. Κατά βάθος ήξερα ότι ήταν σωστό. Έτσι, άφησα σε εκείνους την προπόνηση και ήταν το καλύτερο πράγμα που έκανα.

Δεν παρέδωσα τον έλεγχο. Η παρουσία μου και η ικανότητα επίβλεψης ήταν πάντα εκεί, ενώ όσα βλέπεις είναι πολύτιμα. Άρχισα να βλέπω περισσότερες λεπτομέρειες. Βλέποντας την αλλαγή στις συνήθειες ενός παίκτη ή την πτώση του ενθουσιασμού του μου επέτρεψαν να ασχοληθώ περισσότερο μαζί του. Έχει προβλήματα στην οικογένεια; Έχει οικονομικά προβλήματα; Είναι κουρασμένος; Σε τι διάθεση είναι; Κάποιες φορές μπορούσα να καταλάβω αν ένας παίκτης είναι τραυματίας, τη στιγμή που εκείνος νόμιζε ότι είναι μια χαρά!

Δε νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι εκτιμούν τη δύναμη της παρατήρησης. Η ικανότητα να εντοπίζεις μικροπράγματα είναι κλειδί για την επιτυχία. Ή μάλλον, η ικανότητα να εντοπίζεις πράγματα που δεν περίμενες να δεις».

Αυτά λέει ο Σερ Άλεξ….

Πέρα από το προπονητικό σταφ, ο πρωταθλητισμός προϋποθέτει και τιμ υποστήριξης που δουλεύουν από πίσω σου. Ένας αθλίατρος, ένας διαιτολόγος, ένας μασέρ, ένας ψυχολόγος και ένας βιομηχανικός. Χωρίς αυτές τις ειδικότητες δε διεξάγεται συστηματικός πρωταθλητισμός.

Πάμε τώρα στους παίκτες , στα εργαλεία που πρέπει να έχει ο προπονητής για να δουλέψει και να πετύχει στόχους.

 Οι προπονητές που έχουν ιδιαίτερα ισχυρή προσωπικότητα, μεγάλη αυτοπεποίθηση και υψηλές φιλοδοξίες, θέλουν Παιχταράδες.

Θεμελιώδες κριτήριο όμως είναι το τι καταφέρνει ο κάθε προπονητής με το υλικό που έχει ή που μπορεί να έχει , προτείνοντας παίκτες που δε σπάνε οικονομικά τη ράχη της ομάδας.  Επίσης ο κάθε παίκτης που έχει η ομάδα χρειάζεται «αποκωδικοποίηση», «διάβασμα», στα όρια της μελέτης, «ακτινογράφηση», για να γνωρίζεις το υλικό που έχεις και που μπορείς να φτάσεις μ’ αυτό αν το αξιοποιήσεις κατάλληλα.

   Σημαντικό επίσης είναι ο μαέστρος να μην κρατάει μαστίγιο, αλλά να είναι τόσο καταρτισμένος και πολύπλευρα καλλιεργημένος ως άνθρωπος, ώστε οι μουσικοί – παίκτες – του, όχι απλά να μην τον αμφισβητούν αλλά και να τον πιστεύουν και να τον θαυμάζουν. Αυτός να είναι ο απόλυτος ομαδάρχης και όλοι να τον κοιτάνε στα μάτια.

Να τι λέει ο σερ Άλεξ :

Φέργκιουσον: «Αν ερχόταν η μέρα που ο προπονητής της Γιουνάιτεντ θα ελεγχόταν από τους παίκτες, τότε δε θα ήταν η Γιουνάιτεντ που ξέρουμε. Πριν υπογράψω στην Γιουνάιτεντ, είπα στον εαυτό μου ότι δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω κανέναν να είναι πιο δυνατός από εμένα. Η προσωπικότητά σου πρέπει να είναι μεγαλύτερη όλων. Είναι ζωτικής σημασίας.

Υπάρχουν καταστάσεις, που θα πρέπει να ρωτήσεις τον εαυτό σου αν κάποιοι παίκτες επηρεάζουν αρνητικά τα αποδυτήρια, την απόδοση ολόκληρης της ομάδας και τον έλεγχό σου πάνω στους υπόλοιπους παίκτες και στο τεχνικό επιτελείο. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Αν υπάρχουν, θα πρέπει να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα στη ρίζα του. Δεν έχει καμία σημασία αν ο παίκτης είναι ο καλύτερος στον κόσμο. Η μακροπρόθεσμη εικόνα του συλλόγου είναι πιο σημαντική από τον οποιονδήποτε και ο προπονητής πρέπει να είναι ο πιο σημαντικός στον σύλλογο.

Κάποιες ομάδες στην Αγγλία άλλαξαν προπονητές τόσο συχνά, που οι παίκτες είχαν στο τέλος μεγάλη εξουσία. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Αν ο προπονητής δεν έχει τον έλεγχο, δεν πρόκειται να αντέξει πολύ. Πρέπει να βρεθείς σε θέση ολοκληρωτικού ελέγχου. Οι παίκτες πρέπει να αναγνωρίζουν ότι ο προπονητής ελέγχει τα πάντα. Μπορείς να κάνεις τα πράγματα πολύ περίπλοκα για σένα, όταν αρχίσεις να αναρωτιέσαι: «αρέσω στους παίκτες;». Αν δεν έκανα σωστά τη δουλειά μου, οι παίκτες δε θα με σέβονταν. Αυτό είναι το μοναδικό που χρειάζεσαι.

Έκανα γρήγορες ενέργειες, όταν έβλεπα ότι ένας παίκτες είχε αρνητική επίπτωση στους υπόλοιπους. Κάποιοι μπορούν να πουν ότι το έκανα παρορμητικά, όμως πιστεύω ότι ήταν κρίσιμο οι αποφάσεις να παίρνονται γρήγορα. Γιατί θα έπρεπε να κοιμάμαι έχοντας αμφιβολίες; Θα ξυπνούσα την επόμενη μέρα και θα έπαιρνα τις κατάλληλες αποφάσεις. Είναι σημαντικό να έχει αυτοπεποίθηση στο να υποστηρίζεις την απόφασή σου. Όλα έχουν να κάνουν με τον έλεγχο και την ικανότητά σου να επιβληθείς, όταν οι καταστάσεις το απαιτούν».

Το σημαντικότερο όμως όλων είναι η δουλειά του προπονητή με την ομάδα στο γήπεδο, στις εγκαταστάσεις, στο προπονητικό κέντρο. 

    Ξεκινάς λοιπόν από τα βασικά για να χτίσεις σιγά-σιγά και τούβλο – τούβλο, με δουλειά σε όλα τα επίπεδα.

Τα βασικά που πρέπει να κάνει ο προπονητής στην καθημερινή δουλειά έχουν ως στόχο - τη βελτίωση των παικτών στην τακτική, - να δουλευτεί και να αποδώσει ένα στοιχειώδες επιθετικό πλάνο, - να δουλευτεί το αμυντικό transition και – η προπόνηση να έχει ένταση ανάλογη των αγώνων και να βελτιώνονται οι παίκτες στους τομείς της αντοχής, της έντασης και της φυσικής κατάστασης. Και καλή φυσική κατάσταση δεν έχει αυτός που δεν κουράζεται αλλά αυτός που ξεκουράζεται γρήγορα.

 Ο προπονητής καλείται να διαχειριστεί το ρόστερ, να διαχειριστεί πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους και χαρακτήρες μέσα στην ομάδα, αυτό είναι κολοσσιαίας σημασίας κεφάλαιο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Ροτέισον είναι να αφήνεις έναν παίκτη να δώσει 6-7 σερί παιχνίδια, το ένα κοντά στο άλλο, να τον φτάσεις στο τοπ του φορμαρίσματός του, γιατί μέσα από τα παιχνίδια φορμάρεται ο παίκτης κι όταν φτάσει να πέφτει η απόδοσή του λόγω της κούρασης, να βάζεις έναν αντικαταστάτη για να σου κάνει το ίδιο πράγμα.

Και πάμε πιο βαθιά……………

Κεφαλαιώδες ζήτημα είναι η ΤΑΚΤΙΚΗ, ο τρόπος με τον οποίο θα πάρεις αποτελέσματα και θα πετύχεις στόχους.

          Η τακτική δεν είναι κάτι θεωρητικό αλλά κάτι πρακτικό. Είναι αυτό που πρέπει ο παίκτης να είναι σε θέση να κάνει μέσα στο γήπεδο σε συνθήκες απόλυτου στρες. Εκείνο που χρειάζεται πραγματικά ο παίκτης είναι να του πει ο προπονητής πως θα παίξει, προτερήματα και ελαττώματα του αντιπάλου, προετοιμασία ρόλων για όλα τα ενδεχόμενα . Π.χ. δύο παίκτες τρέχουν τα ίδια χιλιόμετρα μες το γήπεδο, όμως ο ένας επειδή γνωρίζει από τακτική κάνει πολύ περισσότερη δουλειά, ενώ ο άλλος πελαγοδρομεί. Ο ένας ήταν πάντα στο σωστό σημείο για να κόψει, να ντουμπλάρει, να βγει μπροστά, να σκοράρει, ενώ ο άλλος έτρεχε για να τρέχει. Η τακτική λοιπόν μπορεί να προφυλάξει τις δυνάμεις της ομάδας.

Το σωστό πάντως είναι ο προπονητής να προσαρμόζει την τακτική και τη διδασκαλία του στο έμψυχο υλικό που διαθέτει. Αυτό είναι που κάνει έναν προπονητή καλύτερο από τους άλλους. Το να έχει ευέλικτη σκέψη στην τακτική.

  Υπάρχουν όμως και προπονητές που δεν προσαρμόζουν την τακτική στους παίκτες, αλλά τους παίκτες στην τακτική. Σ’ αυτή την προσέγγιση μιλάμε για «γκουρού» προπονητή, με ιδέες προχωρημένες που οι αντίπαλοι δεν έχουν.

 

 Όπως ο ΖΟΣΕ στην Ίντερ….που έκανε εξτρεμ τους Ετό και Πάντεφ και μάλιστα να γυρνάνε να μαρκάρουν σαν μπακ…..

Γενικά, οι καλοί κόουτς πρέπει να μπορούν να αυτοσχεδιάζουν την ώρα του αγώνα . Και πρέπει να έχουν κάποιες κομπίνες, που τις πιστεύουν και τις διδάσκουν πριν από κάθε κρίσιμο ματς. Στημένες φάσεις. Δουλεμένες κομπίνες. Πειθαρχημένες κινήσεις ακριβείας με στοιχείο αιφνιδιασμού.

Όμως ο κάθε αγώνας περνάει από αξονική τομογραφία. Κανονικά κόβει, ο προπονητής με το επιτελείο του, τον αγώνα σε χιλιάδες κομματάκια και στη συνέχεια συνθέτουν το παζλ. Παίρνουν όλα τα κομμάτια που θέλουν για την ομάδα τους και κάνουν δουλεία.

( 33 συγχρονισμένες κινήσεις για τις στημένες φάσεις έχει βάλει στο παιχνίδι της Νάπολι  ο Μαουρίτσιο Σάρι )

Προπονητής σημαίνει να βάζει το στίγμα του. Να μην παίζει κουτουρού. Και ο τρόπος παιχνιδιού του να μην αλλάζει αλλά να εξελίσσεται. Να δουλεύει σε πλάνα και αυτοματισμούς και οι κινήσεις της ομάδας μέσα στο γήπεδο να μην είναι τυχαίες. Να δουλέψει στους αυτοματισμούς, στα δίδυμα και στα τρίδυμα που φτιάχνονται από τους παίκτες ώστε η ομάδα μη δείχνει ξεκομμένη. Ο ένας παίκτης να ξέρει τον άλλον. Αυτά χρειάζονται δουλειά, για να γίνει η ομάδα επικύνδινη για τον αντίπαλο, πιο θεαματική και πιο γρήγορη στην ανάπτυξη. Και σιγά-σιγά να χτιστεί ένας πολύπλοκος μηχανισμός μέσα στην ομάδα και να έχει κατασκευαστεί εξωφρενικά σύνθετη ανάπτυξη και μια απροσπέλαστη αμυντική λειτουργία. Κανένα σύστημα όμως και καμία τακτική δεν μπορεί να στηθεί από τον προπονητή αν δεν υπάρχουν πρώτα απ’ όλα τα στοιχεία της Ταχύτητας και της Δύναμης στα χαρακτηριστικά των παικτών του ρόστερ. Έπεται το σύστημα και ο αυτοματισμός. Αυτά απαιτεί ο σύγχρονος πρωταθλητισμός. Σ’ αυτά τα χαρακτηριστικά θα στηριχθείς αρχικά και τα αποτελέσματα και τις κούπες θα τα βρεις στη συνέχεια.

Κι όλα αυτά ξεκινάνε από την προετοιμασία., αυτός άλλωστε είναι και ο βασικός σκοπός της προετοιμασίας……Η ΟΜΑΔΙΚΟΤΗΤΑ.

Βασικά, όμως, όλο το μυστικό είναι τι κάνεις μέσα στη σαιζόν, πως προπονείς, πως κάνεις αποκατάσταση, πως συμπεριφέρεσαι εξωγηπεδικά. Εκεί αναδυκνείονται ή καταρρέουν οι ομάδες. Εκεί φαίνεται τι δουλειά κάνουν.

Και δεν έχει καμία σημασία αν εφαρμόζεις κάτι παλιό ή κάτι καινούριο, αλλά κυρίως να ξέρεις τι κάνεις. Να είσαι μάστορας στη δουλεία σου. Άλλωστε μοντέρνος είναι όποιος κερδίζει !

Τέλος, πάμε στην πεμπτουσία όλων…. το αποτέλεσμα

Όσο καταξιωμένος και να είναι ένας προπονητής, όσο καλή και σε βάθος δουλειά κι αν κάνει με το επιτελείο του, αυτό από το οποίο τελικά θα κριθεί είναι τα αποτελέσματα, έστω κι αν η δουλεία του φανεί στο μέλλον και με άλλον προπονητή , πιθανόν, στο τιμόνι της ομάδας…..

 

Φραντισεκ Φαρντοκ…..με Γιοχαν Κρόιφ

Tο Νο1 λοιπόν είναι να πάρεις αποτέλεσμα ΤΩΡΑ,….έτσι θα ανέβεις σκαλοπάτι. Αν δεν πάρεις αποτέλεσμα τώρα αλλά περιμένεις αύριο και μεθαύριο, μάθε ότι δε θα έρθει ποτέ η σειρά σου. Διότι οι παίκτες μέλλοντος και όχι παρόντος θα σου…χαλάσουν, θα βαρεθούν πρόωρα, δεν θα γίνουν αυτοί που θα έπρεπε και που υπολόγιζες. Σε ομάδα που δεν κερδίζει αλλά περιμένει κάποτε να κερδίσει οι παίκτες δυστυχούν και συνήθως χάνονται….Εκεί έρχεται και το άγχος και η ανασφάλεια του τεχνικού με πρώτο σύμπτωμα την υπερβολική αυστηρότητα και αγριάδα. Και συνήθως τον προπονητή αν δεν έρθουν τα αποτελέσματα, δεν τον στηρίζει κανείς, ούτε οι διοίκηση, ούτε ο τύπος, ούτε οι οπαδοί, ούτε οι παίκτες του….Πόσο να αντέξει κάποιος όταν δεν έχει στηρίγματα? Θα πρέπει να είναι μεγάλο όνομα και πολύ μεγάλη προσωπικότητα.

Φέργκιουσον: «Η νίκη είναι στη φύση μου. Περίμενα να κερδίσω κάθε φορές που βγαίναμε στο γήπεδο. Ακόμη και όταν οι περισσότεροι σημαντικοί μας παίκτες ήταν τραυματίες, περίμενα να κερδίσουμε. Ήμουν αισιόδοξος ότι οι παίκτες ήταν έτοιμοι να παίξουν και να κερδίσουν εξαιτίας όλης της προετοιμασίας που είχαμε κάνει.

Παίρνω πάντα ρίσκα. Αν χάναμε στο ημίχρονο, το μήνυμα ήταν απλό: Μην πανικοβάλεστε. Απλά συγκεντρωθείτε στο να κάνουμε τη δουλειά μας. Αν ήμασταν πίσω, ας πούμε με 1-2, με 15’ να απομένουν, ήμουν έτοιμος να πάρω ακόμη μεγαλύτερο ρίσκο. Δεν είχα κανένα πρόβλημα να χάσουμε με 1-3, αν αυτό σήμαινε ότι είχαμε δώσει την ευκαιρία στους εαυτούς μας να πάρουμε την ισοπαλία ή τη νίκη. Έτσι, στα τελευταία 15’, τα παίζαμε όλα για όλα. Βάζαμε ακόμη έναν επιθετικό και προσέχαμε λιγότερο την άμυνα. Ξέραμε ότι αν κερδίζαμε με 3-2, το συναίσθημα θα ήταν φανταστικό. Και αν χάναμε 1-3, ε θα χάναμε ούτως ή άλλως.

Το να έχεις θετική διάθεση και να παίρνεις ρίσκα ήταν το στυλ μας. Ήμασταν έτοιμοι να κερδίσουμε κάθε παιχνίδι. Οι οπαδοί μας το καταλάβαιναν και μας στήριζαν. Ήταν υπέροχο συναίσθημα να μας βλέπεις να παλεύουμε έτσι στα τελευταία λεπτά. Ένας βομβαρδισμός στην αντίπαλη περιοχή, κορμιά παντού, οι παίκτες να τα δίνουν όλα χωρίς φόβο. Φυσικά, μπορεί και να χάσεις στην αντεπίθεση, όμως η χαρά του να νικάς εκεί που νόμιζες ότι αυτό είναι αδύνατο είναι φανταστική.

Νομίζω ότι όλες μου οι ομάδες το είχαν. Δεν τα παρατούσαν ποτέ. Έτσι, ξαφνικά δεν χρειαζόταν να περνάω συνέχεια το μήνυμα. Ήταν εκπληκτικό εκείνο το χαρακτηριστικό και είναι απίστευτο να βλέπεις όλα όσα συνέβαιναν στα τελευταία λεπτά».

     Στον πρωταθλητισμό του σήμερα, λοιπόν, πρέπει να παίζεις όχι με το όραμα, αλλά με το τεχνοκρατικό πνεύμα στην καλύτερή του μορφή. Τι ξοδεύουμε και πως ξοδεύουμε. Σε τι επενδύουμε και γιατί επενδύουμε. Κι αν κάνουμε μια επιτυχία, να μην γαντζωθούμε πάνω σ’ αυτή αλλά να κάνουμε κι άλλη και παράλλη.

                                                                                                                                            SAM

Sir Alex

“Εγώ πιστεύω στην αντικειμενική αξία, είτε ξοδεύω δέκα λίρες για την πάρτη μου, είτε τα λεφτά του άλλου. Κι έτσι δε δέχομαι να πληρώσω σε μη ρεαλιστικές τιμές κάποιους παίκτες”

                                                                               Sir Alex Fergiouson

ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ – ΑΤΛΕΝΤΙΚΟ ΜΑΔΡΙΤΗΣ = 1-1 (5-3)

       

     

      Πάει και φέτος το champions leang …..το πήρε η Ρεάλ και για 11ατη φορά μάλιστα…..Ας δούμε όμως το ματς….

       Και οι δύο ομάδες μπήκαν άνετες και αποφασισμένες στο παιχνίδι και με τις αναμενόμενες 11αδες. Στα πρώτα λεπτά η Ρεάλ κέρδισε κάποια φάουλ έξω από την περιοχή που οι χαφ της τα εκτελούσαν  στέλνοντας τη μπάλα στο ύψος της μικρής περιοχής του Όμπλακ, προφανώς γνωρίζοντας την αδυναμία του στις εξόδους και ότι σαν τερματοφύλακας παίζει πάνω στη γραμμή. Έτσι είχαμε την μεγάλη ευκαιρία στο 8΄  (η μπάλα πήγε πάνω στον Όμπλακ ) και το γκολ του Ράμος στο 15΄.

      Από κει και πέρα η Ατλέντικο πήρε τα ηνία του αγώνα, έχοντας τη μπάλα στην κατοχή της χωρίς όμως να φτιάξει τη μεγάλη ευκαιρία και με τους επιθετικούς της να μην έχουν κίνηση, ενώ οι χαφ και οι πλάγιοι δεν επιχείρησαν διεισδύσεις.

       Η Ρεάλ από την άλλη ούτε ευκαιρία, ούτε μια αντεπίθεση. Άφαντος ο Κριστιάνο, ενώ ο Μπέιλ που ξεκίνησε καλά περιορίστηκε στο να τρέχει για τα αμυντικά του καθήκοντα και να ακολουθεί τον Φελίππε Λουϊς στις προωθήσεις του. Άψογοι οι Καρβαχάλ και Μαρτσέλο που δεν επέτρεψαν ούτε μια φορά στους πλάγιους της Ατλέντικο να τους περάσουν και να μπουν με αξιώσεις στην περιοχή. Έτσι έκλεισε το ημίχρονο.

        Στην αρχή του 2^ου μέρους και πριν καλά καλά ζεσταθεί το παιχνίδι από μια κάθετη πάσα στην περιοχή της Ρεάλ ο Τόρες πρόλαβε τον Πέπε, βγήκε πρώτος στη μπάλα και κέρδισε το πέναλντι. Ανέλαβε την εκτέλεση ο Γκριεζμάν που μάλλον δεν είχε ψυχολογία και φοβήθηκε τον Νάβας, το εκτέλεσε δυνατά και έστειλε τη μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι…..από κει και μετά ο εκτελεστής, επηρεασμένος , ήταν όση παρόν στο ματς.

Στο 2^ο ημίχρονο, λοιπόν, ο Σιμεόνε άλλαξε τον Φερνάντεθ με τον Καράσκο καθότι δεν ήθελε πλέον ένα ακόμα χαφ με αμυντικές αρετές ενώ βρισκόταν πίσω στο σκορ, αλλά έναν επιθετικό για να πλευροκοπήσει και να φτάσει στην ισοφάριση.  Η Ατλέντικο μπήκε πολύ δυνατά και πέρα από το πέναλντι έκανε φάσεις για γκολ. Σ’ αυτό έπαιξε ασφαλώς ρόλο και ο τραυματισμός του Καρβαχάλ του οποίου τη θέση πήρε ο Βραζιλιάνος Ντανίλο ο οποίος φάνηκε λίγος για τέτοιο παιχνίδι. Ο Καράσκο τον έκανε ότι ήθελε και απ’ αυτή την πλευρά η Ατλέντικο ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνη. Η Ρεάλ μέχρι το 70΄- 75΄ απλά αμυνόταν. Ο Ζιντάν πέρασε τον Ίσκο στη θέση του Κρόος μήπως και περάσει καμιά μπαλιά στους εντελώς ξεκομμένους απ’ το παιχνίδι Κριστιάνο –Μπέιλ- Μπενζεμά. Ενώ το 77’ έβγαλε τον όση παρόν Μπενζεμά και στη θέση του πέρασε ο πιτσιρικάς Λούκας Βάσκεθ πιο πολύ για να πρεσάρει μπροστά και να μην αναπτύσσεται από πίσω η Ατλέντικο και σέντερ φορ πέρασε ο Κριστιάνο. Εκεί όμως που πήγε να ξεμυτίσει η Ρεάλ γύρω στο 75΄, χάνοντας δύο ευκαιρίες (τετ α τετ Μπενζεμά και σουτ Κριστιάνο που έδιωξε πάνω στη γραμμή ο αμυντικός) η Ατλέντικο ισοφάρισε με τον Καράσκο.

     Από την ισοφάριση και μετά η Ατλέντικο σαν να άδειασε και έριξε στροφές γυρίζοντας στο γνωστό αμυντικό της παιχνίδι, με τη Ρεάλ να βγαίνει κάποιες φορές μπροστά. Η Ατλέντικο αφού ισοφάρισε ήθελε να ηρεμήσει και να δει πως θα διαχειριστεί από δω και πέρα τον αγώνα.

      Στην παράταση οι δύο ομάδες ήταν κουρασμένες και το ματς παιζόταν στα δύο μισά του γηπέδου χωρίς κουράγια για αντεπιθέσεις, με τη Ρεάλ να είναι πιο επικίνδυνη και την Ατλέντικο να δείχνει ότι βολεύεται με το να πάει το ματς στα πέναλντι.

     Στα πέναλντι τώρα. Καταρχήν χίλια μπράβο στον πιτσιρικά τον Λούκας που είχε το σθένος να εκτελέσει το 1^ο πέναλντι και να ευστοχήσει για τη Ρεάλ. Επίσης πολλά μπράβο στον Γκριεζμάν που παρότι έχασε το πέναλντι στη ροή του ματς εκτέλεσε και ευστόχησε στο 1^ο πέναλντι της Ατλέντικο.   Για τον Χουανφράν? …..Αυτά μπορεί να συμβούν σε όλους τους παιχταράδες…..

Από κει και πέρα οι παίκτες της Ρεάλ εκτελούσαν τα πέναλντι σε κενή εστία με τον Όμπλακ να μένει όρθιος στη μέση της εστίας σαν τρίτο δοκάρι. Με τέτοιο τερματοφύλακα δεν παίρνεις champions leang. Επίσης ο Τόρες …..ανύπαρκτος, λίγος, βουτυράτος, χωρίς κίνηση, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς να ξέρει μπάλα. Με τέτοιο φορ δεν παίρνεις κούπα από τη Ρεάλ.

Ο Μουρίνιο πήρε το 2004 το champions leang με την Πόρτο, έχοντας αποκλείσει νωρίτερα τη Ρεάλ και τη Γιουναϊντέντ (όπως και η Ατλέντικο φέτος τη Μπάρτσα και τη Μπάγερν)  αλλά στον τελικό αντιμετώπισε την ελαφριών βαρών Μονακό και όχι τη «Βασίλισσα» …..χρειάζεται και τύχη….

           Η Ατλέντικο έδειξε ότι έχει χαφ που ξέρουν μεγάλη μπάλα, είναι τεχνίτες,  τρέχουν σα σκυλιά και έχουν τσαγανό να κερδίζουν τις μονομαχίες. Έχει κλάσης αμυντικούς γιατί αν και βγήκε μπροστά η ομάδα και ανέβηκε ψηλά η άμυνα, δεν τους έκαναν αντεπιθέσεις, δεν τους βγήκαν στην πλάτη οι ταχύτατοι Κριστιάνο (αν και επηρεασμένος από τον τραυματισμό) και Μπέιλ. Λίγος ο τερματοφύλακας και απλά δεν έχει φορ. Ο Γκριεζμάν κάνει μόνο για αντεπιθέσεις. Παιχταράς και όλα τα λεφτά ο Καράσκο.

           Η Ρεάλ  πήρε την κούπα με συνταγή Μπενίτεθ. Μετά τον πρώτο καιρό ο Ζιντάν εγκατέλειψε την φουλ επιθετική τακτική, ξαναέβαλε τον Καζιμίρο στην ενδεκάδα, μάζεψε την ομάδα, έπαιξε όπως ο Μπενίτεθ είχε στήσει την ομάδα από την προετοιμασία και με την τακτική αυτή που μετράει στους νοκ άουτ αγώνες (όχι όμως και για να πάρεις πρωτάθλημα) σήκωσε κούπα champions leang. Τι θα κάνει σαν προπονητής και τι ψάρια θα πιάσει, θα αρχίσουμε να τον κρίνουμε από του χρόνου……

                                                                                                                                           SAM

Μεταγραφές & Προστασία ομάδας

      Ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια σε μια ομάδα είναι οι μεταγραφές. Εκεί η ομάδα τοποθετεί – επενδύει τα λεφτά της και απ’ αυτές εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, ένα επιτυχημένο ή όχι πρότζεκτ.

      Ένας τομέας στον οποίο υστερούν οι μεγάλες ελληνικές ομάδες ( Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός – ΑΕΚ – ΠΑΟΚ) με αποτέλεσμα και χρήματα να χάνουν και τους στόχους τους να μην πετυχαίνουν (βλέπε πορεία στην Ευρώπη, κυρίως).

       Ποιος όμως κάνει τις μεταγραφές σε μια ομάδα? Ο πρόεδρος? Ο προπονητής ? Οι σκάουτ ? Οι διάφοροι  συνεργαζόμενοι μάνατζερ? Στην Αγγλία π.χ. παρατηρούμε το φαινόμενο σε διάφορες ομάδες όπως για παράδειγμα η Λίβερπουλ, να υπάρχει επιτροπή μεταγραφών, χωρίς όμως και κει να είναι απόλυτα πετυχημένες οι κινήσεις τους.  Έχει, λοιπόν ο πρόεδρος το χρόνο, καθότι στις ελληνικές ομάδες είναι πολυάσχολος με τις επιχειρήσεις του, να ασχοληθεί με τις μεταγραφές? Φυσικά και όχι, άλλωστε δεν είναι και αυτός ο ρόλος του.

Ο προπονητής? Πάντα θα προτείνει παίκτες που γνωρίζει και πιθανόν έχει ξανασυνεργαστεί , θεωρεί ότι ταιριάζουν και εξυπηρετούν τα αγωνιστικά του σχέδια. Η ομάδα όμως τι κάνει? Ακολουθεί τυφλά τις εισηγήσεις του προπονητή? Όπως π.χ. ο Παναθηναϊκός πριν μερικά χρόνια που εμπιστεύτηκε τον Ζεσουάλδο Φερέιρα και ακόμη πληρώνει τον Φορναρόλι και τον Κουϊνσι ( ίσως και άλλους)? Πολύ σωστά σ’ αυτό ο Ολυμπιακούς παίρνει ως δανεικούς με οψιόν αγοράς αρκετούς παίκτες απ’ αυτούς που εισηγείται ο προπονητής του. Ο προπονητής λοιπόν απλά προτείνει .

 Οι σκάουτ? Κι αυτοί προτείνουν. Πως όμως τους αξιοποιεί η ομάδα τους σκάουτ? Και καταρχήν ποιοι είναι? Είναι άνθρωποι του κλάμπ ή κάποιοι με τους οποίους η ομάδα συνεργάζεται χωρίς αποκλειστικότητα? Τι δουλειά ακριβώς τους έχει οριστεί να κάνουν? Να παρακολουθούν παίκτες που έχουν προταθεί και έχουν επιλεγεί από την ομάδα ως υποψήφιοι για μεταγραφή, να μαθαίνουν πληροφορίες γι  αυτούς? Για τη ζωή τους, για τυχόν τραυματισμούς, για το χαρακτήρα τους..... Ή ψάχνουν για ταλέντα στην Ελλάδα ? Ή τους έχεις σε διάφορες χώρες (παλαίμαχοι ξένοι ποδοσφαιριστές της ομάδας ) και  προτείνουν παίκτες?  Τους χρησιμοποιείς για να σου βρουν έτοιμους παίκτες για την 1^η ομάδα ή για εντοπισμό ταλέντων για τις ακαδημίες ?  Επιβάλει στον προπονητή που υπογράφει η ομάδα, να έχει συνεργασία με τους σκάουτ για τον καταρτισμό του ροστερ ή απλά του παραδίδει τα κλειδιά του μαγαζιού επειδή είναι ο σοφός ξένος προπονητής?  Πόσα χρόνια συνεργάζεσαι με καθέναν από τους σκάουτ και πόσο αυστηρά τους αξιολογείς από το αν βγήκαν οι προτάσεις τους? Άρα εδώ παίζουν πολλά πράγματα ρόλο αλλά κυρίως ο τρόπος που λειτουργείς ως ομάδα στο θέμα σκάουτ και τι ρόλο τους έχεις δώσει.

      Τέλος, φυσικά, οι μάνατζερ που συνεχώς προτείνουν παίκτες γιατί αυτή άλλωστε είναι και η δουλειά τους……Τους έχεις όμως εμπιστοσύνη? Συνεργάζεσαι χρόνια μαζί τους και έχεις βγει κερδισμένος γιατί σου έφεραν παίκτες που και μπάλα έπαιξαν και μοσχοπουλήθηκαν και είχες κέρδος σαν εταιρεία…..

        Από κει και πέρα βέβαια ως ομάδα πρέπει να έχεις ξεκαθαρίσει και τα κριτήρια επιλογής των παικτών που θα πλαισιώσουν και θα ενισχύσουν το υπάρχον ρόστερ σου…… το οποίο βέβαια είναι αδιανόητο κάθε λίγο και λιγάκι να αλλάζει κατά πολύ γιατί έτσι χάνεται η συνοχή της ομάδας. Χρειάζεσαι διάρκεια στην ομοιογένεια για να χτυπήσεις την πόρτα της Ευρώπης με αξιώσεις.

           Το νούμερο ένα κριτήριο, λοιπόν, για κάθε παίκτη που αγοράζεις είναι τι παίζει σήμερα! Όχι χθες ή αύριο αλλά ΣΗΜΕΡΑ! Όμως οι ομάδες μας φέρνουν και παίκτες με μεγάλο μεν όνομα, προχωρημένης δε ηλικίας, για να ενθουσιάσουν τους οπαδούς τους π.χ  Ριβάλντο, Καρεμπέ , Εσιέν , Καμπιάσο…..πρακτική με την οποία προσωπικά διαφωνώ. Επίσης οι ομάδες αγοράζουν μικρής ηλικίας παίκτες, με την προοπτική της εξέλιξης. Μπορεί όμως η μεγάλη ομάδα που έχει στόχους πρωταθλητισμού να περιμένει το ταλέντο να γίνει έτοιμος παίκτης? Έχει την τεχνογνωσία να τον φτιάξει, να τον εξελίξει σε έτοιμο παίκτη? Ένα ταλέντο μπορεί τυχαία να ξεπεταχτεί παντού. Τυχαία όμως μεγάλος παίκτης δε γίνεται.

         Το θέμα λοιπόν είναι να ξεκαθαρίσει η ομάδα τι θέλει. Ή κάνει σκληρό πρωταθλητισμό ή ρισκάρει με νεαρούς που κάποιοι θα της βγουν και χτίζει για το μέλλον. Οι τέσσερις μεγάλες ελληνικές ομάδες πάντως κάθε χρόνο έχουν την πίεση του πρωταθλητισμού και χρειάζονται έτοιμους παίκτες.

      Επίσης, στην εποχή μας οι ελληνικές ομάδες είναι αδύνατον να βρουν καλό παίκτη που να μην τον έχουν εντοπίσει οι μεγάλοι σύλλογοι της Ευρώπης, οι οποίοι πλέον είτε έχουν σκάουτερ σε κάθε χώρα (π.χ. Αίντχόβεντ με σκάουτ σε όλη την υφήλιο και μπάτζετ για το σκοπό αυτό 4εκ. ευρώ το χρόνο), είτε έχουν ακαδημίες σε κάθε χώρα (π.χ. Άρσεναλ με περίπου 10 ακαδημίες μόνο στη χώρα μας). Όπως και να χει, έχουν πληροφόρηση και παρακολουθούν στενά ότι καλό και εξελίξιμο ποδοσφαιριστή ξεπετάγεται .

       Πρέπει πλέον οι  ελληνικές ομάδες,  πέρα από τις προτάσεις που έχουν (από τον προπονητή, τους σκάουτ, τους μάνατζερ που συνεργάζονται) να έχουν και δικούς τους ποδοσφαιρανθρώπους, με γνώση του αντικειμένου και εμπειρία, ώστε να παρακολουθούν τους μεταγραφικούς στόχους και να κάνουν σωστή αξιολόγηση.

 Δηλαδή αν ο παίκτης έχει τα χαρακτηριστικά που αναζητούμε και απαιτεί το ρόστερ και ο τρόπος παιχνιδιού μας και αν είναι εφικτό να ταιριάξει με τον συμπαίκτη του που θα αποτελέσει δίδυμο στην άμυνα, στα χαφ, στη επίθεση, στον άξονα ή στα πλάγια.

        Από κει και πέρα πολύ βασικό είναι και το άλλο. Όταν υπογράφεις έναν παίκτη για να τον εντάξεις στη ομάδα σου, να έχεις την τεχνογνωσία να τον εξελίξεις και να τον βελτιώσεις, ώστε και την αγοραστική του αξία να ανεβάσεις αλλά και να σου παίξει μπάλα και να προσφέρει. Πως γίνεται αυτό όμως? Γιατί σε αυτό είναι που υστερούν οι ομάδες μας. Διότι δε διαθέτουν τα επιτελεία εκείνα που θα δουλέψουν με τον παίκτη και θα βελτιώσουν εξειδικευμένα  τις αδυναμίες του, αλλά περιμένουν από τη δουλεία με την ομάδα και τον 1^ο προπονητή και μέσα από τα παιχνίδια που θα πάρει να εξελιχθεί. Πόσο βελτιωμένος π.χ. είναι ο Ρομπέρτο σε σχέση με την 1^η χρονιά που ήρθε? Ο Μασουακού? Ο Ομάρ? Μόνο ο Φορτούνης παρουσιάστηκε βελτιωμένος φέτος στον Ολυμπιακό. Και μιλάω για τον Ολυμπιακό (και στους άλλους τρεις ισχύουν τα ίδια ασφαλώς, ίσως και χειρότερα) των 20 χρόνων στο Chambions Leang, στον Ολυμπιακό που πέφτουν τα πολλά λεφτά. Χρειάζεται λοιπόν γνώση και μέθοδο.

       Ο μόνος που βελτίωσε παίκτες στο πρωτάθλημα που τελείωσε, είναι ο Ουζουνίδης στον Πανιώνιο, με ατομικές προπονήσεις στις αδυναμίες κάποιον παικτών μετά το τέλος της προπόνησης της ομάδας και αυτός όμως, μόνος του με το σταφ της 1^ης ομάδας και όχι με το επιτελείο που είχε δημιουργήσει η ομάδα του.

       Πρέπει λοιπόν είτε να προσλάβεις κάποιους ανθρώπους με τεχνογνωσία τόσο στο σκάουτ, όσο και στην εξατομικευμένη προπόνηση για τη βελτίωση του παίκτη στην ταχύτητα, στην τακτική, στην τεχνική……είτε τους δικούς σου ποδοσφαιρανθρώπους, μέσα από το κλαμπ, να τους επιμορφώσεις. Όχι, να έχεις παλαίμαχους για να τους δίνεις μισθό σα χαρτζιλίκι αλλά εφόσον δεις ποιοι απ’ αυτούς, το θέλουν και ποιοι «το χουν», να επενδύσεις πάνω τους και να τους στείλεις να επιμορφωθούν και να αποκτήσουν κατάρτιση σε σχολές του εξωτερικού και να συμμετέχουν σε συχνή παρακολούθηση διεθνών σεμιναρίων ώστε να ναι ενήμεροι για τις εξελίξεις στον τομέα τους. Να διαθέτεις ως ομάδα και βιτρίνα και υποδομή.

        Έτσι μειώνεις αισθητά τις πιθανότητες αποτυχίας μιας μεταγραφής. Όταν «δικό σου» άνθρωπος, της ομάδας, θα παρακολουθεί τον παίκτη, θα συλλέγει πληροφορίες για τα πάντα γύρω απ’ αυτόν  και θα τον εγκρίνει . Και κατόπιν θα τον παραλαμβάνουν , αν χρειάζεται, οι εξειδικευμένοι προπονητές – γυμναστές του κλαμπ και θα τον δουλεύουν, θα τον βελτιώνουν , παραδίδοντας τον έτοιμο στον προπονητή που θα τον εντάξει στην ομάδα και στην τακτική της.

                                                                                                                

                                                                                                                                       SAM