Απαιτεί γνώση για να σηκώσεις κούπα !

    Η Παρί έφτασε για 1η φορά σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ στα 50 χρόνια της ιστορίας της και χρειάστηκε να ξοδευτούν κοντά 1,5 δις ευρώ από το 2011 που ανέλαβαν οι Άραβες, για να το επιτύχει. Άλλο πράγμα όμως φτάνω στο τελικό και άλλο σηκώνω και το βαρύτιμο τρόπαιο, γυρνάω σπίτι μου με την κούπα. Αν ήταν εύκολο και απλό θα το ‘χαν καταφέρει κι άλλοι. Η Ατλέτικο Μαδρίτης έχασε 3 φορές σε τελικό, στους δύο ισοφαρίστηκε στο τελευταίο λεπτό του αγώνα, ενώ είχε αγγίξει το τρόπαιο και στον άλλο έχασε στα πέναλτι. Η Βαλένθια έφτασε σε 2 σερί τελικούς και κούπα δεν πήρε. Απέτυχε να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης η μεγάλη Γκλάντμπαχ του Βαϊσβάιλερ ή η Άρσεναλ του Βενγκέρ. Ακόμα και η Γιουβέντους, για τα κυβικά της είναι λίγες οι δύο φορές που έχει στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης, ενώ το προσπαθεί μανιωδώς την τελευταία 10ετία χωρίς να μπορεί να το καταφέρει. Θέλει γνώση για να σηκώσεις κούπα, για να μη δειλιάσεις μπροστά στη μεγάλη πρόκληση !

   Τη γνώση αυτή τη διαθέτει και με το παραπάνω η Μπάγερν του Μονάχου και γι αυτό από προχθές είναι για 6η φορά πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ήταν κυνική, διέθετε «κρύο αίμα», επικεντρώθηκε στην ουσία και χωρίς να εντυπωσιάσει στο συγκεκριμένο παιχνίδι πήρε αυτό που χρειαζόταν.

   Οι δύο ομάδες ξεκίνησαν όπως αναμενόταν το παιχνίδι. Με 4-2-3-1 η Μπάγερν και μια μόνο αλλαγή στην 11αδα της, τον Κομάν στη θέση του Πέρισιτς. Με 4-3-3 η Παρί και τον Νάβας να προλαβαίνει τελικά και να ξεκινά κάτω από τα δοκάρια.

   Στο πρώτο τέταρτο το παιχνίδι ήταν αναγνωριστικό. Οι παίκτες των δύο ομάδων ήταν επιφυλακτικοί και «διάβαζαν» τον αντίπαλο. Στο 18΄ έγινε η 1^η μεγάλη φάση του παιχνιδιού με τον Νόιερ να αρνείται το γκολ στον Νέιμαρ. Η Μπάγερν απάντησε στο 22΄με σεντρεφορίσιο γύρισμα του Λέβαντόφσκι γύρω από τον άξονα του και σουτ στο δοκάρι του Νάβας. Αυτές ήταν και οι καλύτερες φάσεις του 1^ου ημιχρόνου και μόνο στο 45΄ μετά από λάθος της άμυνας της Μπάγερν ο Εμπαπέ βρέθηκε σε θέση βολής, αλλά το πλασέ του ήταν στην αγκαλιά του Νόιερ. Δεν ήταν σε καθόλου καλή βραδιά ο Εμπαπέ, δεν ξέρω αν τον κατέβαλε το άγχος του τελικού ή ήταν επηρεασμένος από τον πρόσφατο τραυματισμό του.

   Το πρώτο ημίχρονο κύλισε με κοντρολαρισμένο ρυθμό και την Παρί να έχει τις περισσότερες φάσεις, 6(2) έναντι 5(1) της Μπάγερν. Οι δύο τερματοφύλακες έδειχναν σε καλή βραδιά και ιδίως ο Νόιερ. Η Μπάγερν είχε την κατοχή της μπάλας με 62% έναντι 38% της Παρί, ενώ κέρδισαν και από δύο κόρνερ που πέρασαν ανεκμετάλλευτα.

  Το πρώτο 10λεπτο στο 2^ο ημίχρονο ήταν όπως όλο το 1^ο ημίχρονο που προηγήθηκε. Η Παρί έψαχνε την ευκαιρία να τρέξει στο χώρο αφού η Μπάγερν συνέχισε να έχει τη μπάλα στην κατοχή της. Με όλα αυτά φτάσαμε στο 59^ο λεπτό όπου η Μπάγερν βρήκε ανοργάνωτη την άμυνα της Παρί, με τους παίκτες της εκτός θέσεων και τον Κεχρέρ να τον έχουν βάλει στη μέση Λέβα και Κομάν. Τελικά την κεφαλιά πήρε ο Κομάν και έγραψε το 1-0.

    Η Μπάγερν δεν σταμάτησε εκεί και μέχρι να συνέλθουν από το σοκ οι Παριζιάνοι, συνέχισε να επιτίθεται από την πλευρά του «λίγου» Κεχρέρ και δημιούργησε 1-2 επικίνδυνες καταστάσεις.  Τότε ήρθε το δώρο του Φλικ, ο οποίος αντικατέστησε τον Κομάν με τον Κουτίνιο, που δεν έχει την ταχύτητα του και ανάσανε ο νεαρός μπακ της Παρί. Μια Παρί που προσπάθησε να πιέσει και να ψάξει για το γκολ της ισοφάρισης. Στο 70΄είχε την ευκαιρία της αλλά ο Νόιερ δήλωσε παρόν και της στέρησε τη χαρά. Ο Ντι Μαρία πέρασε μαγική πάσα στον Μαρκίνιος που από κοντά πλάσαρε αλλά ο Νόιερ έδιωξε ! Αυτή και μια υποψία φάσης στο 92΄ από συνδυασμό των Νέιμαρ- Εμπαπέ που δεν πρόλαβε ο Τσούπο – Μοτινγκ να σουτάρει, ήταν όλα κι όλα όσα κατάφερε σε 35 λεπτά αγώνα μετά το γκολ που δέχτηκε.

    Γενικά το παιχνίδι είχε λίγες φάσεις. Μεγάλος πρωταγωνιστής ο Νόιερ που ήταν εγγύηση για τη Μπάγερν, όχι μόνο κάτω από τα δοκάρια, αλλά έπαιζε και λίμπερο όταν τα σέντερ μπακ ανέβαιναν ψηλά. Η άμυνα της Μπάγερν δεν έπαιζε τόσο ψηλά όπως στα προηγούμενα παιχνίδια ήταν πιο προσεκτική. Αλλά οι Νέιμαρ και Εμπαπέ δεν εκμεταλλεύτηκαν ο μεν πρώτος την τεχνική του, ο δε δεύτερος την ταχύτητα του για να χτυπήσουν τα σέντερ μπακ των Γερμανών και να βγουν στο χώρο που άφηναν πίσω τους. Ειδικά μετά το 25΄όταν ο Σούλε πήρε τη θέση του Μπόατενγκ. Ο Γερμανός στόπερ κυριολεκτικά δε στρίβει. Κι όμως οι Νέιμαρ και Εμπαπέ δεν πήγαιναν στην καρδιά, στο κέντρο της άμυνας της Μπάγερν, αλλά έπαιζαν στα άκρα, στη γραμμή του αράουτ. Δεν έβγαλαν προσωπικότητα, κρύφτηκαν.

    Μεγάλο ματς ο Αλκάνταρα στο κέντρο, πλήρης χαφ και μέγας μπαλαδόρος. Διάνα έκανε πάλι η Μπάρτσα που τον άφησε να φύγει. Και ο Μαρκίνιος ανέβηκε πολύ στο 2^ο ημίχρονο και ήταν ο καλύτερος της Παρί. Ενώ καλό παιχνίδι έκανε και ο Κιμπέμπε στα στόπερ. Όπως αναφέραμε και πιο πάνω ο Κεχρέρ δεν είναι για να παίζει σε αυτό το επίπεδο. Είναι για το Γαλλικό πρωτάθλημα, για καμιά Ρεν, για καμιά Μονπελιέ κλπ. Ο Κομάν έκανε τη διαφορά με το γκολ και γενικά ήταν ο πιο κινητικός παίκτης της επιθετικής γραμμής της Μπάγερν και αυτός που δημιούργησε τις περισσότερες καταστάσεις.

    Αυτό όμως που έκανε τη διαφορά ήταν η ομάδα το καλοδουλεμένο σύνολο που δημιούργησε ο Χανς Ντίτερ Φλικ. Μια κλασική Μπάγερν όπως την ξέρουμε τόσα χρόνια, από τη δεκαετία του ’70 όταν και άρχισε να σηκώνει κούπες. Δεν είναι όμως απλό να κάνεις τη Μπάγερν να παίζει ως Μπάγερν, πολλοί απέτυχαν. Στον κόουτς ανήκει περισσότερο από κάθε άλλον αυτή η κούπα. Ίσως και στον Ρουμενίγκε που τον επέλεξε και τον επέβαλε στον πάγκο της ομάδας. Μια ακόμα κούπα που προσθέτει κι άλλο βάρος στην ήδη ασήκωτη Βαυαρική φανέλα !

    Η Παρί? Θα ρίξει κι άλλο χρήμα, ίσως αλλάξει τον Τούχελ, θα φέρει κι άλλους σταρ και  κάποια στιγμή θα επανέλθει. Αν δε βαρεθούν οι Άραβες να ξοδεύουν κάποια στιγμή θα σηκώσει κούπα….

   

                                                                                               SAM

Europa - Sevilla - League

    Μεγάλο παιχνίδι, μεγάλος τελικός, με γκολ, με σασπένς, με εναλλαγές στο σκορ, με ανατροπές, με πρωταγωνιστές που από ήρωες μετατράπηκαν σε μοιραίοι στη διάρκεια του 90λεπτου ! Είδαμε ένα εκπληκτικό 1^ο ημίχρονο με 4 γκολ και εναλλαγές στο προβάδισμα. Το χαρακτηριστικό του οι γρήγορες απαντήσεις στα γκολ που έμπαιναν.

   Στο 3΄ο Λουκάκου πήρε παραμάζωμα τον Ντιέγκο Κάρλος ο οποίος τον ανέτρεψε και πέναλτι που μετέτρεψε σε γκολ ο Βέλγος. Μόλις στο 12΄όμως ο Ντε Γιογκ απάντησε για τη Σεβίλλη. Πάλι ο Ντε Γιογκ στο 33΄ έδωσε το προβάδισμα στη Σεβίλλη, όμως δύο λεπτά αργότερα ο Γκοντίν έφερε ξανά το παιχνίδι στα ίσα, σκοράροντας και σε τελικό Γιουρόπα, αφού προηγουμένως είχε σκοράρει σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ με τη φανέλα της Ατλέτικο.

   O Κόντε ξεκίνησε με 3-5-3 και ο Λοπετένγκι με 4-3-3, τη συνηθισμένη τους διάταξη, αμφότεροι και χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις από άποψη προσώπων.

   Στα πρώτα 25 περίπου λεπτά το παιχνίδι είχε εκπληκτικό ρυθμό και οι φάσεις διαδέχονταν η μία την άλλη, με τη μπάλα να πάει πάνω κάτω στο γήπεδο. Η Σεβίλλη παρά το γρήγορο προβάδισμα που πήρε η Ίντερ στο παιχνίδι, δεν κώλωσε. Όπως δεν είχε κωλώσει και απέναντι στη Λίβερπουλ του Κλοπ το 2017. Και εκεί που λες μετά το 25΄ότι έπεσε ο ρυθμός έρχονται τα δύο γκολ μέσα σε τρία λεπτά 32΄- 35΄για να σε κρατάνε ως θεατή στην τσίτα.

   Αναμενόμενα το 2^ο ημίχρονο πήγε σε πιο χαμηλό τέμπο, δύσκολο τέτοια εποχή οι ομάδες να έβγαζαν ολόκληρο 90λεπτο στο ρυθμό που ξεκίνησαν στο παιχνίδι. Ο Λουκάκου δεν έπαιρνε, για ένα ακόμα παιχνίδι, τις μπαλιές που έπρεπε. Ο Κόντε δεν έχει βρει τον τρόπο να αξιοποιήσει το υπερόπλο που διαθέτει. Όμως στο 65΄ο Βέλγος έφυγε πίσω από τη σέντρα και ξεχύθηκε σε ένα ανεπανάληπτο τετ α τετ με τον Μπόνο, ο οποίος τον νίκησε και απέκρουσε το πλασέ του με το πόδι. Σε μια από τις πιο καθοριστικές στιγμές του παιχνιδιού.

   Έτσι φτάσαμε στο 74΄, όπου μετά από εκτέλεση  φάουλ και ανάποδο ψαλιδάκι του Ντιέγκο Κάρλος, ο Λουκάκου με προβολή έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα της ομάδος του. Ο Ντιέγκο Κάρλος που και με τη Γουλβς και με τη Γιουνάιντεντ αλλά και χθες, είχε υποπέσει σε πέναλτι, εξιλεώθηκε γιατί από δικιά του ενέργεια ήρθε το γκολ που χάρισε στην ομάδα του το τρόπαιο. Ο Λουκάκου που με δικά του γκολ οδήγησε την Ίντερ στον τελικό και που χθες με προσωπική ενέργεια του την έβαλε μπροστά στο σκορ, στο τέλος έγινε αυτός που καταδίκασε την ομάδα του σε ήττα. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο, αυτό συμβαίνουν στον αθλητισμό !

   Με το που τρώει το  γκολ ο Κόντε κάνει αμέσως τρεις αλλαγές για να παίξει τα ρέστα του σε όσο χρόνο απομένει μέχρι τη λήξη του παιχνιδιού. Έμπειρη ομάδα όμως η Σεβίλλη. Τσάκισε το ρυθμό του παιχνιδιού, όλο καθυστερήσεις, όλο αλλαγές, όλο τραυματισμούς παιχτών της είχαμε. Έτσι το τελευταίο 20λεπτο, μαζί με τις καθυστερήσεις, κύλησε χωρίς κάποια κραυγαλέα ευκαιρία. Και η Σεβίλλη σήκωσε την 6^η κούπα της. Δικαιωματικά !

   Εντύπωση μου έκανε η εικόνα του Κόντε στον πάγκο της Ίντερ. Έδειχνε συντετριμμένος, τόσο στα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού, βλέποντας την ήττα να έρχεται, όσο και μετά στην απονομή. Ήθελε να φύγει νικητής και τροπαιούχος προφανώς. Αντίθετα, ξέσπασε στο τέλος ο Λοπετένγκι και έκλαψε. Θα πρέπει όμως να πει ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Μόντσι που τον πήρε από τα αζήτητα στη Σεβίλλη και του ανέστησε την καριέρα.

   Ένας Μόντσι που επέστρεψε στη Σεβίλλη και οδήγησε ξανά την ομάδα του στο θρόνο του Γιουρόπα Λιγκ. Πρέπει να κατάλαβε ότι δεν έχει ανάγκη να πάει αλλού για να αποδείξει την αξία του. Ούτε ο Φέργκιουσον μπήκε στη διαδικασία να αφήσει τη Γιουνάιντεντ !

   Κλείνοντας να πούμε ότι άξια πήρε κούπα η Σεβίλλη. Κέρδισε 4 τελικούς σερί. Μην ξεχνάμε ότι και για την φάση των «16» έπαιξε νοκ άουτ παιχνίδι με τη Ρόμα σε ουδέτερο γήπεδο. Έδειξε να μην καταλαβαίνει από βαριές φανέλες, από Γιουνάιντεντ και Ίντερ. Ποιος θα το έλεγε πριν 22-23 χρόνια, όταν η Σεβίλλη με τον Βασίλη Τσιάρτα στις τάξεις της βολόδερνε στη Β΄ κατηγορία της Ισπανίας και η Μάντσεστερ του σερ Άλεξ μεσουρανούσε  ενώ και η Ίντερ διέθετε τον Ρονάλντο, το «φαινόμενο» στις τάξεις της, ότι το 2020 η ομάδα της Ανδαλουσίας κυριολεκτικά «δε θα τους βλέπει»….

    

                                 SAM

Ισοπαλία Γάλλοι και Γερμανοί στους ημιτελικούς

    Με παρόμοιο τρόπο καθάρισαν Παρί και Μπάγερν. Με 2 γκολ στο 1^ο ημίχρονο και συντήρηση στο 2^ο , στο οποίο πέτυχαν από ένα γκολ ακόμα παραταύτα. Βρήκαν απέναντι τους δύο αντιπάλους, τη Λειψία και τη Λιόν, που έμοιαζαν ευχαριστημένες με την πορεία τους ως εδώ. Είχαν ξεδιψάσει. Από εκεί και πέρα οι δύο ημιτελικοί είχαν ο καθένας τον δικό του πρωταγωνιστή. Για την Παρί καθάρισε ο Ντι Μαρία με γκολ και δύο ασίστ και για ην Μπάγερν ο Γκνάμπρι με 2 γκολ !

    Σε κάθε περίπτωση, το θέαμα ήταν υψηλό, παίχτηκε καθαρό ποδόσφαιρο και είχαμε ποικιλία στις τακτικές προσεγγίσεις και στις ποδοσφαιρικές προτάσεις.

Πάμε να δούμε τους ημιτελικούς ξεχωριστά….

Λειψία – Παρί Σεν Ζαιρμέν = 0-3

   Η Λειψία ιδρύθηκε το 2009 και σε 11 χρόνια έφτασε να παίζει σε ένα ματς την πρόκριση της σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Αξιοσημείωτο πως δεν έχει κατακτήσει κάποιο τίτλο στη μέχρι τώρα ιστορία της. Οπότε κάπου είναι λογικό που μπήκαν φοβισμένοι και ψαρωμένοι στο γήπεδο. Τόσο οι παίκτες όσο και ο Νάιγκελσμαν. Ήταν λάθος και η επιλογή του Λουγκιέλε αντί του Χάλενμπεργκ στα στόπερ και γενικά όλη η αμυντική προσέγγιση του παιχνιδιού.  Μέχρι το 42΄που έγινε το 2-0 η Λειψία περίμενε την αντίπαλο της πίσω από τη σέντρα και δεν πίεζε ψηλά, δεν έκανε επιθετική άμυνα. Έβγαλε και κούραση η ομάδα και ίσως εκεί οφείλεται η απόφαση να περιμένουν πίσω από τη σέντρα.

 Πάντως ωραίο κουστούμι ο Νάιγκελσμαν και ας μην αποδείχθηκε γούρικο !

    Από την άλλη η Παρί φάνηκε σαν έτοιμη από καιρό. Ήταν η βραδιά του Ντι Μαρία ο οποίος σήκωσε την ομάδα στις πλάτες του και με γκολ και 2 ασίστ την οδήγησε στην πρόκριση στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, για 1^η φορά στην ιστορία της. Πολύ διαβασμένος ο Τούχελ, είχε μελετήσει τον αντίπαλο και δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Ο μόνος προπονητής όλα αυτά τα χρόνια, επί Αράβων στην Παρί, που δεν βασίστηκε σε νέες ακριβές μεταγραφές αλλά δούλεψε με την ομάδα και απέκτησε παίκτες ρόλων για να συμπληρώσουν τους ήδη υπάρχοντες σταρ της ομάδας.

    Στο 1^ο ημίχρονο η Παρί κυριάρχησε απόλυτα. Πέτυχε 2 γκολ, είχε 2 δοκάρια με τον Νέιμαρ, αλλά και άλλες φάσεις για να φτάσει πολύ ψηλά τον δείκτη του σκορ. Πίεσε ψηλά, οι παίκτες της έπεφταν στον αντίπαλο και πίεζαν αμέσως μόλις έχαναν τη μπάλα, για να την ανακτήσουν ξανά. Εύρισκαν εύκολα χώρους ανάμεσα στις γραμμές της Λειψίας και έκαναν το παιχνίδι τους, δημιουργώντας αρκετές φάσεις. Δεν ξέρω αν είναι σωστή η επιλογή του Τούχελ να παίζει με τον Μαρκίνιος στα χαφ, από την άποψη ότι υποπίπτει σε πολλά λάθη και κάνει αχρείαστα φάουλ αυτός ο Κιμπέπε στο κέντρο της άμυνας, που με μεγάλη και έμπειρη ομάδα θα τα πληρώσεις. Με Παρέδες και Ντι Μαρία στο γήπεδο και Εμπαπέ φορ η Παρί έδειξε να έχει καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας και να είναι πιο άνετη στο κράτημα αυτής.

    Το μόνο πρόβλημα για την Παρί είναι το γεγονός ότι δε μπορεί να σκοράρει ο Νέιμαρ. Και σε αυτό το παιχνίδι έχασε γκολ ανεπίτρεπτο για την κλάση του. Επίσης δείχνει εκτός φόρμας ο προερχόμενος από τραυματισμό Εμπαπέ, αν και νομίζω ότι εγκλωβίζεται ως φορ και πως του ταιριάζει περισσότερο να ξεκινάει τις προσπάθειες του από τα άκρα. Αυτοί οι δύο πρέπει να ανέβουν εν όψει τελικού.

    Στο 2^ο ημίχρονο η Παρί έκανε συντήρηση δυνάμεων στα τελευταία 30 λεπτά αφού είχε σκορ ασφαλείας. Η Λειψία δεν έκανε την υπέρβαση, δεν είχε την αυτοπεποίθηση να χτυπήσει αυτό το παιχνίδι, φάνηκε ότι κάπου εδώ έπιασε ταβάνι. Πολλοί παίκτες της σε μέτρια βραδιά και πολλά τα ατομικά λάθη τους. Δεν έβγαζαν επιθετικότητα στα μαρκαρίσματα, υπερεκτίμησαν την Παρί και ο Νάιγκελσμαν φάνηκε πολύ αγχωμένος.

   Μ’ αυτά και μ’ αυτά η Παρί έφτασε στον τελικό, χωρίς να αντιμετωπίσει κάποια βαριά φανέλα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου ως εδώ. Ο δρόμος της ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα και θα δούμε τη αντίδραση θα βγάλει απέναντι στη μεγάλη Μπάγερν στον τελικό.

Λιόν – Μπάγερν Μονάχου = 0-3

    Οι παίκτες του Ρούντι Γκαρσία μπήκαν στο γήπεδο για να κερδίσουν και να πάρουν την πρόκριση για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Είχαν προκριθεί επί της Γιουβέντους και επί της Μάντσεστερ Σίτι στους δύο προηγούμενους γύρους και αυτό τους γέμιζε αυτοπεποίθηση. Μπήκαν πολύ δυνατά στο παιχνίδι, προετοιμασμένοι κατάλληλα και διαβασμένοι ως προς το τι πρέπει να κάνουν. Στα πρώτα 17 λεπτά τρόμαξαν την Μπάγερν. Έφυγαν τρεις φορές στην κόντρα και είχαν την ευκαιρία να προηγηθούν. Στην πρώτη, μόλις στο 4΄, ο Νόιερ έκρυψε το τέρμα στον Ντεπάι ο οποίος πλάσαρε άουτ, στη δεύτερη ο Μπόατενγκ έκοψε την πάσα του Κορνέ και στην τρίτη το δοκάρι σταμάτησε τον Εκαμπί, στο 17΄.

   Από εκείνο το σημείο και έπειτα ανέλαβε δράση ο Σερτζ Γκνάμπρι και «σκότωσε» τα όνειρα τον Λιονέ. Για  ένα 20λεπτο ο Γκνάμπρι ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής στο παιχνίδι, λες και έπαιζε μόνος του τη Λιόν. Ότι σημαντικό γινόταν στο χορτάρι οφείλονταν σε αυτόν. Πέτυχε δύο γκολ και είχε άλλες δύο ευκαιρίες.  Έβγαλε προσωπικότητα σε ένα πολύ κρίσιμο αγώνα και καθάρισε για την ομάδα του !

  Έτσι η Μπάγερν πήγε στα αποδυτήρια για την ανάπαυλα με 2-0 μπροστά, ένα εξαιρετικό σκορ. Η Λιον δεν τα παράτησε. Στο 2^ο ημίχρονο έπαιξε με ψηλά την άμυνα, να πιέσει τη Μπάγερν, πήρε ρίσκο για να βρει το γκολ και να ξαναμπεί στο παιχνίδι. Η Μπάγερν το εκμεταλλεύτηκε, έκανε κλεψίματα και με κάθετες πάσες χτύπησε στην κόντρα και είχε φάσεις να καθαρίσει το ματς.

    Πολύ διαβασμένος ο Γκαρσία, κέρδισε πολλούς πόντους ως προπονητής σε αυτό το final-8, απλά οι παίκτες του δεν έβαλαν τη μπάλα στα δίχτυα στις κλασικές ευκαιρίες που τους παρουσιάστηκαν. Δεν έπαιζε πασίτσες στην περιοχή της η Λιόν για να την πρεσάρει η Μπάγερν και να κάνει λάθη. Γέμιζε τη μπάλα προς τη σέντρα και πήγε σε διεκδικήσεις, σε προσωπικές μονομαχίες, με τους παίκτες της να υπερέχουν σωματικά. Αυτό κούρασε τους Γερμανούς. Ο Γκαρσία έκανε 5 αλλαγές ως το 72΄, φρέσκαρε την ομάδα του, ανακάτεψε την τράπουλα και προσπάθησε να πάρει ότι του έδινε το παιχνίδι. Έριξε όλα του τα όπλα στη μάχη αλλά οι παίκτες του δεν είχαν την ποιότητα και το καθαρό μυαλό να τελειώσουν τις φάσεις.

    Προς το τέλος, στο 88΄, σκόραρε και ο Λεβαντόφσκι για τη Μπάγερν αλλά δεν τον βλέπω σε καλή κατάσταση. Αν και πάντα χανόταν στα μεγάλα παιχνίδια, δεν έβρισκε χώρους. Πολλές ευκαιρίες δημιούργησε και έχασε η Λιον και η άμυνα της Μπάγερν έδειξε ευάλωτη. Την έσωσε ο Νόιερ που επανήλθε σε υψηλά στάνταρ απόδοσης και είναι ξανά ο καλύτερος τερματοφύλακας στον κόσμο. Η επιλογή του Φλικ να παίξει με ψηλά την άμυνα, πολύ κοντά τις γραμμές και οι παίκτες του να πέφτουν ανά 2 και 3 στον αντίπαλο παίκτη που έχει τη μπάλα και να τον πνίγουν, έχει βγει μέχρι στιγμής. Η Μπάγερν κάνει κλεψίματα, βρίσκει χώρους και σκοράρει κατά ριπάς. Μπορεί να τρώει επιθέσεις στην πλάτη της άμυνας της αλλά εκεί υπάρχει ο Νόιερ και καθαρίζει. Θα δούμε αν θα της βγει και απέναντι στους Νέιμαρ και Εμπαπέ.

Παρί Σεν Ζαιρμέν – Μπάγερν

   Δύο δυνατά brand names του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου έφτασαν στον φετινό τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Ήμασταν τυχεροί που δεν προέκυψε ξανά εμφύλιος. Είδαμε πέρυσι πόσο λίγη εμφανίστηκε η Τότεναμ κόντρα στη Λίβερπουλ. Το ίδιο θα γινόταν και φέτος να προέκυπτε είτε το Μπάγερν – Λειψία, είτε το Παρί- Λιόν.

   Μέχρι τώρα η Μπάγερν πάει τρένο και σαρώνει ότι βρει στο διάβα της, Τσέλσι, Μπαρτσελόνα και Λιον, στάθηκαν χαμηλά εμπόδια. Η Παρί ξεμπλόκαρε και πήρε τα πάνω της μετά την πρόκριση επί της Αταλάντα και τον τρόπο που αυτή ήρθε, με επική ανατροπή σε 149 δευτερόλεπτα! Εκεί το πίστεψε.

    Από τη μια, λοιπόν, η Μπάγερν μια καλοκουρδισμένη μηχανή που αποδίδει ποδόσφαιρο σε υψηλές στροφές και από την άλλη η Παρί που βασίζεται περισσότερο στο ατομικό ταλέντο των παικτών της, περιμένει να καθαρίσει κάποιος από τους Ντι Μαρία, Νέιμαρ, Ικάρντι και Εμπαπέ.

    Τέλος φαίνεται πως επιστρέψαμε ξανά στην εποχή των Γερμανών προπονητών. Πρώτη φορά στα ημιτελικά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης έφτασαν τρεις ομάδες με προπονητές από την ίδια χώρα. Τα τελευταία χρόνια είχε τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους κόουτς να μάχονται για την πρωτοκαθεδρία, αλλά πλέον οι Γερμανοί ξανάρθαν. 






                                                                                          SAM

USUAL SUSPECTS !

      Σεβίλλη και Ίντερ οι ομάδες που θα ανταμώσουν στον τελικό της Παρασκευής 21  Αυγούστου στο  Rein Energy Stadium της Κολωνίας. Συνήθης ύποπτοι γιατί η μεν Σεβίλλη έχει πέντε κατακτήσεις τον 21^ο αιώνα (2006, 2007, 2014, 2015, 2016)    η δε Ίντερ  μετράει τρεις κατακτήσεις την τελευταία δεκαετία του 20^ου αιώνα (1991, 1994, 1998) ενώ ήταν και μια ακόμα φορά φιναλίστ, το 1997. Μιλάμε δηλαδή για δύο ομάδες που έχουν γράψει την ιστορία του θεσμού όσο καμία άλλη. Η Σεβίλλη προκρίθηκε με ανατροπή επί της Γιουνάιντεντ και αφού γλίτωσε από του χάρου τα δόντια στις αρχές του 2^ου ημιχρόνου, χάρη στον τερματοφύλακας της, τον Μπόνο. Η Ίντερ ήταν επιβλητική και έκανε επίδειξη δύναμης κόντρα στη Σαχτάρ φιλοδωρώντας τη με 5 γκολ. Για και τις δύο ομάδες η έκβαση του τελικού, κατάκτηση του τροπαίου ή όχι, θα κρίνει και το πρόσημο που θα μπει μπροστά από τη φετινή σαιζόν.

        Πάμε όμως να τα δούμε αναλυτικά τους δύο ημιτελικούς και τα συμπεράσματα που μπορούν να βγουν για την αγωνιστική κατάσταση των ομάδων ενόψει τελικού.

Σεβίλλη – Μάντσεστερ Γιουνάιντεντ = 2 – 1

   Η Γιουνάιντεντ ευτύχησε να πάρει κεφάλι στο σκορ μόλις στο 9΄με το πέναλτι του Μπρούνο Φερνάντεζ. Με το που προηγήθηκε όμως γύρισε πίσω και έδωσε χώρο στη Σεβίλλη. Έπρεπε να ισοφαριστεί στο 26΄ για να ξαναβγεί στην επίθεση. Η φετινή Σεβίλλη είναι ομάδα κυνική, που κάνει λίγες φάσεις στα παιχνίδια της, αλλά αυτές της αρκούν για να βρει το γκολ και να πάρει τη νίκη. Και στο συγκεκριμένο ματς η Σεβίλλη είχε 9(3) τελικές έναντι 20 (9) της Γιουνάιντεντ και όμως αυτή πήρε το εισιτήριο για τον τελικό. Το παιχνίδι κρίθηκε στο 2^ο ημίχρονο και ιδιαίτερα στα πρώτα 15 λεπτά του, όταν η Γιουνάιντεντ είχε ρεσιτάλ χαμένων ευκαιριών, 4 τετ α τετ που απέκρουσε ο Μπόνο και έγινε ο ήρωας του παιχνιδιού.  

   Η Γιουνάιντεντ δεν ήταν προσεκτική τακτικά. Γνώριζε ότι η επιθετική ανάπτυξη και η παραγωγή παιχνιδιού της Σεβίλλης βασίζεται στους δύο πλάγιους μπακ της, τον Χέσους Νάβας και τον Ρεγκιλόν. Κι όμως αυτοί οι δύο παίκτες ήταν που δημιούργησαν τα δύο γκολ των Σεβιγιάνων. Από εκεί και πέρα είναι μεγάλη υπόθεση η εμπειρία στη διαχείριση του παιχνιδιού, στις ανάσες σου, στα τρεξίματα σου, στο ρυθμό του αγώνα, στην τακτική σου και ως άτομο και ως ομάδα. Η Γιουνάιντεντ είχε τις ευκαιρίες, τα τρεξίματα, κέρδιζε τις μονομαχίες, η Σεβίλλη από την άλλη είχε τον Μπόνο, τον αναπληρωματικό της τερματοφύλακα, σε μεγάλη βραδιά και την εμπειρία να διαχειριστεί το παιχνίδι και να φύγει από το γήπεδο με την πρόκριση. Χωρίς να είναι καλύτερη από την αντίπαλο της.

    Αυτή η εμπειρία από τέτοια παιχνίδια κάνει τη διαφορά στο τέλος. Ούτε είναι τυχαίο που ο προχθεσινός είναι ο τρίτος ημιτελικός που ηττάται η Γιουνάιντεντ τη φετινή σαιζόν. Θέλει ακόμα δουλειά για να μπορεί να κάνει και το τελευταίο βήμα στην επίτευξη του στόχου.

   Χαρακτηριστικό του παιχνιδιού και η εμπειρία των δύο κόουτς. Από τη μια ο Λοπετέγκι, με θητεία σε πολλούς πάγκους μεταξύ των οποίων της Εθνικής Ισπανίας και της ΡΕΑΛ, με το που βλέπει την καταιγίδα της Γιουνάιντεντ στις αρχές του 2^ου ημιχρόνου κάνει 2 μαζεμένες αλλαγές για να ανακόψει το ρυθμό της αντιπάλου, να μαζέψει την ομάδα του και να ανασυνταχθεί. Από την άλλη ο Σόλσκιερ που πριν τη Γιουνάιντεντ είχε δουλέψει μόνο στη Μόλντε, έβλεπε τα τρένα να περνούν. Έκανε τις πρώτες αλλαγές του στο 86΄ και ενώ είχε δεχτεί το 2-1. Ενώ το ματς είχε ουσιαστικά κριθεί. Ούτε καν απείλησε στα τελευταία λεπτά, δεν είχε υποψία φάσης. Έτσι θα δει τον τελικό από τον καναπέ του….

Ίντερ – Σαχτάρ Ντόνετσκ = 5-0

   Το συγκεκριμένο παιχνίδι δε χρίζει ιδιαίτερης κριτικής, η Ίντερ το μετέτρεψε σε παράσταση για ένα ρόλο. Στο 1^ο ημίχρονο η  ομάδα του Κόντε βρήκε το γκολ στο 19΄ και μετά περίμενε τη Σαχτάρ στο δικό της μισό του γηπέδου και έψαχνε με μακρινές μπαλιές την κόντρα επίθεση.   Με συνεχή ντουμπλαρίσματα στο μαρκάρισμα κάθε αντιπάλου, κλείδωσε τους Ουκρανούς, οι οποίοι παρότι είχαν κατοχή μπάλας 67% είχαν μόλις ένα σουτ όλο κι όλο στο 1^ο ημίχρονο και καμία άλλη ευκαιρία.

   Στο 2^ο ημίχρονο η Ίντερ πέθανε τη Σαχτάρ με το ασφυκτικό της πρέσινγκ, δεν την άφησε να πάρει ανάσα, την εξάντλησε, της χάλασε το μυαλό και τη «σκότωσε» στο τέλος. Ο εγωισμός του Λουκάκου που ήθελε οπωσδήποτε να σκοράρει ανέβασε το δείκτη του σκορ στο 5-0. Κι όμως η Σαχτάρ στο 1-0 είχε κεφαλιά από το ύψος της μικρής περιοχής, του Ζούνιορ Μοράις που όμως πήγε πάνω στον Χαντάνοβιτς. Αφού δεν ήρθε η ισοφάριση, στην επόμενη φάση, στο 64΄, η Ίντερ έκανε το 2-0 και εκεί οι Βραζιλιάνοι της Σαχτάρ άδειασαν, τελείωσαν, κατέρρευσαν. Συν το γεγονός ότι οι Ουκρανοί είναι μια ομάδα που δεν ξέρει να παίζει άμυνα, φτάσαμε στα 5.

    Το μόνο ερώτημα που μένει από αυτό το παιχνίδι είναι προς τον Λαουτάρο Μαρτίνεζ. Είναι σίγουρος ότι θέλει να αφήσει αυτή την Ίντερ που χτίζεται για μεγαλεία από τον Κόντε, για να πάει σε αυτή τη Μπαρτσελόνα του ξεζουμισμένου πλέον Μέσι?

 Σεβίλλη – Ίντερ

   Ν α δώσουμε φαβορί είναι αδιανόητο. Με την επιστροφή του Μόντσι η Σεβίλλη επιστρέφει σε τελικό του Γιουρόπα. Με αυτή τη συχνή της παρουσία στους τελικούς και την κατάκτηση της συγκεκριμένης διοργάνωσης η Σεβίλλη ανασταίνει παίκτες, αναδεικνύει προπονητές και φτιάχνει καριέρες. Από τη άλλη η Ίντερ στην 1^η σαιζόν του Κόντε έχασε τον τίτλο στον ένα βαθμό από τη Γιουβέντους, έβαλε πολλούς νέους παίκτες στην ομάδα της, από την Πρέμιερ Λιγκ προερχόμενους, έχει  ρίξει μπετά και έχει βάλει βάσεις για μια ομάδα που θα κάνει σοβαρό πρωταθλητισμό και θα κατακτήσει τίτλους. Επιθυμεί η αρχή να γίνει αυτή την Παρασκευή.

   Στο γήπεδο η δύο ομάδες ισορροπούν και πιστεύω ότι πολλά θα κριθούν στη μονομαχία Μπρόζοβιτς vs Μπανέγα. Υπάρχουν όμως και αρκετοί άλλοι παίκτες που στη βραδιά τους ή ακόμα και με μια ενέργειά τους μπορούν να κρίνουν τον τελικό.

       Ίδωμεν…..

                                                                                                                              SAM

Βγήκε και το δεύτερο ζευγάρι ……Γαλλό-Γερμανική μονομαχία !

    Δύο προημιτελικοί που μας αποζημίωσαν μες το 15Αυγουστο. Φοβερά παιχνίδια. Στο ένα είχαμε μια υπερηχητική Μπάγερν που ασέλγησε στο πτώμα της Μπαρτσελόνα. Στο άλλο είχαμε μια Σίτι αγχωμένη, λάθος στημένη από τον Πεπ και να μην τι θέλει με τίποτα η μπάλα. Χαρακτηριστική η ευκαιρία που χάνει ο Στέρλιγκ σε κενή εστία και στην επόμενη φάση δέχεται το 3^ο γκολ και τελειώνει το παιχνίδι.

   Ο Μέσι απογοήτευσε. Ο Πεπ για μία φορά δεν έφτασε στο στόχο του. Από την άλλη ο Τόμας Μίλλερ αναγεννήθηκε και ο Ρούντι Γκαρσία φώναξε παρόν.

    Πάμε να τα δούμε πιο αναλυτικά….

Μπαρτσελόνα – Μπάγερν Μονάχου = 2 – 8

   Την τιμώρησε, την ταπείνωσε, την εξευτέλισε. Δεν τη λυπήθηκε, δε σταμάτησε κι αν υπήρχε κι άλλος χρόνος θα της έριχνε 10 γκολ ! Στο γήπεδο εμφανίστηκε μια  Μπάρτσα με παίκτες γερασμένους, που όχι μόνο δε μπορούσαν να πρεσάρουν, να κυνηγήσουν τη μπάλα και τον αντίπαλο, αλλά τους ήταν δύσκολο και να αλλάξουν τη μπάλα. Να κάνουν σωστές πάσες, να βγάλουν τη μπάλα με σιγουριά από την περιοχή τους και να βρουν το Μέσι στην επίθεση. Αυτό απογοήτευσε, τσάκισε ψυχολογικά τον Αργεντινό. Χαρακτηριστική η εικόνα που κυκλοφορεί και τον δείχνει να κάθεται μόνος του στα αποδυτήρια στο ημίχρονο. Στα τελευταία, δε, λεπτά δεν ήθελε να του δίνουν τη μπάλα. Πρώτη φορά τον είδα έτσι  και έχει ξανά χάσει, αλλά ποτέ έτσι, με κατεβασμένα τα χέρια. Τον απογοήτευσαν οι πάντες γύρω του.      

    Πάλεψε μόνο στο 1^ο 20λεπτο η Μπάρτσα, ισοφάρισε, είχε και 1-2 ευκαιρίες να προηγηθεί και μετά παραδόθηκε. Από το 22΄μέχρι το 31΄, μέσα σε 9 λεπτά δέχτηκε 3 γκολ και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Η ομάδα δεν είχε πλέον κουράγια να διεκδικήσει το οτιδήποτε.

       Κάποιοι παίκτες της ήταν απλά απαράδεκτοι. Αυτός ο Τερ Στέγκεν είχε το θράσος να διεκδικήσει, έστω, τη θέση του βασικού από τον μεγάλο Νόιερ στην εθνική ομάδα της Γερμανίας? Αυτός ο Λεγκλιέ στη Λεγκανιές θα ήταν αναπληρωματικός του Σιόβα. Ο Σεμέδο? Μα καλά ποιον τον πήρε αυτόν στη Μπάρτσα? Στο φετινό Ολυμπιακό θα είχε το ρόλο του Γκασπάρ, να κάνει τα ρεπό του Ομάρ. Μετρήσεις δεν κάνουν στη Μπάρτσα? Ο Σέρχι Ρομπέρτο σε τραγική κατάσταση . Δε μπορούσε να τρέξει από τα πρώτα λεπτά. Ο Ντε Γιογκ δεν είναι εσωτερικός χαφ, δε γίνεται ν παίζει δίπλα στον Μπούσκετς. Βαριά κορμιά και οι δύο, με ανοιχτό διασκελισμό, εκτίθενται.  Ο Μπούσκετς υπήρχαν στιγμές που μάρκαρε με τα μάτια, τελείωσε από το τοπ επίπεδο.   Ο Σουάρεζ αργός πια, δεν μπορούσε να εκμεταλλευτεί το πέλαγος που άφηναν στην πλάτη τους οι σέντερ μπακ των Γερμανών.    Ήθελε γρήγορο παίκτη στην επίθεση η Μπάρτσα αλλά με τι προσωπικότητα ο Σετιέν να αφήσει έξω κοτζάμ Λουϊς Σουάρεζ? Εντύπωση μου έκανε που έπαιζαν πάσες στα 3 μέτρα μες τη περιοχή, το ίδιο που έκανε και η ΡΕΑΛ με τη Σίτι, ο τερματοφύλακας με τους στόπερ. Φώναζαν στους αντιπάλους να έρθουν να τους πάρουν τη μπάλα….

    Με του ς 4 χαφ που ξεκίνησε ο Σετιέν, η ομάδα χωρίς εξτρεμ, συν τον Μέσι που κινούνταν στον άξονα, δεν έδινε πλάτος στο γήπεδο, να ανοίξει το παιχνίδι και να κυκλοφορήσει τη μπάλα, να τη βγάλει από την περιοχή της με μια μπαλιά στα πλάγια. Να τρέξει τους αντιπάλους και να τους κουράσει. Επιπλέον οι χαφ της Μπάρτσα άφηναν τους αντιπάλους να περνούν ανάμεσα στις γραμμές τους και να κάνουν παιχνίδι. Έτσι ήρθε ο διασυρμός.

   Η Μπάγερν έκανε απλά πράγματα. Πίεσε ψηλά γνωρίζοντας ότι οι αντίπαλοι δεν έχουν σωστό passing game και κάνουν εύκολα το λάθος. Γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει γρήγορος παίκτης στην επίθεση της Μπαρτσελόνα, ανέβασαν ψηλά την άμυνα, είχαν κοντά τις γραμμές και πίεζαν ανελέητα. Έπεφταν στον αντίπαλο που είχε τη μπάλα για να μην τον αφήσουν να πάρει ανάσα, να σηκώσει το κεφάλι και να ψάξει τη μπαλιά στην πλάτη της άμυνας τους. Πήρε ρίσκο ο Φλικ αλλά του βγήκε. Επίσης ο Λέβαντόφσκι τραβιόταν συνεχώς εκτός περιοχής ανοίγοντας διαδρόμους για τον Μίλλερ και τους υπόλοιπους. Οι χαφ της είχαν σίγουρες και σωστές μεταβιβάσεις, δεν πουλούσαν τη μπάλα. 42 στις 43 σωστές πάσες ο Γκορέτσκα και 71 στις 74 σωστές πάσες ο Αλκάνταρα !

    Διαβασμένη η Μπάγερν πήγε στη Λισαβονα με μοναδικό στόχο να επιστρέψει στο Μόναχο με την κούπα. Από την άλλη η Μπαρτσελόνα έπιασε πάτο. Της έκανε καλό η Μπάγερν που δε σταμάτησε στα 5 ή στα 6. Θα ξεχνιόταν αυτά, όπως και η 3αρα από τη Ρόμα ή η 4αρα από τη Λίβερπουλ, ενώ τα 8 δύσκολα καταπίνονται. Πάντως όσο υπάρχει ο Μπερτομέου δεν είμαι αισιόδοξος για την επόμενη μέρα της Μπάρτσα. Όταν ο Στόιτσκοφ του πάει τον Αλφόνσο Ντέιβις και του λέει «είναι Καναδός, δε με ενδιαφέρει…», ότι και να πούμε είναι περιττό….

Μάντσεστερ Σίτι – Λιόν = 1 - 3

   Και εκεί που όλοι περιμέναμε να δούμε τον Πεπ εναντίον της Μπάγερν μας τα χάλασε η Λιόν. Με σωστή τακτική και ποδόσφαιρο υπομονής κατάφερε να περιορίσει τη Σίτι, να φέρει το παιχνίδι στα μέτρα της και στο τέλος να «κλέψει»  την πρόκριση. Τη βοήθησε και ο Πεπ με την επιλογή του να ξεκινήσει με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, διάταξη που είχε καιρό να χρησιμοποιήσει, να ρίξει στο παιχνίδι τον «φευγάτο» Έρικ Γκαρσία και να στείλει τον Ντε Μπρούινε στα δεξιά της επίθεσης από τον άξονα που συνήθως αγωνίζεται. Αποτέλεσμα ο Βέλγος να μην έχει μεγάλη συμμετοχή στο παιχνίδι της Σίτι. Μέχρι το 40΄η Σίτι είχε δύο φάουλ του Ντε Μπρούινε, από πλάγια, που πήγαν πάνω στον αντίπαλο τερματοφύλακα. Ενώ στο τελευταίο 5λεπτο του ημιχρόνου είχε το αδύναμο πλασέ του Ρόντρι μέσα από τη περιοχή, στην αγκαλιά του Λόπεζ και το πλασέ του Στέρλιγκ από κοντά, αλλά πλάγια, μετά από μπαλιά διαβήτη του Ντε Μπρούινε,  που πρόλαβε ο Μάρσαλ και έδιωξε.

   Στο 56΄ο Πεπ διόρθωσε τα λάθη του, πέρασε τον Μαχρέζ στη θέση του  Φερναντίνιο, το γύρισε σε 4αδα στην άμυνα, έφερε τον Ντε Μπρούινε στον άξονα και ο Μαχρέζ πήγε δεξιά. Στο 20λεπτο 58΄- 78΄η Σίτι είχε 72% κατοχή μπάλας, είχε 8-0 τελικές υπέρ της και κατάφερε να φτάσει στην ισοφάριση. Είχε την ευκαιρία με τον Ζέσους μετά από σέντρα- λουκούμι του Στέρλιγκ να προηγηθεί, αλλά ο Βραζιλιάνος δεν ενήργησε σωστά.

   Από το επόμενο λεπτό αρχίζει το δράμα για τους Citizen’s….Σε μια ιδιαιτέρως αμφισβητούμενη φάση, τόσο για παίκτη (Εκαμπί) που επηρεάζει τη φάση και είναι εμφανώς σε θέση οφσάιντ, όσο και για φάουλ του σκόρερ, Ντέμπελε, στον Γκαρσία στο ξεκίνημα της φάσης. Παρόλα αυτά το γκολ κατοχυρώθηκε ! Κατόπιν, στο 86΄ο Στέρλιγκ, μέσα από τη μικρή περιοχή και σε κενή εστία, μόνος του, κατάφερε και σούταρε ψηλά άουτ. Στο επόμενο λεπτό, ο θηριώδης Ρέιν – Αντελαϊντ κερδίζει της κόντρες βγαίνει στην επίθεση, ο Ντέμπελε παίρνει το ριμπάουντ από το σουτ και κάνει το 1-3. Τετέλεσται !

   Τι να πεις μετά από όλα αυτά για τακτικές και λάθη? Είναι και να σε θέλει….

  

     Από εκεί και πέρα, δυο λόγια για τον Ρούντι Γκαρσία. Ο κόουτς δεν είναι τυχαίος ούτε χθεσινός. Εργάζεται ως πρώτος προπονητής από το 1999 που βρισκόταν στον πάγκο της Σεντ Ετιέν έως το 2001. Στη συνέχεια από το 2002 έως το 2007 κάθισε στον πάγκο της Ντιζόν και τη σαιζόν 2007-08 ήταν στη Λε Μαν. Από εκεί ανέβηκε επίπεδο και πήγε στη Λιλ. Έμεινε έως το 2013, το 2011 πήρε νταμπλ στη Γαλλία ! Την 3ετία 2013-2016 τον βρήκε στον πάγκο της Ρόμα, όπου την 1^η κιόλας σαιζόν έφτασε να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Με καταπληκτική ομάδα, μέλος της οποίας ήταν και ο Βασίλης Τοροσίδης. Με Μαϊκόν δεξί μπακ, Μπενάτια και Λεάντρο Καστάν στην άμυνα, Ντε Ρόσι, Ναϊγκολάν και Στρούτμαν στα χαφ και Τότι μπροστά ! Οι τραυματισμοί τον χτύπησαν στη συνέχεια και δεν πήγε το ίδιο καλά. Ακολούθησε για άλλη μια 3ετία η Μαρσέιγ από το 2016 μέχρι το 2019. Μαζί της έπαιξε τελικό Γιουρόπα το 2018 και έχασε με 0-3 από την Ατλέτικο Μαδρίτης στο γήπεδο της Λιον. Από 14/10/2019 είναι στον πάγκο της Λιον…. Αυτά για έναν όχι πολυδιαφημισμένο κόουτς αλλά όπως απέδειξε, μάστορα στη δουλειά του !

 Μπάγερν Μονάχου  – Λιόν

   Ακόμη μία Γαλλό –Γερμανική μάχη μας προέκυψε και στον 2^ο ημιτελικό. Μπορεί όλοι να λένε για την Premier league, για την Primera και για το Καμπιονάτο που ανεβαίνει μετά τον ερχομό του CR7 και του Αντόνιο Κόντε που έκανε την Ίντερ ανταγωνιστική για το πρωτάθλημα αλλά και άλλες ομάδες που ανεβαίνουν, αλλά όλες οι ομαδάρες από αυτά τα πρωταθλήματα είναι εκτός. Στα ημιτελικά του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ είναι δύο ομάδες από τη Μπουντεσλίγκα και δύο από το Σαμπιονά. Από τα πρωταθλήματα που δε δίνεται τόσο βάση στην τακτική αλλά στο επιθετικό και θεαματικό ποδόσφαιρο. Από δύο χώρες που εκτός της Μπάγερν και της Παρί, οι υπόλοιπες ομάδες δεν κάνουν δαπανηρές μεταγραφές αλλά βασίζονται κυρίως στην παραγωγή παικτών και στο καλό scouting.

   Όπως είπαμε, έτσι και ξαναλέμε, «προγνωστικά σε ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ δε μπορούν να γίνουν. Αφού έφτασαν ως εδώ και με τον τρόπο που έφτασαν έχουν πάρει την κατάλληλη φόρα για να φτάσουν τελικό». Από εκεί και πέρα η Μπάγερν με την εμφατική της επικράτηση επί της Μπάρτσα και την 8αρα με την οποία τη φιλοδώρησε, σκορπίζει τρόμο.  Έχει την ψυχολογία με το μέρος της και βλέπει μόνο κούπα. Από την άλλη η Λιόν γιατί να κωλώσει? Από τη στιγμή που πέταξε έξω Γιουβέντους και Σίτι, γιατί όχι και τη Μπάγερν. Ένα ματς είναι, θα κάνει το παιχνίδι της και θα τρέξει μέχρι να της βγουν τα συκώτια στο γήπεδο με στόχο τον τελικό και την καταξίωση.

           Υπομονή ως την Τετάρτη το βράδυ, σε τέσσερα βράδια από τώρα….

                                                                                                                             SAM

Κλείδωσε το πρώτο ραντεβού των ημιτελικών !

     Καταρχήν δεν είναι ωραίο το ποδόσφαιρο, ειδικά σε αυτό το επίπεδο, χωρίς θεατές. Βλέπουμε ωραία παιχνίδια με σασπένς αλλά χωρίς τον παλμό που δίνει ο κόσμος στο γήπεδο. Μου αρέσει το final-8 ! Με τρία παιχνίδια- τελικούς σηκώνεις κούπα. Τελικούς ώμους, που σημαίνει ότι χρειάζονται άντερα για να φτάσεις ως το τέλος και με τις εκπλήξεις να παραμονεύουν, αφού σε ένα ματς- τελικό και ο μικρός έχει τις ελπίδες του.

    Είδαμε δύο καλά παιχνίδια. Στο 1^ο η Παρί λύγισε στο τέλος την πρωτάρα Αταλάντα χάρη στο star quality που διαθέτει. Στο 2^ο η Λειψία, μια καλοδουλεμένη ομάδα, απέδειξε ότι το ποδόσφαιρο του Σιμεόνε είναι ξεπερασμένο, ας μην είχε τη φανέλα πέταξε έξω την Ατλέτικο Μαδρίτης και βλέπει τελικό.

    Πάμε να τα δούμε πιο αναλυτικά….

Αταλάντα – Παρί Σεν Ζαιρμέν = 1-2

   Η Παρί ανήμερα των 50των γενεθλίων της κατάφερε για πρώτη φορά στη νέα εποχή της, υπό ιδιοκτησίας Αράβων, να φτάσει στα ημιτελικά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Με δυσκολία και την τελευταία στιγμή κυριολεκτικά. Έφτασε λίγα λεπτά πριν τον αποκλεισμό που θα σήμαινε ο εκ νέου χτίσιμο της ομάδας από την αρχή. Ο Νέιμαρ από αρνητικός πρωταγωνιστής που θα γινόταν, κυρίως λόγω της ευκαιρίας που έχασε στην αρχή του ματς, ανεπίτρεπτη για την κλάση του και γι αυτά που πληρώνεται, κατάφερε στο τέλος να καθαρίσει το παιχνίδι και να φέρει την πρόκριση.

   Ο Γκασπερίνι κέρδισε κατά κράτος την παρτίδα από τον Τούχελ. Είχε στήσει άψογα  την Αταλάντα και πήγε το παιχνίδι εκεί που ήθελε. Έφτασε κοντά, αλλά μέτρησε η κλάση που αγοράζεται με χρήμα, στο τέλος. Στο 1^ο ημίχρονο παρότι η Παρί είχε την κατοχή με 43% - 57%, οι τελικές ήταν 4-4 και η Αταλάντα είχε κερδίσει 2 κόρνερ έναντι κανενός των Παριζιάνων. Ήταν φανερό ότι οι Μπεργκαμάνσκι ήλεγχαν τον αγώνα. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι το 60΄, παρότι  στο 2^ο ημίχρονο η Αταλάντα μπήκε στο γήπεδο περισσότερο για να κρατήσει το υπέρ της σκορ.

   Στο 60^ο λεπτό ο Τούχελ έριξε στο παιχνίδι, τον προερχόμενο από τραυματισμό, Κίλιαν Εμπαπέ. Με την ταχύτητα του άνοιξε την άμυνα της Αταλάντα και δημιούργησε φάσεις, απείλησε, τον ένοιωσαν οι αντίπαλοι αμυντικοί. Έπαιξε από αριστερά και από εκεί συνέκλινε και ο Νέιμαρ που είχε πλέον το ρόλο 10αριού. Έβαλαν στη μέση τον εξαιρετικό δεξιό μπακ Χάτενμπεργκ, που δε μπορούσε να τους προλάβει με τίποτα. Φάνηκε ότι Νέιμαρ και Εμπαπέ μιλούν την ίδια ποδοσφαιρική γλώσσα και βρίσκονται με κλειστά μάτια. Δεν υπάρχει μπακ στον κόσμο που θα τον βάλουν στη μέση αυτοί οι δύο και θα μπορέσει να τους σταματήσει.

   Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην Αταλάντα, κέρδισε τις εντυπώσεις με την προσπάθεια της, αλλά δεν είχε εναλλακτικές λύσεις όταν οι βασικοί της κουράστηκαν ή τραυματίστηκαν. Έχασε γήπεδο όταν βγήκε ο αρχηγός της Πάπου Γκόμεζ. Έλειπε και ο κομβικός Ίλισιτς. Ο Γκασπερίνι στο τέλος αναγκάστηκε να ρίξει στο παιχνίδι τον νεαρό, από την Κ-19, Ντα Ρίβα. Αρκετά ήταν μέχρι εδώ για τους Μπεργκαμάνσκι. Η πλούσια Παρί βρίσκεται εκεί που πρέπει. Είναι ομάδα με πολύ ποιότητα και χθες πέραν του Εμπαπέ που μπήκε αλλαγή, έλλειπαν και ο Βεράτι με τον Ντι Μαρία. Μεγάλο λάθος του Καβάνι που βιάστηκε να φύγει από την ομάδα, θα πήγαινε τελικό….

Λειψία – Ατλέτικο Μαδρίτης = 2-1

                                    

   Όταν μετά το τέλος του παιχνιδιού ο Κόκε, ο αρχηγός της Ατλέτικο, οι συμπαίκτες του και ο ίδιος ο Τσόλο, δηλώνουν ότι η Λειψία ήταν καλύτερη, δεν μπορέσαμε να ακολουθήσουμε την ένταση με την οποία έπαιξε, κέρδιζε όλες τις μονομαχίες και έδειχνε να ξέρει τι πρέπει να κάνει κάθε στιγμή μες το παιχνίδι, αυτό τα λέει όλα. Η Ατλέτικο παρουσιάστηκε πολύ κακή και η Λειψία ήταν η ομάδα που έπαιξε ποδόσφαιρο.

   Η ομάδα του Τσόλο Σιμεόνε με ένα σφιχτό 4-4-2, με πολύ κοντά τις γραμμές, στα 7-8 μέτρα, προσπάθησε να ανακόψει τις επιθέσεις της Λειψίας, να κλέψει μπάλες και να χτυπήσει στην κόντρα. Ότι κάνει συνήθως δηλαδή. Αλλά ο Νάιγκελσμαν παρουσιάστηκε διαβασμένος και δεν επέτρεψε η ομάδα του να δεχτεί κόντρα επιθέσεις. Η Ατλέτικο είχε σε κακή βραδιά πολλούς παίκτες της, ενώ από την άλλη ο Ουπαμεκανό θάμπωσε τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος στη γραμμή άμυνας της Γερμανικής ομάδας και εξαφάνισε τον Ντιέγκο Κόστα. Καθάριζε τα πάντα γύρω του, δεν περνούσε τίποτα και κατάπινε τους πάντες !!! Χρόνια είχα να δω τέτοιον αμυντικό ογκόλιθο….

    Ο Νάιγκελσμαν φέτος «σκότωσε» το ποδόσφαιρο του Μουρίνιο (στον προηγούμενο γύρο) και του Τσόλο. Με μια νεανική ομάδα, χωρίς παραστάσεις στο υψηλό επίπεδο αλλά σωστά δουλεμένη και με σωστές ποδοσφαιρικές αρχές γαλουχημένη, κατάφερε να πετάξει εκτός της πιο «κωλοπετσωμένη» ομάδα των Ευρωπαϊκών γηπέδων, την Ατλέτικο που όλοι οι μεγάλοι θέλουν να αποφύγουν στα νοκ άουτ παιχνίδια.

                                        

   Οι Μαδριλένοι μπήκαν στο παιχνίδι με την είσοδο του Ζοάο Φέλιξ στο 62΄. Τότε ανέβηκε ο Καρασκο και κυρίως ο Μάρκο Γιορέντε. Πήρε μπάλα η Ατλέτικο, πίεσε και έφτασε στην ισοφάριση. Φαινόταν να έχει τον έλεγχο του παιχνιδιού, αλλά μια καταπληκτική διαγώνια μπαλιά του Σάμπιτζερ που βρήκε τον Ανχελίνο και το έξυπνο γύρισμα του τελευταίου, έβγαλαν τον Άνταμς σε θέση βολής και δεν αστόχησε. Στο 88΄ όταν η Ατλέτικο δεν προλάβαινε να αντιδράσει.

  Βαριές οι ευθύνες του Τσόλο για την κάκιστη κατάσταση που εμφανίστηκε η Ατλέτικο. Κούρασε με την τακτική του, διαθέτει παίκτες αυτή η ομάδα για να παίξει ποδόσφαιρό, μπάλα. Σε καμιά περίπτωση η Ατλέτικο δε μπόρεσε να ανταπεξέλθει στο ρόλο του φαβορί. Στο τέλος ο Τσόλο έμεινε αποσβολωμένος να κοιτάζει τον Νάιγκελσμαν να πανηγυρίζει ….

   Και δω, μάλλον ο Τίμο Βέρνερ βιάστηκε να φύγει.

 Παρί Σεν Ζαιρμέν – Λειψία

   Προγνωστικά σε ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ δε μπορούν να γίνουν. Αφού έφτασαν ως εδώ και με τον τρόπο που έφτασαν έχουν πάρει την κατάλληλη φόρα για να φτάσουν τελικό. Από τη μια πλευρά τα λεφτά των Αράβων που πριν τρία καλοκαίρια ξόδεψαν 400 εκ ευρώ για να φέρουν στο Παρίσι Νέιμαρ και Εμπαπέ και από την άλλη η μεθοδικότητα, η οργάνωση, το χτίσιμο με υπομονή και σωστό scouting.

    Μεγάλη αναμένεται και η μάχη μεταξύ των δύο Γερμανών προπονητών. Του ακριβοπληρωμένου από τους Άραβες Τούχελ και του ανερχόμενου αστεριού της προπονητικής, των μόλις 33^ων ετών Νάιγκελσμαν. Θα ‘ναι μεγάλη ήττα και για τον Τούχελ ενδεχόμενος αποκλεισμός.

    Σε κάθε περίπτωση η Λειψία που ιδρύθηκε μόλις το 2009 από την Red Bull μπορεί να θεωρήσει τεράστια επιτυχία την παρουσία της σε ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Άσχετα αν όλη η ομάδα διψά για τελικό και κούπα. Από την άλλη, το «πρέπει» για την Παρί είναι τεράστιο. Έχουν ξοδευτεί πολλά χρήματα γι αυτή την ομάδα. Τα περισσότερα από κάθε άλλη. Φέτος είναι τα 50^α γενέθλια της και θα θελε να τα συνδυάσει με την απόλυτη επιτυχία, τρεμπλ στη Γαλλία και κούπα Τσάμπιονς Λιγκ. Απέναντί της δεν έχει κάποια βαριά φανέλα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, ούτε καν τη δυσκολοκατάβλητη και κωλοπετσωμένη Ατλέτικο, αλλά την άσημη και μικρούλα Λειψία.  Θα είναι αποτυχία μεγατόνων να μην πάει αυτή η Παρί στον τελικό !

   Υπομονή ως την Τρίτη το βράδυ, σε πέντε βράδια από τώρα….

                                                                                                                              SAM