Δεν περπάτησε στο νερό…. πέταξε στο χορτάρι !

«Εμένα, με πήραν από τη Βίγια Φιορίτο και με μια κλωτσιά με έστειλαν κατευθείαν στο Παρίσι, στον Πύργο του Άιφελ. Εγώ φορούσα το ίδιο παντελόνι χειμώνα – καλοκαίρι, εκείνο το κοτλέ. Εκεί μου ζήτησαν να χορέψω ένα σκοπό που εκείνοι ήθελαν. Μέσα μου όμως ήμουν πάντοτε ο ίδιος Ντιέγκο, αυτός της Βίγια Φιορίτο. Έκανα ότι μπορούσα….. δε νομίζω ότι τα πήγα κι άσχημα…»

 

 

 

Η πορεία του

 

    Αυτό ήταν πάντα ο Ντιέγκο, εκείνο το παιδί στη Βίγια Φιορίτο που έκανε κόλπα με τη μπάλα. Σκορπιός στο ζώδιο, γεννήθηκε στις 30 Οκτώβρη του1960. Στο προάστιο Λανούς του Μπουένος Άιρες και μεγάλωσε σε μια παραγκούπολη, σε ένα λασπότοπο με το προσωνύμιο Βίγια Φιορίτο.  Στα 15 του συστήθηκε στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό κοινό, έκανε ντεπούτο με τη φανέλα της Αργεντίνος Τζούνιορς. Έμεινε εκεί έως το 1981, έπαιξε 166 ματς και πέτυχε 116 γκολ ! Τη σαιζόν 1980 σκόραρε 42 φορές, περισσότερες από κάθε άλλον επιθετικό σε όλα τα πρωταθλήματα του κόσμου.

 

    Το 1981 μεταγράφηκε στην αγαπημένη του Μπόκα, όπου έμεινε για 2 χρόνια και κατέκτησε το πρωτάθλημα μαζί της, έχοντας 28 γκολ σε 40 ματς. Ταυτόχρονα, το 1978 σε ηλικία 17 χρονών, με παρέμβαση Πασαρέλα, κόπηκε από την αποστολή της εθνικής για το Μουντιάλ. Ήταν ο τελευταίος που κόπηκε από την αρχική προεπιλογή των 40 παικτών (ανάμεσα του και ο Χουάν Ραμόν Ρότσα), 13 ημέρες πριν την έναρξη του παγκοσμίου κυπέλλου. Του το κράτησε του Πασαρέλα και ήταν αυτός που τον «έκοψε» από το Μουντιάλ του 1986….

    Το 1979 με την εθνική Ελπίδων της Αργεντινής κατέκτησε το παγκόσμιο κύπελλο νέων στα γήπεδα της Ιαπωνίας. Στο Μουντιάλ του 1982 στα γήπεδα της Ισπανίας δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες, δεν ήταν έτοιμος ακόμα. Αποβλήθηκε στο ματς με τη Βραζιλία, η ομάδα αποκλείστηκε και το παγκόσμιο ποδοσφαιρικό κοινό έπρεπε να περιμένει 4 ακόμα χρόνια για την άφιξη του Μεσσία.

   Το καλοκαίρι του 1982, με ποσό ρεκόρ, πήρε μεταγραφή για τη Μπαρτσελόνα. Η πόλη αποδείχθηκε αφιλόξενη για τον Ντιέγκο. Την 1^η σαιζόν διαγνώστηκε με ηπατίτιδα και έμεινε αρκετό διάστημα εκτός γηπέδων. Τη 2^η σαιζόν, στις 24 Σεπτεμβρίου του 1983, ο «χασάπης» του Μπιλμπάο, Άντονι Γκοϊγκοετσέα, του έδωσε τα πόδια στο χέρι. Πάλι εκτός για αρκετό καιρό.  Ταυτόχρονα φήμες έκαναν λόγω για χρήση ναρκωτικών. Η κατάθλιψη του τραυματισμού? (Με τη Μπάρτσα κατέκτησε απλά και μόνο ένα κύπελλο Ισπανίας).

     Μ’ αυτά και μ’ αυτά το καλοκαίρι του ’84, ξανά με ποσό ρεκόρ, η Μπαρτσελόνα πούλησε τον Μαραντόνα στη Νάπολι. Και εκεί ξεκίνησε η εκτόξευση, γράφτηκε η ιστορία. Θετική και αρνητική. Ο τόπος, η πόλη, ο νότος ταίριαξε στην ιδιοσυγκρασία του και στον ιδιαίτερο ψυχισμό του. Ήταν κοντά στη Λατινοαμερικάνικη νοοτροπία και τρόπο ζωής.

 

 

Τι παίκτης ήταν

 

      Ακόμα και σήμερα όσοι ασχολούνται με το ποδόσφαιρο αναφέρονται στη Μίλαν των τριών Ολλανδών, των Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ και Ράικαρτ. Στη Μίλαν του Αρίγκο Σάκι, του Μπαρέζι, του Μαλντίνι, του Αντσελότι και του Ντοναντόνι. Ε, αυτή η Μίλαν πήρε 2 πρωταθλήματα, το 1988 και το 1989 και άλλα δύο πήρε η Νάπολι του Ντιέγκο (1987 και 1990), ανάμεσα στα 2 Μουντιάλ. Τους έπαιξε στα ίσα. Συν ένα κύπελλο ΟΥΕΦΑ που τότε ήταν πιο δύσκολο από το πρωταθλητριών γιατί, τότε, στην πρώτη τη τάξη διοργάνωση έπαιζε μόνο μια ομάδα από κάθε χώρα, η πρωταθλήτρια, ενώ στο ΟΥΕΦΑ πήγαιναν όλες οι υπόλοιπες ισχυρές. Στο καμπιονάτο τότε υπήρχε η Ίντερ των τριών Γερμανών (Ματέους- Κλίσμαν- Μπρέμε) και του Μπέργκομι, η Γιουβέντους του Καμπρίνι, του Πλατινί και του Ρας, η Ρόμα του Φέλερ, η Ουντινέζε του Ζίκο και γενικά όλες οι Ιταλικές ομάδες είχαν στις τάξεις του το afan gaute του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Ε, όλους αυτούς ο Ντιέγκο απλά δεν τους έβλεπε.

     Ο Ντιέγκο, πέρα από κορυφαίος ντριμπλέρ ever,  ήταν πολύ γρήγορος με τη μπάλα στα πόδια. Ε, εκεί πάνω στη φουλ ταχύτητα και με 2 και 3 αντιπάλους κρεμασμένους πάνω του, είχε την οξυδέρκεια, όχι απλά να δει την κίνηση του συμπαίκτη του και του αντιπάλου, αλλά να προβλέψει και την επόμενη κίνηση τους, ώστε να καταφέρει να περάσει τη μπάλα ανάμεσα από δεκάδες πόδια, κυριολεκτικά από την τρύπα της βελόνας και στο σωστό timing, ούτως ώστε ο συμπαίκτης του να τη βρει έτοιμη, σερβιρισμένη μπροστά του και με τον αντίπαλο εξουδετερωμένο ! Αν δεν έπαιζε μπάλα θα μπορούσε να γίνει ελεύθερος σκοπευτής….

    Αυτό που είχε ο Μαραντόνα, η σχέση του με τη μπάλα, ο έλεγχος της, η αγάπη που τους συνέδεε, δεν το αποκτάς με προπόνηση και δουλειά. Γεννιέσαι απλά με το χάρισμα !

 

 

Η Εθνική Αργεντινής

 

      O el pibe de oro έπαιξε 91 παιχνίδια με το εθνόσημο και σκόραρε 34 φορές. Το 1986 κατέπληξε το παγκόσμιο ποδοσφαιρικό κοινό. Στον προημιτελικό κόντρα στην Αγγλία άφησε το στίγμα του ανεξίτηλο για όσο υπάρχει ποδόσφαιρο. Η πονηριά, η κλεψιά, η τέχνη, το ταλέντο  και η μαγεία στον ίδιο καμβά. Μείναμε όλοι αποσβολωμένοι. Στον ημιτελικό με το Βέλγιο τους πήρε κυριολεκτικά μόνος του, ίσως το καλύτερο του παιχνίδι, πέτυχε τα δύο γκολ και έστειλε την Αργεντινή στον τελικό. Εκεί, οι Γερμανοί τον ήξεραν, τον περίμεναν, έπεσαν πάνω του και δεν τον άφησαν να ακουμπήσει μπάλα. Παρόλα αυτά, στο 86^ο λεπτό, κουρασμένος και απογοητευμένος και με 5 Γερμανούς γύρω του είδε το κενό, τον διάδρομο και τον συμπαίκτη του, τον Μπουρουσάγα και του πέρασε ιδανικά τη μπάλα. Έβαλε τη σφραγίδα του στη νίκη !

    Στο Μουντιάλ του 1990 ήταν ο καλύτερος Μαραντονα που έχω δει. Ώριμος και αποφασισμένος. Απέδειξε σε όλους ότι ο θρόνος του ανήκει. Σε ένα παγκόσμιο κύπελλο που ήταν μόνιμα ξαπλωμένος στο χορτάρι από τα σκληρά μαρκαρίσματα των αντιπάλων. Που τότε το τάκλιν από πίσω στα πόδια δεν τιμωρούνταν με κόκκινη κάρτα. Που στο ποδόσφαιρο είχε κυριαρχήσει η άμυνα και πολλά παιχνίδια έληγαν 0-0 ή με μόλις ένα γκολ συγκομιδή. Έβγαλε τεράστια προσωπικότητα και οδήγησε ξανά την Αργεντινή στον τελικό. Δίχασε μια χώρα, την Ιταλία, με τους διοργανωτές να κάνουν το λάθος και να ορίζουν τον ημιτελικό ανάμεσα στη γηπεδούχο Ιταλία και την Αργεντινή του Ντιέγκο στη Νάπολι. Ο Ντοναντόνι νικήθηκε από τον τερματοφύλακα Γκοϊγκοϊτσέα, ο Ντιέγκο σκόραρε και πανηγύρισε, ο Σερένα νικήθηκε κι αυτός από τον τερματοφύλακα. Η Αργεντινή στον τελικό. Οι Ιταλοί του το κράτησαν…..

    (Την επόμενη σαιζόν, το 1991, ο Ντιέγκο συνελήφθη για χρήση κοκαΐνης και τιμωρήθηκε με 1,5 χρόνο αποκλεισμό από το ποδόσφαιρο.)  

    Στον τελικό δεν τον άφησαν να ξαναπάρει την κούπα. Με πέναλτι –φάντασμα χάρισαν το τρόπαιο στους Γερμανούς. Βγήκε και μίλησε. Κατηγόρησε για μαφιόζικες πρακτικές τη FIFA και τον πανίσχυρο τότε πρόεδρο της, Ζοάο Χαβελάτζε. Πρόσθεσε κι άλλους εχθρούς στη λίστα του….

 

    Κατάφερε και επέστρεψε στο ποδόσφαιρο. Τη σαιζόν 1992-93 έπαιξε 26 ματς με τη φανέλα της Σεβίλλης και πέτυχε και 5 γκολ. Την επόμενη χρονιά επέστρεψε στην Αργεντινή και έπαιξε 5 παιχνίδια με τη φανέλα της Νιούελς Όλντ Μπόις. Σημαδιακό, ότι στα εφηβικά της έπαιζε ο 6χρονος τότε Λίο Μέσι !

    Βρήκε κίνητρο για το επερχόμενο Μουντιάλ, γυμνάστηκε και στα 34 του παρουσιάστηκε fit και σε εξαιρετική κατάσταση. Μου έμεινε η έξυπνη πάσα στο φάουλ που έγινε γκολ κόντρα στη Νιγηρία και φυσικά ο πανηγυρισμός στο γκολ που πέτυχε κόντρα στην εθνική μας. Στο παιχνίδι που έμελε να είναι και το τελευταίο του με το εθνόσημο. Με το που τελείωσε το παιχνίδι, μια νοσοκόμα τον έπιασε από το χέρι και δεν τον άφησε στιγμή. Όλοι ξέρανε τι έκανε. Οι ισχυροί αποφάσισαν ότι έπρεπε να τον τελειώσουν. Και τότε,  το ’94 βγήκε και μίλησε. Κατηγόρησε τους υπευθύνους της FIFA ότι βάζουν τους αγώνες ντάλα μεσημέρι για να κονομάνε, αδιαφορώντας για τους παίκτες.  Έδωσε δικαιώματα, προκάλεσε και τον χτύπησαν στις αδυναμίες του. 

Πιάστηκε ντοπαρισμένος και τιμωρήθηκε ξανά με 1,5 χρόνο αποκλεισμό από το ποδόσφαιρο. Πιστεύω ότι τον φοβήθηκαν. Είμαι σίγουρος ότι θα πήγαινε μακριά και σε κείνο το Μουντιάλ. Ίσως και να το κατακτούσε. Στα ημιτελικά θα ήταν δύσκολο να τον πιάσουν και να τον αποκλείσουν….

    Ξαναβρήκε τη δύναμη και έπαιξε για 2 χρονιές με τη Μπόκα, για 30 ματς, πετυχαίνοντας και 7 γκολ! Επισήμως σταμάτησε να είναι ποδοσφαιριστής το 1997. Στις 25 Οκτωβρίου έπαιξε για ένα ημίχρονο στο ντέρμπι με τη Ρίβερ και έδωσε τη θέση του στον Ρικέλμε…

 

 

 

Η Ζωή μετά τη μπάλα

 

     Από εκεί και μετά το έριξε στις καταχρήσεις. Το 2000 έκανε τη μεγαλύτερη ντρίμπλα της ζωής του, στο δυσκολότερο αντίπαλο. Στο θάνατο…... Πήγε για απεξάρτηση στην Κούβα και έζησε εκεί για 5 χρόνια με τον φίλο του τον Φιντέλ. Το 2005 γύρισε στην Αργεντινή, έκανε επέμβαση στο στομάχι για να χάσει κιλά, αλλά το 2007 παρουσίασε πρόβλημα στο συκώτι από το αλκοόλ. Καθάρισε και έγινε προπονητής στην Εθνική. Το 2010 στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής, με το Μέσι στη σύνθεσή της, η Αργεντινή του κόουτς Ντιέγκο αποκλείστηκε στους «8» με τεσσάρα από τους Γερμανούς.

     Μέχρι το θάνατό του έκανε τον προπονητή. Όμως ποτέ δεν κατάφερε να βγάλει τον παίκτη από μέσα του.

Όπως είπε και ίδιος : "Ακόμη κι αν ήμουν καλεσμένος σε επίσημο δείπνο, ντυμένος στα λευκά, εάν έβλεπα μια λασπωμένη μπάλα να έρχεται κατά πάνω μου, θα τη σταματούσα με το στήθος."

 

 

 

Το στίγμα του

    Για το χαρακτήρα του? Έγραψαν κάποιοι το επιτυχημένο «υπήρξε ταυτόχρονα ο πιο δυνατός και ο πιο αδύναμος». Δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τη διασημότητα και την προβολή. Δεν είχε τη στήριξη πίσω του. Ούτε από την οικογένεια του, που οι άνθρωποι δεν είχαν το υπόβαθρο, ούτε από συμβούλους κλπ. Άλλη εποχή τότε, αν έδινες πρόσβαση σε κάποιον να διαχειριστεί το δημόσιο προφίλ σου και τα οικονομικά σου ήταν σίγουρο ότι θα σε εκμεταλλευόταν, θα σε έκλεβε. Βασικό το ότι δεν είχε και τι μόρφωση. Ένας GOAT που πέθανε χωρίς να γνωρίζει πόσα λεφτά έχει αλλά και πόσα παιδιά έχει  !!! Κατάφερε όμως να έχει ακούσει το επώνυμο του και μια υπέργηρη γυναίκα σε κάποιο χωρίο στα βάθη της Αφρικής !!!!!

  Στις αρχές της δεκαετίας του 90’ στη χώρα μας υπόβοσκε η κόντρα μεταξύ μπασκετικών και ποδοσφαιρικών. Αυτή περιελάμβανε και το ποιος ήταν πιο γνωστός, πιο διάσημος, ο Τζόρνταν ή ο Μαραντόνα. Για μένα βέβαια δεν υπήρχε σύγκριση, ούτε υπάρχει. Ακόμα και φέτος, το 2020, εξηντάρηδες αμφότεροι, πάει ο Τζόρνταν και κλαίει στην κηδεία του Κόμπε, βγάζει και το “the last dance” και φαίνεται πως η χρονιά του ανήκει. Και στο παραπέντε ο Ντιέγκο πάει και πεθαίνει και του παίρνει τη μπουκιά από το στόμα…. το 2020 θα του ανήκει για πάντα !

Ο Τζόρνταν είπε το περίφημο ¨και η ρεπουμπλικάνοι αγοράζουν παπούτσια» και ο Ντιέγκο τα έβαλε με τον ίδιο τον Πάπα της Ρώμης, βγήκε και τον ξευτέλισε…. Τα έβαλε ποτέ κανείς άλλος με τον ίδιο τον Πάπα? 

   

         

    Τόσες μέρες μετά το θάνατο του και παντού μιλάνε για τον Ντιέγκο. Όχι μόνο στην Αργεντινή που κηρύχτηκε εθνικό πένθος. Το ποδόσφαιρο τον τίμησε παντού, σε κάθε γήπεδο της γης. Οι παίκτες και οι προπονητές ξέρουν καλύτερα από τον καθένα τι ήταν αυτό που κατάφερε. Ο Πελέ κάθε μέρα τον αποθεώνει και του αποδίδει τιμές και αναγνώριση. Η Νάπολι έπραξε το ελάχιστο. Μετονόμασε το γήπεδο της από «Σάο Πάολο» σε «Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα», αυτός ήταν ο δικός της Άγιος άλλωστε. Έκανε τα πάντα γι αυτή, έδωσε ανυπέρβλητη χαρά στους φτωχούς ανθρώπους της, έκανε θαύματα….. Πέταξε στο χορτάρι !

                                                                                 SAM