Η Μίλαν του χερ Πάολο

 

   Πρωτοπόρος και αήττητη μέχρι τώρα στη Serie A, μετά από 14 αγωνιστικές, είναι η άλλοτε κραταιά Μίλαν. Η οποία όμως από το 2011 που πήρε το τελευταίο της Καμπιονάτο, με τον Μάσιμο Αλέγκρι στον πάγκο της, παρουσιάζει φθίνουσα πορεία. Έχει χρόνια να αγωνιστεί στο Τσάμπιονς Λιγκ και την τελευταία 3ετία δίνει μάχη για την έξοδο της στην Ευρώπη. Γι αυτό και αποτελεί έκπληξη η φετινή της πορεία.

    Προφανώς, οι άνθρωποι της, ευελπιστούσαν ότι θα υπάρξει μια αγωνιστική άνοδος φέτος, μετά το καλό κλείσιμο της περυσινής σαιζόν. Κανείς όμως δεν περίμενε ότι η ομάδα θα πραγματοποιήσει τέτοια αήττητη πορεία πρωταθλητισμού. Ότι θα αποδειχθεί τόσο καλά προετοιμασμένη, τόσο σκληραγωγημένη και με μια νοοτροπία Refuse to lose. Ανεξάρτητα από τις απουσίες, από το αν λείπει ο Ζλάταν, ο Τσαλχάνογλου, ο Ρομανιόλι ή οποιοσδήποτε άλλος. Η ομάδα είναι δουλεμένη για να ανταπεξέρχεται σε κάθε δυσκολία. Αποτέλεσμα : Κάνει Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά στην Κορυφή !!!

 

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή, τι δουλειά έγινε και ποιες συγκυρίες βοήθησαν για να φτάσουμε ως εδώ…..

 

 

 

Αλλαγή σελίδας - ιδιοκτησίας

 

   Ήταν 8 Ιούνιου του 2016 όταν μετά από 31 χρόνια ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι μεταβίβαζε το 99,93% των μετοχών της Μίλαν στον Κινέζο Yonghing Li αντί 740 εκ ευρώ συν άλλα 220 εκ ευρώ σε διάφορους διαμεσολαβητές και χρέη του συλλόγου. Η συμφωνία ολοκληρώθηκε οριστικά τον Απρίλιο του 2017 και η Μίλαν ξεκίνησε ένα νέο κεφάλαιο στη μεγάλη ιστορία της, περνώντας στην ιδιοκτησία της «Rosoneri Sport Investment Lux» ή απλά RSIL. Για την αγορά με 330 εκ ευρώ είχε συμβάλει (με τη μορφή δανείου) στον Li, η Wanda Group, μέσω του επενδυτικού fund, Elliott Management του Πολ Σίνγκερ.  Έτσι η Elliott, μόλις ο αφερέγγυος Κινέζος χρεοκόπησε, ανάλαβε τα ηνία του ιστορικού συλλόγου, από το καλοκαίρι – Ιούλιο- του 2018.

    Η ομάδα είχε τερματίσει στην 6η θέση της Serie A και στο καπάκι ήρθε και τιμωρία από την ΟΥΕΦΑ για μη συμμετοχή στα Ευρωπαϊκές διοργανώσεις λόγω χρεών. Τιμωρία που κατέπεσε και η Μίλαν συμμετείχε στο Γιουρόπα, ήταν στον όμιλο του Ολυμπιακού, από τον οποίο αποκλείστηκε, χάνοντας με 1-3 στο «Γ. Καραϊσκάκης» την τελευταία αγωνιστική !

 

    Η Elliott βρήκε στη Μίλαν Πρόεδρο τον Πάολο Σκαρόνι, τεχνικό διευθυντή τον Λεονάρντο και προπονητή τον Γκατούζο. Με αυτούς προχώρησε την 1η της σαιζόν. Το Μάιο του 2019 η ομάδα τερμάτισε 5η στο Καμπιονάτο, έμεινε εκτός θέσεων που οδηγούν στο Τσάμπιονς Λιγκ. Έτσι αποφασίστηκε λόγω Financial Fair Play να μην αγωνιστεί καν στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ώστε να βάλει σε μια τάξη τα οικονομικά της.  Στο μεταξύ, από τον Δεκέμβρη του 2018 ανέλαβε εκτελεστικός διευθυντής του συλλόγου ο ελληνικής καταγωγής, Ιβάν Γκατζίδης, ο οποίος από το 2006 είχε τον ίδιο ρόλο στην Άρσεναλ. Με πολλές εμπειρίες ο 56χρονος που συμφώνησε για 4εκ ευρώ το χρόνο. Πολλά λεφτά για έναν άνθρωπο που από τη μέρα που ανέλαβε την Άρσεναλ άρχισε η κάτω βόλτα της. Μετά το χαμένο τελικό με τη Μπαρτσελόνα, με το γκολ του Μπελέτι, οι «κανονιέρηδες» δεν έκαναν ξανά κάτι μεγάλο. Και μπορεί ο Αρσέν Βενγκέρ να απορροφούσε όλη την πίεση αλλά είναι δεδομένο ότι ο Γκατζίδης αποδείχθηκε λίγος.  

 

 

Οι παλιές δόξες – οι θρύλοι της ομάδας

 

Στις 14 Ιουνίου 2019 το αφεντικό της Elliott, Πολ Σίνγκερ, έδωσε τα ηνία του αγωνιστικού τμήματος στη σημαία του συλλόγου, στον χερ Πάολο Μαλντίνι. Μια βδομάδα αργότερα στις 21/6 ανέλαβε βοηθός του ο Φρέντερικ Μασάρα και μαζί τους, ως επικεφαλής τμήματος ποδοσφαίρου, κάτι σα γενικός αρχηγός, προστέθηκε και ο Σβόνιμιρ Μπόμπαν. Ο χερ Πάολο ήταν στην ομάδα από την προηγούμενη σαιζόν ως διευθυντής ανάπτυξης και τώρα αποφασίστηκε να αντικαταστήσει τον Λεονάρντο.

    Πρώτη επιλογή του χερ Πάολο ήταν να δώσει τα ηνία στον Μαρκο Τζιανπάολο, που ερχόταν από μια εξαιρετική σαιζόν στη Σαμπντόρια, ποντάροντας ότι αυτός θα είναι ο κόουτς που θα χτίσει τη νέα, μεγάλη Μίλαν. Ο Τζιανπάολο άντεξε μόλις 3 μήνες. Τον Οκτώβρη του 2019 ανέλαβε, προσωρινά, ο Στέφανο Πιόλι. Με πρότερη θητεία σε Λάτσιο, Μπολόνια, Ίντερ και Φιωρεντίνα και χωρίς να έχει κατακτήσει κάποιον τίτλο στη μέχρι τώρα καριέρα του.

    Ένα μήνα μετά τα ΜΜΕ άρχισαν να αμφισβητούν τον Πιόλι. Η ομάδα δεν πήγαινε καλά και κατηγορούσαν, επίσης, τον Μαλντίνι ότι μετά από μια ήττα πήγε να παίξει τένις ή ότι για πολύ καιρό έλειπε για διακοπές στο Μαϊάμι αφήνοντας στην ομάδα στο έλεος της.

    Τον Δεκέμβριο ο Γκατζίδης χωρίς να ρωτήσει κανέναν πήγε και συμφώνησε με τον Γερμανό Ραλφ Ρανγκνικ. Που ήταν πριν στη Λειψία. Συμφώνησε μάλιστα να παραδώσει εξ ολοκλήρου την ομάδα στο Γερμανό, να είναι τόσο προπονητής όσο και τεχνικός διευθυντής. Γεγονός που προκάλεσε την αντίδραση του Μαλντίνι και κυρίως του Μπόμπαν. Ο τελευταίος παραιτήθηκε από το πόστο του την 7η Μαρτίου του 2020. Ευτυχώς ο χερ Παόλο παρέμεινε ψύχραιμος….

    Ο Πιόλι συνέχισε τη δουλειά του και σιγά σιγά έπαιρνε αποτελέσματα. Έφτασε τη Μίλαν μέχρι τα ημιτελικά του κυπέλλου όπου αποκλείστηκε από τη Γιουβέντους, όντας όμως καλύτερος στο πρώτο παιχνίδι των ημιτελικών. Στο πρωτάθλημα τερμάτισε στην 6η θέση παίζοντας όμως καλό ποδόσφαιρο και παίρνοντας ορισμένα σημαντικά αποτελέσματα. Η ομάδα που δημιούργησε έδειχνε να έχει προοπτική. Έτσι ανάγκασε τη Μίλαν και τον Γκατζίδη, την 21 Ιουλίου να του ανανεώσει το συμβόλαιο και να αποζημιώσει τον Ρανγκνικ για τη μη τήρηση της συμφωνίας που είχαν.

       Ειδική μνεία οφείλουμε και στο γεγονός ότι το διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου, στις 28 Οκτωβρίου 2020 ανακήρυξε επίτιμο αντιπρόεδρο του συλλόγου άλλο έναν παίχτη θρύλο της ομάδας…. τον ανυπέρβλητο αρχηγό, Φράνκο Μπαρέζι !

 

 

 

 

Μεταγραφές

 

    Με την αλλαγή σελίδας στην ομάδα, οι νέοι ιδιοκτήτες προσπάθησαν να την ενισχύσουν, ξόδεψαν αρκετά χρήματα με στόχο να την επαναφέρουν στο δρόμο των επιτυχιών.

    Αρχής γενομένης από τη σαιζόν 2018-19. Τότε αποχώρησαν από την ομάδα, ο Λεονάντρο Μπονούτσι που επέστρεψε στη Γιουβέντους μόλις ένα χρόνο μετά, ο Νιαγκ που πήγε στην Τορίνο και οι φορ Λαπατούλα (Τζένοα), Κάρλος Μπάκα (Βιγιαρεάλ) και Αντρέ Σίλβα (Σεβίλλη). Αποκτήθηκαν ο στόπερ Καλντάρα από τη Γιουβέντους ως δανεικός, ο Σάμι Καστιγιέχο από τη Βιγιαρεάλ, ο Ιγκουαϊν δανεικός από τη Γιούβε, ο αριστερός μπακ Λαξαλτ από τη Τζένοα, ο Μπορίνι ως ελεύθερος από τη Σάντερλαντ, ο Τιμουτέ Μπακαγιόκο δανεικός από την Τσέλσι και ο Στρίνιτς από τη Σαμπντόρια ως ελεύθερος, ο οποίος όμως δεν έπαιξε ποτέ γιατί είχε πρόβλημα με την καρδιά του. Τον Ιανουάριο αυτής της σαιζόν ήρθαν ο επιτελικός χαφ Λούκας Πασκέτα με 38,4 εκ από τη Φλαμέγκο και ο φορ Κριστόφ Πιάτεκ με 35 εκ από τη Τζένοα ! Μεταγραφές με παρόν και μέλλον, που όμως δε βγήκαν….

    Τη σαιζόν 2019-20 έφυγαν : ο Πιάτεκ με 24 εκ για τη Χέρτα, ο Κουτρόνε με 22 εκ για τη Γουλβς, ο Λουκατέλι με 12,5 εκ για τη Σασουόλο, ο αριστερός μπακ Ρικάρντο Ροντρίγκεζ δόθηκε δανεικός στην Αϊντχόβεντ, ο Λαξαλτ δανεικός στην Τορίνο, ο Μπορίνι στη Βερόνα, ο Αντρέ Σίλβα στην Άιντραχτ, ο Καλντάρα στην Αταλάντα ο Σούσο στη Σεβίλλη και ο Πέπε Ρέινα στην Άστον Βίλα.

   Αποκτήθηκαν ο Κέισι που έπαιζε ήδη ως δανεικός με 24 εκ από την Αταλάντα, ο Ραφαέλ Λεάο με 23 εκ από τη Λιλ, ο Τεό Ερνάντεζ με 20 εκ από τη ΡΕΑΛ, ο Μπενασέρ με 16 εκ από την Έμπολι, ο στόπερ Ντουάρτε με 10 εκ από τη Φλαμέγκο, ο Σιλεμάκερς από την Άντερλεχτ, ο Ρέμπιτς από την Άιντραχτ, ο Μπέργκοβιτς από τη Μπόρνμουθ και ο Κάϊερ από τη Σεβίλλη. Με αυτούς τους παίκτες βρήκε τη μαγιά ο Πιόλι και έπλασε τη φετινή Μίλαν !

  Τέλος το περασμένο καλοκαίρι, για τη σαιζόν 2020-21. Έφυγαν, ο Πασκέτα με 20 εκ για τη Λιόν, ο Μποναβεντούρα για τη Φιωρεντίνα και ο Μπίγλια ως ελεύθερος. Κάποιοι δανεικοί πουλήθηκαν με μικρά ποσά. Αποκτήθηκαν : ο Σάντρο Τονάλι από τη Μπρέσια, ο Χάουγκε από τη Μπόντο Γκλιμτ με μόλις 5 εκ, ο Ταταρουσάνου με 0,5 εκ, και με το ίδιο ποσό ο Καλούλου από τη Λιόν. Αγοράστηκαν οι ήδη δανεικοί Ρέμπιτς, Σιλεμάκερς και Κάιερ. Προωθήθηκε στην 1η ομάδα ο Ντανιέλε Μαλντίνι και ήρθαν ως δανεικοί οι Ραχίμ Ντίαζ από τη ΡΕΑΛ και ο Ντιόγκο Νταλότ από τη Γιουνάιντεντ.  Παίκτες που συμπλήρωσαν του παζλ του Πιόλι.

 

 

 

 

Η φετινή πορεία

 

    Αποχαιρετώντας το 2020 η Μίλαν έχει 10 νίκες και 4 ισοπαλίες στο Καμπιονάτο και επίσης έχει 6 νίκες, 2 ισοπαλίες, η μία ήταν πρόκριση στα πέναλτι επί της Ρίο Άβε στα play off του Γιουρόπα και 1 ήττα από τη Λιλ, εντός, στον όμιλο του Γιουρόπα.

   Ως διάταξη ο Πιόλι έχει καθιερώσει το 4-2-3-1 και με αυτό έχει παραταχθεί σε όλα ανεξαιρέτως τα παιχνίδια. Στο τέρμα παίζει μόνιμα ο Ντοναρούμα. Στα δεξιά βασικός λογίζεται ο Καλάμπρια, με τον Νταλότ να του κάνει τα ρεπό. Έπαιξε και ο Κόντι σε ένα ματς. Αριστερά η καλύτερη μεταγραφή του χερ Πάολο που οφείλεται στις σχέσεις του με τη ΡΕΑΛ, ο Τεό Ερνάντεζ ο παίκτης από τον οποίο ξεκινάει το παιχνίδι της ομάδας. Ο 23χρονος Γάλλος είχε πέρυσι 6 γκολ σε 33 ματς, ενώ φέτος έχει ήδη 4 γκολ σε 13 παιχνίδια πρωταθλήματος. Στα στόπερ αναντικατάστατος είναι ο Κάιερ που ήρθε από τη Σεβίλλη πέρυσι το Γενάρη ως ανταλλαγή με τον Σούσο και άλλαξε την άμυνα των Ροσονέρι. Δίπλα του ξεκίνησε τη σαιζόν ο Κάμπια ο 21χρονος Ιταλός, προϊόν των ακαδημιών του συλλόγου. Μόλις επανήλθε από τον τραυματισμό του, παίζει ο Ρομανιόλι με τον οποίο δένουν ιδανικά (Κάιερ). Πίσω τους είναι ο Βραζιλιάνος Ντουάρτε στα 24 του και ο 20χρονος Γάλλος Καλούλου. Στο ρόστερ υπάρχει ξεχασμένος και ο Μουσάτζιο που ήρθε με πολλές ελπίδες το καλοκαίρι του 2017 από τη Βιγιαρεάλ, αλλά…..

    Στη δυάδα των χαφ στα κρίσιμα ματς παίζουν οι Μπενασέρ – Κεϊσί, ως πιο έμπειροι και καλύτεροι στα ανασταλτικά καθήκοντα, πιο σκληροί, πιο τρεχαλατζήδες. Πίσω τους έρχεται ο Τονάλι που παίρνει όλο και περισσότερα παιχνίδια όσο περνάει ο καιρός και ο Κρούνιτς που αποκτήθηκε αθόρυβα το καλοκαίρι του 2019 με 8 εκ από την Έμπολι και καλύπτει αρκετές θέσεις από το κέντρο και μπροστά, είναι εργαλείο, παίκτης ρόλων.

   Δεξιά, Σιλεμάκερς και Σαμού Καστιγιέχο μοιράζονται τους αγώνες, ανάλογα τη φόρμα τους και τις απαιτήσεις του κάθε παιχνιδιού.     

    Αριστερά ο Ρέμπιτς, ο Κροάτης παιχταράς που σιγά σιγά βρίσκει τον εαυτό του στο Μιλάνο και ο Ράφαελ Λεάο. Εδώ αν απαιτηθεί πάει και ο Τσαλχάνογλου και ο Ραχίμ Ντίαζ ακόμα και ο Κρούνιτς. Όσο περνάει ο καιρός καθιερώνεται και ο Νορβηγός Χάουγκε που έχει βγάλει μάτια και που αρχικά ερχόταν από τον πάγκο. Στα 21 του, ήρθε το καλοκαίρι στη Μίλαν με μόλις 4 εκ από τη Μπόντο Γκλιμτ και βγαίνει λίρα 100 !

    Πίσω από τον φορ η θέση ανήκει στον Τσαλχάνογλου και όταν αυτός λείπει ο Ραχίμ Ντίαζ, αν και τελευταία, που απουσιάζει ο Ζλάταν, πάει αριστερά ο Τσαλχάνογλου και παίζει ο Ντίαζ στο κέντρο για να μπορεί να βγαίνει ως 2^ος φορ και να δίνει βοήθειες στον Ρέμπιτς που παίζει στη θέση του Ζλάταν. Με τον Σουηδό σταρ παρόν, αυτό δεν είναι απαραίτητο γιατί γεμίζει από μόνος του την αντίπαλη περιοχή, με το εκτόπισμα και την πληθωρικότητα του !

 

 

    Ο Πιόλι παραμένει ήρεμος, κρατάει χαμηλούς τόνους και είναι μετρημένος στις κουβέντες του. Έχει θέσει ως στόχο η ομάδα να εξασφαλίσει μια θέση που θα την οδηγήσει στο επόμενο Champions league. Ξέρει ότι είναι η δύσκολη η κατάκτηση του Καμπιονάτο φέτος, αλλά δεν τα παρατάει πάει παιχνίδι – παιχνίδι κι όπου τον βγάλει. Αυτή τη στιγμή έχει 34 βαθμούς και είναι στο +1 από τη 2^η Ίντερ που δεν την πολύ-φοβάται. Στους 27 βαθμούς είναι η Ρόμα και 25 έχει η Νάπολι με τη Γιουβέντους να είναι στους 24. Οι δύο τελευταίες χρωστούν το μεταξύ τους παιχνίδι. Ποιος να το έλεγε όμως το Σεπτέμβρη ότι στην αλλαγή του χρόνου η Μίλαν του Πιόλι θα ήταν στο +10 από την πρωταθλήτρια Γιουβέντους του Πίρλο και του CR7?]

…..Για να δούμε τι άλλο μας επιφυλάσσει αυτή η νέα Μίλαν… η σαιζόν είναι μακρά και έχει πού δρόμο ακόμα…. Μέχρι τώρα όμως η ομάδα που έχτισε μέσα σε 2 σαιζόν ο χερ Πάολο κερδίζει τις εντυπώσεις…. αναμφισβήτητα !!!

                                                                                                                               SAM

Η ομάδα θυσιάστηκε στο βωμό του νέου γηπέδου

 

   Αυτό που είδαμε χθες στο «Γ. Καμάρας» σίγουρα δεν είναι ΑΕΚ και πολύ αμφιβάλω αν είναι καν επαγγελματική ποδοσφαιρική ομάδα. Ένα χύμα πράγμα χωρίς κανένα σχέδιο, μια ομάδα βασιζόμενη μόνο στην ποιότητα κάποιων παικτών και στο φιλότιμο τους. Αυτό που παρακολουθούσαμε δεν έδειχνε να έχει γίνει η πραγματική προπονητική δουλειά. Πάμε στα Σπάτα, κάνουμε γυμναστικούλα και την Κυριακή έχουμε αγώνα. Ομάδα χωριού. Ο Βόλος, ειδικά στο 1^ο ημίχρονο ήταν πολύ ανώτερος και δικαιούταν να προηγείται με ευρύτερο σκορ.

    Δεν υπάρχει προπονητής Καρέρα, μιλάμε για τραγέλαφο. Δεν είναι ότι δεν έχει ασκησιολόγιο να γυμνάσει και να δουλέψει τακτικά την ομάδα, όπως δεν έχει κανένας Έλληνας προπονητής και γι αυτό οι μεγάλες ομάδες επιλέγουν ξένους. Ο Καρέρα δεν κόβει και το μάτι του, δε βλέπει μπάλα, δεν διαβάζει τον αντίπαλο, ούτε το παιχνίδι. Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν. Τουλάχιστον ο Μαρίνος έκοβε το μάτι του. Οι παίκτες όλοι σε τραγική κατάσταση, αγύμναστοι, αδούλευτοι τι σόι γυμναστή έχει? Από τακτική? Είχε μαζί του έναν που παλιά ήταν λέει στη Ζάκυνθο και τώρα τον έφεραν στην ΑΕΚ να χτίσει ομάδα, να κάνει τις προπονήσεις. Αστεία πράγματα. Η ομάδα είχε Ιταλούς στον πάγκο και δεν ήξερε να παίξει άμυνα…..

 

 

Χάθηκε η χρονιά

 

    Το καλοκαίρι ο Βρυχηθμός γέμισε το ρόστερ. Στο τέρμα αποφασίστηκε να πάρει την ευκαιρία ο Τσιντώτας που ήταν ο βασικός τερματοφύλακας τη χρονιά του τίτλου. Ξεκίνησε θαυμάσια αλλά τους τελευταίους δύο μήνες ότι πάει μέσα γράφει. Αριστερά αντί του Χούλτ ήρθε ο Ινσούα που είχε κάνει εξαιρετική χρονιά στον Παναθηναϊκό και θεωρείται καλύτερος αμυντικά από τον Σουηδό. Ο Καρέρα έλεγε ότι θα τον έβαζε και αριστερό στόπερ σε παιχνίδια που θα επέλεγε διάταξη με τρεις κεντρικούς αμυντικούς. Ο Ινσούα σε κάθε παιχνίδι αντί να βελτιώνεται και να εξοικειώνεται με την ομάδα, παρουσιάζεται χειρότερος. Υπάρχει ο Λόπεζ που κάνει μέτρια σαιζόν και τελευταία παίζει ο 17χρονος Μιτάι που φανερά δεν είναι ακόμα έτοιμος, αλλά ο Καρέρα έχει τους λόγους του και τον βάζει. Στα στόπερ αποφασίστηκε η ομάδα να ξεκοπεί επιτέλους από τον τρελό- Βράνιες. Ήρθαν δύο στόπερ για τους οποίους δόθηκαν και χρήματα για την απόκτηση τους, ο Τυνήσιος Χνιντ και ο Ρουμάνος Νεντελτσιάρου. Στα 23 και στα 24 χρόνια τους αντίστοιχα, με εντυπωσιακά σωματικά προσόντα και με καλή παρουσία στις προηγούμενες ομάδες τους. Στην ΑΕΚ παρουσιάζονται σα να μην είναι ποδοσφαιριστές, αγύμναστοι, βαρύς, χωρίς αυτοπεποίθηση, να μην πάνε πρώτοι στη μπάλα και να διασύρονται σε κάθε παιχνίδι. Επίσης στηρίχθηκε ο Σβάρνας με κλήσεις στην Εθνική ομάδα και «ανέβασμα» από τα ΜΜΕ της ομάδας. Ε, κατάντησε ο «Βασιλιάς του τσαφ»….

     Η ομάδα διαθέτει τρία δεξιά μπακ. Ο Μπακάκης είναι σε τραγική κατάσταση, δεν υπάρχει. Ο Παουλίνιο μέτριος όπως ήρθε. Ο Βασιλαντωνόπουλος παρουσιάστηκε σαν σούπερ επιτυχία του Ιταλού, αλλά γρήγορα φάνηκε ότι δεν είναι παίκτης για ΑΕΚ.

   Στα χαφ η ομάδα απέκτησε πέρυσι το Γενάρη με 1,5 εκ ευρώ τον Σιμάνσκι ο οποίος τραυματίστηκε και χθες ξανάπαιξε. Όπως τον τελευταίο μήνα επέστρεψε και ο Γαλανόπουλος. Υπήρχαν η «ψυχάρα» Σιμόες, ο μετριότατος Κρστισιτς και ήρθε ως ελεύθερος ο Σάκχοφ που πρόπερσι έπαιζε στον ΠΑΟΚ. Παίκτης που δίνει ύψος στα χαφ, πατάει περιοχή και έχει το γκολ, από εκεί και πέρα είναι αργός και περιορισμένων δυνατοτήτων. Μπορούσε σίγουρα να βοηθήσει στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ένας βελτιωμένος και πιο έμπειρος Γιόχανσον είναι και μέχρι εκεί. Ποσοτικά, στις δύο θέσεις των χαφ η ομάδα είναι γιοματάρι! Στο χέρι του προπονητή ήταν να τους ταιριάξει και να φτιάξει δίδυμα και τακτικές. Κανείς τους όμως δεν έχει δημιουργία. Σφάλμα του μεταγραφικού σχεδιασμού εδώ…..

Μπροστά τους, ως δημιουργικός χαφ υπάρχει μόνο ο Μάνταλος που σέρνεται τελευταία.

    Εξτρέμ. Μεγάλη και ακριβή μεταγραφή ο Λιβάι Γκαρσία που δείχνει να διαθέτει ποιότητα, διείσδυση και καλά χτυπήματα στη μπάλα. Τραυματίστηκε γιατί βιάστηκε ο Ιταλός να τον βάλει στην ομάδα και πριν 15 μέρες επέστρεψε. Ήρθε και ο Τανκοβιτς που επίσης δείχνει να είναι ποιοτικός αλλά ο Καρέρα μια τον έβαζε μια τον ξεχνούσε στον πάγκο, ενώ τακτικά δεν του έχει βρει σαφή ρόλο. Ο Αλμπάνης ως συνήθως είναι μια του ύψους, μια του βάθους. Ο Καρέρα καθιέρωσε τον Μαχαίρα ! που δείχνει εξαιρετικά στοιχεία και αγωνιστικό θράσος, αλλά στα τελευταία ματς τον έχει εξαφανίσει.

    Αριστερά έπαιζε σχεδόν πάντα ο Λιβάγια. Ο Κροάτης είναι ένα κεφάλαιο μόνος του. Βρίσκεται σε διαδικασία ανανέωσης συμβολαίου με την ομάδα, σε κάποια ματς έδειξε να παίζει για πάρτη του και μοιραία συγκρούστηκε με τον Ιταλό κόουτς. Σύγκρουση που μπήκε κάτω από το χαλάκι. Για μένα ο Λιβάγια είναι τροχοπέδη για την ομάδα. Παίκτης που προσομοιάζει με αυτό που ήταν παιχτικά ο Ίλια Ίβιτς προ 20ετίας. Τέτοιοι παίκτες σήμερα δεν υπάρχουν. Δεν έχει θέση. Δεκάρι, δεν κάνει μέτρα με τη μπάλα, εξτρέμ, δεν έχει ταχύτητα, τακτικά, δε μαρκάρει. Είναι για 2^ος φορ αλλά ποια μεγάλη ομάδα παίζει με δυο φορ σήμερα? Να κάθονται με τα χέρια στη μέση και να περιμένουν να τους έρθει η μπάλα λίγο έξω από την περιοχή για να κάνουν τη διαφορά? Χωρίς να τρέξουν, χωρίς να μοχθήσουν? Ακόμα και ο Κριστιάνο με τον Μέσι τρέχουν να πιέσουν τον αντίπαλο και γυρνάνε στη μεσαία γραμμή να πάρουν μπάλα. Ο Κροάτης όχι. Αυτά…. κι ας τον ανανεώσουν.

    Σέντερ φορ. Ο Ολιβέιρα ξεκίνησε άσχημα τη σαιζόν, τον βλέπω όμως στα τελευταία παιχνίδια να προσπαθεί, να έχει διάθεση, να μαρκάρει, να κυνηγάει το γκολ. Ο Ανσαριφάντ βγήκε λίρα 100, η καλύτερη μεταγραφή του καλοκαιριού ως τώρα, με αρκετά και κρίσιμα γκολ.

    Συμπέρασμα? Η ΑΕΚ έχει υλικό αλλά είναι αδούλευτο τακτικά και αγύμναστο. Κορόιδευε ο Καρέρα. Προσοχή.  Όχι υλικό για πορεία στην Ευρώπη, αλλά για να κερδίζει Ατρόμητους και Βόλους και να διεκδικήσει μέχρι τέλους το Ελληνικό πρωτάθλημα.

 

 

 

 

Δικαιολογία για τον Καρέρα

 

Ο Μάσιμο Καρέρα ήρθε πέρυσι τον Δεκέμβριο στην ΑΕΚ και συμμάζεψε την ομάδα μετά τη λαίλαπα Καρντόσο και τον ανεπαρκή Κωστένογλου που είχαν προηγηθεί. Αλλά πέρυσι δεν υπήρχαν στόχοι. Η Τρίτη θέση στους τρεις που τρέχουν είναι δεδομένη, όπως και ο τελικός κυπέλλου, όπου η ΑΕΚ του Μελισσανίδη πάει κάθε χρόνο. Τίτλο δεν πήρε.

   Φέτος ξεκίνησε αυτός την ομάδα. Δεν έκανε πλήρης προετοιμασία λόγω πανδημίας, όπως και καμία ομάδα άλλωστε. Στον τελικό κυπέλλου με τον Ολυμπιακό μπήκε φοβικά. Αυτό ανέδειξε τις αδυναμίες της ομάδας σε έμψυχο υλικό και η ομάδα ενισχύθηκε με μεταγραφές. Γέμισε το ρόστερ.  Έβαλε την ομάδα στους ομίλους του Γιουρόπα κάνοντας υπέρβαση με τη Βόλφσμπουργκ. Μέχρι τη διακοπή για τις Εθνικές ομάδες το Νοέμβριο η ομάδα πήγαινε καλά και έδειχνε να έχει προοπτικές. Μετά την ήττα στον τελικό κυπέλλου από τον Ολυμπιακό, πήρε νίκες - προκρίσεις στην Ευρώπη με Σεντ Γκάλεν εκτός και Βόλφσμπουργκ εντός. Στο πρωτάθλημα έχασε από τον Ατρόμητο μετά το παιχνίδι με τη Βόλφσμπουργκ και μια ισοπαλία στο ΟΑΚΑ με τον ΠΑΟΚ. Στο πρωτάθλημα είχε 4 νίκες συν μία νίκη και δύο ήττες στον όμιλο του Γιουρόπα.

   Στη διακοπή ο Καρέρα ίσως περίμενε να δουλέψει με την ομάδα. Γιατί ως τότε πήγαινε από παιχνίδι σε παιχνίδι, Πέμπτη – Κυριακή – Πέμπτη. Εκεί την ομάδα χτύπησε ο κορονοϊος. Ασθένησαν σχεδόν όλοι, παίκτες και σταφ. Αυτό ήταν το ένα που πήγε πίσω τον σχεδιασμό. Άμα την επιστροφή στην αγωνιστική δράση, η ομάδα συνέχιζε να κερδίζει έστω και δύσκολα στο πρωτάθλημα, αλλά ήρθαν βαριές ήττες στο Γιουρόπα, γεγονός που τσάκισε ψυχολογικά την ομάδα, όπως αποδείχθηκε. Η αμφισβήτηση μπήκε στα αποδυτήρια και ήρθαν η ήττα από τον Παναθηναϊκό, και η ισοπαλίες με Ολυμπιακό και Βόλο που άφησαν την ΑΕΚ 8 βαθμούς πίσω από την κορυφή. Δεν ήταν η ομάδα έτοιμη για Ευρώπη. Δεν διαθέτει αγωνιστικό ρυθμό, ένταση στο παιχνίδι της και ταχύτητα ειδικά στον άξονα. Και το πλήρωσε με την κατάρρευσή της και στο πρωτάθλημα.

    Για τους μικρούς που βάζει στην 11αδα. Αυτά τα έκανε ο Φαν Χάαλ πριν 25 χρόνια. Ο Ολλανδός εκτός της χώρας του όπου πήγε απέτυχε. Και στη Μπάρτσα και στη Μπάγερν και στη Γιουνάιντεντ. Δεν πήρε τίτλους και δεν είχε επιτυχίες ανάλογες με το brand name  των συλλόγων αυτών. Ε, τι έκανε ο πονηρός Ολλανδός? Λίγο πριν τον «σκουπίσουν» έβαζε από τις ακαδημίες όποιον μικρό ξεχώριζε. Σου λέει, από τους δέκα που βάζω, ένας να βγει θα έχω να λέω ότι εγώ τον ανέδειξα. Ότι άφησα έργο. Αυτά….

Έδειξε πάντως ότι είναι προπονητής για να αλλάξει τν ψυχολογία σε μια ομάδα και αναλόγως τη δουλειά που έχει προηγηθεί θα φέρει και τα ανάλογα αποτελέσματα. Δεν είναι προπονητής της δουλειάς που θα βάλει βάσεις, θα χτίσει ομάδα με ταυτότητα και που θα φέρει τη σφραγίδα του.

 

 

Ίλια Ίβιτς

 

   Άμοιρος ευθυνών δε μπορεί να είναι και ο άνθρωπος που έφερε τον Καρέρα, τον παρακολουθούσε κάθε μέρα στα Σπάτα και που έχτισε το ρόστερ της φετινής ομάδας. Εγώ τον Ίβιτς από τη σαιζόν 2007-08 που του δόθηκε το κουμάντο στον Ολυμπιακό με τον Πέτρο Κόκκαλη και τα επιτεύγματά του εκείνη τη σαιζόν, δεν τον πιστεύω ως τεχνικό διευθυντή. Ούτε δούλεψε πουθενά αλλού εκ τότε, μάνατζερ άγνωστων παικτών ήταν. Και τώρα φόρτωσε την ομάδα με κάτι Καρακλάγιτς και Ραντόνια.

   Από εκεί και πέρα δε μπόρεσα να καταλάβω τη στήριξη του στον Καρέρα μέχρι τώρα. Δεν έβλεπε ότι δε γίνεται δουλειά στα Σπάτα? Δεν πήγαινε καθόλου και ασχολείται μόνο με μεταγραφές? Οι παίκτες που έφερε είναι κακοί ή είναι αγύμναστοι? Ειδικά ο Χνιντ και ο Νεντελτσιάρου. Δεν είδε ότι η ΑΕΚ είχε ανάγκη από χαφ με δημιουργία και προτίμησε τον Σακχόφ που διαθέτει σωματικά προσόντα? Τόσο πολύ πιστεύει στον Κρστισιτς? Με τις ανανεώσεις συμβολαίων τι γίνεται? Θα το πάρει πάνω του ο Τίγρης? Το τμήμα σκάουτινγκ υπάρχει ή δε χρειάζεται και τις μεταγραφές θα τις κάνει αυτός από δικούς του διαύλους? Είναι από πέρυσι στην ομάδα, άλλο αριστερό μπακ από τον Ινσούα και άλλο χαφ από τον Σακχόφ δε μπόρεσε να βρει,  δεν υπήρχε? Πολλά τα ερωτήματα….

Είχε και επιτυχίες όπως η απόκτηση των Λιβάι και Τάνκοβιτς αλλά και του Ανσαριφάντ. Απέτυχε οικτρά όμως με τον Καρέρα.

 

 

 

 

 

Πως φτάσαμε ως εδώ

 

   Δυο κουβέντες μόνο. Μετά την κατάκτηση του τίτλου το 2018, όλοι ήθελαν να καρπωθούν την επιτυχία και αποδόμησαν τους πραγματικούς πρωταγωνιστές, με πρώτο και καλύτερο τον κόουτς Χιμένεθ που εκδιώχθηκε κακήν κακώς. Δεν αντικαταστάθηκαν οι παίκτες που έφυγαν, Λάζαρος, Κονέ, Αραούχο, Βράνιες. Ή πίστεψαν ότι θα παίρνουν τίτλο κάθε χρόνο χωρίς μεγάλη ομάδα ή έκαναν πίσω γιατί έβλεπαν τον ΠΑΟΚ να έρχεται.

    Από εκεί και μετά και αφού ξαναγύρισε ο Χιμένεθ τον εξευτέλισαν και τον ξανάδιωξαν. Για να παίξει football manager ο Λυμπερόπουλος και να χτίσει τη δική του ομάδα με κόουτς Καρντόσο και παίκτες όπως οι Παουλίνιο – Σιμάο. Δε μπόρεσα ποτέ να καταλάβω τι έκανε 30 χρόνια στα γήπεδα ο εξαιρετικός ως παίκτης Λυμπερόπουλος. Πρέπει να του απαγορευτεί δια νόμου ακόμα και να παρακολουθεί ποδόσφαιρο. Έκανε μεγάλο κακό στην ΑΕΚ.  

    Αποφασίστηκε τη σαιζόν μετά τον τίτλο να μην πέσουν λεφτά στην ομάδα. Να μην αποκτηθούν παίκτες ποιότητας. Ένας εξτρέμ, ένας χαφ, ένας στόπερ. Η ομάδα πήγε με Αλμπάνη, Γαλανόπουλο και Λαμπρόπουλο. Κι όμως μπήκε στους ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ. Και πάλι δεν κατάλαβαν τίποτα…..

   Ο Βρυχηθμός δείχνει αποστασιοποιημένος, δεν είναι κοντά στην ομάδα. Έχει δώσει το κουμάντο σε Λυσσάντρου, Ίβιτς και λοιπούς θεωρούμενους τεχνοκράτες. Ασχολείται με το γήπεδο και την ΕΠΟ…..

 

 

 

 

Η επόμενη μέρα

 

    Η ΑΕΚ θα αλλάξει προπονητή. Αυτό είναι δεδομένο. Και ο ίδιος ο Καρέρα το θέλει πλέον. Ποιος θα είναι ο επόμενος που θα χτίσει την ομάδα της «Αγιά Σοφιάς»? Εδώ είναι το θέμα.  Γράφεται για Ιβάν Γιοβάνοβιτς, Πογέτ, Βλανταν Ίβιτς, Βαλβέλδε και Μανόλο Χιμένεθ. Ακόμα και Μπάγεβιτς. Πάμε να τους δούμε.

Προπονητής Γιοβάνοβιτς δεν υπάρχει, ο Πογιέτ είναι παρωχημένος, πολύ αμυντικός και μετά την ΑΕΚ δεν έχει δείξει τίποτα πουθενά. Συν το ότι θέλει και ακριβούς παίκτες. Ο αδερφός του Ίλια δε γίνεται να έρθει με τον αδερφό του τεχνικό διευθυντή. Επιπλέον δεν έχει κάνει και τίποτα σαν προπονητής. Το θέμα δεν είναι να έχεις μια γνωριμία και να σε πάει στην Αγγλία, έστω και στην Τσάμπιονσιπ, αλλά να μείνεις. Τον πήραν χαμπάρι οι παίκτες ότι δε δουλεύει με ένταση και τον έδιωξαν. Αν είναι να δώσεις τα λεφτά που θέλει ο Βαλβέλδε για συμβόλαιο και μεταγραφές μπορείς να φέρεις καλύτερο. Ο Ντούσαν έχει τελειώσει προπονητικά συν το ότι θα φέρει διχόνοιες. Ίσως χρειάζεται στο κλαμπ για οργανωτικά θέματα μιας και ο Μελισσανίδης δεν ασχολείται. Οπότε η εύκολη και προφανής λύση είναι ο Μανόλο Χιμένεθ που παρά του πως του φέρθηκαν, ξανάρχεται τρέχοντας. Δεν έχει κάνει και τίποτα πουθενά αλλού άλλωστε, δεν ταίριαξε σε άλλη ομάδα, δε στέριωσε!

   Φτηνή λύση ο Μανόλο και διαχειρίσιμος. Δε θα θέλει τρελές μεταγραφές και θα δουλέψει με το υλικό που έχει η ομάδα. Θα βάλει αριστερό στόπερ τον Μπακάκη, θα τους γυμνάσει και με πάθος θα πάει μέχρι τέλους. Μετά θα τον κρατήσουν?

 

    Το θέμα στην ΑΕΚ δεν είναι ο προπονητής και μόνο. Άσχετα αν αυτή τη στιγμή είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει οποιαδήποτε άλλη αλλαγή. Το θέμα στην ΑΕΚ είναι να πέσουν λεφτά. Για το αγωνιστικό τμήμα της ομάδας. Λεφτά για τμήμα σκάουτινγκ. Μόνο ο Μπαρμπαλιάς έχει μείνει, που καμιά εισήγηση του δεν λαμβάνεται υπόψη. Ο Γουνδουλάκης του Ίβιτς δεν ξέρω τι ακριβώς κάνει. Προφανώς ότι και ο Λαγωνικάκης του Λύμπε. Δεν υπάρχει τίποτα οργανωμένο. Λεφτά για προπονητικό σταφ. Που πας με Παναγιωταρά και Χρυσόστομο Μιχαηλίδη. Σε τραγική κατάσταση ο Τσιντώτας, με πολλά κενά πήρε μεταγραφή ο Μπάρκας. – Αυτά τα έφερε 5 εκ στην ΑΕΚ από τη μεαγραφή του Μπάρκα, εγώ τα ακούω βερεσέ. Επειδή έπιασαν κορόιδο αυτούς της Σέλτικ? Και πρωτάθλημα πήρες με το τίποτα. Και μετά? Που είσαι σήμερα? Εισπράττεις τριάρες απ τη Ζόρια?

    Οργάνωση σε όλους τους τομείς. Και μετά λεφτά για παίκτες. Παίκτες με ανεπτυγμένη τεχνική κατάρτιση που έχουν εκπαιδευτεί σε ένα ποδόσφαιρο υψηλού ρυθμού !

   Υπάρχουν αλλά κοστίζουν. Φτηνούς μπορείς να βρεις αρκεί να ψάξεις και να έχεις τεχνογνωσία να τους βελτιώσεις.

    Και μετά κοιτάς για προπονητή, αφού ρίξεις λεφτά, επενδύσεις και φτιάξεις όλα τα παραπάνω.

 

 

 

 

 

Πρόταση για προπονητή.

 

 

Από μεγάλα ονόματα, αδυναμία μου είναι ο 55χρονος Ισπανός, Μαρθελίνιο. Κοστίζει αλλά θα σου φτιάξει ομάδα σφιχτή και μαχητική, που θα διεκδικήσει τίτλους και θα πάει καλά και στην Ευρώπη. Δεν έχει ξαναβγεί εκτός Ισπανίας και ίσως χρειαστεί χρόνο.

   Καλός και ο συμπατριώτης και συνομήλικος του, Φραν Εσκίμπα, της ίδιας σχολής. Χρειάζεται απεγνωσμένα μια νέα αρχή στην καριέρα του.   

      Προσωπικά θα κοίταζα διεξοδικά και την περίπτωση του Γερμανοαναθρεμένου Δημήτρη Γραμμόζη. Στα 42 ο παλιός διεθνής χαφ, από το 2014 εργάστηκε στις μικρές ομάδες της Μπόχουμ και πέρυσι είχε καλή παρουσία με τη Ντάρμσταντ στη Β΄ Γερμανίας. Είναι ελεύθερος και ακούγεται συνέχεια για Γερμανικές ομάδες, ακόμα και της Bundesliga. Μείον το ότι δεν έχει εμπειρία, αλλά φαίνεται ότι η Γερμανική προπονητική φιλοσοφία ταιριάζει στη χώρα μας. Παράδειγμα ο Ότο και ο Γιαννίκης στον ΠΑΣ Γιάννενα.

 

                           

    Κλείνοντας να πούμε ότι 3 Γενάρη η ΑΕΚ πάει στο «Γ. Καραϊσκάκης» και σε περίπτωση ήττας ο Ολυμπιακός θα αυξήσει τη διαφορά στους 11 βαθμούς. Οπότε αν υπάρχει έστω και μια πιθανότητα στις 1000 στο πρωτάθλημα θα τελειώσει. Παράλληλα θα σε πλησιάζει και ο Παναθηναϊκός από πίσω. Θα μπει σε αμφισβήτηση ακόμα και η 4^η θέση. Δε θα βγει η ομάδα ούτε  Ευρώπη. Η απόλυτη ξευτίλα. Η ΑΕΚ θα ετοιμάζεται να μπει στο νέο της γήπεδο, στην «Αγιά Σοφιά» και αγωνιστικά θα σέρνεται, θα πνέει τα λοίσθια.

    Ο κόσμος της ομάδας φανταζόταν την είσοδο στο νέο γήπεδο αλλιώς. Η ομάδα έμεινε στην «προσφυγιά», χωρίς δικό της σπίτι από το καλοκαίρι του 2003, κυνηγήθηκε αγωνιστικά από το καθεστώς Κόκκαλη στο ποδόσφαιρο και από την «παράγκα» στη διαιτησία. Τη σκύλεψαν τυχοδιώκτες παράγοντες και έφτασε στον υποβιβασμό στη Γ΄ Εθνική. Με τον Βρυχηθμό επέστρεψε ! Ξεκίνησε το χτίσιμο του γηπέδου, έφτασε σε 5 σερί τελικούς Κυπέλου, πήρε πρωτάθλημα το 2018 και έπαιξε σε ομίλους Champions league !

   Έκανε υπομονή τόσα χρόνια, δέχτηκε η ομάδα του να έχει μέτριους παίκτες, να είναι κατώτερη από τους ανταγωνιστές της, να παίζει συντηρητικό ποδόσφαιρο που δεν είναι στο DNA της ιστορικά. Όλα αυτά μέχρι να γίνει το γήπεδο. Ε, τώρα το γήπεδο έφτασε στην τελική ευθεία. Υπολογίζεται ότι την επόμενη σαιζόν η ομάδα θα μπει στην «Αγιά Σοφιά». Ε, η ομάδα που θα μπει στο νέο γήπεδο πρέπει να είναι ασορτί με αυτό. Να έχει την ομορφιά, τη γοητεία και τη χλιδή του…..

                                                                                               SAM

Η Γιουνάιντεντ του….. Σόλσκιερ

 

              

 

 

    Με αφορμή το γεγονός ότι η Γιουνάιντεντ έμεινε εκτός της συνέχειας του Champions league, χάνοντας σε παιχνίδι τελικό από τη Λειψία αποφασίσαμε να την αναλύσουμε. Τι πορεία έχει μέχρι στιγμής στη φετινή σαιζόν με τον Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ στον πάγκο της. Τον άνθρωπο που της χάρισε το 2^ο από τα τρία κύπελλα πρωταθλητριών της, το 1999 στη Βαρκελώνη. Δεν είναι μικρό πράγμα μια Γιουνάιντεντ να χάνει με κάτω τα χέρια από μια ανύπαρκτη στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ομάδα, που μόλις πέρυσι έκανε αισθητή την παρουσία της φτάνοντας στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Μόνο στα τελευταία 15 λεπτά, στη Γερμανία, η Γιουνάιντεντ προσπάθησε να αντιδράσει και να σώσει την υστεροφημία της. Μείωσε το σκορ σε 2-3 αλλά μέχρι εκεί. Η Λειψία του Νάιγκελσμαν την πέταξε εκτός Τσάμπιονς Λιγκ. Θα παλέψει για το Γιουρόπα, όπως και πέρυσι, που έμεινε εκτός στον ημιτελικό από την μετέπειτα κάτοχο Σεβίλλη. Μοιάζει να συνηθίζει μακριά από τη χλιδή του Τσάμπιονς Λιγκ η θρυλική Γιουνάιντεντ…..

 

     Από το 2013 όταν και σταμάτησε να είναι προπονητής της ο sir Aλεξ, όχι μόνο δεν κατέκτησε ξανά την Premier league αλλά κάθε χρόνο χάνει και κάτι από την αίγλη της. Από την αίγλη που της είχε προσδώσει ο εμβληματικός Σκωτζέζος κόουτς. Τον sir Aλεξ διαδέχθηκε αρχικά ο Ντέιβιντ Μόγιες, που αποδείχθηκε λίγος και δεν ολοκλήρωσε ούτε την 1^η του σαιζόν, απολύθηκε στις 22 Απριλίου 2014, τον διαδέχθηκε προσωρινά ο βοηθός του Ράιαν Γκιγκς, με τον οποίο η ομάδα κατέκτησε το Κομιούνιτυ Σιλντ, αλλά δεν ήταν ακόμα έτοιμος για 1^ος προπονητής.

     Η διοίκηση θαμπωμένη από την πορεία της Ολλανδίας στο Μουντιάλ της Βραζιλίας έκλεισε τον Λουϊς Φαν Χάαλ. Γνωστός από το πέρασμα του από τον Άγιαξ, τη Μπαρτσελόνα και τη Μπάγερν, όπου πολλοί λένε ότι άφησε έργο. Για μένα δουλειά έκανε μόνο στην Αλκμάαρ, σε συλλογικό επίπεδο. Εκείνη την εποχή ο Ολλανδός είχε αφήσει το κλασικό 4-3-3 της σχολής του και είχε «κολλήσει» σε διάταξη με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, το οποίο μπορεί να ταίριαξε σε εθνική ομάδα και σε τουρνουά με νοκ άουτ αγώνες όπως το Μουντιάλ, αλλά τότε φάνταζε αλλοπρόσαλλο στην Premier league. Μετέπειτα πολλοί προπονητές το έκαναν μόδα αλλά η πορεία τους έδειξε ότι πρωτάθλημα δεν παίρνεις παίζοντας με τρεις στόπερ, είναι οκ για νοκ άουτ παιχνίδια και για τουρνουά που περιλαμβάνουν τέτοιους αγώνες. Δε μπορεί να παίζεις με κατώτερο αντίπαλο που παίζει πίσω από τη μπάλα και εσύ να έχεις τρία βαριά κορμιά στην άμυνα και σε απόσταση μεταξύ τους και μόνο έναν παίκτη σε κάθε πλευρά. Θα σε σκοτώσει στις αντεπιθέσεις ο αντίπαλος αν είναι ξύπνιος. Ο Ολλανδός πήρε ένα κύπελλο και έφυγε σαν να μην ήρθε ποτέ. Στο τέλος έκανε αυτό που κάνει όπου αποτυγχάνει. Έβαζε μικρούς για να λένε «έβγαλε παίκτες». Ε, από αυτό κάτι έμεινε στην ομάδα.

     Τον διαδέχθηκε ο σταρ των πάγκων, Ζοσέ Μουρίνιο. Ο Ζοσέ κατέκτησε Κομιούνιτυ Σιλντ, το Λιγκ Καπ Αγγλίας και το Γιουρόπα Λιγκ, βγήκε 2^ος τη χρονιά που η Σίτι πήρε τον τίτλο με 102 βαθμούς (!), αλλά δεν κόλλησε με το DNA του κλαμπ. Φύση επιθετική ομάδα η Γιουνάιντεντ, συνηθισμένοι από το ποδόσφαιρο του Φέργκιουσον οι οπαδοί της, δε μπορούσαν να δεχτούν τις αμυντικές τακτικές και το ποδόσφαιρο σκοπιμότητας του Πορτογάλου. Δεν κατάφερε να κάνει ούτε πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ, ούτε ουσιαστικά να διεκδικήσει από κοντά τον τίτλο στην Πρέμιερ ώστε να πείσει τον κόσμο να του δείξει ανοχή. Την 3^η σαιζόν όταν ήρθαν κάποια άσχημα αποτελέσματα το κλίμα έγινε βαρύ και ασήκωτο. Απολύθηκε, με το αζημίωτο και τον διαδέχθηκε, προσωρινά, ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ στις 18 Δεκεμβρίου 2018. Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού και ο Σόλσκιερ παραμένει ακόμα στον πάγκο της Γιουνάιντεντ.

    Την 1^η σαιζόν (μισή) τερμάτισε 6^ος στην Πρέμιερ Λιγκ με 66 βαθμούς, στο Κύπελλο έμεινε έξω στα προημιτελικά από τη Γουλβς, στο Λιγκ καπ είχε μείνει εκτός η ομάδα (στα πέναλτι από τη Ντέρμπι) πριν αναλάβει ο Σόλσκιερ. Στο Τσάμπιονς Λιγκ η Γιουνάιντντ μετά από ήττα στο «Ολντ Τράφορντ» έκανε επική ανατροπή στο Παρίσι και πέταξε έξω την Παρί. Αλλά μέχρι εκεί ήταν, στον επόμενο γύρο αποκλείστηκε εύκολα από τη Μπαρτσελόνα.

     Πέρυσι, ο Σόσκιερ ενισχύθηκε με μεταγραφές. Αφού πουλήθηκε ο Λουκάκου με 74 εκ στην Ίντερ, το ρόστερ ξεφορτώθηκε από παίκτες όπως ο Κρις Σμόλιγκ, ο Άσλει Γιαγκ, ο Αλέξις Σάντσεζ, ο Βαλένσια, ο Νταρμιάν συν ο Άντερ Ερέρα που έφυγε ως ελεύθερος για την Παρί. Αποκτήθηκαν ο στόπερ Χάρι Μαγκουάιαρ για το ρόλο του «δικού του Φαν Ντάικ» στην άμυνα, με ποσό ρεκόρ 87 εκ από τη Λέστερ. Ο δεξιός μπακ Γιαν –Μπισάκα με 55 εκ από την Κρίσταλ Πάλας και με 18 εκ ο νεαρός εξτρέμ Ντάνιελ Τζέιμς από τη Σουόνσι. Η μεγάλη μεταγραφή όμως έγινε στα μισά της σαιζόν, τον Γενάρη, όταν και  αποκτήθηκε ο παιχταράς Μπρούνο Φερνάντεζ με 55 εκ από τη Σπόρτιγκ Λισαβόνας. Με το καλημέρα έγινε ο ηγέτης της Γιουνάιντεντ. Με 12 γκολ σε 22 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις και πολλές ασσίστ, πήρε στις πλάτες του τη Γιουνάιντεντ. Αυτός την οδήγησε στην αντεπίθεση τις τελευταίες αγωνιστικές και η ομάδα κατάφερε να τερματίσει στην 3^η θέση της Πρέμιερ Λιγκ, πίσω από Λίβερπουλ και Σίτι ! Στο Γιουρόπα όπως προείπαμε έμεινε έξω στον ημιτελικό από τη Σεβίλλη, στο Λιγκ Καπ πάλι έμεινε εκτός τελικού από τη Σίτι και στο Κύπελλο πάλι στα ημιτελικά από τη Τσέλσι. Ήταν μονίμως στο παραλίγο….

 

   Και πάμε στη φετινή σαιζόν. Υπήρχε αισιοδοξία βάση των περυσινών επιτευγμάτων, συγκρατημένη όμως λόγω covid, αλλά δυναμικότητας των βασικών αντιπάλων της, της Σίτι και της Λίβερπουλ. Δεν φεύγε ουδείς παίκτης που να θεωρείται βασικός από το ρόστερ. Η ομάδα ενισχύθηκε με τον χαφ Φαν Ντε Μπέεκ με 39 εκ από τον Άγιαξ, με τον αριστερό μπακ Άλεξ Τέγιες με 15 εκ από την Πόρτο, με τον νεαρό φορ Πελετιέρι με 8,5 εκ από την Πενιαρολ και τον ελεύθερο Έντισον Καβάνι. Τον Γενάρη έχει κλείσει αντί 21 εκ τον εξτρέμ Αμάντ Ντιαλό από την Αταλάντα. Η Γιουνάιντεντ έχει ένα πλήρες ρόστερ, αποτελούμενο από ένα κράμα νεαρών και φιλόδοξων παικτών πλαισιωμένων από  έμπειρους παίκτες, που έχουν διαγράψει πορεία στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Το θέμα είναι αν οι δεξιότητες αυτών ταιριάζουν ή συγκρούονται. Δηλαδή:

     Πως δένουν οι δύο χαφ μεταξύ τους και με τον Μπρούνο Φερνάντεζ μπροστά τους, οι δύο φορ μεταξύ τους και με τον Μπρούνο Φερνάντεζ πίσω τους. Πως ταιριάζουν οι δύο σέντερ μπακ και μεταξύ τους και με τον πλάγιο μπακ ο καθένας από την πλευρά ου. Πως συνεννοείται ο μπακ με τον εξτρεμ μπροστά του, με τον στόπερ δίπλα του, με τον εσωτερικό μέσο που θα τον καλύψει στις προωθήσεις του. κ.ο.κ. Πως δένει, δηλαδή, κάθε δίδυμο παικτών μεταξύ του, αλλά και με τους υπόλοιπους παίκτες. Οι δύο μπακ να μην ανεβαίνουν και οι δύο, οι δύο εξτρέμ να  δίνει πλάτος ο ένας κι ο άλλος να συγκλίνει, οι δύο χαφ ο ένας να ανεβαίνει για το πρέσιγκ ή να προωθείται και να πατάει αντίπαλη περιοχή και ο άλλος να μένει πίσω και να κρατάει τα μπόσικα. Αυτό είναι η ανάπτυξη του κάθε συστήματος, του κάθε 4-4-2, 4-3-3 ή 3-4-3 ή 3-5-2. Η ανάπτυξη του συστήματος, οι προκαθορισμένες, οι δουλεμένε στην προπόνηση, κινήσεις των παικτών, είναι η τακτική.

     Αναλυτικά. Η φετινή Γιουνάιντεντ έχει δώσει 17 παιχνίδια, 11 για την Πρέμιερ Λιγκ και 6 για το Τσάμπιονς Λιγκ. Σε 11 από αυτά ο Σόλσκιερ παρέταξε την ομάδα του με 4-2-3-1, με αποτελέσματα 6 νίκες, 1 ισοπαλία και 4 ήττες, γκολ 22-20. Πολύ ευάλωτη η άμυνα βλέπουμε εδώ. Σε 2 ματς η ομάδα έπαιξε με 3-4-1-2, και τα δύο για τον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ, με την Παρί εκτός που κέρδισε με 2-1 και στον τελικό στη Λειψία που έχασε με 2-3. Τέλος σε 4 παιχνίδια η Γιουνάιντεντ έπαιξε με 4-3-1-2 και είχε 2 νίκες και από μία ισοπαλία και ήττα, γκολ 8-3.  

   

    Στην ομάδα ο Σόλσκιερ έχει καθιερώσει κάποιες σταθερές ώστε να μπορούμε να πούμε ότι αυτή είναι η δική του Γιουνάιντεντ.

    Στο τέρμα παίζει πάντα ο Ντε Χέα κι ας τον κατακεραυνώνει από τηλεόρασης ο Ρόι Κιν, λέγοντας συνεχώς ότι η ομάδα χρειάζεται τερματοφύλακα. Η 4αδα στην άμυνα είναι Γιαν –Μπισάκα δεξιός μπακ και ο Λουκ Σο αριστερός. Ένα ματς δεξιά έπαιξε ο Φονσού Μενσά, ενώ αριστερά καθιερώνεται σιγά σιγά και ο Άλεξ Τέγιες. Σέντερ μπακ ο Χάρι Μαγκουάιαρ είναι αναντικατάστατος ως αριστερός στόπερ. Δεν κάνει καλή σαιζόν, ο βασιλείας του τσαφ έχει γίνει, πολλά γκολαντιπάλων προήλθαν  από δικά του λάθη. Τον επηρέασε σαφώς η καλοκαιρινή περιπέτεια του στη Μύκονο και ο θόρυβος που προκλήθηκε. Δεξιά του ο Λίντεροθ. Αυτό είναι το βασικό δίδυμο των κεντρικών αμυντικών του Σόλσκιερ. Παιχνίδια παίρνουν και ο Μπαϊγί και ο Ταουνζέμπε. Επιπλέον, τις δύο φορές που η ομάδα έπαιξε με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, αριστερός στόπερ έπαιξε ο Λουκ Σο ! Συμπέρασμα, μέχρι τώρα ο τερματοφύλακας και η 4αδα στην άμυνα είναι συγκεκριμένοι παίκτες, έχουν ξεκαθαρίσει οι βασικοί και οι ρόλοι τους.

   Στα χαφ, σε κάθε διάταξη, σε κάθε σχηματισμό, βρέξει- χιονίσει, ο επιθετικός χαφ, ο επιτελικός μέσος είναι ο Μπρούνο Φερνάντεζ, είτε τρεις παίζουν είτε 4 στη μεσαία γραμμή. Είτε η ομάδα παίζει με εξτρεμ είτε με δύο φορ. Ο Μπρουνο Φερνάντεζ είναι ο ηγέτης της ομάδας του Σόλσκιερ, του έχει δώσει τη μπαγκέτα του μαέστρου στη δική του Γιουνάιντεντ ! Πίσω του εναλλάσσονται οι ΜακΤομινέι, Φρεντ, Πογκμπα και Ματιτς, ανάλογα με τις ανάγκες και την τακτική προσέγγιση του κάθε παιχνιδιού. Στην ομάδα μπαίνει σιγά σιγά και ο Φαν Ντε Μπέεκ, είτε σε δίδυμο χαφ, είτε σε τριάδα. Διαθέτει η ομάδα παίκτες και με σκληράδα και με τρεξίματα και με τεχνική ώστε να μπορεί να προσαρμοστεί σε κάθε συνθήκη παιχνιδιού. Ίσως πρέπει ο κόουτς να εκμεταλλευτεί περισσότερο τον Ολλανδό, έπρεπε ήδη να τον έχει βάλει στην ομάδα, δε γίνεται να μη βγει αυτός ο παίκτης. Οι υπόλοιποι ο ΜακΤομινέι είναι παθιασμένος και σκληρός, 6αρι παλιάς κοπής, στα 24 του και με ύψος 193 εκ, κερδίζει μονομαχίες στον αέρα, είναι καλός στη διεκδίκηση της 1^ης μπάλας και βοηθά στις στημένες φάσεις, λίγα πράγματα όμως με τη μπάλα στα πόδια. Ο Φρεντ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες με τις οποίες αποκτήθηκε. Έχει τρεξίματα αλλά δεν είναι Καντέ, ούτε είναι τόσο μπαλαδόρος για να παίρνει την 1^η πάσα από την άμυνα και να μοιράζει το παιχνίδι της ομάδας. Δε νομίζω ότι ταίριαξε στον τρόπο παιχνιδιού της Πρέμιερ Λιγκ, σε Ισπανία και Ιταλία θα έκανε θραύση, εδώ, με μόλις 169 ύψος και 64 κιλά,  δυσκολεύεται. Ο Μάτιτς και μεγάλη μπάλα ξέρει και σωματικά προσόντα διαθέτει αλλά δεν είναι γρήγορος και τον χτυπάνε στις αντεπιθέσεις, επιπλέον είναι πλέον στα 32 του και δε μπορεί να αντεπεξέλθει στο ρυθμό τις Πρέμιερ. Καλός για ρεζέρβα, βοηθάει με την εμπειρία του. Ο Πογκμπά δεν έγινε ποτέ ο ηγέτης της Γιουνάιντεντ, δεν εμφάνισε στο «Ολντ Τράφορντ» τον παίκτη που θαυμάσαμε στη Γιουβέντους. Ίσως κι η ομάδα να μην ανταπεξήλθε στα δικά του θέλω και γι αυτό τόσα χρόνια το μυαλό του είναι περισσότερο στη ΡΕΑΛ ή στο Τορίνο. Θα δούμε αν θα μείνει…. Χρειάζεται γενναίο ξεκαθάρισμα στα χαφ, πώληση παικτών και προσεκτικές προσθήκες, που να ταιριάζουν στο στιλ ποδοσφαίρου του κόουτς και να κάνουν τη διαφορά. Περιμένουμε, δε, και τον Φαν Ντε Μπεεκ….

    Για τον Μπρούνο Φερνάντεζ ότι και να πούμε είναι λίγο. Μεταγραφή εποχής sir Alex. Τεράστια ποιότητα και μεγάλη προσωπικότητα. Παίκτης για ομάδα τοπ πρωταθλητισμού. Ηγέτης με τα όλα του. Πρέπει η ομάδα να τον βοηθήσει περιστοιχίζοντας τον με ποιοτικές προσθήκες.

    Στην επίθεση. Εξτρέμ παίζουν ο 23χρονος Τζέιμς που πέρυσι είχε 33 παιχνίδια αλλά  έχει λίγες συμμετοχές φέτος και δεν τον βλέπω να μακροημερεύει στη Γιουνάιντεντ εκτός αν γυρίσει μπακ. Και ο 19χρονος Γκρίνγουντ που παίζει και 2^ος φορ και πέρυσι είχε 10 γκολ σε 31 συμμετοχές αλλά φέτος δε βρίσκει δίχτυα με την ίδια συχνότητα. Ανέβηκαν οι προσδοκίες, εκτοξεύτηκε και το άγχος. Επίσης στα πλάγια μετακινούνται αν χρειαστεί και οι φορ Μαρσιάλ και Ράσφορντ, που είναι ευέλικτοι , ταχύτατοι και μπορούν να συγκλίνουν στην περιοχή. Ο Μαρσιάλ είχε την πιο παραγωγική του σαιζόν στην ομάδα πέρυσι με 17 γκολ στην Πρέμιερ Λιγκ και 22 σε όλες τις διοργανώσεις. Φέτος στην Πρέμιερ δεν έχει σκοράρει ακόμα και έχει 2 γκολ στο Τσάμπιονς Λιγκ.   Δεν έχει ξεκινήσει καλά. Τα ίδια ακριβώς επιτεύγματα στο σκοράρισμα είχε πέρυσι και ο Ράσφορντ. Που έχει καθιερωθεί ως ο βασικός επιθετικός της ομάδας. Αποτελεί παίκτη κορμού στην ομάδα του Σόλσκιερ. Φέτος έχει 3 γκολ σε 11 ματς στην Πρέμιερ, ενώ έχει σκοράρει και 6 φορές στο Τσάμπιονς Λιγκ! Ο Καβάνι είναι ρεζέρβα πολυτελείας, θα έρθει από τον πάγκο αν στραβώσει ένα ματς, θα ξεκινήσει το παιχνίδι όποτε απαιτηθεί και με την πείρα του θα βρει δίχτυα. Έχει φάει τα γήπεδα με το κουτάλι και έχει την ποιότητα και την λατινοαμερικάνικη πονηριά για να νικήσει κάθε άμυνα.

  Αυτή είναι η ομάδα του Σόλσκιερ. Με έναν Ντε Χέα σε πτώση. Σταθερή αμυντική 4αδα που δεν εμπνέει εμπιστοσύνη, αφού είναι επιρρεπής στο λάθος και δέχεται εύκολα γκολ. Χαφ που δε μπορούν να ταιριάξουν μεταξύ τους αλλά και με το περιβάλλον της Πρέμιερ Λιγκ. Έναν Μπρούνο Φερνάντεζ να παλεύει μόνος του και μια επίθεση με νεαρούς ελπιδοφόρους παίκτες που δε μπορούν, όμως ακόμα, να σηκώσουν μια Γιουνάιντεντ, συν το γερό – Καβάνι. Α, και τον sir Alex να καρφώνει το βλέμμα του στην πλάτη του άλλοτε παίκτη του από την εξέδρα και να τον βαραίνει με τη σκιά του.

   Από εκεί και πέρα. Ας πούμε ένα παράδειγμα. Τη σαιζόν 2015-16 ο Φαν Χάαλ είχε φέρει από την Αϊντχόβεντ με 34 εκ τον Μέμφις Ντεπάι. Στα 21 του τότε έπαιζε αριστερός εξτρέμ. Στον πάγκο ως βοηθός του Φαν Χάαλ καθόταν ο Ράιαν Γκιγκς, ο επί 20 χρόνια θρυλικός αρισερός εξτρέμ του sir Alex, η ζωντανή ιστορία της Γιουνάιντεντ. Που μετά από κάθε παιχνίδι, από κάθε προπόνηση έκανε κρθτική στον μικρό. Ε, πως να σταθεί ο Ντεπάι? Το επόμενο καλοκαίρι πουλήθηκε με 16 εκ στη Λιόν, όπου παίζει μέχρι σήμερα, κάνει θραύση και αναμένεται να φορέσει τη φανέλα τοπ ομάδας ! Αυτό είναι άλλο ένα πρόβλημα του κλαμπ. Ο ΣΙΡ Αλεχ εξέδρα, παλαίμαχοι σε κάθε πάνελ Ρόι Κιν, Γκάρι Νέβιλ, Φέρντιναντ και άλλοι να κάνουν υψηλή κριτική και να επηρεάζουν τον κόσμο, φορτώνοντας με άγχους τους τωρινούς παίκτες. Πώς να προχωρήσει μετά η ομάδα. Μεγάλη πληγή οι παλαίμαχοι. Άλλο μεγάλος παίκτης κι άλλο μετά, ως προπονητής, ως παράγοντας, ως σχολιαστής…

 

    Παρόλα αυτά ο Σόλσκιερ αποδεικνύεται 7ψυχος. Εκεί που κάνει μια μεγάλη ήττα, τρώει μια σφαλιάρα και αρχίζουν να γράφουν για Ποκετίνο και Αλέγκρι ή όποιον άλλο θυμηθούν, εκεί στον επόμενο αγώνα το γυρίζει, η ομάδα κερδίζει και παραμένει στον πάγκο του.   Η αλήθεια όμως είναι ότι η απόδοση της ομάδας δεν έχει σταθεροποιηθεί, δεν έχει δώσει ταυτότητα σε αυτό το σύνολο. Δεν έχει βάλει τη σφραγίδα του. Να ξέρουμε τι παίζει η Γιουνάιντεντ, να την αναγνωρίζουμε κι ας φοράει και…. πράσινα. Βέβαια και του Φέργκιουσον του πήρε 5 χρόνια να φτιάξει τη δική του ομάδα και ακόμα περισσότερα να πάρει πρωτάθλημα. Άλλες εποχές τότε, άλλο το ποδόσφαιρο άλλη η αγορά. Κι αλλιώς είχαν συνηθίσει οι φίλαθλοι, οι οπαδοί της ομάδας. Τότε η Γιουνάιντεντ είχε φτάσει μέχρι και να υποβιβαστεί και άντε να έπαιρνε και κάνα κύπελλο. Από το 1969 μέχρι το 1985 είχε κατακτήσει μόλις τρία κύπελλα (1977-1983-1985) και τίποτα άλλο. Ήταν μικρό μέγεθος πλέον στην Αγγλία, αναπολούσε τις προ 25ετίας δάφνες της. Τώρα ο Σόλσκιερ παρέλαβε την ομάδα του sir Alex που κάθε χρόνο κατακτούσε τουλάχιστον έναν τίτλο. Που είχε τη Λίβερπουλ και τη Σίτι στη σκιά της. Που ήταν κυρίαρχος στην Αγγλία και στην Ευρώπη κάθε χρόνο ήταν τουλάχιστον στην 8αδα του Τσάμπιονς Λιγκ. Ε, είναι δύσκολο να τα καταφέρει όλα αυτά μέσα σε μόλις δύο χρόνια ο Σόλσκιερ και μάγος να ήταν….

 

    Τι χρειάζεται? Για να δούμε…. Το κλαμπ έχει επενδύσει πολλά χρήματα για να χτιστεί αυτή η ομάδα του Σόλσκιερ. Αν έρθει ο Ποκετίνο, ο Αλέγκρι ή οποιοσδήποτε άλλος φτασμένος κόουτς θα θέλει ξανά μανά μεταγραφές με παίκτες που να ταιριάζουν στο δικό του αγωνιστικό προφίλ. Και οι υπάρχοντες ποιοτικοί παίκτες θα φύγουν άπρακτοι οι περισσότεροι. Στη μετά Φέγκιουσον εποχή απέτυχαν οι κορυφαίοι προπονητές όπως ο Φαν Χάαλ και ο Μουρίνιο, ποιος εγγυάται ότι ο Ποκετίνο που δεν έχει κατακτήσει τίτλο στην καριέρα του θα επιτύχει? Ή ο Αλέγκρι που δεν έχει βγει εκτός Ιταλίας? Πρέπει να δοθεί χρόνος στον Σόλσκιερ, όχι μόνο να τελειώσει τη φετινή σαιζόν, αλλά και την επόμενη. Και τότε να κριθεί όχι μόνο αυτός αλλά και η τωρινή ομάδα. Όποιος και να έρθει φέτος και του χρόνου δε θα πάρει τίτλο, η Λίβερπουλ και η Σίτι είναι πολύ δυνατές. Εκτός αν έχει απεριόριστη τύχη και τραυματιστούν όλοι οι αντίπαλοι. Από εκεί και πέρα λίγες και ποιοτικές προσθήκες. Τοπ παικτών, όπως ο Μπρούνο Φερνάντεζ. Δυο – τρεις πινελιές από το πάνω ράφι σε κάθε περίοδο. Πηγαίνοντας πολύ βαθιά στην αγορά και βλέποντας αυτό που αγνοούν οι άλλοι. Όπως ο Κλοπ στην περίπτωση του Φαν Ντάικ. Τέτοιες κινήσεις, βαθιά ψαγμένες. Μόνο έτσι θα χτυπήσεις τον ανταγωνισμό.

                                                                                 SAM