Μαγεία με απίστευτες ανατροπές !

You 'll never walk alone.... και μια φανταστική ατμόσφαιρα στο “Άνφιλντ” έδωσε φτερά στους παίκτες της Λίβερπουλ να πετύχουν το ακατόρθωτο. Το γήπεδο, η φανταστική ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι οπαδοί έδωσαν ηθικό και πίστη στην ομάδα. Οι παίκτες είπαν “θα τρέξουμε και θα τρέξουμε μέχρι να μη μπορούμε άλλο, μέχρι να πέσουμε κάτω. Θα τα δώσουμε όλα για να ευχαριστήσουμε αυτόν τον κόσμο, να του δείξουμε ότι παλέψαμε με όλες μας τις δυνάμεις, δώσαμε ότι είχαμε, άσχετα από το αποτέλεσμα”. Και τα κατάφεραν....

Στο άλλο ματς η Τότεναμ έχανε 2-0 στο ημίχρονο από τον εκπληκτικό Άγιαξ. Ήταν στο καναβάτσο. Ο Ποκετίνο ρίχνει στο ματς έναν ξεπερασμένο φορ μιας άλλης εποχής στο ποδόσφαιρο, που στο πρώτο παιχνίδι είχε ξεκινήσει και ήταν άφαντος....χθες του γύρισε το παιχνίδι ! Δεν υπάρχουν θέσφατα για το ποδόσφαιρο του 2020. Αυτό που μας έδειξαν τα παιχνίδια αυτής της εβδομάδας είναι πως το ποδόσφαιρο είναι θέληση, πίστη, πείσμα και να μην τα παρατάς ποτέ. Ακόμη, είναι η τύχη της στιγμής, η μία φάση. Αυτή η φάση που δεν είχε την ψυχή να βγάλει η Μπάρτσα στο τέλος και που την κατάφερε η Τότεναμ.

Από εκεί και πέρα, ο καθένας από αυτούς τους παίκτες δουλεύει μια ζωή για να φτάσει να παίξει σε έναν τελικό Champions league. Ε, τώρα που είναι ένα βήμα πριν το καταφέρει θα φάει σίδερα στο τελευταίο παιχνίδι που του απομένει. Δε θα κοιτάξει το σκορ και δε θα σταματήσει να προσπαθεί μέχρι τη λήξη, να τρέχει μέχρι να πέσει κάτω. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται η διαφορά. Στο ποιος το θέλει περισσότερο. Είδαμε πως κατέθεσαν την ψυχή τους οι παίκτες που δεν έχουν πάρει τίποτα από τίτλους, ενώ οι κορεσμένοι από κούπες σταρ της Μπάρτσα απογοήτευσαν....

Δύο γκολ σε ημιτελικό Champions league οι Βαϊνάλντουμ και Οριγκί και τρία ο Λούκας Μόουρα.... ποιος θα το πίστευε?

Πάμε να τα δούμε πιο αναλυτικά.

Λίβερπουλ – Μπαρτσελόνα = 4-0

Με σοβαρές απουσίες η Λίβερπουλ που της έλειπαν ο Κεϊτά από τα χαφ και στη θέση του μπήκε ο Χέντερσον και οι Σαλάχ και Φιρμίνιο από την επίθεση, με τους Σακίρι και Οριγκί να παίρνουν τη θέση τους. Από τη Μπάρτσα έλειπε ο εξτρέμ Ντεμπελέ.

Με το κλασικό 4-3-3 ξεκίνησε ο Κλοπ και με το 4-4-2 ο Βαλβέλδε. Η Λίβερπουλ μπήκε από την αρχή πολύ δυνατά, οι παίκτες της πίεζαν παντού, πολύ ψηλά, έτρεχαν ακατάπαυστα και έπεφταν με δύναμη στη μπάλα, σαν καμικάζι, γεγονός που αιφνιδίασε τη Μπάρτσα και κάπου την αποσυντόνισε μιας και δυσκολευόταν πολύ να κατεβάσει τη μπάλα και δε μπορούσε να αλλάξει πάνω από 2-3 πάσες.

Αυτό που επεδίωκε η ομάδα του Κλοπ το πέτυχε μόλις στο 7΄, όταν μετά από ένα λάθος γύρισμα του Ζόρντι Άλμπα, ο Χέντερσον μπήκε περιοχή, ο Τερ Στέγκεν απέκρουσε το πλασέ του, αλλά ο επερχόμενος Οριγκί πήρε το ριμπάουντ και έκανε το 1-0. Στο πρώτο 10λεπτο έγινε αντιληπτό ότι ο Μανέ είναι σε μεγάλη βραδιά, περνούσε με κάθε τρόπο τον Σέρχι Ρομπέρτο και ο Βιδάλ δε βρισκόταν συνήθως κοντά για να τον ντουμπλάρει και να δώσει βοήθειες.

Από το 14΄και μετά η Μπάρτσα άρχισε να ισορροπεί, να αλλάζει πιο εύκολα τη μπάλα, είχε μια φάση με τον Μέσι που έδιωξε σε κόρνερ ο Άλισον και κατόπιν έβγαλε και μια-δυο επιθέσεις που στη μία ο Άλισον απέκρουσε το σουτ του Κουτίνιο, ενώ το σουτ του Μέσι πέρασε άουτ.

Οι παίκτες της Λίβερπουλ συνέχιζαν να πάνε με πολύ δύναμη στη μπάλα παίζοντας στα όρια του αντιαθλητικού, ενώ ταυτόχρονα ο Οριγκί ήταν συγκλονιστικός, μη σταματώντας να τρέχει και να πιέζει τους αντίπαλους παίκτες και ο Φαν Ντάικ ήταν βράχος στα μετόπισθεν μεταδίδοντας σιγουριά σε όλη την ομάδα. Από την άλλη η Μπάρτσα κοιτούσε να παγώσει το ρυθμό του παιχνιδιού, να ρίξει το τέμπο, να κυκλοφορήσει τη μπάλα ψάχνοντας διαδρόμους και κενά στην αντίπαλη άμυνα, που όμως ουδέποτε βρήκε. Η Λίβερπουλ σε κάθε ευκαιρία προσπαθούσε να ανοίξει το ρυθμό αλλά τα χαλούσε με λάθος πάσες, ειδικά ο Σακίρι. Έτσι κύλησε το υπόλοιπο του 1ου ημιχρόνου, με τη Μπάρτσα να έχει δύο φάσεις στις καθυστερήσεις, με ένα σουτ του Μέσι άουτ και μια αντεπίθεση μετά από κόρνερ της Λίβερπουλ όπου και πάλι ο Άλισον νίκησε τον Ζόρντι Άλμπα.

Και στο 2ο ημίχρονο η Λίβερπουλ μπήκε πολύ δυνατά και αποφασισμένη. Κατάφερε με δύο γκολ σε τρία λεπτά (στο 54΄και στο 56΄) από τον παίκτη που είχε περάσει ως αναγκαστική αλλαγή με την έναρξη του ημιχρόνου ο Κλοπ, τον Τζόρτζιο Βαϊνάλντουμ, να φέρει το σκορ πρόκρισης στα ίσα. Η Λίβερπουλ έβγαλε μια απίστευτη ορμή στο παιχνίδι της, ενώ η Μπάρτσα αποσβολωμένη πελαγοδρομούσε. Η ομάδα του Βαλβέλδε δεν μπόρεσε να βγάλει καμιά αντίδραση στα σχεδόν 40΄ λεπτά, μαζί με τις καθυστερήσεις, που απέμεναν στο παιχνίδι, παρά μόνο ένα σουτ του Μέσι στο 68΄ που έβγαλε ο Άλισον. Επιστέγασμα όλης αυτής της κατάστασης, το 4ο γκολ της Λίβερπουλ. Ένα γκολ που δε δέχονται ούτε άμυνες σε σχολικά τουρνουά. Κόρνερ και όλη η άμυνα της Μπάρτσα “χαζεύει”, γρήγορη εκτέλεση από τον Αλεξάντερ-Άρνολντ, πλασαριστά στον αμαρκάριστο στην καρδιά της περιοχής, Οριγκί και 4-0. Έπος !

Από εκεί και μετά είδαμε τον Βαϊνάλντουμ να κάνει ντρίπλες και τη Μπάρτσα να μην ξέρει τι να κάνει με τη μπάλα στα πόδια της, να ψάχνουν όλοι τον Μέσι, να μην μπορούν να δημιουργήσουν το παραμικρό χωρίς τη συμμετοχή του Αργεντινού. Το σφύριγμά της λήξης ήταν εξιλέωση για αυτή τη Μπάρτσα.

Στατιστικά: 45% - 55% η κατοχή για τους Καταλανούς, 7-6 τα κόρνερ και 13-8 οι τελικές. Στα τρεξίματα, 112,1 η Λίβερπουλ και 105, 4 η Μπαρτσελόνα, σχεδόν 7 χιλιόμετρα περισσότερα σε ημιτελικό Champions league σίγουρα μετράνε. Άλλωστε η διαφορά φαινόταν και στη ροή του αγώνα, με γυμνό μάτι.

Η Λίβερπουλ δεν έκανε το μεγάλο παιχνίδι, πήρε τη μεγάλη πρόκριση από την ώθηση που έδωσε το “Άνφιλντ” και από το απίστευτο πάθος των παικτών της. Η επιτυχία της βασίστηκε στο τρέξιμο, τη δύναμη, το πάθος, την πίστη και τη θέληση. Μπορεί να μην έθελξε με την υψηλή τεχνική της αλλά δεν υπάρχει ποδοσφαιρόφιλος στην υφήλιο που να μην αναρίγησε με την ατμόσφαιρα στο “Άνφιλντ” και όλη αυτή τη θετική ενέργεια που υπήρχε. Ατομικά. Σταθερός ο Άλισον κράτησε όρθια την ομάδα του όποτε χρειάστηκε. Με δύο ασίστ στο παιχνίδι ο Αλεξάντερ – Άρνολντ, βράχος και ηγέτης ο Φαν Ντάικ και μεγάλο ματς από τον Ματίπ που σταμάτησε κάθε κάθετη μπαλιά από την πλευρά του και κέρδισε κάθε μονομαχία. Άτυπο μαν του μαν στον Μέσι ο Φαμπίνιο που παρότι πήρε κάρτα νωρίς πήγαινε με δύναμη σε κάθε φάση, ασκούσε πίεση σε κάθε φάση στον Μέσι, έμενε πάνω του και με τις βοήθειες από τους άλλους χαφ περιόρισε το παιχνίδι ανάμεσα στις γραμμές του Αργεντινού. Πολλά τρεξίματα οι Μίλνερ και Χέντερσον με τον πρώτο να παίζει αριστερό μπακ στο 2ο και να έχει συμμετοχή στο 3ο γκολ. Ο Σακίρι έκανε πολλά λάθη αλλά ουδέποτε σταμάτησε να τρέχει και να προσπαθεί. Ο Οριγκί έδωσε πολλές μάχες, δε διαθέτει τεχνική αλλά πέτυχε 2 γκολ. Τεράστιο ματς από έναν πολύ μεγάλο παίκτη, τον Σαντιό Μανέ, που έδειξε και χαρακτηριστικά ηγέτη στο συγκεκριμένο παιχνίδι παίρνοντας την ομάδα στις πλάτες του δημιουργικά, με τον Κλοπ να του επιτρέπει να κινηθεί σε έναν ελεύθερο ρόλο.

Ο Κλοπ δεν είναι κόουτς. Είναι περισσότερο προπονητής προπόνησης. Έφτιαξε αυτά τα χρόνια μια ομάδα με τα δικά του χαρακτηριστικά και αυτή παρέταξε στο “Άνφιλντ”. Τη μεταλαμπάδευσε με πίστη και την άφησε να κάνει τη δουλειά, με πάθος, δύναμη και τρεξίματα στο χώρο. Γι αυτό ως προπονητής ταίριαξε αμέσως στο Αγγλικό ποδόσφαιρο. Τακτικά προσαρμόστηκε στον Μέσι ανασταλτικά και στην πίεση ψηλά και την ορμή επιθετικά. Του βγήκε το ματς και είναι θριαμβευτής!

Η Μπαρτσελόνα δε βρήκε παιχνίδι ανάμεσα στις γραμμές και την κατάπιε το “Άνφιλντ”, δε μπόρεσε να διαχειριστεί όλη αυτή την ατμόσφαιρα και το δυναμικό παιχνίδι των παικτών της Λίβερπουλ. Δεν ήταν και τυχερή, να βρει αυτή τη μία φάση που θα της δώσει ώθηση μες το παιχνίδι, αυτό το ένα γκολ. Και η ΡΕΑΛ είχε δεχθεί ανατροπές αλλά στο τέλος έβρισκε τη μία φάση που της έδινε την πρόκριση και πήρε τρια σερί Champions league. Δε βρήκε παιχνίδι ανάμεσα στις γραμμές αυτή τη φορά αφού οι τρεις χαφ της Λίβερπουλ ήταν πάνω στον Μέσι και η Μπάρτσα είναι έτσι χτισμένη ώστε όλα να εξαρτώνται από τον Αργεντινό, δεν εκμεταλλεύεται τους υπόλοιπους καλούς παίκτες της. Τραγικοί οι δύο πλάγιοι μπακ της. Ο Τερ Στέγκεν έβγαλε αυτά που μπορούσε. Το κεντρικό αμυντικό δίδυμο δεν είχε πρόβλημα με τα στημένα της Λίβερπουλ και στα δύο ματς αλλά δέχτηκε το τραγικό 4ο γκολ όταν και αποκοιμήθηκε. Πάλεψε ο Μπούσκετς, κουρασμένος ο Ράκιτιτς δεν μπόρεσε να αντεπεξέλθει στο ρυθμό του παιχνιδιού και φάνηκε μόνο με τη μπάλα στα πόδια. Λίγος ο Βιδάλ, 9 στις 10 πάσες λάθος, αργός πια και ξεπερασμένος, δεν είναι χαφ αυτοί γι αυτό το επίπεδο, για μια Μπαρτσελόνα. Καλύτερα πατούσε ο νεαρός Αρτούρ στο λίγο που έπαιξε, αλλά φοβήθηκε ο Βαλβέλδε να τον ρίξει νωρίτερα στο ματς. Επηρεάστηκε από το ¨Άνφιλντ” και από την υποδοχή που του επιφύλασσε ο Σουάρεζ που πλέον παίζει στα λίγα μέτρα και βασίζεται μόνο στο ξεπέταγμα. “Γατάκι” ο Κουτίνιο. Ο Μέσι ήταν σε κακή βραδιά και καλά κλεισμένος, παρόλα αυτά πήρε 5-6 φορές τη μπάλα και μπήκε κάθετα κόντρα σε 5 και 6 αντιπάλους, μόνος του και κέρδισε φάουλ, πάλεψε αλλά δεν είχε βοήθεια και δεν του πήγε και το παιχνίδι.

Ερνέστο Βαλβέλδε: “Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν” ! Ένας φοβισμένος ανθρωπάκος στην άκρη του πάγκου παρακολουθούσε το ματς αμήχανος. Ένας μέτριος προπονητής σε έναν μεγάλο πάγκο, που βρέθηκε καταλάθος σε ένα τέτοιο παιχνίδι και τα είχε χαμένα. Μηδέν! Τίποτα! Καμία προσωπικότητα....

Δικαίως η Λίβερπουλ στον τελικό. Και μόνο που είχε την ψυχή και την προσωπικότητα ως ομάδα να βγάλει τέτοια ανατροπή της αξίζει η πρόκριση!

Άγιαξ – Τότεναμ = 2-3

Εδώ καταρρίφθηκε ο μύθος της φανέλας και αποδείχθηκε ότι η θέληση το πάθος και η πίστη μετράνε πάνω από όλα και είναι αυτά τα στοιχεία που σε οδηγούν στη νίκη. Η Τότεναμ παρατάχθηκε ως αναμενόταν χωρίς τον Χάρι Κέιν ένώ ο Άγιαξ είχε την αναπάντεχη απουσία του Νέρες λίγο πριν τη σέντρα και έτσι στη θέση του ξεκίνησε ο Ντόλμπεργκ. Με 4-4-2 ο Ποκετίνο, με τους Μόουρα και Σον στην επίθεση και τον Έρικσεν πίσω τους πλαισιωμένο από τρεις χαφ. Με 4-3-3 ο Τεν Χααγκ, τον Ντόλμπεργκ να περνάει φορ και τον Τάντιτς να πάει αριστερά, με τον Ζίγιεκ δεξια, ενώ ο Φαν Ντε Μπεεκ ερχόταν σαν κρυφός επιθετικός από το χώρο της μεσαίας γραμμής.

Ο Άγιαξ μπήκε πολύ δυνατά στο παιχνίδι, στο 4΄είχε ένα σουτ του Τάντιτς με τον Γιορίς να πραγαματοποιεί μεγάλη επέμβαση διώχνωντας σε κόρνερ, από την εκτέλεση του οποίου, στο επόμενο λεπτό, ο Ντε Λιχτ νίκησε στον αέρα τον Ντελέ Αλί και με κεφαλιά άνοιξε το σκορ. Στο αμέσως επόμενο λεπτό με έξυπνο σουτ στην κλειστή γωνία του τερματοφύλακα, από αριστερά, ο Σον παραλίγο να φέρει το ματς στα ίσα, αλλά η μπάλα σταμάτησε στο δοκάρι. Η Τότεναμ πήρε τη μπάλα χωρίς όμως να ασκεί ιδιαίτερη πίεση ή να έχει μεγάλες φάσεις, παρά μόνο ένα χλιαρό πλασέ του Ντελέ Αλί στο 23΄και ένα σουτ του Έρικσεν στο 24΄. Ο Άγιαξ κοιτούσε να χτυπήσει στην κόντρα και στο 30΄ σε μια ανεπίθεση ο Τάντιτς σούταρε άουτ. Όμως στο 35΄ οι Φαν Ντε Μπέεκ, Τάντιτς και Ζίγιεκ συνδυάστηκαν άψογα από τον άξογα και αριστερά, με τον τελευταίο να πλασάρει στην απέναντι γωνία του Γιορίς και να γράφει το 2-0. Πλέον οι Ολλανδοί ήταν αγκαλιά με την πρόκριση. Η Τότεναμ δεν έβγαλε αντίδραση μέχρι τη λήξη του ημιχρόνου και έτσι πήγαμε στην ανάπαυλα με τον Άγιαξ να έχει κερδίσει το πρώτο παιχνίδι με 1-0 και να προηγείται με 2-0 στο ημίχρονο στην έδρα του. Η Τότενμ χρειαζόταν 3 γκολ σε ένα ημίχρονο για να ανατρέψει την κατάσταση, κοινώς, ένα θαύμα!

Υπό αυτές τις συνθήκες ο Ποκετίνο αποφάσισε να ρισκάρει. Τράβηξε στον πάγκο τον αμυντικό χαφ Γουανιάμα και έριξε στο παιχνίδι τον φορ Γιορέντε. Ταυτόχρονα γύρισε τον Έρικσεν στην δυάδα τον χαφ, δίπλα στον Σισοκό, να παίζει χαμηλά. Αυτό άλλαξε όλη την ομάδα, ο Έρικσεν έκανε μεγάλο ματς και δημιουργούσε παιχνίδι από πίσω με την Τότεναμ να βρίσκει πλέον διαδρόμους. Ο Άγιαξ οπισθοχώρησε, ήξερε πως έχει το σκορ και το πλεονέκτημα και προσπάθησε να κάνει διαχείριση. Στο 53΄ ο Έρικσεν βγάζει σε πλεονεκτική θέση τον Ντελέ Αλί αλλά ο Ονάνα διώχνει σε κόρνερ. Στο 55΄μετά από βαθιά μπαλιά του Ρόουζ, ο Ντελέ Άλι θα περάσει στον Λούκας Μόουρα ο οποίος με απίστευτη αποφασιστικότητα θα μπει περιοχή και με πλασέ θα μειώσει το σκορ. Στο 59΄ ο Γιορέντε εξ επαφής θα νικηθεί από τον Ονάνα, η άμυνα του Άγιαξ θα μπερδευτεί και δε θα διώξει, ο Μόουρα θα στριφογυρίσει με τη μπάλα μες τη μικρή περιοχή, θα βρει την ιδανική γωνία και με σουτ θα ισοφαρίσει. Αυτό ήταν ! Από εκεί και μετά το παιχνίδι ήταν στα ίσα, στο γκολ, όποιος το βάλει. Οι δύο ομάδες δεν πήγαν συντηριτικά, η μπάλα πήγαινε πάνω κάτω, αμφότερες κνήγησαν το γκολ που θα τις έδινε την πρόκριση. Ο Άγιαξ είχε περισσότερες κλασικές ευκαιρίες, όπως το σουτ του Ζίγιεκ στο 63, σε παρόμοια φάση με το 2ο γκολ που πέρασε λίγο άουτ, το γύρισμα του Ντε Λιχτ μέσα από την περιοχή που έδιωξε ο Γιορίς και δε μπόρεσε ο Τραγλιαφίκο στην επαναφορά να σουτάρει στο 71΄ και το σουτ του Ζίγιεκ στο 79΄στο δοκάρι. Από την άλλη ο Γιορέντε έκανε απίστευτο παιχνίδι με πλάτη στο τέρμα, κατέβαζε τη μπάλα και την έσπαγε δίπλα σε συμπαίκτη του, ενώ ο Μόουρα με απίστευτες κινήσεις στο χώρο ήταν μέσα σε κάθε φάση. Η Τότεναμ είχε μια κεφαλιά, άουτ του Αντερβάιλεντ μετά από κόρνερ στο 74΄ και δεν πήρε πολλά από τον Σον σε αυτό το σημείο του παιχνιδιού, μιας και η άμυνα του Άγιαξ ήταν προσαρμπσμένη πάνω του και δεν τον άφηναν να κινηθεί ούτε παράλληλα με το τέρμα από αριστερά όπου έπαιζε.

Μετά το 80΄ ο Ποκετίνο κάνει δύο αλλαγές, περνάει στο παιχνίδι Λαμέλα και Ντέιβις για να φρεσκάρει την ομάδα και η Τότεναμ μπαίνει να παίξει τα ρέστα της στην τελική ευθεία, στο τελευταίο 10λεπτο. Στο 86΄ ο Βερτόγκεν χάνει απίστευτη διπλή ευκαιρία μετά από κόρνερ, με την κεφαλιά του να σταματάει στο οριζόντιο δοκάρι και το πλασέ του στην επαναφορά να αποκρούεται πριν τη γραμμή από τον Ντε Λιχτ. Αν δεν περνούσε η Τότεναμ αυτή η φάση θα έμενε για πάντα στις μνήμες των οπαδών της και ο Βερτόγκεν θα ήταν ο μοιραίος. Στο επόμενο λεπτό, μπαίνει από αριστερά ο Σον, σουτάρει με τη μπάλα να γλείφει το οριζόντιο δοκάρι και να φεύγει άουτ. Στο 93, αντεπίθεση Άγιαξ με τον Γιορίς να διώχνει εντυπωσιακά το σουτ του Σίγκρατσεν και τον Ζίγιεκ να μη κρατάει μπάλα στην επαναφορά αλλά να σουτάρει αμέσως άουτ. Αφελέστατα οι παίκτες του Αίαντα δεν κράτησαν μπάλα στα τελευταία λεπτά, να κάνουν καθυστερήσεις, να παγώσουν το ρυθμό, να πέσουν κάτω, να εκνευρίσουν τον αντίπαλο. Έτσι στο 95΄ και 10΄΄ σε γέμισμα της απελπισίας, ο Γιορέντε με πλάτη σπάει τη μπαλα, ο Μόουρα με απίστευτη ταχύτητα, δύναμη και αποφασιστηκότητα πατάει περιοχή, σουτάρει και κάνει το 2-3. Απίστευτο!

Οι στιγμές που ακολούθησαν μοναδικές, με τον Ποκετίνο να μη μπορεί να συγκρατήσει τα δακρυά του και να γονατίζει στο χορτάρι του “Γιόχαν Κρόιφ Αρίνα”. Οι παίκτες του Άγιαξ πεσμένοι μπρούμυτα στο χορτάρι αδυνατούν να το πιστέψουν. Έφτασαν τόσο κοντά και άξιζαν να είναι στον τελικό. Σαράντα λεπτά μετά τη λήξη και οι παίκτες και ο προπονητής της Τότεναμ δεν έχουν πάει στα αποδυτήρια, είναι στο γήπεδο και πανηγυρίζουν. Δικαίωση δουλειάς 5 χρόνων! Από το 2014 που ανέλαβε ο Ποκετίνο, χωρίς μεταγραφές, οι ίδιοι παίκτες με υψηλό επίπεδο δουλειάς. Αλλά και χωρίς τίτλο, ούτε ένα Λιγκ καπ Αγγλίας. Θα είναι απίστευτο ο πρώτος τίτλος αυτής της ομάδας να είναι το Champions league.

Και ο Άγιαξ και η Τότεναμ άξιζαν αναμφισβήτητα να είναι στον τελικό. Αυτά που κατέθεσαν στο χορτάρι είναι απίστευτα, μεγάλες μάχες, μεγάλη μπάλα. Τα χιλιόμετρα? 114, 9 για την Τότεναμ και 117, 93 για τον Άγιαξ! 118 χιλιόμετρα Μάιο μήνα με όλη την κούραση της σαιζόν συσωρευμένη. Αν μη τι άλλο κανείς δε μπορεί να πει ότι δεν το κυνήγησαν δίνοντας ότι είχαν και δεν είχαν. Έχασαν άλλωστε 10΄΄ μετά τη λήξη και των καθυστερήσεων. Συμβαίνουν αυτά. Το μέλλον τους ανήκει.

Ζήσαμε στιγμές αυτές τις δύο μέρες που μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να χαρίσει. Είδαμε χαρακτήρες μεγάλων παικτών να ξεδιπλώνονται στο χορτάρι, είδαμε ανθρώπους να διαχειρίζονται τη χαρά και τη λύπη, την απογοήτευση. Να σπάνε και να ξεσπάνε πλημμυρισμένοι από έντονα συναισθήματα. Είδαμε φιλάθλους να χαίρονται και να λυπούνται, να απολαμβάνουν τις στιγμές και να συγκρατιούνται να μην ξεσπούν επί δικαίων και αδίκων. Να αποδέχονται το ότι η ήττα είναι πιθανή σε έναν αγώνα και ότι στο μέλλον θα υπάρξει ξανά η ευκαιρία να κερδίσουν εκείνοι, η ομάδα τους.

Αγγλικός τελικός σε τρεις εβδομάδες. Φαβορί? Δεν υπάρχει....

                                                                                                                              SAM