Μάντσεστερ Γιουνάιντεντ: Θα ξαναγίνει πρωταγωνίστρια?

Είδα τη Γιουνάιντεντ το βράδυ της Μ. Τετάρτης κόντρα στη Σίτι και απογοητεύτηκα. Το ίδιο ένιωσα και στο ματς κόντρα στη Μπαρτσελόνα. Ακόμα και απέναντι στην Παρί δε με ικανοποίησε και ας πήρε μεγάλη πρόκριση. Ένιωσα ότι περισσότερο αποκλείστηκε η Παρί παρά προκρίθηκε η Γιουνάιντεντ. Η ομάδα δεν βρίσκεται πλέον μεταξύ των κορυφαίων συλλόγων της Ευρώπης. Διαθέτει μεν το μεγάλο όνομα αλλά ποιοτικά υστερεί.

Από τον Μάιο του 2013 που αποχώρησε πρωταθλητής ο sir Alex η ομάδα δεν μπορεί να ορθοποδήσει. Ο Μόγιες που τον διαδέχθηκε δεν τελείωσε τη σαιζόν. Ο Φαν Χάαλ έφερε πρώτος στην Αγγλία τη διάταξη με τρεις στην άμυνα και προώθησε παίκτες από τα σπλάχνα του συλλόγου όπως οι Ράσφορντ και Λίγκααρντ, όμως γέμισε και το ρόστερ με μετριότητες που σε καμιά περίπτωση δεν ανταπεξήλθαν στις απαιτήσεις και στο μέγεθος της Γιουνάιντεντ. Ο Μουρίνιο, που πήγε σχετικά καλά την πρώτη του χρονιά με Λιγκ καπ και Γιουρόπα λιγκ, άλλαξε τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας και την έκανε αμυντική, να παίζει πίσω από τη μπάλα, κάτι που δεν είναι στο dna του συλλόγου και που δε θέλει να βλέπει ο οπαδός στο “Ολντ Τράφορντ”. Προσπάθησε να κάνει τη Γιουνάιντεντ Τσέλσι και ασφαλώς απέτυχε.

Έτσι έχουν παρέλθει 6 χρόνια από την απόσυρση του sir Alex και η σκιά του παραμένει ακόμα βαριά πάνω από την ομάδα. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και μετά το 1969 και την αποχώρηση του Ματ Μπάσμπι, με την ομάδα να μην καταφέρνει να στεριώσει προπονητή στον πάγκο της ως το 1986 που ανέλαβε ο Φέργκιουσον. Ελπίζουμε να μην επαναληφθεί η ιστορία.

Το ρόστερ

Βλέποντας το υλικό της Γιουνάιντεντ μου μοιάζει φτωχό, να του λείπει ποιότητα και προσωπικότητα. Το σλόγκαν “ξόδεψε τόσα λεφτά” δεν υπάρχει. Από τη στιγμή που οι άλλοι, οι ανταγωνιστές έχουν ξοδέψει περισσότερα. Πάμε να δούμε την κάθε θέση ξεχωριστά....

Τερματοφύλακας. Εδώ υπάρχει ο Νταβίντ Ντε Χέα στα 28 του και με ένα χρόνο ακόμα συμβόλαιο. Από τους καλύτερους στον κόσμο αν και φέτος δεν κάνει καλή σαιζόν, ίσως και λόγω απογοήτευσης από την πορεία της ομάδας. Πίσω του ο έμπειρος Αργεντινός Σέρχιο Ρομέρο στα 32, αποτελεί αξιόπιστη λύση και τρίτος ο 36χρονος Γκραντ. Η ομάδα θεωρείται πλήρης στη συγκεκριμένη θέση.

                                 

Πλάγια μπακ. Δεξιά, ο Βαλένσια πάτησε τα 33, είναι και τραυματίας, το συμβόλαιό του λήγει τον Ιούνιο και λογικά θα αποχαιρετήσει. Το ίδιο ισχύει και για τον Ιταλό Νταρμιάν που ναι μεν είναι καλός παίκτης αλλά δεν κάνει για το Αγγλικό ποδόσφαιρο, δεν έχει την ένταση στα τρεξίματα και ποτέ δεν προσαρμόστηκε με τον τρόπο παιχνιδιού στα Αγγλικά γήπεδα. Ο 20χρονος Ντιαλό που ήρθε το καλοκαίρι και πήρε παιχνίδια δεν είναι ακόμα για βασικός σε ομάδα επιπέδου Γιουνάιντεντ. Ο 33χρονος Άσλει Γιαγκ παίζει και στις δύο πλευρές αλλά δεν είναι πλέον γι αυτό το επίπεδο, έχει ακόμη ένα χρόνο συμβόλαιο και αν μείνει πρέπει να παίζει μόνο στο κύπελλο και στο Λιγκ καπ και εκεί στους πρώτους γύρους. Είδαμε πως χτύπησε η Μπάρτσα από την πλευρά του, διάβασαν την αδυναμία του να πασάρει σωστά τη μπάλα όταν πιεστεί και όταν την έπαιρνε έπεφταν οργανωμένα όλοι πάνω του. Αριστερά υπάρχει ο Λουκ Σο που φέτος δεν αντιμετώπισε προβλήματα τραυματισμού και έκανε καλή χρονιά, είναι 23 χρονών, διεθνής με την Αγγλία και μπορεί να σταθεί στο τοπ επίπεδο. Πίσω του ο Αργεντινός Ρόχο, που παίζει και στόπερ. Ξεχασμένος αν και έχει συμβόλαιο έως το 2021 και κάθεται πάνω σε αυτό. Πρέπει είτε να τον αξιοποιήσει η ομάδα είτε να βρει ομάδα που να του καλύπτει το συμβόλαιο. Δεν είναι κακός παίχτης αλλά δυσκολε'ύεται στις συνθήκες του Αγγλικού πρωταθλήματος. Το λάθος είναι αυτού που τον επέλεξε. Απαιτείται η απόκτηση βασικού δεξιού μπακ και αναπληρωματικού μπακ στα αριστερά.

Στόπερ. Ο Μουρίνιο έφερε τον Μπαγί και τον Λίντεροθ, υπάρχουν ακόμα οι Σμόλιγκ και Τζόουνς από την εποχή Φέργκιουσον. Κανείς δεν είναι υψηλής κλάσης και ηγέτης. Κανείς δεν γεμίζει με σιγουριά την ομάδα με την παρουσία και την προσωπικότητα του στα μετόπισθεν. Και οι τέσσερις είναι σε καλή ηλικία και μπορούν να βοηθήσουν. Είναι επιτακτική ανάγκη όμως η απόκτηση ενός στόπερ υψηλής κλάσης που θα καθοδηγεί από πίσω την ομάδα και θα ανεβάσει και τους υπόλοιπους. Παίκτη ακριβό, από μεγάλη ομάδα, με πολλά λεφτά, έτοιμο, όχι με προοπτική αλλά με εμπειρία. Τον Πικέ από τη Μπαρτσελόνα για παράδειγμα. Ακόμα και ο σούπερ ταλαντούχος Ντε Λιχτ του Άγιαξ δεν είναι έτοιμος για αυτόν τον ρόλο στη συγκεκριμένη ομάδα της Γιουνάιντεντ. Θέλει παίκτη με παραστάσεις, ένας Χούμελς της Μπάγερν, ας πούμε.

Χαφ. Από καθαρά 6αρια υπάρχουν ο Φρεντ και ο ΜακΤομινέι, αμφότεροι με συμβόλαιο έως το 2023, με τον πρώτο να αποτελεί το ακριβό απόκτημα του περασμένου καλοκαιριού, που δεν έχει προσαρμοστεί ακόμα και δεν έχει προσφέρει τίποτα. Δικαιολογία και μάλιστα βάσιμη, το γεγονός ότι ο νεοφερμένος παίκτης δε μπαίνει σε μια καλοδουλεμένη μηχανή για να παίξει, όπως ήταν η ομάδα επί Φέργκιουσον που έβγαιναν όλες οι μεταγραφές, αλλά σε ένα σύνολο - αχταρμάς που ζητάει από το νέο παίκτη να κάνει τη διαφορά αμέσως. Δε γίνεται δουλειά όμως έτσι.... Ως 8αρια παίζουν ο 30χρονος, Σέρβος Μάτιτς που δεν πολύ-υπολογίζεται από τον Σόλσκιερ, ο Βάσκος Άντερ Ερέρα που λήγει το συμβόλαιο του και οδεύει προς άλλες πολιτείες (Παρί) και φυσικά ο Πογκμπά. Κόστισε ένα πακτωλό χρημάτων και στη Γιουνάιντεντ πίστευαν ότι θα κάνει τη διαφορά και θα αποτελέσει τον ηγέτη της νέας εποχής. Μέχρι στιγμής λίγα πράγματα. Όχι πως δεν είναι καλός παίκτης αλλά δεν έχει την τεχνική για να γίνει ηγέτης, να φτιάξει το παιχνίδι της ομάδας στα χαφ. Δεν είναι Πίρλο, είναι Ζέερντορφ, που χρειάζεται τον μαέστρο Πίρλο δίπλα του για να κάνει κι αυτός τέλεια τη δική του δουλειά. Είναι παίκτης που ο Φέργκιουσον άφησε να φύγει και ο sir Alex δεν έκανε τέτοια λάθη. Θέλει παίκτη και εδώ η ομάδα.Ένας Καντέ θα έκανε τη διαφορά.

10αρι. Η ομάδα έχει τον Ισπανό Χουάν Μάτα στα 30 του, που δεν πολύ – υπολογίζεται από τον Σόλσκιερ, λήγει το συμβόλαιό του το καλοκαίρι και λογικά θα αποχαιρετήσει. Επίσης ο 23χρονος Αντρέας Περέιρα, που δεν είναι παίκτης που θα κάνει τη διαφορά. Δεν μπορεί να παίξει ένα ρόλο σαν αυτόν του Νταβίντ Σίλβα στη συμπολίτισσα Σίτι και ας προσπαθεί να τον καθιερώσει ο Σόλσκιερ, δεν δείχνει να ανταπεξέρχεται. Παίζει και ο Λίγκααρντ εδώ αλλά είναι πιο πολύ εξτρέμ και χάνεται, κάπως, στον άξονα. Άλλωστε, ούτε αυτός μπορεί να πάρει την ομάδα στις πλάτες του και να κάνει τη διαφορά. Να περνάει όλο το παιχνίδι από τα πόδια του, να κουβαλάει μπάλα και να την προωθεί με ντρίμπλες. Και δω χρειάζεται παίκτη με υψηλή ποιότητα εφόσον η ομάδα αποφασίσει να παίξει με επιτελικό χαφ, ένας Ντιμπάλα για παράδειγμα θα ήταν πολύ καλός ή ακόμα καλύτερα ένας Κουτίνιο που ξέρει και το Αγγλικό πρωτάθλημα.

Εξτρέμ. Μεγάλη η έλλειψη καθαρόαιμων εξτρέμ. Κακά τα ψέμματα, παραδοσιακά το Αγγλικό ποδόσφαιρο παίζεται με τους εξτρέμ. Με μεγάλους εξτρέμ (Ράιαν Γκιγκς) έχτισε ο sir Alex τη μεγάλη Γιουνάιντεντ και εκεί είναι η μεγάλη δύναμη της Σίτι και της Λίβερπουλ που διεκδικούν το πρωτάθλημα. Η Γιουνάιντεντ παίζει με τον Μαρσιάλ (35αγ/11γκολ) που είναι περισσότερο φορ και συγκλίνει προς την περιοχή, δεν δίνει πλάτος, δεν έχει καλή σέντρα και δεν πάει στο ένας με έναν, απλά κάνει κίνηση χωρίς τη μπάλα να μπει περιοχή, να πάρει την κάθετη και να σκοράρει, το οποίο βέβαια είναι μεγάλο προσόν, απλά είναι για 2ο επιθετικό παίκτη και όχι για κλασικό εξτρεμ. Ο Αλέξις Σάντεζ (22αγ/1γκολ) έχει κι αυτός τα ίδια χαρακτηριστικά και είναι παίκτης για να παίζει δίπλα στον φορ. Επιπλέον δεν έχει ταιριάξει με τη Γιουνάιντεντ, δεν έχει προσαρμοστεί και επιπρόσθετα έχει υψηλό συμβόλαιο που λήγει το 2022. Το μεγαλύτερο λάθος του Μουρίνιο.... Και ο Λίγκααρντ (33αγ/4γκολ), που δίνει λύσεις αλλά δεν είναι τοπ επιπέδου παίκτης. Χρειάζεται δύο κλασσικούς εξτρέμ η ομάδα, τύπου Μανέ, Σανέ, Σαλάχ και Στέρλιγκ, έστω Μαχρέζ ή Κουαρδάδο και Ντάγκλας Κόστα.

Σέντερ Φορ. Τη θέση παίζουν, ο 21χρονος Μάρκους Ράσφορντ (44αγ/13γκολ), προϊόν των ακαδημιών του συλλόγου και παίκτης με παρόν και μέλλον, έχει ένα χρόνο ακόμα συμβόλαιο και σε μια καλύτερη Γιουνάιντεντ θα “έβγαζε μάτια”. Επίσης ο 25χρονος, Βέλγος Ρομέλου Λουκάκου (41αγ/14γκολ), ένα θωρηκτό, που έκανε πράματα και θάματα στην Έβερτον αλλά δεν έπιασε στην Τσέλσι, ενώ τώρα στη Γιουνάιντεντ δεν κάνει τη διαφορά. Είναι, βεβαίως, παίκτης περιοχής και θέλει να τον “ταϊσει” η ομάδα αλλά αυτή η Γιουνάιντεντ δε διαθέτει τέτοια ευχέρεια. Παίκτης για πάνω από 25 γκολ κάθε σαιζόν, που δεν αξιοποιείται επαρκώς. Θεωρώ πλήρες την ομάδα στη θέση του φορ και καλό θα ήταν να σκεφτεί ο κόουτς να παίξει και με δύο φορ στα παιχνίδια.

Από όλα αυτά προκύπτει το συμπέρασμα ότι η Γιουνάιντεντ χρειάζεται 7-8 παίκτες που να την ανεβάσουν επίπεδο. Παίκτες - γρανάζια για ομάδα τίτλου, όχι φανταχτερές κινήσεις στιλ Πογκμπά, αλλά ουσίας. Με το τωρινό ρόστερ θα παλεύει για την 4η θέση και για το Γιουρόπα Λιγκ, άντε να τσιμπήσει και κάνα κύπελλο στην Αγγλία, αλλά θα παραμείνει στο δεύτερο επίπεδο, δεν θα είναι πρωταγωνίστρια, δε θα ανακάμψει αγωνιστικά και οι καλοί παίκτες που τώρα διαθέτει θα κοιτάξουν να φύγουν και η ομάδα θα πάει πιο κάτω. Απαιτείται ενίσχυση για να ανέβει επίπεδο, αλλιώς είναι βέβαιο ότι θα αποδυναμωθεί. Απαιτούνται μεγάλες αποφάσεις και ίσως χρειαστεί αλλαγή πλεύσης στο χτίσιμο της ομάδας. Κομβική η απόφαση σχετικά με το αν θα παραμείνει ο Πογκμπα και θα χτιστεί η ομάδα γύρω από αυτόν ή θα πουληθεί και θα ξεκινήσει η δημιουργία κάτι εντελώς νέου. Προσωπικά είμαι υπέρ της 2ης άποψης. Σημαντικό ρόλο ασφαλώς στις όποιες αποφάσεις θα παίξει ο προπονητής, που αυτή τη στιγμή θεωρείται βέβαιο ότι θα είναι ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ.

Ο προπονητής

Στο θέμα της επιλογής του προπονητή, που θα σου καθοδηγήσει ή θα σου χτίσει την ομάδα, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να γνωρίζεις τι είδους ποδόσφαιρο θέλεις να παίξει η ομάδα σου. Η Γιουνάιτεντ δεν είχε τέτοιο πρόβλημα, η 27ετης παρουσία του sir Alex είχε σφραγίσει τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας, ήταν ξεκάθαρο και στον τελευταίο φίλαθλο το τι ποδόσφαιρο παίζει η Γιουνάιντεντ όλα αυτά τα χρόνια, ανεξάρτητα από τη διάταξη που επιλεγόταν και από τους παίκτες που διέθετε κάθε εποχή. Οι αποφάσεις όμως που πάρθηκαν, μετά την αποχώρηση του sir Alex, δεν ήταν προς την κατεύθυνση αυτή, δηλαδή της συνέχειας.. Να επιλεγεί ένας κόουτς που η φιλοσοφία του να είναι παρόμοια με αυτή που είχε η Γιουνάιντεντ για τρεις δεκαετίες, ώστε να συνεχιστεί η επιτυχημένη πορεία.

Αρχικά, μετά τον Φέργκιουσον επιλέγει ο Ντέιβιντ Μόγιες, ένας κλασικός Βρετανός προπονητής που η Έβερτον είναι το ταβάνι του. Από αυτούς που είχε πελάτες τόσα χρόνια ο sir Alex. Ασφαλώς και απέτυχε και δεν ολοκλήρωσε τη σαιζόν στον πάγκο της ομάδας, με τη Γιουνάιντεντ να τελειώνει τη χρονιά 2013-14 με τον Ράιαν Γκιγκς πρώτο προπονητή στα λίγα ματς που απέμειναν. Δεν υπάρχει για μένα το γεγονός ότι τον υπέδειξε ο sir Alex... τον επέλεξε αυτός που αποφασίζει, σε διαφορετική περίπτωση θα ήταν ο Φέργκιουσον στη θέση του και θα αποφάσιζε ο ίδιος παίρνοντας και την όποια ευθύνη της επιλογής του.

Ακολούθησε ο Λουϊς Φαν Χάαλ, καταξιωμένος και έμπειρος Ολλανδός κόουτς, που μόλις είχε ανακαλύψει τη διάταξη με τρεις στην άμυνα και την εφάρμοσε στο Μουντιάλ με την τότε εθνική Ολλανδίας φτάνοντας ως τα ημιτελικά. Φόρτωσε την ομάδα με νεαρούς Ολλανδούς παίκτες (Μπλιντ - Ντεπάι) που δεν του βγήκαν, στις προσθήκες κοίταξε παίκτες που ξεχώρισαν στο Μουντιάλ, όπως ο Ρόχο και όχι ποιοι ταιριάζουν στο Αγγλικό ποδόσφαιρο και στη φιλοσοφία της Γιουνάιντεντ. Απέτυχε να κατακτήσει τίτλους (παραμόνο το κύπελλο Αγγλίας το 2016) και κλασσικά άρχισε να βάζει μικρούς για να διασώσει το όνομα του και να ισχυριστεί ότι ανέδειξε παίκτες. Κατόπιν, ο Μουρίνιο. Ένας τελείως διαφορετικός τύπος προπονητή από τους προκατόχους του. Ο Πορτογάλος προερχόταν από την αποτυχία του στον πάγκο της ΡΕΑΛ και από το στραπατσάρισμα του στην 2η θητεία του στην Τσέλσι. Ήθελε όμως Γιουνάιντεντ και την πρώτη χρονιά πήγε καλά, διέσωσε τη σαιζόν κατακτώντας το Γιουρόπα (εξασφαλίζοντας τη συμμετοχή στο επόμενο Champions league) και το Λιγκ καπ. Τη 2η χρονιά έπεσε πάνω σε μια καταπληκτική Σίτι που ξεπέρασε τους 100 βαθμούς συγκομιδή στο πρωτάθλημα και κατετάγη 2ος, ενώ στο Champions league έμεινε εκτός από τη Σεβίλλη στους “16”. Την 3η σαιζόν του Μουρίνιο, τη φετινή, διαλύθηκαν όλα. Κυριάρχησε ο εγωισμός του, συγκρούστηκε με τους παίκτες, η ομάδα δε μπορούσε να ακολουθήσει τους αντιπάλους της στο πρωτάθλημα και το Δεκέμβριο ήρθε η απόλυση.

Στις 19 Δεκεμβρίου το χρήσμα της διαδοχής δόθηκε προσωρινά στον Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ, με κύριο προσόν ότι ήταν παίκτης στη χρυσή εποχή της Γιουνάιντεντ και πέτυχε το νικητήριο γκολ στον αλησμόνητο τελικό της Βαρκελώνης κόντρα στη Μπάγερν. Ο συμπαθής Νορβηγός βαδίζει στα 46 του και ξεκίνησε την προπονητική το 2008 από την Κ-23 της Γιουνάιντεντ, όπου έμεινε έως το 2010. Κατόπιν ανέλαβε την Μόλντε της πατρίδας του όπου έμεινε για τρεις σαιζόν κατακτώντας 2 πρωταθλήματα και ένα κύπελλο. Στη συνέχεια πήγε για 9 μήνες στην Κάρντιφ στην Championship και ξανά – επέστρεψε στη Μόλντε για άλλα τρία χρόνια. Δε θεωρείται κατασταλαγμένος ως προπονητής και δε διαθέτει εμπειρίες και παραστάσεις από το υψηλό επίπεδο. Στα μέχρι τώρα 26 του παιχνίδια στη Γιουνάιντεντ έχει δοκιμάσει κάθε σύστημα – διάταξη. Και 4-3-3 (επιθετικογεννές και αμυντικογεννές) και 4-2-3-1 και 4-3-1-2 και 4-4-2 (diamond ή double six) ακόμα και 3-5-2. Ενώ έχει δώσει ευκαιρίες σε όλους τους παίκτες του ρόστερ. Άρχισε πολύ δυνατά και πήρε συνεχόμενες νίκες, μείωσε τη διαφορά (-16 από Τότεναμ και -11 από Τσέλσι) και μπήκε στη διεκδίκηση μιας θέσης στην 4αδα και ακόμα το παλεύει. Έχει 16 νίκες, 2 ισοπαλίες και 8 ήττες σε όλες τις διοργανώσεις, αλλά τελευταία η ομάδα παραπαίει. Μετά τον διωγμό του Μουρίνιο υπήρξε ενθουσιασμός μεταξύ των παικτών και για ένα τρίμηνο έκαναν την υπέρβαση, αλλά κατόπιν ξεφούσκωσαν αφού όπως προείπαμε δεν είναι παίκτες για να οδηγήσουν τη Γιουνάιντεντ στην κορυφή. Παρόλα αυτά ο Σόλσκιερ στις 28 Μαρτίου υπέγραψε συμβόλαιο με τη Γιουνάιντεντ έως το 2022, για άλλα 3 χρόνια ! Από προσωρινός έγινε μόνιμος. Έχει φτιάξει το κλίμα στα αποδυτήρια, οι οπαδοί τον θέλουν και ο sir Alex τον στηρίζει. Αυτά είναι τα εφόδια του, στην αρχή του δύσκολου έργου που ανέλαβε. Να ξαναφέρει τη Γιουνάιντεντ στην κορυφή.

Ίσως πειραματίζεται φέτος, ψάχνει να βρει τον τρόπο παιχνιδιού που ταιριάζει καλύτερα στην ομάδα, παρέλαβε και μια ομάδα με συγκεκριμένο τρόπο δουλεμένη από τον Μουρίνιο που είχε μπολιάσει τα δικά του χαρακτηριστικά στο παιχνίδι της Γιουνάιντεντ. Αφου επιλέξει τον τρόπο που θα παίζει, ανάλογα θα κινηθεί και στις μεταγραφές. Στο πρώτο που θα κριθεί ο Σόλσκιερ είναι στο recruiting, στην ομάδα που θα δημιουργήσει, το ρόστερ, τα χαρακτηριστικά των παικτών και πως αυτά κολλάνε μεταξύ τους. Να αξιολογήσει το περιβάλλον που γαλουχήθηκαν οι παίκτες που θα αποτελέσουν μεταγραφικό στόχο για τη Γιουνάιντεντ, την ποδοσφαιρική τους παιδεία, τον τρόπο δουλειάς τους, τις τακτικές συνήθειές τους, να μην αφήσει τίποτα στην τύχη, ώστε να μπορεί να αξιολογηθεί και το διάστημα εγκλιματισμού στην ομάδα και στη φιλοσοφία της. Κατόπιν θα κριθεί από το δέσιμο των παικτών αυτών μεταξύ τους, του συνόλου που θα δημιουργηθεί, τον τρόπο που θα παίζει η ομάδα και εν τέλει από τα αποτελέσματα.

Επιμένω πολύ στο θέμα του προπονητή καθότι είναι το βασικό γρανάζι για τη δημιουργία μιας ομάδας, ο διευθυντής της ορχήστρας. Και η Σίτι και η Λίβερπουλ με την πρόσληψη του Πεπ και του Κλοπ, αντίστοιχα, ανέβηκαν επίπεδο. Η Τότεναμ το ίδιο με τον Ποκετίνο, ενώ η Τσέλσι και η Άρσεναλ ψάχνονται για τους διαδόχους του Κόντε και του Βενγκέρ, αφού οι Σάρι και Έμερι δεν έχουν πείσει προς το παρόν. Θεωρώ ότι ο Σόλσκιερ δεν θα μακροημερεύσει. Δεν έχει την κλάση, την εμπειρία και τη στόφα γι αυτό το επίπεδο. Δεν έχει ξαναχτίσει τόσο μεγάλη ομάδα ώστε να έχει την τεχνογνωσία να χτίσει ένα στερεό και νικηφόρο πρότζεκτ και πιστεύω ότι δε θα τα καταφέρει. Σύντομα η Γιουνάιντεντ θα βγει στην αγορά για νέο κόουτς και αυτή τη φορά δεν πρέπει να ξαναγίνει λάθος.

Ονόματα πολλά. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες προπονητών. Αυτοί που θα δουλέψουν σε βάθος και θα σου στήσουν την ομάδα από την αρχή, που θα ρίξουν τα μπετά, θα βάλουν τις βάσεις για τη δημιουργία μιας μεγάλης ομάδας ΚΑΙ αυτοί που θα βρουν μια έτοιμη ομάδα, με καλό υπόβαθρο δουλειάς στην οποία όμως δεν έρχονται τα αποτελέσματα και με το που αναλάβουν θα διαχειριστούν άψογα τα αποδυτήρια, τους σταρ της ομάδας, θα αλλάξουν το κλίμα και το μομέντουμ και θα κατακτήσουν τίτλους. Π.χ. Ζιντάν – Αντσελότι- Λοράν Μπλάν κ.α. Νομίζω ότι στην παρούσα φάση η Γιουνάιντεντ χρειάζεται προπονητή της πρώτης κατηγορίας, να τη χτίσει ως ομάδα, να ρίξει μπετά να βάλει βάσεις. Με δεδομένο ότι στο dna του συλλόγου είναι το επιθετικό ποδόσφαιρο αποκλείονται προπονητές με αμυντική προσέγγιση του παιχνιδιού, στιλ Μουρίνιο. Τέτοιοι είναι ο Κόντε και ο Σιμεόνε για παράδειγμα. Μπορούν να σου φτιάξουν ομάδα, αλλά το ποδόσφαιρο τους δεν ταιριάζει με αυτό που έχει συνηθίσει να παρακολουθεί ο οπαδός στο “Ολντ Τράφορντ” για τρεις δεκαετίες. Προπονητές που θα ταίριαζαν, κατά τη γνώμη μου είναι ο Ποκετίνο της Τότεναμ, ο Αλέγκρι της Γιουβέντους, ακόμα και ο Σάρι της Τσέλσι. Κόουτς που διαθέτουν δικό τους πλάνο δουλειάς που ταιριάζει με “τα θέλω” της Γιουνάιντεντ. Μην πω ότι ο τελευταίος θα ήταν ιδανικός, μια και οι δύο άλλοι δύσκολα θα αφήσουν τις δουλειές τους στις ομάδες που είναι τώρα και όπου υπάρχει υψηλή προοπτική για κατάκτηση τίτλων. Ο Σάρι παίζει ένα επιθετικογεννές 4-3-3, με κοντά τις γραμμές, καλή κυκλοφορία της μπάλας, ταχύτητα, πίεση ψηλά και με κλασικούς εξτρέμ. Αν του δοθεί χρόνος μπορεί να κάνει δουλειά στη Γιουνάιντεντ που το στιλ του ταιριάζει περισσότερο απ' ότι στην, με αμυντικό dna, Τσέλσι.

Προτείναμε παίκτες, προτείναμε και προπονητή, γιατί αν και δεν είμαστε Γιουνάιντεντ, την έχουμε συνηθίσει ψηλά τόσες δεκαετίες και εκεί θέλουμε να τη βλέπουμε. Τις αποφάσεις της παίρνει ο Εντ Γούντγουορντ, ο όχι και τόσο επιτυχημένος, τεχνικός διευθυντής του συλλόγου. Ας ευχηθούμε φέτος να ρίξει περισσότερα χρήματα στην αγορά και να κάνει πιο επιτυχημένες επιλογές.

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους !

                                                                                                            SAM