Μάντσεστερ Γιουνάιντεντ: Θα ξαναγίνει πρωταγωνίστρια?

Είδα τη Γιουνάιντεντ το βράδυ της Μ. Τετάρτης κόντρα στη Σίτι και απογοητεύτηκα. Το ίδιο ένιωσα και στο ματς κόντρα στη Μπαρτσελόνα. Ακόμα και απέναντι στην Παρί δε με ικανοποίησε και ας πήρε μεγάλη πρόκριση. Ένιωσα ότι περισσότερο αποκλείστηκε η Παρί παρά προκρίθηκε η Γιουνάιντεντ. Η ομάδα δεν βρίσκεται πλέον μεταξύ των κορυφαίων συλλόγων της Ευρώπης. Διαθέτει μεν το μεγάλο όνομα αλλά ποιοτικά υστερεί.

Από τον Μάιο του 2013 που αποχώρησε πρωταθλητής ο sir Alex η ομάδα δεν μπορεί να ορθοποδήσει. Ο Μόγιες που τον διαδέχθηκε δεν τελείωσε τη σαιζόν. Ο Φαν Χάαλ έφερε πρώτος στην Αγγλία τη διάταξη με τρεις στην άμυνα και προώθησε παίκτες από τα σπλάχνα του συλλόγου όπως οι Ράσφορντ και Λίγκααρντ, όμως γέμισε και το ρόστερ με μετριότητες που σε καμιά περίπτωση δεν ανταπεξήλθαν στις απαιτήσεις και στο μέγεθος της Γιουνάιντεντ. Ο Μουρίνιο, που πήγε σχετικά καλά την πρώτη του χρονιά με Λιγκ καπ και Γιουρόπα λιγκ, άλλαξε τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας και την έκανε αμυντική, να παίζει πίσω από τη μπάλα, κάτι που δεν είναι στο dna του συλλόγου και που δε θέλει να βλέπει ο οπαδός στο “Ολντ Τράφορντ”. Προσπάθησε να κάνει τη Γιουνάιντεντ Τσέλσι και ασφαλώς απέτυχε.

Έτσι έχουν παρέλθει 6 χρόνια από την απόσυρση του sir Alex και η σκιά του παραμένει ακόμα βαριά πάνω από την ομάδα. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και μετά το 1969 και την αποχώρηση του Ματ Μπάσμπι, με την ομάδα να μην καταφέρνει να στεριώσει προπονητή στον πάγκο της ως το 1986 που ανέλαβε ο Φέργκιουσον. Ελπίζουμε να μην επαναληφθεί η ιστορία.

Το ρόστερ

Βλέποντας το υλικό της Γιουνάιντεντ μου μοιάζει φτωχό, να του λείπει ποιότητα και προσωπικότητα. Το σλόγκαν “ξόδεψε τόσα λεφτά” δεν υπάρχει. Από τη στιγμή που οι άλλοι, οι ανταγωνιστές έχουν ξοδέψει περισσότερα. Πάμε να δούμε την κάθε θέση ξεχωριστά....

Τερματοφύλακας. Εδώ υπάρχει ο Νταβίντ Ντε Χέα στα 28 του και με ένα χρόνο ακόμα συμβόλαιο. Από τους καλύτερους στον κόσμο αν και φέτος δεν κάνει καλή σαιζόν, ίσως και λόγω απογοήτευσης από την πορεία της ομάδας. Πίσω του ο έμπειρος Αργεντινός Σέρχιο Ρομέρο στα 32, αποτελεί αξιόπιστη λύση και τρίτος ο 36χρονος Γκραντ. Η ομάδα θεωρείται πλήρης στη συγκεκριμένη θέση.

                                 

Πλάγια μπακ. Δεξιά, ο Βαλένσια πάτησε τα 33, είναι και τραυματίας, το συμβόλαιό του λήγει τον Ιούνιο και λογικά θα αποχαιρετήσει. Το ίδιο ισχύει και για τον Ιταλό Νταρμιάν που ναι μεν είναι καλός παίκτης αλλά δεν κάνει για το Αγγλικό ποδόσφαιρο, δεν έχει την ένταση στα τρεξίματα και ποτέ δεν προσαρμόστηκε με τον τρόπο παιχνιδιού στα Αγγλικά γήπεδα. Ο 20χρονος Ντιαλό που ήρθε το καλοκαίρι και πήρε παιχνίδια δεν είναι ακόμα για βασικός σε ομάδα επιπέδου Γιουνάιντεντ. Ο 33χρονος Άσλει Γιαγκ παίζει και στις δύο πλευρές αλλά δεν είναι πλέον γι αυτό το επίπεδο, έχει ακόμη ένα χρόνο συμβόλαιο και αν μείνει πρέπει να παίζει μόνο στο κύπελλο και στο Λιγκ καπ και εκεί στους πρώτους γύρους. Είδαμε πως χτύπησε η Μπάρτσα από την πλευρά του, διάβασαν την αδυναμία του να πασάρει σωστά τη μπάλα όταν πιεστεί και όταν την έπαιρνε έπεφταν οργανωμένα όλοι πάνω του. Αριστερά υπάρχει ο Λουκ Σο που φέτος δεν αντιμετώπισε προβλήματα τραυματισμού και έκανε καλή χρονιά, είναι 23 χρονών, διεθνής με την Αγγλία και μπορεί να σταθεί στο τοπ επίπεδο. Πίσω του ο Αργεντινός Ρόχο, που παίζει και στόπερ. Ξεχασμένος αν και έχει συμβόλαιο έως το 2021 και κάθεται πάνω σε αυτό. Πρέπει είτε να τον αξιοποιήσει η ομάδα είτε να βρει ομάδα που να του καλύπτει το συμβόλαιο. Δεν είναι κακός παίχτης αλλά δυσκολε'ύεται στις συνθήκες του Αγγλικού πρωταθλήματος. Το λάθος είναι αυτού που τον επέλεξε. Απαιτείται η απόκτηση βασικού δεξιού μπακ και αναπληρωματικού μπακ στα αριστερά.

Στόπερ. Ο Μουρίνιο έφερε τον Μπαγί και τον Λίντεροθ, υπάρχουν ακόμα οι Σμόλιγκ και Τζόουνς από την εποχή Φέργκιουσον. Κανείς δεν είναι υψηλής κλάσης και ηγέτης. Κανείς δεν γεμίζει με σιγουριά την ομάδα με την παρουσία και την προσωπικότητα του στα μετόπισθεν. Και οι τέσσερις είναι σε καλή ηλικία και μπορούν να βοηθήσουν. Είναι επιτακτική ανάγκη όμως η απόκτηση ενός στόπερ υψηλής κλάσης που θα καθοδηγεί από πίσω την ομάδα και θα ανεβάσει και τους υπόλοιπους. Παίκτη ακριβό, από μεγάλη ομάδα, με πολλά λεφτά, έτοιμο, όχι με προοπτική αλλά με εμπειρία. Τον Πικέ από τη Μπαρτσελόνα για παράδειγμα. Ακόμα και ο σούπερ ταλαντούχος Ντε Λιχτ του Άγιαξ δεν είναι έτοιμος για αυτόν τον ρόλο στη συγκεκριμένη ομάδα της Γιουνάιντεντ. Θέλει παίκτη με παραστάσεις, ένας Χούμελς της Μπάγερν, ας πούμε.

Χαφ. Από καθαρά 6αρια υπάρχουν ο Φρεντ και ο ΜακΤομινέι, αμφότεροι με συμβόλαιο έως το 2023, με τον πρώτο να αποτελεί το ακριβό απόκτημα του περασμένου καλοκαιριού, που δεν έχει προσαρμοστεί ακόμα και δεν έχει προσφέρει τίποτα. Δικαιολογία και μάλιστα βάσιμη, το γεγονός ότι ο νεοφερμένος παίκτης δε μπαίνει σε μια καλοδουλεμένη μηχανή για να παίξει, όπως ήταν η ομάδα επί Φέργκιουσον που έβγαιναν όλες οι μεταγραφές, αλλά σε ένα σύνολο - αχταρμάς που ζητάει από το νέο παίκτη να κάνει τη διαφορά αμέσως. Δε γίνεται δουλειά όμως έτσι.... Ως 8αρια παίζουν ο 30χρονος, Σέρβος Μάτιτς που δεν πολύ-υπολογίζεται από τον Σόλσκιερ, ο Βάσκος Άντερ Ερέρα που λήγει το συμβόλαιο του και οδεύει προς άλλες πολιτείες (Παρί) και φυσικά ο Πογκμπά. Κόστισε ένα πακτωλό χρημάτων και στη Γιουνάιντεντ πίστευαν ότι θα κάνει τη διαφορά και θα αποτελέσει τον ηγέτη της νέας εποχής. Μέχρι στιγμής λίγα πράγματα. Όχι πως δεν είναι καλός παίκτης αλλά δεν έχει την τεχνική για να γίνει ηγέτης, να φτιάξει το παιχνίδι της ομάδας στα χαφ. Δεν είναι Πίρλο, είναι Ζέερντορφ, που χρειάζεται τον μαέστρο Πίρλο δίπλα του για να κάνει κι αυτός τέλεια τη δική του δουλειά. Είναι παίκτης που ο Φέργκιουσον άφησε να φύγει και ο sir Alex δεν έκανε τέτοια λάθη. Θέλει παίκτη και εδώ η ομάδα.Ένας Καντέ θα έκανε τη διαφορά.

10αρι. Η ομάδα έχει τον Ισπανό Χουάν Μάτα στα 30 του, που δεν πολύ – υπολογίζεται από τον Σόλσκιερ, λήγει το συμβόλαιό του το καλοκαίρι και λογικά θα αποχαιρετήσει. Επίσης ο 23χρονος Αντρέας Περέιρα, που δεν είναι παίκτης που θα κάνει τη διαφορά. Δεν μπορεί να παίξει ένα ρόλο σαν αυτόν του Νταβίντ Σίλβα στη συμπολίτισσα Σίτι και ας προσπαθεί να τον καθιερώσει ο Σόλσκιερ, δεν δείχνει να ανταπεξέρχεται. Παίζει και ο Λίγκααρντ εδώ αλλά είναι πιο πολύ εξτρέμ και χάνεται, κάπως, στον άξονα. Άλλωστε, ούτε αυτός μπορεί να πάρει την ομάδα στις πλάτες του και να κάνει τη διαφορά. Να περνάει όλο το παιχνίδι από τα πόδια του, να κουβαλάει μπάλα και να την προωθεί με ντρίμπλες. Και δω χρειάζεται παίκτη με υψηλή ποιότητα εφόσον η ομάδα αποφασίσει να παίξει με επιτελικό χαφ, ένας Ντιμπάλα για παράδειγμα θα ήταν πολύ καλός ή ακόμα καλύτερα ένας Κουτίνιο που ξέρει και το Αγγλικό πρωτάθλημα.

Εξτρέμ. Μεγάλη η έλλειψη καθαρόαιμων εξτρέμ. Κακά τα ψέμματα, παραδοσιακά το Αγγλικό ποδόσφαιρο παίζεται με τους εξτρέμ. Με μεγάλους εξτρέμ (Ράιαν Γκιγκς) έχτισε ο sir Alex τη μεγάλη Γιουνάιντεντ και εκεί είναι η μεγάλη δύναμη της Σίτι και της Λίβερπουλ που διεκδικούν το πρωτάθλημα. Η Γιουνάιντεντ παίζει με τον Μαρσιάλ (35αγ/11γκολ) που είναι περισσότερο φορ και συγκλίνει προς την περιοχή, δεν δίνει πλάτος, δεν έχει καλή σέντρα και δεν πάει στο ένας με έναν, απλά κάνει κίνηση χωρίς τη μπάλα να μπει περιοχή, να πάρει την κάθετη και να σκοράρει, το οποίο βέβαια είναι μεγάλο προσόν, απλά είναι για 2ο επιθετικό παίκτη και όχι για κλασικό εξτρεμ. Ο Αλέξις Σάντεζ (22αγ/1γκολ) έχει κι αυτός τα ίδια χαρακτηριστικά και είναι παίκτης για να παίζει δίπλα στον φορ. Επιπλέον δεν έχει ταιριάξει με τη Γιουνάιντεντ, δεν έχει προσαρμοστεί και επιπρόσθετα έχει υψηλό συμβόλαιο που λήγει το 2022. Το μεγαλύτερο λάθος του Μουρίνιο.... Και ο Λίγκααρντ (33αγ/4γκολ), που δίνει λύσεις αλλά δεν είναι τοπ επιπέδου παίκτης. Χρειάζεται δύο κλασσικούς εξτρέμ η ομάδα, τύπου Μανέ, Σανέ, Σαλάχ και Στέρλιγκ, έστω Μαχρέζ ή Κουαρδάδο και Ντάγκλας Κόστα.

Σέντερ Φορ. Τη θέση παίζουν, ο 21χρονος Μάρκους Ράσφορντ (44αγ/13γκολ), προϊόν των ακαδημιών του συλλόγου και παίκτης με παρόν και μέλλον, έχει ένα χρόνο ακόμα συμβόλαιο και σε μια καλύτερη Γιουνάιντεντ θα “έβγαζε μάτια”. Επίσης ο 25χρονος, Βέλγος Ρομέλου Λουκάκου (41αγ/14γκολ), ένα θωρηκτό, που έκανε πράματα και θάματα στην Έβερτον αλλά δεν έπιασε στην Τσέλσι, ενώ τώρα στη Γιουνάιντεντ δεν κάνει τη διαφορά. Είναι, βεβαίως, παίκτης περιοχής και θέλει να τον “ταϊσει” η ομάδα αλλά αυτή η Γιουνάιντεντ δε διαθέτει τέτοια ευχέρεια. Παίκτης για πάνω από 25 γκολ κάθε σαιζόν, που δεν αξιοποιείται επαρκώς. Θεωρώ πλήρες την ομάδα στη θέση του φορ και καλό θα ήταν να σκεφτεί ο κόουτς να παίξει και με δύο φορ στα παιχνίδια.

Από όλα αυτά προκύπτει το συμπέρασμα ότι η Γιουνάιντεντ χρειάζεται 7-8 παίκτες που να την ανεβάσουν επίπεδο. Παίκτες - γρανάζια για ομάδα τίτλου, όχι φανταχτερές κινήσεις στιλ Πογκμπά, αλλά ουσίας. Με το τωρινό ρόστερ θα παλεύει για την 4η θέση και για το Γιουρόπα Λιγκ, άντε να τσιμπήσει και κάνα κύπελλο στην Αγγλία, αλλά θα παραμείνει στο δεύτερο επίπεδο, δεν θα είναι πρωταγωνίστρια, δε θα ανακάμψει αγωνιστικά και οι καλοί παίκτες που τώρα διαθέτει θα κοιτάξουν να φύγουν και η ομάδα θα πάει πιο κάτω. Απαιτείται ενίσχυση για να ανέβει επίπεδο, αλλιώς είναι βέβαιο ότι θα αποδυναμωθεί. Απαιτούνται μεγάλες αποφάσεις και ίσως χρειαστεί αλλαγή πλεύσης στο χτίσιμο της ομάδας. Κομβική η απόφαση σχετικά με το αν θα παραμείνει ο Πογκμπα και θα χτιστεί η ομάδα γύρω από αυτόν ή θα πουληθεί και θα ξεκινήσει η δημιουργία κάτι εντελώς νέου. Προσωπικά είμαι υπέρ της 2ης άποψης. Σημαντικό ρόλο ασφαλώς στις όποιες αποφάσεις θα παίξει ο προπονητής, που αυτή τη στιγμή θεωρείται βέβαιο ότι θα είναι ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ.

Ο προπονητής

Στο θέμα της επιλογής του προπονητή, που θα σου καθοδηγήσει ή θα σου χτίσει την ομάδα, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να γνωρίζεις τι είδους ποδόσφαιρο θέλεις να παίξει η ομάδα σου. Η Γιουνάιτεντ δεν είχε τέτοιο πρόβλημα, η 27ετης παρουσία του sir Alex είχε σφραγίσει τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας, ήταν ξεκάθαρο και στον τελευταίο φίλαθλο το τι ποδόσφαιρο παίζει η Γιουνάιντεντ όλα αυτά τα χρόνια, ανεξάρτητα από τη διάταξη που επιλεγόταν και από τους παίκτες που διέθετε κάθε εποχή. Οι αποφάσεις όμως που πάρθηκαν, μετά την αποχώρηση του sir Alex, δεν ήταν προς την κατεύθυνση αυτή, δηλαδή της συνέχειας.. Να επιλεγεί ένας κόουτς που η φιλοσοφία του να είναι παρόμοια με αυτή που είχε η Γιουνάιντεντ για τρεις δεκαετίες, ώστε να συνεχιστεί η επιτυχημένη πορεία.

Αρχικά, μετά τον Φέργκιουσον επιλέγει ο Ντέιβιντ Μόγιες, ένας κλασικός Βρετανός προπονητής που η Έβερτον είναι το ταβάνι του. Από αυτούς που είχε πελάτες τόσα χρόνια ο sir Alex. Ασφαλώς και απέτυχε και δεν ολοκλήρωσε τη σαιζόν στον πάγκο της ομάδας, με τη Γιουνάιντεντ να τελειώνει τη χρονιά 2013-14 με τον Ράιαν Γκιγκς πρώτο προπονητή στα λίγα ματς που απέμειναν. Δεν υπάρχει για μένα το γεγονός ότι τον υπέδειξε ο sir Alex... τον επέλεξε αυτός που αποφασίζει, σε διαφορετική περίπτωση θα ήταν ο Φέργκιουσον στη θέση του και θα αποφάσιζε ο ίδιος παίρνοντας και την όποια ευθύνη της επιλογής του.

Ακολούθησε ο Λουϊς Φαν Χάαλ, καταξιωμένος και έμπειρος Ολλανδός κόουτς, που μόλις είχε ανακαλύψει τη διάταξη με τρεις στην άμυνα και την εφάρμοσε στο Μουντιάλ με την τότε εθνική Ολλανδίας φτάνοντας ως τα ημιτελικά. Φόρτωσε την ομάδα με νεαρούς Ολλανδούς παίκτες (Μπλιντ - Ντεπάι) που δεν του βγήκαν, στις προσθήκες κοίταξε παίκτες που ξεχώρισαν στο Μουντιάλ, όπως ο Ρόχο και όχι ποιοι ταιριάζουν στο Αγγλικό ποδόσφαιρο και στη φιλοσοφία της Γιουνάιντεντ. Απέτυχε να κατακτήσει τίτλους (παραμόνο το κύπελλο Αγγλίας το 2016) και κλασσικά άρχισε να βάζει μικρούς για να διασώσει το όνομα του και να ισχυριστεί ότι ανέδειξε παίκτες. Κατόπιν, ο Μουρίνιο. Ένας τελείως διαφορετικός τύπος προπονητή από τους προκατόχους του. Ο Πορτογάλος προερχόταν από την αποτυχία του στον πάγκο της ΡΕΑΛ και από το στραπατσάρισμα του στην 2η θητεία του στην Τσέλσι. Ήθελε όμως Γιουνάιντεντ και την πρώτη χρονιά πήγε καλά, διέσωσε τη σαιζόν κατακτώντας το Γιουρόπα (εξασφαλίζοντας τη συμμετοχή στο επόμενο Champions league) και το Λιγκ καπ. Τη 2η χρονιά έπεσε πάνω σε μια καταπληκτική Σίτι που ξεπέρασε τους 100 βαθμούς συγκομιδή στο πρωτάθλημα και κατετάγη 2ος, ενώ στο Champions league έμεινε εκτός από τη Σεβίλλη στους “16”. Την 3η σαιζόν του Μουρίνιο, τη φετινή, διαλύθηκαν όλα. Κυριάρχησε ο εγωισμός του, συγκρούστηκε με τους παίκτες, η ομάδα δε μπορούσε να ακολουθήσει τους αντιπάλους της στο πρωτάθλημα και το Δεκέμβριο ήρθε η απόλυση.

Στις 19 Δεκεμβρίου το χρήσμα της διαδοχής δόθηκε προσωρινά στον Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ, με κύριο προσόν ότι ήταν παίκτης στη χρυσή εποχή της Γιουνάιντεντ και πέτυχε το νικητήριο γκολ στον αλησμόνητο τελικό της Βαρκελώνης κόντρα στη Μπάγερν. Ο συμπαθής Νορβηγός βαδίζει στα 46 του και ξεκίνησε την προπονητική το 2008 από την Κ-23 της Γιουνάιντεντ, όπου έμεινε έως το 2010. Κατόπιν ανέλαβε την Μόλντε της πατρίδας του όπου έμεινε για τρεις σαιζόν κατακτώντας 2 πρωταθλήματα και ένα κύπελλο. Στη συνέχεια πήγε για 9 μήνες στην Κάρντιφ στην Championship και ξανά – επέστρεψε στη Μόλντε για άλλα τρία χρόνια. Δε θεωρείται κατασταλαγμένος ως προπονητής και δε διαθέτει εμπειρίες και παραστάσεις από το υψηλό επίπεδο. Στα μέχρι τώρα 26 του παιχνίδια στη Γιουνάιντεντ έχει δοκιμάσει κάθε σύστημα – διάταξη. Και 4-3-3 (επιθετικογεννές και αμυντικογεννές) και 4-2-3-1 και 4-3-1-2 και 4-4-2 (diamond ή double six) ακόμα και 3-5-2. Ενώ έχει δώσει ευκαιρίες σε όλους τους παίκτες του ρόστερ. Άρχισε πολύ δυνατά και πήρε συνεχόμενες νίκες, μείωσε τη διαφορά (-16 από Τότεναμ και -11 από Τσέλσι) και μπήκε στη διεκδίκηση μιας θέσης στην 4αδα και ακόμα το παλεύει. Έχει 16 νίκες, 2 ισοπαλίες και 8 ήττες σε όλες τις διοργανώσεις, αλλά τελευταία η ομάδα παραπαίει. Μετά τον διωγμό του Μουρίνιο υπήρξε ενθουσιασμός μεταξύ των παικτών και για ένα τρίμηνο έκαναν την υπέρβαση, αλλά κατόπιν ξεφούσκωσαν αφού όπως προείπαμε δεν είναι παίκτες για να οδηγήσουν τη Γιουνάιντεντ στην κορυφή. Παρόλα αυτά ο Σόλσκιερ στις 28 Μαρτίου υπέγραψε συμβόλαιο με τη Γιουνάιντεντ έως το 2022, για άλλα 3 χρόνια ! Από προσωρινός έγινε μόνιμος. Έχει φτιάξει το κλίμα στα αποδυτήρια, οι οπαδοί τον θέλουν και ο sir Alex τον στηρίζει. Αυτά είναι τα εφόδια του, στην αρχή του δύσκολου έργου που ανέλαβε. Να ξαναφέρει τη Γιουνάιντεντ στην κορυφή.

Ίσως πειραματίζεται φέτος, ψάχνει να βρει τον τρόπο παιχνιδιού που ταιριάζει καλύτερα στην ομάδα, παρέλαβε και μια ομάδα με συγκεκριμένο τρόπο δουλεμένη από τον Μουρίνιο που είχε μπολιάσει τα δικά του χαρακτηριστικά στο παιχνίδι της Γιουνάιντεντ. Αφου επιλέξει τον τρόπο που θα παίζει, ανάλογα θα κινηθεί και στις μεταγραφές. Στο πρώτο που θα κριθεί ο Σόλσκιερ είναι στο recruiting, στην ομάδα που θα δημιουργήσει, το ρόστερ, τα χαρακτηριστικά των παικτών και πως αυτά κολλάνε μεταξύ τους. Να αξιολογήσει το περιβάλλον που γαλουχήθηκαν οι παίκτες που θα αποτελέσουν μεταγραφικό στόχο για τη Γιουνάιντεντ, την ποδοσφαιρική τους παιδεία, τον τρόπο δουλειάς τους, τις τακτικές συνήθειές τους, να μην αφήσει τίποτα στην τύχη, ώστε να μπορεί να αξιολογηθεί και το διάστημα εγκλιματισμού στην ομάδα και στη φιλοσοφία της. Κατόπιν θα κριθεί από το δέσιμο των παικτών αυτών μεταξύ τους, του συνόλου που θα δημιουργηθεί, τον τρόπο που θα παίζει η ομάδα και εν τέλει από τα αποτελέσματα.

Επιμένω πολύ στο θέμα του προπονητή καθότι είναι το βασικό γρανάζι για τη δημιουργία μιας ομάδας, ο διευθυντής της ορχήστρας. Και η Σίτι και η Λίβερπουλ με την πρόσληψη του Πεπ και του Κλοπ, αντίστοιχα, ανέβηκαν επίπεδο. Η Τότεναμ το ίδιο με τον Ποκετίνο, ενώ η Τσέλσι και η Άρσεναλ ψάχνονται για τους διαδόχους του Κόντε και του Βενγκέρ, αφού οι Σάρι και Έμερι δεν έχουν πείσει προς το παρόν. Θεωρώ ότι ο Σόλσκιερ δεν θα μακροημερεύσει. Δεν έχει την κλάση, την εμπειρία και τη στόφα γι αυτό το επίπεδο. Δεν έχει ξαναχτίσει τόσο μεγάλη ομάδα ώστε να έχει την τεχνογνωσία να χτίσει ένα στερεό και νικηφόρο πρότζεκτ και πιστεύω ότι δε θα τα καταφέρει. Σύντομα η Γιουνάιντεντ θα βγει στην αγορά για νέο κόουτς και αυτή τη φορά δεν πρέπει να ξαναγίνει λάθος.

Ονόματα πολλά. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες προπονητών. Αυτοί που θα δουλέψουν σε βάθος και θα σου στήσουν την ομάδα από την αρχή, που θα ρίξουν τα μπετά, θα βάλουν τις βάσεις για τη δημιουργία μιας μεγάλης ομάδας ΚΑΙ αυτοί που θα βρουν μια έτοιμη ομάδα, με καλό υπόβαθρο δουλειάς στην οποία όμως δεν έρχονται τα αποτελέσματα και με το που αναλάβουν θα διαχειριστούν άψογα τα αποδυτήρια, τους σταρ της ομάδας, θα αλλάξουν το κλίμα και το μομέντουμ και θα κατακτήσουν τίτλους. Π.χ. Ζιντάν – Αντσελότι- Λοράν Μπλάν κ.α. Νομίζω ότι στην παρούσα φάση η Γιουνάιντεντ χρειάζεται προπονητή της πρώτης κατηγορίας, να τη χτίσει ως ομάδα, να ρίξει μπετά να βάλει βάσεις. Με δεδομένο ότι στο dna του συλλόγου είναι το επιθετικό ποδόσφαιρο αποκλείονται προπονητές με αμυντική προσέγγιση του παιχνιδιού, στιλ Μουρίνιο. Τέτοιοι είναι ο Κόντε και ο Σιμεόνε για παράδειγμα. Μπορούν να σου φτιάξουν ομάδα, αλλά το ποδόσφαιρο τους δεν ταιριάζει με αυτό που έχει συνηθίσει να παρακολουθεί ο οπαδός στο “Ολντ Τράφορντ” για τρεις δεκαετίες. Προπονητές που θα ταίριαζαν, κατά τη γνώμη μου είναι ο Ποκετίνο της Τότεναμ, ο Αλέγκρι της Γιουβέντους, ακόμα και ο Σάρι της Τσέλσι. Κόουτς που διαθέτουν δικό τους πλάνο δουλειάς που ταιριάζει με “τα θέλω” της Γιουνάιντεντ. Μην πω ότι ο τελευταίος θα ήταν ιδανικός, μια και οι δύο άλλοι δύσκολα θα αφήσουν τις δουλειές τους στις ομάδες που είναι τώρα και όπου υπάρχει υψηλή προοπτική για κατάκτηση τίτλων. Ο Σάρι παίζει ένα επιθετικογεννές 4-3-3, με κοντά τις γραμμές, καλή κυκλοφορία της μπάλας, ταχύτητα, πίεση ψηλά και με κλασικούς εξτρέμ. Αν του δοθεί χρόνος μπορεί να κάνει δουλειά στη Γιουνάιντεντ που το στιλ του ταιριάζει περισσότερο απ' ότι στην, με αμυντικό dna, Τσέλσι.

Προτείναμε παίκτες, προτείναμε και προπονητή, γιατί αν και δεν είμαστε Γιουνάιντεντ, την έχουμε συνηθίσει ψηλά τόσες δεκαετίες και εκεί θέλουμε να τη βλέπουμε. Τις αποφάσεις της παίρνει ο Εντ Γούντγουορντ, ο όχι και τόσο επιτυχημένος, τεχνικός διευθυντής του συλλόγου. Ας ευχηθούμε φέτος να ρίξει περισσότερα χρήματα στην αγορά και να κάνει πιο επιτυχημένες επιλογές.

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους !

                                                                                                            SAM

ΠΑΟΚ : Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ

Από την Κυριακή το βράδυ και μετά από 34 χρόνια ο ΠΑΟΚ είναι ξανά πρωταθλητής, μόλις για 3η φορά στην 93χρονη ιστορία του. Αυτός ο τίτλος ήταν κάτι που περίμενε όλος ο οργανισμός ΠΑΟΚ για 34 χρόνια και από την Κυριακή το βράδυ ο σύλλογος ζει στιγμές μοναδικές. Παρότι πολύ μεγάλος σύλλογος, με κόσμο, με ιστορία, με παιχταράδες να έχουν φορέσει τη φανέλα του, δεν έχει πιστοποιήσει με τίτλους το μέγεθος και το μεγαλείο του. Δεν είναι δυνατόν να έχει ένα τέτοιο κλαμπ μόλις τρία πρωταθλήματα. Πολύ φτωχή συγκομιδή.

Ο ερχομός του Ιβάν το 2012 άλλαξε το ρου της ιστορίας του συλλόγου και προσέδωσε στην ομάδα δυναμική πρωταθλητισμού. Μπορεί να χρειάστηκαν 7 χρόνια να περάσουν, αρκετά εκατομμύρια ευρώ να ξοδευτούν και πολλά λάθη να διορθωθούν , αλλά η ομάδα μετατράπηκε σε ισότιμο διεκδικητή τίτλων. Διότι όσο μεγάλη ομάδα και αν θεωρείται ποτέ δεν ένοιωθε καταδικασμένος να πάρει το πρωτάθλημα, δεν κουβαλούσε τη στόφα του πρωταθλητή. Τώρα, μετά τις δύο σερί κατακτήσεις του κυπέλλου το 2017 και το 2018, ήρθε και το φετινό πρωτάθλημα, για να αλλάξει ολοσχερώς την ατμόσφαιρα στο εσωτερικό του κλαμπ. Βέβαια, τα πρώτα χρόνια του Ιβάν ήταν δύσκολα, περίεργα θα έλεγα και η μεταστροφή επήλθε το 2015 όταν και έγινε η αποπληρωμή των χρεών της ομάδας, καταβάλλοντας στο ελληνικό κράτος το ποσό των 10,8 εκ ευρώ! Από εκεί ξεκίνησε η πορεία προς τις κούπες, όντας απαλλαγμένος ο σύλλογος από βαρίδια.

Άκρως διδακτική η περυσινή σαιζόν όταν από δικά του λάθη ο ΠΑΟΚ έχασε το πρωτάθλημα. Δεν είχε την εμπειρία της διαχείρισης του πρωταθλητισμού. Δεν ενήργησε με ψυχραιμία και ταπεινότητα σε κομβικά σημεία της σαιζόν. Υπέδειξε αλαζονεία και έπαρση και το πλήρωσε. Έμαθε και φέτος εμφανίστηκε αποφασισμένος, προσηλωμένος στο στόχο, να ξέρει το μονοπάτι, ήταν πανέτοιμος και είχε κατακτήσει τον τίτλο από τον ....Σεπτέμβριο, μετά το διπλό στο “Γ. Καραϊσκάκης” και παρά το -2 στη βαθμολογία λόγω τιμωρίας.

Σημαντικές στην πορεία για τον τίτλο και στη σφυρηλάτηση ενός σκληρού χαρακτήρα της ομάδας αποτέλεσαν οι νίκες στον περυσινό τελικό του κυπέλλου επί της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ και επί του Ολυμπιακού στο “Γ. Καραϊσκάκης” την 5η αγωνιστική του φετινού πρωταθλήματος. Γέμισαν αυτοπεποίθηση και σιγουριά ολόκληρο τον οργανισμό ΠΑΟΚ.

Η ομάδα του ΑΗΤΤΗΤΟΥ πρωταθλήματος

Από εκεί και πέρα και στο καθαρά αγωνιστικό σκέλος, ο Λουτσέσκου παρουσίασε μια ομάδα με σκληράδα και προσήλωση στα ανασταλτικά της καθήκοντα, που μπορεί να μην εντυπωσίαζε με το ποδόσφαιρο της όπως πέρυσι στο 2ο μισό του πρωταθλήματος, αλλά διέθετε ένα πολύ δεμένο κεντρικό αμυντικό δίδυμο με τους Κρέσπο- Βαρέλα, δύο πλάγια μπακ με μεγάλη προσωπικότητα και τον αίλουρο Πασχαλάκη. Πάνω σε αυτή την αμυντική πεντάδα μπήκαν οι βάσεις του οικοδομήματος της πρωταθλήτριας ομάδας.

Στα χαφ ο Λουτσέσκου παίζει με παίκτες που έχουν δημιουργικές ικανότητες, είναι εγκεφαλικοί, το δίδυμο μπροστά από την άμυνα παίζει κοντά στα στόπερ και κινείται σε λίγα μέτρα, υστερούν σε ταχύτητα αλλά υπερτερούν σε δημιουργικότητα που είναι το ζητούμενο στο Ελληνικό πρωτάθλημα του αργού τέμπου και των κλειστών αμυνών.

Στα εξτρέμ, από δεξιά εναλλάσσονταν οι Λημνιός -Ζαμπά, υπό την επιτήρηση και καθοδήγηση του Μάτος, ιδιαίτερα πειθαρχημένοι τακτικά αλλά υστερούν στο γκολ, ειδικά ο Λημνιός. Αριστερά δεν είχε καθαρό εξτρέμ αφού πόνταρε στα ανεβάσματα του Βιεϊρίνια και χρησιμοποιούσε παίκτη (Μπίσεβαρ – Ελ Καντουρί) που συνέκλινε συνεχώς στον άξονα με τον Βιεϊρίνια να παίρνει όλη την πλευρά.

Δεκάρι, ο Πέλκας έκανε πολύ μέτρια σαιζόν και έχασε τη θέση του βασικού, ήταν να φύγει μάλιστα τον Γενάρη αλλά έμεινε για να σηκώσει την κούπα. Η ομάδα στηρίχθηκε στην αδιαμφισβήτητη ποιότητα του Μπίσεβαρ που με 8 γκολ και 7 ασίστ πήρε την ομάδα στις πλάτες του δημιουργικά.

Κομβικός φυσικά ο Πρίγιοβιτς. Με τα γκολ του έκρινε σημαντικά παιχνίδια και έδωσε προβάδισμα, τόσο βαθμολογικό όσο και ψυχολογικό. Καθάρισε τα ντέρμπι και μετέτρεψε την ομάδα σε αδιαφιλονίκητο φαβορί για τον τίτλο. Ο Λουτσέσκου είχε προσαρμόσει όλο το παιχνίδι της ομάδας πάνω στον Σέρβο φορ ποντάροντας στην εκτελεστική του δεινότητα. Η ομάδα πρόσεχε την άμυνα και μπροστά “καθάριζε” ο Πρίγιοβιτς . Στα δε ντέρμπι έπαιξε πίσω από τη μπάλα και στο Φάληρο που ο Ολυμπιακός είχε πάνω από 20 τελικές μερικές εκ των οποίων κλασσικές ευκαιρίες και στην Τούμπα με την ΑΕΚ η οποία είχε δύο δοκάρια και θα μπορούσε να έχει προηγηθεί. Δεν εντυπωσίαζε με το ποδόσφαιρο του αλλά με την άμυνα του να είναι μπετόν δεν έχανε με τίποτα, δεν έπαιρνε ρίσκα αλλά...νίκες!

Με τη φυγή του Πρίγιοβιτς όλοι περίμεναν Μπέργκ. Εκεί καθάρισε ο νέος τεχνικός διευθυντής Μάριο Μπράνκο που εξήγησε το πόσο λάθος θα ήταν να δαπανηθεί ένας πακτωλός χρημάτων για έναν παίκτη 33 χρονών που αγωνίζεται στη Σ. Αραβία. Επικεντρώθηκε στην αναζήτηση παικτών σε σωστή ποδοσφαιρική ηλικία και παράλληλα επιλέχθηκε η ομάδα να δώσει μια ευκαιρία στην καλοκαιρινή της επένδυση, τον Άπκομ, ο οποίος δικαίωσε όσους τον εμπιστεύτηκαν, σε ορισμένα ματς “έβγαλε μάτια” και παρότι δεν επέδειξε την εκτελεστική δεινότητα του προκατόχου του, με το πληθωρικό του παιχνίδι κάλυψε επάξια το κενό του.

Πέραν αυτού, ο Λουτσέσκου άλλαξε τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας σε λιγότερο συντηρητικό, τον έκανε πιο απελευθερωμένο. Η ομάδα έγινε πιο επικίνδυνη επιθετικά, οι πλάγιοι μπακ, ιδίως ο Βιεϊρίνια από αριστερά, είχαν πολλά περισσότερα ανεβάσματα, ο Μπίσεβαρ πέρασε στη θέση του 10αριού, πολλοί παίκτες ανέβασαν σταδιακά την απόδοσή τους, όπως ο Ελ Καντουρί και πρόσφεραν πολύτιμες βοήθειες.

Η διοίκηση υπήρξε συνεπής στο κομμάτι που της αναλογούσε και με τις προσθήκες των Σέρτζιο Ολιβέιρα, Σβιντέρσκι (μπαίνει αλλαγή και σκοράρει, δεν εντυπωσιάζει αλλά είναι γκολτζής), Μίσιτς, Ίγκνασον, Γιαννούλη και Πέδρο Ενρίκε γέμισε το ρόστερ και πρόσφερε λύσεις στον κόουτς.

Εκείνος όμως που πήρε την ομάδα στις πλάτες του και την οδήγησε στον τίτλο, με την προσωπικότητα, την ποιότητα, την κλάση και τον ποδοσφαιρικό εγωισμό του, ήταν ο αρχηγός Αντελίνο Βιειρίνια. Έβαλε μεγάλα γκολ, δήλωσε παρόν όταν η μπάλα έκαιγε και ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του πρωταθλητή ΠΑΟΚ. Σήκωσε την ομάδα μετά τη φυγή του Πρίγιοβοτς και την οδήγησε στον τίτλο μετά από 34 χρόνια. Η μοίρα του επιφύλασσε τραγικό φινάλε. Ο τραυματισμός του στο ματς με τη Λάρισα αποδείχθηκε πολύ σοβαρός, χιαστός η διάγνωση. Στο ματς με τον Λεβαδειακό η ομάδα τον τίμησε, πέρασε αλλαγή στα τελευταία λεπτά, πήρε το περιβραχιόνιο για να τελειώσει τη σαιζόν ενεργός, μέσα στο γήπεδο όπως του άξιζε και κατόπιν ως αρχηγός να σηκώσει την κούπα. Ήταν το πρόσωπο της βραδιάς, ήταν ο παίκτης της χρονιάς. Έβαλε τη σφραγίδα του ! Το όνομά του θα μείνει για πάντα στην ιστορία του ΠΑΟΚ. Θα λήψει πολύ μετά τον τραυματισμό του....

Ασφαλώς και η ομάδα με την αήττητη πορεία της έδειξε ότι διαθέτει παίκτες με μεγάλη ποιότητα, εμπειρία και προσωπικότητα, γεγονός που αποτέλεσε και το μεγάλο πλεονέκτημα στην αψεγάδιαστη πορεία προς τον τίτλο.

Μεγάλη δικαίωση και για τον Λουτσέσκου. Ο Ιβάν τον στήριξε στο δύσκολο πρώτο διάστημα και δικαιώθηκε. Ο Ρουμάνος του έφτιαξε ομάδα. Αρχικά παρέλαβε καμμένη γη από τον Στανόγεβιτς και του πήρε κάποιο διάστημα να φέρει την ομάδα στα μέτρα του, με τη δουλειά του στις προπονήσεις κέρδισε τους παίκτες, του δόθηκε χρόνος και τα αποτελέσματα ήρθαν. Δημιούργησε μια ομάδα με κορμό, πέρασε τα δικά του πιστεύω στους παίκτες σε τακτικά ζητήματα και κάθε νέος παίκτης δύσκολα έμπαινε στην ομάδα και έπρεπε να προσαρμοστεί στα δικά της δεδομένα για να μπει στην 11αδα. Γενικά είναι δίκαιος και δίνει ευκαιρίες σε όσους τις αξίζουν.

Η επόμενη μέρα

Στη σαιζόν απομένουν δύο ακόμα στόχοι.... ένα ματς στα Γιάννενα για το ΑΗΤΤΗΤΟ και φυσικά το κύπελλο για το πρώτο ΝΤΑΜΠΛ στην ιστορία του συλλόγου. Παράλληλα όμως έχει ξεκινήσει και η διαδικασία για το χτίσιμο της ομάδας της επόμενης σαιζόν που θα έχει στόχο τους ομίλους του Champions league αρχικά και στη συνέχεια τη διατήρηση των σκήπτρων στην Ελλάδα, να αναδειχθεί και πάλι πρωταθλήτρια.

Είναι ολοφάνερο ότι ο ΠΑΟΚ είναι σε θέση να στηρίξει την επιτυχία του, ο τίτλος δεν ήρθε μέσα από συγκυρίες και η ομάδα τον άξιζε, τον πήρε δίκαια και μπορεί να συνεχίσει να κάνει πρωταθλητισμό. Αυτό το πρωτάθλημα βασάνιζε όλο τον οργανισμό για δυο χρόνια και όλος ο ΠΑΟΚ ζούσε γι αυτόν τον τίτλο, υπήρχε τεράστια πίεση στο σύλλογο και πλέον η ομάδα αποσυμπιέστηκε, απελευθερώθηκε. Τώρα, είναι η ώρα να χτιστεί η ομάδα που θα συνεχίσει την πορεία πρωταθλητισμού και θα σφραγίσει την “εποχή ΠΑΟΚ” στο Ελληνικό ποδόσφαιρο.

Καταρχήν το ποιο σημαντικό είναι ότι ο αρχιτέκτονας αυτής της ομάδας μένει. Ο Ραζβάν Λουτσέσκου θα συνεχίσει στον πάγκο του δικεφάλου του βορρά και μαζί με τη διοίκηση και τον τεχνικό διευθυντή Μάριο Μπράνκο θα προχωρήσουν στο χτίσιμο του νέου ΠΑΟΚ. Το Γενάρη έγιναν κάποιες κινήσεις και το ρόστερ απέκτησε βάθος και χαμήλωσε τον μ.ο. ηλικίας. Η ομάδα με τον Λουτσέσκου παίζει με 4-2-3-1 και πάνω σε αυτή τη διάταξη θα γίνουν οι κινήσεις ενίσχυσης της.

Στη θέση του τερματοφύλακα. Ο Γλύκος φεύγει όπως και ο νεαρός Σιαμπάνης. Ο Ρέι έχει ποιότητα, έχει συμβόλαιο και δε δημιουρεί προβλήματα αλλά δεν έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του Λουτσέσκου και βρίσκεται στον αέρα. Για τον Πασχαλάκη, δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν θα βρεθεί μια μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα που να δει τι έχει κάνει και τι προσόντα διαθέτει ώστε να καταθέσει μια υψηλή πρόταση που ο ΠΑΟΚ δε θα μπορεί να αρνηθεί. Εδώ παίζει εκείνος ο Όλσεν στη Ρόμα....

Λογικά επιστρέφει ο Μελισσάς από το δανεισμό του στη Λαμία και οι πληροφορίες λένε ότι έχει υπογράψει ο Ζίφκοβιτς που έμεινε ελεύθερος από την Ξάνθη.

Πλάγια μπακ. Δεξιά ο Μάτος έχει ποιότητα αλλά έχει πατήσει τα 33 και θέλει βοήθειες. Πίσω του ο νεαρός Λυράντζης δεν είναι ακόμα έτοιμος για τον ΠΑΟΚ. Ο Κίτσιου λογικά θα παραμείνει στην Τουρκία όπου πήγε δανεικός τον Γενάρη. Χρειάζεται εν δυνάμει βασικό παίκτη εδώ. Αριστερά ήρθε ο τραυματισμός του Βιεϊρίνια και η ομάδα ψάχνει για παίκτη. Ο Τόσκα θα γυρίσει στη Μπέτις από όπου ήρθε δανεικός και μένει ο Γιαννούλης που θέλει δουλειά για ομάδα πρωταθλητισμού. Πληροφορίες λένε ότι έχει κλείσει ο Σταφυλίδης.

Στόπερ. Ο Κρέσπο έχει συμβόλαιο και παραμένει. Το θέμα είναι ο Βαρέλα που η παραμονή του έχει εξελιχθεί σε σίριαλ. Ο παίκτης θέλει το συμβόλαιο του Χατσερίντι με τον ΠΑΟΚ να πληρώνει τα λάθη του και την αλαζονεία του. Την έλλειψη προγραμματισμού και μεταγραφικής τακτικής. Έδωσε ένα υψηλό συμβόλαιο σε παίκτη που δεν αντεπεξήλθε και που εξ αρχής τα χαρακτηριστικά του δεν ήταν αυτά που ζητούσε ο προπονητής και τώρα ο βασικός του στόπερ θέλει τα χρήματα που δόθηκαν στη ρεζέρβα του αφού ξέρει ότι είναι διαθέσιμα. Πιστεύω θα μείνει. Από εκεί και πέρα, ο Μαλεζάς σταματά πρωταθλητής. Ο Ίγκνασον που ήρθε τον Γενάρη δεν έχει πείσει αλλά μπορεί να δώσει λύσεις και πιστεύεται ότι με το χρόνο θα προσαρμοστεί και θα βελτιωθεί. Θα αναζητηθεί ομάδα να πάει ο Χατσερίντι. Η ομάδα χρειάζεται δύο σέντερ μπακ. Έναν νεαρό από το Ελληνικό πρωτάθλημα, έχει κλείσει ο Μελλιόπουλος της Ξάνθης και έναν εν δυνάμει βασικό γιατί του χρόνου τα παιχνίδια θα είναι περισσότερα και οι απαιτήσεις μεγαλύτερες.

Χαφ. Εδώ είναι και το μεγαλύτερο θέμα για μένα στο χτίσιμο της νέας ομάδας. Όπως είπαμε πιο πάνω οι παίκτες που διαθέτει ο ΠΑΟΚ στις θέσεις των δύο χαφ, είναι εγκεφαλικοί και αργοί, ενώ το ποδόσφαιρο στην Ευρώπη βασίζεται στην ταχύτητα. Φάνηκε αυτή η έλλειψη ταχύτητας στο παιχνίδι με τη Μπάτε στην Τούμπα. Ίσως εδώ η ομάδα να πρέπει να προσθέσει παίκτες γρήγορους, καλούς ανασταλτικά, δυνατούς στις μονομαχίες, για τα ματς που θα είναι στο ρόλο του αδυνάτου στο γήπεδο, για τα ματς του Champions league. Τεράστιο πλήγμα για την ομάδα οι σοβαροί τραυματισμοί των Μαουρίτσιο και Βέρνμπλουμ που δεν ξέρουμε πότε θα επιστρέψουν και σε τι κατάσταση. Από εκεί και πέρα, ο Κάνιας έχασε την εμπιστοσύνη του Λουτσέσκου και φεύγει. Ο Μίσιτς δεν πήρε πολλά παιχνίδια, δεν έπεισε και λογικά επιστρέφει στη Σπόρτινγκ Λισαβόνας. Ο Σέρχιο Ολιβέιρα είναι παίκτης υψηλής ποιότητας και ξεχωρίζει στο Ελληνικό πρωτάθλημα αλλά ακόμα και ο ΠΑΟΚ δε μπορεί να δώσει 12 εκ ευρώ για να τον αποκτήσει από την Πόρτο. Γίνονται προσπάθειες για να κατέβει η ρήτρα ή να μείνει και πάλι ως δανεικός. Ο μόνος σίγουρος εδώ είναι ο Σάκχοφ.... Η ομάδα χρειάζεται δύο ποιοτικούς παίκτες στις θέσεις των χαφ, με στοιχεία κλασικού 6αριου, τουλάχιστον ο ένας, για τα ματς του Champions league.

10αρι. Ο Πέλκας λογικά πάει Τουρκία και ο Ελ Καντουρί έχει το μυαλό του στην Ιταλία. Θα είχαν φύγει από τον Γενάρη αλλά τους κράτησε ο Ιβάν μετά από απαίτηση του Λουτσέσκου. Μένει ο παιχταράς Μπίσεβαρ στα 31 του. Θα χρειαστεί παίκτη για back up του Μπίσεβαρ εδώ. Εκτός και αν δε φύγει κάποιος από τους Πέλκα και Ελ Καντουρί οπότε είναι ok.

Εξτρεμ. Υπάρχουν οι Λημνιός και Ζαμπά που λογικά θα παραμείνουν στο ρόστερ εκτός κι αν έρθει κάποια εξωπραγματική πρόταση. Επιστρέφει και ο νεαρός Λάμπρου από τον δανεισμό του στη Φορτούνα Σιτάρντ. Λογικά θα αποχωρήσει ο Πέδρο Ενρίκε και ο Ουάρντα σε κάθε περίπτωση θα παραμείνει εκτός ομάδας. Χρειάζεται παίκτη κυρίως από τα αριστερά μιας και θα λείπει ο Βιεϊρίνια. Πιστεύω ότι πρέπει να αποκτηθούν δύο εξτρέμ.

Σέντερ φορ. Υπάρχουν, ο Άπκομ που συμμετέχει πολύ στο παιχνίδι της ομάδας αν και δε σκοράρει συχνά αλλά είναι υψηλού επιπέδου παίκτης και αναμένεται τη νέα σαιζόν να παρουσιαστεί βελτιωμένος και ο Σβιντέρσκι που δεν είναι τόσο συμμετοχικός στο παιχνίδι της ομάδος αλλά βλέπει πολύ το γκολ, είναι παίκτης περιοχής, γκολτζής. Ο Καρέλης είναι τελειωμένος, επιστρέφει στη Γκενκ. Χρειάζεται παίκτη από το πάνω ράφι για να ανεβάσει το επίπεδο όλης της ομάδας.

                             

Εν κατακλείδι, φεύγουν 12 παίκτες που είναι στο ρόστερ, μαζί με τρεις που είναι δανεικοί, ερωτηματικό υπάρχει και για άλλους τρεις παίκτες του ρόστερ.... Φέρονται να έχουν κλείσει τρεις παίκτες, συν την επιστροφή 2 δανεικών ενώ κρίνεται απαραίτητη η προσθήκη ακόμα πέντε παικτών για βασικό ρόλο στην ομάδα. Μιλάμε για ολικό λίφτινγκ. Μένει να δούμε πόσο γρήγορα θα χτίσει τη νέα ομάδα ο Λουτσέσκου και θα παντρέψει παλιούς και νέους. Μεγάλο ρόλο θα παίξει ασφαλώς και η ποιότητα των νεοαποκτηθεντων. Στόχος? ΤΟ ΦΕΤΙΝΌ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΑΠΛΆ ΤΟ 1ο...!

                                                                                                                      SAM

Τα παιχνίδια της χρονιάς....

     Οι επαναληπτικοί αγώνες της προημιτελικής φάσης του Champions league είχαν δύο όψεις. Από τη μία πλευρά η Μπαρτσελόνα και η Λίβερπουλ επιβεβαίωσαν την ανωτερότητα τους απέναντι σε Γιουνάιντεντ και Πόρτο και με ευρείες νίκες σφράγισαν την προκρισή τους και έκλεισαν ραντεβού για δύο μεταξύ τους ματς στο πρώτο 10ημερο του Μαϊου. Από την άλλη τα παιχνίδια της Γιουβέντους με τον Άγιαξ και της Μάντσεστερ Σίτι με την Τότεναμ μας χάρισαν μεγάλο ποδόσφαιρο, έντονα συναισθήματα και μαγικές στιγμές. Εύκολα μπορούν να χαρακτηριστούν ως τα παιχνίδια της χρονιάς. Ο Άγιαξ έβγαλε τέτοια ένταση στα τρεξίματα του στο Τορίνο, στο 2ο ημίχρονο, που η Γιουβέντους δεν μπόρεσε να ακολουθήσει τον ρυθμό του και παραδόθηκε. Στο Μάντσεστερ είχαμε ένα γκραν κινιόλ παιχνίδι στο πρώτο 20λεπτο, με το σκορ να φτάνει στο 3-2, ενώ στη συνέχεια είχαμε ένα πολύ δυνατό “μπρα ντε φερ” που έγυρε υπέρ της Τότεναμ για λίγα εκατοστά, τόσα όσα ήταν οφσάιντ ο Κουν στη φάση του ακυρωθέντος γκολ στο 95΄....

Πάμε για μια πιο αναλυτική ματιά.

Μπαρτσελόνα και Λίβερπουλ

Όπως είπαμε και στην εισαγωγή επιβεβαίωσαν την ανωτερότητα τους στα παιχνίδια και δε χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Περισσότερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η επερχόμενη μεταξύ τους κόντρα.

Η Γιουνάιντεντ πήγε να αιφνιδιάσει στο πρώτο 10λεπτο και είχε το δοκάρι στο πρώτο λεπτό στο “Κάμπ Νόου”. Και μέχρι εκεί ήταν.... Κατόπιν ανέλαβε δράση ο Λίο Μέσι και με 2 γκολ σε 4 λεπτά έκανε, στο 20λεπτο, το σκορ 2-0 και η πρόκριση είχε τελειώσει. Ο Βαλβέλδε είχε δει από το πρώτο παιχνίδι ότι ο Άσλει Γιαγκ όταν πιεζόταν έκανε εύκολα και αβίαστα το λάθος. Έτσι μόλις έπαιρνε τη μπάλα από αριστερά η Μπάρτσα άρχισε οργανωμένη πίεση και κέρδιζε τη μπάλα.Από εκεί χτύπησε τακτικά. Για τη Γιουνάιντεντ, για μια ακόμα φορά ήταν κακός ο Πογκμπά και δεν ξέρω τι λέει για τον Μουρίνιο αλλά είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι παίκτης για να πάρει μια μεγάλη ομάδα στις πλάτες του. Τραγική φιγούρα ο Τζόουνς που σε κάποιες φάσεις τον έκανε “κουτό” ο Μέσι. Ένας Μέσι που στο 2ο ημίχρονο ολοφάνερα κράτησε δυνάμεις και κυριολεκτικά περπατούσε, ειδικά όταν η ομάδα του ήταν σε θέση άμυνας.

Πάντως, ο Μέσι εμφανίστηκε προβληματισμένος στις δηλώσεις του αναφορικά με το γεγονός ότι η Μπάρτσα μπήκε άσχημα στο ματς και επέτρεψε στη Γιουνάιντεντ να έχει τρεις τελικές ως το 15΄.

Ούτε η Λίβερπουλ πήγε στο Πόρτο για να παίξει στα κόκκινα, έχοντας και ένα καθαρό 2-0 από το 1ο παιχνίδι στις αποσκευές της. Χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η Πόρτο είχε 14 τελικές στα πρώτα 25 λεπτά, χωρίς πάντως να καταγράφεται κάποια κλασσική ευκαιρία. Δείγμα πάντως ότι η ομάδα του Σέρτζιο Κονσεϊσάο μπήκε πολύ δυνατά και αποφασιστικά στο παιχνίδι για να διεκδικήσει τις όποιες πιθανότητες της κυνηγώντας ένα γκολ νωρίς. Κάπου εκεί, στο 26ο λεπτό, στην πρώτη κατεβασιά της Λίβερπουλ, ο Μανέ έκανε το 0-1 και η παράσταση έλαβε τέλος. Χωρίς να φορτσάρει ιδιαίτερα η ομάδα του Κλοπ, ήταν πολύ αποτελεσματική και έφτασε σε μεγάλο σκορ. Έδειξε ότι πιέζει ψηλά και ψάχνει τον ανοιχτό χώρο, αν τον βρει, σε “σκοτώνει”.Τιμωρεί κάθε μέτρο ελεύθερου χώρου που θα αφήσει ο αντίπαλος της. Έτσι φόρτωσε με 4 γκολ την Πόρτο και τον αηθαλή Ίκερ Κασίγιας.

Πλέον πάμε σε μια μεγάλη κόντρα ανάμεσά στη Μπαρτσελόνα του Βαλβέλδε και του Μέσι και τη Λίβερπουλ του Κλοπ και του Σαλάχ. Δύο εντελώς διαφορετικά στιλ παιχνιδιού, δύο διαφορετικές αγωνιστικές φιλοσοφίες και τακτικές προσεγγίσεις. Η Λίβερπουλ πιέζει ψηλά για να κλέψει μπάλα, να βρει την άμυνα απροετοίμαστη, όχι στις θέσεις τους τους αντιπάλους και να χτυπήσει στον ανοιχτό χώρο. Με γνώμονα αυτή την αγωνιστική κατεύθυνση οικοδομήθηκε εδώ και μια τριετία από τον Κλοπ.

Η Μπάρτσα παίζει σε σετ παιχνίδι, κρατάει τη μπάλα, τη γυρνάει, περνάει από τα πόδια πολλών ποδοσφαιριστών της σε κάθε επίθεση και με αυτό τον τρόπο και τη συνεχή κίνηση των παικτών της προσπαθεί να δημιουργήσει ρήγμα στην αντίπαλη άμυνα και να το εκμεταλλευτεί με την ατομική ποιότητα των παικτών της και την υψηλή τους τεχνική κατάρτιση.

Μένει να δούμε στο χορτάρι ποια από τις δύο αντιπάλους θα επιβάλει τα δικά της “θέλω” στο πλαίσιο που θα παιχτεί το κάθε παιχνίδι. Φυσικά πέραν από την όποια τακτική προσέγγιση, σημαντικό ρόλο θα παίξουν και οι δυνάμεις, τα τρεξίματα και η ένταση τους, που θα μπορέσει να βγάλει η κάθε ομάδα στον αγωνιστικό χώρο. Μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στο τέλος της σαιζόν, σε μια εποχή που παραδοσιακά κάθε χρόνο η Μπάρτσα και ο Μέσι αδειάζουν και από την άλλη η Λίβερπουλ είναι μέσα στη διεκδίκηση του τίτλου στην Αγγλία μετά από 29 χρόνια και η πίεση είναι μεγάλη, δε μπορεί να μπει χαλαρά σε κανένα παιχνίδι. Πολύ σημαντικά τα αποθέματα ενέργειας που θα έχει στο ρεζερβουάρ του ο κάθε μονομάχος. Φέτος η Λίβερπουλ έχει μεγαλύτερο βάθος σε σχέση με πέρυσι, ενώ και ο Βαλβέλδε έκανε κινήσεις πέρυσι το καλοκαίρι και έχει λύσεις στον πάγκο του, αλλά οι σταρ και των δύο ομάδων δε βγαίνουν ποτέ σε τέτοια ματς και αυτοί είναι οι περισσότερο επιφορτισμένοι σωματικά και πνευματικά.

Κομβικές και οι άμυνες και το πως θα αντιμετωπίσουν και θα περιορίσουν τα όπλα του αντιπάλου. Μην ξεχνάμε ότι και οι δύο κόουτς παίζουν με τέσσερις στην άμυνα. Με 4-3-3 ο Κλοπ και με 4-4-2 ο Βαλβέλδε. Πως, λοιπόν, θα σταματήσει η Μπάρτσα την επιθετική τριπλέτα της Λίβερπουλ? με το πρόβλημα να εντοπίζεται κυρίως στο δεξί άκρο και στο μαρκάρισμα του Μανέ. Θα ανταπεξέλθουν οι μέσοι της Μπάρτσα στο υψηλό τέμπο και το δυναμισμό στο παιχνίδι των χαφ της Λίβερπουλ? Πως θα καταφέρει να περιορίσει τον Μέσι ο Κλοπ, θα του κόψει το παιχνίδι ανάμεσα στις γραμμές? τι θα σκεφτεί για να μην πέφτει πάνω στον ψηλό και άχαρο Φαν Ντάικ με τη μπάλα στα πόδια του? Πάνω σε αυτούς τους προβληματισμούς στύβουν το μυαλό τους τα επιτελεία των δύο μονομάχων και τι κατάφεραν να σκεφτούν και να μας παρουσιάσουν θα το δούμε σε 10 περίπου μέρες.

Γιουβέντους – Άγιαξ = 1-2..... let's dance

Let's dance ήταν ο τίτλος του match programe του Άγιαξ για το εν λόγω παιχνίδι ....και πράγματι χόρεψε στο χορτάρι του Allianz Stadium του Τορίνο με τη Vecchia Signora, τη γηραιά κυρία ! Τα πιτσιρίκια του Αίαντα παρουσιάστηκαν αφιονισμένα στο Β΄ μέρος και η γηραιά κυρία δεν μπόρεσε να προβάλει αντίσταση, παραδόθηκε στην ανωτερότητα και τη φρεσκάδα του αντιπάλου.

Στον αγώνα, η Γιούβε μπήκε πολύ δυνατά στο πρώτο 20λεπτο, με τον Άγιαξ να παρουσιάζεται σφιγμένος, αγχωμένος. Δεν είχαν όμως φάσεις οι Ιταλοί που να πιστοποιούν την ανωτερότητα τους. Με το που πήγε να ισορροπήσει το ματς ο Άγιαξ χτύπησε ο CR7 και κάπου εκεί όλοι σκέφτηκαν ότι στα νοκ άουτ του Champions league κουμάντο κάνει ο Κριστιάνο. Αυτή τη φορά η ιστορία έμελλε να γραφτεί διαφορετικά....

Πάρα πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι ο Άγιαξ ισοφάρισε νωρίς. Στο 28΄ δέχτηκε το γκολ από τον Κριστιάνο και στο 34΄ έφερε το ματς στα ίσα ο Φαν Ντε Μπέεκ. Ισορροπημένο ματς στο Α΄ μέρος, με τη Γιούβε ελαφρώς καλύτερη και τον Άγιαξ να έχει παραταχθεί με φορ τον Τάντιτς ο οποίος ήταν αποκομμένος και ήρθε ελάχιστες φορές σε επαφή με τη μπάλα. Οι δύο μονομάχοι “ζύγιζαν” ο ένας τον άλλον.

Στο 2ο ημίχρονο ο Άγιαξ παρουσιάστηκε μεταμορφωμένος και έβγαλε απίστευτη ενέργεια στο χορτάρι. Πάτησε κυριολεκτικά τη Γιουβένους η οποία ουσιαστικά δεν είχε ευκαιρία. Το σκορ θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερο αν οι παίκτες του Αίαντα δεν έκαναν μια πάσα παραπάνω στο τέλος και τελείωναν τις φάσεις που δημιουργούσαν. Έχασαν – σπατάλησαν πολλές κλασσικές ευκαιρίες. Ομάδα με υψηλή ένταση και ταχύτητα, έπεφταν σαν καμικάζι στη μπάλα, την έπαιρναν από τους αντιπάλους και εφορμούσαν στην κόντρα, τρομερός ο Αίαντας στις αντεπιθέσεις, “σκότωσε” τη Γιουβέντους, η οποία δεν είχε δυνάμεις να ακολουθήσει το ρυθμό του παιχνιδιού. Οι παίκτες της ξέμειναν από δυνάμεις, “τα έφτυσαν”. Η στατιστική δεν αντικατοπτρίζει τη διαφορά που παρουσιάστηκε μπροστά μας παρακολουθώντας το παιχνίδι. Η Γιούβε είχε την κατοχή με 55%-45%, 4-5 τα κόρνερ, 11-10 οι τελικές και στα τρεξίματα 108,40 η Γιούβε και 110,71 ο Άγιαξ αλλά εδώ δεν καταγράφονται τα σπριντ και η ταχύτητα και η ένταση. Το υψηλό τέμπο, τη γρήγορη ανάπτυξη και εκτέλεση. Αυτά δεν αποτυπώνονται σε στατιστικά, σε χαρτί.

Από τη Γιουβέντους βρέθηκε σε μέτρια μέρα ο Κριστιάνο που δεν είχε και πάλι πολύ συμμετοχή στο παιχνίδι, κακοί οι Ντιμπαλά και Μπερναντέσκι, από τους χαφ μόνο ο Πιάνιτς πάλεψε, δεν ταίριαζε στο παιχνίδι ο Τσαν και λίγος ο Ρουγκάνι γι αυτό το επίπεδο. Δεν επιτρέπεται η Γιούβε να μην έχει τρίτο υψηλού επιπέδου στόπερ και να βασίζεται μόνο στους Μπονούτσι και Κιελίνι που πλέον είναι 30+. Δεν παίρνεις κούπα Champions league με τέτοιο κενό στην άμυνα σου.

Για τον Άγιαξ μεγάλο ματς ο Φαν Ντε Μπέεκ, απίστευτος πραγματικά και όλοι οι χαφ έβγαλαν τρεξίματα με ένταση, πάτησαν κάθε σπιθαμή του γηπέδου, πρόσφεραν βοήθεια και αλληλοκαλύψεις παντού. Πολύ ορεξάτος ο Ζίγιεκ που έχασε όμως πολλές ευκαιρίες. Ο Τάντιτς ανέβηκε στο 2ο ημίχρονο και “έσπαγε” καταπληκτικά τη μπάλα. Μεγάλο γκολ ο 19χρονος αρχηγός Ντε Λιχτ και η ομάδα παρότι δεν έχει βάθος κάλυψε το κενό στα αριστερά της άμυνας με την απουσία του Τραγλιαφίκο και τον τραυματισμό νωρίς του Μαζράουι.

Μετά από 22 χρόνια ο Αίαντας είναι ξανά στα ημιτελικά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης και πέραν αυτού έχει και πάλι, όπως και τότε, καταπλήξει όλη την Ευρώπη με το ποδόσφαιρο που παρουσιάζει. Το που θα φτάσει? Δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Εδώ μιλάμε για μια μεγάλη σχολή, που μας παρουσιάζει ξανά μια καταπληκτική νεανική, φρέσκια ομάδα, με υψηλού επιπέδου νεαρούς παίκτες. Μια σχολή που οι άνθρωποι της έχουν απόλυτη πίστη σε αυτό που δουλεύουν και σε αυτό που παίζουν, τα αιώνιο 4-3-3 των Ολλανδών.

Μάντσεστερ Σίτι – Τότεναμ = 4-3

Εδώ είχαμε την απίστευτη εναλλαγή συναισθημάτων στο τέλος, με το VAR να παίζει καθοριστικό ρόλο, να εντοπίζει τα εκατοστά που είναι οφσάιντ ο Αγκουέρο και να ακυρώνει το γκολ. Ο Πεπ εκεί που πανηγυρίζει σαν τρελός, γονατίζει ανήμπορος...ο Ποκετίνο εκεί που είναι αποσβολωμένος, φέρνει γύρω από τον εαυτό του και δεν μπορεί να πιστέψει ότι προκρίνεται, ξεσπάει μετά στα αποδυτήρια με πανηγυρισμό “αλά Τσόλο”. Μεγάλες στιγμές που μόνο η κάθε μορφής τέχνη μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο και το ποδόσφαιρο σε αυτό το επίπεδο είναι και τέχνη.

Στο ματς.... πολύ δυνατό ξεκίνημα αλλά δεν είναι ποδόσφαιρο αυτό, είναι πόλο.... σε κάθε επίθεση και γκολ. Η Σίτι προηγήθηκε πολύ νωρίς και αντί να παγώσει το ρυθμό και με υπομονή να ψάξει το 2ο γκολ έκανε τραγικά λάθη στην άμυνα, παιδαριώδη, συνέχισε να παίζει με την άμυνα ψηλά και αυτός ο Λαπόρτ που κόστισε 65εκ ευρώ δεν επιτρέπεται να δίνει ασίστ στον αντίπαλο και μάλιστα δις. Έτοιμος πνευματικά μπήκε στο γήπεδο ο Σον και εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τις ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν και εκτέλεσε τον Έντερσον. Αμέσως ο Μπερνάντο Σίλβα, στο επόμενο λεπτό, ισοφάρισε και στο 21΄ο Στέρλιγκ έκανε το 3-2 και τα πράγματα ήρθανε στα ίσα τους. Πλέον η Σίτι ήθελε ένα γκολ για την πρόκριση.

Η Σίτι εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι οι δύο πλάγιοι μπακ της Τότεναμ έκλειναν ως τρίτοι στόπερ σε κάθε φάση άμυνας και άφηναν κενά στην πλευρά τους, αυτά τα κενά εκμεταλλεύτηκαν οι παίκτες του Γκουαρντιόλα και βρήκαν τα γκολ. Τραγικές αμυντικές τακτικές γι αυτό το επίπεδο, δε προχωράς σε νοκ άουτ αγώνες του Champions league με τέτοια αμυντική προσέγγιση. Από εκεί και μετά ο ρυθμός έπεσε αλλά η Σίτι πήρε τον έλεγχο και με κυκλοφορία της μπάλας και τον γνωστό τρόπο παιχνιδιού της έψαξε το γκολ. Το γκολ ήρθε στο 59΄ και η Σίτι είχε την πρόκριση στα χέρια της για 14 λεπτά, με μεγάλη ανατροπή αφού από 1-2 έφτασε στο 4-2 και δεν την κράτησε γιατί δεν έχει φανέλα και αμυντική αντίληψη και παιδεία. Ενώ παίζει υψηλού επιπέδου κυριαρχικό,επιθετικό ποδόσφαιρο κατοχής, δεν είναι αρκετά σκληρή στην άμυνα και δεν καθαρίζει σχετικά εύκολες φάσεις. Δεν επιτρέπεται να περνάει έτσι η μπάλα από τον Κομπανί στο 1ο δοκάρι μετά από εκτέλεση κόρνερ, να βρίσκει στο σώμα του Γιορέντε και να καταλήγει γκολ. Ένα τυχαίο και τυχερό γκολ που της στέρησε την πρόκριση. Θέλει κορυφαίο στόπερ η ομάδα.... Ίσως έχουν ένα δίκιο όσοι λένε ότι το ποδόσφαιρο του Πεπ δεν μπορεί να φέρει κούπα Champions league χωρίς την απόλυτη κλάση και τη μαγεία του Μέσι. Γιατί, όταν δεν έχεις Μέσι, στα νοκ άουτ του θεσμού αυτό που μετράει πάνω από όλα είναι η σκληράδα που βγάζεις στις μονομαχίες, η άμυνα και τα τρεξίματα και η φρεσκάδα σε αυτό το σημείο της σαιζόν. Πράγματα που η αρτίστικη Σίτι δε διαθέτει. Ο Ντε Μπρούινε ήταν μαζί με τον Στέρλιγκ οι μεγάλοι πρωταγωνιστές για τη Σίτι, ο Βέλγος χαφ έπαιξε ανάμεσα στις γραμμές και με διαγώνιες μπαλιές εκμεταλλευόταν τους ακραίους της Σίτι, έβλεπε τα κενά στην άμυνα της Τότεναμ και είχε τρεις ασίστ στο παιχνίδι, αλλά δεν είναι Μέσι.

Για την Τότεναμ έπαιξε κομβικό ρόλο η πνευματική ετοιμότητα και η εκτελεστική δεινότητα του Σον. Μεγάλο ρίσκο πήρε ο Ποκετίνο στο 40΄, όταν τραυματίστηκε ο χαφ Σισοκό και έριξε στη θέση του τον φορ Γιορέντε. Τράβηξε στα χαφ τον Σον από την επίθεση, πιο πλάγια τον Μόουρα και πήγε πιο πίσω στα χαφ τον Ντλέ Αλί. Ένας Γιορέντε που τον δικαίωσε με το γκολ που πέτυχε χαρίζοντας την πρόκριση, ενώ είχε και μια ευκαιρία με κεφαλιά νωρίτερα. Οι δύο μπακ της ανέβαιναν πολύ ή έκλειναν στα στόπερ αφήνοντας τρομερά κενά στην πλευρά τους από όπου προήλθαν και τα γκολ της Σίτι. Ο Γιορίς έφαγε δύο γκολ στην κλειστή γωνία του, αλλά είχε και ορισμένες μεγάλες αποκρούσεις, με κορυφαία, την για highlight, στο σουτ το Ντε Μπρούινε που έβγαλε με το ανάποδο χέρι! Σε τραγική βραδιά οι Σισοκό και Γουανιάμα στα χαφ. Στα τελευταία λεπτά έπαιξε και με τρίτο στόπερ ο Ποκετίνο για να αποφύγει το γκολ του αποκλεισμού. Δεν το απέφυγε αλλά ήταν τυχερός και για μερικά εκατοστά ο Κουν ήταν οφσάιντ. Χωρίς τύχη δεν προχώρησε κανένας, όμως. Γενικά πάντως, η Τότεναμ είναι μια ομάδα που δουλεύει χρόνια μαζί, δεν έχει μεγάλη γκάμα επιλογών και βάθος στο ρόστερ, αλλά παραμένει ένα δυσκολοκατάβλητο σύνολο. Το νέο γήπεδο της έδωσε αυτοπεποίθηση, η πρόκριση για πρώτη φορά στα ημιτελικά του Champions league γεμίζει με περηφάνια όλο τον οργανισμό. Στα ημιτελικά αντίπαλος είναι ο Άγιαξ, πιο βαριά φανέλα αλλά από πιο εύκολο πρωτάθλημα. Σημαντικές οι απουσίες του τραυματία Κέιν και του τιμωρημένου Σον. Ιστορική ευκαιρία για το κλαμπ να συμμετάσχει σε έναν τελικό Champions league και να ανεβάσει κατά πολύ τις μετοχές τους. Μετατρέπεται σε ομάδα με ελκυστικό μέλλον!

Με αυτά και με αυτά φτάσαμε στα ημιτελικά όπου έχουμε την περυσινή φιναλίστ Λίβερπουλ ξανά εδώ και να ψάχνει να απαντήσει στο δίλημμα κούπα Champions league ή πρωτάθλημα μετά από 29 χρόνια....την Μπάρτσα και τον Μέσι που τις προηγούμενες τρεις σαιζόν είχαν αποκλειστεί στους “8” και που φέτος έχουν σημαδέψει την κούπα “με τα μεγάλα αυτιά” όντας άνετοι στο Ισπανικό πρωτάθλημα....την Τότεναμ με το νέο διαστημικό γήπεδο να είναι πρωτάρα σε αυτή τη φάση της διοργάνωσης, πρώτη φορά φτάνει τόσο μακριά και διψάει και τέλος τον Άγιαξ μετά από 22 χρόνια να δηλώνει και πάλι παρόν με τους περισσότερους παίκτες του να μην είχαν γεννηθεί όταν η ομάδα κατακτούσε το τελευταίο της Champions league . Φαβορί όπως η Σίτι και η Γιούβε του Κριστιάνο έμειναν έξω, αλλά αυτή είναι η ομορφιά της διοργάνωσης. Περιμένουμε μεγάλα ματς, με διαφορετικές σχολές και φιλοσοφίες να συγκρούονται. Θα απολαύσουμε μπάλα !

                                                                                                                              SAM