Εφιαλτική επιστροφή ….

Σε εφιάλτη μετατράπηκε για την ΑΕΚ το όνειρο της συμμετοχής της στους ομίλους του Champions league. Οι παίκτες της παρουσιάστηκαν αγχωμένοι, ως και φοβισμένοι και σε καμιά περίπτωση δεν έδειξαν να χαίρονται το παιχνίδι. Δεν βοηθήθηκαν – για να μην πω εκτέθηκαν -  και από τον προπονητή τους, που αν μη τι άλλο είχε παράξενες επιλογές τόσο στον καταρτισμό της 11αδας όσο και στις αλλαγές που έκανε.

Οι επιλογές και ο αντίπαλος.

     Ο Ουζουνίδης ξεκίνησε με τον Μπάρκα κάτω από τα δοκάρια, τους Οικονόμου – Λαμπρόπουλο κεντρικό αμυντικό δίδυμο, αριστερά τον Χούλτ και δεξιά τον Τσόσιτς ????? Στα χαφ οι Σιμόες – Γαλανόπουλος, μπροστά τους ο Κλωναρίδης, αριστερά ο Μάνταλος και δεξιά ο Μπακάκης. Φορ ο Πόνσε. Υποτίθεται ότι σε φάση άμυνας ο Τσόσιτς θα γινόταν τρίτο στόπερ και ο Μπακάκης μπακ και η επιλογή αυτή από δεξιά έγινε για να περιοριστούν οι Τάντιτς – Τραγλιαφίκο. Το αποτέλεσμα της επιλογής αυτής αποτυπώνεται στον τρόπο που προήλθαν και τα τρία γκολ του Άγιαξ. Δεν βγήκε….

    Ένας Άγιαξ ο οποίος διαθέτει δύο πραγματικά εξαιρετικούς παίκτες, τους Ζίγιεκ και Τάντιτς, οι οποίοι όμως είναι φλύαροι, αποφεύγουν να πατήσουν περιοχή, να ψάξουν το γκολ και προτιμούν την πάσα. Από εκεί και πέρα διαθέτει ένα καλογυμνασμένο και καλά οργανωμένο σύνολο, αποτελούμενο από νεαρούς παίκτες που βγάζουν φρεσκάδα και τρεξίματα στο χορτάρι. Έπαιζε γρήγορα και έβγαζε καλές συνεργασίες. Ο Τραγλιαφίκο μπορεί να πέτυχε δυο γκολ αλλά προσωπικά δε μου έδειξε κάτι το ιδιαίτερο και φυσικά δεν είχε πίεση από την πλευρά του αφού η ΑΕΚ έπαιζε χωρίς επιθετικό παίκτη από εκεί.

    

Ο αγώνας: 1^ο ημίχρονο

    Ο Άγιαξ μπήκε δυνατά στο παιχνίδι και έκλεισε την ΑΕΚ στην περιοχή της από το πρώτο 10λεπτο. Οι παίκτες του δικεφάλου αδυνατούσαν να κρατήσουν μπάλα και βρισκόταν συνεχώς σε θέση άμυνας. Οι παίκτες του Άγιαξ με το που έχαναν τη μπάλα, έπεφταν με ταχύτητα πάνω στους παίκτες της ΑΕΚ και την ανακτούσαν, για να ξαναβγούν στην επίθεση. Παρόλο την υπεροχή του ο Αίαντας, δεν ήταν απειλητικός. Είδε εστία με μόλις δύο σουτ του Ζίγιεκ και αυτά ακίνδυνα. Η ΑΕΚ είχε μια κεφαλιά του Σιμόες μετά από κόρνερ, που πέρασε άουτ, μια αντεπίθεση με τον Κλωναρίδη, με τον Ντε Γιογκ να προλαβαίνει τελευταία στιγμή τον Πόνσε και άλλη μια φάση με ένα σουτ του Πόνσε ανάμεσα σε τρεις αντιπάλους.  Ο Άγιαξ είχε πάνω από  60% κατοχή μπάλας και προσπάθησε με σέντρες από αριστερά με τον Τάντιτς ή με κάθετες του   Ζίγιεκ να διασπάσει την καλά οργανωμένη άμυνα της ΑΕΚ. Δεν κατάφερε να βγάλει φάση, κυρίως επειδή οι Οικονόμου και Λαμπρόπουλος έκαναν τρομερό παιχνίδι και έσβησαν τον Χούντελαρ. Όμως, η ΑΕΚ όταν κέρδιζε τη μπάλα δεν είχε παίκτη μπροστά από τη γραμμή άμυνας να ακουμπήσει τη μπάλα. Φάνηκε πολύ η απουσία του Λιβάγια. Έτσι οι Ολλανδοί ανακτούσαν αμέσως την κατοχή και πίεζαν. Διάβασαν το πρόβλημα που υπήρχε στα δεξιά της άμυνας του δικεφάλου και εκεί σημάδευαν, με τον Τραγλιαφίκο να ντουμπλάρει τον Τάντιτς, αλλά και τον Ζίγιεκ να συγκλίνει περισσότερο από εκεί. Παρόλα αυτά και όσο περνούσε η ώρα, η ΑΕΚ έβγαζε κάποιες, σποραδικές επιθέσεις, με κύριο εκφραστή τον μαχητικό Πόνσε.

2^ο ημίχρονο

Με το που μπήκαμε στο 2^ο ημίχρονο ο Άγιαξ κέρδισε κόρνερ και από την επαναφορά μετά την απόκρουση της άμυνας, ο Τραγλιαφίκο βρέθηκε φάτσα με τον Μπάρκα και άνοιξε το σκορ. Ο απόλυτος αιφνιδιασμός  για την ΑΕΚ. Ωστόσο στη συνέχεια δεν δέχτηκε φάσεις, παρά μόνο στο 58΄ όταν και πάλι από εκτέλεση κόρνερ και γύρισμα μες την περιοχή, ο Τραγλιαφίκο βρέθηκε ξανά απέναντι από τον Μπάρκα, με τον τελευταίο να αποκρούει την κοντινή κεφαλιά του και τη μπάλα να βρίσκει το δοκάρι στη συνέχεια. Ο Ουζουνίδης είχε φέρει τον Μάνταλο στον άξονα για να παίρνει τη μπάλα από την άμυνα, να την κρατάει και να απορροφάει την πίεση και πέρασε τον Κλωναρίδη αριστερά. Η κίνηση αυτή δε φάνηκε να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα, αφού ο Άγιαξ συνέχισε να έχει την κατοχή και οι παίκτες της ΑΕΚ να κάνουν εύκολα το λάθος στις μεταβιβάσεις. Σε κάκιστη βραδιά ο Σιμόες με συνεχείς λάθος πάσες. Ευτυχώς που οι Λαμπρόπουλος – Οικονόμου συνέχιζαν να πραγματοποιούν εξαιρετική εμφάνιση και είτε έκοβαν τις μπαλιές των αντιπάλων, είτε τραβιόταν και τους έβγαζαν εύκολα οφσάιντ. Όμως οι παίκτες της ΑΕΚ έδειχναν εξαντλημένοι και όλο και μεγαλύτερη πίεση έπεφτε πάνω στο κεντρικό αμυντικό δίδυμο. Ειδικά οι Κλωναρίδης και Πόνσε ήταν σαν να μην υπήρχαν στο γήπεδο στο 2^ο ημίχρονο. Κυριολεκτικά δεν ακούμπησαν μπάλα. Έτσι στο 77΄ ο Σιμόες, για μια ακόμη φορά χάνει τη μπάλα, βγαίνει στην κόντρα ο Άγιαξ από δεξιά  και ο Φαν Ντε Μπεκ, μόνος αφύλακτος στο πίσω δοκάρι, κάνει με κεφαλιά το 2-0. Ο Φαν Ντε Μπεκ είχε περάσει στο ματς στη θέση του Χούντελαρ, ενώ ο Ουζουνίδης είχε περάσει τον Άλεφ στη θέση του Γαλανόπουλου, στερώντας από την ομάδα  τα τρεξίματα και την ταχύτητα του νεαρού και επίσης τον Γιαννιώτα στη θέση του Μπακάκη, αφήνοντας τον Τσόσιτς στο παιχνίδι. Ένας Τσόσιτς που ήθελε να βγει, είχε εξαντληθεί από την πίεση που δεχόταν από την αρχή του ματς. Δεν έχει το κορμί και τις περιστροφές γύρω από τον άξονα του για να παίξει πλάγιο μπακ. Ακόμη δεν έχει την ταχύτητα και την τεχνική για να προωθηθεί με τη μπάλα. Του έδιναν τη μπάλα και πελαγοδρομούσε, την πετούσε σε αντίπαλο. Μετά την έξοδο του Μπακάκη που του έδινε βοήθειες και τον κάλυπτε, χάθηκε μες το παιχνίδι. Απουσίαζε στο 2^ο γκολ που από την πλευρά του ήρθε ο Φαν Ντε Μπεκ και σκόραρε και δεν ήταν πουθενά στο 3^ο γκολ, στο 90΄ όπου ο Τραγλιαφίκο, μόνος του έκανε τη σέντρα - σουτ και «κρέμασε» τον Μπάρκα. Ένα γκολ πάντως, με αρκετή δόση τύχης, που παρόλα αυτά μετράει και διαμόρφωσε το «βαρύ» 3-0.

   Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι η ΑΕΚ δεν είχε φάση στο 2^ο ημίχρονο. Μια φορά μόνο ο Μάνταλος πέρασε ωραία τον Ντε Γιογκ και μπήκε κάθετα από τον άξονα, αλλά ο νεαρός Ολλανδός τον γκρέμισε με φάουλ πριν πλησιάσει απειλητικά στην περιοχή του Ονανά.

Οι ελλείψεις

Ασφαλώς και η ΑΕΚ είχε ελλείψεις σημαντικών παικτών, βασικών, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά αυτής της ομάδας. Ο Λιβάγια, ο Μπακασέτας ακόμα και ο Λόπεζ δεν είναι αμελητέοι. Απουσίαζε ακόμη και ο νεοαποκτηθείς Μπογιέ. Εστιάζουμε όμως περισσότερο στην άστοχη τακτική προσέγγιση του ματς αλλά και στη λάθος νοοτροπία και το φόβο που αντιμετώπισαν το παιχνίδι οι παίκτες. Σημαντικό ρόλο, επίσης έπαιξε και η έλλειψη εμπειρία σε ομίλους Clampions league, εμπειρίας στο κορυφαίο επίπεδο. Εκεί  εντοπίζεται και η  έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης σε κάποιες φάσεις του ματς και ειδικά σε αυτή του 1^ου γκολ στις αρχές του 2^ου ημιχρόνου, που καθόρισε και την έκβαση του αγώνα, αφού κόπηκαν τα πόδια των παικτών της ΑΕΚ και δεν έβγαλαν καμιά αντίδραση μετάπειτα.

    Έλειψε επίσης ένας παίκτης με  προσωπικότητα από τα χαφ, που θα κρατήσει τη μπάλα ώστε οι υπόλοιποι παίκτες να ανεβούν στο γήπεδο προς την επίθεση, που θα ντριμπλάρει και θα κερδίσει  φάουλ που θα δώσουν ανάσες. Σίγουρα χρειαζόταν ποιοτική ενίσχυση στις μεταγραφές. Αλλά και πάλι, επαναλαμβάνω, ο Άγιαξ δεν είναι η ομάδα φόβητρο, είχε μια φλύαρη υπεροχή, δυσκολευόταν να πατήσει περιοχή και μια πιο αποφασισμένη ΑΕΚ θα μπορούσε άνετα να φύγει με αποτέλεσμα.

Δεν το χάρηκαν….

     Τον Απρίλιο του 1985 και παραμονές του ημιτελικού του τότε κυπέλλου πρωταθλητριών μεταξύ Λίβερπουλ και Παναθηναϊκού, ο προπονητής του τριφυλιού, Γιάτσεκ Γκμοχ είχε πάει τα χαράματα στο δωμάτιο του Κώστα Μαυρίδη που τότε έπαιζε σέντερ φορ και του είπε: « Είδα όνειρο ότι έπαιξες στόπερ πάνω στον Ρας και πήγες καλά». Ο Μαυρίδης συμφώνησε…., από το να μην παίξει καθόλου. Η Λίβερπουλ κέρδισε 4-0, ο Ίαν Ρας έβαλε δύο γκολ και ο Μαυρίδης καθιερώθηκε ως στόπερ και έκανε μεγάλη καριέρα ως αμυντικός.

     Παρόμοιο όνειρο πρέπει να είδε και ο Μαρίνος Ουζουνίδης με τη χρησιμοποίηση του Τσόσιτς ως δεξί μπακ και του Μπακάκη ως εξτρέμ μπροστά του. Από τη στιγμή μάλιστα που ήταν διαθέσιμος ο Γκάλο, που έμεινε στον πάγκο. Έπεσε όλος ο Άγιαξ πάνω στον Τσόσιτς. Αφού αποφασίζεις να παίξεις με τρία σέντερ μπάκ, γιατί δεν πας σε μια διάταξη με τρεις κεντρικούς αμυντικούς και βάζεις τον βαρύ και αργό Τσοσιτς στα πλάγια? Τον εξέθεσες και αυτόν και όλη την ομάδα. Τον Μπάρκα που έκανε καλό παιχνίδι και έφαγε τρία γκολ και ειδικά το 3^ο τον αδικεί. Τους χαφ που δεν είχαν που να ακουμπήσουν τη μπάλα. Τους επιθετικούς που δεν είχαν παίκτη από δεξιά για να ανοίξουν το παιχνίδι. Δεν συμφωνώ με την άποψη ότι του βγήκε η επιλογή στο 1^ο ημίχρονο, γιατί και τότε ο Άγιαξ «έπαιζε σαν τη γάτα με το ποντίκι» την ΑΕΚ. Έχασκε το κενό και ήταν θέμα χρόνου να επέλθει το μοιραίο για την ομάδα.

     Από εκεί και πέρα, οι παίκτες του Άγιαξ ήταν πιο γρήγοροι, πιο εκρηκτικοί, πιο δυνατοί. Έβγαιναν πρώτοι στη μπάλα, κέρδιζαν τις μονομαχίες και έβγαζαν εύκολα εκτός φάσης τους παίκτες της ΑΕΚ στα τζαρτζαρίσματα. Δεν επέστρεψαν στους παίκτες της Ένωσης να πάρουν ανάσα. Υπάρχει θέμα δυνάμεων, φυσικής κατάστασης και εκγύμνασης? Κουράστηκαν και πάλι, οι παίκτες της ΑΕΚ στο τέλος. Δεν έγινε η κατάλληλη προετοιμασία γι αυτό το επίπεδο? Που είναι η περυσινή εκρηκτικότητα? Που είναι τα σπριντ?

     Επίσης είδαμε αυτούς τους παίκτες που πέρυσι δεν τα παρατούσαν ποτέ και έκαναν τόσες επικές ανατροπές να λυγίζουν μες το ματς και να μη βγάζουν διάθεση να παλέψουν και να αντεπιτεθούν. Να κυνηγήσουν μέχρι τέλους ότι τους αναλογεί. Να τους λείπει το πάθος που τους μετέδιδε ο Μανόλο Χιμένεθ, η αυτοπεποίθηση και η νοοτροπία «refuse to lose». Αλλά όταν ο παίκτης αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει φυσικές δυνάμεις, πώς να έχει το κατάλληλο ηθικό για να βγάλει αντίδραση?

    Η συνέχεια θα δείξει αν ήταν μια μεμονωμένη κακή βραδιά ή υπάρχει βαθύτερο πρόβλημα. Ακολουθεί, άλλωστε, πολύ δύσκολο παιχνίδι στην Τούμπα με τον ΠΑΟΚ. Και άλλες δύσκολες βραδιές στο Clampions league με καλύτερους αντιπάλους, όπως η Μπάγερν. Σε κάθε περίπτωση πάντως ο Άγιαξ δεν έδειξε να είναι κάποια υπερομάδα που έπρεπε να κερδίσει την ΑΕΚ, άνετα και με ευρύ σκορ. Χωρίς καν να νοιώσει ότι απειλείται. Ήταν ένα μάθημα για τον Ουζουνίδη και τους παίκτες, που δεν μπόρεσαν να αποκωδικοποιήσουν και να προσαρμοστούν άμεσα στο κορυφαίο επίπεδο. 

                                                                                                                            SAM