ΜΙΛΑΝ

                                      ΤΏΡΑ....

Παρακολούθησα και τα δύο ματς της Μίλαν με αντίπαλο την Άρσεναλ για τους «16» του Europa league. Πέρα από τα όποια διαιτητικά λάθη στον επαναληπτικό, η ομάδα του Λονδίνου ήταν σαφώς ανώτερη και δίκαια πήρε την πρόκριση. Ήταν ανώτερη και ως σύνολο αλλά και σε ποιότητα και προσωπικότητα παικτών. Είδα μια Μίλαν που δε μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια την ομάδα του Βενγκέρ και ας μοχθούσε γι αυτό. Και η Άρσεναλ δεν είναι η βαριά φανέλα στην Ευρώπη, αφού δεν έχει κατακτήσει καν το Champions league, ενώ και στην Αγγλία είναι εκτός τίτλου για πάνω από 10 χρόνια, με τα τελευταία δύο, μάλιστα, να είναι και εκτός 4αδας στο πρωτάθλημα της. Κι όμως, η μεγάλη Μίλαν, έμοιαζε λίγη απέναντί της…..

 ΤΌΤΕ

       Η δικιά μου γενιά μεγάλωσε με τη Μίλαν να κυριαρχεί στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Από τη Μίλαν του Αρίγκο Σάκι , των τριών Ολλανδών και του Μπαρέζι και τη Μίλαν του Φάμπιο Καπέλο , του Ντέγιαν Σαβίσεβιτς και των Ντοναντόνι, Ντεσαγί,  που σκορπούσε τη Μπάρτσα του Κρόιφ με 4-0 στον τελικό του ΟΑΚΑ, έως την Μίλαν του Σεφτσένκο,  του Κακά, του Πίρλο, του Ζέερντοφ και του Ινζάνγκι που σήκωσε το τελευταίο της Champions league το 2007 και πάλι στο ΟΑΚΑ !!!

     Φυσικά, η σταθερά για δυόμισι δεκαετίες στην ομάδα έφερε το όνομα και την ηγετική παρουσία του Πάολο Μαλντίνι, του παίκτη σημαία του συλλόγου, με τη φανέλα του οποίου αγωνίστηκε για 900 παιχνίδια ! Από τις 20/01/1985 το 1^ο του ματς, έως της 31/05/2009 το τελευταίο του !!!!  Ο ορισμός της διάρκειας σε επίπεδο υψηλού πρωταθλητισμού. Για τα πάντα όμως φτάνει το πλήρωμα του χρόνου, έτσι το 2009, ο 40+ πλέον, Πάολο σταμάτησε το ποδόσφαιρο και εκεί η ομάδα άρχισε να μετράει αντίστροφα. Υπήρξε μια έκλαμψη το 2011, με τον Μασιμιλιάνο Αλέγκρι στον πάγκο της, όταν και κατέκτησε το τελευταίο από τα 18 πρωταθλήματα Ιταλίας που έχει στην τροπαιοθήκη της. Όμως ο εμβληματικός ιδιοκτήτης της ομάδας, ο πρόεδρος των επιτυχιών, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, είχε αφήσει την ομάδα. Ασχολούνταν πλέον με την πολιτική και τα σκάνδαλα που προέκυψαν λόγω της ενασχόλησής του αυτής. Δεν έφερνε πλέον στην ομάδα τα μεγάλα ονόματα του παρελθόντος, ενώ και το Καμπιονάτο έπαψε να είναι ο ελκυστικότερος προορισμός για τους μεγάλους αστέρες της μπάλας, με την Πρέμιερ Λιγκ και την Πριμέρα Ντιβιζιόν να έχουν κερδίσει τη μερίδα του λέοντος.

      Το περασμένο καλοκαίρι ο «Καβαλιέρε» πούλησε την ομάδα έναντι περίπου 700 εκ. ευρώ σε ένα Κινέζικο fund. Με τους νέους ιδιοκτήτες να υπόσχονται ότι θα ξανακάνουν τη Μίλαν δυνατή και κρατώντας την υπόσχεσή τους, έριξαν περί τα 200 εκ. ευρώ στην αγορά για την απόκτηση 12 παικτών.

     Εμπιστεύτηκαν τα ηνία της ομάδας στον Βιντζέντζο Μοντέλα, τον οποίο δε μπορεί κανείς να απαξιώσει σαν προπονητή, αφού μόλις προχθές, με τη Σεβίλλη απέκλεισε τη Γιουνάιντεντ του Μουρίνιο μες το «Ολντ Τράφορντ», αλλά με τη Μίλαν δεν κόλλησαν τα χνώτα του. Δε μπόρεσε να περάσει τη νοοτροπία του νικητή, ούτε να αποδώσει υψηλό ποδόσφαιρο. Τα αποτελέσματα δεν ερχόταν και σε αυτού του επιπέδου τις ομάδες δεν δίνεται χρόνος.

     Οι παίκτες που αποκτήθηκαν, σε συνδυασμό με αυτούς που προϋπήρχαν, είναι μεν ταλαντούχοι αλλά με εξαίρεση τον Μπονούτσι υστερούν σε προσωπικότητα. Αν εξαιρέσουμε τον Μπονούτσι και τον 18χρονο τερματοφύλακα Ντοναρούμα για κανέναν άλλο από τους παίκτες της φετινής Μίλαν δε θα σκοτωνόταν οι ομάδες που φτάνουν στα ημιτελικά του  Champions league τα τελευταία χρόνια.

   Ο Γκατούσο που αντικατέστησε τον Μοντέλα, σαν να μεταλαμπάδευσε το πάθος που είχε σαν παίκτης και διατηρεί ακόμα και ως κόουτς, στα αποδυτήρια της ομάδας και ήρθαν κάποια αποτελέσματα και η ομάδα ανέβηκε βαθμολογικά. Όμως, δεν μου έχει δείξει δείγματα ο Γκατούσο, ότι είναι ο προπονητής που θα δουλέψει σε βάθος μια ομάδα, θα τη χτίσει από την αρχή και θα της δώσει αγωνιστική ταυτότητα.

   Η Μίλαν έχει δημιουργήσει έναν καλό κορμό, φιλόδοξων νεαρών παικτών που διψούν για διάκριση, για να αναδειχθούν και να κατακτήσουν τίτλους. Τους λείπει ο ηγέτης που θα τους καθοδηγήσει από τον πάγκο. Η ομάδα χρειάζεται έναν κόουτς που να δημιουργήσει μια ομάδα με τη δική της αγωνιστική ταυτότητα, λανσάροντας ένα συγκεκριμένο στιλ παιχνιδιού που να ταιριάζει στους παίκτες που διαθέτει η ομάδα. Ο προπονητής θα πρέπει να δημιουργήσει – κατασκευάσει ένα σύστημα που θα βελτιώνει και θα αναπτύσσει τους παίκτες που το υπηρετούν, θα τους κάνει καλύτερους παράγοντας λύσεις από μόνο του. Και φυσικά θα χρειαστεί χρόνος για να εντρυφήσουν οι παίκτες στη φιλοσοφία του κόουτς, ο οποίος πρέπει να τα ‘χει και με τη διδασκαλία, τη μεταδοτικότητα και το σμίξιμο των αποδυτηρίων. Από εκεί και πέρα η απόκτηση μεγάλων παικτών είναι προαπαιτούμενο, αν θες να έχεις μεγάλη ομάδα. Το star quality κάνει τη διαφορά και το leadership αυτών των παικτών φέρνει τους τίτλους.

  Επίσης καλό θα ήταν να αναλάβει και ένας ποδοσφαιράνθρωπος το κουμάντο στο αγωνιστικό τμήμα της ομάδας (όπως ο Μόντσι στη Ρόμα για παράδειγμα) και όχι κάποιοι κουστουμάτοι διοικητικοί. Τόσες προσωπικότητες σε ποδοσφαιριστές ανέδειξε ο σύλλογος, ουδείς δεν  κάνει για τη δουλειά? Όλοι για διακοσμητικοί είναι?

      Το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και το Champions league χρειάζονται την παλιά, μεγάλη Μίλαν…..!

                                                                                            

                                                                               SAM