Ακαδημίες Ποδοσφαίρου

       Ο πρωταθλητισμός στηρίζεται σε δύο βασικά πράγματα: Στην επιλογή και την εκπαίδευση.

       Ακαδημίες, λοιπόν, στο ποδόσφαιρο. Το μέλλον, δηλαδή. Εκεί που κάθε ομάδα ποντάρει για το αύριο, για το μέλλον της, από κει που θα βγουν οι νέοι παίκτες που θα αποτελέσουν τη ραχοκοκαλιά της ομάδας.  Με την ακαδημία, όμως, πέρα από τη στελέχωση της επαγγελματικής σου ομάδας, είναι ότι πλάθεις και νέους ανθρώπους. Είναι υγεία ο αθλητισμός, είναι τόνωση και συνεργασία. Κρύβει πολλά πράγματα για τον ίδιο τον άνθρωπο, για το σώμα και για το πνεύμα του.

      Ποιος όμως είναι ο σωστός τρόπος λειτουργίας έτσι ώστε να επιλεγούν τα ταλέντα και με σωστή δουλειά να επεξεργαστούν, να βελτιωθούν και εν τέλει να γίνουν ολοκληρωμένοι επαγγελματίες παίκτες με σωστή νοοτροπία? Τι πρέπει να διδαχθούν τα νέα ταλέντα?

      Καταρχήν είναι ο εντοπισμός – επιλογή του ταλέντου ως αυριανού παιχταρά. Το Νο1 λοιπόν στην ανίχνευση του ταλέντου είναι η ΤΕΧΝΙΚΗ και τεχνική δε σημαίνει κάνω τσαλιμάκια με τη μπάλα. Τεχνική είναι ο χειρισμός της μπάλας με ακρίβεια κάτω από δύσκολες και στρεσογόνες  συνθήκες. Νο2 είναι η αντίληψη που έχει ο παίκτης μέσα στο παιχνίδι, πως λειτουργεί και τη στροφές παίρνει ο εγκέφαλός του κάτω από την πίεση ενός αγώνα. Νο3 ο χαρακτήρας, η ψυχοσύνθεσή του. Δε γίνεσαι μεγάλος με το να σκύβεις το κεφάλι και να προσαρμόζεσαι στο στραβό. Όχι στους καλούς, πειθαρχημένους, αξιόπιστους, δυναμικούς αλλά στους ΜΕΓΑΛΟΥΣ. Σε αυτούς που έχουν υπεροψία, που αισθάνονται ανωτερότητα, που θα πουν στην κρίσιμη στιγμή «καθαρίζω»…..Νο4, να διακρίνεις αν ο πιτσιρικάς έχει κίνητρο, έχει ποιότητα και συνεργατικότητα.

       Από κει και πέρα πρέπει να έχεις και τους κατάλληλους ανθρώπους που να μπορούν να ξεχωρίζουν το ταλέντο. Ανθρώπους του ποδοσφαίρου, που έχουν φάει τα γήπεδα με το κουτάλι, που γνωρίζουν την ψυχολογία και τη νοοτροπία του παίκτη αλλά και τα ιδιαίτερα εκείνα τεχνικά και τακτικά χαρακτηριστικά που πρέπει να διαθέτει ένας παίκτης ταλέντο για να κάνει καριέρα σε κάθε θέση.  

 Για παράδειγμα ο τερματοφύλακας πρέπει να διαθέτει ένστικτο, ρεφλέξ και έκρηξη.

Ή ο φορ…..θέλεις να προβλέψεις αν ένας νεαρός παίκτης θα γίνει γκολτσής? Προσπάθησε να διακρίνεις στην τελική εκτέλεση την απουσία ή όχι δισταγμού.

Από κει και πέρα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που πρέπει να διακρίνεις σε έναν καλό φορ είναι, το να βγαίνει δύσκολα από τη φάση, να επιχειρεί εκτέλεση με τη μία, χωρίς χρονοτριβή, να παλεύει με τους αμυντικούς, να μην παρατάει εύκολα τη φάση και να ξέρει τη βασική μπάλα.

         Θέλει, λοιπόν, παρακολούθηση το ταλεντάκι και αφού το ξεχωρίσεις, να διαθέτεις ως ΟΜΑΔΑ τέτοιο περιβάλλον και στελεχιακό δυναμικό ώστε να μπορείς να το καλλιεργήσεις και να το εκπαιδεύσεις.

          Πάμε τώρα στην εκπαίδευση, διότι δεν αρκεί μόνο να το εντοπίσεις το ταλέντο αλλά να το εξελίξεις και σε κορυφαίο παίκτη. Τυχαία δε γίνεται κανείς μεγάλος παίκτης, όσο ταλέντο και αν διαθέτει. Χρειάζεται μέθοδο και γνώση, αλλά και φιλοσοφία.  

        Διότι δε μπορείς να φτιάξεις σχολή αν δεν έχεις φιλοσοφία. Πρώτα φτιάχνεις θεωρία και μετά περνάς στην εφαρμογή. Για να φτιάξεις ως ομάδα το δικό σου μοντέλο και να είναι και επιτυχημένο. Πλην όμως χρειάζεται δεκαετίες για να φτιάξεις το δικό σου μοντέλο. Πρέπει να έχεις υπόβαθρο, κατάρτιση, υποδομές, μέθοδο, σοβαρότητα….έτσι φτιάχνεις σχολή.

Να φτιάχνεις δηλαδή ποδοσφαιριστές με συγκεκριμένο κινητικό και τεχνοκρατικό προφίλ.

Να τι λέει ο Σερ Άλεξ για το ξεκίνημα του στη Γιουνάϊτεντ.

Φέργκιουσον: «Από τη στιγμή που πήγα στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, σκεφτόμουν μόνο ένα πράγμα: να χτίσω έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο. Ήθελα να ξεκινήσω τα πάντα από την αρχή. Ήθελα να δημιουργήσω μία συνέχεια για στελεχώνω την πρώτη ομάδα. Με αυτή την προσέγγιση οι παίκτες μεγάλωναν μαζί, δημιουργούνταν στενοί δεσμοί ανάμεσά τους και αυτό με τη σειρά του καθόριζε το πάθος και το πνεύμα.

Όταν υπέγραψα μόλις ένας παίκτης ήταν κάτω των 24 ετών στην πρώτη ομάδα. Μπορείτε να το φανταστείτε αυτό για έναν σύλλογο όπως η Γιουνάιτεντ; Γνώριζα ότι το να δώσω βάση στις ακαδημίες, θα ταίριαζε στην ιστορία του συλλόγου, ενώ η εμπειρία μου ως προπονητής μου είχε δείξει ότι μπορείς να κερδίσεις τίτλους με παίκτες νεαρούς σε ηλικία και ότι ήταν απόλαυση να δουλεύεις μαζί τους. Έτσι, είχα την αυτοπεποίθηση ότι αν η Γιουνάιτεντ ήθελε να έχει ξανά νόημα, ήταν κρίσιμο τα πάντα να ξεκινήσουν από τις ακαδημίες. Μπορείτε να πείτε ότι ήταν γενναίο, όμως η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς.

Η πρώτη σκέψη του 99% των νέων προπονητών είναι να επιβιώσουν με φιλοσοφία νίκης ανά ματς. Έτσι, συνήθως αγοράζουν έμπειρους παίκτες. Αυτό πολύ απλά συμβαίνει γιατί η βιομηχανία του ποδοσφαίρου είναι βασισμένη στα αποτελέσματα. Σε μερικούς συλλόγους το μόνο που χρειάζεται να απολυθείς είναι να κάνεις τρία συνεχόμενα αρνητικά αποτελέσματα. Στο ποδόσφαιρο σήμερα με μία νέα γενιά ιδιοκτητών και τεχνικών διευθυντών δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι ένας σύλλογος θα έδειχνε την υπομονή που έδειξε η Γιουνάιτεντ σε μένα, για να την χτίσω σε 4 χρόνια.

Το να νικήσεις ένα ματς είναι κάτι πολύ βραχυπρόθεσμο. Μπορεί να χάσεις το αμέσως επόμενο παιχνίδι. Το να χτίσεις έναν σύλλογο μακροπρόθεσμα φέρνει σταθερότητα. Δεν πρέπει ποτέ να αφήσεις την πρώτη ομάδα από τα μάτια σου, όμως η δουλειά μας στις ακαδημίες οδήγησε σε πάρα πολλές επιτυχίες. Οι νέοι παίκτες έγιναν πραγματικά η ψυχή του συλλόγου.

Πάντα νιώθω περηφάνια όταν βλέπω ότι κάποιος νέος εξελίσσεται και φτάνει μέχρι την πρώτη ομάδα. Η δουλειά του προπονητή, όπως και εκείνη του δασκάλου, είναι να εμπνέει τους ανθρώπους να γίνουν καλύτεροι. Μάθε τους καλύτερη τεχνική, κάνε τους νικητές, κάνε τους καλύτερους ανθρώπους και μπορούν να κάνουν τα πάντα στη ζωή τους. Όταν δίνεις ευκαιρίες σε νεαρούς ανθρώπους, δημιουργείς και αφοσίωση. Πάντα θα θυμούνται ότι εσύ ήσουν ο προπονητής που τους έδωσε την πρώτη ευκαιρία. Μόλις δουν ότι τους εμπιστεύεσαι, θα ακολουθήσουν το δικό σου μονοπάτι. Στην ουσία δημιουργείς την έννοια μίας δεύτερης οικογένειας. Αν τους δώσεις προσοχή και την ευκαιρία να πετύχουν, είναι απίστευτο το πόσο μπορούν να σε εκπλήξουν ευχάριστα».

.Πάμε παρακάτω.  Το πιο δύσκολο κομμάτι σε κάθε δουλεία είναι στις λεπτομέρειες, έτσι και στην εκπαίδευση του ποδοσφαιριστή. Του μαθαίνεις την αλφαβήτα, όμως θα τον πας ξανά από το «Α» έως το «Ω» και θα κάνεις λεπτοδουλειά. Να τον ολοκληρώσεις ως επαγγελματία.

Κατόπιν και αφού κρίνεις ότι είναι έτοιμος θα τον βάλεις να παίξει στην πρώτη σου ομάδα. Όταν θα ναι έτοιμος όμως όχι απλά να τον βάλεις για να δείξεις ότι βγάζω νέους παίκτες ως δικαιολογία επειδή δεν πήγες καλά στα αποτελέσματα και βγήκες εκτός στόχων. Όσο μεγάλο ταλέντο και να ναι κάποιος πρέπει σιγά – σιγά να μπει στην ομάδα και όχι να φορτωθεί αμέσως ευθύνες και να «καεί». Και μπαίνοντας στην ομάδα να έχει τη σωστή νοοτροπία, τη νοοτροπία της νίκης.

Να τη λέει ο Μπίλ Σάνκλι για το πώς λειτουργούσε με τους μικρούς στη Λίβερπουλ.

Μπιλ Σάνκλι: « Πρέπει να κάνουμε τα παιδιά των ακαδημιών να αναπτύξουν τη συνήθεια της νίκης. Διότι αυτή είναι μια καλή συνήθεια. Αρχικά δεν έχει σημασία πως κερδίζεις, αλλά καθώς τα αποτελέσματα αρχίζουν να έρχονται, τότε αποκτάς σιγουριά και μπορείς να αλλάξεις το στιλ παιχνιδιού σου και να αρχίσεις να προσφέρεις θέαμα»

Ένα άλλο βασικό που πρέπει να διδαχτεί ο παίκτης στην ακαδημία είναι η τακτική. Η ΤΑΚΤΙΚΗ αποτελεί τον τρόπο που μια ομάδα αξιοποιεί όχι τους παίκτες της αλλά τις κινητικές τους ικανότητες. Ορισμένοι νομίζουν ότι η τακτική μιας ομάδας είναι η τοποθέτηση των παικτών στο γήπεδο. Αυτό είναι το σύστημα., το οποίο δεν είναι παρά μα διαχείριση του χώρου., την οριοθέτηση της ευθύνης των παικτών της ομάδας όταν επιτίθεται και όταν αμύνεται.  Η ανάπτυξη του συστήματος είναι η τακτική., δηλαδή μια ευρύτερη έννοια η οποία συμπεριλαμβάνει και το σύστημα και δεν εξισώνεται με αυτό.

Κλείνοντας οφείλουμε να πούμε ότι για να γίνει κάποιος μεγάλος παίκτης πρέπει να το χει «μέσα του». Ποδοσφαιριστές και μάλιστα μεγάλοι γίνονται αυτοί που τρώνε ξύλο στο σπίτι για να μην πάνε να παίξουν μπάλα. Όχι εκείνοι που τους παίρνουν ο μπαμπάς και η μαμά και τους πάνε στην ακαδημία, όπως τους πάνε στα αγγλικά.

                                                                                  SAM