Χρησμοί των γηπέδων : Το ποδόσφαιρο δεν είναι για μπαλαρίνες..... Καλά Χριστούγεννα !.....

 

 

 

 -       "Ποια είναι η διαφορά μεταξύ των νικητών και των μέτριων??
Oι μέτριοι προσπαθούν να μην χάσουν και οι νικητές προσπαθούν πάντα να κερδίσουν."

                                                                                                                      José Luis Chilavert

-        “Από όταν σταμάτησα το ποδόσφαιρο μου τυχαίνει συχνά να είμαι στον δρόμο μόνος, να βλέπω μια πέτρα ή ένα κουτάκι αναψυκτικού, να το κλωτσάω ενστικτωδώς για να το φέρω αριστερά μου και να κάνω ένα βήμα αμέσως για να προσπεράσω τον αντίπαλο. Εκείνη τη στιγμή νομίζω ότι ακούω τον Ινιέστα να μου ζητάει μπάλα. Δεν είμαι τρελός, πιστέψτε με, αλλά 20 χρόνια ποδοσφαίρου δεν σβήνουν έτσι”.
                                                                                                                            Τσάβι Ερνάντεθ

 
-    Γεννήθηκε στις 22 Μαΐου 1987 στο Βελιγράδι, εν μέσω κλίματος έντασης και συγκρούσεων. ''Όταν χτυπούσε ο συναγερμός, ερχόταν η ώρα να μπούμε στο υπόγειο, ήταν το καταφύγιο μας.''  Μερικές φορές, ξυπνούσε στις 2 ή 3 το πρωί λόγω πιθανών αεροπορικών επιδρομών.   Οι γονείς του έπρεπε να ταξιδεύουν ώρες για να δουλέψουν, αβέβαιοι αν θα τα κατάφερναν να γυρίσουν πίσω ζωντανοί. Άλλωστε, υπήρχαν μέρες που ένας νεαρός Nole έπρεπε να κάνει ουρά για να πάρει λίγο ψωμί και γάλα για την οικογένειά του. Αυτή ήταν η παιδική ηλικία του νούμερο ένα στον κόσμο και πιθανότατα στην ιστορία.
Δεν είχε την τύχη των άλλων τύπων, αλλά αυτό τον σχημάτισε με αξεπέραστη νοοτροπία και προσωπικότητα μέχρι σήμερα. «Στόχος μου να είμαι Νο1 στον κόσμο» είπε κάποτε σε πολύ μικρή ηλικία. Και το αγόρι αυτό το εκπλήρωσε. Τα δάκρυα συγκίνησης και χαράς ενός ανθρώπου που κέρδισε τα πάντα, ακόμα και στη ζωή. Ο Τζόκοβιτς έγινε ο γηραιότερος αθλητής τένις που ανεβαίνει στο πρώτο σκαλί του βάθρου, σε ηλικία 37 ετών, ενώ έγινε επίσης ο πρώτος μετά τον Μίλοσλαβ Μέτσιρ το 1988 στη Σεούλ που πανηγυρίζει το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο χωρίς να χάσει σετ στο τουρνουά.  Έχει βρεθεί συνολικά στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης για 428 εβδομάδες, κάτι που αποτελεί ρεκόρ, όπως και το ότι συνολικά 8 ημερολογιακά έτη έχει τερματίσει στην πρώτη θέση της παγκόσμιας κατάταξης!

-   "Δεν θέλω να πεινάει κανένα παιδί στον κόσμο. Ξέρω τι σημαίνει φτώχεια και δυστυχία, μεγάλωσα πολύ δύσκολα στην παραγκούπολη Φιορίτο. Η μητέρα μου προσποιούνταν στομαχόπονο και δεν έτρωγε, για να φτάσει το φαγητό για όλους. Ο πατέρας μου έφευγε από το σπίτι χαράματα για να πάει στην δουλειά σε έναν μολυσμένο ποταμό στην περιοχή και γυρνούσε απόγευμα.  Θέλω να υπάρχει δικαιοσύνη σε όλη την γη. Η δικαιοσύνη και ο αγώνας εναντίον της φτώχειας είναι η πραγματική ιδεολογία που πρέπει να υπάρχει σε όλο τον κόσμο. Η δικαιοσύνη είναι ιδεολογία, όχι σταδιοδρομία.''
                                                                                                              

                                                                                                          Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα

 
-    “Mε εγκατέλειψαν σε μοναστήρι οι φυσικοί μου γονείς, όταν ήμουν ακόμα νεογέννητο. Ευτυχώς, μετά από λίγο καιρό, βρήκα μια οικογένεια που από την αρχή μου μετέδωσε όλη την αγάπη και τη στοργή που κάποιος άλλος επέλεξε να αρνηθεί. Η μοίρα, όμως, μου επιφύλασσε περισσότερα. Ήμουν λίγο πάνω από τα δύο μου χρόνια, όπου μετά από τροχαίο ατύχημα πέρασα μέσα από το τζάμι ενός αυτοκινήτου, προκαλώντας ένα τεράστιο τραύμα στο πρόσωπο. Από εκείνη τη στιγμή, κανείς δεν με παρακολουθούσε ή δεν με έκρινε για τις τεχνικές μου ιδιότητες, ή επειδή ήμουν καλός άνθρωπος. Όλοι, εκτός από τους γονείς μου, σχολίαζαν την φυσική μου εμφάνιση και έκριναν από την ασχήμια του προσώπου μου προφανώς λόγω της πληγής. Ένιωσα πολύ άσχημα, σα να με κρίνουν. Όμως τους άφησα όλους στην άκρη και αυτό με δυνάμωσε και έφτιαξα έναν ατσάλινο χαρακτήρα!''
                                                                                                                                    

                                                                                                                                Φρανκ Ριμπερί

-      "Σε όλη τη διάρκεια της καριέρας μου, είχα κατάθλιψη. Πολλοί άνθρωποι δεν το γνωρίζουν αυτό, αλλά για να το καταλάβετε, πρέπει να νιώσετε τα παιδικά μου χρόνια. Στην παιδική μου ηλικία δεν είχα πάρει αγάπη...  Όταν ο μπαμπάς μου με κράτησε στην αγκαλιά του, το πρώτο πράγμα που είπε ήταν... «Αυτό το αγόρι πρέπει να γίνει απίστευτος ποδοσφαιριστής». Με διαμόρφωσε, αλλά ήταν σκληρός. Στα 12 μου έπαιξα και η ομάδα μου κέρδισε με σκορ 6-0 και ήμουν αυτός που έβαλε όλα τα γκολ. Αλλά... σταμάτησα να κάνω πολλά άλλα σημαντικά πράγματα στη ζωή μου. Πάντα φοβόμουν αλλά και ευχαριστούσα τον κόσμο λόγω της αγάπης του για το ποδόσφαιρό μου, επίσης ήμουν πολύ χαρούμενος με τα χρήματά που έπαιρνα. Μέχρι τη μέρα που η γυναίκα μου και τα παιδιά μου άρχισαν να κλαίνε επειδή δεν με έβλεπαν σχεδόν καθόλου. Και τότε είναι που νιώθεις άνθρωπος και τότε είναι που θέλεις να τα παρατήσεις όλα γι'αυτούς."

                                                                                                                                   ~~Τιερί Ανρί

 

-      "Ακόμα κι αν δεν γεννηθείς Ρονάλντο ή Κακά, και πάλι μπορείς να γίνεις εξαιρετικός ποδοσφαιριστής μέσα από την προσήλωση, την πνευματική γαλήνη, την επιμονή, την αγάπη για αυτό που κάνεις"
                                                                                                                              ~~ Filippo Inzaghi
 

-       «Πρέπει να βελτιώνεις τον εαυτό σου κάθε μέρα, να ζεις και να βοηθάς τους άλλους. Δεν αξίζει να χάνεις χρόνο σε πράγματα που δεν έχουν νόημα, δεν υπάρχει χρόνος. Η ζωή είναι το 20% αυτό που συμβαίνει και το άλλο 80% είναι το πώς αντιδράς. Πρέπει να πιέσουμε τον εαυτό μας πέρα ​​από τον επιφανειακό τρόπο του πώς ζούμε την ζωή. Πρέπει να δεχόμαστε συναισθήματα, ακόμα και τα πιο δύσκολα στην διαχείριση. Αν δεν έχεις στεναχωρηθεί στην ζωή, πώς μπορείς να καταλάβεις πόσο όμορφο είναι να είσαι χαρούμενος;».
                                                                                                                             ~~ Τζιανλούκα Βιάλι

 

-      Στις 14 Ιουλίου 1943 ο Μαουρίτσιο Γκόμες αγόρασε για πρώτη φορά εισιτήριο διαρκείας της Ρασίνγκ Σανταντέρ. Από τότε πέρασαν σχεδόν 82 χρόνια και παραμένει εκεί, δίπλα στην αγαπημένη του ομάδα, κερδίζοντας τον τίτλο του πιο πιστού οπαδού. Και αυτοί που του... απένειμαν τη δική τους «κούπα» ήταν οι οργανωμένοι οπαδοί, οι οποίοι πριν τον αγώνα με την Ελντένσε σήκωσαν στο πέταλο μια τεράστια σημαία με το πρόσωπο του Μαουρίσιο που παρακολουθούσε δακρυσμένος το όλο σκηνικό.

 

-       Ταξίδι στο χρόνο και πάμε στο 1982, στο Μουντιάλ της Ισπανίας. Στη δεύτερη φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, η Ιταλία αντιμετώπισε την Αργεντινή. Ο Κλαούντιο Τζεντίλε είχε αναλάβει το μαρκάρισμα του Ντιέγκο Μαραντόνα. Ήταν ο άνθρωπος για τις δύσκολες αποστολές. Σήμερα, αν γινόταν ακριβώς το ίδιο παιχνίδι, ο Ιταλός αμυντικός θα μπορεί να είχε αποβληθεί τρεις-τέσσερις φορές. Η σκουάντρα ατζούρα νίκησε 2-1 την Αργεντινή. Ο Μαραντόνα δεν έκανε τίποτα σπουδαίο στο ματς. Το 90λεπτο βρήκε και τους δύο αντίπαλους με κίτρινη κάρτα. Ο Τζεντίλε για μαρκάρισμα, ο Μαραντόνα για διαμαρτυρίες λόγω του σκληρού παιχνιδιού. Στο τέλος της αναμέτρησης, τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν και πάνω στον Τζεντίλε που έβγαλε εις πέρας την αποστολή του. Τότε ήταν που ο σκληροτράχηλος Ιταλός αμυντικός της Γιουβέντους απάντησε στους δημοσιογράφους για το σκληρό παιχνίδι του: «Το ποδόσφαιρο δεν είναι για μπαλαρίνες».

 
                                                                                                                                        Sicario