''Οι φυσικοί γονείς μου με εγκατέλειψαν σε ένα μοναστήρι όταν ήμουν νεογέννητο μωρό. Ευτυχώς, λίγο καιρό μετά, βρήκα μια οικογένεια που μου μετέδωσε από την αρχή την αγάπη και τη ζεστασιά που κάποιοι άλλοι είχαν αποφασίσει να μου αρνηθούν. Η μοίρα, όμως, είχε κι άλλα για μένα. Ημουν κάτι παραπάνω από δύο ετών και μετά από ένα τροχαίο ατύχημα πέρασα από το τζάμι του αυτοκινήτου, προκαλώντας ένα τεράστιο σημάδι στο πρόσωπο.
Από εκείνη τη στιγμή κανείς δεν με έβλεπε ή δεν με έκρινε μόνο για τις ικανότητές μου ή επειδή ήμουν καλός άνθρωπος. Ολοι, εκτός από τους γονείς μου, σχολίαζαν την εμφάνιση μου και κριτίκαραν την ασχήμια του προσώπου μου, λόγω αυτής της πληγής. Ενιωθα σαν να με δίκαζαν. Ενιωθα καταπιεσμένος. Παρά το γεγονός ότι ήμουν νέος και με πείραζε πολύ όμως, δεν έκλαψα ποτέ, αν και υπέφερα σαν τρελός. Πρέπει να είσαι πολύ λογικός για να αντισταθείς στην περιφρόνηση των άλλων παιδιών, αλλά τα χειρότερα ήταν τα βλέμματα των μεγάλων.
Με κοιτούσαν συνεχώς, για ώρα, μέχρι που οι γονείς μου τους αγριοκοίταζαν. Τότε ήταν οι άλλοι αυτοί που ντρέπονταν. Αν δεν υπήρχε το ποδόσφαιρο, θα ήταν δύσκολο να βγω από αυτή την κατάσταση. Ισως αδύνατον. Τώρα, όμως, είμαι σχεδόν υπερήφανος για αυτό το σημάδι γιατί χωρίς αυτό θα ήμουν πολύ φυσιολογικός. Δεν θα είχα τον χαρακτήρα που έχω τώρα.
Μου έδωσε δύναμη, μου έμαθε να αντιδρώ και είμαι πολύ υπερήφανος γι' αυτό. Δεν θα υποβληθώ ποτέ σε πλαστική επέμβαση γιατί αυτό το σημάδι είναι μέρος μου, κομμάτι μου. Με έπλασε, με έκανε καλύτερο άνθρωπο και δεν σκοπεύω να το "εξαφανίσω" για κανένα λόγο».
Φρανκ Ριμπερί
”Υπάρχουν άνθρωποι που πληρώνουν 24 δόσεις για ν’αγοράσουν την φανέλα της Εθνικής και εμείς την φοράμε για προπόνηση. Είναι τιμή μου που την φόρεσα...''
Πάμπλο Αϊμάρ
''Άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο στο δρόμο. Δεν το κάνουν αυτό πια και είναι μεγάλο πρόβλημα για τους ποδοσφαιριστές, οι οποίοι δεν έχουν τεχνική και φαντασία. Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια στο δρόμο. Παίζαμε βάζοντας δύο πέτρες για τέρμα, ή τα σχολικά σακίδια. Ήταν δύσκολα χρόνια αλλά πραγματικά τα απολαύσαμε. Πηγαίναμε από γειτονιά σε γειτονιά, απο σχολείο σε σχολείο, απο δρόμο σε δρόμο, απο αλάνα σε αλάνα. Περάσαμε καλά, αν και οι αναμνήσεις που κρατώ από όλα αυτά είναι οι ουλές στο κεφάλι μου. Γαμήθηκ... Σκοτωνόμασταν. Αλλά όλοι θέλαμε να κερδίσουμε. Τα παιχνίδια ανάμεσα στις γειτονιές ήταν τα πιο σκληρά, γιατί μερικές φορές ερχόταν και μεγαλύτεροι από εμάς."
Χρίστο Στόιτσκοφ
Τον πετύχαινα κάθε τόσο το βράδυ, επιστρέφοντας σπίτι από το εστιατόριο, στην piazza Carlo Alberto. Ηταν 22:00 το βράδυ και έπαιζε μπάλα με Αλγερινούς. Του έλεγα "Ζιζού, μα τι κάνεις; Ρισκάρεις να τραυματιστείς" και μου απαντούσε "ηρέμησε μίστερ, είμαι με φίλους". Αυτό ήταν σημαντικό γι' αυτόν, οι φίλοι, παρά το γεγονός ότι ήταν ένας ποδοσφαιρικός σταρ. Ως προπονητής είναι όπως ήταν και ως ποδοσφαιριστής. Ο Ζιζού είχε μια τρομερή ικανότητα: Επικοινωνούσε χωρίς να μιλήσει πολύ. Αρκούσε μια χειρονομία. Νομίζω πως το ίδιο συμβαίνει και τώρα που είναι προπονητής» .....
Μαρτσέλο Λίπι
«Ο κόσμος αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν ο γιος του Μπατιστούτα να δουλεύει σε ένα μαγαζί με φωτοτυπίες. Δεν καταλαβαίνουν ότι το να δουλεύουν τα παιδιά μου, είναι το δώρο μου προς αυτούς, θέλω να έχουν πάντα αξιοπρέπεια. Θα μπορούσα να τους δώσω πολυτελή αυτοκίνητα αλλά δεν ξέρω πόσο χαρούμενοι θα ήταν ή πόσο θα διαρκούσε αυτή η χαρά. Ισως έκαναν μια βόλτα με το αυτοκίνητο στην πόλη, όλα τα κορίτσια θα τους κοιτούσαν και θα έλεγαν "ουάου, κοίτα αυτό το αυτοκίνητο", αλλά αυτό θα τους ντρόπιαζε γιατί μέσα τους θα ήξεραν ότι στην πραγματικότητα δεν θα ήταν δικό τους. Δεν συγκρίνεται αυτό με το να οδηγάς ένα αυτοκίνητο λιγότερο όμορφο και δυνατό, για το οποίο όμως μπορείς να πεις "το αγόρασα με τη δουλειά μου και τα λεφτά μου"»
Γκαμπριέλ Μπατιστούτα
«Οταν η κόρη μου ήταν μικρή, όταν επέστρεφα σπίτι άρχιζε να κλαίει. Με θεωρούσε ξένο, άγνωστο. Με τα παιχνίδια, τις προπονήσεις, όλες τις υποχρεώσεις, την έβλεπα πολύ λίγο. Την ημέρα των αποκαλυπτηρίων του αγάλματός μου, αποφάσισα να την πάρω μαζί μου, για να την κάνω έτσι να καταλάβει ότι δεν ήταν δικό μου λάθος αν την άφηνα μόνη τόσο καιρό. Οταν φτάσαμε και είδε το άγαλμα, γύρισε και μου είπε: "Μπαμπά, αυτός είσαι εσύ, γιατί σου έφτιαξαν αυτό το πράγμα; Δεν πέθανες".
Χαμογέλασα, δεν της είπα τίποτα. Πίσω μου ήταν ο Αρσέν Βενγκέρ και έχοντας ακούσει τα πάντα, είπε στη μικρή: "Ο μπαμπάς σου για εμάς δεν θα πεθάνει ποτέ. Είναι σαν υπερήρωας εδώ. Αυτό το πράγμα του το έφτιαξαν επειδή έκανε χαρούμενους πάρα πολλούς ανθρώπους. Πρέπει να τον αγαπάς, όπως τον αγαπάει όλος αυτός ο κόσμος που είναι εδώ σήμερα". Η κόρη μου χαμογέλασε ευτυχισμένη, με αγκάλιασε και μου είπε "μπαμπά είσαι ο υπερήρωάς μου, τι ωραίο". Από εκείνη την ημέρα με αποκαλεί υπερήρωα και βλέπει συνεχώς τα βίντεο στο youtube με τα γκολ που έβαλα»
Τιερί Ανρί
''Νίκησα δύο φορές τον καρκίνο, έχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν παιδί, εξαιτίας του οποίου έπαιζα ποδόσφαιρο, ήταν το όνειρό του να με δει να παίζω μπάλα.
Πιστεύεις αλήθεια ότι μετά από όλους αυτούς τους φόβους που έζησα, ότι θα φοβηθώ να μαρκάρω τον οποιονδήποτε??
Ας με φοβούνται αυτοί!''
Φραντσέσκο Ατσέρμπι
----------------------------------------------
-Εράλντο, ακούμπησε την μπάλα απλά...
-Ντιέγκο, δεν μπορείς να σκοράρεις απο εκεί, δεν θα περάσει.
-Άγγιξέ την απλά, μόνο αυτό...
Sicario
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου