Χρησμοί των γηπέδων : Επτά “ Χριστουγεννιάτικες” Ποδοσφαιρικές ιστορίες.....

 

-  "Ο Ρεδονδο είναι το ποδοσφαιρικό μου είδωλο και ο καλύτερος συμπαίκτης με τον οποίον έχω συνυπάρξει αλλά όλα ξεκίνησαν από τον Μπουρουσαγκα. Ο Χόρχε Μπουρουσαγκα ήταν ο δάσκαλός μου στη Ναντ, στα πρώτα χρόνια που ξεκίνησα να παίζω επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Μπορούσε να παίξει και με τα δύο πόδια, ενώ είχε επίσης πολύ καλή ντρίμπλα. Εγώ ήμουν μόλις 20 χρονών και εκείνος πλησίαζε τα 30. Από αυτόν έμαθα όσα έπρεπε, για να ξεκινήσω και να μπορώ να σταθώ σε υψηλό επίπεδο."….

Κριστιάν Καρεμπέ

 

-  ′′ Όταν ήμουν παιδί, ζούσα σε ένα μπάριο όπου η εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά ήταν καθημερινά πράγματα. Ήταν δύσκολη παιδική ηλικία αλλά δεν την αλλάζω με τίποτα. Με βοήθησε να είμαι σωστός άνθρωπος και να γνωρίζω τις πραγματικές αξίες της ζωής και να γνωρίζω τον φόβο

Μάλιστα όταν με ρώτησαν αν φοβάμαι τον Μπερναμπέου, απάντησα ότι στο ποδόσφαιρο, δεν υπάρχει φόβος για μένα και φοβόμουν τη γειτονιά μου.

Φοβήθηκα και τα παιχνίδια στο ποτρέρο. Το να παίζεις στο potrero είναι το καλύτερο πράγμα που υπήρξε ποτέ. Χωρίς διαιτητή, αν πρέπει να σκάψεις ένα τούνελ, το κάνεις και προετοιμάζεσαι για το τι μπορεί να συμβεί. Όταν μαθαίνεις ομαδικό πνεύμα. Πρέπει να υπερασπιστείς τους συμπαίκτες σου.

Με ρώτησαν γιατί με τα λεφτά που έβγαλα δεν προσέφυγα ποτέ στο χειρουργείο για να έχω καλύτερο πρόσωπο.

Θα μπορούσα να κάνω τα πάντα, να βάλω όποιον θέλω.

Δεν με νοιάζει το φαίνεσθαι, αυτό που μετράει είναι τα συναισθήματα, αυτό που υπάρχει στην καρδιά μου. Μόνο που έχει σημασία δεν με νοιάζει από έξω..."

 Carlitos Tevez ′′ Ο Απάτσι του Φουέρτε ′′

 

 

-  "Όταν είσαι παιδί και έχεις ένα σημάδι στο πρόσωπο σαν και το δικό μου, είναι δεδομένο ότι δεν περνάς καλά. Ο τρόπος που σε κοιτάζει ο κόσμος, τα σχόλια που κάνουν, σε ρίχνουν ψυχολογικά. Θυμάμαι να λένε: "Δες τι έχει στο πρόσωπο του, δες το κεφάλι του. Τι είναι αυτό το σημάδι; Φανταστείτε ότι οι άνθρωποι που έκαναν αυτά τα σχόλια ήταν γονείς, είχαν παιδία. Ήταν οδυνηρό. Ήταν άσχημο. Ωστόσο, πότε δεν πήγα σε μια γωνιά να κλάψω, παρότι υπέφερα. Στάθηκα στο ύψος μου και ξεπέρασα τις δυσκολίες. Και πλέον είμαι στην θέση να χαμογελώ με όλη μου την ψύχη"….

Φρανκ Ριμπερί

 

-  ′′Αυτή η δουλειά μου κόστισε το γάμο μου. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που είμαι χωρισμένος, επειδή στην πρώην γυναίκα μου δεν άρεσε να μετακομίζει κάθε δύο ή τρία χρόνια. Δεν είχα μια φυσιολογική ζωή, κατά τη γνώμη μου. Θα μπορούσα να έχω αλλάξει πράγματα αλλά προτιμούσα το ποδόσφαιρο από τη γυναίκα μου. Δεν είναι εύκολο να το πεις, αλλά είναι έτσι ′′…..

 Sven-G oran Eriksson,

 

 

-  "Γεννήθηκα στο Βούκοβαρ, για μένα ήταν η πιο όμορφη πόλη στον κόσμο. Μετά έγινε σύμβολο του πολέμου. Γύρισα μετά από είκοσι πέντε χρόνια. Την τελευταία φορά ήταν κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης. Είχαν όλα ισοπεδωθεί, δεν μπορούσα καν να το φανταστώ. Δεν μπορούσα να καταλάβω τους δρόμους. Μόνο ερείπια και μηχανές που στοιβάζονται για να δημιουργήσουν χαρακώματα. Δεν πετούσε πουλί, δεν υπήρχε σκύλος, τίποτα. Πόλεμος, όλα χάλια. Αλλά αύτη η αδελφοκτονία που ζήσαμε στην πρώην Γιουγκοσλαβία είναι το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί. Φίλοι πυροβολούσαν ο ένας τον άλλο, χαθήκαν οικογένειες... Ο καλύτερός μου φίλος κατέστρεψε το σπίτι μου. Ήταν καταστροφικό για όλους. Αυτό που λέω, μπορεί επίσης να το πει και ενας Κροάτης ή ένας Βόσνιος. Ο πατέρας μου ήταν φορτηγατζής, πέθανε από όγκο στον πνεύμονα. Όταν ''έφυγε'' δεν ήμουν εκεί. Το σκέφτομαι κάθε μέρα. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ήταν σε θέση να έρθει στην Ιταλία αλλά ήθελε να μείνει στη χώρα του. Μακάρι να μπορούσε να δει πώς μεγάλωσαν τα εγγόνια του. Η μητέρα μου ακόμα με κοιτάζει με τα ίδια μάτια όπως όταν ήμουν παιδί. Δεν μιλάει ιταλικά και τα παιδιά μου, δεν μιλανε σερβικά. Αλλά κάθε φορά που έρχεται να μας επισκεφτεί στη Ρώμη, όταν βλέπω πως τα κοιτάζει, καταλαβαίνω ότι η αγάπη δεν χρειάζεται λόγια. Μερικές φορές νομίζω ότι είμαι εκατόν πενήντα χρονών, για όλα όσα έχω ήδη ζήσει. Εφηβεία στη Σερβία, καριέρα και πολλές πόλεις, έξι παιδιά, φτώχεια, επιτυχίες, πόλεμοι, πληγές, δάκρυα. Σήμερα αν κοιτάξω πίσω μπορώ να πω. Σίνισα, πόση ζωή έχεις ζήσει."….
Σίνισα Μιχαίλοβιτς..

 

 

- "Αν με τρόμαξε η επίθεση στο πούλμαν μας από τους οπαδούς της Φέγενορντ; Μπορεί να πιστεύετε πως είμαι λίγο τρελός, όμως μεγάλωσα με βόμβες να σκάνε γύρω μου. Μου έδωσε κίνητρο. Έπρεπε το γήπεδο να είναι γεμάτο. Κάθε φορά που είναι όλα εναντίον μου, βρίσκω δύναμη.  Δεν τρόμαξα. Μη με ρωτάτε"….

Ντούσαν Ταντιτς

 

 

 

«Όταν ήμουν 17 ετών η αδερφή μου έμεινε έγκυος και ήταν μόλις 14. Έπαιζα ήδη στην πρώτη ομάδα αλλά δεν έπαιρνα μισθό, απλά μου πλήρωναν τα εισιτήρια του λεωφορείου. Θυμάμαι την ημέρα που το έμαθα: Επέστρεψα σπίτι και μπορείτε να φανταστείτε τι γινόταν, ένα κορίτσι 14 ετών να μένει έγκυος... Ο πατέρας μου είχε ένα μηχανάκι και πήγαινε με αυτό για δουλειά, η μητέρα μου ήταν νοικοκυρά, δεν είχαμε πολλά έσοδα επομένως. Εκείνη την ημέρα, κλαίγοντας, είπα στην αδερφή μου και στους γονείς: "Αυτό το παιδί θα γεννηθεί, θα το φροντίσω εγώ".

Λίγα λεπτά μετά επικοινώνησα με τον μάνατζέρ μου, εξηγώντας του την κατάσταση. Του είπα ότι θα αφήσω το ποδόσφαιρο γιατί ήθελα να βρω μια δουλειά που θα μου έδινε ένα μισθό για να μπορούμε να προσφέρουμε κάτι σε εκείνο το μωρό. Οδήγησε τρεις ώρες για να έρθει στο σπίτι μου και να μου ζητήσει να μη σταματήσω το ποδόσφαιρο. Μου είπε ότι θα έκανε τα πάντα για να με βοηθήσει. Αυτό έγινε τον Μάρτιο. Λίγους μήνες μετά υπέγραψα στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Γι' αυτό όταν τραυματίζομαι ή όταν κάνω κάποιο λάθος, αν κάποιος μου λέει "τι άτυχος είσαι", τον κοιτάω στα μάτια και του λέω: "Δεν θα το έλεγες αυτό αν ήξερες πόσο τυχερός είμαι..."»…..

Χοσέ Μαρία Χιμένες

                                                                                                                           Sicario