Η Μίλαν του Ζλάταν

   Τα τελευταία χρόνια η άλλοτε κραταιά Μίλαν βολοδέρνει στη μέση της βαθμολογίας του Καμπιονάτο, δεν επιτυγχάνει ούτε καν την έξοδο της στην Ευρώπη. Τους τίτλους τους μονοπωλεί η Γιουβέντους, η Νάπολι ήταν η διεκδικήτρια μέχρι και πέρυσι, ακολουθούσαν οι δύο ομάδες της Ρώμης, Λάτσιο και Ρόμα, η Ίντερ, η Φιωρεντίνα και την τελευταία 3ετια η Αταλάντα. Η κάτοχος 7 κυπέλλων πρωταθλητριών έχει χρόνια να παίξει σε ομίλους του Champions league.

      Την ομάδα τρέχουν ο πολύς Πάολο Μαλντίνι συνεπικουρούμενος από τον άλλοτε συμπαίκτη του Σβόντιμιρ Μπόμπαν. Αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι είναι διαφορετικό πράγμα να είσαι τεράστιος φορώντας σορτσάκι στο γήπεδο και εντελώς άλλο να φοράς κουστούμι και να κρατάς το τιμόνι μιας ομάδας διοικητικά. Συνήθως τους μεγάλους παίκτες τους κατατρώει ο εγωισμός τους γι αυτό που υπήρξαν κάποτε και αδυνατούν να προσαρμοστούν στο νέο τους ρόλο και στα τωρινά δεδομένα. Πάντως είναι πολύ νωρίς για να κριθεί το δίδυμο της Μίλαν μιας και ανέλαβαν μόλις το περασμένο καλοκαίρι.

     Όμως είναι δεδομένο ότι η Μίλαν οδεύει σε μια ακόμη χαμένη χρονιά. Το ξεκίνημα της ομάδας στο πρωτάθλημα ήταν κάκιστο, ο σύλλογος πέρασε ένα δύσκολο φθινόπωρο και τα ανεπιτυχή αποτελέσματα οδήγησαν στην απόφαση της αντικατάστασης του Μάρκο Τζιανπάολο από τον Στέφανο Πιόλι, χωρίς όμως να επιτευχθεί η αγωνιστική αναγέννηση της ομάδας και με τα αποτελέσματα να είναι περίπου ίδια.

     Με αυτά και με αυτά, αποφασίστηκε η ομάδα να πάει στην προσθήκη του 38χρονου φορ Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς. Μεγάλη υπόθεση για τη Μίλαν, ακόμα και τώρα στα 38 του. Παραμένει υψηλού επιπέδου επιθετικός, δίνει οντότητα στην επίθεση της ομάδας, τραβάει πάνω του τους αντιπάλους αμυντικούς και ανοίγει χώρο για τους συμπαίκτες του. Ενώ με την παρουσία του στα αποδυτήρια δίνει άλλον αέρα και αυτοπεποίθηση  στους συμπαίκτες του.

   Παρακολουθώντας την ομάδα, θεωρώ απαραίτητο να βρει παίκτη με παρόμοια προσωπικότητα και για το κέντρο της άμυνας της. Καλός ο Ρομανιόλι αλλά όχι για ηγέτης, ενώ ο νεοαποκτηθείς Κιάερ είναι αργός και λίγος γιο ομάδα αυτού του βεληνεκούς. Μουσάτζιο και Ντουάρτε λίγα πράγματα. Στο τέρμα ο Ντοναρούμα είναι υψηλού επιπέδου. Εδώ έφυγε ο Ρέινα και πήγε στην Άστον Βίλλα και ήρθε ο Μπέγκοβιτς για 2^ος.  Στα μπακ, αριστερά ο Τεό Ερνάντεζ κάνει μεγάλη χρονιά, παρά τη μετριότητα της ομάδας και έχει εξαφανίσει τον μέχρι πέρυσι βασικό Ρικάρντο Ροντρίγκεζ. Δεξιά Καλάμπρια και Κόντι μοιράζονται τα παιχνίδια. Θετικό το ότι ο Κόντι, μετά από δυο χρόνια, δείχνει να ξεπερνάει τον τραυματισμό του –χιαστό. Είναι καλύτερος παίκτης από τον Καλάμπρια.

    Στα χαφ ο Κεϊτά είναι μέτριος, ενώ ο Μπενασέρ τώρα παίρνει τα πάνω του, μετά από ένα χρόνο στην ομάδα, ο καλύτερος παίκτης του περυσινού Κόπα Άφρικα. Από εκεί και πέρα, παίκτες όπως ο Σούσο, ο Μπεναβεντούρα, ο Κρούνιτς ακόμα και ο Σάμου Καστιγιέχο δεν έπρεπε να περνάνε ούτε απ’ έξω από το Μιλανέλο. Όταν η Μίλαν φτάνει να έχει καλύτερο παίκτη τον Σούσο ή τον Μποναβεντούρα σε κάθε παιχνίδι, τότε είναι φανερό ότι υπάρχει πρόβλημα. Δεν είναι για το μέγεθος της Μίλαν αυτοί οι παίκτες. Είναι για Ολυμπιακό, Γαλατάσαράι, Φενερμπαχτσέ κλπ. Για παράδειγμα, μπορεί ο Ποντένσε, που είναι καλύτερος από αυτούς, να πάει στη Μίλαν και να τη σηκώσει?

    Όταν έχει τέτοιους παίκτες δίπλα του ο ταλαντούχος Πακέτα ή πίσω του ο φορ Πιάτεκ πώς να πιάσουν? Τα ταλέντα πρέπει να μπουν σε μια έτοιμη ομάδα, με φτασμένους παίκτες για να ανέβουν παιχτικά και όχι δίπλα σε μετριότητες που θα περιμένουν από τα ταλέντα να σηκώσουν την ομάδα και αυτούς μαζί. Εδώ η παρουσία του Ζλάταν έστω και σε αυτή την ηλικία μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο και με την εμπειρία, την αξία και την προσωπικότητα του να καθοδηγήσει την ομάδα και τους νεαρούς ταλαντούχους παίκτες, να τους δείξει το δρόμο προς την καταξίωση.

   Μέτρια σαιζόν κάνει και ο Λεάο, ένας ακόμα νεαρός και ταλαντούχος παίκτης, που παίζει από αριστερά στην επίθεση, θέση που δεν τον εξυπηρετεί, δεν τον βοηθάει το κορμί του για εκεί, είναι παίκτης περιοχής αλλά στη Μίλαν υπάρχει ο Ζλάταν και ο Πιάτεκ που έχουν περισσότερο το γκολ.  Αντίθετα για έξω αριστερά είναι ταμαμ ο δευτεραθλητής κόσμου Άντε Ρέμπιτς, που τώρα μπαίνει σιγά σιγά στην ομάδα. Μιλάμε για παιχταρά, που μπορεί να σηκώσει τη Μίλαν και που μέχρι τώρα στη σαιζόν παραμένει αναξιοποίητος. Αυτός ναι, έχει την ταχύτητα, την έκρηξη να παίξει αριστερά και να συγκλίνει περιοχή, αφού έχει το γκολ. Διαθέτει προσωπικότητα, μπαλαδοσύνη  και ποδοσφαιρική αλητεία για μια μεγάλη Μίλαν. Ρέμπιτς – Πασκέτα –Πιάτεκ έπρεπε να συνθέτουν μια τριάδα όνειρο στην επίθεση της Μίλαν, αλλά για να γίνει αυτού του είδους η σύνθεση χρειάζεται προπονητής. Μεγάλος προπονητής.

  Από εκεί πρέπει να ξεκινήσει ο χερ Πάολο. Φέτος, την πρώτη του χρονιά, πρέπει να κατάλαβε ότι με Τζιανπάολο, Πιόλι και Γκατούζο, μεγάλη ομάδα δε φτιάχνεις. Αυτή τη στιγμή η Μίλαν δε χρειάζεται προπονητή διαχειριστή, στιλ Αντσελότι, γιατί δεν είναι έτοιμη ομάδα. Θέλει προπονητή να σηκώσει μανίκια και να ρίξει μπετά, να χτίσει ομάδα από την αρχή. Να αποφασίσουν τη ποδόσφαιρο θα παίξει η ομάδα στη διοίκηση και να φέρουν τον κατάλληλο προπονητή που πρεσβεύει αυτό το στιλ παιχνιδιού. Κατόπιν από κοινού να καταρτίσουν και να θέσουν σε λειτουργία το αγωνιστικό πλάνο του συλλόγου για την επόμενη 3ετια, ακόμα και 5ετια, να προβούν σε ξεσκαρτάρισμα του ρόστερ και να θέσουν σε εφαρμογή το μεταγραφικό σχεδιασμό για τη σταδιακή ενίσχυση της ομάδος. Δουλειά που έγινε στη Λίβερπουλ με την πρόσληψη του Κλοπ.

   Απαιτείται, δηλαδή,  προπονητής με ισχυρή προσωπικότητα, νικητής, να έχει κερδίσει όπου έχει δουλέψει, να έχει εμπιστοσύνη στον τρόπο δουλειάς του που να είναι συγκεκριμένος, δοκιμασμένος και επιτυχημένος. Όχι προπονητής κορεσμένος όπως ο Μουρίνιο. Να θέλει να δουλέψει στη Μίλαν, να φιλοδοξεί να κερδίσει τίτλους με αυτή. Περιπτώσεις σαν του Κλοπ ή του Πεπ είναι απλησίαστες, υπάρχουν όμως ικανότατοι κόουτς. Παράδειγμα ο Ποκετίνο, ο Πελεγκρίνι, ο Αλέγκρι, ο Ράφα Μπενίτεθ, ο Λουϊς Ενρίκε. Χάθηκε ευκαιρία το καλοκαίρι με τον Σάρι να πάει Γιουβέντους και τον Κόντε να πάει Ίντερ. Για περισσότερο ρίσκο υπάρχουν ο Μαρσελίνιο με εκπληκτική δουλειά πέρυσι στη Βαλένθια, ο Άντι Χίττερ της Άιντραχτ Φρανκφούρτης όπου είχε παίκτη τον Ρέμπιτς και ο Μαρσέλο Γκαγιάρδο με φοβερή δουλειά στη Ρίβερ Πλέιτ και που πλέον είναι έτοιμος να περάσει τον Ατλαντικό.

     Είναι μονόδρομος για τον Μαλντίνι η επιλογή μεγάλου προπονητή για να χτίσει τη νέα κραταιά Μίλαν, αλλιώς όσα χρήματα και αν διατεθούν για μεταγραφές, η ομάδα θα παραμείνει στη μετριότητα και στη σκιά της Γιουβέντους. Συμπερασματικά δυο πράγματα για αρχή χρειάζεται η Μίλαν, μεγάλο προπονητή και κεντρικό αμυντικό με προσωπικότητα.

                                                                                                                              SAM