Ασφαλώς
και δε συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό που υπάρχει τις τελευταίες ώρες για τη νέα
Εθνική Ελλάδος του Φαν Σιπ. Θεωρώ ότι χρειάζεται να περιμένουμε. Η ομάδα έπαιξε
δύο παιχνίδια που χρειαζόταν διαφορετική αγωνιστική και τακτική προσέγγιση το
καθένα και σε αμφότερα πήγε καλά, τηρουμένων των αναλογιών.
Η
ομάδα στάθηκε αξιοπρεπέστατα στη Ρώμη κόντρα στην Ιταλία, δε δέχτηκε φάσεις,
ήταν άτυχη στα 2 γκολ που δέχτηκε σε φάσεις που δε μύριζαν κίνδυνο και είχε 2-3
ευκαιρίες για γκολ, που ειδικά αυτή του Κουλούρη στο 0-0 είναι από τις κλασσικές
και θα μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα του παιχνιδιού.
Στο δεύτερο
ματς, κόντρα στη Βοσνία στο άδειο ΟΑΚΑ και ενώ καταρχήν οι επιλογές του Φαν
Σιπ, με την τοποθέτηση του Σταφυλλίδη στα στόπερ, παραξένεψαν…, τουλάχιστον, η
ομάδα διέψευσε τις «Κασσάνδρες» , εμφανίστηκε ορεξάτη, γρήγορη, γεμάτη ενέργεια
και με διάθεση να παίξει μπάλα, να παίξει επιθετικά. Δημιούργησε φάσεις, 14-3
οι τελικές στον αγώνα και γενικά ικανοποίησε όσους την παρακολούθησαν με αυτό
που παρουσίασε στο γήπεδο. Θα μπορούσε το σκορ να είχε πάρει μεγαλύτερες
διαστάσεις απέναντι σε μια αγχωμένη και «λίγη» Βοσνία κι ας έπαιζε το τελευταίο
της χαρτί για την πρόκριση κόντρα σε μια αδιάφορη βαθμολογικά εθνική Ελλάδας.
Γενικά πάντως θα μπορούσαμε να πούμε ότι τους Βόσνιους, παρά την αδιαμφισβήτητη
ποιότητα τους, τους έχουμε πάρει τον αέρα τα τελευταία χρόνια.
Από
εκεί και πέρα, η Εθνική δεν έγινε ομάδα από τη μια μέρα στην άλλη. Ας μην
ξεχνάμε ότι μόλις πριν ένα μήνα η ομάδα δεν μπόρεσε να κερδίσει το Λιχτενστάιν
στο ΟΑΚΑ. Αυτό που μπορούσαμε να πούμε ότι κατάφερε ο Φαν Σιπ, με τον
αποκλεισμό από την αποστολή της Εθνικής των Παπασταθόπουλου, Μανωλά, Σάμαρη και
Μήτρογλου, είναι η συσπείρωση των αποδυτηρίων και η δημιουργία θετικού,
μαχητικού κλίματος στο εσωτερικό της ομάδας. Οι παίκτες, νεαροί και χαμηλών
τόνων χαρακτήρες όσοι απέμειναν, του τύπου «δουλειά ατελείωτη, λόγια μετρημένα»,
ήθελαν να αποδείξουν την αξία τους, ότι μπορούν και χωρίς τις «πριμαντόνες» της
ομάδας.
Μπορούν, χωρίς τον παίκτη της Άρσεναλ, τον παίκτη της Νάπολι, τον παίκτη
της Μπενφίκα και της Αϊντχόβεντ, όχι όμως
τον παίκτη της Εθνικής Ελλάδας. Και όλο αυτό βγήκε στο γήπεδο. Είδαμε ένα
καταπληκτικό Λημνιό, έναν εξαιρετικό Μπακασέτα, έναν εκτελεστή Παυλίδη, έναν
πολύ καλό Μάνταλο, έναν Μασούρα που έδωσε πνοή στην ομάδα και έναν Φετφατζίδη
που έφτιαξε το αυτογκόλ της νίκης. Για να πούμε καταρχήν για τους «μπροστινούς»
μιας και ανέκαθεν η ομάδα είχε πρόβλημα στη δημιουργία. Στα χαφ…. Ο «εργάτης»
και τρεχαλατζής Γαλανόπουλος, «έδεσε» αρμονικά με τον εγκεφαλικό Κουρμπέλη και
στην άμυνα οι Χατζηδιάκος και Σταφυλλίδης με τη σπιρτάδα, το πάθος, την
αυταπάρνηση και το δυναμισμό τους, έδειξαν τι χρειάζεται η θέση για να παιχθεί.
Ναι, έκαναν λάθη λόγω απειρίας και επειδή ο Σταφυλλίδης δεν ξέρει τη θέση, αλλά
δεν είχαν το μπλαζέ ύφος και τα πολλά λόγια των διάσημων προκατόχων τους, οι
οποίοι, εδώ και καιρό, δεν έπαιζαν καλά στην εθνική και έμοιαζαν να έχουν
βαρεθεί, να έχουν ξενερώσει.
Ο Φαν
Σιπ στις κλήσεις του έδειξε ότι θέλει παίκτες με δίψα και πάθος, ότι ξεκινά να
δημιουργήσει μια νεανική ομάδα με ενέργεια και με παίκτες που διαθέτουν
ταχύτητα, δύναμη, σπιρτάδα και θα μπορούν να υπηρετήσουν μια τακτική που
βασίζεται στη γρήγορη μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση, το transition game. Θέλει να ποντάρει σε παίκτες
που να παίζουν και γι αυτόν όπως δήλωσε μετά τα παιχνίδια ο Πασχαλάκης. Και
ακόμα του λείπει ο Φορτούνης που προορίζεται για ηγέτης αυτής της νέας Εθνικής.
Προσωπικά
θέλω να δω την ομάδα να σταθεροποιεί την απόδοση της, να αποκτά ταυτότητα στο
παιχνίδι της και συγκεκριμένη τακτική μέσα από την οποία θα αποζητά τη νίκη. Θέλω
να τη δω σε παιχνίδια με σημασία, κρίσιμα, που η πρόκριση θα είναι ανοιχτή, θα
παίζεται ακόμα και όχι αδιάφορα και «φιλικά». Να δω την ομάδα να βγάζει
χαρακτήρα και προσωπικότητα.
Τότε
θα πανηγυρίσω….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου