RONINball: Grazie Maestro…….

Το περιττό που προστίθεται στο αναγκαίο, είναι τέχνη……

Κανονικά εδώ θα έπρεπε να σταματήσουμε, δε χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο για τον ΜΕΓΑΛΟ Αντρέα Πίρλο, που με την τέχνη και την απλότητα στο παιχνίδι του έκανε το ποδόσφαιρο πιο …όμορφο ! Παρακολουθούμε ποδόσφαιρο για πάνω από 30 χρόνια, έχουμε δει αρκετούς μεγάλους παίκτες, να μεγαλουργούν και να μας αφήνουν άναυδους, κάποιοι από αυτούς μας έμειναν ανεξίτηλα στο μυαλό, κόλλησε ο νους εκεί….ένας από αυτούς είναι και ο Αντρέα Πίρλο !

Ένας παίκτης ιδιοφυία, ένας γητευτής της μπάλας ! Ποτέ του δεν ήταν αθλητής, δεν ήταν γρήγορος και δυνατός, να κάνει τάκλιν, να κερδίζει μονομαχίες, ήταν όμως πάντα ψύχραιμος και με ηγετικές ικανότητες, το δε δεξί του πόδι, απλά….μαγεία ! Σαν τον έβλεπες σου έμοιαζε εύθραυστος, αλλά ήταν φαινόμενο. Γι αυτό και ανήκει στο πάνθεον τον μεγάλων και θα μας μείνει διαχρονικά στο μυαλό !

Γεννήθηκε στις 19 Μαΐου του 1979 στο Φλέρο της Λομβαρδίας και τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα τα έκανε στη Μπρέσια, με την οποία ντεπουτάρισε στο Καμπιονάτο σε ηλικία 16 χρονών το 1995. Στη Μπρέσια έμεινε 3 χρόνια, έπαιξε 47 αγώνες και είχε και 6 γκολ, μαζί της πήρε την άνοδο στην 1η κατηγορία το 1997. Ακολούθησε η Ίντερ όπου τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Η ομάδα του Μιλάνου ήταν σε πτώση εκείνη την περίοδο, σε μια σαιζόν άλλαξε 4 προπονητές, «ξυπνούσα το πρωί και δε θυμόμουν ποιον είχαμε προπονητή» γράφει στην αυτοβιογραφία του, με τον ανεκδιήγητο Ρόι Χόντσον να μην ξέρει καν το όνομα του και να τον φωνάζει «Πίρλα». Δόθηκε και δανεικός, αρχικά στη Ρετζίνα και μετά στη Μπρέσια, όπου συνυπήρξε με τον μεγάλο Ρομπέρτο Μπάτζιο, με το γκολ που πέτυχε απέναντι στη Γιούβε ο τελευταίος μετά από ασίστ του Πίρλο το 2001 να μνημονεύεται ακόμα !

Το καλοκαίρι του 2001 η Μίλαν «έσκασε» 18 εκ. Ευρώ και έκανε τον Πίρλο δικό της. Παρέμενε Ροσονέρο για 10 χρόνια και μαζί της κατέκτησε τα πάντα, χόρτασε τίτλους. Δύο πρωταθλήματα Ιταλίας (2004 και 2011), ένα κύπελλο Ιταλίας (2003), ένα Σούπερ Καπ Ιταλίας (2004), δύο champions league (2003 και 2007), δύο Σούπερ Καπ Ευρώπης (2003 και 2007), ένα Διηπειρωτικό (2003) και ένα παγκόσμιο κύπελλο συλλόγων (2007). Έπαιξε με τη Μίλαν 401 αγώνες και πέτυχε 41 γκολ. Το παιχνίδι όμως που τον σημάδεψε περισσότερο από κάθε άλλο σε όλη αυτή τη μεγαλειώδη πορεία, ήταν ο χαμένος τελικός της Κωνσταντινούπολης….γράφει ο ίδιος :

"Σκεφτόμουν να σταματήσω επειδή, μετά την Κωνσταντινούπολη, τίποτα δεν είχε πια νόημα. Ο τελικός με έκανε να πεθαίνω από ασφυξία. Στο μυαλό των περισσοτέρων, ο λόγος που χάσαμε στα πέναλτι ήταν ο Γέρζι Ντούντεκ... ο πόνος όμως γινόταν μεγαλύτερος όταν με τον καιρό συνειδητοποιούσαμε ότι εμείς είχαμε την ευθύνη. Πώς έγινε δεν ξέρω αλλά γεγονός παραμένει πως όταν το απίθανο γίνεται πραγματικότητα κάποιος γαμ@@ται, σε αυτή την περίπτωση, όλη η ομάδα.
Μία μαζική αυτοκτονία όπου όλοι πιαστήκαμε από το χέρι και πηδήξαμε από τη γέφυρα του Βοσπόρου. Μετά τον τελικό δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε, δεν μπορούσαμε να κινηθούμε. Μας είχαν διαλύσει πνευματικά και η ζημιά γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη καθώς περνούσαν οι ώρες. Αυπνία, οργή, κατάθλιψη, η αίσθηση του τίποτα. Είχαμε εφεύρει μία νέα αρρώστια με πολλαπλά συμπτώματα: το σύνδρομο της Κωνσταντινούπολης. Δεν αισθανόμουν πια ότι ήμουν παίκτης και αυτό ήταν αρκετά καταστροφικό. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν ένιωθα πια άνδρας.
Εντελώς ξαφνικά το ποδόσφαιρο είχε γίνει το λιγότερο σημαντικό πράγμα ακριβώς επειδή ήταν το σημαντικότερο: ήταν μία πολύ επώδυνη σύγκρουση. Ντρεπόμουν να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Η μόνη πιθανή λύση που σκεφτόμουν ήταν να σταματήσω. Και τι ντροπιαστική απόσυρση θα ήταν αυτή. Ο τελικός στην Κωνσταντινούπολη ήταν στις 25 Μάη και το ιταλικό πρωτάθλημα δεν είχε ακόμα τελειώσει. Έπρεπε να γυρίσουμε στο Μιλανέλο για να κουβαλήσουμε τον σταυρό μας για τέσσερις ακόμα ημέρες, μέχρι τις 29 Μάη όπου δίναμε το τελευταίο ματς με την Ουντινέζε...Δεν θα ξαναδώ ποτέ αυτό το ματς με τη Λίβερπουλ".

Πήρε τη ρεβάνς και ο ίδιος αλλά και όλη η Μίλαν δύο χρόνια μετά στην Αθήνα !

Σε όλη αυτή την πορεία είχε πολλές προτάσεις για να φύγει εκτός Ιταλίας, για τη ΡΕΑΛ, για τη Μπαρτσελόνα του Πεπ με Τσάβι και Ινιέστα στα χαφ και κυρίως για την Τσέλσι το 2009….όμως ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι πάντα αρνιόταν τις προτάσεις. Τελικά έφυγε ως ελεύθερος το 2011 και αφού τα δύο τελευταία χρόνια ταλαιπωρούνταν από τραυματισμούς και όντας πλέον στα 32 του η Μίλαν και ο Αλέγκρι δεν πίστεψαν ότι θα επανέλθει σε υψηλό επίπεδο. Για το αποχαιρετιστήριο δώρο του μετά από 10 χρόνια και τόσους τίτλους….γράφει ο ίδιος :

«Ήταν μία υπέροχη πένα Cartier με το έμβλημα της Μίλαν, αλλά ουσιαστικά... μία πένα! Με μπανάλ μπλε μελάνι μέσα της! Μετά από 10 χρόνια στην Μίλαν, αυτό ήταν το αποχαιρετιστήριο δώρο: "Κοίτα μην υπογράψεις με αυτήν στην Γιουβέντους", μου είπε ο Γκαλιάνι. Γέλασα»

Στη Μίλαν ήταν παιχταράς, στη Γιουβέντους τον γνωρίσαμε και ως ηγέτη ! Πήρε 4 σερί πρωταθλήματα Ιταλίας μαζί της και την επανάφερε στο κορυφαίο επίπεδο. Με τη φανέλα της έβγαλε στο χορτάρι όλη τη σοφία που είχε αποκτήσει στα γήπεδα, μας πρόσφερε αμέτρητες συγκινήσεις και στιγμές μαγείας. Συνδύασε άψογα το χρήσιμο με το ωραίο. Η Μπάρτσα του Μέσι το 2015 του στέρησε ένα ακόμα champions league πριν αποχωρήσει από το κορυφαίο ποδόσφαιρο για τις Η.Π.Α. και τους Νιου Γιορκ Σίτι.

.Στην Εθνική Ιταλίας ο Αντρέα Πίρλο κατέγραψε 115 συμμετοχές και πέτυχε 13 γκολ. Πριν έπαιξε και στις «μικρές» εθνικές ομάδες και με την Κ-21 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο ευρωπαϊκό του 2000. Με τη Σκουάντρα Αντζούρα πήρε χάλκινο μετάλιο ως αρχηγός της Ολυμπιακής ομάδας στους Ολυμπιακούς του 2004 στην Αθήνα καθώς και το Μουντιάλ το 2006 στον τελικό με τη Γαλλία, με την ασίστ του στο Φάμπιο Γκρόσο στον ημιτελικό με τη Γαλλία να μένει ανεξίτηλη στη μνήμη των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων. Για τη νίκη στη διαδικασία των πέναλντι στον τελικό, γράφει ο ίδιος :

«Έπρεπε να αναλάβω την εκτέλεση στον τελικό του 2006 απέναντι στην Γαλλία. Έπρεπε να το κάνω. Σήκωσα τα μάτια μου στον ουρανό και ζήτησα βοήθεια, διότι αν υπάρχει Θεός, τότε... αποκλείεται να είναι Γάλλος! Πήρα μία μεγάλη, βαθιά αναπνοή. Αυτή η αναπνοή ήταν δική μου, αλλά θα μπορούσε να είναι ενός εργάτη που δεν τα βγάζει πέρα στο τέλος του μήνα, ενός μπίζνεσμαν που είναι παλιάνθρωπος, ενός δασκάλου, ενός φοιτητή, μιας πόρνης στην άκρη του δρόμου. Εκείνη την στιγμή ήμουν ένας από αυτούς. Δεν θα με πιστέψετε, αλλά εκείνη την πολύ ιδιαίτερη στιγμή, κατάλαβα τι μεγάλο πράγμα είναι να είσαι Ιταλός. Είναι ένα ανεκτίμητο προνόμιο, που ποτέ μέχρι τότε δεν είχα αντιληφθεί».

Η καριέρα του στην Εθνική έκλεισε μετά το Γιούρο του 2012 όπου έχασε στον Τελικό από την Ισπανία και αναδείχθηκε 2ος καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης πίσω από τον Άντρες Ινιέστα και που μας πρόσφερε το πέναλντι «αλά Πανένκα» στον προημιτελικό απέναντι στην Αγγλία.

Η αυτοβιογραφία του που κυκλοφόρησε το 2013 τιτλοφορείται «Penso quindi gioco»… «Σκέφτομαι, άρα παίζω»… και τον χαρακτηρίζει απόλυτα στο παιχνίδι του, γιατί απλά μέσα στον αγώνα δεν έκανε αυτό που έβλεπε, αλλά αυτό που…σκεφτόταν ! Την προλογίζει ο Τζέζαρε Πραντέλι, γράφοντας:
«Ο Αντρέα Πίρλο είναι ένας παίκτης που ανήκει σε όλους μας. Κάτι τύποι σαν κι αυτόν θα έπρεπε να είναι προστατευόμενα είδη. Το νόημα είναι ότι μερικές φορές ακόμα και οι κανονικοί άνθρωποι μπορεί να αποδειχτούν τόσο ασυνήθιστοι».

Ο ίδιος σε κάποιο σημείο αναφέρει :
«Αυτό που με αηδιάζει στο ποδόσφαιρο είναι το ζέσταμα πριν τα παιχνίδια. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο… αυνανισμός των γυμναστών! Πάντα έπρεπε να βρίσκω κάτι ενδιαφέρον για να μην πέσω σε κατάθλιψη. Είναι σαν να έχεις την Μπαρ Ρεφαέλι γυμνή μπροστά σου. Δεν γίνεται να της κλείνεις απλά το μάτια και να της λες: «Περίμενε εκεί που είσαι, έρχομαι σε 15 λεπτά». Ακριβώς αυτό το πράγμα ένιωθα στην προθέρμανση πριν αγωνιστώ απέναντι σε ομάδες όπως η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μπαρτσελόνα και άλλες υπερδυνάμεις».

Τύπος απλός, cool, που του άρεσε να παίζει ποδόσφαιρο, ένας αντισταρ με όραμα, που άφησε παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές την απλότητα από την οποία παρήγαγε μαγεία,…. άλλωστε το υπερβολικά πολύπλοκο είναι αντίθετο με την τέχνη !

Το Αντίο του......

"Last match in MLS. As my time in NYFC comes to an end I would like to say few words. I want to thank everybody for the kindness and support they have shown me in this incredible city. Thank you to the amazing supporters, thank you to the coaching staff and everybody that work behind the scene, thank you to my teammates. Not only my adventure in NY comes to an end but my journey as a football player as well, that is why I would like to take the opportunity to thank my family and my children for the support and love they always give me, every team that I had the honor to play for, every teammate I have been pleased to play alongside, all the people that made my career such incredible and last but not least, all the fans around the world that always showed me support. You will always be on my side and in my heart."

.....................................................

«Τελευταίο παιχνίδι στο MLS. Καθώς ο χρόνος μου στη Νιου Γιορκ Σίτι φτάνει στο τέλος του, θα ήθελα να πω μερικά λόγια. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους για την ευγένειά και την υποστήριξη που μου έδειξαν σε αυτήν την απίστευτη πόλη. Ευχαριστώ τους καταπληκτικούς φιλάθλους, ευχαριστώ το προπονητικό επιτελείο και όλους όσοι εργάστηκαν από πίσω, ευχαριστώ τους συμπαίκτες μου», έγραψε αρχικά ο πρώην μέσος της Μπρέσια, της Iντερ, της Ρετζίνα, της Μίλαν, της Γιουβέντους και της Νιου Γιορκ Σίτι.
Οχι μόνο η περιπέτειά μου στη Νέα Υόρκη έφτασε στο τέλος, αλλά και το ταξίδι μου ως ποδοσφαιριστής επίσης, γι’ αυτό θα ήθελα να αδράξω την ευκαιρία για να ευχαριστήσω την οικογένεια και τα παιδιά μου για την υποστήριξη και την αγάπη που πάντοτε μου έδιναν, κάθε ομάδα που είχα την τιμή να αγωνιστώ, κάθε συμπαίκτη που είχα την ευχαρίστηση να παίξω μαζί του, όλο τον κόσμο που έκανε την καριέρα μου τόσο φανταστική και τέλος, όλους τους φιλάθλους σε όλο τον πλανήτη που πάντα μου έδειχνε την υποστήριξή του. Θα είστε πάντα μαζί μου και στην καρδιά μου».

Ημιτελικός Μουντιάλ 2006