ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ – ΑΤΛΕΝΤΙΚΟ ΜΑΔΡΙΤΗΣ = 1-1 (5-3)

       

     

      Πάει και φέτος το champions leang …..το πήρε η Ρεάλ και για 11ατη φορά μάλιστα…..Ας δούμε όμως το ματς….

       Και οι δύο ομάδες μπήκαν άνετες και αποφασισμένες στο παιχνίδι και με τις αναμενόμενες 11αδες. Στα πρώτα λεπτά η Ρεάλ κέρδισε κάποια φάουλ έξω από την περιοχή που οι χαφ της τα εκτελούσαν  στέλνοντας τη μπάλα στο ύψος της μικρής περιοχής του Όμπλακ, προφανώς γνωρίζοντας την αδυναμία του στις εξόδους και ότι σαν τερματοφύλακας παίζει πάνω στη γραμμή. Έτσι είχαμε την μεγάλη ευκαιρία στο 8΄  (η μπάλα πήγε πάνω στον Όμπλακ ) και το γκολ του Ράμος στο 15΄.

      Από κει και πέρα η Ατλέντικο πήρε τα ηνία του αγώνα, έχοντας τη μπάλα στην κατοχή της χωρίς όμως να φτιάξει τη μεγάλη ευκαιρία και με τους επιθετικούς της να μην έχουν κίνηση, ενώ οι χαφ και οι πλάγιοι δεν επιχείρησαν διεισδύσεις.

       Η Ρεάλ από την άλλη ούτε ευκαιρία, ούτε μια αντεπίθεση. Άφαντος ο Κριστιάνο, ενώ ο Μπέιλ που ξεκίνησε καλά περιορίστηκε στο να τρέχει για τα αμυντικά του καθήκοντα και να ακολουθεί τον Φελίππε Λουϊς στις προωθήσεις του. Άψογοι οι Καρβαχάλ και Μαρτσέλο που δεν επέτρεψαν ούτε μια φορά στους πλάγιους της Ατλέντικο να τους περάσουν και να μπουν με αξιώσεις στην περιοχή. Έτσι έκλεισε το ημίχρονο.

        Στην αρχή του 2^ου μέρους και πριν καλά καλά ζεσταθεί το παιχνίδι από μια κάθετη πάσα στην περιοχή της Ρεάλ ο Τόρες πρόλαβε τον Πέπε, βγήκε πρώτος στη μπάλα και κέρδισε το πέναλντι. Ανέλαβε την εκτέλεση ο Γκριεζμάν που μάλλον δεν είχε ψυχολογία και φοβήθηκε τον Νάβας, το εκτέλεσε δυνατά και έστειλε τη μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι…..από κει και μετά ο εκτελεστής, επηρεασμένος , ήταν όση παρόν στο ματς.

Στο 2^ο ημίχρονο, λοιπόν, ο Σιμεόνε άλλαξε τον Φερνάντεθ με τον Καράσκο καθότι δεν ήθελε πλέον ένα ακόμα χαφ με αμυντικές αρετές ενώ βρισκόταν πίσω στο σκορ, αλλά έναν επιθετικό για να πλευροκοπήσει και να φτάσει στην ισοφάριση.  Η Ατλέντικο μπήκε πολύ δυνατά και πέρα από το πέναλντι έκανε φάσεις για γκολ. Σ’ αυτό έπαιξε ασφαλώς ρόλο και ο τραυματισμός του Καρβαχάλ του οποίου τη θέση πήρε ο Βραζιλιάνος Ντανίλο ο οποίος φάνηκε λίγος για τέτοιο παιχνίδι. Ο Καράσκο τον έκανε ότι ήθελε και απ’ αυτή την πλευρά η Ατλέντικο ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνη. Η Ρεάλ μέχρι το 70΄- 75΄ απλά αμυνόταν. Ο Ζιντάν πέρασε τον Ίσκο στη θέση του Κρόος μήπως και περάσει καμιά μπαλιά στους εντελώς ξεκομμένους απ’ το παιχνίδι Κριστιάνο –Μπέιλ- Μπενζεμά. Ενώ το 77’ έβγαλε τον όση παρόν Μπενζεμά και στη θέση του πέρασε ο πιτσιρικάς Λούκας Βάσκεθ πιο πολύ για να πρεσάρει μπροστά και να μην αναπτύσσεται από πίσω η Ατλέντικο και σέντερ φορ πέρασε ο Κριστιάνο. Εκεί όμως που πήγε να ξεμυτίσει η Ρεάλ γύρω στο 75΄, χάνοντας δύο ευκαιρίες (τετ α τετ Μπενζεμά και σουτ Κριστιάνο που έδιωξε πάνω στη γραμμή ο αμυντικός) η Ατλέντικο ισοφάρισε με τον Καράσκο.

     Από την ισοφάριση και μετά η Ατλέντικο σαν να άδειασε και έριξε στροφές γυρίζοντας στο γνωστό αμυντικό της παιχνίδι, με τη Ρεάλ να βγαίνει κάποιες φορές μπροστά. Η Ατλέντικο αφού ισοφάρισε ήθελε να ηρεμήσει και να δει πως θα διαχειριστεί από δω και πέρα τον αγώνα.

      Στην παράταση οι δύο ομάδες ήταν κουρασμένες και το ματς παιζόταν στα δύο μισά του γηπέδου χωρίς κουράγια για αντεπιθέσεις, με τη Ρεάλ να είναι πιο επικίνδυνη και την Ατλέντικο να δείχνει ότι βολεύεται με το να πάει το ματς στα πέναλντι.

     Στα πέναλντι τώρα. Καταρχήν χίλια μπράβο στον πιτσιρικά τον Λούκας που είχε το σθένος να εκτελέσει το 1^ο πέναλντι και να ευστοχήσει για τη Ρεάλ. Επίσης πολλά μπράβο στον Γκριεζμάν που παρότι έχασε το πέναλντι στη ροή του ματς εκτέλεσε και ευστόχησε στο 1^ο πέναλντι της Ατλέντικο.   Για τον Χουανφράν? …..Αυτά μπορεί να συμβούν σε όλους τους παιχταράδες…..

Από κει και πέρα οι παίκτες της Ρεάλ εκτελούσαν τα πέναλντι σε κενή εστία με τον Όμπλακ να μένει όρθιος στη μέση της εστίας σαν τρίτο δοκάρι. Με τέτοιο τερματοφύλακα δεν παίρνεις champions leang. Επίσης ο Τόρες …..ανύπαρκτος, λίγος, βουτυράτος, χωρίς κίνηση, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς να ξέρει μπάλα. Με τέτοιο φορ δεν παίρνεις κούπα από τη Ρεάλ.

Ο Μουρίνιο πήρε το 2004 το champions leang με την Πόρτο, έχοντας αποκλείσει νωρίτερα τη Ρεάλ και τη Γιουναϊντέντ (όπως και η Ατλέντικο φέτος τη Μπάρτσα και τη Μπάγερν)  αλλά στον τελικό αντιμετώπισε την ελαφριών βαρών Μονακό και όχι τη «Βασίλισσα» …..χρειάζεται και τύχη….

           Η Ατλέντικο έδειξε ότι έχει χαφ που ξέρουν μεγάλη μπάλα, είναι τεχνίτες,  τρέχουν σα σκυλιά και έχουν τσαγανό να κερδίζουν τις μονομαχίες. Έχει κλάσης αμυντικούς γιατί αν και βγήκε μπροστά η ομάδα και ανέβηκε ψηλά η άμυνα, δεν τους έκαναν αντεπιθέσεις, δεν τους βγήκαν στην πλάτη οι ταχύτατοι Κριστιάνο (αν και επηρεασμένος από τον τραυματισμό) και Μπέιλ. Λίγος ο τερματοφύλακας και απλά δεν έχει φορ. Ο Γκριεζμάν κάνει μόνο για αντεπιθέσεις. Παιχταράς και όλα τα λεφτά ο Καράσκο.

           Η Ρεάλ  πήρε την κούπα με συνταγή Μπενίτεθ. Μετά τον πρώτο καιρό ο Ζιντάν εγκατέλειψε την φουλ επιθετική τακτική, ξαναέβαλε τον Καζιμίρο στην ενδεκάδα, μάζεψε την ομάδα, έπαιξε όπως ο Μπενίτεθ είχε στήσει την ομάδα από την προετοιμασία και με την τακτική αυτή που μετράει στους νοκ άουτ αγώνες (όχι όμως και για να πάρεις πρωτάθλημα) σήκωσε κούπα champions leang. Τι θα κάνει σαν προπονητής και τι ψάρια θα πιάσει, θα αρχίσουμε να τον κρίνουμε από του χρόνου……

                                                                                                                                           SAM

Μεταγραφές & Προστασία ομάδας

      Ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια σε μια ομάδα είναι οι μεταγραφές. Εκεί η ομάδα τοποθετεί – επενδύει τα λεφτά της και απ’ αυτές εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, ένα επιτυχημένο ή όχι πρότζεκτ.

      Ένας τομέας στον οποίο υστερούν οι μεγάλες ελληνικές ομάδες ( Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός – ΑΕΚ – ΠΑΟΚ) με αποτέλεσμα και χρήματα να χάνουν και τους στόχους τους να μην πετυχαίνουν (βλέπε πορεία στην Ευρώπη, κυρίως).

       Ποιος όμως κάνει τις μεταγραφές σε μια ομάδα? Ο πρόεδρος? Ο προπονητής ? Οι σκάουτ ? Οι διάφοροι  συνεργαζόμενοι μάνατζερ? Στην Αγγλία π.χ. παρατηρούμε το φαινόμενο σε διάφορες ομάδες όπως για παράδειγμα η Λίβερπουλ, να υπάρχει επιτροπή μεταγραφών, χωρίς όμως και κει να είναι απόλυτα πετυχημένες οι κινήσεις τους.  Έχει, λοιπόν ο πρόεδρος το χρόνο, καθότι στις ελληνικές ομάδες είναι πολυάσχολος με τις επιχειρήσεις του, να ασχοληθεί με τις μεταγραφές? Φυσικά και όχι, άλλωστε δεν είναι και αυτός ο ρόλος του.

Ο προπονητής? Πάντα θα προτείνει παίκτες που γνωρίζει και πιθανόν έχει ξανασυνεργαστεί , θεωρεί ότι ταιριάζουν και εξυπηρετούν τα αγωνιστικά του σχέδια. Η ομάδα όμως τι κάνει? Ακολουθεί τυφλά τις εισηγήσεις του προπονητή? Όπως π.χ. ο Παναθηναϊκός πριν μερικά χρόνια που εμπιστεύτηκε τον Ζεσουάλδο Φερέιρα και ακόμη πληρώνει τον Φορναρόλι και τον Κουϊνσι ( ίσως και άλλους)? Πολύ σωστά σ’ αυτό ο Ολυμπιακούς παίρνει ως δανεικούς με οψιόν αγοράς αρκετούς παίκτες απ’ αυτούς που εισηγείται ο προπονητής του. Ο προπονητής λοιπόν απλά προτείνει .

 Οι σκάουτ? Κι αυτοί προτείνουν. Πως όμως τους αξιοποιεί η ομάδα τους σκάουτ? Και καταρχήν ποιοι είναι? Είναι άνθρωποι του κλάμπ ή κάποιοι με τους οποίους η ομάδα συνεργάζεται χωρίς αποκλειστικότητα? Τι δουλειά ακριβώς τους έχει οριστεί να κάνουν? Να παρακολουθούν παίκτες που έχουν προταθεί και έχουν επιλεγεί από την ομάδα ως υποψήφιοι για μεταγραφή, να μαθαίνουν πληροφορίες γι  αυτούς? Για τη ζωή τους, για τυχόν τραυματισμούς, για το χαρακτήρα τους..... Ή ψάχνουν για ταλέντα στην Ελλάδα ? Ή τους έχεις σε διάφορες χώρες (παλαίμαχοι ξένοι ποδοσφαιριστές της ομάδας ) και  προτείνουν παίκτες?  Τους χρησιμοποιείς για να σου βρουν έτοιμους παίκτες για την 1^η ομάδα ή για εντοπισμό ταλέντων για τις ακαδημίες ?  Επιβάλει στον προπονητή που υπογράφει η ομάδα, να έχει συνεργασία με τους σκάουτ για τον καταρτισμό του ροστερ ή απλά του παραδίδει τα κλειδιά του μαγαζιού επειδή είναι ο σοφός ξένος προπονητής?  Πόσα χρόνια συνεργάζεσαι με καθέναν από τους σκάουτ και πόσο αυστηρά τους αξιολογείς από το αν βγήκαν οι προτάσεις τους? Άρα εδώ παίζουν πολλά πράγματα ρόλο αλλά κυρίως ο τρόπος που λειτουργείς ως ομάδα στο θέμα σκάουτ και τι ρόλο τους έχεις δώσει.

      Τέλος, φυσικά, οι μάνατζερ που συνεχώς προτείνουν παίκτες γιατί αυτή άλλωστε είναι και η δουλειά τους……Τους έχεις όμως εμπιστοσύνη? Συνεργάζεσαι χρόνια μαζί τους και έχεις βγει κερδισμένος γιατί σου έφεραν παίκτες που και μπάλα έπαιξαν και μοσχοπουλήθηκαν και είχες κέρδος σαν εταιρεία…..

        Από κει και πέρα βέβαια ως ομάδα πρέπει να έχεις ξεκαθαρίσει και τα κριτήρια επιλογής των παικτών που θα πλαισιώσουν και θα ενισχύσουν το υπάρχον ρόστερ σου…… το οποίο βέβαια είναι αδιανόητο κάθε λίγο και λιγάκι να αλλάζει κατά πολύ γιατί έτσι χάνεται η συνοχή της ομάδας. Χρειάζεσαι διάρκεια στην ομοιογένεια για να χτυπήσεις την πόρτα της Ευρώπης με αξιώσεις.

           Το νούμερο ένα κριτήριο, λοιπόν, για κάθε παίκτη που αγοράζεις είναι τι παίζει σήμερα! Όχι χθες ή αύριο αλλά ΣΗΜΕΡΑ! Όμως οι ομάδες μας φέρνουν και παίκτες με μεγάλο μεν όνομα, προχωρημένης δε ηλικίας, για να ενθουσιάσουν τους οπαδούς τους π.χ  Ριβάλντο, Καρεμπέ , Εσιέν , Καμπιάσο…..πρακτική με την οποία προσωπικά διαφωνώ. Επίσης οι ομάδες αγοράζουν μικρής ηλικίας παίκτες, με την προοπτική της εξέλιξης. Μπορεί όμως η μεγάλη ομάδα που έχει στόχους πρωταθλητισμού να περιμένει το ταλέντο να γίνει έτοιμος παίκτης? Έχει την τεχνογνωσία να τον φτιάξει, να τον εξελίξει σε έτοιμο παίκτη? Ένα ταλέντο μπορεί τυχαία να ξεπεταχτεί παντού. Τυχαία όμως μεγάλος παίκτης δε γίνεται.

         Το θέμα λοιπόν είναι να ξεκαθαρίσει η ομάδα τι θέλει. Ή κάνει σκληρό πρωταθλητισμό ή ρισκάρει με νεαρούς που κάποιοι θα της βγουν και χτίζει για το μέλλον. Οι τέσσερις μεγάλες ελληνικές ομάδες πάντως κάθε χρόνο έχουν την πίεση του πρωταθλητισμού και χρειάζονται έτοιμους παίκτες.

      Επίσης, στην εποχή μας οι ελληνικές ομάδες είναι αδύνατον να βρουν καλό παίκτη που να μην τον έχουν εντοπίσει οι μεγάλοι σύλλογοι της Ευρώπης, οι οποίοι πλέον είτε έχουν σκάουτερ σε κάθε χώρα (π.χ. Αίντχόβεντ με σκάουτ σε όλη την υφήλιο και μπάτζετ για το σκοπό αυτό 4εκ. ευρώ το χρόνο), είτε έχουν ακαδημίες σε κάθε χώρα (π.χ. Άρσεναλ με περίπου 10 ακαδημίες μόνο στη χώρα μας). Όπως και να χει, έχουν πληροφόρηση και παρακολουθούν στενά ότι καλό και εξελίξιμο ποδοσφαιριστή ξεπετάγεται .

       Πρέπει πλέον οι  ελληνικές ομάδες,  πέρα από τις προτάσεις που έχουν (από τον προπονητή, τους σκάουτ, τους μάνατζερ που συνεργάζονται) να έχουν και δικούς τους ποδοσφαιρανθρώπους, με γνώση του αντικειμένου και εμπειρία, ώστε να παρακολουθούν τους μεταγραφικούς στόχους και να κάνουν σωστή αξιολόγηση.

 Δηλαδή αν ο παίκτης έχει τα χαρακτηριστικά που αναζητούμε και απαιτεί το ρόστερ και ο τρόπος παιχνιδιού μας και αν είναι εφικτό να ταιριάξει με τον συμπαίκτη του που θα αποτελέσει δίδυμο στην άμυνα, στα χαφ, στη επίθεση, στον άξονα ή στα πλάγια.

        Από κει και πέρα πολύ βασικό είναι και το άλλο. Όταν υπογράφεις έναν παίκτη για να τον εντάξεις στη ομάδα σου, να έχεις την τεχνογνωσία να τον εξελίξεις και να τον βελτιώσεις, ώστε και την αγοραστική του αξία να ανεβάσεις αλλά και να σου παίξει μπάλα και να προσφέρει. Πως γίνεται αυτό όμως? Γιατί σε αυτό είναι που υστερούν οι ομάδες μας. Διότι δε διαθέτουν τα επιτελεία εκείνα που θα δουλέψουν με τον παίκτη και θα βελτιώσουν εξειδικευμένα  τις αδυναμίες του, αλλά περιμένουν από τη δουλεία με την ομάδα και τον 1^ο προπονητή και μέσα από τα παιχνίδια που θα πάρει να εξελιχθεί. Πόσο βελτιωμένος π.χ. είναι ο Ρομπέρτο σε σχέση με την 1^η χρονιά που ήρθε? Ο Μασουακού? Ο Ομάρ? Μόνο ο Φορτούνης παρουσιάστηκε βελτιωμένος φέτος στον Ολυμπιακό. Και μιλάω για τον Ολυμπιακό (και στους άλλους τρεις ισχύουν τα ίδια ασφαλώς, ίσως και χειρότερα) των 20 χρόνων στο Chambions Leang, στον Ολυμπιακό που πέφτουν τα πολλά λεφτά. Χρειάζεται λοιπόν γνώση και μέθοδο.

       Ο μόνος που βελτίωσε παίκτες στο πρωτάθλημα που τελείωσε, είναι ο Ουζουνίδης στον Πανιώνιο, με ατομικές προπονήσεις στις αδυναμίες κάποιον παικτών μετά το τέλος της προπόνησης της ομάδας και αυτός όμως, μόνος του με το σταφ της 1^ης ομάδας και όχι με το επιτελείο που είχε δημιουργήσει η ομάδα του.

       Πρέπει λοιπόν είτε να προσλάβεις κάποιους ανθρώπους με τεχνογνωσία τόσο στο σκάουτ, όσο και στην εξατομικευμένη προπόνηση για τη βελτίωση του παίκτη στην ταχύτητα, στην τακτική, στην τεχνική……είτε τους δικούς σου ποδοσφαιρανθρώπους, μέσα από το κλαμπ, να τους επιμορφώσεις. Όχι, να έχεις παλαίμαχους για να τους δίνεις μισθό σα χαρτζιλίκι αλλά εφόσον δεις ποιοι απ’ αυτούς, το θέλουν και ποιοι «το χουν», να επενδύσεις πάνω τους και να τους στείλεις να επιμορφωθούν και να αποκτήσουν κατάρτιση σε σχολές του εξωτερικού και να συμμετέχουν σε συχνή παρακολούθηση διεθνών σεμιναρίων ώστε να ναι ενήμεροι για τις εξελίξεις στον τομέα τους. Να διαθέτεις ως ομάδα και βιτρίνα και υποδομή.

        Έτσι μειώνεις αισθητά τις πιθανότητες αποτυχίας μιας μεταγραφής. Όταν «δικό σου» άνθρωπος, της ομάδας, θα παρακολουθεί τον παίκτη, θα συλλέγει πληροφορίες για τα πάντα γύρω απ’ αυτόν  και θα τον εγκρίνει . Και κατόπιν θα τον παραλαμβάνουν , αν χρειάζεται, οι εξειδικευμένοι προπονητές – γυμναστές του κλαμπ και θα τον δουλεύουν, θα τον βελτιώνουν , παραδίδοντας τον έτοιμο στον προπονητή που θα τον εντάξει στην ομάδα και στην τακτική της.

                                                                                                                

                                                                                                                                       SAM